ថ្វីបើមានចិត្តសោកសង្រេងក្ដី យើងមិនមែនឥតមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើយ
«បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាឥតដឹង ពីពួកអ្នកដែលដេកលក់ទៅហើយទេ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាកើត ទុក្ខព្រួយ ដូចជាអ្នកឯទៀត ដែលគ្មានសង្ឃឹម»។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៣
១. តើមនុស្សលោកមានការពិសោធអ្វីជារឿយៗ?
តើអ្នកមានបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ណាម្នាក់បានស្លាប់ទៅទេ? មិនថាយើងមានអាយុប៉ុន្មានក៏ដោយ យើងជាច្រើននាក់បានមានចិត្តក្រៀមក្រំ ដោយសារការបាត់បង់ញាតិសន្ដានឬមិត្តណាម្នាក់។ បុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅនោះ ប្រហែលជាជីដូនជីតា ឪពុកម្ដាយ គូស្វាមីភរិយា ឬក៏កូនចៅម្នាក់។ អាយុចាស់ជរា ជម្ងឺ និងគ្រោះថ្នាក់ អាចបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្លាប់ជារឿយៗ។ ឧក្រិដ្ឋកម្ម អំពើឃោរឃៅ និងសង្គ្រាមបានធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីវេទនានិងការសោកសង្រេងដែរ។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំក្នុងពិភពលោក ជាមធ្យមមានមនុស្សជាង៥០លាននាក់ត្រូវបានស្លាប់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងឆ្នាំ១៩៩៣ជាមធ្យមមានមនុស្សចំនួន១៤០.២៥០នាក់បានស្លាប់។ សេចក្ដីស្លាប់បានមានឥទ្ធិពលលើញាតិសន្ដាន និងក្រុមគ្រួសារ ហើយអារម្មណ៍ដ៏សោកសង្រេងក៏មានយ៉ាងខ្លាំងដែរ។
២. តើអ្វីដែលដូចជាមិនជាការធម្មតាអំពីកូនចៅស្លាប់នោះ?
២ តើយើងមិនមានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ឪពុកម្ដាយនៅក្រុងកាលីហ្វ័រញ៉ា ស.រ.អ. ដែលកូនស្រីមានផ្ទៃពោះរបស់គេ បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ឡាននោះទេឬ? ក្នុងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលមិនសង្ឃឹមថានឹងកើតមានឡើងនោះ ពួកគេបានបាត់បង់កូនស្រីនិងទារក ដែលនឹងត្រូវជាចៅទីមួយរបស់គេ។ ប្ដីដែលមានការរងគ្រោះនោះបានបាត់បង់ប្រពន្ធនិងកូនប្រុសឬស្រីទីមួយរបស់គាត់។ ចំពោះឪពុកម្ដាយដែលរងទុក្ខសេចក្ដីស្លាប់នៃកូនចៅ ថ្វីបើមានអាយុក្មេងឬចាស់ក្ដី នេះមិនមែនជាការធម្មតាទេ។ មិនជាការធម្មតាទេ ដែលកូនចៅត្រូវស្លាប់មុននឹងឪពុកម្ដាយនោះ។ យើងគ្រប់ៗគ្នាស្រឡាញ់ជីវិតណាស់។ ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់គឺពិតជាសត្រូវរបស់យើងមែន។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២៦
សេចក្ដីស្លាប់បានចូលមកក្នុងគ្រួសារមនុស្សលោក
៣. តើសេចក្ដីស្លាប់របស់អេបិលប្រហែលជាមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណា ទៅលើអ័ដាមនិងអេវ៉ា?
