«គំនិតនឹងធឹង»កាលដែលទីបញ្ចប់ជិតមកដល់
«រីឯចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់នោះជិតដល់ហើយ ដូច្នេះចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង»។—ពេត្រុសទី១ ៤:៧
១. តើការឲ្យមាន«គំនិតនឹងធឹង»ទាក់ទងអ្វី?
ពាក្យខាងលើនេះរបស់សាវ័កពេត្រុស ត្រូវតែមានឥទ្ធិពលដ៏ជ្រាលជ្រៅលើ របៀបដែលពួកគ្រីស្ទានប្រកបជីវភាពរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ពេត្រុសមិនបានប្រាប់ពួកអ្នកអានរបស់គាត់ ឲ្យដកថយពីភារៈសាមញ្ញនិងការមើលខុសត្រូវនៃជីវិតនោះទេ ហើយគាត់ក៏មិនបានបន្លាចលើសេចក្ដីហិនវិនាសដែលនឹងកើតឡើងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានដាស់តឿនថា៖ «ចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង»។ ដើម្បីឲ្យមាន«គំនិតនឹងធឹង» គឺទាក់ទងការថ្លឹងមើលល្អ ដែលមានសុភនិច្ឆ័យ មិនឈូរឆរ ចេះគិតក្នុងពាក្យសំដីនិងសកម្មភាពរបស់យើង។ នេះមានសេចក្ដីថា អនុញ្ញាតឲ្យបន្ទូលរបស់ព្រះ គ្រប់គ្រងលើគំនិតនិងសកម្មភាពរបស់យើង។ (រ៉ូម ១២:២) ដោយសារយើងរស់នៅក្នុង«ដំណមនុស្សវៀច ហើយខិលខូច» គំនិតនឹងធឹងគឺត្រូវការចាំបាច់ ដើម្បីបំបែរបញ្ហានិងសេចក្ដីទុក្ខលំបាកទាំងឡាយ។—ភីលីព ២:១៥
២. តើតាមរបៀបណាដែលសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ព្រះយេហូវ៉ា មានផលប្រយោជន៍ដល់ពួកគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ?
២ «គំនិតនឹងធឹង» ក៏ជួយយើងឲ្យមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវនៃខ្លួនយើង។ (ទីតុស ២:១២; រ៉ូម ១២:៣) នេះជាការចាំបាច់ណាស់ ព្រោះពាក្យដែលបានកត់ទុកក្នុងពេត្រុសទី២ ៣:៩ ចែងថា៖ «ព្រះអម្ចាស់មិនផ្អាកសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ ដូចជាមានអ្នកខ្លះគិតស្មាននោះទេ គឺទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់នឹងយើងរាល់គ្នាវិញ ដោយមិនចង់ឲ្យអ្នកណាមួយវិនាសឡើយ គឺចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានប្រែចិត្តវិញ»។ សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ មិនគ្រាន់តែដល់ពួកអ្នកមិនជឿ ប៉ុន្តែក៏អត់ធ្មត់ដល់«យើងរាល់គ្នា»—សមាជិកនៃក្រុមជំនុំគ្រីស្ទាន។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះទ្រង់«មិនចង់ឲ្យអ្នកណាមួយវិនាសឡើយ»។ ប្រហែលជាអ្នកខ្លះនៅតែត្រូវការផ្លាស់ប្ដូរនិងកែសម្រួល ដើម្បីឲ្យអាចមានសិទ្ធិ សំរាប់រង្វាន់នៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលកន្លែងផ្សេងដែលត្រូវការកែសម្រួលឡើង។
«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង
៣. តើសំនួរអ្វីខ្លះដែលឪពុកម្ដាយអាចសួរខ្លួនគេស្តីអំពីកូនចៅរបស់គេនោះ?
