តើអ្នកអាចរួចរស់ជីវិតនៅក្នុងតំបន់ដ៏គ្រោះថ្នាក់យ៉ាងណាបាន?
ម៉ារីអាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំមានចិត្តខ្លាចរាល់តែដង។ ខ្ញុំមានចិត្តខ្លាចនៅលើជណ្ដើរយោង។ ខ្ញុំមានចិត្តខ្លាចនៅក្នុងឡានរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានចិត្តខ្លាចនៅក្នុងផ្ទះល្វែងរបស់ខ្ញុំ។ គឺមានឧក្រិដ្ឋកម្មនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ មនុស្សត្រូវបានចោរប្លន់ជានិច្ច»។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចស្ត្រីពីប្រទេសប្រេហ្ស៊ីលនេះទេ ដែលមានចិត្តខ្លាចនៅក្នុងតំបន់ ជាពិសេសនៅពេលយប់ងងឹតនោះ?
ការអានរឿងរបស់ប៉ូលិសប្រហែលជាធ្វើឲ្យមានការរំភើបចិត្តមែន ប៉ុន្តែក្នុងជីវិតពិតវិញនោះ គឺគ្មានលទ្ធផលដ៏សប្បាយឡើយ។ ឧក្រិដ្ឋកម្មខ្លះប្រហែលជាមិនអាចដោះស្រាយបានឡើយ។ ឬនៅក្នុងករណីមនុស្សឃាត នេះធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ត្រូវតែបន្តការរស់នៅដោយគ្មានប្ដី ឪពុក ឬកូនប្រុស ដោយគ្មានប្រពន្ធ ម្ដាយ ឬកូនស្រី។ តើឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏ឃោរឃៅកាន់តែមានច្រើនឡើងនៅកន្លែងអ្នកទេ? តើអ្នកចង់បានជាខ្លាំងនូវកន្លែងដ៏ស្ងាត់ណាមួយដែលក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកនឹងបានសុខសាន្តទេ? ឬបើសិនជាអ្នកត្រូវបានចិញ្ចឹមកូនចៅរបស់អ្នកក្នុងកន្លែងដែលមានឧក្រិដ្ឋកម្មជាច្រើននោះ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីនឹងឲ្យបានរួចរស់ជីវិតនោះ?
ជាការពិតមែន នៅមានទីក្រុងខ្លះដែលមិនសូវមានឧក្រិដ្ឋកម្ម។ នៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន មនុស្សភាគច្រើនរស់នៅឯជនបទឬភូមិដ៏ស្ងប់ស្ងាត់។ ប៉ុន្តែនេះបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងលឿនណាស់ សូម្បីតែនៅកន្លែងដែលធ្លាប់បានចាត់ទុកថាគ្មានឧក្រិដ្ឋកម្មពីមុនមកក្ដី។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងប្រទេសប្រេស្ស៊ីល៥០ឆ្នាំមុន មានមនុស្សប្រមាណ៧០ភាគរយរស់នៅក្នុងជនបទ។ ឥឡូវនេះ ៧០ភាគរយរស់នៅទីក្រុង។ រួមជាមួយនឹងឱកាសរកការងារធ្វើ ក៏មានបញ្ហាជាច្រើនឡើងនៅឯទីក្រុងដែរ ដូចជាឧក្រិដ្ឋកម្ម និងអំពើឃោរឃៅ។ ថ្វីបើរស់នៅកន្លែងដ៏មានគ្រោះថ្នាក់ឬក៏ពុំមានក្ដី អ្នកក៏ត្រូវតែទៅធ្វើការ ទៅសាលា ហើយប្រកបកិច្ចការជាច្រើនទៀតឆ្ងាយពីផ្ទះដែរ។
ក្នុងការទទួលស្គាល់នូវ«សហនិមិត្តហេតុស្លន់» នាយប៉ូលិសនៅទីក្រុងរ៉ីអូឌឺយិននីរ៉ូរៀបរាប់ប្រាប់អំពីអយុត្ដិធម៌ក្នុងសង្គមនិងឧក្រិដ្ឋកម្ម ជាកត្ដាដែលបណ្ដាលឲ្យមានដូច្នេះ។ គាត់ក៏មានអារម្មណ៍ថា សារពត៌មាន និងទូរទស្សន៍ក៏បណ្ដាលឲ្យមានការខ្លាចពាសពេញ«ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សបាក់ទឹកចិត្តនឹងពត៌មានដ៏ខ្លោចផ្សា»។ ការញៀនគ្រឿងអាភៀន ការបាក់បែកខាងក្រុមគ្រួសារ និងការអប់រំខុសពីសាសនាក៏បណ្ដាលឲ្យមានការប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់ជាច្រើនដែរ។ ហើយតើអនាគតនឹងផ្ដល់ឲ្យមានអ្វីដែរ? តើអំពើឃោរឃៅដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅ និងភាពយន្ត ដែលជាគ្រឿងកំសាន្ត នឹងបណ្ដាលឲ្យមនុស្សមានភាពកន្តើយចំពោះអ្នកដទៃឬ? តើកន្លែងដែលបានចាត់ទុកជាកន្លែងដែលគ្មានឧក្រិដ្ឋកម្មនឹងក្លាយទៅជាមានគ្រោះថ្នាក់វិញឬ?
