ការលួងចិត្តពី«ព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់»
«សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ជាព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់ ដែលទ្រង់សម្រាលទុក្ខយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីវេទនា»។—កូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤, ព.ថ.
១, ២. តើការសម្រាលទុក្ខប្រភេទណាដែលមនុស្សសោកសង្រេងត្រូវការជាចាំបាច់នោះ?
មនុស្សដែលសោកសង្រេងត្រូវការការសម្រាលទុក្ខដ៏ស្មោះជាចាំបាច់—មិនមែនដោយគំនិតឬក៏ពាក្យសំដីដ៏សោះកក្រោះនោះទេ។ យើងគ្រប់ៗគ្នាបានឮសេចក្ដីចែងមកថា‹ពេលវេលាកន្លងយូរទៅ អ្នកនឹងលែងឈឺចាប់ហើយ›។ ប៉ុន្តែនៅដើមនៃការរងទុក្ខសេចក្ដីស្លាប់នៃបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ណាមួយ តើមានមនុស្សសោកសង្រេងយ៉ាងខ្លាំងណា ដែលបានត្រូវសម្រាលទុក្ខដោយគំនិតបែបនេះ? ជនគ្រីស្ទានដឹងថា ព្រះបានសន្យាអំពីដំណើររស់ឡើងវិញ ប៉ុន្តែការដឹងអំពីរឿងនេះ មិនបានបង្ការពីការឈឺចាប់និងការតានតឹងខាងផ្លូវចិត្តនៃការបាត់បង់មួយរំពេចនោះទេ។ ហើយពិតប្រាកដណាស់ បើសិនជាអ្នកមានកូនចៅបានស្លាប់ទៅនោះ កូនចៅដែលនៅរស់ឯទៀតពុំអាចជំនួសកូនដែលបានស្លាប់ទៅនោះឡើយ។
២ នៅពេលដែលបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ណាបានស្លាប់ទៅ ការសម្រាលទុក្ខដ៏ស្មោះបានជួយយើងជាច្រើន ជាការសម្រាលទុក្ខដែលមានមូលដ្ឋានដ៏មុតមាំក្នុងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះទាំងឡាយ។ យើងក៏ត្រូវការការយល់ចិត្តដែរ។ នេះជាការជាក់ស្តែងណាស់ចំពោះប្រជាជននៅប្រទេសរ្វ៉ាន់ដា ហើយជាពិសេសចំពោះពួកស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានរាប់រយក្រុមគ្រួសារ ដែលបានបាត់បង់បុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ក្នុងការសម្លាប់រង្គាលជាតិពន្ធដ៏ឃោរឃៅនោះ។ តើពួកអ្នកដែលសោកសង្រេងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខពីអ្នកណាទៅ?
ព្រះយេហូវ៉ា—ជាព្រះដែលជួយសម្រាលទុក្ខ
៣. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាបានទុកគំរូក្នុងការផ្ដល់ឲ្យការសម្រាលទុក្ខ?
៣ ព្រះយេហូវ៉ាបានទុកគំរូក្នុងការផ្ដល់ឲ្យការសម្រាលទុក្ខដល់យើងគ្រប់ៗគ្នា។ ទ្រង់បានបញ្ជូនរាជបុត្រាតែមួយគត់ដែលកើតផ្ទាល់ពីទ្រង់ គឺព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ ឲ្យមកផែនដីដើម្បីនឹងផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការសម្រាលទុក្ខនិងសេចក្ដីសង្ឃឹមអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនថា៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលប្រាប់អ្នកកាន់តាមទ្រង់ដែរថា៖ «គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្ដូរជីវិតជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ»។ (យ៉ូហាន ១៥:១៣) នៅគ្រាមួយទៀត ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «ដូចជាកូនមនុស្សបានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើលោកទេ គឺនឹងបំរើគេវិញ ហើយនឹងឲ្យជីវិតខ្លួន ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង»។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨) ហើយប៉ុលបានថ្លែងថា៖ «ព្រះទ្រង់សំដែងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង»។ (រ៉ូម ៥:៨) តាមរយៈសេចក្ដីទាំងនេះនិងបទគម្ពីរឯទៀត យើងអាចយល់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះនិងរបស់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ។
៤. ហេតុអ្វីក៏សាវ័កប៉ុលជំពាក់គុណដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាពិសេសនោះ?
