Գլուխ 7

Ի՞նչ կը սորվինք չարութեան աստուածային թոյլատուութենէն

1. (ա) Եթէ Եհովա Եդեմի ըմբոստները արտորնոք կորսնցնէր, անիկա ի՞նչ ազդեցութիւն պիտի ունենար մեր վրայ։ (բ) Փոխարէն, Եհովա ի՞նչ սիրալիր հայթայթում մը ըրած է մեզի համար։

ՄԵՐ կեանքի ընթացքին ինչ դժուարութիւններ որ ալ ըլլան, մեր աշխարհ գալը անարդարութիւն մը չէ եղած Աստուծոյ կողմէ։ Ան մարդկային առաջին զոյգը օժտեց կատարելութեամբ եւ անոնց Դրախտը տուաւ որպէս բնակարան։ Եթէ Աստուած զիրենք անմիջապէս կորսնցնէր իրենց ըմբոստութենէն ետք, մարդկային ցեղը գոյութիւն պիտի չունենար իր հիւանդութեամբ, աղքատութեամբ եւ ոճիրով։ Ողորմածօրէն սակայն, Եհովա թոյլ տուաւ որ Ադամ ու Եւա ընտանիք մը յառաջ բերեն մեռնելէ առաջ, հակառակ որ անոնց անկատարութիւնը պիտի ժառանգէին։ Քրիստոսի միջոցաւ, հաւատք ընծայող Ադամի սերունդին մատուցանեց ինչ որ ան կորսնցուցած էր, այսինքն, յաւիտենական կեանք այնպիսի պայմաններու ներքեւ որ անոնք մեծագոյն հաճոյքը ստանային։—Բ. Օրինաց 32։4, 5. Յովհաննու 10։10

2. Այս բոլորը միայն մեր փրկութեան համա՞ր եղած էր։

² Ասոր մեզի բերած օգուտները անչափելի են։ Բայց Աստուածաշունչի արձանագրութենէն կը սորվինք որ ասոր մէջ մեր անձնական փրկութենէն շատ աւելի յատկանշական բան մը պարփակուած էր։

ԻՐ ՄԵԾ ԱՆՈՒԱՆ ՍԻՐՈՅՆ

3. Երկրին եւ մարդկութեան նկատմամբ Եհովայի նպատակին իրագործման կապակցաբար ի՞նչ բան խնդրոյ առարկայ էր։

³ Եհովայի անունը, այսինքն, որպէս տիեզերքի Գերիշխան եւ ճշմարտութեան Աստուած իր համբաւը, կապուած էր երկրին եւ մարդկութեան նկատմամբ իր նպատակին իրագործման հետ։ Եհովայի դիրքին պատճառով, ամբողջ տիեզերքի խաղաղութիւնը եւ բարօրութիւնը կը պահանջեն որ իր անուան արժանի պատիւը տրուի եւ բոլորն ալ իրեն հնազանդին։

4. Այդ նպատակը ճշգրիտ կերպով ի՞նչ կը բովանդակէր։

⁴ Ադամն ու Եւան ստեղծելէն ետք, անոնց նշանակում մը տուաւ։ Անոնց յստակօրէն գիտցուց որ իր նպատակը չէր որ Ադամն ու Եւան միայն երկրին տիրէին, Դրախտին սահմանները ընդլայնելով, այլ, նաեւ զայն լեցնէին իրենց սերունդով։ (Ծննդոց 1։28) Արդեօք Աստուծոյ այս նպատակը պիտի ձախողէ՞ր մեղքին պատճառով, իր անուան ալ նախատինք բերելով։

5. (ա) Ըստ Ծննդոց 2։17–ի, բարւոյ ու չարի գիտութեան ծառէն ուտող անհատ մը ե՞րբ պիտի մեռնէր։ (բ) Եհովա ինչպէ՞ս իրագործեց ասիկա, միեւնոյն ատեն երկիրը լեցնելու նկատմամբ իր նպատակն ալ յարգելով։