៣ អំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់បានសោយរាជ្យជាស្តេច ជាងប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្សលោកមកហើយ គឺចាប់តាំងពីការបះបោរនៃឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើង អ័ដាមនិងអេវ៉ាមកម្ល៉េះ។ (រ៉ូម ៥:១៤; ៦:១២, ២៣) ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងប្រាប់យើងអំពីរបៀបដែលពួកគេបានប្រតិកម្មយ៉ាងណាទេ ចំពោះឃាតកម្មនៃកូនរបស់គេឈ្មោះអេបិល ដោយបងប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះកាអ៊ីននោះ។ ប៉ុន្តែ នេះច្បាស់ជាធ្វើឲ្យគេមានការពិសោធដ៏ក្រៀមក្រំចិត្តណាស់។ នៅទីនេះ ជាលើកដំបូង ពួកគេបានជួបប្រទះនូវការជាក់ស្តែងនៃសេចក្ដីស្លាប់របស់មនុស្ស ដែលបានសម្ដែងឲ្យឃើញដោយកូនរបស់គេផ្ទាល់។ ពួកគេបានឃើញនូវផលផ្លែនៃការបះបោរ ហើយនៃការបន្តប្រើចិត្តសេរីរបស់គេដោយមិនត្រឹមត្រូវ។ ថ្វីបើព្រះបានព្រមានកាអ៊ីនក្ដី តែគាត់បានសម្រេចចិត្តក្នុងការធ្វើភាតរឃាតករទីមួយ។ យើងដឹងថា នាងអេវ៉ាច្បាស់ជាមានចិត្តក្រៀមក្រំណាស់ ដោយសារសេចក្ដីស្លាប់របស់អេបិលនោះ ពីព្រោះនៅពេលដែលនាងបានសម្រាលកូនឈ្មោះសេត នាងបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ព្រះទ្រង់បានប្រទានពូជ១ទៀតមកអញជំនួសអេបិល ដែលកាអ៊ីនបានសំឡាប់នោះ»។—លោកុប្បត្តិ ៤:៣-៨, ២៥
៤. ហេតុអ្វីក៏អភូតកថាអំពីព្រលឹងអមតមិនបានសម្រាលទុក្ខក្រោយពីអេបិលស្លាប់ទៅនោះ?
៤ ឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើងក៏បានឃើញនូវការជាក់ស្តែងនៃការជំនុំជំរះរបស់ព្រះទៅលើពួកគេដែរ—បើសិនជាពួកគេបានបះបោរហើយមិនបានគោរពស្ដាប់បង្គាប់នោះ ពួកគេ«នឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។ តាមមើលទៅ ថ្វីបើដោយសារការភូតភររបស់សាតាំងក្ដី អភូតកថាអំពីព្រលឹងអមតមិនទាន់បានលូតលាស់ឡើងទេ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខក្លែងក្លាយពីនោះឡើយ។ ព្រះបានមានបន្ទូលប្រាប់អ័ដាមថា៖ «ឯងនឹង . . . ត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ពីព្រោះអញបានយកឯងពីដីមក។ ដ្បិតឯងជាធូលីដី ក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ»។ ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលអំពីការរស់នៅក្នុងអនាគតជាព្រលឹងអមតនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ស្ថាននរក ស្ថានឃុំឃាំង អបាយភូមិឬនៅកន្លែងផ្សេងៗទៀតឡើយ។ (លោកុប្បត្តិ ២:១៧; ៣:៤, ៥, ១៩) ជាព្រលឹងរស់នៅដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប អ័ដាមនិងអេវ៉ានឹងស្លាប់ហើយលែងមានវត្តមានទៀតឡើយ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានបណ្ដាលឲ្យសរសេរថា៖ «ដ្បិតមនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន តែមនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ គេក៏គ្មានរង្វាន់អ្វីទៀតដែរ ពីព្រោះសេចក្ដីនឹកចាំពីគេបានសូន្យបាត់ហើយ ទោះទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្ដីសំអប់ នឹងសេចក្ដីឈ្នានីសរបស់គេក៏វិនាសសូន្យបាត់ជាយូរមកហើយ។ គេក៏ឥតមានចំណែកណា ក្នុងការអ្វីដែលធ្វើនៅក្រោមថ្ងៃជាដរាបតទៅមុខដែរ»។—សាស្ដា ៩:៥, ៦
៥. តើសេចក្ដីសង្ឃឹមពិតចំពោះមនុស្សស្លាប់ជាអ្វី?