៤ សាវ័កប៉ុលបានដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់ត្រូវបានរំដោះឲ្យរួចចេញពីស្ថានភាពនៃសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ពីអ្នកដែលបានបៀតបៀនដល់ពួកកាន់តាមព្រះគ្រីស្ទដ៏ឃោរឃៅម្នាក់ ទៅជាជនគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលគេបានបៀតបៀនទៅវិញ។ (អេភេសូរ ២:១-៥) គាត់បានរៀបរាប់ពីការពិសោធរបស់គាត់ថា៖ «ដ្បិតក្នុងបណ្ដាពួកសាវក នោះខ្ញុំជាអ្នកតូចជាងគេ មិនគួរនឹងហៅខ្ញុំជាសាវកផងទេ ពីព្រោះខ្ញុំបានបៀតបៀនដល់ពួកជំនុំនៃព្រះ ប៉ុន្តែ ដែលខ្ញុំបានជាយ៉ាងណា នោះគឺបានដោយព្រះគុណនៃព្រះទេ ហើយព្រះគុណដែលទ្រង់បានផ្ដល់មកខ្ញុំ នោះមិនមែនជាអសារឥតការឡើយ ដ្បិតខ្ញុំបានខំធ្វើការលើស ជាងអ្នកទាំងនោះសន្ធឹកណាស់ ប៉ុន្តែ មិនមែនជាខ្ញុំ គឺជាព្រះគុណនៃព្រះ ដែលសណ្ឋិតនៅនឹងខ្ញុំវិញ»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៩, ១០
៥. តើប៉ុលបានសរសេរយ៉ាងណាអំពីការសម្រាលទុក្ខពីព្រះ?
៥ ដូច្នេះដោយសមហេតុសមផល ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា គឺជាព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្ត[ដែលជួយសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]គ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្ត[សម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]យើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីវេទនា ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចនឹងកំសាន្តចិត្ត[សម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]អ្នកឯទៀត ក្នុងអស់ទាំងសេចក្ដីវេទនារបស់គេបានដែរ គឺដោយសារសេចក្ដីក្សាន្តនោះឯង ដែលព្រះបានសម្រាលទុក្ខយើងស្រេចហើយ ដ្បិតដូចជាសេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់ព្រះគ្រីស្ទ បានចំរើនឡើងដល់យើងរាល់គ្នាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីក្សាន្តចិត្តនៃយើងរាល់គ្នា ក៏ចំរើនដោយសារព្រះគ្រីស្ទបែបដូច្នោះដែរ ដូច្នេះ បើសិនជាយើងខ្ញុំកើតមានសេចក្ដីវេទនា នោះគឺសំរាប់ជាសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត នឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់អ្នករាល់គ្នា ជាសេចក្ដីដែលបានកើតមក ដោយការទ្រាំទ្រ នឹងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកដដែល ដែលយើងខ្ញុំក៏រងទុក្ខដែរ ឬបើយើងមានសេចក្ដីក្សាន្ត នោះក៏សំរាប់ជាសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត[ការសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]នឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់អ្នករាល់គ្នាដែរ ហើយយើងខ្ញុំមានសង្ឃឹមដល់អ្នករាល់គ្នាជាមាំមួនផង ដោយដឹងថា អ្នករាល់គ្នានឹងបានចំណែកក្នុងសេចក្ដីកំសាន្តចិត្ត ដូចជាបានចំណែកក្នុងការទុក្ខលំបាកនោះដែរ»។—កូរិនថូសទី២ ១:៣-៧
៦. តើពាក្យភាសាក្រិកដែលបានបកប្រែថា«ការកំសាន្តចិត្ត [ការសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]»បានយល់យ៉ាងណាដែរ?
៦ នេះជាពាក្យដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបណ្ដាលឲ្យសរសេរមកមែន! ពាក្យភាសាក្រិកនៅទីនេះបានបកប្រែ«ការកំសាន្តចិត្ត [ការសម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]»ជាការទាក់ទងទៅនឹង«ការអញ្ជើញឲ្យមកនៅជិតខ្លួន»។ ដូច្នេះហើយនេះ «គឺការឈរនៅជិតបុគ្គលណាម្នាក់ដើម្បីនឹងលើកទឹកចិត្តគាត់ នៅពេលដែលគាត់រងទុក្ខការសាកល្បងដ៏ខ្លាំងបំផុត»។ (កត្ដានៃភាសាសាស្ត្រចំពោះសញ្ញាថ្មីនៃភាសាក្រិក) វិជ្ជាករខាងព្រះគម្ពីរម្នាក់បានសរសេរថា៖ «ពាក្យនេះ . . . មានន័យច្រើនជាងការអាណិតអាសូរដែលធ្វើឲ្យស្រាកទៅទៀត។ . . . ការសម្រាលទុក្ខរបស់គ្រីស្ទាន គឺជាការសម្រាលទុក្ខដែលធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីក្លាហាន ជាការសម្រាលទុក្ខដែលធ្វើឲ្យមនុស្សអាចប្រឈមនឹងការដោះស្រាយយ៉ាងជោគជ័យនឹងភាពពិបាកជាច្រើននៅក្នុងជីវិត»។ ហើយក៏រួមបញ្ចូលពាក្យសម្រាលទុក្ខដែលមានមូលដ្ឋានទៅលើសេចក្ដីសន្យានិងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏មុតមាំ—នោះគឺអំពីដំណើររស់ឡើងវិញនៃមនុស្សស្លាប់។
ព្រះយេស៊ូនិងប៉ុល—ជាអ្នកសម្រាលទុក្ខដែលមានសេចក្ដីអាណិតអាសូរ
៧. តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលបានសម្រាលទុក្ខដល់បងប្អូនប្រុសស្រីគ្រីស្ទានរបស់គាត់?
