របាយការណ៍ពីពួកអ្នកប្រកាសព្រះរាជាណាចក្រ
សេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់ បានត្រូវបំពេញហើយ
កោះគីប្រុសជាកោះមួយនៅសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេប៉ែកឦសាន។ នៅសម័យព្រះគម្ពីរ កោះគីប្រុសល្បីថាសំបូរស្ពាន់និងឈើដ៏មានតំលៃ។ ប៉ុលនិងបាណាបាសបានប្រកាសផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្រនៅទីនោះ ក្នុងកំឡុងពេលបេសកកម្មទីមួយរបស់ពួកគេ។ (កិច្ចការ ១៣:៤-១២) សព្វថ្ងៃនេះ ដំណឹងល្អនៅតែមានអានុភាពល្អទៅលើជីវិតនៃជនជាតិគីប្រុសជាច្រើននាក់។ គឺប្រាកដជាអ៊ីចឹងស្តីអំពីបងលូកោះ ជាបុរសម្នាក់ដែលមានអាយុ៤០ឆ្នាំជាង។ គាត់រៀបរាប់ថា:
«ខ្ញុំបានកើតមកក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានកូនប្រាំពីរនាក់ នៅកន្លែងចិញ្ចឹមសត្វគោ។ តាំងពីតូចមក ខ្ញុំចូលចិត្តអានណាស់។ សៀវភៅដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ជាងគេ គឺបទគម្ពីរគ្រីស្ទានភាសាក្រិកតូចល្មមមួយក្បាលដែលអាចដាក់ក្នុងហោប៉ៅ។ នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុដប់ឆ្នាំ ខ្ញុំនឹងពួកម៉ាកខ្លះៗបានចាប់ផ្ដើមក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរមួយ។ ក៏ប៉ុន្តែ មិនមានក្រុមសិក្សានោះយូរប៉ុន្មានទេ ដោយព្រោះអ្នកវ័យចាស់ខ្លះៗក្នុងភូមិនោះ បានហៅយើងជាអ្នកក្បត់ជំនឿ។
«ក្រោយមកទៀត ពេលដែលខ្ញុំបានចូលសាលារៀននៅសហរដ្ឋអាមេរិក ខ្ញុំបានជួបមនុស្សពីសាសនាផ្សេងៗជាច្រើន។ ការជួបមនុស្សបែបនោះ បានបង្កើតឲ្យខ្ញុំមានចិត្តប្រាថ្នាសារជាថ្មី ចំពោះរបស់ខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំបានចំណាយច្រើនថ្ងៃនៅឯបណ្ណាល័យសកលវិទ្យាល័យ ក្នុងការសិក្សាអំពីសាសនាផ្សេងៗជាច្រើន។ ខ្ញុំថែមទាំងបានទៅលេងវិហារខ្លះៗ ប៉ុន្តែទោះជាខំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនស្កប់ស្កល់ចិត្តខាងវិញ្ញាណដែរ។
«ក្រោយពីបានរៀនចប់ហើយ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅកោះគីប្រុសវិញ និងបានយល់ព្រមធ្វើការជានាយកនៅមន្ទីរពិសោធន៍ផ្នែកពេទ្យ។ បុរសដ៏ចំណាស់ម្នាក់ឈ្មោះអាន្តូនីស ដែលជាស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ បានមកលេងខ្ញុំនៅកន្លែងធ្វើការនោះ។ ប៉ុន្តែ ពួកខាងសាសនាក្រិកអូធូដុក្សបានសង្កេតឃើញថាគាត់មកលេងនឹងខ្ញុំ។
«មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក សាសនវិទូម្នាក់បានមកជួបខ្ញុំ និងបានលើកទឹកចិត្តកុំឲ្យខ្ញុំនិយាយជាមួយពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាទៀតឡើយ។ ដោយព្រោះគេបានបង្រៀនខ្ញុំតាំងពីតូចមក ថាសាសនាក្រិកអូធូដុក្សមានសេចក្ដីពិតហើយ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រមឈប់ជួបជាមួយបងអាន្តូនីស និងបានចាប់ផ្ដើមពិគ្រោះរឿងព្រះគម្ពីរជាមួយសាសនវិទូម្នាក់នោះវិញ។ ខ្ញុំថែមទាំងបានទៅលេងនៅកន្លែងដែលពួកអ្នកបួសរស់នៅជាច្រើនកន្លែងដែរ។ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសក្រិចទិសខាងជើង និងទៅលេងភ្នំអេថូស ដែលគេចាត់ទុកជាភ្នំដ៏បរិសុទ្ធបំផុតខាងគ្រីស្ទានអូធូដុក្សនោះ។ យ៉ាងណាក្ដី នៅតែគ្មានចំលើយឆ្លើយសំនួររបស់ខ្ញុំខាងព្រះគម្ពីរទេ។
«ពេលនោះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានសូមព្រះជួយខ្ញុំស្វែងរកនូវសេចក្ដីពិត។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយនោះមក បងអាន្តូនីសបានមកលេងខ្ញុំម្ដងទៀតនៅឯកន្លែងធ្វើការ និងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា នេះបានសម្រេចតាមសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំមែន។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានឈប់ជួបសាសនវិទូនោះ និងបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយបងអាន្តូនីសវិញ។ ខ្ញុំបានបន្តលូតលាស់ និងនៅខែតុលា ឆ្នាំ១៩៩៧ ខ្ញុំបានបង្ហាញការឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដោយធ្វើពិធីជ្រមុជទឹក។
«ពីដំបូងនោះ ភរិយានិងកូនស្រីបងពីរនាក់ ម្នាក់អាយុ១៤ឆ្នាំ និងម្នាក់ទៀតអាយុ១០ឆ្នាំ បានប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះចរិយាល្អរបស់ខ្ញុំនោះ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តចូលរួមកិច្ចប្រជុំមួយនៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រ។ នាងបានមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងណាស់ ដោយសារចិត្តសប្បុរសរបស់ពួកស្មរបន្ទាល់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ដែលគេបង្ហាញចំពោះនាង។ នាងបានស្ញប់ស្ញែងជាខ្លាំងដោយរបៀបដែលគេប្រើព្រះគម្ពីរ។ ជាលទ្ធផល ភរិយានិងកូនស្រីបងពីរនាក់ បានយល់ព្រមសិក្សាព្រះគម្ពីរជាមួយពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ សូមគិតទៅមើល ថាខ្ញុំត្រេកអរយ៉ាងណាទៅ! ពេលដែលបីនាក់បានធ្វើពិធីជ្រមុជទឹកនៅឯមហាសន្និបាតតាមតំបន់នៅឆ្នាំ១៩៩៩ ដែលមានប្រធានថា៖ «ពាក្យទំនាយរបស់ព្រះ»។
«មែនហើយ ការស្វែងរកសេចក្ដីពិតបានត្រូវបំពេញហើយ។ ឥឡូវនេះ ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់យើង ដែលរួមបញ្ចូលភរិយានិងកូនបួននាក់របស់ខ្ញុំ ក៏មានឯកភាពនឹងគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំបរិសុទ្ធចំពោះព្រះយេហូវ៉ា»។