៣ ផ្ទះត្រូវតែជាកន្លែងនៃសន្ដិភាព។ ប៉ុន្តែ ចំពោះមនុស្សខ្លះ«ផ្ទះពេញដោយ . . . សេចក្ដីទាស់ទែងគ្នាវិញ»។ (សុភាសិត ១៧:១) ចុះយ៉ាងណាដែរ ចំពោះគ្រួសាររបស់អ្នក? តើផ្ទះរបស់អ្នករួចផុតពី«កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ នឹងគ្រប់ទាំងសេចក្ដីអាក្រក់»ទេ? (អេភេសូរ ៤:៣១) តើកូនចៅរបស់អ្នកវិញ យ៉ាងណាដែរ? តើគេមានអារម្មណ៍បានត្រូវស្រឡាញ់និងអបអរពីអ្នកទេ? (ប្រៀបធៀប លូកា ៣:២២) តើអ្នកចំណាយពេលវេលាដើម្បីបង្គាប់និងអប់រំគេទេ? តើអ្នក‹ទូន្មានក្នុងសេចក្ដីសុចរិត› ជាជាងធ្វើឡើងដោយកំហឹងទេ? (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) ពីព្រោះកូនចៅជា«មរដកមកពីព្រះយេហូវ៉ា» ទ្រង់មានព្រះទ័យទុកដាក់នូវរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តទៅលើគេ។—ទំនុកដំកើង ១២៧:៣
៤. (ក) តើអាចមានលទ្ធផលយ៉ាងណា ប្រសិនបើប្ដីប្រព្រឹត្តលើប្រពន្ធដ៏សាហាវ? (ខ) តើតាមរបៀបណាដែលប្រពន្ធទាំងឡាយធ្វើឲ្យមានសន្ដិភាពជាមួយព្រះ និងធ្វើឲ្យមានសុភមង្គលក្នុងគ្រួសារទាំងមូល?
៤ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះគូប្ដីប្រពន្ធរបស់យើង? «ត្រូវឲ្យប្ដីស្រឡាញ់ប្រពន្ធបែបយ៉ាងនោះឯង គឺដូចជាស្រឡាញ់រូបកាយរបស់ខ្លួនដែរ អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រពន្ធខ្លួន នោះក៏ឈ្មោះថាស្រឡាញ់ដល់ខ្លួនឯងហើយ ដ្បិតមិនដែលមានអ្នកណាស្អប់រូបសាច់ខ្លួនឯងឡើយ គឺគេតែងចិញ្ចឹម ហើយថ្នាក់ថ្នមវិញ ដូចជាព្រះអម្ចាស់ដល់ពួកជំនុំដែរ»។ (អេភេសូរ ៥:២៨, ២៩) បុរសដែលប្រមាថ ប្រើអំណាច ឬមិនសមហេតុផល មិនគ្រាន់តែធ្វើគ្រោះថ្នាក់ដល់ភាពស្ងប់ស្ងៀមនៃគ្រួសាររបស់គាត់ ប៉ុន្តែក៏ធ្វើឲ្យអន្តរាយដល់ទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយព្រះដែរ។ (ពេត្រុសទី១ ៣:៧) តើយ៉ាងណាវិញចំពោះប្រពន្ធ? ពួកគេក៏ត្រូវ«ឲ្យចុះចូលចំពោះប្ដីខ្លួន ដូចជាចុះចូលនឹងព្រះអម្ចាស់ដែរ»។ (អេភេសូរ ៥:២២) បើគិតអំពីការផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះ នោះអាចជួយប្រពន្ធម្នាក់បំភ្លេចវិបត្ដិរបស់ប្ដីខ្លួន ហើយចុះចូលចំពោះគាត់ដោយឥតតូចចិត្ត។ នៅពេលខ្លះ ប្រពន្ធម្នាក់ប្រហែលជាត្រូវតែសម្ដែងយោបល់របស់ខ្លួន។ សុភាសិត ៣១:២៦ ចែងប្រាប់នៃប្រពន្ធដែលមានសមត្ថភាពថា៖ «នាងពោលដោយប្រាជ្ញាហើយនៅអណ្ដាតនាងមានសេចក្ដីសប្បុរស»។ ដោយប្រព្រឹត្តលើប្ដីនាងដោយសប្បុរសហើយដោយគោរព នោះនាងរក្សាសន្ដិភាពជាមួយព្រះ ហើយក៏ធ្វើឲ្យមានសុភមង្គលនៃគ្រួសារទាំងមូលដែរ។—សុភាសិត ១៤:១
៥. ហេតុអ្វីក៏ពួកយុវជនត្រូវតែធ្វើតាមឱវាទរបស់ព្រះគម្ពីរ ចំពោះការប្រព្រឹត្តលើឪពុកម្ដាយរបស់គេ?