៧ ប៉ុលជាអ្នកមានគំរូដ៏អស្ចារ្យក្នុងការផ្ដល់ឲ្យការសម្រាលទុក្ខ! គាត់អាចសរសេរទៅបងប្អូនប្រុសស្រីនៅឯថែស្សាឡូនីចថា៖ «យើងខ្ញុំបាននៅកណ្ដាលអ្នករាល់គ្នា ដោយស្លូតបូតវិញ ប្រៀបដូចជាម្ដាយថ្នមកូន ដែលកំពុងនៅបៅ គឺយ៉ាងនោះហើយ ដែលយើងខ្ញុំបានស្រឡាញ់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដល់ម្ល៉េះបានជាយើងខ្ញុំចូលចិត្ត ចែកដំណឹងល្អពីព្រះ មកអ្នករាល់គ្នា មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះក៏ចូលចិត្តចែកទាំងជីវិតយើងខ្ញុំផង ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានត្រឡប់ជាស្ងួនភ្ងាដល់យើងខ្ញុំ ដូចជាអ្នករាល់គ្នាដឹងហើយថា យើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នានិមួយៗ ដូចជាឪពុកនឹងកូន ទាំងទូន្មាននឹងកំសាន្តចិត្តផង»។ ដូចជាឪពុកម្ដាយដែលមានចិត្តស្រឡាញ់នឹងយកចិត្តទុកដាក់នោះ យើងគ្រប់ៗគ្នាអាចបង្ហាញអារម្មណ៍យ៉ាងកក់ក្ដៅនិងចិត្តអធ្យាស្រ័យរបស់យើងជាមួយអ្នកដទៃ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការជំនួយជាចាំបាច់នោះ។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧, ៨, ១១
៨. ហេតុអ្វីក៏ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូជាការសម្រាលទុក្ខសំរាប់អស់អ្នកដែលសោកសង្រេងនោះ?
៨ ក្នុងការបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់និងសេចក្ដីសប្បុរសបែបនេះ ប៉ុលគឺគ្រាន់តែបានយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូដែលជាអ្នកទុកគំរូដ៏ឆ្នើមរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នកចងចាំនូវសេចក្ដីអញ្ជើញដ៏អាណិតអាសូរ ដែលព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់ទៅឲ្យមនុស្សគ្រប់ៗគ្នាដែលបានកត់ទុកមកនៅម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០ទេ៖ «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្ដីសំរាកដល់ព្រលឹង ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល»។ ត្រូវហើយ ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូគឺត្រជាក់ត្រជុំណាស់ ពីព្រោះដោយមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងសេចក្ដីសន្យា—គឺសេចក្ដីសន្យានៃដំណើររស់ឡើងវិញ។ នេះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមនិងសេចក្ដីសន្យាដែលយើងផ្ដល់ទៅឲ្យមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលយើងឲ្យមនុស្សនូវសៀវភៅស្តើងមួយដែលមានចំណងជើងថា នៅពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់ដែលអ្នកស្រឡាញ់បានស្លាប់ទៅ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមនេះអាចជួយយើងគ្រប់ៗគ្នា សូម្បីតែយើងបានសោកសង្រេងជាយូរយារមកហើយក្ដី។
របៀបជួយសម្រាលទុក្ខដល់អ្នកដែលសោកសង្រេង
៩. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនត្រូវមានចិត្តអន្ទះអន្ទែងនឹងមនុស្សដែលសោកសង្រេងនោះ?
៩ ការសោកសង្រេងមិនមែនមានត្រឹមតែពីកំឡុងពេលក្រោយពីបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់ណាម្នាក់បានស្លាប់ទៅនោះទេ។ មនុស្សខ្លះបានសោកសង្រេងអស់មួយជីវិតរបស់គេ ជាពិសេសចំពោះអស់អ្នកដែលមានកូនចៅស្លាប់ទៅ។ គូស្វាមីភរិយាជនគ្រីស្ទានដ៏ស្មោះត្រង់នៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ នៅឆ្នាំ១៩៦៣បានបាត់បង់កូនប្រុសរបស់គេ ដែលមានអាយុ១១ឆ្នាំពីរោគរលាកស្រោមខួរ។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេក៏នៅតែហូរទឹកភ្នែក នៅពេលណាដែលគេលើកមកនិយាយអំពីកូនប្រុសរបស់គេដែលមានឈ្មោះផាឃីតូ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃខួប ឬរូបភាពអាចធ្វើឲ្យមានអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ក្រៀមក្រំណាស់។ ដូច្នេះហើយ យើងមិនត្រូវមានចិត្តអន្ទះអន្ទែង ហើយគិតថាអ្នកនោះគួរបានធូរស្បើយពីការសោកសង្រេងរបស់គេទៅហើយនោះទេ។ អ្នកជំនាញខាងព្យាបាលសារភាពថា៖ «ដំណើរធ្លាក់ទឹកចិត្តនិងការផ្លាស់ប្ដូរទឹកចិត្ត អាចមានបន្តរហូតដល់បីបួនឆ្នាំក៏មានដែរ»។ ដូច្នេះចូរចងចាំថា ដូចជាស្នាមខាងរូបរាងកាយអាចមានមួយជីវិតជាយ៉ាងណា ស្នាមខាងផ្លូវចិត្តក៏អាចមានយ៉ាងដូច្នោះដែរ។
១០. តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីនឹងជួយពួកបុគ្គលដែលសោកសង្រេងនោះ?
