យើងត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាចាំបាច់
មិនថាយើងមានអាយុប៉ុន្មាន មកពីពូជអម្បូរណា មានវប្បធម៌បែបណា ឬនិយាយភាសាអ្វីក៏ដោយ យើងទាំងអស់គ្នាប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចគ្នា។ បើយើងមិនទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលប្រាថ្នាចង់បាននោះទេ យើងក៏មិនមានសុភមង្គលដែរ។ អ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រម្នាក់បានសរសេរថា៖ «សេចក្ដីស្រឡាញ់និងភាពស្និទ្ធស្នាលគឺជាមេឫសដែលបណ្ដាលឲ្យមនុស្សយើងចុះខ្សោយ ទាំងធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ ក៏ធ្វើឲ្យមានចិត្តស្រងូតស្រងាត់ ឬនាំឲ្យមានសុភមង្គល ហើយជាអ្វីដែលធ្វើទុក្ខដល់យើង ឬក៏នាំឲ្យមានការផ្សះផ្សាគ្នាឡើងវិញ។ បើមានឱសថថ្មីណាអាចធ្វើដូច្នេះបាន វេជ្ជបណ្ឌិតគ្រប់រូបច្បាស់ជានឹងបង្គាប់ឲ្យអ្នកជំងឺទាំងឡាយលេបវាជាពុំខាន។ បើមិនចេញវេជ្ជបញ្ជាឲ្យទិញថ្នាំបែបនោះទេ កិច្ចការរបស់វេជ្ជបណ្ឌិតនោះគឺថ្លោះធ្លោយហើយ»។
យ៉ាងណាក៏ដោយ សង្គមមនុស្សថ្មីៗនេះ ជាពិសេសបណ្ដាញផ្សព្វផ្សាយពត៌មាននិងពួកអ្នកមានមុខមានមាត់នោះ ពួកគេតែងសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើទ្រព្យសម្បត្ដិ អំណាច កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងការរួមរ័ក ជាជាងបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សយើងខាងការមានចំណងមេត្រីភាពជាមួយគ្នាយ៉ាងកក់ក្ដៅដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ គ្រូបង្រៀនជាច្រើនដៅបញ្ជាក់ថា បើយើងចង់បានជោគជ័យក្នុងជីវិត នោះស្រេចតែយើងមានអាជីពនិងគោលដៅល្អផ្សេងៗក្នុងលោកីយ៍នេះ។ ការរៀនសូត្រឲ្យបានច្រើននិងការបណ្ដុះបំនិនរបស់ខ្លួនពិតជាសំខាន់មែន ប៉ុន្តែ តើយើងគួរព្យាយាមដេញចាប់ការទាំងនេះដល់ម្ល៉េះនាំឲ្យលែងចំណាយពេលជាមួយក្រុមគ្រួសារនិងញាតិមិត្តឬ? អ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ដែលជាអ្នកនិពន្ធពីបុរាណ ហើយពូកែមើលលក្ខណៈរបស់មនុស្ស គាត់បានប្រៀបធៀបមនុស្សដែលមានបំនិនតែមិនចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ «ដូចជាលង្ហិនដែលឮខ្ទរ ឬដូចជាឈឹង ដែលឮទ្រហឹងប៉ុណ្ណោះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:១) មនុស្សបែបនោះអាចប្រមូលទ្រព្យធនច្រើនបាន ឬមានមុខមានមាត់ល្បីល្បាញមែន តែពួកគេមិនអាចមានសុភមង្គលពិតបានឡើយ។
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទមានព្រះទ័យស្រឡាញ់មនុស្សជាតិ ក៏មានការឆ្លុះយល់យ៉ាងជ្រៅនឹងគំនិតរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់បានលើកបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះនិងអ្នកជិតខាងផងដែរ ជាគោលចំណុចនៃសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នកឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិត . . . អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង›។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) មានតែពួកអ្នកអនុវត្តតាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូទេ ដែលប្រាកដជាអ្នកកាន់តាមទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្ដីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៥
ប៉ុន្តែ តើមនុស្សក្នុងលោកីយ៍សព្វថ្ងៃនេះអាចបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចម្ដេចបាន? តើមាតាបិតាទាំងឡាយអាចបង្រៀនកូនឲ្យចេះស្រឡាញ់បានយ៉ាងណា? អត្ថបទជាបន្តបន្ទាប់នឹងពិគ្រោះអំពីសំនួរទាំងនេះ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៣]
ការបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងលោកីយ៍ដែលគ្របដណ្ដប់ទៅដោយ ចិត្តលោភនោះ ពិតជាពិបាកណាស់