៥ ពាក្យទាំងនេះគឺពិតណាស់! ត្រូវហើយ តើមានអ្នកណាដែលអាចនឹកចាំពីជីដូនជីតារបស់គេដែលមានរយៈពីរបីរយឆ្នាំកន្លងទៅហើយនោះ? ធម្មតាសូម្បីតែផ្នូររបស់គេក៏មិនដឹងនៅឯណាឡើយ ឬក៏បានលែងអើពើជាយូរយាមកហើយផង។ តើនេះមានន័យថា បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលបានស្លាប់ទៅនោះ មិនមានសេចក្ដីសង្ឃឹមទេឬ? គឺមិនមែនទេ។ ម៉ាថាបានមានប្រសាសន៍ទៅព្រះយេស៊ូចំពោះប្អូនប្រុសឡាសាររបស់នាងថា៖ «ខ្ញុំដឹងថា នៅថ្ងៃចុងបំផុត កាលណាមនុស្សត្រូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់នឹងរស់ឡើងដែរ»។ (យ៉ូហាន ១១:២៤) ពួកជនជាតិហេព្រើរបានជឿថា ព្រះនឹងប្រោសឲ្យមនុស្សស្លាប់រស់ឡើងវិញនៅអនាគត។ ប៉ុន្តែ ការជឿនោះមិនបានបញ្ឈប់ពួកគេពីការសោកសង្រេងនៃការបាត់បង់បុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់គេនោះឡើយ។—យ៉ូប ១៤:១៣
ពួកស្មោះត្រង់ដែលបានសោកសង្រេង
៦, ៧. តើអ័ប្រាហាំនិងយ៉ាកុបបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីស្លាប់?
៦ ជិតបួនពាន់ឆ្នាំកន្លងមកនេះ នៅពេលដែលសារ៉ាជាប្រពន្ធរបស់អ័ប្រាហាំបានស្លាប់ទៅនោះ «អ័ប្រាហាំក៏មកដើម្បីកាន់ទុក្ខហើយយំសោកនឹងសពសារ៉ា»។ អ្នកបំរើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះម្នាក់នេះបានបង្ហាញនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅទៅលើការបាត់បង់ប្រពន្ធដ៏ជាទីស្រឡាញ់និងស្មោះត្រង់របស់គាត់។ ថ្វីបើគាត់ជាបុរសដ៏ក្លាហានម្នាក់ក្ដី គាត់មិនមែនអាម៉ាស់មុខក្នុងការសម្ដែងនូវសេចក្ដីសោកសង្រេងដោយយំសោកនោះឡើយ។—លោកុប្បត្តិ ១៤:១១-១៦; ២៣:១, ២
៧ ករណីរបស់យ៉ាកុបក៏មានភាពស្រដៀងនេះដែរ។ នៅពេលដែលគេបានភូតថា កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះយ៉ូសែបបានសត្វសម្លាប់ទៅនោះ តើគាត់បានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាដែរ? យើងអាននៅលោកុប្បត្តិ ៣៧:៣៤, ៣៥៖ «នោះយ៉ាកុបក៏ហែកសំលៀកបំពាក់ខ្លួន រួចស្លៀកសំពត់ធ្មៃ ហើយកាន់ទុក្ខកូនជាយូរថ្ងៃ ពួកកូនប្រុសកូនស្រីទាំងអស់ក៏ខំជួយ រំដោះទុក្ខគាត់ តែគាត់មិនព្រមទេ ដោយថា៖ ‹អញនឹងចុះទៅឯកូនអញនៅស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់›ទាំងកាន់ទុក្ខផង ហើយគាត់ក៏យំសោកនឹងកូន»។ ត្រូវហើយ នេះជាការធម្មតាទេ ហើយសមជាមនុស្សផង ក្នុងការសម្ដែងសេចក្ដីសោកសង្រេងនៅពេលដែលមានបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់ណាម្នាក់បានស្លាប់ទៅនោះ។
៨. តើពួកហេព្រើរតែងតែសម្ដែងសេចក្ដីសោកសង្រេងរបស់គេតាមរបៀបណា?
