ԺՈՂՈՎՈՂԻ

3 Ամէն բանի ատենը կայ

Ու երկնքի տակ եղող ամէն գործի*՝ ժամանակը։

 2 Ծնանելու ժամանակ եւ մեռնելու ժամանակ,

Տնկելու ժամանակ ու տնկուածը խլելու ժամանակ,

 3 Մեռցնելու ժամանակ եւ բժշկելու ժամանակ,

Փլցնելու ժամանակ ու շինելու ժամանակ,

 4 Լալու ժամանակ եւ ծիծաղելու ժամանակ,

Սուգ ընելու ժամանակ ու կաքաւելու ժամանակ,

 5 Քարեր դուրս նետելու ժամանակ ու քարեր հաւաքելու ժամանակ,

Գրկելու ժամանակ ու գրկէ հեռացնելու ժամանակ,

 7 Պատռելու ժամանակ եւ կարելու ժամանակ,

Լռելու ժամանակ ու խօսելու ժամանակ,

 8 Սիրելու ժամանակ եւ ատելու ժամանակ,

Պատերազմի ժամանակ ու խաղաղութեան ժամանակ։

 9 Աշխատողին՝ իր կատարած աշխատանքէն

Ի՞նչ օգուտ կայ։

10 Տեսայ այն զբաղումը, որ Աստուած մարդոց որդիներուն տուաւ,

Որպէս զի անով զբաղին։

11 Անիկա ամէն բան իր ժամանակին վայելուչ ըրաւ

Եւ մարդուն մտքին մէջ յաւիտենականութիւնը ճանչնալու փափաքը դրաւ.

Բայց Աստուծոյ ըրած գործը

Մարդ չի կրնար սկիզբէն մինչեւ վերջը հասկնալ։

12 Այս գիտեմ, որ ուրախ ըլլալէ

Ու կենդանութեան ատեն աղէկութիւն ընելէ զատ,

Ուրիշ աղէկ բան չկայ անոնց մէջ։

13 Նաեւ ամէն մարդու ուտելն ու խմելը

Եւ իր բոլոր աշխատութենէն բարիք վայլելը

Աստուծոյ պարգեւն է։

14 Գիտեմ թէ Աստուծոյ ամէն ըրածը յաւիտեան պիտի մնայ.

Անոր վրայ բան մը աւելցնել կամ անկէ պակսեցնել կարելի չէ։

Աստուած անիկա ըրաւ, որպէս զի իր երեսէն վախնան։

15 Ինչ որ եղած է, հիմա ալ կայ

Ու ինչ որ պիտի ըլլայ՝ արդէն եղած է։

Աստուած անցածը կը փնտռէ։

16 Ու նաեւ արեւուն տակ տեսայ, թէ բարեպաշտութեան տեղ՝ ամբարշտութիւն

Եւ արդարութեան տեղ անօրէնութիւն կայ։

17 Ես իմ սրտիս մէջ ըսի թէ՝ Աստուած պիտի դատէ արդարն ու ամբարիշտը,

Վասն զի ամէն դիտաւորութիւն ու ամէն գործ իր ժամանակը ունի։

18 Ես իմ սրտիս մէջ ըսի՝

Մարդոց որդիներուն վիճակին վրայով՝

Թէ Աստուած զանոնք պիտի փորձէ

Ու պիտի տեսնեն թէ իրենք անասուններ են։

19 Վասն զի մարդոց որդիներուն պատահածը

Եւ անասուններուն պատահածը նոյնն են։

Մէկը ինչպէս կը մեռնի, միւսն ալ այնպէս կը մեռնի։

Ամենուն շունչը նոյնն է։

Մարդը անասունէն աւելի բան մը չունի,

Վասն զի ամէն բան ունայնութիւն է։

20 Ամէնքը նոյն տեղը կ’երթան։

Ամէն բան հողէն եղաւ ու ամէն բան հող պիտի դառնայ։

21 Ո՞վ գիտէ թէ մարդոց որդիներուն հոգիները վեր կ’ելլեն,

Բայց անասուններուն ոգիները գետինը կ’իջնեն։

22 Տեսայ թէ մարդս իր գործերովը ուրախ ըլլալէ զատ

Ուրիշ աղէկութիւն մը չունի,

Քանզի անոր բաժինը այն է։

Ո՞վ պիտի տանի զանիկա, որ տեսնէ

Թէ՝ իրմէ ետքը ի՛նչ պիտի ըլլայ։