ពីព្រោះអំពើឃោរឃៅមិនជាការដ៏ល្អចំពោះអ្នករងគ្រោះនោះ អញ្ចឹងហើយបានជាយើងគ្រប់ៗគ្នាចង់បានសន្ដិភាពយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះហើយបានជាពលរដ្ឋដែលមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយ បានទាមទារឲ្យមានប៉ូលិសជាច្រើននៅតាមផ្លូវ ហើយឲ្យការកាត់ទោសដាក់គុកឲ្យខ្លាំងឡើង ឬព្រមទាំងទោសដល់ជីវិតផង! ថ្វីបើអាចប្រកបទៅដោយគ្រោះថ្នាក់ក្ដី មនុស្សខ្លះរកកាំភ្លើងសំរាប់ការពារខ្លួន។ រីឯអ្នកខ្លះទៀតចង់ឲ្យអាជ្ញាធរដាក់កំរិតក្នុងការលក់ដូរគ្រឿងកាំភ្លើង។ ប៉ុន្តែថ្វីបើមានពត៌មានដ៏អាក្រក់នៃឧក្រិដ្ឋកម្មជាច្រើនក្ដី គឺមិនត្រូវចាំបាច់នឹងបាក់ទឹកចិត្តនោះឡើយ។ តាមការពិត មនុស្សជាច្រើនដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងដូចជា យូហេនឺស្បើក ទីក្រុងម៉ីចស្សីកូ ញូវយ៉ក រ៉ីអូឌឺយិននីរ៉ូ និងសៅផូឡូ មិនដែលត្រូវបានចោរប្លន់ឡើយ។ ចូរឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវរបៀបដែលមនុស្សបានប្រឈមដោះស្រាយនឹងឧក្រិដ្ឋកម្មនៅក្នុងតំបន់ដ៏មានគ្រោះថ្នាក់។
ការរក្សាអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមាន
ចំពោះកន្លែងដែលមានឧក្រិដ្ឋកម្មជាច្រើននោះ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ទៅលើ«វិស្វកម្មភាពនិងការអត់ទ្រាំនៃជនជាតិប្រេហ្ស៊ីលរាប់ពាន់នាក់ ដែលរស់នៅដោយថ្លៃថ្នូរនិងរមទមក្នុងស្ថានភាពដ៏ឃោរឃៅ»។ ក្រោយពីបានរស់នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ីអូឌឺយិននីរ៉ូ៣៨ឆ្នាំមក ហូសេមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំចៀសវាងផ្លូវនិងទីកន្លែងខ្លះ ហើយមិនមានការសង្ស័យនឹងសកម្មភាពដែលនៅតាមផ្លូវនោះឡើយ។ ខ្ញុំក៏ចៀសវាងដើរនៅពេលយប់ដែរ ហើយក៏មិនសម្ដែងការខ្លាចហួសហេតុពេកឡើយ។ ថ្វីបើខ្ញុំមានការប្រយ័ត្នប្រយែងក្ដី ខ្ញុំចាត់ទុកមនុស្សហាក់បីដូចជាគេមានចិត្តទៀងត្រង់ ដោយប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដោយថ្លៃថ្នូរនិងដោយគោរព»។
ត្រូវហើយ ចូរចៀសវាងពីបញ្ហាដែលមិនចាំបាច់ចុះ។ ចូរកុំទាក់ទងនឹងបញ្ហារបស់អ្នកដទៃឡើយ។ ចូរកុំប៉ាន់ស្ទើរនូវការខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះនេះអាចមានឥទ្ធិពលទៅលើសរសៃប្រសាទរបស់អ្នក ហើយអាចធ្វើឲ្យមនុស្សត្រឹមត្រូវទៅជាប្រព្រឹត្តដោយមិនសមហេតុផលផង។ ចំពោះការងាររបស់គាត់ដែលនៅឯកន្លែងដ៏មានគ្រោះថ្នាក់នោះ អូដាសង្កេតឃើញថា៖ «ខ្ញុំខំព្យាយាមឲ្យមានទឹកចិត្តត្រឹមត្រូវ ដោយមិនបំប៉នគំនិតរបស់ខ្ញុំនូវការខ្លាចនៃរបស់ដ៏អាក្រក់ដែលអាចកើតឡើង ពីព្រោះនេះគ្រាន់តែធ្វើឲ្យមានភាពតានតឹងនិងធ្វើឲ្យស្លន់។ ខ្ញុំព្យាយាមសម្ដែងការគោរពដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា»។ ក្រៅពីការប្រុងប្រៀប និងការនៅឲ្យឆ្ងាយពីពួកដែលគួរឲ្យសង្ស័យនោះ គាត់បានប្រាប់បន្ថែមនូវជំនួយមួយទៀតដែលអាចជួយទប់ទល់ចិត្ត៖ «ជាពិសេស ខ្ញុំបណ្ដុះឲ្យមានការទុកចិត្តទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ដោយចងចាំថា គឺគ្មានអ្វីដែលទ្រង់ទតមិនឃើញសោះឡើយ ហើយអ្វីដែលកើតឡើងនោះ គឺដោយទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យ»។
ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាម្នាក់ចង់រស់នៅក្នុងការខ្លាចជានិច្ចនោះទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត តើអ្នកណាដែលអាចបដិសេធថា ការខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងនិងភាពតានតឹងមិនធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ផ្លូវចិត្តនិងដល់សុខភាពរូបរាងកាយនោះ? ដូច្នេះ តើមានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វី ចំពោះអស់អ្នកដែលខ្លាចថា គេនឹងត្រូវមានការវាយតប់នៅពេលណាមួយនោះ? ដោយសារតែមនុស្សជាច្រើនខ្លាចនូវស្ថានការណ៍ដ៏អាក្រក់ចំពោះឧក្រិដ្ឋកម្មនៅខាងមុខនេះ តើយើងនឹងអាចមើលឃើញទីបញ្ចប់នៃអំពើឃោរឃៅទេ? យើងសូមអញ្ជើញលោកអ្នកឲ្យអានអត្ថបទជាបន្ទាប់ «តើសេចក្ដីខ្លាចនឹងមានទីបញ្ចប់នៅពេលណា»?