៥ ពួកក្មេងរាល់គ្នាអើយ តើអ្នកប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាដែរ លើឪពុកម្ដាយរបស់អ្នក? តើអ្នកប្រើពាក្យសំដីដោយឥតគោរព ដែលចំអកបញ្ឈឺ ដែលតែងតែមានក្នុងលោកនេះទេ? ឬក៏អ្នកគោរពតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះគម្ពីរ ដែលថា៖ «ក្មេងរាល់គ្នាអើយ ចូរស្ដាប់បង្គាប់មាតាបិតាខ្លួនក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតធ្វើដូច្នោះទើបបានត្រូវ៖ ‹ចូរគោរពប្រតិបត្ដិដល់មាតាបិតាខ្លួន› នេះជាបញ្ញត្តមុនដំបូង ដែលជាប់មានទាំងសេចក្ដីសន្យាផង៖ ‹ដើម្បីឲ្យឯងរាល់គ្នាបានសេចក្ដីសុខ ហើយរស់នៅផែនដីជាយូរអង្វែងទៅ›»?—អេភេសូរ ៦:១-៣
៦. តើតាមរបៀបណាដែលយើងស្វែងរកសេចក្ដីមេត្រីភាពជាមួយពួកអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នាឯង?
៦ យើងក៏សម្ដែង«គំនិតនឹងធឹង» នៅពេលដែលយើង«ស្វែងរកហើយដេញតាមសេចក្ដីមេត្រីភាព» ជាមួយពួកអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នាឯង។ (ពេត្រុសទី១ ៣:១១) ការមិនស្របគំនិតគ្នានិងការយល់ខុស កើតឡើងពីពេលមួយទៅពេលមួយ។ (យ៉ាកុប ៣:២) ប្រសិនបើអនុញ្ញាតឲ្យសម្អប់ដុះឡើង នោះសន្ដិភាពនៃក្រុមជំនុំទាំងមូលអាចទៅជាមានគ្រោះថ្នាក់។ (កាឡាទី ៥:១៥) ដូច្នេះសូមដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យបានឆាប់ សូមស្វែងរកដំណោះស្រាយដោយសន្ដិវិធី។—ម៉ាថាយ ៥:២៣-២៥; អេភេសូរ ៤:២៦; កូល៉ុស ៣:១៣, ១៤
«គំនិតនឹងធឹង» និងភារៈទាំងឡាយក្នុងគ្រួសារ
៧. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលប៉ុលលើកទឹកចិត្តឲ្យបង្ហាញ«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងបញ្ហាធម្មតា? (ខ) តើប្ដីប្រពន្ធត្រូវតែមានអាកប្បកិរិយាយ៉ាងណា ចំពោះភារៈទាំងឡាយក្នុងផ្ទះ?
៧ សាវ័កប៉ុលបានឲ្យឱវាទពួកគ្រីស្ទានឲ្យ‹រស់នៅដោយគំនិតនឹងធឹង›ដែរ។ (ទីតុស ២:១២) ជាការគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលក្នុងបរិបទ ប៉ុលដាស់តឿនពួកស្ត្រី«ឲ្យគេស្រឡាញ់ប្ដីនឹងកូនខ្លួន ឲ្យមានចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបរិសុទ្ធ ជាអ្នករវល់តែនឹងការ នៅផ្ទះខ្លួន»។ (ទីតុស ២:៤, ៥) ប៉ុលបានសរសេរសេចក្ដីនោះ ក្នុងឆ្នាំ៦១-៦៤ ស.យ. គឺគ្រាន់តែបីបួនឆ្នាំមុននឹងទីបញ្ចប់នៃរបបយូដា។ ប៉ុន្តែ បញ្ហាធម្មតា ដូចជាកិច្ចការផ្ទះ ក៏នៅតែជាអ្វីដ៏សំខាន់។ ដូច្នេះ ទាំងប្ដីនិងប្រពន្ធត្រូវតែរក្សាឲ្យមានទស្សនៈល្អមាំមួន ចំពោះភារៈទាំងឡាយរបស់គេក្នុងផ្ទះ ដើម្បី«កុំឲ្យមានអ្នកណាប្រមាថដល់ព្រះបន្ទូលបានឡើយ»។ មេគ្រួសារម្នាក់បានសុំទោសដល់ភ្ញៀវ ពីព្រោះផ្ទះរបស់គាត់មិនសូវស្អាតបាត។ គាត់បានពន្យល់ថាគាត់មិនបានជួសជុលផ្ទះ «ពីព្រោះគាត់កំពុងតែធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយ»។ ជាការគួរឲ្យសរសើរ ពេលដែលយើងធ្វើការបូជាសំរាប់ព្រះរាជាណាចក្រ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែប្រយ័ត្ន ដែលយើងមិនបូជាសុខុមាលភាពនៃគ្រួសាររបស់យើង។
៨. តើតាមរបៀបណាដែលមេគ្រួសារមើលថែរក្សា សំរាប់សេចក្ដីត្រូវការនៃគ្រួសាររបស់គេឲ្យបានថ្លឹងថ្លែង?
