Երախտապարտ եմ՝ չնայած դժբախտություններին. ինչպես Աստվածաշունչը օգնեց ինձ

ՊԱՏՄՈՒՄ է էՆՐԻԿԵ ԿԱՌԱՎԱԿԱ ԱԿՈՍՏԱՆ

1971 թ. ապրիլի 15–ն էր։ Ուղևորվում էի տուն, երկար ժամանակ էր, ինչ չէի տեսել ընտանիքիս։ Անհամբերությամբ սպասում էի, թե երբ եմ տեսնելու նրանց։ Մտածում էի, թե արդյոք բոլորը տանը կլինեն և ում կտեսնեմ առաջինը։ Սակայն երբ տուն հասա, սարսափելի մի տեսարան բացվեց իմ առջև. չորս հոգի, այդ թվում նաև մայրս սպանված էին։

ԵՍ ՑՆՑՎԱԾ էի։ Ի՞նչ էր տեղի ունեցել։ Ոչ ոք չկար։ Ես շփոթված էի ու անօգնական։ Սակայն թույլ թվեք նախ մի քիչ իմ մասին պատմել, որպեսզի ավելի լավ հասկանաք, թե ինչ եմ զգացել և ինչպես եմ կարողացել հաղթահարել իմ կյանքում տեղի ունեցած այս և ուրիշ փորձություններ։

Գտնում ենք ճշմարտությունը

Ես ծնվել եմ Քիրիման քաղաքում՝ Նիկոյայի մոտ (Կոստա Ռիկա)։ 1953 թ.–ին, երբ 37 տարեկան էի, դեռ ծնողներիս հետ էի ապրում։ Թեև կաթոլիկներ էինք, սակայն համաձայն չէինք որոշ ուսմունքների։ Շատ հարցեր ունեինք, որոնք մնացել էին անպատասխան։

Մի առավոտ Անատոլիո Ալֆարո անունով մի մարդ եկավ մեր տուն և Աստվածաշնչի ուսումնասիրություն առաջարկեց։ Նա բազմաթիվ սուրբգրային համարներ կարդաց և Աստվածաշնչով որոշ ուսմունքներ բացատրեց։ Ես, հայրս, մայրս, եղբայրներիցս մեկը, քույրս և նրա ընկերուհին, որը մեզ հետ էր ապրում, ուշադրությամբ լսում էինք նրան։ Զրույցը տևեց մինչև ուշ գիշեր։

Այդ գիշեր Անատոլիոն մեր տանը մնաց և հաջորդ օրը նույնպես մեզ հետ անցկացրեց։ Շատ ուրախ էինք, որ մեզ հուզող հարցերի պատասխանները ստանում էինք անմիջապես Աստվածաշնչից։ Այդ քննարկումը մեծ ազդեցություն թողեց մեզ վրա։ Հասկացանք, որ գտել ենք ճշմարտությունը։ Անատոլիոն մի քանի աստվածաշնչային պարբերագրեր և գրքեր տվեց մեզ։ Երեկոները ընտանիքով կարդում էինք և ուսումնասիրում դրանք՝ չնայած էլեկտրականություն չունեինք։ Նախքան ուսումնասիրությունը բոլորս մեր ոտքերը ծածկում էինք կարտոֆիլի մեծ պարկերով, որ մոծակները չկծեն։

Վեց ամիս հետո մեր ընտանիքից հինգ հոգի մկրտվեց, այդ թվում նաև ծնողներս ու ես։ Ոգևորված գնում էինք տնետուն և մարդկանց պատմում այն, ինչ սովորել էինք։ Մոտավորապես երկու ժամ քայլում էինք, երբեմն էլ ձիով գնում էինք Կառիյո քաղաք՝ Եհովայի վկաներին հանդիպելու համար։ Անատոլիոն շարունակում էր Աստվածաշունչ ուսումնասիրել մեզ հետ։ Որոշ ժամանակ անց մեր տանը հանդիպում սկսեց անցկացվել, որին մասնակցում էր ութ հոգի։ Ժամանակի ընթացքում նրանք մկրտվեցին, իսկ այդ խումբը դարձավ 20 հոգուց բաղկացած փոքր ժողով։

Լիաժամ ծառայություն

Կոստա Ռիկայում գտնվող Եհովայի վկաների մասնաճյուղը կոչ արեց քարոզիչներին ընդլայնել ծառայությունը։ 1957 թ.–ից սկսեցի լիաժամ ծառայել։ Ես մեծ բավականություն էի ստանում այդ ծառայությունից։ Հաճախ ժամերով մենակ քայլում էի, որպեսզի բարի լուրը հայտնեմ գյուղերում ապրող մարդկանց։ Երբեմն մարդիկ չէին լսում ինձ։ Հիշում եմ, որ առնվազն երեք անգամ ինձ դանակով սպառնացին, որ չքարոզեմ։

