Երիտասարդնե՛ր դուք կարող եք ուրախացնել ձեր ծնողներին
ՏԱՐԵՑ Հովհաննես առաքյալը գրեց. «Երախտագիտություն հայտնելու ավելի մեծ պատճառ չունեմ, քան այն, որ լսում եմ, որ իմ զավակները շարունակում են ճշմարտության մեջ քայլել» (3 Հովհաննես 4)։ Սուրբգրային այս համարում «զավակներ» բառը վերաբերում է քրիստոնյա աշակերտներին, սակայն աստվածավախ ծնողը նույն խոսքերը կարող է ասել իր երեխաների մասին։ Ծնողները կարևոր դեր են խաղում իրենց զավակների կյանքում, բայց զավակներն էլ իրենց հերթին մեծ նշանակություն ունեն ծնողների համար։
Իսրայելի Սողոմոն թագավորը նշեց, թե երեխայի վարքը որքան խոր ազդեցություն կարող է թողնել ծնողների վրա։ Նա գրեց. «Իմաստուն որդին կ’ուրախացնէ իր հօրը, եւ յիմար որդին իր մօր տրտմութիւնն է» (Առակաց 10:1)։ Այդ իսկ պատճառով բոլոր երեխաներին՝ մեծ թե փոքր, խորհուրդ է տրվում ուշադրություն դարձնել այն բանին, թե ինչ ազդեցություն կարող են թողնել իրենց արարքները ծնողների վրա։ Ինչո՞ւ։
Մի պահ մտածիր, թե որքան հոգատարությամբ են քո աստվածավախ ծնողները մեծացրել քեզ։ Նրանք սկսել են հոգալ քո մասին և աղոթել քեզ համար, նախքան դու լույս աշխարհ կգայիր։ Քո ծնվելուց հետո թե՛ հայրդ, թե՛ մայրդ խոր զգացմունքներով կապվել են քեզ և, հավանաբար, շնորհակալություն հայտնել Աստծուն՝ ծնող դառնալու մեծ, բայց նաև լուրջ առանձնաշնորհման ու պատասխանատվության համար։ Փոքրիկ, անօգնական մանկիկը գտնվել է իրենց հոգածության ներքո, և նրանք՝ որպես Եհովայի վկաներ, լուրջ են վերաբերվել քեզ մեծացնելու հարցին։
Քանի որ ծնողներդ ճշմարիտ քրիստոնյաներ են, նրանք վստահելի առաջնորդություն են փնտրել Աստվածաշնչից և աստվածաշնչյան գրականությունից, խորհուրդներ հարցրել փորձառու ծնողներից։ Նրանք նաև շարունակաբար իրենց մտահոգությունները աղոթքով հայտնել են Աստծուն (Դատաւորաց 13:8)։ Քո մեծանալուն զուգընթաց՝ ծնողներդ նկատել են քո դրական հատկությունները, բայցև չեն անտեսել թերություններդ (Յոբ 1:5)։ Պատանեկան տարիները նոր դժվարություններ են բերել իրենց հետ։ Երբեմն գուցե չես հնազանդվել ծնողներիդ, և այդ պատճառով նրանք սկսել են ավելի շատ աղոթել, ավելի շատ ընթերցել և մտածել այն մասին, թե ինչպես օգնեն քեզ, որ շարունակես երկրպագել քո երկնային Հորը՝ Եհովա Աստծուն։
Ծնողը միշտ ծնող է մնում։ Նա շարունակում է մտածել քո ֆիզիկական, մտավոր, էմոցիոնալ և հոգևոր առողջության մասին նույնիսկ այն բանից հետո, երբ արդեն չափահաս անձնավորություն ես դարձել։ Բայց միևնույն ժամանակ ծնողները հիշում են, որ դու ազատ մարդ ես, և իրենք չեն կարող քո փոխարեն որոշել, թե կյանքի ինչ ուղի ընտրես։ Վերջիվերջո, դու ինքդ պետք է որոշես, թե ինչ ուղու հետևես։
Անշուշտ, ծնողների համար «երախտագիտության ավելի մեծ պատճառ չկա», քան այն, որ իրենց «զավակները շարունակում են ճշմարտության մեջ քայլել»։ Բայց ճշմարիտ է նաև հակառակը։ Այն երեխաները, ովքեր անմտորեն են վարվում, վշտացնում են իրենց ծնողներին։ Սողոմոնն ասաց. «Յիմար որդին տրտմութիւն է իր հօր համար, եւ դառնութիւն իր ծնողի համար» (Առակաց 17:25)։ Որքա՜ն խոր ցավ են ապրում ծնողները, երբ երեխան հեռանում է ճշմարիտ Աստծու երկրպագությունից։
Պարզ է, որ դու մեծ նշանակություն ունես թե՛ ընտանիքիդ համար և թե՛ մյուսների։ Քո վարքագիծը խորապես ազդում է ծնողներիդ վրա։ Եթե երես թեքես Աստծուց և նրա չափանիշներից, մեծ տառապանք կպատճառես ծնողներիդ։ Բայց եթե հավատարիմ մնաս ու հնազանդվես Եհովային, նրանք ցնծություն կապրեն։ Վճռիր ուրախացնե՛լ ծնողներիդ սիրտը։ Ի՞նչ ավելի մեծ նվեր կարող ես տալ նրանց, ովքեր պահել, պաշտպանել ու սիրել են քեզ։