១០ តើមានអ្វីខ្លះដែលមានប្រយោជន៍ ដែលយើងអាចធ្វើទៅបានដើម្បីនឹងជួយសម្រាលទុក្ខឲ្យពួកអ្នកដែលសោកសង្រេងក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន? តាមរយៈដ៏ស្មោះត្រង់ យើងប្រហែលជានិយាយដល់បងប្រុសស្រីដែលត្រូវការការសម្រាលទុក្ខថា «បើសិនជាមានអ្វីដែលខ្ញុំអាចជួយនោះ ចូរប្រាប់ខ្ញុំឲ្យដឹងផង»។ ប៉ុន្តែតើមានយ៉ាងញឹកញាប់ឬ ដែលពួកអ្នកកាន់ទុក្ខបានហៅយើង ហើយនិយាយថា «ខ្ញុំបានគិតអំពីអ្វីមួយដែលអ្នកអាចជួយខ្ញុំហើយ»? យ៉ាងច្បាស់ណាស់ យើងត្រូវតែចាត់វិធានការដ៏ហ្មត់ចត់មួយ បើសិនជាយើងចង់សម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលកាន់ទុក្ខនោះ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចធ្វើតាមរបៀបណា ដើម្បីឲ្យមានប្រយោជន៍នោះ? នេះជាយោបល់ដ៏មានប្រយោជន៍ខ្លះៗ។
១១. តើតាមរបៀបណាដែលការស្ដាប់របស់យើងអាចជាការសម្រាលទុក្ខដល់អ្នកដទៃបាន?
១១ ចូរស្ដាប់៖ អ្វីមួយដ៏មានប្រយោជន៍ដែលអ្នកអាចធ្វើឡើងបាននោះ គឺដោយការស្ដាប់ពីការឈឺចាប់របស់ពួកអ្នកកាន់ទុក្ខ។ អ្នកប្រហែលជាអាចសួរថា៖ «តើអ្នកចង់និយាយអំពីរឿងនេះទេ»? ចូរអនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលនោះសម្រេចចិត្តចុះ។ ជនគ្រីស្ទានម្នាក់បានចាំនៅពេលដែលឪពុករបស់គាត់បានស្លាប់ទៅ៖ «អ្វីដែលបានជួយខ្ញុំយ៉ាងច្រើននោះ គឺនៅពេលដែលអ្នកឯទៀតបានសួរនូវអ្វីៗដែលបានកើតឡើង ហើយរួចមកបានប្រុងស្មារតីស្ដាប់ពីរឿងនោះ»។ ដូចជាយ៉ាកុបបានឲ្យឱវាទមក ចូរឲ្យរហ័សក្នុងការស្ដាប់ចុះ។ (យ៉ាកុប ១:១៩) ចូរស្ដាប់ដោយទប់ចិត្តហើយដោយអាណិតអាសូរផង។ នៅរ៉ូម ១២:១៥ បានឲ្យយោបល់ថា៖ «ចូរ . . . យំជាមួយនឹងអ្នកណាដែលយំផង»។ ចូរចងចាំថា ព្រះយេស៊ូទ្រង់បានព្រះកន្សែងជាមួយនាងម៉ាថានិងនាងម៉ារាដែរ។—យ៉ូហាន ១១:៣៥
១២. តើការទុកចិត្តយ៉ាងណាដែលយើងអាចផ្ដល់ឲ្យពួកអ្នកដែលកាន់ទុក្ខ?