1950–ականներին բարի լուրը հեռավոր վայրերում ապրող մարդկանց հասցնելու համար պետք է անցնեինք ամայի վայրերով։ Որոշ տեղեր ձիով էինք գնում, անցնում էինք գետերի միջով, երբեմն էլ գիշերում էինք բաց երկնքի տակ։ Մյուս կողմից՝ անտանելի էին մոծակները։ Նաև պետք է զգուշանայինք օձերից ու կոկորդիլոսներից։ Այդուհանդերձ, ես սիրով էի մարդկանց սովորեցնում Եհովայի մասին։ Ամեն անգամ երբ տուն էի վերադառնում, մեծ ուրախություն էի զգում, որ կարողացել եմ Աստվածաշնչի ճշմարտությունները հայտնել ուրիշներին։ Ամեն օր քարոզելով ու Աստվածաշունչը ուսումնասիրելով՝ ավելի էի մտերմանում Եհովայի հետ։

Ավելի քան տասը տարի պատիվ եմ ունեցել ծառայելու որպես շրջագայող վերակացու, այցելել ու զորացրել եմ տարբեր ժողովների։ Թեև առողջական խնդիրների պատճառով ստիպված եղա թողնել այս ծառայությունը, սակայն շարունակեցի մնալ լիաժամ ծառայության մեջ։

Անսպասելի դժբախտություն

1971 թ.–ին ընտանիքիս տեսնելու նպատակով որոշեցի Նիկոյայից տուն վերադառնալ։ Երբ տուն մտա, տեսա, որ 80–ամյա մայրս ընկած է հատակին։ Նրան կրակել էին։ Կռացա ու գրկեցի մորս, նա դեռ շնչում էր։ Բայց մի քանի վայրկյան հետո իմ ձեռքերում մահացավ։ Այլայլված նայեցի շուրջս. խոհանոցի հատակին ընկած էր ութ ամսական հղի խոհարարը։ Նա մահացած էր։ Հետո նկատեցի, որ ժողովի քույրերից մեկին սպանել էին միջանցքում, իսկ խոհարարի փոքր տղային՝ լողասենյակում։ Ո՞վ էր այսպիսի հրեշավոր բան արել և ինչո՞ւ։

Երբ դուրս եկա տնից, գտա հորս։ Նա վիրավորվել էր գլխից ու դեռ կենդանի էր։ Շտապեցի եղբորս տուն, որն այդքան էլ հեռու չէր։ Այդտեղ իմացա, որ մի ուրիշ կնոջ և իր տղային նույնպես սպանել են։ Շուտով պարզ դարձավ, որ մարդասպանը իմ տասնյոթամյա զարմիկն է, որը հոգեկան հիվանդ է (նա Եհովայի վկա չէր)։ Ես ցնցվել էի։ Տղան փախել էր։ Սկսվեցին որոնման աշխատանքները։

Որոնումների ժամանակ շատերը ինձ խորհուրդ տվեցին հեռանալ այդտեղից, քանի որ հնարավոր էր իմ զարմիկը վերադառնար ու ինձ էլ սպաներ։ Ես աղոթեցի այդ մասին։ Որոշեցի մնալ ընտանիքիս ու հավատակիցների հետ։

Կոստա Ռիկայի պատմության մեջ դեռ նման բան չէր եղել։ Անմիջապես այդ լուրը տարածվեց լրատվական միջոցներով։ Յոթ օրից ոստիկանները գտան մարդասպանին։ Զարմիկիս մոտ հայտնաբերվել էր մեծ դանակ և ատրճանակ, որը նրան վաճառել էր մի մարդ՝ իմանալով հանդերձ, որ նա հոգեկան հիվանդ է։ Երբ ոստիկանները փորձել էին բռնել նրան, զարմիկս փախուստի էր դիմել, այդ ժամանակ կրակել էին, ու նա մահացել էր։

Նորից դժբախտություններ

Ցավոք, հայրս ընդամենը մեկ տարի հետո մահացավ։ Հաջորդ տարի կրտսեր քույրս, որը նույնպես Եհովայի վկա էր, սպանվեց։ Մենք նորից մեծ սթրեսի մեջ ընկանք։ Խոսքերով անհնար է նկարագրել, թե ինչ ապրումներ ունեցանք։ Այդ ծանր պահերին ամբողջությամբ Եհովային էի ապավինում և շարունակ խնդրում էի, որ ինձ զորացնի։

