ការបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អ—តាមរបៀបណា?
«ហើយត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង . . . ត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ»។—ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥
១, ២. (ក) ហេតុអ្វីក៏ជាការសំខាន់ដែលពួកគ្រីស្ទានពីសម័យដើម ស្វែងរកការសម្រាលទុក្ខនិងការលើកទឹកចិត្តក្នុងការមកជួបជុំរបស់គេនោះ? (ខ) តើទូន្មានមួយណារបស់ប៉ុលដែលបាននិយាយអំពីសេចក្ដីត្រូវការឲ្យមកប្រជុំគ្នានោះ?
ពួកគេបានមកជួបគ្នាដោយសម្ងាត់ ហើយបានមកផ្ដុំគ្នាដោយខ្ទាស់ទ្វារយ៉ាងជាប់ ពីព្រោះនៅខាងក្រៅមានគ្រោះថ្នាក់ចាំឆ្មក់នៅគ្រប់កន្លែង។ ព្រះយេស៊ូជាមេដឹកនាំរបស់គេ ទើបតែបានត្រូវគេប្រហារជីវិតនៅសាធារណៈ ហើយទ្រង់បានព្រមានប្រាប់ថា ពួកអ្នកកាន់តាមរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តមកលើបែបនោះដែរ។ (យ៉ូហាន ១៥:២០; ២០:១៩) ប៉ុន្តែ កាលដែលពួកគេនិយាយដោយស្ងាត់អំពីព្រះយេស៊ូដ៏ជាទីស្ងួនភ្ងារបស់គេនោះ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ពួកគេមានអារម្មណ៍សុខសាន្តជាមួយគ្នាដែរ។
២ ជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងមក ជនគ្រីស្ទានបានជួបប្រទះសេចក្ដីទុក្ខលំបាកនិងការបៀតបៀនគ្រប់ប្រភេទ។ ដូចពួកសិស្សនៅដើមដំបូង ពួកគេបានទទួលការសម្រាលទុក្ខនិងការលើកទឹកចិត្តពីការមកប្រជុំជាមួយគ្នា។ ដូច្នេះហើយបានជាសាវ័កប៉ុលសរសេរនៅហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥ថា៖ «ហើយត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ ត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ»។
៣. ហេតុអ្វីក៏អ្នកមានប្រសាសន៍ថា ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥ មិនត្រឹមតែជាបញ្ជាដែលជនគ្រីស្ទានត្រូវមកប្រជុំគ្នានោះ?
៣ ពាក្យទាំងនោះមិនគ្រាន់តែជាបញ្ជាឲ្យបន្តមកប្រជុំគ្នាប៉ុណ្ណោះទេ។ ពាក្យទាំងនោះគឺបានផ្ដល់ឲ្យជាបមាណីយដែលបានបណ្ដាលមកពីព្រះសំរាប់កិច្ចប្រជុំគ្រីស្ទានទាំងអស់—ហើយសំរាប់គ្រាណាក៏ដោយនៅពេលជនគ្រីស្ទានមកជួបជុំគ្នា។ នៅសព្វថ្ងៃនេះជាងពេលមុនៗ ដែលយើងឃើញថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែជិតមកដល់ ហើយដោយសារការពិបាកនិងគ្រោះថ្នាក់នៃសម័យដ៏អាក្រក់ជួជាតិនេះ ជាការចាំបាច់ណាស់ ដែលយើងត្រូវធ្វើឲ្យកិច្ចប្រជុំរបស់យើងដូចជាជម្រកដ៏សុខសាន្ត ជាប្រភពនៃកម្លាំងនិងជាទីលើកទឹកចិត្តដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យមានដូចនេះជាប្រាកដនោះ? សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលពាក្យរបស់ប៉ុលឲ្យបានដិតដល់ ដោយសួរសំនួរដ៏សំខាន់បី៖ តើការ«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក»មានន័យយ៉ាងណា? តើការ‹ដាស់តឿនឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អ›មានន័យយ៉ាងណា? ជាទីបំផុត តើយើងអាច‹លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក›នៅក្នុងគ្រាដ៏ពិបាកនេះដោយដូចម្ដេចបាន?
«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក»
៤. តើការ«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក»មានន័យយ៉ាងណា?
