ជំពូកទី៩៧
ពួកកម្មករនៅក្នុងចំការទំពាំងបាយជូរ
ព្រះយេស៊ូទើបតែមានបន្ទូលថា៖ «មានមនុស្សមុន ទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយនឹងមានមនុស្សក្រោយ ទៅជាមុនវិញ»។ ឥឡូវនេះ ទ្រង់ពន្យល់ដោយរៀបរាប់អំពីរឿងមួយ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «នគរស្ថានសួគ៌ប្រៀបដូចជាថៅកែម្នាក់ ដែលចេញទៅពីព្រលឹម ដើម្បីនឹងជួលជើងឈ្នួល ឲ្យមកធ្វើការក្នុងចំការទំពាំងបាយជូររបស់ខ្លួន»។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលបន្តថា៖ «កាល[ថៅកែ]បានព្រមគ្នានឹងបើកឲ្យ[ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់]ម្នាក់ក្នុង១ថ្ងៃហើយ នោះក៏បញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើក្នុងចំការ។ ដល់ម៉ោង៩ព្រឹក គាត់ចេញទៅឃើញមនុស្សខ្លះទៀតឈរទំនេរនៅទីផ្សារ ក៏ប្រាប់គេថា ‹ចូរអ្នកទាំងឡាយ នាំគ្នាទៅធ្វើការក្នុងចំការរបស់ខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំនឹងបើកឲ្យ តាមត្រឹមត្រូវ› គេក៏ទៅ។ ដល់ថ្ងៃត្រង់ ហើយពេលម៉ោង៣រសៀល គាត់ក៏ចេញទៅធ្វើដូច្នោះទៀត។ លុះដល់ពេលម៉ោង៥ គាត់ចេញទៅឃើញមានមនុស្សខ្លះទៀតនៅទំនេរ ក៏សួរគេថា ‹ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាឈរទំនេរនៅទីនេះ តាំងពីព្រលឹមមកដូច្នេះ?› គេឆ្លើយថា ‹ពីព្រោះគ្មានអ្នកណាជួលយើងខ្ញុំ›។ រួចគាត់ប្រាប់ថា ‹ចូរអ្នករាល់គ្នាទៅធ្វើការក្នុងចំការរបស់ខ្ញុំទៅ! នោះអ្នកនឹងទទួលឈ្នួលតាមត្រឹមត្រូវ›»។
ថៅកែឬម្ចាស់នៃចំការទំពាំងបាយជូរ គឺជាព្រះយេហូវ៉ា ហើយចំការទំពាំងបាយជូរ គឺជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ កម្មករនៅក្នុងចំការទំពាំងបាយជូរ គឺជាមនុស្សដែលចូលក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងខាងក្រិត្យវិន័យ។ ជាពិសេស ពួកគេគឺជាពួកសាសន៍យូដាដែលរស់នៅក្នុងសម័យនៃពួកសាវ័ក។ កិច្ចព្រមព្រៀងខាងប្រាក់ឈ្នួលនេះបានធ្វើឡើងជាមួយតែពួកកម្មករដែលធ្វើការពេញមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ប្រាក់ឈ្នួលគឺប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ។ អស់អ្នកដែលត្រូវហៅឲ្យធ្វើការនៅម៉ោង៩ព្រឹក ម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ម៉ោង៣រសៀល និងម៉ោង៥ល្ងាច គឺធ្វើការបានតែ៩ម៉ោង ៦ម៉ោង ៣ម៉ោង និង១ម៉ោងទេ។
ពួកកម្មករដែលធ្វើការ១២ម៉ោងឬក៏ពេញមួយថ្ងៃ នោះតំណាងពួកមេដឹកនាំសាសន៍យូដា ដែលជាប់រវល់ខាងភារកិច្ចសាសនាជានិច្ច។ ពួកគេមិនដូចជាពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូទេ ដែលធ្វើការជាអ្នកនេសាទ ឬក៏កិច្ចការផ្សេងៗសឹងតែអស់មួយជីវិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៅឆ្នាំ២៩ ស.យ. នោះ«ថៅកែ»បញ្ជូនព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ឲ្យទៅប្រមូលពួកអ្នកទាំងនេះឲ្យធ្វើជាសិស្សរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏ក្លាយទៅជាកម្មករដែលធ្វើការនៅម៉ោង៥ល្ងាច ឬ «មនុស្សក្រោយបង្អស់»ក្នុងចំការទំពាំងបាយជូរ។
នៅទីបំផុត ថ្ងៃធ្វើការជានិមិត្តរូបនេះត្រូវចប់នៅពេលព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតហើយក៏ត្រូវបើកប្រាក់ឈ្នួលឲ្យពួកកម្មករ។ ពួកគេធ្វើតាមវិន័យដ៏ចម្លែកនៃការបង់ឈ្នួលឲ្យបុគ្គលដែលធ្វើការក្រោយគេបង្អស់ ដូចជាបានពន្យល់ថា៖ «ដល់ល្ងាច ថៅកែចំការនោះប្រាប់ទៅនាយដំរួតការថា ‹ចូរហៅពួកជើងឈ្នួលមកបើកឈ្នួលឲ្យគេ ចាប់តាំងពីមនុស្សក្រោយបង្អស់ រៀងទៅដល់អ្នកមុនដំបូង›។ កាលពួកអ្នកដែលគាត់ជួលពីម៉ោង៥បានមកដល់ នោះគេបើកបាន[ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់]ម្នាក់ៗ។ រួចកាលពួកមុនបង្អស់បានមកដល់ គេស្មានថា នឹងបានលើសជាងនោះទៅទៀត តែអ្នកទាំងនោះក៏បានទទួល[ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់]ម្នាក់ដូចគ្នាដែរ។ គ្រាបានបើកប្រាក់ស្រេចហើយ នោះគេត្អូញត្អែរនឹងថៅកែថា ‹ពួកអ្នកដែលមកក្រោយនេះ គេធ្វើការតែ១ម៉ោងសោះ ហើយលោកបានឲ្យគេស្មើនឹងយើងខ្ញុំ ដែលទ្រាំធ្វើការធ្ងន់ទាំងហាលថ្ងៃ តាំងពីព្រលឹមមកដែរ›។ តែគាត់ឆ្លើយទៅម្នាក់នោះថា ‹សំឡាញ់អើយ! ខ្ញុំមិនធ្វើខុសនឹងអ្នកទេ តើអ្នកមិនបានសុខចិត្តព្រមទទួលតែ[ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់]ទេឬ? . . . ដូច្នេះ ចូរយកប្រាក់របស់អ្នកទៅៗ។ ខ្ញុំបានសំរេចនឹងឲ្យដល់ពួកអ្នកដែលមកក្រោយនេះ ដូចជាបានឲ្យដល់អ្នកដែរ។ តើខ្ញុំគ្មានច្បាប់នឹងចាត់ចែងរបស់ខ្ញុំ តាមអំពើចិត្តទេឬ? . . . តើភ្នែកអ្នកឃើញអាក្រក់ ពីព្រោះខ្ញុំល្អឬ?›»។ នៅទីបញ្ចប់នោះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលម្ដងទៀតនូវអ្វីដែលទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលប្រាប់នៅលើកមុន ដែលថា៖ «គឺយ៉ាងនោះដែលអស់អ្នកក្រោយនឹងបានទៅជាមុន ហើយពួកអ្នកមុននឹងទៅជាក្រោយវិញ»។
ការទទួលប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់មិនបានកើតឡើងពេលព្រះយេស៊ូសោយទិវង្គតនោះទេ តែកើតឡើងនៅថ្ងៃទី៥០នៃឆ្នាំ៣៣ ស.យ. ពេលព្រះគ្រីស្ទដែលជា«នាយដំរួតការ» ចាក់វិញ្ញាណបរិសុទ្ធទៅលើពួកសិស្សរបស់ទ្រង់។ ពួកសិស្សទាំងនេះរបស់ព្រះយេស៊ូគឺប្រៀបដូចនឹង«មនុស្សក្រោយបង្អស់» ឬកម្មករដែលធ្វើការនៅម៉ោងប្រាំល្ងាច។ ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់មិនមែនតំណាងដោយអំណោយនៃវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនោះទេ។ ប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់គឺជាប្រាក់ដែលពួកសិស្សធ្លាប់ប្រើនៅលើផែនដីប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាអ្វីដែលតំណាងប្រាក់ខែរបស់គេ គឺជីវិតជារៀងរហូត។ នេះគឺជាឯកសិទ្ធិឲ្យគេចូលជាពួកអ៊ីស្រាអែលខាងវិញ្ញាណ ដែលបានត្រូវរើសតាំងឲ្យផ្សព្វផ្សាយអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកកម្មករដែលចូលធ្វើការមុនគេឃើញថា ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូបានទទួលប្រាក់ ហើយពួកអ្នកទាំងនោះឃើញពួកសិស្សកំពុងតែប្រើប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់ជានិមិត្តរូបនេះ។ ប៉ុន្តែ ពួកកម្មករដែលចូលធ្វើការមុនគេចង់បានលើសនោះទៅទៀត មិនគ្រាន់តែវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងឯកសិទ្ធិដែលមានក្នុងព្រះរាជាណាចក្រនោះទេ។ ពួកគេត្អូញត្អែរនិងជំទាស់ ដោយបៀតបៀនពួកជើងឈ្នួលក្នុងចំការ «ក្រោយបង្អស់» គឺសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
តើការសម្រេចដំបូងនៅសតវត្សទីមួយ គឺជាការសម្រេចតែមួយគត់ចំពោះរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូឬទេ? អត់ទេ! ពួកបព្វជិតនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនានៅសតវត្សថ្មីៗនេះ ដោយសារជំហរនិងភារកិច្ចរបស់គេ គឺជា«ពួកអ្នកមុន»ដែលបានត្រូវជួលក្នុងចំការទំពាំងបាយជូរដែលជានិមិត្តរូបរបស់ព្រះ។ ពួកគេចាត់ទុកពួកអ្នកថ្វាយខ្លួន ដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយក្នុងសមាគមប៉មយាមខាងព្រះគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណជា«មនុស្សក្រោយបង្អស់» ដែលមានភារកិច្ចជាផ្លូវការចំពោះកិច្ចបំរើព្រះ។ ប៉ុន្តែ តាមការពិត ពួកគេជាអ្នកដែលពួកបព្វជិតស្អប់ ព្រោះពួកគេបានទទួលប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់ ជាកិត្ដិយសនៃការបំរើជាឯកអគ្គរាជទូតរើសតាំងនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ ម៉ាថាយ ១៩:៣០–២០:១៦
▪ តើចំការទំពាំងបាយជូរតំណាងអ្វី? តើអ្នកណាដែលតំណាងម្ចាស់ចំការ ហើយកម្មករដែលធ្វើអស់១២ម៉ោង និងកម្មករដែលធ្វើការអស់មួយម៉ោងតំណាងអ្នកណា?
▪ តើថ្ងៃធ្វើការជានិមិត្តរូបចប់នៅពេលណា? ហើយការបើកប្រាក់ឲ្យកើតឡើងនៅពេលណា?
▪ តើការបើកប្រាក់ឌីណារីមួយកាក់តំណាងអ្វី?