១២ ចូរផ្ដល់ឲ្យមានការទុកចិត្ត៖ ចូរចងចាំថា មនុស្សដែលរងទុក្ខសេចក្ដីស្លាប់នៃបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់នោះ ប្រហែលជានៅដំបូងមានអារម្មណ៍ថាគេជាអ្នកមានកំហុស ដោយគិតថានូវមានអ្វីៗជាច្រើនទៀតដែលគេគួរតែបានប្រព្រឹត្ត។ ចូរធានារ៉ាប់រងបុគ្គលនោះថា គេច្បាស់ជាបានប្រព្រឹត្តអស់ពីសមត្ថភាពរបស់គេទៅហើយ (ឬអ្វីដែលអ្នកដឹងថាជាការពិតហើយត្រឹមត្រូវនោះ)។ ចូរធ្វើឲ្យគាត់ទុកចិត្តថា អ្វីដែលគាត់មានអារម្មណ៍នោះ មិនមែនជាការចម្លែកនោះទេ។ ចូរប្រាប់គាត់អំពីអ្នកដទៃដែលអ្នកស្គាល់ ដែលបានធូរស្បើយយ៉ាងជោគជ័យពីការបាត់បង់ដូចនេះដែរ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ ចូរឲ្យចេះឆាប់ដឹងនូវអារម្មណ៍ហើយឲ្យមានចិត្តអាណិតអាសូរផង។ ជំនួយដ៏សប្បុរសរបស់យើងអាចមានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅណាស់! ស្តេចសាឡូម៉ូនបានសរសេរថា៖ «ពាក្យសំដីដែលនិយាយចំពេល នោះធៀបដូចជាផ្លែសារីមាសឆ្លាក់ភ្ជាប់នឹងក្បាច់ប្រាក់»។—សុភាសិត ១៦:២៤; ២៥:១១ ថែស្សាឡូនីចទី១ ៥:១១, ១៤
១៣. បើយើងមានពេលវេលាទំនេរនោះ តើនេះអាចជាការជួយរបៀបណាបាន?
១៣ ចូរឲ្យមានពេលទំនេរ៖ ដោយធ្វើឲ្យមានពេលទំនេរសំរាប់ជួយមិនគ្រាន់តែពីរបីថ្ងៃដំបូងប៉ុណ្ណោះ នៅពេលដែលមិត្តនិងញាតិសន្ដានមានវត្តមាននោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះជាច្រើនខែក្រោយមកបើសិនជាចាំបាច់ នៅពេលដែលអ្នកដទៃបានត្រឡប់ទៅប្រកបជីវិតរបស់គេវិញ។ កំឡុងពេលដែលសោកសង្រេងអាចមានខុសគ្នា ស្រេចទៅលើបុគ្គលម្នាក់ៗ។ ការយកចិត្តទុកដាក់និងការអាណិតអាសូរជាជនគ្រីស្ទានអាចមានអត្ថន័យយ៉ាងល្អណាស់ នៅពេលដែលត្រូវការជួយនោះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា«មានមិត្តសំឡាញ់ម្យ៉ាង ដែលនៅជាប់ជាងបងប្អូនទៅទៀត»។ ដូច្នេះ សេចក្ដីដែលចែងថា៖ «មិត្តសំឡាញ់ពិត គឺជាមិត្តដែលជួយនៅពេលដែលយើងត្រូវការ» ជាសច្ចៈដែលយើងត្រូវប្រព្រឹត្តតាម។—សុភាសិត ១៨:២៤; ប្រៀបធៀបកិច្ចការ ២៨:១៥
១៤. តើយើងអាចនិយាយអំពីអ្វីដើម្បីនឹងសម្រាលទុក្ខអ្នកដែលសោកសង្រេង?
១៤ ការនិយាយអំពីគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អៗនៃបុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅនោះ៖ នេះជាជំនួយដ៏ធំមួយទៀត នៅពេលដែលធ្វើឡើងតាមរបៀបដ៏ត្រឹមត្រូវនោះ។ ចូរនិទានរឿងខ្លីៗដែលអ្នកនឹកចាំអំពីបុគ្គលនោះចុះ។ ចូរកុំឲ្យខ្លាចប្រើឈ្មោះបុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅនោះឡើយ។ ចូរកុំប្រព្រឹត្តហាក់បីដូចជាបុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅនោះ មិនដែលមានឬជាមនុស្សតូចតាចឡើយ។ ជាការគួរឲ្យសម្រាលទុក្ខណាស់ដោយដឹងនូវអ្វីៗដែលប្រកាសនវត្ថុពីសាលាហាវ៉ាត់ខាងវិជ្ជាពេទ្យបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រភេទនៃដំណើររសាយទុក្ខនោះ គឺនៅពេលដែលបុគ្គលដែលកាន់ទុក្ខអាចគិតអំពីបុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅដោយគ្មានចិត្តក្រៀមក្រំហួសហេតុ . . . កាលដែលគេទទួលស្គាល់នូវការជាក់ស្តែងនោះ សេចក្ដីសោកសង្រេងបានរសាយទៅជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏គួរជាទីស្រឡាញ់បំផុតមួយ»។ «អនុស្សាវរីយ៍ដ៏គួរជាទីស្រឡាញ់បំផុត»—ជាការគួរឲ្យសម្រាលទុក្ខណាស់ដោយចាំនូវពេលវេលាដ៏មានតម្លៃទាំងប៉ុន្មាន ដែលបានចំណាយជាមួយបុគ្គលដ៏ជាទីស្រឡាញ់នោះ! ស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ដែលមានឪពុកស្លាប់ទៅជាច្រើនឆ្នាំមកហើយបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អនុស្សាវរីយ៍ដ៏ពិសេសចំពោះខ្ញុំ គឺអំពីការអានព្រះគម្ពីរជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីគាត់បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាសេចក្ដីពិត។ ហើយពីការអង្គុយនៅមាត់ទន្លេពិភាក្សាអំពីបញ្ហារបស់ខ្ញុំខ្លះៗ។ ខ្ញុំបានជួបឃើញគាត់រៀងរាល់បីឬបួនឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះគ្រាទាំងនោះគឺមានតម្លៃណាស់ចំពោះខ្ញុំ»។
១៥. តើបុគ្គលម្នាក់អាចផ្ដើមគំនិតដើម្បីជួយយ៉ាងដូចម្ដេចបាន?