⁵ Աստուած Ադամը ազդարարած էր որ եթէ անհնազանդ գտնուելով ուտէր բարւոյ ու չարի գիտութեան ծառէն, անշուշտ պիտի մեռնէր իր կերած «օր»ն իսկ։ (Ծննդոց 2։17) Իր խօսքին հաւատարիմ ըլլալով, Ադամի մեղանչած օրն իսկ Եհովա յանցաւորներէն հաշիւ պահանջեց եւ մահուան դատավճիռը տուաւ։ Պատիժը անխուսափելի էր։ Դատականօրէն եւ Աստուծոյ տեսակէտէն, Ադամ եւ Եւա նոյն օրն իսկ մեռան։ (Բաղդատել Ղուկաս 20։37, 38)։ Բայց, երկիրը լեցնելու նկատմամբ իր նպատակին իրագործման համար, Աստուած անոնց թոյլ տուաւ որ ընտանիք մը յառաջ բերեն բառացիօրէն մեռնելէ առաջ։ Սակայն եւ այնպէս, Աստուծոյ տեսակէտով, որու համար հազար տարին մէկ օրուան պէս է, Ադամի կեանքը վերջ գտաւ 930 տարեկանին, այսինքն, այդ «օր»ուան մէջ։ (Ծննդոց 5։3–5. բաղդատել Սաղմոս 90։4. Բ. Պետրոս 3։8)։ Այս կերպով պատիժի իրագործման ժամանակին նկատմամբ Եհովայի ճշմարտախօսութիւնը պաշտպանուեցաւ եւ Ադամի սերունդով երկիրը լեցնելու իր նպատակն ալ ի դերեւ չելաւ։ Անշուշտ, ասիկա կը նշանակէր նաեւ որ մեղաւոր մարդիկ ժամանակ մը ապրելու թոյլատուութիւնը պիտի ունենային։

6, 7. (ա) Ըստ Ելից 9։15, 16–ի, Եհովա ինչո՞ւ կը թոյլատրէ որ ամբարիշտը ժամանակ մը գոյատեւէ։ (բ) Փառաւոնի պարագային, ինչպէ՞ս Եհովայի զօրութիւնը ցոյց տրուեցաւ, եւ Իր անունը ինչպէ՞ս ճանչցուեցաւ։ (գ) Ուստի, ներկայ ամբարիշտ դրութեան վախճանին արդիւնքը ի՞նչ պիտի ըլլայ։

⁶ Մովսէսի օրերուն Եգիպտոսի կառավարիչին ինչ որ ըսաւ Եհովա, յաւելեալ բացատրութիւն կու տայ թէ Աստուած ինչու թոյլատրեց որ չարիքը շարունակուի ժամանակ մը։ Երբ Փառաւոն արգիլեց Իսրայէլի որդիներուն ելքը Եգիպտոսէն, Եհովա ինք անմիջապէս չհարուածեց։ Երկրին վրայ տասը պատուհասներ եկան, Եհովայի զօրութիւնը ցոյց տալով ապշեցուցիչ եւ պէսպիսի կերպերով։ Երբ եօթներորդ հարուածը կ’ազդարարէր, Եհովա ըսաւ Փառաւոնին որ ինք շատ դիւրութեամբ կրնար զինք եւ իր ժողովուրդը երկրէն սրբել, բայց «ասոր համար քեզ վերցուցի, որ իմ զօրութիւնս քեզմով ցուցնեմ ու բոլոր երկրի մէջ իմ անունս պատմուի», ըսաւ Եհովա։—Ելից 9։15, 16

⁷ Երբ Եհովա ազատագրեց Իսրայէլը, իրապէս իր անունը ճանչցուեցաւ ամենուրեք։ Հիմա, մօտաւորապէս 3,500 տարի ետք, իր ըրածը տակաւին չէ մոռցուած։ Ոչ միայն իր անձնական Եհովա անունը ծանուցուած է, այլ նաեւ, այդ անունը Կրողին մասին՝ ճշմարտութիւնը։ Ասիկա համբաւ մը տուաւ Եհովայի, որպէս Աստուած մը որ իր ուխտը կը պահէ եւ իր ծառաներուն ի նպաստ քայլեր կ’առնէ։ Ան ցոյց տուաւ որ իր ամենակալ զօրութեան պատճառով, ոչ մէկ բան կրնայ արգելք հանդիսանալ իր ծրագրին։ Տակաւին շատ աւելի տպաւորիչ կերպով պիտի ըլլայ այս ամբարիշտ դրութեան տեսանելի եւ անտեսանելի մասերուն մօտալուտ կործանումը։ Եհովայի անուան վրայ բերած անոր ամենակալ զօրութեան եւ փառքին ցուցադրումը բնաւ պիտի չմոռցուի տիեզերական պատմութեան մէջ։ Անոր օգուտները անվերջ պիտի ըլլան։—Եզեկիէլ 38։23. Յայտնութիւն 19։1, 2

