សូមខំព្យាយាមឡើង ដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក
«ចូរបង្រៀនវាទៅតាមដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ»។—អេភេសូរ ៦:៤
១, ២. នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើឪពុកម្ដាយជួបប្រទះនឹងភាពពិបាកអ្វីខ្លះ?
ទស្សនាវដ្ដីប្រជាប្រិយមួយបានហៅថាជាបដិវត្តន៍។ នេះគឺនៅក្នុងអត្ថបទមួយ ដែលបានពិពណ៌នាអំពីការប្រែប្រួលដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដែលបានកើតឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសារ នៅឆ្នាំថ្មីៗនេះ។ រឿងទាំងនេះគឺ«ជាលទ្ធផលនៃការរាលដាលពីការលះលែងគ្នា ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ម្ដងទៀត ការលះលែងគ្នាម្ដងទៀត ដំណើរចាកគន្លងច្បាប់ ហើយនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលឥតបែកបាក់គ្នា ក៏មានការតានតឹងថ្មីដែរ»។ ការតានតឹងនិងការលំបាកបែបនេះមិនធ្វើឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពីព្រោះព្រះគម្ពីរបានទាយមកថា មនុស្សនឹងត្រូវជួបប្រទះ«គ្រាលំបាកណាស់»ក្នុងកំឡុងថ្ងៃ«ជាន់ក្រោយបង្អស់»នេះ។—ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥
២ ដូច្នេះ នៅសព្វថ្ងៃនេះ ឪពុកម្ដាយជួបប្រទះនឹងភាពពិបាកជាច្រើន ដែលមិនធ្លាប់មាននៅជំនាន់មុនៗ។ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយខ្លះក្នុងចំណោមយើងបានអប់រំកូនចៅតាមផ្លូវព្រះ«តាំងពីក្មេងតូចមក»ក្ដី នៅពេលថ្មីៗនេះ ក៏មានក្រុមគ្រួសារជាច្រើនដែលទើបតែបានចាប់ផ្ដើម«ប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីពិត»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥; យ៉ូហានទី៣ ៤) កូនចៅរបស់គេប្រហែលជាធំឡើងទៅហើយ នៅពេលដែលឪពុកម្ដាយបានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនកូនអំពីផ្លូវរបស់ព្រះនោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ក្រុមគ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយ និងក្រុមគ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុងក៏រឹតតែមានច្រើនឡើងក្នុងចំណោមយើងដែរ។ ថ្វីបើអ្នកមានកាលៈទេសៈជាយ៉ាងណាក្ដី យើងត្រូវតែអនុវត្តតាមព្រមានដាស់តឿនរបស់សាវកប៉ុលដែលចែងថា៖ «ចូរបង្រៀនវាទៅតាមដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់វិញ»។—អេភេសូរ ៦:៤
ឪពុកម្ដាយគ្រីស្ទាននិងមុខនាទីរបស់គេ
៣, ៤. (ក) តើមានកត្ដាអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យមុខនាទីរបស់ឪពុកបានបន្ថយទៅនោះ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ឪពុកគ្រីស្ទានមិនត្រូវធ្វើជាអ្នករកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារតែប៉ុណ្ណោះ?
៣ សូមកត់សម្គាល់ថា នៅអេភេសូរ ៦:៤ ប៉ុលបាននិយាយសំដៅទៅ«ឪពុករាល់គ្នា»។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់ពន្យល់ថានៅជំនាន់មុនៗ«ឪពុកមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការអប់រំកូនចៅរបស់គេ ខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណ។ ហើយក៏មានការទទួលខុសត្រូវចំពោះការបង្ហាត់បង្រៀនកូនចៅរបស់គេដែរ។ . . . ក៏ប៉ុន្តែ បដិវត្តន៍ឧស្សាហកម្មបានដកយកចេញនូវការស្និទ្ធស្នាលនេះ។ ឪពុកទាំងឡាយបានចាកចេញពីស្រែចំការនិងហាងរបស់គេ ព្រមទាំងពីផ្ទះរបស់គេផង ដើម្បីទៅធ្វើការនៅឯរោងចក្រនិងនៅឯការិយាល័យ។ ភារៈជាច្រើនដែលពីដើមឪពុកទទួលកាន់កាប់នោះ គឺបានធ្លាក់មកលើម្ដាយទៅវិញ។ បិតុភាពក៏បានក្លាយទៅជាអរូបិកម្មទៅវិញ»។
៤ ពួកបុរសគ្រីស្ទាន៖ សូមកុំស្កប់ចិត្តគ្រាន់តែធ្វើជាអ្នករកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារតែប៉ុណ្ណោះ ដោយប្រគល់ឲ្យការអប់រំនិងការមើលថែទាំកូនចៅរបស់ខ្លួនទៅភរិយាទាំងអស់នោះ។ នៅសុភាសិត ២៤:២៧ បានដាស់តឿនឪពុកនៅសម័យពីដើមថា៖ «ចូរត្រៀមការឯងនៅខាងក្រៅចុះ ហើយរៀបចំសំរាប់ខ្លួន នៅឯវាលជាមុនសិន ទើបសង់ផ្ទះ[គ្រួសារ]ឯងឡើងជាក្រោយ»។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ តាមបែបដូចគ្នាដែរ ជាបុរសដែលធ្វើការម្នាក់ អ្នកប្រហែលជាត្រូវធ្វើការយ៉ាងយូរម៉ោងនិងយ៉ាងពិបាកដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតគ្រួសារ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ប៉ុន្តែ នៅពេលក្រោយមក សូមឆ្លៀតយកពេលដើម្បីនឹង«សង់ផ្ទះ[គ្រួសារ]ឯងឡើង»—ខាងផ្លូវចិត្តនិងខាងវិញ្ញាណ។
៥. តើតាមរបៀបណាដែលភរិយាគ្រីស្ទានអាចខំព្យាយាមឡើងដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួននោះ?
