សៀវភៅសាំយូអែលទី២
១៧ ក្រោយមក អាហ៊ីថូផែលនិយាយទៅអាប់សាឡំថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំជ្រើសរើសបុរសចំនួន១២.០០០នាក់ ហើយចេញទៅដេញតាមដាវីឌនៅយប់នេះ។ ២ ខ្ញុំនឹងសង្គ្រុបគាត់ ពេលដែលគាត់ទន់ខ្សោយនិងគ្មានកម្លាំង។+ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យគាត់ភ័យស្លុត ហើយមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់នឹងរត់បាក់ទ័ព រួចខ្ញុំនឹងសម្លាប់តែស្ដេចដាវីឌប៉ុណ្ណោះ។+ ៣ បន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងនាំមនុស្សទាំងអស់មកខាងលោកវិញ។ បើបុរសដែលលោកតាមរកនោះស្លាប់ នោះមនុស្សទាំងអស់ដែលគាំទ្រគាត់នឹងត្រឡប់មកខាងលោក ហើយបណ្ដាជនទាំងអស់នឹងមានសេចក្ដីសុខសាន្ត»។ ៤ អាប់សាឡំនិងពួកបុរសចាស់ទុំទាំងអស់នៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពេញចិត្តនឹងយោបល់របស់អាហ៊ីថូផែល។
៥ ក៏ប៉ុន្តែ អាប់សាឡំនិយាយថា៖ «សូមហៅហ៊ូសាយ+ជាអំបូរអើគីមក ព្រោះយើងក៏ចង់ដឹងអំពីគំនិតរបស់គាត់ដែរ»។ ៦ ដូច្នេះ ហ៊ូសាយចូលមកជួបអាប់សាឡំ។ អាប់សាឡំនិយាយទៅគាត់ថា៖ «នេះជាយោបល់របស់អាហ៊ីថូផែល។ តើយើងគួរធ្វើតាមគាត់ទេ? បើមិនគួរទេ សូមអ្នកឲ្យយោបល់មក»។ ៧ ហ៊ូសាយតបទៅអាប់សាឡំថា៖ «ក្នុងករណីនេះ យោបល់របស់អាហ៊ីថូផែលគឺមិនល្អទេ!»។+
៨ ហ៊ូសាយនិយាយថែមទៀតថា៖ «លោកដឹងច្បាស់ហើយថាឪពុកលោកនិងពួកបុរសរបស់គាត់ សុទ្ធតែជាអ្នកខ្លាំងពូកែ។+ ពេលនេះ ពួកគេខឹងខ្លាំងណាស់ ប្រៀបដូចជាមេខ្លាឃ្មុំដែលបាត់កូន។+ ម្យ៉ាងទៀត ឪពុកលោកគឺជាអ្នកចម្បាំង+ ដូច្នេះនៅពេលយប់ គាត់ច្បាស់ជាមិនសម្រាកនៅជាមួយនឹងបណ្ដាជនទេ។ ៩ នៅខណៈនេះ គាត់ប្រាកដជាកំពុងលាក់ខ្លួនក្នុងរូង*ណាមួយ ឬកន្លែងផ្សេងទៀតជាមិនខាន។+ ចុះយ៉ាងណាបើគាត់វាយប្រហារពួកយើងមុន នោះអ្នកណាដែលឮអំពីរឿងនេះនឹងនិយាយថា៖ ‹មនុស្សនៅខាងអាប់សាឡំច្បាំងចាញ់ហើយ!›។ ១០ សូម្បីតែបុរសមានចិត្តអង់អាចក្លាហានប្រៀបដូចជាសត្វតោ+ ពេលដែលឮដូច្នោះក៏គង់តែភ័យខ្លាចដែរ ព្រោះជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ដឹងថាឪពុកលោកជាអ្នកខ្លាំងពូកែ+ ហើយពួកបុរសរបស់គាត់ជាអ្នកក្លាហាន។ ១១ ខ្ញុំមានយោបល់មួយ។ សូមលោកបញ្ជាគេឲ្យប្រមូលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ចាប់ពីក្រុងដាន់រហូតដល់បៀរសេបា+ ឲ្យបានច្រើនប្រៀបដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់នៅសមុទ្រ។+ រួចមក