៨ ព្រះគម្ពីរដាស់តឿនឪពុកទាំងឡាយឲ្យផ្ដល់អាទិភាពដល់គ្រួសាររបស់គេ ដោយចែងថា បើមិនផ្ដល់សំរាប់គ្រួសារខ្លួនទេ នោះ«ឈ្មោះថាបានបោះបង់ចោលសេចក្ដីជំនឿហើយ ក៏អាក្រក់ជាងមនុស្សដែលមិនបានជឿទៅទៀត»។ (ធីម៉ូថេទី១ ៥:៨) ខ្នាតគំរូនៃជីវភាពគឺមានផ្សេងៗគ្នាទូទាំងពិភពលោក ហើយជាការល្អក្នុងការរក្សាទុកទ្រព្យសម្បត្ដិឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ អ្នកសរសេរសុភាសិត ៣០:៨ បានអធិស្ឋានថា៖ «សូមកុំឲ្យទូលបង្គំមានសេចក្ដីទាល់ក្រ ឬជាអ្នកមានដែរ»។ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្ដាយមិនត្រូវធ្វើកន្តើយនឹងសេចក្ដីត្រូវការនៃកូនចៅរបស់គេឡើយ។ ឧទាហរណ៍ តើជាការមានប្រាជ្ញាឬ ក្នុងការបង្អត់គ្រួសារខ្លួនពីសេចក្ដីត្រូវការនៃជីវិត ដើម្បីនឹងស្វែងរកភារៈរបស់ព្រះឬ? តើនេះមិនអាចធ្វើឲ្យឈឺចាប់ដល់កូនចៅទេឬ? ម្យ៉ាងវិញទៀត សុភាសិត ២៤:២៧ ចែងថា៖ «ចូរត្រៀមការឯងនៅខាងក្រៅចុះ ហើយរៀបចំសំរាប់ខ្លួន នៅឯវាលជាមុនសិន ទើបសង់ផ្ទះឯងឡើងជាក្រោយ»។ ត្រូវហើយ កាលដែលមានការខ្វល់ខ្វាយខាងវត្ថុទ្រព្យជាសមហេតុផល តែ‹ការសង់គ្រួសាររបស់ខ្លួន›—ខាងវិញ្ញាណនិងខាងចិត្ត—គឺសំខាន់ណាស់។
៩. ហេតុអ្វីក៏មានប្រាជ្ញាសំរាប់មេគ្រួសារ ដើម្បីពិចារណានូវភាពអាចកើតឡើងនៃសេចក្ដីស្លាប់របស់គេឬជម្ងឺ?
៩ តើអ្នកបានចាត់ចែងវិធីដើម្បីមើលថែរក្សាគ្រួសារអ្នក ក្រែងលោអ្នកស្លាប់ដោយមើលមិនឃើញនោះទេ? សុភាសិត ១៣:២២ ចែងថា៖ «មនុស្សល្អ គេតែងតែទុកមរដកដល់កូនចៅរបស់ខ្លួន»។ ថែមពីលើមរតកនៃចំណេះអំពីព្រះយេហូវ៉ានិងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយទ្រង់ ឪពុកម្ដាយនឹងខ្វល់ខ្វាយក្នុងការចិញ្ចឹមខាងវត្ថុទ្រព្យសំរាប់កូនចៅរបស់គេ។ ក្នុងប្រទេសជាច្រើន មេគ្រួសារនឹងខំធ្វើឲ្យមានប្រាក់សន្សំ សំបុត្របណ្ដាំតាមច្បាប់ និងការធានារ៉ាប់រង។ ពីព្រោះ ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះមិនរួចពី‹គ្រានិងការកើតឡើងដែលមើលមិនឃើញ›នោះទេ។ (សាស្ដា ៩:១១) ប្រាក់ជា«គ្រឿងការពារ» ហើយគម្រោងការណ៍ដ៏ប្រយ័ត្នប្រយែង តែងតែអាចបំបែរសេចក្ដីទុក្ខលំបាក។ (សាស្ដា ៧:១២) ក្នុងប្រទេសជាច្រើន ដែលរដ្ឋាភិបាលមិនបង់តម្លៃព្យាបាលនោះ អ្នកខ្លះប្រហែលជាសម្រេចចិត្តទុកបេឡាសំរាប់សេចក្ដីត្រូវការខាងសុខភាពឬ រៀបចំសំរាប់ការធានារ៉ាប់រងសុខភាព។a
១០. តើតាមរបៀបណាដែលឪពុកម្ដាយ«ប្រមូលទុក»សំរាប់កូនចៅរបស់គេ?