១៥ ចូរផ្ដើមគំនិតនៅពេលត្រឹមត្រូវ៖ បុគ្គលសោកសង្រេងខ្លះអាចស៊ូទ្រាំបានប្រសើរជាងអ្នកខ្លះទៀត។ ដូច្នេះ យោងទៅតាមកាលៈទេសៈ ចូរចាត់វិធានការដើម្បីនឹងជួយចុះ។ ស្ត្រីជនគ្រីស្ទានម្នាក់ដែលសោកសង្រេងបានចាំថា៖ «មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងក្រុមជំនុំបាននិយាយថា ‹បើមានអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើទៅបាន ចូរប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងផង›។ ប៉ុន្តែបងស្រីគ្រីស្ទានម្នាក់មិនបានសួរទេ។ គាត់បានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដេក ហើយបានផ្លាស់ប្ដូរកម្រាលពូក ហើយព្រមទាំងបានបោកកម្រាលពូកនិងស្រោមខ្នើយដែលប្រឡាក់ផង។ ហើយម្នាក់ទៀតបានយកធុង ទឹក ហើយនឹងយកគ្រឿងផ្គត់ផ្គង់លាងសំអាតមកដុះព្រំ ដែលប្ដីរបស់ខ្ញុំបានក្អួតទៅលើ។ គេទាំងនេះជាមិត្តពិតមែន ហើយខ្ញុំនឹងមិនអាចបំភ្លេចគេបានឡើយ»។ នៅពេលណាដែលមើលឃើញនូវអ្វីដែលត្រូវការជួយនោះ ចូរផ្ដើមគំនិតសម្រេចធ្វើចុះ—ប្រហែលជាដោយរៀបចំអាហារ ជួយបោសសំអាត ឬប្រព្រឹត្តការបំរើដែលមានប្រយោជន៍ណាមួយ។ ប្រាកដហើយ យើងត្រូវតែប្រយ័ត្នក្នុងការឈ្លានពាន កាលដែលបុគ្គលដែលកាន់ទុក្ខនោះចង់បានពេលស្ងាត់នៅតែឯងនោះ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវខំប្រឹងអនុវត្តតាមពាក្យរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «ដូច្នេះ ចូរប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្ដួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត នឹងចិត្តអត់ធ្មត់»។ សេចក្ដីសប្បុរស អត់ធ្មត់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់មិនសាបសូន្យសោះឡើយ—កូល៉ុស ៣:១២; កូរិនថូសទី១ ១៣:៤-៨
១៦. ហេតុអ្វីក៏សំបុត្រឬប័ណ្ណមួយអាចផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខបាន?
១៦ ចូរសរសេរសំបុត្រឬផ្ញើប័ណ្ណដែលជួយសម្រាលទុក្ខ៖ អ្វីដែលយើងតែងតែភ្លេចគឺតម្លៃនៃសំបុត្រឬប័ណ្ណសមានទុក្ខដ៏ល្អមួយ។ តើការផ្ញើសំបុត្រឬប័ណ្ណមានប្រយោជន៍យ៉ាងណា? គេអាចអានម្ដងហើយម្ដងទៀតបាន។ សំបុត្របែបនេះគឺមិនចាំបាច់វែងទេ ប៉ុន្តែគួរតែបង្ហាញនូវសេចក្ដីអាណិតអាសូររបស់អ្នក។ ហើយក៏ត្រូវសម្ដែងឲ្យឃើញខាងវិញ្ញាណដែរ ប៉ុន្តែមិនត្រូវប្រកាសផ្សាយពេកទេ។ គ្រាន់តែសារសំខាន់ៗដូចជា «យើងតែងតែមានពេលវេលាសំរាប់អ្នកជានិច្ច»ក៏អាចធ្វើជាពាក្យសម្រាលទុក្ខបានដែរ។
១៧. តើការអធិស្ឋានអាចធ្វើឲ្យមានការសម្រាលទុក្ខយ៉ាងណា?