៨ អ្នកខ្លះប្រហែលជាគិតថា តាមរយៈបមាណីយទំនើបនិងទំលាប់គេនោះ ថាការប្រព្រឹត្តរបស់យ៉ាកុបគឺមិនសមហេតុផលហើយជារឿងកំសត់។ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបានរស់នៅក្នុងកំឡុងពេលផ្សេងហើយតាមទំនៀមទំលាប់ផ្សេងៗដែរ។ ការសម្ដែងមនោសញ្ចេតនានៃការកាន់ទុក្ខរបស់គាត់—ដោយពាក់ស្បែកសត្វ—ជាការរៀបរាប់ដំបូងដែលបានប្រតិបត្ដិឡើងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ប៉ុន្តែ ដូចជាបានរៀបរាប់មកនៅក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើរ ការកាន់ទុក្ខក៏បានសម្ដែងមកដោយយំសោក ដោយចែងចំរៀងទុក្ខសោក ហើយដោយអង្គុយនៅក្នុងផេះ។ ជាការជាក់ស្តែងណាស់ ពួកហេព្រើរមិនបានឃាត់ឃាំងពីការសម្ដែងមនោសញ្ចេតនានៃការកាន់ទុក្ខដ៏ស្មោះនោះឡើយ។a—អេសេគាល ២៧:៣០-៣២; អេម៉ុស ៨:១០
ការសោកសង្រេងក្នុងសម័យព្រះយេស៊ូ
៩, ១០. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីស្លាប់របស់ឡាសារ? (ខ) តើការប្រតិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូបានប្រាប់យើងយ៉ាងណាអំពីទ្រង់នោះ?
៩ តើយើងអាចនិយាយយ៉ាងណាដែរអំពីពួកសិស្សដំបូងរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ? ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលឡាសារបានស្លាប់ទៅ បងស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះម៉ាថា និងម៉ារាបានកាន់ទុក្ខនឹងគាត់ដោយយំហូរទឹកភ្នែក។ តើបុរសដ៏ល្អឥតខ្ចោះបានប្រតិកម្មយ៉ាងណាដែរ នៅពេលដែលទ្រង់បានមកដល់ផ្ទះរបស់គេនោះ? ដំណើររឿងរបស់យ៉ូហានចែងថា៖ «នាងម៉ារាក៏ទៅដល់កន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅ កាលបានឃើញទ្រង់ នោះនាងក្រាបនៅទៀបព្រះបាទទូលថា៖ ‹ព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់បានគង់នៅទីនេះ នោះប្អូនខ្ញុំម្ចាស់មិនបានស្លាប់ទេ› កាលព្រះយេស៊ូវឃើញនាងយំ ព្រមទាំងពួកសាសន៍យូដា ដែលមកជាមួយនឹងនាងផង នោះទ្រង់មានសេចក្ដីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ ហើយមានបន្ទូលសួរថា៖ ‹អ្នករាល់គ្នាបានយករូបបុគ្គលទៅទុកឯណា›? គេទូលឆ្លើយថា៖ ‹ព្រះអម្ចាស់ សូមយាងទៅទតមើល› ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង»។—យ៉ូហាន ១១:៣២-៣៥
១០ «ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង»។ ពាក្យតែបន្ដិចបន្តួចនេះបានប្រាប់យើងឲ្យដឹងច្រើនណាស់អំពីមនុស្សធម៌របស់ព្រះយេស៊ូ សេចក្ដីអាណិតអាសូរនិងមនោសញ្ចេតនារបស់ទ្រង់។ ថ្វីបើទ្រង់បានជ្រាបដឹងយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃដំណើររស់ឡើងវិញក្ដី «ព្រះយេស៊ូវក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែង»។ (យ៉ូហាន ១១:៣៥) ដំណើររឿងនេះបន្តចែងទៅទៀតថា ពួកអ្នកដែលមើលនោះបាននិយាយថា៖ «មើល លោកស្រឡាញ់គាត់[ឡាសារ]ណាស់ហ្ន៎!» ច្បាស់ហើយ បើសិនជាបុរសដ៏ល្អឥតខ្ចោះបានព្រះកន្សែងនៅពេលដែលមិត្តបានស្លាប់ទៅនោះ នេះមិនមែនជាការអាម៉ាស់មុខទេ បើសិនជាមានបុរសឬស្ត្រីណាកាន់ទុក្ខហើយយំនៅសព្វថ្ងៃនេះ។—យ៉ូហាន ១១:៣៦
តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីចំពោះមនុស្សស្លាប់?
១១. (ក) តើយើងអាចរៀនយ៉ាងណាអំពីឧទាហរណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរដែលទាក់ទងនឹងការកាន់ទុក្ខ? (ខ) ហេតុអ្វីក៏យើងមិនសោកសង្រេងដូចពួកអ្នកដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ?
១១ តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះពីឧទាហរណ៍ទាំងនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ? យើងដឹងថាជាការធម្មតា ហើយសមជាមនុស្សក្នុងការសោកសង្រេង ដូច្នេះយើងមិនត្រូវអាម៉ាស់មុខក្នុងការសម្ដែងនូវសេចក្ដីសោកសង្រេងរបស់យើងឡើយ។ សូម្បីតែមានការសម្រាលទុក្ខដោយសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃដំណើររស់ឡើងវិញក្ដី សេចក្ដីស្លាប់នៃបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់យើងណាម្នាក់ ក៏នៅតែជាការបាត់បង់ដ៏ស្លុត ហើយប៉ះដល់ចិត្តយើងយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ យើងប្រហែលជាមិត្តសំឡាញ់យ៉ាងស្និទ្ធស្នាលជាច្រើនឆ្នាំឬជាច្រើនទសវត្សមកហើយ តែមួយរំពេចនោះ ស្រាប់តែបានបញ្ចប់ដោយគួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់។ ពិតមែនហើយ យើងមិនសោកសង្រេងដូចជាពួកអ្នកដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម ឬដូចពួកអ្នកដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមមិនពិតនោះទេ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:១៣) ហើយយើងក៏មិនបានវង្វេងដោយអភូតកថាណាមួយ ដែលថាមនុស្សមានព្រលឹងអមត ឬបន្តរស់នៅដោយការចាប់បដិសន្ធិជាថ្មីនោះឡើយ។ យើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យា‹ផ្ទៃមេឃថ្មី និងផែនដីថ្មីដែលមានសុទ្ធតែសេចក្ដីសុចរិត›។ (ពេត្រុសទី២ ៣:១៣) ព្រះ«នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែក[យើង]ចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។—វិវរណៈ ២១:៤
១២. តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលបានសម្ដែងជំនឿរបស់គាត់ទៅលើដំណើររស់ឡើងវិញ?
១២ តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងណាចំពោះអស់អ្នកដែលបានស្លាប់ទៅនោះ?b ប៉ុលជាអ្នកនិពន្ធជនគ្រីស្ទានម្នាក់ត្រូវបានព្រះបណ្ដាលឲ្យផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមមកយើង កាលដែលគាត់បានសរសេរថា៖ «ឯខ្មាំងសត្រូវក្រោយបង្អស់ ដែលត្រូវបំផ្លាញ គឺជាសេចក្ដីស្លាប់»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២៦) ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសថ្មីចែងថា៖ «សត្រូវក្រោយបង្អស់ដែលនឹងត្រូវបំបាត់ចោលនោះ គឺសេចក្ដីស្លាប់»។ ហេតុអ្វីក៏ប៉ុលប្រាកដប្រជាអំពីរឿងនេះម្ល៉េះ? ពីព្រោះព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលព្រះបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនោះ បានបង្រៀនគាត់ហើយធ្វើឲ្យគាត់ជឿ។ (កិច្ចការ ៩:៣-១៩) ដូច្នេះហើយបានជាប៉ុលអាចនិយាយថា៖ «ដ្បិតដែលសេចក្ដីស្លាប់បានមកដោយសារមនុស្ស[អ័ដាម] នោះសេចក្ដីដែលមនុស្សស្លាប់បានរស់ឡើងវិញ ក៏មកដោយសារមនុស្ស[ព្រះយេស៊ូ]ដែរ ព្រោះ ដូចជាគ្រប់មនុស្សទាំងអស់បានត្រូវស្លាប់ក្នុងលោកអ័ដាមជាយ៉ាងណា នោះគ្រប់គ្នាក៏នឹងបានប្រោសឲ្យរស់ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងនោះដែរ»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២១, ២២
១៣. តើពួកអ្នកសាក្សីបានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះដំណើររស់ឡើងវិញនៃឡាសារ?