សូមលោកនាំមុខពួកគេចេញទៅច្បាំង។ ១២ ពេលយើងតាមគាត់ទាន់ យើងនឹងវាយប្រហារគាត់ ហើយសង្គ្រុបគាត់ដូចទឹកសន្សើមធ្លាក់លើដី។ យើងនឹងមិនទុកជីវិតឲ្យគាត់ឬបុរសណាម្នាក់របស់គាត់ឡើយ។ ១៣ បើគាត់រត់ទៅក្រុងមួយណា ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់របស់យើងនឹងយកខ្សែពួរទាញក្រុងមួយនោះ ទម្លាក់ទៅក្នុងជ្រលងរហូតដល់គ្មានសេសសល់អ្វីសោះ សូម្បីតែក្រួសមួយគ្រាប់»។
១៤ ដូច្នេះ អាប់សាឡំនិងបុរសទាំងអស់ដែលតំណាងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលនិយាយថា៖ «យោបល់របស់ហ៊ូសាយជាអំបូរអើគី គឺប្រសើរជាង+យោបល់របស់អាហ៊ីថូផែល!»។ នោះគឺដោយសារព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេចចិត្តធ្វើឲ្យយោបល់ដ៏ល្អរបស់អាហ៊ីថូផែល ទៅជាយោបល់ដែលគ្មានប្រយោជន៍+ ដើម្បីព្រះយេហូវ៉ានាំអន្តរាយមកលើអាប់សាឡំវិញ។+
១៥ ក្រោយមក ហ៊ូសាយនិយាយទៅសង្ឃសេដុកនិងសង្ឃអាប៊ីយ៉ាថា+ ដោយប្រាប់ថា៖ «អាហ៊ីថូផែលបានឲ្យយោបល់អាប់សាឡំនិងពួកបុរសចាស់ទុំនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថាដូច្នេះ តែខ្ញុំឲ្យយោបល់ដូច្នោះវិញ។ ១៦ សូមប្រញាប់ចាត់គេឲ្យទៅប្រាប់ដំណឹងនេះដល់ដាវីឌ ហើយព្រមានគាត់ថា៖ ‹នៅយប់នេះ សូមកុំនៅជិតតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំត្រង់កន្លែងដែលអាចលុយទឹក*បានឡើយ តែសូមឆ្លងទៅឲ្យលឿន ក្រែងលោស្ដេចនិងមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ត្រូវគេសម្លាប់›»។+
១៧ គ្រានោះ យ៉ូណាថាន+និងអាហ៊ីមម៉ាអេស+ អាស្រ័យនៅអេនរ៉ូកេល+ ព្រោះពួកគេមិនហ៊ានចូលទៅក្រុងយេរូសាឡិមទេ ខ្លាចមានគេឃើញ។ ពេលនោះ ស្ត្រីម្នាក់ដែលជាអ្នកបម្រើបាននាំដំណឹងទៅប្រាប់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏ធ្វើដំណើរទៅប្រាប់ស្ដេចដាវីឌ។ ១៨ ប៉ុន្តែ យុវជនម្នាក់បានឃើញពួកគេ ហើយទៅរាយការណ៍ប្រាប់អាប់សាឡំ។ ដូច្នេះ យ៉ូណាថាននិងអាហ៊ីមម៉ាអេសប្រញាប់រត់គេចខ្លួនចេញទៅ។ ពួកគេបានទៅដល់ផ្ទះបុរសម្នាក់នៅឯភូមិបាហ៊ូរីម+ ដែលមានអណ្ដូងនៅទីធ្លាផ្ទះ។ ពួកគេបានចុះទៅលាក់ខ្លួននៅក្នុងអណ្ដូងនោះ។ ១៩ ប្រពន្ធរបស់បុរសនោះបានយកក្រណាត់ទៅគ្របលើអណ្ដូងនោះ ហើយរាយកម្ទេចអង្ករលើក្រណាត់ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកណាម្នាក់ដឹងថាអ្នកទាំងពីរនៅក្នុងអណ្ដូងនោះ។ ២០ ពួកអ្នកបម្រើរបស់អាប់សាឡំបានមកដល់ផ្ទះស្ត្រីនោះ ហើយសួរនាងថា៖ «តើអាហ៊ីមម៉ាអេសនិងយ៉ូណាថាននៅឯណា?»។ នាងឆ្លើយថា៖ «ពួកគេដើរកាត់ទីនេះទៅទន្លេបាត់ហើយ!»។+ ម្ល៉ោះហើយ ពួកអ្នកបម្រើទៅស្វែងរកពួកគេ តែរកមិនឃើញទេ។ ដូច្នេះ ពួកអ្នកបម្រើក៏ត្រឡប់ទៅក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។