៥ ភរិយាគ្រីស្ទាន៖ អ្នកក៏ត្រូវតែខំព្យាយាមឡើងដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកដែរ។ សុភាសិត ១៤:១ ចែងថា៖ «គ្រប់ទាំងស្រីៗដែលមានប្រាជ្ញារមែងសង់ផ្ទះ[គ្រួសារ]របស់ខ្លួនឡើង»។ ជាគូស្វាមីភរិយា អ្នកនិងស្វាមីរបស់អ្នកមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងការអប់រំកូនចៅរបស់អ្នក។ (សុភាសិត ២២:៦; ម៉ាឡាគី ២:១៤) នេះអាចទាក់ទងការទូន្មានកូនចៅរបស់អ្នក ជួយរៀបចំវាឲ្យបានជាស្រេចសំរាប់កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន និងការដើរផ្សាយ ឬក៏ថែមទាំងដឹកនាំការសិក្សាជាគ្រួសារ នៅពេលដែលស្វាមីរបស់អ្នកមិនអាចធ្វើការនេះបាននោះ។ អ្នកក៏អាចបង្រៀនកូនចៅរបស់អ្នកអំពីការជំនាញខាងផ្ទះសម្បែងជាច្រើនទៀត ដូចជាការមានសុជីវធម៌ អនាម័យខាងរាងកាយ ហើយរបស់ដែលមានប្រយោជន៍ជាច្រើនទៀតផង។ (ទីតុស ២:៥) នៅពេលដែលស្វាមីនិងភរិយារួបរួមគ្នាធ្វើតាមវិធីនេះ ពួកគេអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការនៃកូនចៅរបស់គេបានយ៉ាងប្រសើរ។ តើសេចក្ដីត្រូវការទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ?
ការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងផ្លូវចិត្តរបស់គេ
៦. ចំពោះការលូតលាស់ខាងផ្លូវចិត្តរបស់កូនចៅគេ តើឪពុកនិងម្ដាយមានមុខនាទីយ៉ាងណាខ្លះ?
៦ នៅពេលដែល«ម្ដាយថ្នមកូនដែលកំពុងនៅបៅ» កូននោះនឹងមានអារម្មណ៍ដ៏សុខកាយ ឥតភ័យព្រួយ ព្រមទាំងដឹងថាម្ដាយស្រឡាញ់គេផង។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧; ទំនុកដំកើង ២២:៩) មានម្ដាយតែមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចទប់ពីការលង់ចិត្តទៅលើទារករបស់ខ្លួនបាន។ ហោរាអេសាយបានសួរថា៖ «ចុះតើស្ត្រីនឹងភ្លេចកូនដែលកំពុងបៅដោះ ឥតមានអាណិតដល់កូនដែលចេញពីផ្ទៃខ្លួនមកបានដែរឬ»? (អេសាយ ៤៩:១៥) ដូច្នេះហើយ ម្ដាយមានមុខនាទីដ៏សំខាន់ចំពោះការលូតលាស់ខាងផ្លូវចិត្តរបស់កូនខ្លួន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ចំពោះរឿងនេះ ឪពុកក៏មានមុខនាទីដ៏សំខាន់ដែរ។ ផូល លូវ៉ីសជាអ្នកអប់រំខាងគ្រួសារមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំមិនដែលមានអ្នកធ្វើការសង្គមកិច្ចណាម្នាក់ បានឮក្មេង[ពាល]និយាយថា គេមានទំនាក់ទំនងដ៏ល្អជាមួយឪពុករបស់គេឡើយ។ សូម្បីតែក្មេងម្នាក់ក្នុងរាប់រយក៏គ្មានដែរ»។
៧, ៨. (ក) តើមានទីសំអាងអ្វី ចំពោះចំណងដ៏មាំមួនរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្រារបស់ទ្រង់? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលឪពុកអាចស្ថាបនាឲ្យមានចំណងដែលពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយកូនចៅរបស់ខ្លួន?