១០ បទគម្ពីរក៏ចែងថា៖ «មិនគួរឲ្យកូនចៅត្រូវប្រមូលទុកឲ្យឪពុកម្ដាយទេ គឺឪពុកម្ដាយទេតើ ដែលត្រូវប្រមូលទុកឲ្យកូនវិញ»។ (កូរិនថូសទី២ ១២:១៤) ក្នុងលោកនេះ ជាការធម្មតាទេដែលឪពុកម្ដាយប្រមូលប្រាក់សំរាប់ការរៀនសូត្រអនាគតកូនចៅរបស់គេ និងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដើម្បីឲ្យគេមានការចាប់ផ្ដើមល្អក្នុងជីវិត។ តើអ្នកបានគិតអំពីការប្រមូលទុកសំរាប់អនាគតខាងវិញ្ញាណសំរាប់កូនអ្នកទេ? ឧបមាថាកូនមួយដែលធំឡើងបានស្វែងរកកិច្ចបំរើពេញពេល។ កាលដែលអ្នកបំរើពេញពេលមិនទារឬទន្ទឹងចាំការគាំទ្រពីក្រៅ ឪពុកម្ដាយដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប្រហែលជាសម្រេចចិត្ត ក្នុងការ‹ចែកឲ្យគាត់នូវអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ› ដើម្បីជួយគាត់ឲ្យបន្តធ្វើកិច្ចបំរើពេញពេល។—រ៉ូម ១២:១៣; សាំយូអែលទី១ ២:១៨, ១៩; ភីលីព ៤:១៤-១៨
១១. តើការមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវលើប្រាក់ បង្ហាញថាការឥតមានជំនឿឬ? សូមពន្យល់?
១១ ដោយមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះប្រាក់ មិនបង្ហាញថា យើងឥតមានជំនឿថារបបលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់របស់សាតាំងជិតបញ្ចប់នោះឡើយ។ នេះគ្រាន់តែជាការបង្ហាញ‹ប្រាជ្ញាមានប្រយោជន៍› និងការថ្លឹងមើលល្អ។ (សុភាសិត ២:៧; ៣:២១) នៅពេលមួយ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា«មនុស្សរបស់ផងលោកីយ៍នេះ គេមានប្រាជ្ញាចំពោះជំនាន់គេ ជាជាងមនុស្សរបស់ផងពន្លឺទៅទៀត» ក្នុងការប្រើប្រាក់របស់គេ។ (លូកា ១៦:៨) ដូច្នេះហើយដែលអ្នកខ្លះ ឃើញនូវសេចក្ដីត្រូវការដើម្បីកែសម្រួលតាមរបៀប ដែលគេប្រើធនធានរបស់គេ ដើម្បីឲ្យគេមើលថែរក្សាសេចក្ដីត្រូវការរបស់គ្រួសារគេបានប្រសើរទៀត។
«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងទស្សនៈរបស់យើងនៃវិជ្ជា
១២. តើតាមរបៀបណាដែលព្រះយេស៊ូបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈថ្មី?
១២ ‹ពិភពលោកនេះកំពុងតែប្រែប្រួល› និងការប្រែប្រួលខាងសេដ្ឋកិច្ចនិងការរីកចំរើនខាងបច្ចេកវិជ្ជា កំពុងតែកើតមានឡើងយ៉ាងលឿន។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣១) ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់ឲ្យចេះប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់គេ កាលដែលទ្រង់បញ្ជូនឲ្យគេទៅប្រតិបត្ដិការផ្សព្វផ្សាយដំបូងថា៖ «កុំឲ្យយកមាសប្រាក់ ឬលុយកាក់ ដាក់ក្នុងខ្សែក្រវាត់របស់អ្នកទៅឡើយ ក៏កុំឲ្យយកយាមសំរាប់តាមផ្លូវ ឬអាវ២ ស្បែកជើង ឬដំបងផង ដ្បិតអ្នកដែលធ្វើការ នោះគួរនឹងបានអាហារចិញ្ចឹមខ្លួន»។ (ម៉ាថាយ ១០:៩, ១០) ប៉ុន្តែ នៅគ្រាក្រោយមក ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលថា៖ «អ្នកណាដែលគ្មានដាវ ក៏ឲ្យអ្នកនោះលក់អាវខ្លួនទៅទិញមួយមក»។ (លូកា ២២:៣៦) តើអ្វីដែលបានប្រែប្រួល? គឺកាលៈទេសៈ។ បរិវេណខាងសាសនាបានក្លាយទៅជាឃោរឃៅ ហើយឥឡូវនេះ គេត្រូវតែធ្វើស្បៀងសំរាប់ខ្លួនគេ។
១៣. តើអ្វីជាគោលបំណងនៃវិជ្ជា ហើយតើតាមរបៀបណាដែលឪពុកម្ដាយអាចគាំទ្រកូនចៅរបស់គេក្នុងរឿងនេះ?