៤ នៅពេលដែលប៉ុលបានដាស់តឿនជនគ្រីស្ទានឲ្យ«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក» គាត់បានប្រើពាក្យក្រិកខាត់ឋាណូអ៊ីអូដែលជាកិរិយាសព្ទ ដែលជាសណ្ឋានដ៏រឹតតែខ្លាំងឡើងនៃពាក្យ«ការដឹង»ដែលប្រើជាទូទៅ។ វចនានុក្រមសាសនវិទ្យានៃគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ចែងថាពាក្យខាត់ឋាណូអ៊ីអូនេះមានន័យថា«ការដឹកនាំគំនិតទាំងមូលរបស់បុគ្គលម្នាក់ទៅចំពោះកម្មវត្ថុមួយ»។ យោងទៅតាមលោកវ៉ាញ ក៏អាចមានន័យថា«ការយល់ពេញលេញ ការពិចារណាមើលឲ្យបានដិតដល់»។ ដូច្នេះនៅពេលដែលជនគ្រីស្ទាន«ពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក» ពួកគេមិនគ្រាន់តែយល់នឹងគ្នាយ៉ាងរាក់កំផែលឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេអនុវត្តគ្រប់ទាំងញាណសតិរបស់គេ ហើយខំព្យាយាមឲ្យបានយល់កាន់តែជ្រៅឡើងថែមទៀត។—ប្រៀបធៀបហេព្រើរ ៣:១
៥. តើមានទិដ្ឋភាពណាខ្លះនៃបុគ្គលម្នាក់ដែលមិនអាចមើលឃើញយ៉ាងស្រួល ហើយហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវតែពិចារណាមើលអំពីការទាំងនេះ?
៥ យើងត្រូវតែចងចាំថា គឺមានកត្ដាជាច្រើនទៀតចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗពិតជាប្រភេទណា ជាជាងមើលតែអាការក្រៅ កិច្ចការ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់។ (សាំយូអែលទី១ ១៦:៧) មនុស្សដែលមានចិត្តស្ងៀមស្ងាត់នៅខាងក្រៅតែងតែលាក់បាំងនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅឬការចេះកំប្លែងដ៏គួរឲ្យចូលចិត្ត។ ហើយសាវតារក៏មានខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ មនុស្សខ្លះបានជួបប្រទះការពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់ៗក្នុងជីវិតរបស់គេ អ្នកខ្លះទៀតកំពុងតែស៊ូទ្រាំនឹងព្រឹត្ដិការណ៍នៅឥឡូវនេះ ដែលយើងមិនអាចយល់បាននោះ។ ការនេះបានកើតឡើងជាញឹកញាប់មែន នៅពេលដែលយើងដឹងអំពីសាវតារនិងកាលៈទេសៈរបស់បុគ្គលនោះ យើងក៏លែងមានការអាក់អន់ចិត្តនឹងលក្ខណៈចម្លែករបស់បងប្រុសស្រីនោះទៀតឡើយ។—សុភាសិត ១៩:១១
៦. តើមានវិធីណាខ្លះដែលយើងអាចស្គាល់គ្នាឲ្យបានល្អថែមទៀត ហើយតើអាចមានលទ្ធផលអ្វីខ្លះ?
៦ ពិតហើយ នេះមិនមានន័យថាយើងត្រូវខំជជីកសួររឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីគេនោះឡើយ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១១) តែយើងអាចបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់នឹងគ្នាទៅវិញទៅមកបាន។ នេះទាក់ទងច្រើនជាងការគ្រាន់តែសួរសុខទុក្ខនៅឯសាលព្រះរាជាណាចក្រទៅទៀត។ ហេតុអ្វីក៏មិនរើសអ្នកណាម្នាក់ដែលអ្នកចង់ស្គាល់ឲ្យបានដិតដល់ថែមទៀត ហើយនិយាយលេងជាមួយគ្នាបីបួននាទីពីមុនឬក្រោយការបញ្ចប់កិច្ចប្រជុំទៅ? តែជាការដ៏មានប្រយោជន៍ជាង បើយើង«ខំប្រឹងឲ្យមានសេចក្ដីចៅរ៉ៅ»ដោយអញ្ជើញមិត្តម្នាក់ឬក៏ពីរនាក់មកផ្ទះដើម្បីនឹងបរិភោគអាហារបន្ដិចបន្តួច។ (រ៉ូម ១២:១៣) ចូរបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់នឹងគ្នាចុះ។ ចូរឲ្យចេះស្ដាប់គេផង។ ការគ្រាន់តែសួរនូវរបៀបដែលបុគ្គលម្នាក់បានស្គាល់និងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានោះ ក៏អាចសម្ដែងប្រាប់យ៉ាងច្រើនអំពីបុគ្គលម្នាក់ដែរ។ ប៉ុន្តែ អ្នកអាចរៀនដឹងថែមទៀតដោយទៅផ្សាយជាមួយគ្នាពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ។ ការពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកតាមរបៀបនេះ នឹងជួយយើងឲ្យបណ្ដុះទឹកចិត្តពិតចំពោះគ្នីគ្នា ឬការយល់ចិត្តគ្នា។—ភីលីព ២:៤; ពេត្រុសទី១ ៣:៨
‹ការដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមក›
៧. (ក) តើការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូមានអានុភាពលើមនុស្សដូចម្ដេច? (ខ) តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ស្វាហាប់ម្ល៉េះ?
