Ռուսաստանի մարզային համաժողովները օրհնություններ են բերում
ԱՄԵՆ ամառ բազմաթիվ ռուսներ, ովքեր սիրում են բնության գրկում ժամանակ անցկացնել, թողնում են քաղաքի տները և շտապում դեպի ամառանոց, որը «դաչա» են անվանում։ Դա հնարավորություն է տալիս նրանց մի քիչ շունչ քաշելու քաղաքի եռուզեռից։ Վերջին մի քանի տարիների ընթացքում այս երկրում ապրող բազմաթիվ Եհովայի վկաներ ամռանը նույնպես շտապում են քաղաքից դուրս գնալ, սակայն բոլորովին ուրիշ նպատակով։
Չնայած այն բանին, որ Ռուսաստանի որոշ քաղաքներում Եհովայի վկաների քարոզչական գործի վրա սահմանափակումներ են դրվել, սակայն այս երկրում նրանք շարունակում են միասին հավաքվել երկրպագության համար՝ օգտվելով իրենց կրոնական ազատության իրավունքից։ Որոշ դեպքերում ապատեղեկացված իշխանության և տեղի ռուսական ուղղափառ եկեղեցու հակառակության ու ճնշումների պատճառով դժվար է լինում ամռանը հարմար տարածքներ գտնել մարզային համաժողովներն անցկացնելու համար։ Ուստի Վկաները սկսեցին «անտառային» կամ «դաշտային» համաժողովներ կազմակերպել բաց երկնքի տակ։ 2007–2009թթ.-ին այդպիսի բացօթյա հոգևոր «պիկնիկներ» կազմակերպվել են Ռուսաստանի տարածքով մեկ սփռված 25 տարբեր վայրերում մոտ 40 անգամ։
Մի Վկա, որը երկար տարիներ է, ինչ մասնակցում է համաժողովներին, հիշում է. «Անցյալում, երբ մենք մեծ քաղաքներում մարզադաշտեր կամ շենքեր էինք վարձում, բազմաթիվ անկեղծ մարդիկ և տեղի իշխանության ներկայացուցիչները կարծիք էին կազմում մեր կազմակերպության մասին՝ տեսնելով անցկացման վայրում տիրող մաքրությունն ու կարգուկանոնը։ Սակայն այժմ ստիպված ենք անտառում հավաքվել, որտեղ մեզ կարող են հետևել միայն կենդանական աշխարհի ներկայացուցիչները։ Ափսոս, որ այսօր շատերը չեն կարող տեսնել, թե ինչպես են անցկացվում այս հրաշալի հավաքույթները, որոնք միավորում են տարբեր ծագում ունեցող, տարբեր ռասաների պատկանող և տարբեր կրոնական հայացքների տեր մարդկանց»։
Թեև այս հանդիպումները ուրախության առիթներ են, այդուհանդերձ մի Վկա խոստովանում է. «Ուրախալի է տեսնել մեր հավատակիցների անձնազոհությունն ու հավատարմությունը, ովքեր պատրաստ են հարմարվելու զանազան պայմանների։ Սակայն անկեղծ ասած՝ համաժողովները անցկացնելու հետ կապված դժվարությունները, որ ստեղծում են իշխանության ներկայացուցիչները, խլում են մեր թե՛ ֆիզիկական և թե՛ էմոցիոնալ ուժերը։ Դա նաև ինչ-որ չափով սահմանափակում է Ամենակարող Աստծուն ազատորեն երկրպագելու մեր իրավունքը»։ Իսկ ինչպե՞ս են Ռուսաստանի Եհովայի վկաները տոկում այս դժվարությունների ներքո։
Անտառային համաժողովներ՝ երկրով մեկ