១៣ ដូច្នេះសព្វថ្ងៃនេះដែរ ឪពុកម្ដាយប្រហែលជាត្រូវការគិតអំពីស្ថានការណ៍នៃសេដ្ឋកិច្ច។ ឧទាហរណ៍ តើអ្នកធ្វើការរៀបចំដើម្បីធានាថាកូនចៅរបស់អ្នកនឹងទទួលការសិក្សាគ្រប់គ្រាន់ទេ? គោលបំណងនៃវិជ្ជាត្រូវតែប្រដាប់ក្មេងម្នាក់ឲ្យជាអ្នកបំរើដ៏មានប្រសិទ្ធិភាពនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ហើយវិជ្ជាដ៏សំខាន់ជាងគេបំផុត គឺការអប់រំខាងវិញ្ញាណ។ (អេសាយ ៥៤:១៣) ឪពុកម្ដាយក៏ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់អំពីសមត្ថភាពនៃកូនចៅរបស់គេ ដើម្បីឲ្យគេអាចទំនុកបំរុងខាងលុយកាក់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះ សូមផ្ដល់ឲ្យការណែនាំដល់កូនចៅរបស់អ្នក ជួយគេឲ្យជ្រើសរើសប្រធានសមហេតុផលក្នុងសាលា ហើយពិគ្រោះជាមួយគេថាតើជាការមានប្រាជ្ញា ដើម្បីបន្តវិជ្ជាថែមទៀតឬក៏អត់។ សេចក្ដីសម្រេចចិត្តបែបនេះ ជាភារៈកិច្ចគ្រួសារ ហើយអ្នកដទៃមិនត្រូវរិះគន់លើសេចក្ដីសម្រេចចិត្តនោះឡើយ។ (សុភាសិត ២២:៦) ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានជ្រើសរើសដើម្បីបង្រៀនកូនរបស់គេនៅឯផ្ទះ?b ទោះជាមនុស្សជាច្រើនបានធ្វើការយ៉ាងប្រសើរក៏ដោយ មនុស្សខ្លះបានឃើញថា កិច្ចការធ្វើនេះជាអ្វីដ៏ពិបាកជាងគេគិតទៅទៀត ហើយកូនចៅរបស់គេបានបង់នូវវិជ្ជាគ្រប់គ្រាន់។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកពិចារណាអំពីការសិក្សានៅឯផ្ទះ សូមគិតអំពីតម្លៃឲ្យបានមែនទែន ដោយស្ទង់ប៉ាន់មើលឲ្យប្រាកដប្រជា ថាតើអ្នកមានជំនាញនិងការទូន្មានផ្លាស់ខ្លួនចាំបាច់ ដើម្បីនឹងធ្វើបែបនេះ។—លូកា ១៤:២៨
‹សូមកុំស្វែងរកការយ៉ាងធំ›
១៤, ១៥. (ក) តើតាមរបៀបណាដែលបារូកបានបាត់បង់ការថ្លឹងថ្លែងខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់? (ខ) ហេតុអ្វីក៏មិនជាឆ្លាត ចំពោះគាត់ក្នុងការ‹ស្វែងរករបស់យ៉ាងធំ›?