៧ នៅពេលដែលយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក យើងត្រូវបានប្រុងប្រៀបទុកជាមុនដើម្បីនឹងដាស់តឿនគ្នាឲ្យមានសកម្មភាព។ ជាពិសេស ពួកចាស់ទុំជនគ្រីស្ទានមានមុខនាទីដ៏សំខាន់ចំពោះរឿងនេះ។ ពីពេលមួយកាលដែលព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនៅសាធារណៈនោះ យើងអានថា៖ «នោះបណ្ដាមនុស្សក៏នឹកប្លែក ពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន»។ (ម៉ាថាយ ៧:២៨) នៅពេលមួយទៀត សូម្បីតែពួកទាហានខ្លះដែលបានចាត់ឲ្យទៅចាប់ទ្រង់នោះ ក៏បានមកវិញដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»។ (យ៉ូហាន ៧:៤៦) តើអ្វីដែលធ្វើឲ្យការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូស្វាហាប់ម្ល៉េះ? តើដោយការសម្ដែងនៃផ្លូវចិត្តនិយមឬ? មិនមែនទេ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលដោយថ្លៃថ្នូរ។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់តែងតែខំព្យាយាមបង្រៀនដើម្បីឲ្យបានចូលក្នុងចិត្តរបស់អ្នកដែលស្ដាប់ទ្រង់។ ពីព្រោះទ្រង់បានពិចារណាមើលមនុស្ស ទ្រង់បានជ្រាបដឹងយ៉ាងប្រាកដនូវការដាស់តឿនពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីមួយ។ ទ្រង់បានប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចដ៏រស់រវើកហើយស្រួលយល់ ដែលសម្ដែងឲ្យឃើញតាមជីវភាពជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៤) តាមស្រដៀងនេះ ពួកអ្នកដែលបំពេញកិច្ចការនៅឯកិច្ចប្រជុំរបស់យើង ត្រូវតែយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូដោយផ្ដល់ការកក់ក្ដៅ ដោយសម្ដែងយ៉ាងអបអរសាទរដែលជំរុញទឹកចិត្ត។ ដូចព្រះយេស៊ូ យើងអាចអនុវត្តខ្លួនយើងក្នុងការស្វែងរករឿងប្រៀបប្រដូចដែលសមនឹងអ្នកស្ដាប់ហើយឲ្យចូលទៅក្នុងចិត្តរបស់គេ។
៨. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូដាស់តឿនដោយគំរូ ហើយតើយើងអាចធ្វើតម្រាប់តាមទ្រង់ចំពោះរឿងនេះដោយយ៉ាងណា?
៨ ក្នុងការបំរើព្រះ យើងគ្រប់ៗគ្នាអាចដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមកតាមគំរូ។ យ៉ាងប្រាកដហើយ ព្រះយេស៊ូបានដាស់តឿនពួកអ្នកស្ដាប់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់ស្រឡាញ់កិច្ចបំរើគ្រីស្ទាន ហើយបានសរសើរការផ្សាយនេះ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថានេះដូចជាអាហារចំពោះទ្រង់អញ្ចឹង។ (យ៉ូហាន ៤:៣៤; រ៉ូម ១១:១៣) សេចក្ដីសាទរបែបនេះអាចឆ្លងបាន។ តើអ្នកអាចបង្ហាញអំណររបស់អ្នកក្នុងការផ្សាយទៅអ្នកដទៃបានដែរទេ? សូមចែកប្រាប់ការពិសោធរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃក្នុងក្រុមជំនុំចុះ តែធ្វើឡើងដោយចៀសវាងពីការនិយាយដោយឫកអួត។ នៅពេលដែលអ្នកអញ្ជើញអ្នកដទៃទៅផ្សាយជាមួយអ្នកនោះ សូមខំជួយពួកគេឲ្យមានសេចក្ដីរីករាយក្នុងការនិយាយទៅអ្នកដទៃអំពីព្រះយេហូវ៉ា ជាអ្នកបង្កើតដ៏ខ្ពស់ថ្កើង។—សុភាសិត ២៥:២៥
៩. (ក) តើរបៀបនៃការដាស់តឿនអ្នកដទៃអ្វីខ្លះដែលយើងចង់ចៀសវាង ហើយហេតុអ្វី? (ខ) តើអ្វីដែលគួរតែជំរុញយើងឲ្យផ្ដល់ខ្លួនយើងក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះ?