៧ ដូច្នេះ ជាការសំខាន់ណាស់ដែលឪពុកគ្រីស្ទានទាំងឡាយ ត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់បន្តុះឲ្យមានចំណងដែលពេញដោយស្រឡាញ់ជាមួយកូនចៅរបស់គេ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូវ។ នៅឯបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលថ្លែងថា៖ «ឯងជាកូនស្ងួនភ្ងាអញ ជាទីពេញចិត្តអញណាស់»។ (លូកា ៣:២២) ពាក្យតែបន្ដិចបន្តួចនោះ បានសម្ដែងមនោសញ្ចេតនាច្រើនណាស់! ព្រះយេហូវ៉ា (១) បានទទួលស្គាល់បុត្រារបស់ទ្រង់ (២) បានសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះយេស៊ូវដោយមិនលាក់បាំង ហើយ (៣) បានបង្ហាញឲ្យដឹងថាទ្រង់គាប់ព្រះហឫទ័យនឹងព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនគ្រាន់តែជាលើកដំបូងទេ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្ដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់បុត្រារបស់ទ្រង់នោះ។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ថា៖ «ទ្រង់បានស្រឡាញ់ទូលបង្គំ តាំងតែពីមុនកំណើតលោកីយរៀងមក»។ (យ៉ូហាន ១៧:២៤) មែនហើយ ចុះចំពោះកូនប្រុសនិងកូនស្រីទាំងអស់ដែលគោរពតាមឪពុកម្ដាយរបស់គេនោះ តើពួកគេមិនសមត្រូវការការទទួលស្គាល់ សេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយការពេញចិត្តពីឪពុករបស់គេដែរទេឬ?
៨ បើសិនអ្នកជាឪពុក អ្នកប្រហែលជាអាចស្ថាបនាឲ្យមានចំណងដែលពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយកូនចៅរបស់អ្នកបាន ដោយសម្ដែងនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាទៀងទាត់ខាងកាយនិងខាងពាក្យសំដី។ ពិតមែនហើយ បុរសខ្លះមានការពិបាកណាស់ក្នុងការបង្ហាញអាការស្រឡាញ់ ជាពិសេសបើពួកគេមិនដែលបានទទួលអាការស្រឡាញ់ពីឪពុករបស់គេនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបីជាការប៉ុនប៉ងសម្ដែងនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ទៅកូនចៅរបស់អ្នកជាការឆ្គងក៏ដោយ ក៏វានៅមានឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងដែរ។ ពីព្រោះ«សេចក្ដីស្រឡាញ់ស្អាងចិត្តឡើងវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៨:១) បើសិនជាកូនចៅរបស់អ្នកមានចិត្តឥតភ័យព្រួយដោយសារតែសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីឪពុក ពួកគេនឹងទោរទន់ទៅជាកូនប្រុសនិងកូនស្រីពិត ហើយមានអារម្មណ៍អាចទុកចិត្តនឹងអ្នកបាន។—សុភាសិត ៤:៣
ការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គេ
៩. (ក) តើតាមរបៀបណាខ្លះដែលឪពុកម្ដាយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលកោតខ្លាចព្រះ បំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គ្រួសារគេ? (ខ) តើគ្រីស្ទានមានឱកាសណាខ្លះ ដើម្បីបង្រៀនកូនចៅរបស់គេជាក្រៅពីផ្លូវការនោះ?
៩ កូនចៅក៏មានសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណដែរ។ (ម៉ាថាយ ៥:៣) ម៉ូសេបានដាស់តឿនពួកឪពុកម្ដាយជនជាតិអ៊ីស្រាអែលថា៖ «សេចក្ដីទាំងនេះដែលអញបង្គាប់ដល់ឯងនៅថ្ងៃនេះ នោះត្រូវនៅជាប់ក្នុងចិត្តឯងចុះ ត្រូវឲ្យប្រិតប្រៀនសេចក្ដីទាំងនេះដល់កូនចៅឯង ព្រមទាំងនិយាយដំណាល ក្នុងកាលដែលអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ ហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង»។ (ចោទិយកថា ៦:៦, ៧) បើសិនអ្នកជាឪពុកម្ដាយគ្រីស្ទាននោះ ការបង្រៀនរបស់អ្នកអាចធ្វើឡើងបានយ៉ាងច្រើនក្រៅផ្លូវការ ដូចជា‹ក្នុងកាលដែលដើរតាមផ្លូវ›ជាដើម។ ការចំណាយពេលជិះឡានជាមួយគ្នាជាគ្រួសារ ពេលទៅផ្សារ ឬក៏ក្នុងកាលដែលដើរជាមួយកូនចៅរបស់អ្នកពីទ្វារមួយទៅទ្វារមួយ ពេលធ្វើកិច្ចផ្សាយគ្រីស្ទាន ផ្ដល់នូវឱកាសដ៏ល្អដើម្បីនឹងបង្រៀនក្នុងរបៀបដ៏ស្រួល។ ពេលបរិភោគបាយ ជាពេលវេលាដ៏ល្អពិសេសសំរាប់ក្រុមគ្រួសារក្នុងការនិយាយសំណេះសំណាលគ្នា។ ម្ដាយម្នាក់បានពន្យល់ថា៖ «ពួកខ្ញុំប្រើពេលបរិភោគបាយ ដើម្បីនឹងនិយាយអំពីអ្វីៗដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងថ្ងៃនោះ»។
១០. ហេតុអ្វីក៏ការសិក្សារបស់គ្រួសារជួនកាលជាការដ៏ពិបាក ហើយតើឪពុកម្ដាយត្រូវប្ដេជ្ញាចិត្តយ៉ាងណា?
