ពួកវិញ្ញាណមិនដែលបានរស់និងស្លាប់នៅលើផែនដីទេ
គឺមានវិញ្ញាណមែន! ក្នុងវិស័យវិញ្ញាណដ៏មើលមិនឃើញ នោះមានវិញ្ញាណល្អនិងអាក្រក់ជាច្រើន។ តើពួកគេជាអ្នកដែលបានរស់និងស្លាប់នៅលើផែនដីឬ?
គឺមិនមែនទេ។ ពេលមនុស្សស្លាប់ទៅ គាត់នឹងមិនរស់នៅតទៅទៀតក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ដូចមនុស្សជាច្រើនគិតស្មាននោះទេ។ តើយើងដឹងអំពីរឿងនេះដោយយ៉ាងណា? ពីព្រោះព្រះគម្ពីរបានចែងប្រាប់យើងមក។ ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅនៃសេចក្ដីពិតដែលមកពីព្រះពិតតែ១អង្គ ដែលមានព្រះនាមយេហូវ៉ា។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សលោកមក ទ្រង់ជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ថាគេនឹងទៅជាអ្វី ពេលដែលគេស្លាប់ទៅ។—ទំនុកដំកើង ៨៣:១៨; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦
អ័ដាមបានកើតមកពីធូលីដី ក៏បានត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ
ព្រះគម្ពីរសម្ដែងថា «ព្រះទ្រង់យកធូលីដីមកសូនធ្វើជាមនុស្ស»ទី១ គឺអ័ដាម។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧) ព្រះដាក់គាត់ក្នុងសួនមនោរមជាសួនច្បារអេដែន។ បើអ័ដាមបានគោរពក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគាត់នឹងមិនបានស្លាប់ទេ គាត់នឹងត្រូវរស់នៅលើផែនដីរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ប៉ុន្តែកាលអ័ដាមបានប្រព្រឹត្តបទល្មើសនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះដោយចេតនានោះ ព្រះក៏មានបន្ទូលទៅគាត់ថា៖ «ឯង[នឹង]ត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ពីព្រោះអញបានយកឯងពីដីមក។ ដ្បិតឯងជាធូលីដី ក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ»។—លោកុប្បត្តិ ៣:១៩
តើនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? អញ្ចឹង តើអ័ដាមនៅឯណាមុនពេលដែលព្រះបានបង្កើតគាត់ពីធូលីដីមក? គាត់គឺឥតមានទេ។ គាត់មិនមែនជាបុគ្គលវិញ្ញាណនៅស្ថានសួគ៌ដែលមិនទាន់កើតនោះទេ។ គាត់ក៏គ្មានវិជ្ជមានសោះឡើយ។ ដូច្នេះ ពេលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា អ័ដាមនឹង «ត្រឡប់ទៅជាដីវិញ» នោះទ្រង់សម្ដែងថាអ័ដាមនឹងត្រូវស្លាប់។ គាត់មិនបានឆ្លងចូលទៅក្នុងវិស័យវិញ្ញាណទេ។ នៅពេលស្លាប់ទៅ ម្ដងទៀតអ័ដាមក៏ក្លាយទៅជាគ្មានជីវិត គ្មានវិជ្ជមានទៀត។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាការគ្មានជីវិត។
ចុះយ៉ាងណាទៅចំពោះអ្នកឯទៀតដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះ? តើគេគ្មានវិជ្ជមានទៀតដែរឬទេ? ព្រះគម្ពីរឆ្លើយថា៖
«គ្រប់ទាំងអស់[ទាំងមនុស្សនិងសត្វ]ទៅឯកន្លែងតែ១ប៉ុណ្ណោះ។ ទាំងអស់កើតមកពីធូលីដី ហើយត្រូវត្រឡប់ទៅឯធូលីដីវិញទៀត»។—សាស្ដា ៣:២០
«មនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ»។—សាស្ដា ៩:៥
«ទោះទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីសំអប់ នឹងសេចក្ដីឈ្នានីសរបស់គេ ក៏វិនាសសូន្យបាត់ជាយូរមកហើយ»។—សាស្ដា ៩:៦
«នៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់[ផ្នូរ] ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ នោះគ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។—សាស្ដា ៩:១០
«គេ[មនុស្ស]ផុតដង្ហើមទៅ ហើយត្រឡប់ទៅជាដីវិញ នៅថ្ងៃនោះឯង អស់ទាំងគំនិតរបស់គេក៏សូន្យបាត់ទៅ»។ —ទំនុកដំកើង ១៤៦:៤
មានតែមនុស្សរស់ទេដែលអាចធ្វើការទាំងនេះបាន
តើបទគម្ពីរទាំងនេះពិបាកនឹងជឿសម្រាប់លោកអ្នកឬ? បើដូច្នេះ សូមគិតអំពីរឿងនេះចុះ៖ ក្នុងគ្រួសារជាច្រើន មនុស្សប្រុសរកប្រាក់ចំណូលមកចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់គាត់។ បើកាលណាបុរសនោះស្លាប់ទៅ នោះគ្រួសាររបស់គាត់រមែងត្រូវរងទុក្ខវេទនា។ ជួនកាលសូម្បីតែប្រពន្ធកូនរបស់គាត់មិនមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់នឹងទិញចំណីអាហារផង។ ប្រហែលសត្រូវរបស់បុរសនេះនឹងធ្វើទុក្ខដល់ប្រពន្ធកូនទៀត។ ឥឡូវសូមសួរខ្លួនអ្នកមើល៖ ‹បើមនុស្សនេះនៅមានជីវិតក្នុងពិភពវិញ្ញាណ តើហេតុអ្វីក៏គាត់មិនចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់គាត់តទៅទៀត? តើហេតុអ្វីក៏គាត់មិនការពារគ្រួសាររបស់គាត់ពីមនុស្សអាក្រក់ទៅ›? គឺពីព្រោះបទគម្ពីរបានសម្ដែងយ៉ាងត្រឹមត្រូវមែន។ មនុស្សប្រុសនោះគឺគ្មានជីវិត ហើយក៏គ្មានសមត្ថភាពនឹងធ្វើអ្វីទាំងអស់បានឡើយ។—ទំនុកដំកើង ១១៥:១៧
មនុស្សស្លាប់មិនអាចជួយអ្នកស្រេកឃ្លានឬក៏ជួយការពារអ្នកត្រូវរងទុក្ខបានទេ
តើការនេះមានន័យថា មនុស្សស្លាប់នឹងមិនដែលមានជីវិតទៀតឬ? មិនមែនដូច្នោះទេ។ យើងនឹងពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីរស់ឡើងវិញនៅពេលក្រោយក្នុងសៀវភៅស្តើងនេះ។ ប៉ុន្តែនេះមានន័យថា មនុស្សស្លាប់មិនដឹងថាអ្នកធ្វើអ្វីឡើយ។ ពួកគេមិនអាចឃើញអ្នក ឮអ្នក ឬក៏និយាយនឹងលោកអ្នកទេ។ លោកអ្នកមិនចាំបាច់ខ្លាចពួកគេឡើយ។ ពួកគេមិនអាចជួយអ្នក ហើយគេមិនអាចធ្វើទុក្ខដល់លោកអ្នកដែរ។—សាស្ដា ៩:៤; អេសាយ ២៦:១៤