ជំពូកទី៣១
ការបូតកួរស្រូវនៅថ្ងៃឈប់សំរាក
មិនយូរប៉ុន្មានទៀតនោះព្រះយេស៊ូនិងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ចាកចេញពីក្រុងយេរូសាឡិមត្រឡប់ទៅស្រុកកាលីឡេវិញ។ នេះគឺជារដូវផ្ការីក ហើយនៅវាលស្រែគឺមានកួរស្រូវពេញដើម។ ពួកសិស្សឃ្លានណាស់ ក៏នាំគ្នាចាប់បូតកួរស្រូវបរិភោគទៅ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារនេះគឺជាថ្ងៃឈប់សំរាក នោះមនុស្សឃើញទង្វើនេះ។
ពួកមេដឹកនាំសាសនានៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិមទើបតែរកធ្វើគុតព្រះយេស៊ូ ដោយចោទប្រកាន់ថាទ្រង់បានរំលងច្បាប់នៃថ្ងៃឈប់សំរាក។ ឥឡូវនេះ ពួកផារីស៊ីក៏ចោទប្រកាន់ទ្រង់ទៀត ដោយទូលថា៖ «មើលន៏! សិស្សលោកធ្វើអំពើ ដែលគ្មានច្បាប់ធ្វើ នៅថ្ងៃឈប់សំរាកហើយ»។
ពួកផារីស៊ីអះអាងថា ការបូតកួរស្រូវមកត្រដុសនៅក្នុងដៃហើយបរិភោគ នោះគឺជាការច្រូតនិងការបោកបែនស្រូវ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការបកស្រាយតាមបែបដ៏តឹងរ៉ឹងរបស់ពួកគេអំពីអ្វីដែលរាប់ជាការធ្វើការ បានធ្វើឲ្យថ្ងៃឈប់សំរាកទៅជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ តែថ្ងៃឈប់សំរាកគឺមានបំណងសំរាប់ជាពេលលើកទឹកចិត្តខាងវិញ្ញាណ និងជាពេលអរសប្បាយទៅវិញទេ។ ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូតបឆ្លើយដោយប្រើគំរូក្នុងបទគម្ពីរ ដើម្បីបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាមិនដែលមានបំណងព្រះហឫទ័យឲ្យមនុស្សយកច្បាប់ថ្ងៃឈប់សំរាករបស់ទ្រង់ មកធ្វើជាវិន័យដ៏តឹងរ៉ឹងបែបនេះទេ។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា នៅពេលដែលស្តេចដាវីឌនិងពួកអ្នកដែលនៅជាមួយទ្រង់បានឃ្លាន នោះបានយាងចូលទៅក្នុងដំណាក់ព្រះ ហើយបានសោយនំប៉័ងតាំងទុកនោះ។ នំប៉័ងទាំងនោះបានត្រូវយកចេញពីព្រះភ័ក្ដ្រព្រះយេហូវ៉ា និងបានដាក់នំប៉័ងថ្មីទៀត ហើយតាមធម្មតា នំប៉័ងនេះគឺទុកសំរាប់តែពួកសង្ឃបរិភោគប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងកាលៈទេសៈនេះ ស្តេចដាវីឌនិងពួកអ្នកនៅជាមួយទ្រង់មិនបានត្រូវផ្ដន្ទាទោសដោយបានសោយនំប៉័ងនោះទេ។
ព្រះយេស៊ូប្រទានគំរូមួយទៀត ដោយមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនបានមើលក្នុងក្រិត្យវិន័យទេឬ . . . ថានៅថ្ងៃឈប់សំរាក នោះពួកសង្ឃ នៅក្នុងព្រះវិហារ ក៏ប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់នៃថ្ងៃឈប់សំរាក ឥតមានទោសវិញ?»។ ត្រូវហើយ សូម្បីតែនៅថ្ងៃឈប់សំរាក ក៏ពួកសង្ឃនៅតែកាប់សាច់ និងធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងព្រះវិហារ ដើម្បីរៀបចំធ្វើយញ្ញបូជាសត្វ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅទីនេះ មាន១អង្គ ដែលវិសេសជាងព្រះវិហារទៅទៀត»។
ព្រះយេស៊ូព្រមានពួកផារីស៊ីដោយមានបន្ទូលទៀតថា៖ «បើអ្នករាល់គ្នាបានយល់ន័យសេចក្ដីដែលថា‹អញចង់បានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា មិនមែនយញ្ញបូជាទេ› នោះអ្នករាល់គ្នាមិនបានបន្ទោស ដល់ពួកអ្នកដែលគ្មានទោសឡើយ»។ រួចមក ទ្រង់មានបន្ទូលបញ្ចប់ថា៖ «ដ្បិតកូនមនុស្សជាម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សំរាកដែរ»។ តើព្រះយេស៊ូចង់មានន័យយ៉ាងណា? ព្រះយេស៊ូគឺកំពុងតែសំដៅទៅដល់ការគ្រប់គ្រងរយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំក្នុងព្រះរាជាណាចក្រដែលមានភាពសុខសាន្តត្រាណដ៏បរិបូរ។
អស់រយៈពេល៦.០០០ឆ្នាំមកហើយ ដែលមនុស្សលោកបានរងទុក្ខនឹងសេវកភាពដ៏ពិបាកដែលនៅក្រោមអំណាចអារក្សសាតាំង ដែលមានអំពើឃោរឃៅនិងសង្គ្រាមជាទូទៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការគ្រប់គ្រងនៅថ្ងៃឈប់សំរាកដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងបានជាគ្រានៃការឈប់សំរាកពីការរងទុក្ខនិងការជិះជាន់បែបនេះ។ ម៉ាថាយ ១២:១-៨; លេវីវិន័យ ២៤:៥-៩; សាំយូអែលទី១ ២១:១-៦; ជនគណនា ២៨:៩; ហូសេ ៦:៦
▪ តើការចោទប្រកាន់អ្វីដែលបានធ្វើឡើងទាស់នឹងពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូ? ហើយតើព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលតបឆ្លើយយ៉ាងណា?
▪ តើគុណវិបត្ដិអ្វីរបស់ពួកផារីស៊ី ដែលព្រះយេស៊ូសំដៅទៅនោះ?
▪ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូជា«ម្ចាស់លើថ្ងៃឈប់សំរាក»?