១៣ ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការសម្រាលទុក្ខនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ក្រៃលែងចំពោះអនាគត។ ជាឧទាហរណ៍ តើទ្រង់បានធ្វើយ៉ាងណាដែរចំពោះឡាសារ? ទ្រង់បានយាងទៅឯផ្នូរខ្មោចឡាសារដែលសពនោះបានដាក់ទៅទីនោះអស់រយៈបួនថ្ងៃទៅហើយ។ ទ្រង់បានអធិស្ឋាន «កាលដែលទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះហើយ ក៏បន្លឺវាចា៖ ‹ឡាសារអើយ ចូរចេញមក›! នោះអ្នកដែលបានស្លាប់ ក៏ចេញមក មានទាំងសំពត់ស្នបរុំជាប់នៅជើងដៃផង ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលទៅគេថា៖ ‹ចូរស្រាយគាត់ឲ្យដើរទៅចុះ›»។ តើអ្នកអាចនឹកស្មាននូវទឹកមុខរបស់នាងម៉ាថានិងម៉ារាដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលហើយអរសប្បាយនោះបានទេ? ពួកអ្នកជិតខាងច្បាស់ជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ កាលដែលគេបានឃើញអព្ភូតហេតុនេះ! ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្សជាច្រើនបានមានជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូនោះ។ ប៉ុន្តែ ពួកសត្រូវខាងសាសនារបស់ទ្រង់ «គេក៏ពិគ្រោះគ្នានឹងសំឡាប់ទ្រង់ចេញ»។—យ៉ូហាន ១១:៤១-៥៣
១៤. តើដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារជាការបញ្ជាក់អំពីអ្វី?
១៤ ព្រះយេស៊ូបានសម្ដែងការប្រោសដំណើររស់ឡើងវិញដែលមិនអាចភ្លេចបាននេះ នៅពីមុខពួកអ្នកសាក្សីជាច្រើន។ នេះជាការបញ្ជាក់នៃដំណើររស់ឡើងវិញនៅអនាគតដែលទ្រង់បានទាយមកនៅគ្រាដំបូង កាលដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យឆ្ងល់ពីសេចក្ដីនេះឡើយ ដ្បិតមានពេលវេលាមក ដែលអស់ទាំងខ្មោចនៅក្នុងផ្នូរ នឹងឮសំឡេងទ្រង់ ហើយនឹងចេញមក គឺពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តល្អ គេនឹងរស់ឡើងវិញឲ្យបានជីវិត ឯពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តអាក្រក់វិញ គេនឹងរស់ឡើង ឲ្យជាប់មានទោស»។—យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩
១៥. តើប៉ុលនិងអាន្ន៉ានាសមានទីសំអាងអ្វីនៃដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូនោះ?
១៥ ដូចជាបានរៀបរាប់ពីមុនមកហើយ សាវ័កប៉ុលបានជឿក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញ។ តើមានមូលដ្ឋានទៅលើអ្វី? ពីដើមគាត់ជាបុគ្គលដែលអាប់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ ដែលជាអ្នកបៀតបៀនដល់ជនគ្រីស្ទាន។ ឈ្មោះនិងកិត្ដិយសរបស់គាត់ធ្វើឲ្យគេខ្លាចណាស់ក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលជឿព្រះ។ ពីព្រោះគាត់បានយល់ព្រមឲ្យគេសម្លាប់ជនគ្រីស្ទានម្នាក់ឈ្មោះស្ទេផាន។ (កិច្ចការ ៨:១; ៩:១, ២ ២៦) ប៉ុន្តែនៅពេលដែលធ្វើដំណើរទៅក្រុងដាម៉ាស ព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបានជួយសុលឲ្យយល់ច្បាស់ឡើងវិញ ដោយធ្វើឲ្យគាត់ខ្វាក់ភ្នែកជាបណ្ដោះអាសន្ន។ សុលបានឮសំឡេងនិយាយទៅគាត់ថា៖ «‹សុល នែសុល ហេតុអ្វីបានជាអ្នកបៀតបៀនដល់ខ្ញុំដូច្នេះ›? គាត់ទូលឆ្លើយថា៖ ‹ឱព្រះម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គណានុ៎ះ›? រួចព្រះអម្ចាស់ទ្រង់តបថា៖ ‹ខ្ញុំនេះជាព្រះយេស៊ូវ ដែលអ្នកបៀតបៀន›»។ រួចមកព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញបានប្រាប់អាន្ន៉ានាស ដែលរស់នៅក្រុងដាម៉ាស ឲ្យទៅផ្ទះដែលសុលកំពុងតែអធិស្ឋានហើយធ្វើឲ្យគាត់ភ្លឺភ្នែកឡើងវិញ។ ដូច្នេះ ពីការពិសោធផ្ទាល់ខ្លួន សុលនិងអាន្ន៉ានាសមានមូលហេតុជាច្រើនក្នុងការជឿក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញ។—កិច្ចការ ៩:៤, ៥, ១០-១២
១៦, ១៧. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលយើងដឹងថា ប៉ុលមិនបានជឿនឹងគំនិតរបស់ពួកក្រិកអំពីអមតភាពនៃព្រលឹងរបស់មនុស្សនោះ? (ខ) តើសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏មុតមាំអ្វីដែលព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យយើង? (ហេព្រើរ ៦:១៧-២០)
១៦ ជាជនគ្រីស្ទានដែលគេបានបៀតបៀន ចូរកត់សម្គាល់នូវរបៀបដែលសុល ជាសាវ័កប៉ុលបានឆ្លើយនៅពេលគេបាននាំគាត់ឲ្យមកជួបចៅហ្វាយខេត្តឈ្មោះពីលិត។ យើងអាននៅកិច្ចការ ២៤:១៥៖ «ហើយខ្ញុំប្របាទមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដល់ព្រះ . . . គឺថា ទាំងមនុស្សសុចរិត នឹងមនុស្សទុច្ចរិត នឹងបានរស់ឡើងវិញទាំងអស់គ្នា»។ ច្បាស់ណាស់ ប៉ុលមិនបានជឿនឹងគំនិតរបស់ពាហិរជនក្រិក អំពីអមតភាពនៃព្រលឹងរបស់មនុស្ស ដែលគេបានគិតថានឹងឆ្លងចូលក្នុងភូតកថាក្រោយពីជីវិតឬនរកនោះឡើយ។ គាត់បានជឿក្នុងជំនឿនៃដំណើររស់ឡើងវិញ ហើយបានបង្រៀនអំពីនេះទៀត។ នេះមានន័យថា អ្នកខ្លះនឹងមាននិស្ស័យជីវិតអមតជាសត្តនិករវិញ្ញាណនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ហើយចំពោះមនុស្សភាគច្រើននោះ នឹងមានជីវិតរស់នៅលើផែនដីដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។—លូកា ២៣:៤៣; កូរិនថូសទី១ ១៥:២០-២២; ៥៣,៥៤; វិវរណៈ ៧:៤, ៩, ១៧; ១៤:១, ៣
១៧ ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យយើងនូវសេចក្ដីសន្យាដ៏ច្បាស់លាស់និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏មុតមាំ គឺតាមរយៈនៃដំណើររស់ឡើងវិញ។ មនុស្សជាច្រើននឹងឃើញបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់គេម្ដងទៀតនៅលើផែនដីនេះ ប៉ុន្តែនៅក្រោមកាលៈទេសៈយ៉ាងខុសប្លែកគ្នាណាស់។—ពេត្រុសទី២ ៣:១៣; វិវរណៈ ២១:១-៤
ជំនួយដ៏មានប្រយោជន៍សំរាប់អស់អ្នកដែលសោកសង្រេង
១៨. (ក) តើឧបករណ៍ដ៏មានប្រយោជន៍អ្វីដែលបានផ្ដល់មកនៅឯមហាសន្និបាត «ការកោតខ្លាចព្រះ»នោះ? (សូមមើលប្រអប់) (ខ) តើមានសំនួរអ្វីខ្លះដែលត្រូវការឆ្លើយឥឡូវនេះជាចាំបាច់នោះ?