៩ ប៉ុន្តែ ចូរឲ្យប្រយ័ត្នប្រយែងកុំឲ្យដាស់តឿនអ្នកដទៃតាមរបៀបខុស។ ជាឧទាហរណ៍ ដោយអចេតនា យើងប្រហែលជាធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍មិនល្អ អំពីការមិនបានផ្សាយច្រើនថែមទៀត។ ដោយអចេតនា យើងប្រហែលជាធ្វើឲ្យគេអាម៉ាស់មុខ ដោយប្រៀបធៀបពួកគេជាមួយអ្នកដទៃដែលចូលរួមផ្សាយច្រើន ឬយើងអាចស្ថាបនាបមាណីយដ៏តឹងរ៉ឹង ហើយបង្ខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់អ្នកដែលមិនបំពេញនឹងបមាណីយនោះ។ វិធីបែបនេះប្រហែលជាដាស់តឿនឲ្យអ្នកខ្លះមានសកម្មភាពមួយរយៈ ប៉ុន្តែប៉ុលមិនបានសរសេរថា‹ចូរដាស់តឿនឲ្យមានទោសហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អនោះទេ›។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែដាស់តឿនឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់វិញ រួចមកកិច្ចការនឹងមានឡើងជាបន្ទាប់ដោយមានចេតនាល្អ។ យើងម្នាក់ៗមិនគួរគ្រាន់តែទទួលការជំរុញចិត្ត ដោយសារតែការពិចារណារបស់អ្នកដទៃនៅក្នុងក្រុមជំនុំគិតយ៉ាងណាអំពីគាត់នោះឡើយ បើសិនជាគាត់មិនបានបំពេញការធ្វើឡើងនោះ។—ប្រៀបធៀប កូរិនថូសទី២ ៩:៦, ៧
១០. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរតែចងចាំថាយើងមិនមែនជាម្ចាស់លើជំនឿនៃអ្នកដទៃ?
១០ ការដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមក មិនមែនមានន័យថាយើងត្រួតត្រាលើគ្នានោះទេ។ ថ្វីបើព្រះបានប្រគល់អំណាចជាច្រើនទៅសាវ័កប៉ុលក្ដី គាត់បានរំឭកក្រុមជំនុំដោយចិត្តរាបទាបថា៖ ‹យើងមិនមែនធ្វើជាម្ចាស់លើជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាទេ›។ (កូរិនថូសទី២ ១:២៤) បើសិនជាយើងដឹងដូចគាត់ថា នេះមិនមែនជាភារកិច្ចរបស់យើងក្នុងការសម្រេចថាអ្នកដទៃនឹងត្រូវធ្វើប៉ុន្មានក្នុងកិច្ចបំរើសំរាប់ព្រះយេហូវ៉ា ឬត្រូវដាក់កំរិតនឹងមនសិការរបស់គេក្នុងការសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួនផ្សេងៗទៀត នោះយើងនឹងចៀសវាងពីការ«ប្រព្រឹត្តជាមនុស្សសុចរិតហួសល្បត់»ដោយគ្មានអំណរ តឹងរ៉ឹង ហៃជំទាស់ ឬគិតតែអំពីច្បាប់នោះឡើយ។ (សាស្ដា ៧:១៦) គុណសម្បត្ដិបែបនេះគឺមិនដាស់តឿនទេ តែទៅជាជិះជាន់វិញ។
១១. តើអ្វីដែលបណ្ដាលឲ្យនូវការថ្វាយវិភាគទានក្នុងសម័យនៃការសង់រោងឧបោសថរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយតើនេះអាចជាការពិតក្នុងសម័យរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១១ ការខំខ្នះខ្នែងក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់ យើងចង់ធ្វើឡើងដោយមានទឹកចិត្តដូចនៅកាលដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ នៅពេលដែលត្រូវការវិភាគទានសំរាប់ការសង់រោងឧបោសថ។ និក្ខមនំ ៣៥:២១អានថា៖ «ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលមានសេចក្ដីរំជួលក្នុងចិត្ត ជាអ្នកដែលមានវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យថ្វាយស្ម័គ្រពីចិត្ត នោះក៏យកដង្វាយមកថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា សំរាប់ការធ្វើ»។ ពួកគេមិនត្រូវបានជំរុញពីកម្លាំងខាងក្រៅទេ ប៉ុន្តែត្រូវបានជំរុញពីកម្លាំងខាងក្នុងវិញ គឺពីចិត្តរបស់គេ។ តាមការពិត នៅទីនេះភាសាហេព្រើរអានយ៉ាងចំៗថា«អស់អ្នកណាដែលចិត្តរបស់ខ្លួនត្រូវបានលើកឡើង»បានថ្វាយតង្វាយបែបនេះ។ (អក្សរជ្រៀងគឺរបស់យើង) ដូច្នេះសូមឲ្យយើងខំខ្នះខ្នែងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក នៅពេលណាក៏ដោយដែលយើងមកជួបជុំគ្នា។ វិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើនូវអ្វីដែលត្រូវការដើម្បីនឹងដាស់តឿនមនុស្ស។
‹ការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក›
១២. (ក) តើពាក្យភាសាក្រិកដែលបានបកប្រែ«ការលើកទឹកចិត្ត»មានន័យយ៉ាងណាខ្លះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលគូកនរបស់យ៉ូបមិនបានលើកទឹកចិត្តគាត់នោះ? (គ) ហេតុអ្វីក៏យើងត្រូវទប់ពីការវិនិច្ឆ័យគ្នាទៅវិញទៅមក?