Հաճախ, երբ վերջին պահին տարածք վարձակալելու հետ կապված պայմանագրերը չեղյալ են համարվում, կազմակերպիչները ընդամենը մի քանի օր են ունենում տեղավորելու հազարավոր պատվիրակների։ Օրինակ՝ 2008թ.-ին Չեբոքսարիի (Չուվաշիայի Հանրապետություն) Վկաները հարկադրված էին մարզային համաժողովն անցկացնել կեչիներով շրջապատված մի մեծ դաշտում, որը նայում էր Վոլգա գետին։ Նրանք ծանր խնդրի առաջ էին կանգնած։ 1930 պատվիրակներից 1700-ին պետք էր տեղավորել դաշտում։ Մարդիկ սննդի, տաք ու սառը ջրի, զուգարանների և էլեկտրականության կարիք ունեին։
Եղբայրները տքնաջան աշխատեցին, որպեսզի հարթեն ամեն բան։ Նրանք գտան ատաղձագործների, էլեկտրատեխնիկների և ջրմուղագործների։ 350 կամավորներից բաղկացած մի խումբ աջակցեց աշխատանքներին։ Այդ կամավորներից 14-ը տասը օր շարունակ գիշեր-ցերեկ անցկացրեց դաշտում։ Նրանք տախտակներ սղոցեցին, ծղոտ բերեցին, վրաններ կանգնեցրին, ցնցուղ ընդունելու խուցեր և զուգարաններ տեղադրեցին։ Իսկ եղբայրների մեկ այլ խումբ բազմիցս քաղաք գնաց՝ մթերք գնելու։ Քանի որ սառնարան չկար սնունդը պահելու համար, եղբայրները որոշեցին բոլորին օրը երեք անգամ տաք կերակուր մատուցել, որը տեղում էր պատրաստվում։ Այդ տարածքի ադմինիստրացիան, աջակցելով եղբայրներին, աշխատողներ վարձեց, որպեսզի պատվիրակների համար սնունդ պատրաստեն։ Պատվիրակներից 500-ը բերեցին իրենց սեփական վրանները, 150-ը տներ վարձեցին դաշտի մոտակայքում, 15-ը չոր խոտի վրա քնեց, իսկ մնացածը՝ վրաններում, որոնք եղբայրներն էին կանգնեցրել։
Երբ պատվիրակները ժամանեցին համաժողովի անցկացման վայր, տեսան շարքերով դասավորված պլաստմասսե անթիվ գույնզգույն աթոռներ։ Առջևում ծաղիկներով զարդարված երկու հասարակ բեմ էր դրված՝ մեկը ռուսերեն ծրագրի համար, մյուսը՝ չուվաշերենի։ Բոլոր ներկաները վայելեցին հոգևոր ծրագիրը և իրենց երախտագիտությունը հայտնեցին կամավորների կատարած տքնաջան աշխատանքի համար։ Սնունդ պատրաստողներից մեկը այսպես արտահայտվեց. «Եթե ես իմ աչքերով տեսած չլինեի այս ամենը, երբեք չէի հավատա, որ աշխարհում գոյություն ունի այնպիսի կազմակերպված ու կարգապահ կազմակերպություն, ինչպիսին որ ձերն է»։ Ոմանք էլ համաժողովի նախապատրաստվելը համեմատում էին Տաղավարահարաց տոնի հետ, որը աստվածաշնչյան ժամանակներում նշում էր Իսրայել ժողովուրդը։
Մի շարք այլ քաղաքներում Վկաները հաճախ ընդամենը մեկ օր էին ունենում, որպեսզի համապատասխան տարածք գտնեն և այն նախապատրաստեն մարզային համաժողովի համար։ Օրինակ՝ Նիժնի Նովգորոդում կամավորները 24 ժամ հերթափոխով աշխատում էին մի մասնավոր հողատարածքում։ Նրանք պետք է կտրեին ծառերն ու թփերը, հնձեին խոտը և մաքրեին տարածքը տիզերից ու մրջյուններից։ Երբ ուրբաթ առավոտյան պատվիրակները ժամանեցին, կամավորներն արդեն ամեն ինչ պատրաստել էին. բերել էին 2000 պլաստմասսե աթոռ, տասը շարժական զուգարան, լվացարաններ, տեղադրել էին բեմահարթակը, գեներատորը և ձայնային համակարգը։ Եղբայրներից մեկը նշում է. «Պարզապես ապշեցնում էր այն, որ օր ու գիշեր աշխատող եղբայրները չէին մտածում, թե իրենք հերոսներ են։ Նրանք խոնարհաբար շարունակում էին ծառայել իրենց հավատակիցներին ամբողջ համաժողովի ընթացքում։ Այդ եղբայրները բառացիորեն ծախսվեցին, որպեսզի իրենց հավատակիցները հարմարավետ պայմաններում վայելեն հոգևոր ծրագիրը»։