១៨ ឥឡូវនេះយើងមានអនុស្សាវរីយ៍និងសេចក្ដីសោកសង្រេងរបស់យើង។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឲ្យរួចរស់ពីកំឡុងពេលដ៏ទុក្ខលំបាកនេះ? តើអ្នកដទៃអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីនឹងជួយពួកអ្នកដែលសោកសង្រេងនោះ? ម្យ៉ាងវិញទៀត តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីនឹងជួយអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះ ដែលយើងបានជួបនៅពេលទៅផ្សាយ ដែលគ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹមសោះហើយកំពុងតែសោកសង្រេងនោះ? តើយើងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខយ៉ាងណាទៀតពីព្រះគម្ពីរ ចំពោះបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលបានស្លាប់ទៅនោះ? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងផ្ដល់ឲ្យយោបល់ខ្លះៗ។
[កំណត់សម្គាល់]
a បើចង់បានពត៌មានថែមទៀតចំពោះការកាន់ទុក្ខក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរនោះ សូមមើល Insight on the Scriptures, ក្បាលទី ២, ទំព័រ ៤៤៦-៧ បានបោះពុម្ពដោយសមាគមប៉មយាមនិងខិត្តប័ណ្ណនៃរដ្ឋញូវយ៉ក
b ចំពោះពត៌មានថែមទៀតនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមពីដំណើររស់ឡើងវិញដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ សូមមើល Insight on the Scriptures, ក្បាលទី ២, ទំព័រ ៧៨៣-៩៣។
តើអ្នកអាចឆ្លើយបានទេ?
◻ ហេតុអ្វីក៏អាចនិយាយបានថា សេចក្ដីស្លាប់ជាសត្រូវនោះ?
◻ តើតាមរបៀបណា ដែលពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះនៅសម័យព្រះគម្ពីរបានសម្ដែងសេចក្ដីសោកសង្រេងរបស់គេនោះ?
◻ តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វី ចំពោះបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅនោះ?
◻ តើប៉ុលមានមូលដ្ឋានអ្វីចំពោះការជឿទៅលើដំណើររស់ឡើងវិញ?
[ប្រអប់នៅទំព័រ៨, ៩]
ជំនួយដ៏មានប្រយោជន៍សំរាប់អស់អ្នកដែលសោកសង្រេង
នៅឯមហាសន្និបាតដែលមានឈ្មោះ«ការកោតខ្លាចព្រះ»ក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៩៤-៩៥ សមាគមប៉មយាមបានប្រកាសចេញសៀវភៅស្តើងមួយឈ្មោះ នៅពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់ដែលអ្នកស្រឡាញ់បានស្លាប់ទៅ។ ប្រកាសនវត្ថុនេះផ្ដល់នូវការលើកទឹកចិត្តដែលបានធ្វើឡើងដើម្បីផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដល់មនុស្សគ្រប់សាសន៍និងភាសា។ ដូចជាអ្នកប្រហែលជាបានឃើញហើយនោះ សៀវភៅស្តើងនេះពន្យល់ដ៏ស្រួលយល់ពីព្រះគម្ពីរអំពីសេចក្ដីស្លាប់និងស្ថានភាពនៃមនុស្សស្លាប់។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះទៅទៀត សៀវភៅស្តើងនេះបញ្ជាក់នូវសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ នៃដំណើររស់ឡើងវិញនៅលើផែនដីមនោរម្យដ៏ស្អាត។ សៀវភៅស្តើងនេះគឺពិតជាផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខដ៏ពិតដល់ពួកអ្នកដែលកាន់ទុក្ខ។ ដូច្នេះហើយ នេះជាការដ៏មានប្រយោជន៍ដែរក្នុងកិច្ចបម្រើគ្រីស្ទាន ហើយនឹងធ្វើឲ្យមានការចាប់អារម្មណ៍ ដែលជាលទ្ធផលនឹងមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរតាមផ្ទះជាច្រើនទៀត។ សំនួរសំរាប់សិក្សាបានកត់ទុកដោយប៉ិនប្រសប់នៅក្នុងប្រអប់នៅពេលជិតចប់នៃផ្នែកនិមួយៗ ដើម្បីនឹងពិនិត្យសាឡើងវិញដោយពិភាក្សាជាមួយនឹងបុគ្គលដែលកាន់ទុក្ខដ៏ស្មោះនោះ។
[រូបភាពនៅទំព័រ៨]
នៅពេលដែលឡាសារបានស្លាប់ទៅ ព្រះយេស៊ូទ្រង់ព្រះកន្សែង
[រូបភាពនៅទំព័រ៩]
ព្រះយេស៊ូបានប្រោសឲ្យឡាសាររស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យប្រើរូបភាពនៅទំព័រ៧]
First Mourning, by W. Bouguereau, from original glass plate in Photo-Drama of Creation, 1914