១២ នៅពេលដែលប៉ុលបានសរសេរថាយើងត្រូវ‹លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក› គាត់បានប្រើពាក្យភាសាក្រិក ផារ៉ាខាល៉ីអូ ដែលអាចមានន័យថា‹ការធ្វើឲ្យមានកម្លាំង ការសម្រាលទុក្ខ›។ ក្នុងសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរសេពតួជិន្តភាសាក្រិក ពាក្យដដែលនេះបានត្រូវប្រើនៅយ៉ូប ២៩:២៥ ដែលបានរៀបរាប់ថាយ៉ូបជាអ្នកកំសាន្តចិត្តនៃពួកអ្នកសោកសង្រេង។ ប៉ុន្តែ ជាការគួរឲ្យហួសចិត្តណាស់ នៅពេលដែលយ៉ូបមានសេចក្ដីទុក្ខលំបាកដ៏ខ្លាំងវិញ គាត់មិនបានទទួលការលើកទឹកចិត្តបែបនេះឡើយ។ ពួកអ្នក‹សម្រាលទុក្ខ›របស់គាត់ រវល់តែនឹងការកាត់សេចក្ដីនិងស្តីប្រដៅគាត់ ដែលពួកគេមិនបានយល់ឬមានការយល់ចិត្តដល់គាត់ឡើយ។ តាមការពិត ក្នុងការនិយាយទាំងអស់របស់ពួកគេ គឺមិនបាននិយាយទៅយ៉ូបដោយប្រើឈ្មោះរបស់គាត់ឡើយ។ (ប្រៀបធៀបការផ្ទុយគ្នានៅយ៉ូប ៣៣:១, ៣១) ជាការជាក់ស្តែងណាស់ ពួកគេបានចាត់ទុកគាត់ជាបញ្ហាមួយ ជាជាងបុគ្គលម្នាក់ទៅវិញ។ ដូច្នេះហើយបានជាយ៉ូបលាន់មាត់ទៅពួកគេដោយអន្ទះអន្ទែងថា៖ «បើសិនជាព្រលឹងនៃអ្នករាល់គ្នា នៅក្នុងសណ្ឋាននៃព្រលឹងខ្ញុំ»។ (យ៉ូប ១៦:៤) នៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ បើសិនជាអ្នកចង់លើកទឹកចិត្តអ្នកណាមួយ នោះសូមត្រូវចេះយល់ចិត្តរបស់គេចុះ! ហើយកុំវិនិច្ឆ័យគេឡើយ។ ដូចនៅរ៉ូម ១៤:៤ចែងមកថា៖ «តើអ្នកជាអ្វីដែលនិន្ទាបាវបំរើរបស់គេ អ្នកនោះឈរឬដួលក្ដី នោះស្រេចនឹងចៅហ្វាយទេតើ ហើយគេនឹងបានឈរមែន ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចនឹងតាំងឲ្យឈរបាន»។
១៣, ១៤. (ក) តើអំពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់អ្វី ដែលយើងត្រូវតែធ្វើឲ្យបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងជឿជាក់ ដើម្បីនឹងសម្រាលទុក្ខពួកគេនោះ? (ខ) តើទេវតាមួយអង្គបានធ្វើឲ្យដានីយ៉ែលមានកម្លាំងឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ពាក្យផារ៉ាខាល៉ីអូក៏ត្រូវបានបកប្រែជា«កំសាន្តចិត្ត»ដែរ នៅថែស្សាឡូនីចទី២ ២:១៦, ១៧៖ «សូមឲ្យព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាព្រះ អម្ចាស់នៃយើង នឹងព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា ដែលទ្រង់បាន ស្រឡាញ់យើង ព្រមទាំងប្រទានឲ្យមានសេចក្ដីកំសាន្តអស់កល្បជានិច្ច នឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងល្អ ដោយព្រះគុណទ្រង់ បានកំសាន្តចិត្តអ្នករាល់គ្នាដែរ ហើយតាំងឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានមាំមួនឡើង ក្នុងគ្រប់ទាំងការ នឹងពាក្យសំដីដ៏ល្អផង»។ ចូរកត់សម្គាល់ថាប៉ុលបានរួមបញ្ចូលគំនិតអំពីចិត្តត្រូវបានសម្រាលទុក្ខ ជាមួយនឹងសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ដែលថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់យើង។ ដូច្នេះសូមឲ្យយើងលើកទឹកចិត្តនិងសម្រាលទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបញ្ជាក់អំពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់នោះ។
១៤ នៅគ្រាមួយ ក្រោយពីឃើញចក្ខុនិមិត្តដ៏ខ្លាចមួយ នេះបានធ្វើឲ្យព្យាការីដានីយ៉ែលមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំង ដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំ . . . បានខ្សោះល្វើយទៅ ទឹកមុខខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្រែទៅជាស្លេកស្លាំង ហើយខ្ញុំឥតមានកម្លាំងនៅសល់ឡើយ»។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតាមួយអង្គ ដែលបានរំឭកលោកដានីយ៉ែលបីបួនដង ថាលោក«ជាអ្នកសំណប់យ៉ាងសំខាន់»ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះ។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ដានីយ៉ែលបានទូលប្រាប់ទេវតាថា៖ «លោកបានចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំហើយ»។—ដានីយ៉ែល ១០:៨, ១១, ១៩
