ព្រះដែលពេញដោយប្រាជ្ញានិងមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លា
ឫទ្ធីពន្យល់ថាអ្វីៗដែលព្រះបានបង្កើតបង្ហាញឲ្យឃើញ គុណសម្បត្ដិខ្លះៗទៀតរបស់លោកផងដែរ។ គាត់អានខគម្ពីរគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយឲ្យសុវណ្ណនិងធារ៉ាស្ដាប់ដូចតទៅនេះ:
«ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មានច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎! ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត»។—ទំនុកតម្កើង ១០៤:២៤
ឫទ្ធីនិយាយថា៖ «សូម្បីតែសត្វល្អិតដែលតូចបំផុតក៏ជួយយើងឲ្យយល់បានខ្លះអំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ គម្ពីរចែងអំពីប្រាជ្ញារបស់សត្វស្រមោច»។
ឫទ្ធីបានរំលឹកសុវណ្ណថា ពួកគាត់ធ្លាប់ឃើញសត្វស្រមោចជាប់រវល់កាត់ស្លឹកឈើដើម្បីយកទៅសម្បុករបស់វា។ ហេតុអ្វីវាចេះធ្វើដូច្នេះ? អ្នកសរសេរគម្ពីរម្នាក់បានពន្យល់ថា សត្វស្រមោច«មានប្រាជ្ញា»។ ប៉ុន្តែតើអ្នកណាបានផ្ដល់ប្រាជ្ញាឲ្យសត្វស្រមោច? គម្ពីរឆ្លើយថា គឺព្រះយេហូវ៉ា ជាអ្នកបង្កើតមេឃនិងផែនដី។—សុភាសិត ៣០:២៤, ២៥
ប្រាជ្ញាដែលសត្វមានពីកំណើតមិនមែនកើតឡើងដោយចៃដន្យទេ
សុវណ្ណនិយាយ៖ «ខ្ញុំយល់ស្របថា សត្វដែលមានប្រាជ្ញាដូច្នេះ ច្បាស់ជាមានអ្នកផ្ដើមបង្កើតវា»។
រួចមក ឫទ្ធីបាននិយាយអ្វីដែលមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើសុវណ្ណនិងធារ៉ា៖ «តើសុវណ្ណនិងធារ៉ាដឹងទេ យើងរស់រានមានជីវិតគឺដោយសារប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា?»។ សុវណ្ណនិងធារ៉ាឆ្ងល់អំពីមូលហេតុដែលឫទ្ធីនិយាយដូច្នេះ។
រង្វិលខ្ញាល់របស់ផែនដីជុំវិញអ័ក្សវាទ្រទ្រង់ជីវិតទាំងឡាយ
ឫទ្ធីពន្យល់ថា គាត់បាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តខ្លាំងណាស់ដោយឃើញថា ផែនដីមានលក្ខណៈល្អឥតខ្ចោះដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតគ្រប់ប្រភេទ។ ល្បឿននៃរង្វិលខ្ញាល់របស់ផែនដីជុំវិញអ័ក្សវា និងរង្វិលជុំរបស់ផែនដីជុំវិញព្រះអាទិត្យ ធ្វើឲ្យផ្ទៃផែនដីទាំងមូលអាចទទួលថាមពលពីព្រះអាទិត្យតាមរបៀបល្អបំផុត។ ផែនដីមានបរិយាកាសជាស្រទាប់ឧស្ម័នលាយ ហើយឧស្ម័នទាំងនេះមានចំនួននិងបរិមាណចំនឹងអ្វីដែលចាំបាច់ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត។ ទំនាញផែនដីទាញហើយទប់កុំឲ្យបរិយាកាសនេះអណ្ដែតទៅផុតពីផែនដី។ ក៏ប៉ុន្តែ ទំនាញនោះមិនខ្លាំងរហូតដល់យើងពុំអាចកម្រើកបានដោយស្រួលនោះទេ។ ផែនដីក៏មានទឹកច្រើនដែរ ហើយនេះគឺចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតទាំងឡាយ។ សូម្បីតែដីក៏ពោរពេញទៅដោយជីជាតិដែលអាចចូលគ្នាជាមួយនឹងទឹកយ៉ាងងាយដើម្បីឲ្យរុក្ខជាតិអាចស្រូបយកបាន។
ឫទ្ធីនិយាយថា៖«ខ្ញុំមិនជឿសោះថា អ្វីៗទាំងនេះបានកើតឡើងដោយចៃដន្យ គ្មានអ្នកណាគិតគ្រោងនោះទេ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថាអ្វីៗទាំងអស់ដែលចាំបាច់ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតសុទ្ធតែមកពីព្រះយេហូវ៉ា ដែលមានប្រាជ្ញាច្រើនកំណត់ពុំបានឡើយ»។