១៤ ដោយសារទីបញ្ចប់នៃរបបលោកីយ៍នេះ មិនទាន់បានចប់នៅឡើយ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមានចិត្តទោរទន់ក្នុងការស្វែងរកអ្វីដែលលោកីយ៍នេះមាន—អាជីពដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ មុខងារដែលឲ្យកំរៃច្រើន និងទ្រព្យសម្បត្ដិ។ សូមពិចារណាអំពីស្មៀនរបស់យេរេមា ឈ្មោះ បារូក។ គាត់បានសោកស្ដាយថា៖ «វរហើយខ្ញុំ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានបន្ថែមសេចក្ដីសោកសៅ ដល់សេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ល្វើយទៅដោយថ្ងូរ ឥតមានសេចក្ដីសំរាកឡើយ»។ (យេរេមា ៤៥:៣) បារូកបានអស់កម្លាំង។ បំរើជាស្មៀនរបស់យេរេមា ជាកិច្ចការដ៏ពិបាក និងតានតឹងមួយ។ (យេរេមា ៣៦:១៤-២៦) ហើយភាពតានតឹងនោះ គឺហាក់ដូចមិនចេះចប់ទេ។ នេះនឹងអស់រយ:១៨ឆ្នាំ មុននឹងក្រុងយេរូសាឡិមបានត្រូវកំទេចចោល។
១៥ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់បារូកថា៖ «របស់អ្វីដែលអញបានស្អាងឡើង នោះអញនឹងរំលំចុះ ហើយរបស់អ្វីដែលអញបានដាំ នោះអញនឹងដករំលើងវិញ ក៏នឹងធ្វើយ៉ាងនោះនៅពេញក្នុងស្រុកផង ដូច្នេះ តើឯងស្វែងរកការយ៉ាងធំសំរាប់ខ្លួនឬ កុំឡើយ»។ បារូកបានបាត់បង់សេចក្ដីថ្លឹងថ្លែងរបស់គាត់។ គាត់បានចាប់ផ្ដើម‹ស្វែងរកការយ៉ាងធំសំរាប់ខ្លួន› ប្រហែលជាទ្រព្យសម្បត្ដិ ភាពធំដុំ ឬសន្ដិសុខខាងវត្ថុទ្រព្យ។ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ានឹង«ដករំលើងវិញ ក៏នឹងធ្វើយ៉ាងនោះនៅពេញក្នុងស្រុក» តើជាការមានប្រយោជន៍អ្វីក្នុងការស្វែងរករបស់បែបនេះ? ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ប្រទានការរំឭកដែលគួរគិតនេះថា៖ «អញនឹងនាំសេចក្ដីអាក្រក់មកលើគ្រប់ទាំងសាច់ . . . អញនឹងឲ្យដល់ឯងទុកជារំពា នៅគ្រប់ទីកន្លែងណាដែលឯងនឹងទៅផង»។ ទ្រព្យសម្បត្ដិនឹងមិនរួចផុតពីសេចក្ដីហិនវិនាសនៃក្រុងយេរូសាឡិមឡើយ! ព្រះយេហូវ៉ាបានធានារ៉ាប់រងតែសេចក្ដីសង្គ្រោះនៃ‹ជីវិតគាត់ទុកជារំពា›។—យេរេមា ៤៥:៤, ៥
១៦. តើអ្វីជាមេរៀនដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ អាចរៀនពីការពិសោធរបស់បារូក?
១៦ បារូកបានធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយតាមនឹងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ា បារូកបានរួចរស់ជីវិត។ (យេរេមា ៤៣:៦, ៧) នេះជាមេរៀនដ៏ខ្លាំងមួយសំរាប់ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាសព្វថ្ងៃនេះ! នេះមិនមែនជាគ្រាក្នុងការ‹ស្វែងរកការយ៉ាងធំសំរាប់ខ្លួនយើង›ទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះ«លោកីយ៍នេះនឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់វា នោះកំពុងកន្លងទៅ»។—យ៉ូហានទី១ ២:១៧
ការប្រើដ៏ល្អនៃពេលវេលាដែលនៅសល់
១៧, ១៨. (ក) តើយ៉ូណាសបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា ពេលដែលពួកក្រុងនីនីវេបានប្រែចិត្ត? (ខ) តើអ្វីជាមេរៀនដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយ៉ូណាស?