១៥. តើតាមរបៀបណាដែលពួកចាស់ទុំនិងអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យត្រូវថ្លឹងថ្លែងការសរសើរជាមួយនឹងការប្រដៅទូន្មាននោះ?
១៥ ដូច្នេះ នេះជាវិធីមួយទៀតដែលយើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ។ ចូរសរសើរគេចុះ! ជាការស្រួលណាស់ក្នុងការមានចិត្តគំនិតរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងនោះ។ បើមានពេលខ្លះដែលត្រូវការប្រដៅទូន្មានជាចាំបាច់នោះ ជាពិសេសដោយពួកចាស់ទុំនិងអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ។ ជាការដ៏ប្រសើរណាស់ បើគេចងចាំថាគេផ្ដល់ឲ្យការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងកក់ក្ដៅ ជាជាងរកតែកំហុសនោះ។
១៦. (ក) នៅពេលដែលលើកទឹកចិត្តពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ត បើគ្រាន់តែដាស់តឿនឲ្យគេចំរើនក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ា ហេតុអ្វីក៏ការធ្វើនេះមិនគ្រប់គ្រាន់នោះ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានជួយអេលីយ៉ានៅពេលដែលគាត់បានធ្លាក់ទឹកចិត្ត?
១៦ ពួកអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្តច្បាស់ជាត្រូវការការលើកទឹកចិត្តណាស់ ហើយព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងជាជនគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាឲ្យបានទៅជាប្រភពនៃការជួយ—ជាពិសេសបើយើងជាពួកចាស់ទុំ។ (សុភាសិត ២១:១៣) តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណា? មិនជាការស្រួលទេគ្រាន់តែឲ្យចម្លើយថា ឲ្យគេខំចំរើនក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ានោះ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះការធ្វើដូច្នេះអាចចង់និយាយបញ្ជាក់ថា ការធ្លាក់ទឹកចិត្តរបស់គេគឺច្បាស់ជាដោយសារតែគេមិនខំប្រឹងធ្វើឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់។ គឺមិនតែងតែមានស្ថានការណ៍ដូចនេះទេ។ នៅពេលមួយព្យាការីអេលីយ៉ាបានធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដែលលោកចង់ស្លាប់។ ប៉ុន្តែគាត់មានចិត្តដូចនេះ ថ្វីបើគាត់មានការជាប់រវល់យ៉ាងច្រើនក្នុងកិច្ចបំរើព្រះយេហូវ៉ាក្ដី។ តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រព្រឹត្តនឹងគាត់ដោយដូចម្ដេច? ទ្រង់បានបញ្ជូនទេវតាមួយអង្គឲ្យទៅផ្ដល់ជំនួយ។ អេលីយ៉ាបានទូលប្រាប់អារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់គាត់ទៅព្រះយេហូវ៉ា ដោយប្រាប់ថាគាត់មានអារម្មណ៍ឥតមានតម្លៃដូចពួកឰយុកោដែលបានស្លាប់ទៅរបស់គាត់ ហើយថាកិច្ចការរបស់គាត់សុទ្ធតែឥតមានប្រយោជន៍ ហើយថាគាត់នៅតែម្នាក់ឯងទៀតផង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានស្ដាប់ហើយជួយសម្រាលទុក្ខគាត់ ដោយការសម្ដែងយ៉ាងអស្ចារ្យនៃឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ហើយធានារ៉ាប់រងថាគាត់ប្រាកដជាមិននៅតែម្នាក់ឯងនោះទេ ព្រមទាំងថាកិច្ចការដែលគាត់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើនោះនឹងត្រូវបានបញ្ចប់ជាមិនខាន។ ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាថាប្រទានគូកនម្នាក់ឲ្យអេលីយ៉ា ដែលគាត់នឹងបង្ហាត់ ហើយជាយថាហេតុ នឹងទៅជាអ្នកជំនួសគាត់។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១៩:១-២១
១៧. តើតាមរបៀបណាដែលអ្នកចាស់ទុំម្នាក់លើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលរិះគុនខ្លួនហួសហេតុនោះ?