១០ ប៉ុន្តែ ការបង្រៀនជាផ្លូវការតាមរយៈការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាទៀងទាត់ជាមួយកូនរបស់អ្នក ក៏ជាការសំខាន់ដ៏ជីវិតសម្ព័ន្ធដែរ។ ពិតហើយ«សេចក្ដីចំកួត រមែងនៅជាប់ក្នុងចិត្ត»របស់កូនក្មេង។ (សុភាសិត ២២:១៥) ឪពុកម្ដាយខ្លះនិយាយថា កូនចៅរបស់គេអាចរំខានការសិក្សារបស់គ្រួសារបានយ៉ាងស្រួល។ តើតាមរបៀបណា? គឺដោយធ្វើជារសាប់រសល់និងអផ្សុក ហើយក៏ធ្វើឲ្យមានការរំខានដ៏គួរឲ្យមួម៉ៅទៀត (ដូចជាការវាយតប់នឹងបងប្អូនឯង) ឬក៏ដោយធ្វើពុតជាមិនដឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរសំខាន់ៗ។ បើសិនជារឿងនេះក្លាយទៅជាការប្រកួតប្រជែងខាងផ្លូវឆន្ទៈនោះ ឪពុកម្ដាយត្រូវតែមានឆន្ទៈខ្លាំងជាងកូនរបស់ខ្លួនទៅទៀត។ ឪពុកម្ដាយគ្រីស្ទានមិនត្រូវចុះចាញ់ ហើយឲ្យកូនចៅត្រួតត្រាលើក្រុមគ្រួសារឡើយ។—ប្រៀបធៀប កាឡាទី ៦:៩
១១. តើការសិក្សាជាគ្រួសារអាចធ្វើឡើងឲ្យបានសប្បាយយ៉ាងណា?
១១ បើសិនជាកូនចៅរបស់អ្នកមិនសប្បាយចិត្តនឹងការសិក្សាជាគ្រួសារទេ ប្រហែលជាអ្នកអាចធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះៗបាន។ ជាឧទាហរណ៍ តើអ្នកប្រើការសិក្សាជាការដោះសារដើម្បីសើរើនូវគុណវិបត្ដិរបស់កូនអ្នកឬ? ប្រហែលជាការប្រសើរជាង បើពិគ្រោះបញ្ហាទាំងនោះដោយសម្ងាត់វិញ។ តើការសិក្សារបស់អ្នកមានជាទៀងទាត់ទេ? បើអ្នកបោះបង់ការសិក្សា ដើម្បីនឹងមើលទូរទស្សន៍ឬក៏មើលកីឡាអ្វីមួយដែលចូលចិត្តនោះ កូនរបស់អ្នកប្រហែលជាគិតថាការសិក្សាជាការមិនសំខាន់ទេ។ ក្នុងការដឹកនាំការសិក្សានោះ តើអ្នកមានចិត្តខ្នះខ្នែងហើយអបអរសាទរទេ? (រ៉ូម ១២:៨) ត្រូវហើយ ការសិក្សាគួរតែជាការសប្បាយរីករាយ។ សូមខំព្យាយាមយ៉ាងណាឲ្យកូនចៅទាំងអស់បានចូលរួមយ៉ាងសកម្មផង។ សូមលើកទឹកចិត្ត ដោយនិយាយសរសើរយ៉ាងកក់ក្ដៅដល់កូនចៅរបស់អ្នកដែលបានចូលរួមនោះ។ ពិតហើយ ចូរកុំឲ្យមានចិត្តចង់តែបញ្ចប់ពត៌មាននោះឡើយ តែខំព្យាយាមបង្រៀនឲ្យមានឥទ្ធិពលលើចិត្តរបស់គេវិញ។—សុភាសិត ២៣:១៥
ការទូន្មានក្នុងសេចក្ដីសុចរិត
១២. ហេតុអ្វីក៏ការទូន្មានមិនចាំបាច់ទាក់ទងតែនឹងការប្រើរំពាត់នោះ?
១២ កូនចៅក៏ត្រូវការការទូន្មានជាខ្លាំងដែរ។ ជាឪពុកម្ដាយ អ្នកត្រូវតែដាក់កម្រិតដល់ពួកគេ។ នៅសុភាសិត ១៣:២៤ ចែងថា៖ «អ្នកណាដែលមិនសូវប្រើរំពាត់ នោះឈ្មោះថាស្អប់កូន តែអ្នកណាដែលស្រឡាញ់កូនវិញ នោះឧស្សាហ៍វាយផ្ចាលវា»។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរមិនមែនមានសេចក្ដីថា ការទូន្មានត្រូវតែធ្វើឡើងដោយប្រើតែរំពាត់នោះទេ។ នៅសុភាសិត ៨:៣៣ ថ្លែងថា៖ «ចូរស្ដាប់ដំបូន្មាន» ហើយក៏បានប្រាប់យើងថា៖ «ពាក្យបន្ទោសតែ១ម៉ាត់ តែងមុតចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សមានយោបល់ ជាជាងការវាយមនុស្សល្ងីល្ងើ១០០រំពាត់ទៅទៀត»។—សុភាសិត ១៧:១០
១៣. តើការទូន្មានកូនចៅត្រូវធ្វើឡើងតាមរបៀបណាខ្លះ?
១៣ នៅពេលខ្លះ ការទូន្មានដោយប្រើរំពាត់គឺសមហេតុផល។ ក៏ប៉ុន្តែ បើធ្វើឡើងដោយកំហឹង នោះអាចទៅជាហួសប្រមាណហើយមិនបានការឡើយ។ ព្រះគម្ពីរព្រមានថា៖ «ឱឪពុករាល់គ្នាអើយ កុំឌុកដាន់កូនចៅឡើយ ក្រែងវារសាយចិត្តចេញ»។ (កូល៉ុស ៣:២១) ត្រូវហើយ«ការសង្កត់សង្កិនរមែងបណ្ដាលឲ្យមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា ទៅជាក្រឡកចិត្តវិញ»។ (សាស្ដា ៧:៧) យុវជនដែលឈឺចិត្តនោះ អាចបះបោរប្រឆាំងនឹងបមាណីយដ៏សុចរិត។ ដូច្នេះហើយ ឪពុកម្ដាយត្រូវតែប្រើព្រះគម្ពីរដើម្បីទូន្មានកូនចៅរបស់គេក្នុងសេចក្ដីសុចរិត តាមវិធីនឹងធឹងតែដោយចេះថ្លឹងថ្លែងវិញ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) ការទូន្មានតាមរបៀបព្រះគឺត្រូវធ្វើឡើងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងស្លូតបូត។—ប្រៀបធៀប ធីម៉ូថេទី២ ២:២៤, ២៥a
១៤. តើឪពុកម្ដាយត្រូវធ្វើយ៉ាងណា បើសិនគេចាប់មានកំហឹងនោះ?
១៤ ពិតហើយ«យើងទាំងអស់គ្នាក៏ជំពប់ជាញយៗដែរ»។ (យ៉ាកុប ៣:២) សូម្បីតែឪពុកម្ដាយធម្មតាដែលពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ក៏អាចបន្ទន់ទៅតាមការតានតឹងនៃគ្រានោះ ហើយអាចនិយាយពាក្យមិនគួរគប្បីឬបង្ហាញកំហឹងយ៉ាងខ្លាំងផង។ (កូល៉ុស ៣:៨) បើការនេះត្រូវកើតឡើង សូមកុំឲ្យថ្ងៃលិចក្នុងកាលដែលកូនរបស់អ្នកនៅមានសេចក្ដីទុក្ខព្រួយ ឬក្នុងកាលដែលខ្លួនអ្នកនៅមានចិត្តខឹងនោះឡើយ។ (អេភេសូរ ៤:២៦, ២៧) សូមដោះស្រាយរឿងនោះ ជាមួយកូនរបស់អ្នក។ បើសិនជាសមហេតុផល សូមសុំទោសទៅ។ (ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤) ការបង្ហាញចិត្តរាបទាបអាចធ្វើឲ្យអ្នកនិងកូនរបស់អ្នកមានការស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាថែមទៀត។ បើសិនជាអ្នកគិតថា អ្នកមិនអាចទប់កំហឹងបានទេ ហើយទៅជារឹតតែខឹងខ្លាំងឡើងនោះ សូមរកជំនួយពីអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុមជំនុំទៅ។
គ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយនិងគ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុង
១៥. តើកូនចៅដែលរស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយ អាចជួយបានយ៉ាងណា?