1985 թ.–ին մասնակցեցի երեցների համար նախատեսված երեքօրյա դասընթացներին, որն անցկացվեց մայրաքաղաքում՝ Սան Խոսեում։ Հոգևոր նոր լիցքեր ստացա։ Երկուշաբթի վաղ առավոտյան պետք է տուն վերադառնայի։ Երբ արդեն հասնում էի ավտոկայան, ինձ վրա հարձակվեցին մի քանի ավազակ, որ խեղդեն ու թալանեն ինձ։ Դա այնքան արագ տեղի ունեցավ, որ չհասցրի տեսնել նրանց դեմքերը։ Այդ դեպքից հետո չէի կարողանում ողջունել Կոստա Ռիկայում ընդունված ձևով։ Գուանակաստե մարզում սովորաբար մարդիկ աղաղակելով կամ գոչելով են ողջունում իրար, երբեմն էլ բարձր ձայնով կանչում են, երբ մի տեղ են մտնում։

1979 թ.–ին ամուսնացա հարևան ժողովում ծառայող մի քրոջ՝ Սիլիայի հետ։ Ամեն օր միասին կարդում և ուսումնասիրում էինք Աստվածաշունչը։ Դժբախտաբար, 2001 թ. հուլիսին կինս մահացավ քաղցկեղից։ Ժամանակ առ ժամանակ ինձ պարուրում է միայնության զգացումը, բայց հարության հույսը անչափ զորացնում է (Հովհաննես 5։28, 29)։

Չեմ կորցնում ուրախությունս

Թեև շատ դժբախտություններ տեսա իմ կյանքում, սակայն չկորցրի Եհովայի հանդեպ իմ հավատարմությունն ու նվիրվածությունը (Հակոբոս 1։13)։ Հոգևոր հավասարակշռվածությունս պահելու համար անընդհատ հիշեցնում եմ ինձ, որ «ժամանակ եւ դիպուած է պատահում ամենքին» (Ժողովող 9։11)։ Նաև հիշում եմ, որ մենք ապրում ենք «չափազանց դժվար ժամանակներում», և որ մարդիկ դաժան են, բռնի ու ինքնատիրապետում չունեն (2 Տիմոթեոս 3։1–5)։ Հոբի օրինակը միշտ իմ մտքում է։ Չնայած նա կորցրեց իր ողջ ունեցվածքը, ընտանիքը և առողջությունը, բայց անսասան մնաց։ Այդ հավատարիմ ծառան չմեղադրեց Աստծուն, հակառակը՝ ասաց. «Տիրոջ անունը օրհնեալ լինի» (Յոբ 1։13–22; 42։12–15)։ Այս ամենն օգնում է ինձ ուրախ մնալ։

Եհովայի օգնությամբ Թագավորության շահերը իմ կյանքում միշտ առաջին տեղում եմ դնում։ Ամեն օր Աստծու Խոսքը կարդալով՝ մխիթարվում եմ և ուժ եմ ստանում, որ շարունակեմ տոկալ։ Աղոթքի միջոցով ստանում եմ «Աստծու խաղաղությունը, որ գերազանցում է ամեն միտք» (Փիլիպպեցիներ 4։6, 7)։ Քրիստոնեական հանդիպումները նույնպես զորացնում են իմ հավատը (Եբրայեցիներ 10։24, 25)։

Ես շնորհակալ եմ Եհովային, որ կարողանում եմ այս տարիքում ծառայել հավատակիցներիս հետ և Աստվածաշնչի ուսումնասիրություններ անցկացնել։ Երբ օգնում եմ ուրիշներին, հեշտությամբ եմ հաղթահարում վհատության զգացումը։ Ճիշտ է, իմ կյանքում շատ դժբախտություններ եմ տեսել, բայց շարունակում եմ երախտապարտ մնալ Եհովայինa։

[ծանոթագրություն]

[Մեջբերում 20–րդ էջի վրա]

Ամեն օր Աստծու Խոսքը կարդալով՝ մխիթարվում եմ և ուժ եմ ստանում, որ շարունակեմ տոկալ

[նկար 19–րդ էջի վրա]

Ջանք եմ թափում աստվածաշնչային ելույթ ներկայացնելու համար

[նկար 20–րդ էջի վրա]

Ծառայության ժամանակ