‘Ո՜Վ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ԻՄԱՍՏՈՒԹԵԱՆ ԽՈՐՈՒՆԿՈՒԹԻՒՆԸ’

8. Պօղոս յաւելեալ ի՞նչ ազդակներ նկատի առնել կը յանձնարարէ։

⁸ Հռովմայեցիներուն գրած իր նամակին մէջ, Պօղոս առաքեալ այս հարցը կը յարուցանէ. «Աստուծոյ քով անիրաւութի՞ւն կայ»։ Յետոյ ինք կը պատասխանէ շեշտելով Աստուծոյ ողորմութիւնը եւ ակնարկելով Փառաւոնին ըսած Եհովայի խօսքին։ Ան նաեւ կը յիշեցնէ որ մենք բրուտին ձեռքին մէջ եղող կաւին կը նմանինք։ Արդեօք կաւը կը գանգատի՞ իր գործածութեան կերպին համար։ Պօղոս կը շարունակէ. «Ի՞նչ կրնայ ըսել մէկը, եթէ Աստուած իր բարկութիւնը եւ զօրութիւնը ցուցնելէ առաջ, շատ համբերութիւն եւ երկայնամտութիւն ցոյց տայ ա՛յն անօթներուն, որոնք բարկութեան առարկայ եղած են եւ կորուստի դատապարտուած [կործանումի համար պատրաստուած բարկութեան անօթներ, (ՆԱ)] եւ կամ եթէ ուզէ իր փառքին ճոխութիւնը ցուցնել ողորմութիւն գտնող անօթներուն, այն փառքին համար, որ նախապէս պատրաստեց. այսինքն՝ մեզի՝ որ կանչեց, ո՛չ թէ միայն Հրեաներէն, հապա հեթանոսներէն ալ»։—Հռովմայեցիս 9։14–24

9. (ա) Որո՞նք են «կործանումի համար պատրաստուած բարկութեան անօթներ»ը։ (բ) Եհովա ինչո՞ւ շատ մեծ երկայնամտութիւն ցոյց տուած է հակառակ անոնց չարութեան, եւ վերջնական արդիւնքը ի՞նչ պիտի ըլլայ զինք սիրողներուն համար։

⁹ Եհովա Ծննդոց 3։15–ի մէջ արձանագրուած մարգարէական խօսքը արտասանելէ ի վեր, Սատանան եւ իր սերունդը «կործանումի համար պատրաստուած բարկութեան անօթներ» եղած են։ Այդ ամբողջ ժամանակի ընթացքին, Եհովա երկայնամտութիւն ցոյց տուած է։ Ամբարիշտները ծաղրած են իր ճամբաները. անոնք հալածած են իր ծառաները եւ նոյնիսկ սպաննած են իր Որդին։ Բայց Եհովա ժուժկալութիւն ցոյց տուած է իր ծառաներուն մնայուն օգտին համար։ Ամբողջ ստեղծագործութիւնը առիթը ունեցած է տեսնելու Աստուծոյ դէմ ըմբոստութեան աղետալի արդիւնքը։ Միեւնոյն ժամանակ, Յիսուսի մահը միջոցը հայթայթած է հնազանդ մարդկութիւնը ազատագրելու եւ ‘Սատանային գործերը քանդելու’։—Ա. Յովհաննու 3։8. Եբրայեցիս 2։14, 15

10. Եհովա ինչո՞ւ շարունակած է համբերել ամբարիշտին անցեալ 1,900 տարիներու ընթացքին։

¹⁰ Յիսուսի յարութենէն ի վեր, աւելի քան 1,900 տարիներու ընթացքին, Եհովա քիչ մը եւս համբերած է «բարկութեան անօթներ»ուն, տակաւին իրենց կործանումը ուշացնելով։ Ինչո՞ւ. քանի որ կնոջ սերունդին երկրորդական մասը կը պատրաստէր, անոնք որոնք երկնային Թագաւորութեան մէջ Յիսուս Քրիստոսի պիտի ընկերակցին։ (Գաղատացիս 3։29) Ասոնք՝ թիւով 144,000, Պօղոս առաքեալի կողմէ բացատրուած «ողորմութիւն գտնող անօթներ»ն են։ Նախ այս դասակարգը կազմելու համար Հրեայ անհատներ հրաւիրուեցան։ Յետոյ անոնց աւելցուեցան թլփատուած Սամարացիները եւ վերջապէս, հեթանոսներէն մարդիկ։ Շատ երկայնամտութեամբ Եհովա իրագործած է իր նպատակը, առանց ստիպելու ոեւէ մէկը որ իրեն ծառայէ, սակայն, հոյակապ օրհնութիւններ ընծայած է անոնց որոնք իր սիրալիր հայթայթումներուն գնահատանքով ընդառաջած են։ Հիմա այդ երկնային դասակարգին պատրաստութիւնը գրեթէ ամբողջացած է։