Իսկ մեկ այլ եղբայր գրում է. «Սա իսկական թիմային աշխատանք էր։ Չնայած այն բանին, որ եղբայրներն առաջին անգամ էին կազմակերպում համաժողով բաց երկնքի տակ և ժամանակն էլ քիչ էր, սակայն նրանք ամեն բանի մասին հոգ տարան, որպեսզի ծրագրի ընթացքում հնարավորինս քիչ շեղումներ լինեն։ Այդուհանդերձ, այս ամենը ամենևին էլ չէր հոգնեցրել մեզ։ Եհովան կարծես յուրաքանչյուրիս թևեր էր տվել»։
Սուրբ ոգու ազդեցությունը
Համաժողովների հետ կապված բազմաթիվ խնդիրներ հաղթահարելով՝ տեղի Վկաները ավելի մտերմացան իրար հետ և տեսան, թե ինչպես է գործում Աստծու սուրբ ոգին։ Օրինակ՝ Սմոլենսկում նախապես պատվիրված կացարանները չեղյալ համարվեցին համաժողովի հենց նախորդ գիշերը։ Մի երեց նշում է. «Երբ գիշերվա մեկին ժամանեցին մի քանի ավտոբուսներ, պատվիրակներին տեղավորելու համար տեղ չունեինք։ Ես հասկացա, որ պարզապես անզոր եմ ինչ-որ բան անելու, և ակամայից սկսեցի լաց լինել։ Աղոթեցի Եհովային՝ աղերսելով, որ օգնի։ Որքա՜ն մեծ էր ուրախությունս, երբ ընդամենը մեկ ժամվա ընթացքում տեղավորեցինք մեր եղբայրներին ու քույրերին։ Մենք ուղղակի ցնցված էինք. սա ևս մեկ ապացույցն էր այն բանի, որ Եհովան արդարին երբեք դրսում չի թողնի»։ Իսկ մեկ ուրիշ անտառային համաժողովի ժամանակ եղբայրները դիմեցին տեղի գյուղացիներին, որպեսզի վերջիններս կացարաններ տրամադրեն։ Եվ քանի որ այդ տարածքում ապրող Վկաները լավ համբավ ունեն, տեղի բնակիչները համաժողովի անցկացման օրերի ընթացքում հոժարակամորեն իրենց տներում տեղավորեցին 2000 պատվիրակների։
«Հենց այն փաստը, որ համաժողովն անցկացվեց, ակնհայտ ապացույցն է այն բանի, որ շատ կարևոր է ապավինել Եհովային բոլոր հանգամանքներում»,— ասում է մի Վկա։ Ահա թե ինչ տեղի ունեցավ, երբ անկոչ «հյուրերը» փորձեցին խանգարել համաժողովը։ Նովոշախտինսկում ռուսական ուղղափառ եկեղեցու հոգևորականները և խռովարարները եկան ու սկսեցին խոսափողներով երգել օրհներգը՝ փորձելով խանգարել համաժողովն անցկացնող հռետորին։ Սակայն ոստիկանները թույլ չտվեցին, որ նրանք խափանեն ծրագիրը։ Իսկ երբ խռովարարներից մի կին, որը ուղղափառ եկեղեցու անդամ էր, շոգի պատճառով ուշագնաց եղավ, եղբայրները օգնություն ցույց տալու համար անմիջապես տարան առաջին բուժօգնության բաժին։ Այդ կինը անչափ տպավորված էր Վկաների ջերմ վերաբերմունքից։
Հիացական արձագանքներ