១៧ ជាការគួរឲ្យលើកទឹកចិត្តមែន! សូមឲ្យយើងលើកទឹកចិត្តដល់អស់អ្នកដែលនៅក្នុងចំណោមយើង ដែលមានបញ្ហាខាងផ្លូវចិត្តដែរចុះ។ សូមខំធ្វើយ៉ាងណាឲ្យបានយល់ចិត្តគេដោយការស្ដាប់! (យ៉ាកុប ១:១៩) សូមផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខពីព្រះគម្ពីរតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់បុគ្គលនោះផង។ (សុភាសិត ២៥:១១; ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១៤) ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលរិះគន់នឹងខ្លួនហួសហេតុនោះ ពួកចាស់ទុំអាចប្រគល់ឲ្យទីសំអាងពីព្រះគម្ពីរ ថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ហើយអបអរនឹងពួកគេណាស់។a ការពិភាក្សាអំពីការលោះ ក៏អាចទៅជាវិធីដ៏ខ្លាំងក្លាមួយនៃការលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ឥតមានតម្លៃ។ ចំពោះអស់អ្នកដែលមានសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនឹងអំពើអតីតនោះ អាចបង្ហាញឲ្យគេឃើញថា ការលោះបានសំអាតគាត់ បើសិនជាគាត់ពិតជាបានប្រែចិត្តហើយបដិសេធទាំងស្រុងពីការប្រព្រឹត្តបែបនេះទៀត។—អេសាយ ១:១៨
១៨. តើតាមរបៀបណា ដែលការបង្រៀននៃការលោះត្រូវប្រើដើម្បីនឹងលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលបានរងគ្រោះពីអ្នកដទៃ ដូចជាការរំលោភនោះ?
១៨ ពិតហើយ អ្នកចាស់ទុំត្រូវគិតឲ្យបានដិតដល់ចំពោះករណីសំខាន់ណាមួយ ដើម្បីនឹងប្រើការបង្រៀននោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ សូមពិចារណាមើលនឹងឧទាហរណ៍មួយ៖ យញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រីស្ទបានត្រូវតំណាងដោយយញ្ញបូជាសត្វនៃក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ដែលតម្រូវឲ្យលាងសំអាតអំពើបាបទាំងអស់។ (លេវីវិន័យ ៤:២៧, ២៨) ប៉ុន្តែ គឺគ្មានចែងនូវតម្រូវឲ្យអ្នកដែលរងគ្រោះនៃការរំលោភឲ្យថ្វាយតង្វាយបាបបែបនេះទេ។ ច្បាប់បានចែងថាពួកគេ«មិនត្រូវធ្វើទោសអ្វីឡើយ»ទៅលើនាង។ (ចោទិយកថា ២២:២៥-២៧) ដូច្នេះនៅសព្វថ្ងៃនេះ បើសិនជាបងប្អូនស្រីម្នាក់ត្រូវបានគេវាយឬរំលោភ ដែលធ្វើឲ្យនាងមានចិត្តមិនស្អាតនិងឥតតម្លៃនោះ តើជាការសមហេតុផលទេ ក្នុងការបញ្ជាក់ថានាងត្រូវការការលោះដើម្បីនឹងសំអាតនាងពីអំពើបាបនោះ? គឺមិនសមទេ។ នាងមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបដោយគេចាប់រំលោភនោះទេ។ គឺអ្នកដែលរំលោភនាងវិញ ដែលជាអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវការលាងសំអាតនោះ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈការលោះ អាចយកមកប្រើជាទីសំអាងថានាងមិនមែនទៅជាសៅហ្មងក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះ ដោយសារអំពើបាបរបស់គេផ្សេងនោះទេ ប៉ុន្តែថានាងមានតម្លៃក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះហើយនៅមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីទ្រង់។—ប្រៀបធៀប ម៉ាកុស ៧:១៨-២៣; យ៉ូហានទី១ ៤:១៦
១៩. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនត្រូវសង្ឃឹមថាការចូលរួមទាំងអស់ជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើងជាការលើកទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែតើយើងត្រូវប្ដេជ្ញាធ្វើអ្វី?