សុវណ្ណនិងធារ៉ាបានងក់ក្បាលបង្ហាញការយល់ស្រប។
ឫទ្ធីក៏បាននិយាយអំពីគុណសម្បត្ដិមួយទៀតរបស់ព្រះដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់កោតស្ងើច គឺឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ។ សុវណ្ណចង់ដឹងថាគម្ពីរចែងអ្វីខ្លះអំពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ឫទ្ធីបើកខគម្ពីរហើយអានឲ្យសុវណ្ណស្ដាប់ដូចតទៅ:
«ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! មើល! ទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃនឹងផែនដី ដោយសារព្រះចេស្ដាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ នឹងព្រះពាហុដ៏លើកសំរេច»។—យេរេមា ៣២:១៧
ឫទ្ធីនិយាយថា៖ «យើងអាចយល់ខ្លះៗអំពីឫទ្ធានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយគិតអំពីថាមពលនៃព្រះអាទិត្យ។ បើសុវណ្ណឈរនៅខាងក្រៅពេលថ្ងៃ ព្រះអាទិត្យជះកម្ដៅមកលើស្បែកសុវណ្ណ មែនទេ? តើសុវណ្ណដឹងថាព្រះអាទិត្យមានថាមពលខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ?»។
សុវណ្ណឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំដឹងថាមុនរដូវភ្លៀងមានអាកាសធាតុក្ដៅណាស់»។ ធារ៉ាយល់ស្របនឹងសុវណ្ណ។
បុគ្គលដែលបានបង្កើតព្រះអាទិត្យច្បាស់ជាមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងក្លាណាស់!
ឫទ្ធីប្រាប់អំពីអ្វីដែលគាត់ធ្លាប់អានអំពីព្រះអាទិត្យថា ក្នុងស្នូលព្រះអាទិត្យ មានកម្ដៅដល់ទៅ១៥លានអង្សា។ បើអ្នកអាចខួងស្នូលព្រះអាទិត្យដោយដកយកមួយគ្រាប់មានទំហំប៉ុនក្បាលរុយ រួចដាក់គ្រាប់តូចនោះនៅលើផែនដីយើងនេះ អ្នកនឹងត្រូវឈរចម្ងាយយ៉ាងហោចណាស់១៥០គីឡូម៉ែត្រពីគ្រាប់តូចនោះដើម្បីមានសុវត្ថិភាព! រាល់វិនាទី ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញថាមពលស្មើនឹងការផ្ទុះគ្រាប់បែកនុយក្លេអ៊ែររាប់រយលានគ្រាប់។
ឫទ្ធីសួរថា៖ «បើព្រះអាទិត្យមានថាមពលខ្លាំងក្លាដូច្នេះ ចុះយ៉ាងណាបុគ្គលដែលបានបង្កើតព្រះអាទិត្យនោះវិញ? លោកច្បាស់ជាមានឫទ្ធានុភាពខ្លាំងលើសលប់មែន។ យើងស្មានមិនដល់អំពីកម្លាំងនៃឫទ្ធានុភាពរបស់លោកទេ។ ពេលដែលយើងឃើញព្រះអាទិត្យ នោះបង្ហើបឲ្យយល់បន្ដិចបន្តួចអំពីឫទ្ធានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លាគ្មានកម្រិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា ជាអ្នកដែលបានបង្កើតព្រះអាទិត្យមែន»។
សុវណ្ណនិងធារ៉ាយល់ស្របតាមអ្វីដែលឫទ្ធីប្រាប់ថាអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យទាំងអស់នេះមិនអាចកើតឡើងដោយចៃដន្យទេ។ ត្រូវតែមានអ្នកបង្កើតអ្វីៗទាំងនេះ។ ពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមយល់ថា ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកបង្កើត គឺជាបុគ្គលវិញ្ញាណដែលយើងមើលមិនឃើញក៏ដោយ ក៏លោកជាបុគ្គលដ៏ពិតប្រាកដមួយដែលបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ យុត្ដិធម៌ ប្រាជ្ញា និងឫទ្ធានុភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះតាមរយៈអ្វីៗទាំងអស់ដែលលោកបានបង្កើត។