11. Ուրիշ ի՞նչ խումբ հիմա կ’օգտուի Եհովայի երկայնամտութենէն։

¹¹ Իսկ երկրի վրայ ո՞վ պիտի բնակի։ Աստուծոյ յարմար ժամանակին միլիառաւորներ պիտի յարուցուին, որպէս Թագաւորութեան երկրային հպատակներ։ Նաեւ, մասնաւորաբար 1935–էն ի վեր, Եհովայի երկայնամտութիւնը կարելի ըրած է որ բոլոր ազգերէն «մեծ բազմութիւն մը» հաւաքուի, փրկութեան համար։—Յայտնութիւն 7։9, 10. Յովհաննու 10։16

12. (ա) Որպէս արդիւնք, ի՞նչ սորված ենք Եհովայի մասին։ (բ) Այս հարցերը ձեռք առնելու Եհովայի կերպին մասին ի՞նչ կը զգաք։

¹² Այս բոլորին մէջ որեւէ անարդարութիւն եղա՞ծ է։ Վստա՛հաբար ոչ։ Եթէ Աստուած ամբարիշտներուն՝ «բարկութեան անօթներ»ուն կործանումը ետ պահած է որպէսզի ուրիշներուն կարեկցութիւն ցոյց տայ իր նպատակին հետ ներդաշնակ, ինչպէ՞ս ոեւէ մէկը կրնայ իրաւացիօրէն գանգատիլ այս մասին։ Փոխարէն, երբ իր նպատակը կը պարզուի մեր դիմաց, շատ բան կը սորվինք Եհովայի անձնաւորութեան մասին։ Իր անձնաւորութեան երեւան եկող երեսակներուն վրայ կը սքանչանանք, որոնք են՝ իր արդարութիւնը, իր ողորմութիւնը, իր երկայնամտութիւնը եւ իր իմաստութեան ճոխութիւնը։ Այս տիեզերական հարցը իմաստուն կերպով ձեռք առնելը, յաւիտենական վկայութիւն մը պիտի ըլլայ, թէ իրապէս Եհովայի իշխելու կերպը լաւագոյնն է։ Պօղոս առաքեալի հետ կ’ըսենք. «Ո՜վ Աստուծոյ մեծութեան ու իմաստութեան եւ գիտութեան խորունկութիւնը. ի՜նչպէս անքննելի են իր դատաստանները ու անզննելի են իր ճամբաները»։—Հռովմայեցիս 11։33

ՄԵՐ ՆՈՒԻՐՈՒՄԸ ՑՈՅՑ ՏԱԼՈՒ ՊԱՏԵՀՈՒԹԻՒՆ

13. (ա) Երբ անհատապէս կը տառապինք, ի՞նչ պատեհութիւն կը ներկայանայ մեզի։ (բ) Ի՞նչ բան պիտի օգնէ մեզի որ իմաստուն կերպով ընդառաջենք։