១៩ ត្រូវហើយ ទោះបីជាស្ថានការណ៍នៃជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនថាមានស្ថានការណ៍ដ៏ឈឺចាប់នៅអតីតណាក្ដី គាត់អាចរកការលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងក្រុមជំនុំនៃប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបាន។ គាត់នឹងបានទទួលមែន បើសិនជាយើងម្នាក់ៗខំប្រឹងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីដាស់តឿនគ្នា និងដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នានៅពេលណាដែលយើងមកជួបជុំគ្នា។ ប៉ុន្តែដោយមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ នៅពេលខ្លះយើងមិនបានធ្វើដូច្នេះទេ។ ដោយមិនអាចចៀសវាងបាន យើងធ្វើឲ្យគ្នីគ្នាធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រមទាំងយូរៗម្ដងធ្វើឲ្យគ្នីគ្នាឈឺចាប់ផង។ ចូរកុំខំគិតទៅលើគុណវិបត្ដិរបស់អ្នកដទៃឡើយ។ បើអ្នកគិតតែពីគុណវិបត្ដិនោះ អ្នកនឹងអាចរិះគុនក្រុមជំនុំដ៏ហួសហេតុ ហើយប្រហែលជាអាចធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់ ដែលប៉ុលបានខំប្រឹងធ្វើឲ្យយើងចៀសវាងផង ដោយមិនចង់ឲ្យយើងលះបង់ការប្រជុំគ្នា។ សូមកុំឲ្យការនេះកើតឡើងឡើយ! កាលដែលសម័យចាស់នេះកាន់តែក្លាយទៅជាមានគ្រោះថ្នាក់និងជិះជាន់នោះ សូមឲ្យយើងប្ដេជ្ញាដោយម៉ឺងម៉ាត់ដើម្បីខំប្រឹងធ្វើការចូលរួមរបស់យើងក្នុងកិច្ចប្រជុំជាការដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្ត—ហើយខំធ្វើឡើងក្នុងកាលដែលយើងឃើញថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែជិតមកដល់ហើយនោះ!
[កំណត់សម្គាល់]
a អ្នកចាស់ទុំម្នាក់អាចជ្រើសក្នុងការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងភ្ញាក់រឭក!ដែលលើកទឹកចិត្តជាមួយនឹងបុគ្គលបែបនេះ—ជាឧទាហរណ៍ អត្ថបទដូចជា «តើអ្នកនឹងមានប្រយោជន៍ពីព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលទេ»? ហើយ«ការឈ្នះពីការប្រយុទ្ធនឹងការធ្លាក់ទឹកចិត្ត»។—ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ១៥ កុម្ភៈនិង១ មីនា ១៩៩០
តើអ្នកនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា?
◻ ហេតុអ្វីក៏ជាការសំខាន់ម្ល៉េះដែលការប្រជុំនិងការចូលរួមរបស់យើង ឲ្យបានទៅជាការលើកទឹកចិត្តក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ?
◻ តើការពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកមានន័យយ៉ាងណា?
◻ តើការដាស់តឿនគ្នាទៅវិញទៅមកមានន័យយ៉ាងណា?
◻ តើការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកទាក់ទងអ្វីខ្លះទៀត?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចលើកទឹកចិត្តពួកធ្លាក់ទឹកចិត្តនិងពួកអ្នកដែលសោកសង្រេងនោះ?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៦]
ការទទួលភ្ញៀវដោយរាក់ទាក់ជួយយើងឲ្យស្គាល់បងប្អូនរបស់យើងបានល្អថែមទៀត
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
នៅពេលដែលលោកអេលីយ៉ាបានធ្លាក់ទឹកចិត្ត ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រាលទុក្ខរបស់គាត់ដោយសប្បុរស