១៥ ប៉ុន្តែ មិនមែនកូនចៅទាំងអស់មានឪពុកម្ដាយទាំងពីរគាំទ្រទេ។ នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក មានកូន១ក្នុង៤ គឺកំពុងតែចិញ្ចឹមដោយឪពុកឬម្ដាយ។ ‹កូនកំព្រា›គឺមានទូទៅនៅជំនាន់ព្រះគម្ពីរ ហើយការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ត្រូវបានពិពណ៌នាមកជាញឹកញាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (និក្ខមនំ ២២:២២) នៅសព្វថ្ងៃនេះ ក្រុមគ្រួសាគ្រីស្ទានដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយ ក៏ជួបប្រទះនឹងភាពពិបាកដូចនោះដែរ។ ប៉ុន្តែគេមានចិត្តធូរស្រាលដោយដឹងថាព្រះយេហូវ៉ា«ទ្រង់ជាឪពុកដល់ពួកកំព្រា និងជាចៅក្រមដល់ពួកមេម៉ាយ»។ (ទំនុកដំកើង ៦៨:៥) ពួកគ្រីស្ទានត្រូវបានបង្ខំឲ្យ«ទៅសួរពួកកំព្រា នឹងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា»។ (យ៉ាកុប ១:២៧) ពួកអ្នកជឿអាចជួយក្រុមគ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយបានយ៉ាងច្រើន។b
១៦. (ក) តើឪពុកឬម្ដាយដែលរស់នៅតែឯងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ជាប្រយោជន៍ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួននោះ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏ការទូន្មានជាការពិបាកធ្វើ ក៏ប៉ុន្តែហេតុអ្វីក៏ត្រូវតែធ្វើឡើង?
១៦ បើសិនអ្នកជាឪពុកឬម្ដាយ តើអ្នកអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យមានផលប្រយោជន៍ដល់គ្រួសាររបស់អ្នក? អ្នកត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់នឹងការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ ការទៅឯកិច្ចប្រជុំ ហើយកិច្ចដើរផ្សាយ។ ប៉ុន្តែ ចំពោះអ្នកការផ្ដល់ទូន្មានប្រហែលជាកិច្ចការដ៏ពិបាកមួយ។ អ្នកប្រហែលជាកំពុងតែនៅសោកសង្រេងនឹងគូដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នកដែលបានស្លាប់ទៅ។ ឬក៏អ្នកប្រហែលជាខំពុះពារនឹងចិត្តវិប្បដិសារ ឬកំហឹងពីការបែកបាក់គ្រួសារ។ បើអ្នកមានចំណែកនឹងសិទ្ធិព្យាបាលនៃកូនចៅ អ្នកប្រហែលជាខ្លាចក្រែងកូនរបស់អ្នកចង់ទៅនៅជាមួយគូដែលបែកបាក់ ឬលះលែងវិញ។ ស្ថានការណ៍ដូចនេះ ប្រហែលជាធ្វើឲ្យមានអារម្មណ៍ដ៏ពិបាកដើម្បីនឹងទូន្មានឲ្យបានត្រឹមត្រូវណាស់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា«កូនណាដែលបណ្ដោយឲ្យប្រព្រឹត្តតាមអំពើចិត្ត នោះតែធ្វើឲ្យម្ដាយមានសេចក្ដីខ្មាសវិញ»។ (សុភាសិត ២៩:១៥) ដូច្នេះ សូមកុំចុះចាញ់នឹងភាពមានទោស ចិត្តវិប្បដិសារ ឬមានអារម្មណ៍ដ៏តានតឹងនឹងគូមុននោះឡើយ។ សូមដាក់បមាណីយឲ្យបានសមហេតុផលនិងម៉ឺងម៉ាត់។ សូមកុំឲ្យសម្របសម្រួលនឹងគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរឡើយ។—សុភាសិត ១៣:២៤
១៧. នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយនោះ តើមុខនាទីសមាជិកនៃក្រុមគ្រួសារអាចទៅជាស្មុគស្មាញយ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើអាចបង្ការការនេះយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១៧ ប៉ុន្តែ ភាពពិបាកអាចកើតឡើង បើសិនម្ដាយចាត់ទុកកូនប្រុសរបស់នាង ជាអ្នកជំនួសស្វាមី—បុរសមេផ្ទះ—ឬចាត់ទុកកូនស្រីជាមនុស្សជំនិត ដោយផ្ទុកបញ្ហាស្និទ្ធស្នាលជាច្រើននឹងនាង។ ការធ្វើដូច្នេះគឺមិនត្រឹមត្រូវទេ ហើយក៏ធ្វើឲ្យកូនវង្វេងដែរ។ នៅពេលដែលមុខនាទីរបស់ឪពុកម្ដាយហើយកូនទៅជាស្មុគស្មាញនោះ ការទូន្មានក៏មិនអាចបានជោគជ័យឡើយ។ សូមធ្វើឲ្យដឹងច្បាស់ថា អ្នកជាឪពុកម្ដាយ។ បើសិនអ្នកជាម្ដាយដែលត្រូវការឱវាទពីព្រះគម្ពីរ សូមស្វែងរកជំនួយពីអ្នកចាស់ទុំចុះ ឬក៏ប្រហែលពីស្ត្រីចំណាស់ដែលមានគំនិតមារយាទចាស់ទុំទៅ។—ប្រៀបធៀប ទីតុស ២:៣-៥