១៧ ចូរអធិស្ឋានជាមួយពួកគេ៖ ចូរកុំប៉ាន់ស្ទើរអំពីតម្លៃនៃការអធិស្ឋានរបស់អ្នកជាមួយគេ ឬការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកកាន់ទុក្ខគ្រីស្ទាននោះឡើយ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងនៅយ៉ាកុប ៥:១៦ថា៖ «ដ្បិតសេចក្ដីទូលអង្វរដ៏អស់ពីចិត្តរបស់មនុស្សសុចរិត នោះពូកែណាស់»។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលបុគ្គលដែលសោកសង្រេងឮយើងអធិស្ឋានឲ្យគេនោះ នេះជួយគេឲ្យកំចាត់អារម្មណ៍មិនល្អចោលដូចជាកំហុសជាដើម។ ក្នុងភាពទន់ខ្សោយមួយភ្លែតនៃការបង្ខូចទឹកចិត្ត សាតាំងបានខំព្យាយាមធ្វើឲ្យយើងទន់ខ្សោយដោយប្រើ«កលល្បិច»របស់វា។ នៅពេលនេះហើយដែលយើងត្រូវការការសម្រាលទុក្ខនិងការអធិស្ឋាន ដូចប៉ុលបានថ្លែងមកថា៖ «ព្រមទាំងប្រើសេចក្ដីអធិស្ឋាន នឹងសេចក្ដីទូលអង្វរគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីអធិស្ឋានដោយព្រះវិញ្ញាណរាល់ពេលរាល់វេលា ហើយចាំយាមក្នុងសេចក្ដីនោះឯង ដោយនូវគ្រប់ទាំងសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន នឹងសេចក្ដីទូលអង្វរឲ្យពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់»។—អេភេសូរ ៦:១១, ១៨, ប្រៀបធៀបយ៉ាកុប ៥:១៣-១៥
អ្វីដែលត្រូវតែចៀសវាង
១៨, ១៩. ក្នុងការធ្វើសន្ទនារបស់យើង តើយើងអាចបង្ហាញការប្រយ័ត្នពាក្យសំដីយ៉ាងណា?
១៨ នៅពេលដែលបុគ្គលណាម្នាក់កំពុងតែសោកសង្រេង គឺមានរបស់ខ្លះៗដែលយើងមិនគួរធ្វើឬនិយាយឡើយ។ សុភាសិត ១២:១៨ព្រមានថា៖ «មានគេដែលពោលពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ តែសំដីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ»។ ជួនកាលដោយមិនបានចាប់ភ្លឹក យើងមិនបានបង្ហាញការប្រយ័ត្នពាក្យសំដីទេ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងប្រហែលជានិយាយថា៖ «ខ្ញុំដឹងថាអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាហើយ»។ ប៉ុន្តែតើអ្នកពិតជាដឹងមែនឬ? តើអ្នកធ្លាប់បានរងទុក្ខការបាត់បង់ដូចគ្នាដែរឬ? ហើយម្យ៉ាងទៀត មនុស្សប្រតិកម្មតាមរបៀបខុសៗគ្នា។ ការប្រតិកម្មរបស់អ្នកប្រហែលជាមិនដូចនឹងពួកអ្នកដែលកំពុងតែសោកសង្រេងនោះទេ។ ប្រហែលជាការប្រសើរជាងបើអាចនិយាយថា៖ «ខ្ញុំយល់ចិត្តអ្នកហើយ ពីព្រោះខ្ញុំបានជួបប្រទះនឹងការបាត់បង់ដូចអ្នកដែរ នៅពេលដែលបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ . . . បានស្លាប់ជាយូរឆ្នាំកន្លងមកនេះ»។
១៩ ហើយក៏អាចបង្ហាញការឆាប់ដឹងនូវអារម្មណ៍បានដែរ ដោយការចៀសវាងពីការនិយាយអំពីមនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅនឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឬក៏អត់នោះ។ បងប្អូនប្រុសស្រីខ្លះបានមានការឈឺចាប់ណាស់ ដោយការវិនិច្ឆ័យដែលបាននិយាយឡើងអំពីអនាគត ចំពោះបុគ្គលដែលបានស្លាប់ទៅដែលមិនមែនជាអ្នកជឿព្រះនោះ។ យើងមិនមែនជាចៅក្រមដែលថា អ្នកណានឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញឬអត់នោះទេ។ យើងអាចមានចិត្តធូរស្បើយបាន ដែលព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកទតឃើញចិត្តនោះ នឹងមានព្រះទ័យករុណាជាងយើងម្នាក់ៗឆ្ងាយណាស់។—ទំនុកដំកើង ៨៦:១៥; លូកា ៦:៣៥-៣៧
បទគម្ពីរដែលសម្រាលទុក្ខ
២០, ២១. តើមានបទគម្ពីរណាខ្លះដែលអាចលួងចិត្តពួកសោកសង្រេងនោះ?