២១ ក្រោយពីពួកអ្នកបម្រើទាំងនោះចេញទៅផុត អាហ៊ីមម៉ាអេសនិងយ៉ូណាថានបានឡើងពីអណ្ដូងមក ហើយធ្វើដំណើរទៅប្រាប់ស្ដេចដាវីឌ។ ពេលជួបដាវីឌ ពួកគេប្រាប់ថា៖ «សូមលោកក្រោកឡើង ហើយប្រញាប់ឆ្លងទន្លេទៅ ព្រោះអាហ៊ីថូផែលបានផ្ដល់យោបល់ឲ្យគេតាមស្វែងរកលោក»។+ ២២ ឮដូច្នេះ ដាវីឌនិងមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ក៏ក្រោកឡើង ហើយឆ្លងទន្លេយ៉ូដាន់ភ្លាមៗ។ លុះដល់ថ្ងៃរះ ពួកគេបានឆ្លងផុតទន្លេនោះទាំងអស់គ្នា មិនមានសល់អ្នកណាម្នាក់ឡើយ។
២៣ ពេលអាហ៊ីថូផែលឃើញថាគេមិនធ្វើតាមយោបល់របស់គាត់ នោះគាត់ចងកែបលា ហើយជិះទៅស្រុកកំណើតវិញ។+ ក្រោយពីគាត់ទៅដល់ផ្ទះ គាត់បានផ្ដែផ្ដាំក្រុមគ្រួសារ+ រួចគាត់ក៏ទៅចងកសម្លាប់ខ្លួន។+ សពរបស់គាត់បានត្រូវបញ្ចុះនៅក្នុងផ្នូរបុព្វបុរសរបស់គាត់។
២៤ នៅពេលនោះ ដាវីឌធ្វើដំណើរទៅក្រុងម៉ាហាណែម។+ ចំណែកអាប់សាឡំ គាត់ឆ្លងទន្លេយ៉ូដាន់ជាមួយនឹងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់។ ២៥ អាប់សាឡំបានតែងតាំងអាម៉េសា+ឲ្យមើលការខុសត្រូវលើកងទ័ពជំនួសយ៉ូអាប់។+ អាម៉េសាជាកូនប្រុសរបស់អ៊ីតរ៉ាដែលជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែល និងអាប៊ីកែល+ជាកូនស្រីណាហាស។ អាប៊ីកែលជាប្អូនស្រីសេរូយ៉ាដែលត្រូវជាម្ដាយរបស់យ៉ូអាប់។ ២៦ ក្រោយមក អាប់សាឡំនិងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលបានបោះទ័ពនៅស្រុកគីលាត។+
២៧ ក្រោយពីដាវីឌទៅដល់ក្រុងម៉ាហាណែមភ្លាម សូប៊ីកូនប្រុសណាហាសដែលមកពីក្រុងរ៉ាបា+ជាក្រុងរបស់ជនជាតិអាំម៉ូន និងម៉ាគា+កូនប្រុសអាំមីអែលដែលមកពីឡូដេបា ព្រមទាំងបាស៊ីលឡាយ+ជាអ្នកក្រុងរ៉ូគីលីមពីស្រុកគីលាត ២៨ ពួកគេបាននាំយកកម្រាលដេក ចានក្លាំ ឆ្នាំងដី ស្រូវសាលី ស្រូវបាលី លាជ ម្សៅ សណ្ដែកស្រស់ សណ្ដែកក្រៀម គ្រាប់ពូជស្ងួត ២៩ ទឹកឃ្មុំ ខ្លាញ់ទឹកដោះ* ទឹកដោះខាប់* និងសត្វចៀម មកជូនដាវីឌនិងមនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងគាត់។+ ពួកគេយកអ្វីទាំងនេះមក ដោយសារពួកគេបាននិយាយថា៖ «នៅតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនេះ បណ្ដាជនច្បាស់ជាហេវហត់អស់កម្លាំងហើយ»។+