១៨, ១៩. (ក) តើគ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុងបានជួបប្រទះភាពពិបាកអ្វីខ្លះ? (ខ) តើឪពុកម្ដាយនិងកូនចៅរស់នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុង អាចបង្ហាញបញ្ញានិងពិចារណាឲ្យដឹងខុសត្រូវ
១៨ តាមបែបដូចគ្នា គ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុងជាច្រើនក៏ជួបប្រទះភាពពិបាកនេះដែរ។ ជាញឹកញាប់ ឪពុកឬម្ដាយចុងឃើញថា «សេចក្ដីស្រឡាញ់ភ្លាមពីកូនចុងនោះ»គឺកម្រមានណាស់។ ជាឧទាហរណ៍ កូនចុងប្រហែលជាឆាប់ឈឺចាប់ក្នុងចិត្តណាស់ បើមានការលំអៀងទៅឯកូនបង្កើត។ (ប្រៀបធៀប លោកុប្បត្តិ ៣៧:៣, ៤) តាមការពិត កូនចុងប្រហែលជាកំពុងតែមានទុក្ខព្រួយនឹងឪពុកឬម្ដាយដែលលែងនៅជាមួយ ហើយខ្លាចក្រែងថាការស្រឡាញ់ឪពុកឬម្ដាយចុង គឺមានសេចក្ដីមិនស្មោះត្រង់ចំពោះឪពុកឬម្ដាយបង្កើតរបស់គេ។ ការប៉ងប្រាថ្នាដើម្បីនឹងទូន្មាន ប្រហែលជាបានជួបការរំឭកដោយខ្លាំងថា៖ ‹អ្នកឯងមិនមែនឪពុកម្ដាយពិតរបស់ខ្ញុំទេ›!
១៩ សុភាសិត ២៤:៣ ចែងថា៖ «ការដែលសង់ផ្ទះ[គ្រួសារ]ឡើងបាន នោះក៏ដោយសារប្រាជ្ញា ហើយគឺដោយសារយោបល់ដែលផ្ទះនោះ នឹងបានតាំងនៅជាមាំមួន»។ ត្រូវហើយ ចំពោះក្រុមគ្រួសារចុង ពួកសមាជិកទាំងអស់គឺត្រូវតែមានបញ្ញាហើយពិចារណាឲ្យដឹងខុសត្រូវ ដើម្បីឲ្យមានជោគជ័យ។ ក្រោយមក កូនចៅត្រូវតែទទួលយល់ព្រមចំពោះការពិត ថាអ្វីៗបានប្រែប្រួលហើយ។ តាមបែបនោះដែរ ឪពុកម្ដាយចុងត្រូវតែខំរៀនឲ្យចេះអត់ទ្រាំ ហើយមានមេត្ដាធម៌ មិនមែនឆាប់រហ័សអាក់អន់ចិត្ត នៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងការបដិសេធចោលនោះឡើយ។ (សុភាសិត ១៩:១១; សាស្ដា ៧:៩) មុននឹងទទួលយកមុខនាទីជាអ្នកទូន្មាននោះ ចូរខំប្រឹងប្រែងស្ថាបនាឲ្យមានមិត្តភាពនឹងកូនចុង។ បើចំណងនេះមិនបានស្ថាបនាឡើងទេ អ្នកខ្លះគេគិតថា ជាការដ៏ប្រសើរជាងដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យឪពុកឬម្ដាយដើមទូន្មានវិញ។ នៅពេលការតានតឹងកើតឡើង គឺត្រូវតែខំប្រឹងប្រែងដើម្បីនឹងនិយាយទាក់ទងគ្នា។ សុភាសិត ១៣:១០ចែងឡើងថា៖ «ប្រាជ្ញាស្ថិតនៅនឹងពួកអ្នកដែលស្ដាប់តាមសេចក្ដីទូន្មាន»។c
សូមខំព្យាយាមឡើងដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក!
២០. តើមេគ្រួសារគ្រីស្ទានត្រូវតែបន្តធ្វើអ្វី?
២០ ក្រុមគ្រួសារគ្រីស្ទានដែលមាំមួន មិនបានកើតឡើងដោយចៃដន្យទេ។ ជាមេគ្រួសារ អ្នកត្រូវតែខំបន្តព្យាយាមឡើងដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក។ សូមប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយកត់សម្គាល់លក្ខណៈដ៏មិនត្រឹមត្រូវឬការទោរទន់នៃលោកីយ៍នេះ។ ក្នុងការនិយាយ ចរិយា សេចក្ដីស្រឡាញ់ ជំនឿ ហើយពិសិដ្ឋនោះ សូមធ្វើជាគំរូឲ្យបានល្អផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:១២) ចូរសម្ដែងនូវផ្លែវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣) ការអត់ទ្រាំ ការចេះគិតដល់អ្នកដទៃ ការអត់ឱនទោស ហើយការថ្នាក់ថ្នមនោះ នឹងជួយការខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកឲ្យបានមាំឡើង ក្នុងការបង្រៀនកូនចៅរបស់អ្នកតាមផ្លូវរបស់ព្រះនោះ។—កូល៉ុស ៣:១២-១៤
២១. តើបរិយាការដែលប្រកបដោយកក់ក្ដៅហើយសប្បាយ អាចធ្វើឡើងក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួនដោយយ៉ាងណា?