២០ ប្រភពដ៏ធំមួយនៃការជួយពួកអ្នកកាន់ទុក្ខ នៅពេលដែលផ្ដល់ឲ្យតាមវេលាត្រឹមត្រូវនោះ គឺការពិចារណានៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះមនុស្សស្លាប់។ គំនិតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងនេះនឹងមានប្រយោជន៍ណាស់ មិនថាបុគ្គលដែលកាន់ទុក្ខជាស្មរបន្ទាល់ម្នាក់ឬជាបុគ្គលដែលយើងជួបក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយក្ដី។ តើបទគម្ពីរទាំងនេះមានយ៉ាងណាខ្លះ? យើងដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់ ពីព្រោះទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «អញ គឺអញនេះហើយ ជាអ្នកដែលកំសាន្តចិត្ត[សម្រាលទុក្ខ, ព.ថ.]ឯងរាល់គ្នា»។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា៖ «អញនឹងកំសាន្តចិត្តឯង ដូចជាម្ដាយដែលលួងលោមកូន»។—អេសាយ ៥១:១២; ៦៦:១៣
២១ អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរថា៖ «នេះហើយជាសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តដល់ទូលបង្គំ ក្នុងវេលាដែលទូលបង្គំកើតទុក្ខព្រួយ គឺព្រះបន្ទូលទ្រង់បានប្រោសឲ្យទូលបង្គំមានកំឡាំងឡើង ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំបាននឹកចាំពីបញ្ញត្តទ្រង់ ដ៏មានពីបុរាណមក ជាការនាំឲ្យទូលបង្គំបានក្សាន្តចិត្ត ទូលបង្គំទូលអង្វរដល់ទ្រង់ សូមឲ្យសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ផ្សាយមកជួយដោះទុក្ខទូលបង្គំ តាមសេចក្ដីដែលទ្រង់មានបន្ទូលដល់អ្នកបំរើទ្រង់ហើយ»។ ចូរកត់សម្គាល់ថាពាក្យ«កំសាន្តចិត្ត»បានប្រើម្ដងហើយម្ដងទៀតក្នុងខទាំងនេះ។ ត្រូវហើយយើងអាចស្វែងរកការសម្រាលទុក្ខពិតសំរាប់ខ្លួនយើងហើយសំរាប់អ្នកដទៃ ដោយបង្ហាញគេទៅពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះ នៅក្នុងគ្រាដែលមានសេចក្ដីទុក្ខវេទនា។ នេះរួមបញ្ចូលនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីបងប្អូនរបស់យើង អាចជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់របស់យើង ដែលមានមកពីការបាត់បង់ និងបំពេញជីវិតរបស់យើងម្ដងទៀត ដោយមានសកម្មភាពដ៏រីករាយក្នុងកិច្ចបំរើគ្រីស្ទាន។—ទំនុកដំកើង ១១៩:៥០, ៥២, ៧៦
២២. តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីដែលមាននៅអនាគត?
២២ យើងអាចមានជ័យជំនះទៅលើការសោកសង្រេងរបស់យើងបានមួយកំរិតដែរ បើយើងមានការជាប់រវល់ជួយអ្នកដទៃពីសេចក្ដីវេទនារបស់គេ។ កាលដែលយើងដឹកនាំគេ ដែលត្រូវការការសម្រាលទុក្ខនោះ យើងក៏មានសុភមង្គលពិតក្នុងការឲ្យខាងវិញ្ញាណនោះ។ (កិច្ចការ ២០:៣៥) ចូរឲ្យយើងប្រាប់ពួកគេអំពីថ្ងៃនៃដំណើររស់ឡើងវិញចុះ នៅពេលដែលមនុស្សពីគ្រប់សាសន៍ ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ត្រូវបានទទួលស្វាគមន៍ពួកបុគ្គលដែលជាទីស្រឡាញ់របស់គេពីសេចក្ដីស្លាប់មកវិញឲ្យចូលទៅក្នុងពិភពលោកថ្មី។ នេះជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យមែន! នៅពេលនោះ តើនឹងមានទឹកភ្នែកនៃការរីករាយយ៉ាងណាទៅហ្ន៎ កាលដែលយើងនឹកចាំថា ព្រះយេហូវ៉ាគឺពិតជាព្រះ«ដែលកំសាន្តចិត្តពួកអ្នកដែលត្រូវបន្ទាប»!—កូរិនថូសទី២ ៧:៦
តើអ្នកនៅចាំទេ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេហូវ៉ាជា«ព្រះអង្គដែលជួយសម្រាលទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់»នោះ?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូនិងប៉ុលបានសម្រាលទុក្ខដល់ពួកសោកសង្រេង?
◻ តើមានអ្វីខ្លះដែលយើងអាចប្រព្រឹត្តដើម្បីនឹងសម្រាលទុក្ខពួកអ្នកដែលសោកសង្រេង?
◻ តើយើងត្រូវចៀសវាងអ្វីនៅពេលដែលទាក់ទងនឹងពួកអ្នកសោកសង្រេងនោះ?
◻ តើបទគម្ពីរណាដែលអ្នកចូលចិត្តសំរាប់ការសម្រាលទុក្ខនៅពេលបាត់បង់?
[រូបភាពនៅទំព័រ១៥]
ចូរចាប់ផ្ដើមគំនិតដោយប៉ិនប្រសប់ចុះ ដើម្បីនឹងជួយពួកអ្នកសោកសង្រេង