Լայնորեն տարածված ահաբեկչության պատճառով Ռուսաստանում կազմակերպվող մեծ միջոցառումները հաճախ գրավում են իրավապահ մարմինների, ինչպես նաև հետաքրքրասեր տեղաբնակների ուշադրությունը։ Օրինակ՝ Վոլժսկիում անցկացված անտառային համաժողովը վերահսկվում էր հակածայրահեղական ջոկատի ոստիկանների կողմից։ Երբ այդ ջոկատի անդամներից մեկը ծրագրի ընթացքում կորցրեց իր բջջային հեռախոսը, եղբայրները ուղեկցեցին նրան գտնված իրերի բաժին։ Դրանից կարճ ժամանակ անց, երբ նրան զանգահարեց իր պետը և հարցրեց, թե արդյոք գրանցվել են բռնության դեպքեր կամ այլ ծայրահեղ արարքներ, նա պատասխանեց. «Ամեն ինչ հրաշալի է։ Այստեղ ներկա է 5000 հոգի և ոչ մի բռնարարք տեղի չի ունեցել։ Ինչի՞ մասին է խոսքը, ես կորցրել էի իմ հեռախոսը, իսկ նրանք գտան ու վերադարձրին ինձ»։
Հսկիչներից մեկն էլ մեծապես տպավորված էր շրջապատի մաքրությամբ. նրան պարզապես ապշեցրել էր, որ թեև այդքան շատ երեխա էր ներկա, սակայն գետնին ընկած ոչ մի կոնֆետի թուղթ չտեսավ։ Մեկ ուրիշ համաժողովի ժամանակ էլ դաշտի տերը հանդիպեց մի ոստիկանի, որը քաջատեղյակ էր, թե ինչպես են ընթանում կրոնական մեծ հավաքույթները։ Տարածքի տերը ոստիկանի տեղակալի հետ միասին դուրս եկավ երրորդ հարկի պատշգամբ, որտեղից երևում էր դաշտը և ասաց. «Նայիր նրանց և ինքդ համոզվիր, թե ինչ կարգուկանոն է տիրում այստեղ»։ Տարածքի տիրոջը ապշեցրել էր այն, որ Վկաները ո՛չ խմում են, ո՛չ ծխում, և երբ հեռացան, ոչինչ չթողեցին, նույնիսկ աղբը իրենց հետ տարան։ Նա զարմանքից բացականչեց. «Իսկական դրախտ էր»։
Ակնհայտ միասնություն
Անտառային մի համաժողովի ավարտից հետո մոտակա գյուղերից մեկի գյուղապետը այսպես արտահայտվեց. «Թեև հասկանում եմ, որ հասարակ ու համեստ մարդիկ եք, սակայն միևնույն ժամանակ դուք ուժեղ եք։ Մեզանից յուրաքանչյուրը փակվել է իր խեցու մեջ, մինչդեռ ձեզ հաջողվում է միավորել մարդկանց»։ Կալինինգրադից մինչև Կամչատկա ձգվող այս հսկայական երկրի բնակիչները շարունակում են հիանալ Աստծու ժողովրդի միասնությամբ, որը երևում է հոգևոր մեծ խնջույքների ժամանակ։ Անկախ նրանից, թե որքան արագ և որքան անսպասելի կարող են փոխվել նրանց ծրագրերը, մի բան մնում է անփոփոխ. հարգանքը իշխանության ներկայացուցիչների և իրենց մերձավորի հանդեպ։
Չնայած փոփոխվող հանգամանքներին՝ Ռուսաստանի Եհովայի վկաները շարունակում են ուրախությամբ հավաքվել հոգևոր կրթություն ստանալու նպատակով։ Նրանք անդադար աղոթում են «թագավորների և բոլոր բարձր դիրք ունեցողների համար, որպեսզի շարունակեն հանգիստ ու հանդարտ կյանք վարել Աստծու հանդեպ ամենայն նվիրվածությամբ ու լրջությամբ» (1 Տիմոթեոս 2։2)։
[մեջբերում 27-րդ էջի վրա]
Վկա կամավորներից մեկը աջակցում է բացօթյա համաժողովի կազմակերպչական աշխատանքներին
[մեջբերում 29-րդ էջի վրա]
Ռուսաստանի Եհովայի վկաները շարունակում են «հանգիստ ու հանդարտ կյանք վարել Աստծու հանդեպ ամենայն նվիրվածությամբ»
[նկարներ 28-րդ էջի վրա]
Կամավորները համաժողովից առաջ մաքրում են գետինը և հազարավոր պատվիրակների համար ճաշ պատրաստում
[նկարներ 29-րդ էջի վրա]
Բոլորը հաճույքով վայելեցին հոգևոր ծրագիրը և անչափ երախտապարտ են կամավորներին իրենց տքնաջան աշխատանքի համար