២១ ដោយមានជំនួយពីព្រះ សូមខំថែទាំគ្រួសាររបស់អ្នកឲ្យមានការសប្បាយនិងគតិដ៏កក់ក្ដៅចុះ។ សូមចំណាយពេលជាមួយគ្នាជាគ្រួសារ ដោយខំប្រឹងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានបរិភោគអាហារជាមួយគ្នារៀងរាល់ថ្ងៃ។ កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទាន កិច្ចផ្សាយ ការសិក្សាជាគ្រួសារជាការសំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្តែ ក៏ត្រូវមាន«ពេលសើច . . . នឹងពេលសំរាប់លោតកញ្ឆោង»ដែរ។ (សាស្ដា ៣:១, ៤) ត្រូវហើយ ត្រូវគម្រោងពេលឲ្យមានការកំសាន្តលើកចិត្តគ្នា។ ការទៅលេងសារមន្ទីរ សួនសត្វ និងកន្លែងផ្សេងៗទៀត គឺជាការដ៏សប្បាយដល់គ្រួសារទាំងមូល។ ឬក៏អ្នកអាចបិទទូរទស្សន៍ ដោយចំណាយពេលច្រៀងចំរៀង ស្ដាប់ភ្លេង លេងល្បែងកំសាន្ត និងនិយាយលេងជាមួយគ្នា។ នេះអាចជួយក្រុមគ្រួសារឲ្យស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នា។
២២. ហេតុអ្វីក៏ខំព្យាយាមឡើងដើម្បីឲ្យបានការសង្គ្រោះដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក?
២២ សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាដែលជាឪពុកម្ដាយគ្រីស្ទាន ខំប្រឹងប្រែងបន្តដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាគាប់ព្រះហឫទ័យថែមទៀត «ឲ្យបានបង្កើតផលក្នុងគ្រប់ទាំងការល្អ ហើយឲ្យស្គាល់ព្រះកាន់តែច្បាស់ឡើង»។ (កូល៉ុស ១:១០) សូមស្ថាបនាក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកនៅលើគ្រឹះដ៏មាំមួននៃការគោរពតាមពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ។ (ម៉ាថាយ ៧:២៤-២៧) ហើយសូមឲ្យដឹងជាប្រាកដថា ការខំប្រឹងប្រែងដើម្បីអប់រំកូនចៅរបស់អ្នក«តាមដំបូន្មាន នឹងសេចក្ដីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់»នឹងបានទទួលការយល់ព្រមពីព្រះ។—អេភេសូរ ៦:៤
[កំណត់សម្គាល់]
a សូមមើលអត្ថបទ «ទស្សនៈរបស់ព្រះគម្ពីរ៖ ‹រំពាត់នៃការទូន្មាន›—តើជាការហួសសម័យហើយឬ»? ក្នុងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! នៃខែកញ្ញា ថ្ងៃទី៨, ១៩៩២។ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
b សូមមើល ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃខែកញ្ញា ថ្ងៃទី១៥ ១៩៨០, ទំព័រ ១៥-២៦។ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
c សូមមើល ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៃខែតុលា ថ្ងៃទី១៥, ១៩៨៤, ទំព័រ ២១-៥។ (ជាភាសាអង់គ្លេស)
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ តើស្វាមីនិងភរិយាអាចចូលដៃគ្នា ក្នុងការស្ថាបនាក្រុមគ្រួសាររបស់គេបានដោយយ៉ាងណា?
◻ តើកូនចៅមានសេចក្ដីត្រូវការខាងផ្លូវចិត្តយ៉ាងណាខ្លះ ហើយតើអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការនេះបានដោយយ៉ាងណា?
◻ តើមេក្រុមគ្រួសារអាចបង្រៀនកូនចៅរបស់គេ តាមផ្លូវការនិងមិនតាមផ្លូវការដោយយ៉ាងណាបាន?
◻ តើឪពុកម្ដាយអាចទូន្មានក្នុងសេចក្ដីសុចរិតយ៉ាងណាបាន?
◻ តើអ្វីដែលអាចធ្វើឡើងបាន ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ក្រុមគ្រួសារដែលមានតែឪពុកឬម្ដាយនិងគ្រួសារដែលមានឪពុកឬម្ដាយចុងនោះ?
ដោយយ៉ាងណា?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៨]
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ឪពុកនិងការយល់ព្រមពីគាត់ ជាការដ៏សំខាន់ដល់ការលូតលាស់ខាងផ្លូវចិត្តរបស់កូនចៅ