¹³ Երբեմն պարագաներ կան երբ անհատապէս իրական տառապանք կրնանք քաշել, քանի որ տակաւին Աստուած չէ կործանած ամբարիշտը եւ մարդկութեան համար նախագուշակած վերահաստատումը չէ բերած։ Այսպիսի պարագաներու ի՞նչ է մեր հակազդեցութիւնը։ Արդեօք անոնց մէջ պատեհութիւններ կը տեսնե՞նք Եհովայի անունը մաքրելու իր նախատինքներէն եւ փաստելու որ Բանսարկուն ստախօս մըն է։ Կրնանք մեծապէս զօրանալ ասիկա ընելու համար, ի մտի ունենալով հետեւեալ խրատը. «Որդեա՛կ իմ, իմաստուն եղի՛ր ու սիրտս ուրախացո՛ւր, որպէսզի [զիս] անարգողին պատասխան տամ»։ (Առակաց 27։11) Սատանան է որ կ’անարգէ Եհովան, ամբաստանելով որ եթէ մարդիկ նիւթական կամ ֆիզիքական վնասներ կրեն, զԱստուած պիտի այպանեն, եւ նոյնիսկ անիծեն զինք։ (Յոբ 1։9–11. 2։4, 5) Եհովայի սիրտը կ’ուրախացնենք, երբ մեր դժուարութիւններուն դիմաց հաւատարմութեամբ ցոյց կու տանք որ իր ամբաստանութիւնները շիտակ չեն մեր պարագային։ Կատարեալ վստահութիւն ունինք որ Եհովա գուրգուրանք ունի իր ծառաներուն հանդէպ եւ թէ՝ ինչպէս Յոբի պարագային, յարմար ատենին Եհովա առատօրէն մեզ պիտի վարձատրէ, եթէ փաստենք մեր հաւատարմութիւնը իրեն հանդէպ։—Յակոբու 5։11. Յոբ 42։10–16

14. Եթէ Եհովայի ապաւինինք փորձութեանց ատեն, ուրիշ ի՞նչ օգուտներ կրնանք ունենալ։

¹⁴ Տաժանելի փորձութեանց ատեն, երբ վստահութեամբ Եհովայի կ’ապաւինինք, կրնանք անգին յատկութիւններ զարգացնել։ Յիսուս իր տառապանքին որպէս արդիւնք «հնազանդութիւն սորվեցաւ», այնպիսի կերպով մը որ նախապէս չէր գիտեր։ Մենք ալ կրնանք սորվիլ, մշակելով երկայնամտութիւն, համբերութիւն եւ Եհովայի արդար ճամբաներուն հանդէպ խոր գնահատութիւն։ Համբերութեամբ պիտի ընդունի՞նք այդ մարզումը։—Եբրայեցիս 5։8, 9. 12։11. Յակոբու 1։2–4

15. Եթէ համբերութեամբ դժուարութիւններու տոկանք, ուրիշ որո՞նք անկէ կրնան օգտուիլ։

¹⁵ Ուրիշներ պիտի դիտեն ինչ որ կ’ընենք։ Արդարութեան հանդէպ մեր ունեցած սիրոյն պատճառով ինչ բանի որ տոկանք, կարգ մը անհատներ ժամանակի ընթացքին կրնան իրապէս գնահատել թէ որո՛նք են Քրիստոսի «եղբայրներ»ը այսօր, եւ իր «եղբայրներ»ուն հետ միանալով պաշտամունքի մէջ, իրենք ալ կրնան յաւիտենական կեանքի օրհնութիւնները ստացողներէն ըլլալ։ (Մատթէոս 25։34–36, 40, 46) Եհովա եւ իր Որդին կ’ուզեն որ անոնք այս պատեհութիւնը ունենան։ Մենք ալ կ’ուզե՞նք։ Յօժա՞ր ենք դժուարութիւններու տոկալու որպէսզի ասիկա իրենց համար կարելի ըլլայ։

16. Այսպիսի անձնական դժուարութիւններուն հանդէպ մեր տեսակէտը ի՞նչ կապ ունի միութեան հարցին հետ։

¹⁶ Ի՜նչ գեղեցիկ բան մըն է երբ նոյնիսկ դժուար պարագաները մեզի համար պատեհութիւններ կը նկատենք Եհովայի հանդէպ մեր նուիրումը ցոյց տալու, ինչպէս նաեւ իր կամքին կատարման մէջ մեր մասնակցութիւնը բերելու։ Այսպէս ընելով, կ’ապացուցանենք արդարեւ որ կը յառաջանանք դէպի միութիւն, Աստուծոյ եւ Քրիստոսի հետ, որու համար Յիսուս աղօթեց իր բոլոր ճշմարիտ Քրիստոնեաներուն ի նպաստ։—Յովհաննու 17։20, 21

ՎԵՐԱՔԱՂԻ ԿԷՏԵՐ

● Չարութիւնը թոյլատրելով Եհովա ինչպէ՞ս պատշաճ յարգանք ցոյց տուած է իր անուան։

● «Բարկութեան անօթներ»ուն համբերելով, Աստուծոյ ողորմութիւնը ինչպէ՞ս մինչեւ մեզի հասած է։

● Ի՞նչ պէտք է ջանանք տեսնել այն վիճակներուն մէջ ուր անձնապէս կրնանք տառապիլ։