១៧ បើដូច្នេះ តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចប្រើពេលវេលាដែលនៅសល់ឲ្យបានប្រសើរ? សូមរៀនពីការពិសោធនៃព្យាការីយ៉ូណាស។ គាត់«ទៅឯក្រុងនីនីវេ . . . នោះលោកប៉ាវប្រកាសថា៖ ‹នៅតែ៤០ថ្ងៃទៀតក្រុងនីនីវេនឹងត្រូវបំផ្លាញហើយ»។ ជាការភ្ញាក់ផ្អើលដល់យ៉ូណាស ពួកក្រុងនីនីវេបានប្រព្រឹត្តតាមសាររបស់គាត់ ហើយក៏បានប្រែចិត្ត! ព្រះយេហូវ៉ាបានទប់ពីការកំទេចទីក្រុងនោះ។ តើយ៉ូណាសមានចិត្តយ៉ាងណា? «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទូលបង្គំសូមអង្វរដល់ទ្រង់ សូមដកជីវិតទូលបង្គំចេញចុះ ដ្បិតស៊ូឲ្យទូលបង្គំស្លាប់ទៅជាជាងរស់នៅវិញ»។—យ៉ូណាស ៣:៣, ៤; ៤:៣
១៨ ពេលនោះព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនយ៉ូណាសនូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ។ ទ្រង់«បំរុងឲ្យមានដើមវល្លិដុះឡើងគ្របបាំងយ៉ូណាស ដើម្បីឲ្យបានជាម្លប់ពីលើក្បាល . . . យ៉ូណាសមានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង ដោយព្រោះដើមវល្លិនោះ»។ ប៉ុន្តែ ការអរសប្បាយរបស់យ៉ូណាសមានតែខ្លីទេ កាលដែលដើមនោះបានស្វិតក្រៀមទៅ។ យ៉ូណាសបានក្លាយទៅជា«ខឹង»លើភាពមិនស្រួលរបស់គាត់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាក់ចំណុចរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ឯងបានអាល័យចំពោះដើមវល្លិ . . . ដូច្នេះ តើមិនគួរឲ្យអញអាល័យចំពោះក្រុងនីនីវេ ជាទីក្រុងយ៉ាងធំនេះ ដែលមានមនុស្សជាង១សែន២ម៉ឺននាក់ ជាពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ស្ដាំ មិនស្គាល់ឆ្វេងសោះ ព្រមទាំងហ្វូងសត្វយ៉ាងច្រើនផងទេឬអី»?—យ៉ូណាស ៤:៦, ៧, ៩-១១
១៩. តើការគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯងអ្វីដែលយើងចង់ជៀសវាងនោះ?
១៩ ការវែកញែករបស់យ៉ូណាសគឺគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនមែន! គាត់អាចអាណិតដល់ដើមនោះ ប៉ុន្តែ គាត់ឥតមានចិត្តអាណិតមេត្ដាដល់មនុស្សនៃក្រុងនីនីវេទេ—ជាពួកមនុស្ស បើនិយាយប្រៀបធៀបខាងវិញ្ញាណ ‹ឥតដឹងអំពីភាពខុសគ្នារវាងដៃស្ដាំនិងដៃឆ្វេងរបស់គេ›។ យើងក៏ប្រហែលជាចង់ឃើញនូវសេចក្ដីហិនវិនាសនៃលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះ ហើយនេះក៏ប្រហែលជាត្រឹមត្រូវមែន! (ថែស្សាឡូនីចទី២ ១:៨) ប៉ុន្តែ កាលដែលរង់ចាំនោះ យើងមានភារកិច្ចដើម្បីជួយមនុស្សដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ បើនិយាយប្រៀបធៀបខាងវិញ្ញាណ គឺ‹ឥតដឹងពីដៃស្ដាំនិងដៃឆ្វេងរបស់គេ›។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦; រ៉ូម ១០:១៣-១៥) តើអ្នកនឹងប្រើពេលវេលាដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន ដើម្បីជួយមនុស្សឲ្យបានច្រើនដឹងអំពីចំណេះដ៏មានតម្លៃនៃព្រះយេហូវ៉ាទេ? តើមុខងារអ្វីដែលអាចស្មើនឹងអំណរនៃការជួយបុគ្គលណាម្នាក់ឲ្យទទួលជីវិតនោះ?
បន្តរស់នៅដោយមាន«គំនិតនឹងធឹង»
២០, ២១. (ក) តើមានផ្លូវណាខ្លះ ដែលយើងអាចបង្ហាញនូវ«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងកំឡុងថ្ងៃនៅខាងមុខនេះ? (ខ) តើនឹងមានពរអ្វីខ្លះ ពីការរស់នៅដោយមាន«គំនិតនឹងធឹង»?
២០ កាលដែលរបបលោកីយ៍របស់សាតាំងកាន់តែធ្លាក់ចូលក្នុងសេចក្ដីហិនវិនាស ការពិបាកថ្មីនឹងប្រាកដជាប្រឈមមុខយើង។ ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៣ ទាយថា៖ «ពួកអាក្រក់ នឹងពួកឆបោក គេនឹងមានជំនឿនជឿនទៅខាងសេចក្ដីអាក្រក់ កាន់តែខ្លាំងឡើង»។ ប៉ុន្តែ សូមកុំឲ្យ«ត្រូវនឿយហត់ ហើយរសាយចិត្តចេញ»។ (ហេព្រើរ ១២:៣) ចូរពឹងពាក់លើព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីកម្លាំងចុះ។ (ភីលីព ៤:១៣) សូមរៀនឲ្យចេះប្រែប្រួលតាមកាលៈទេសៈអាក្រក់ទាំងនេះ ជាជាងគិតតែលើអតីតកាលនោះ។ (សាស្ដា ៧:១០) ចូរប្រើប្រាជ្ញាដ៏មានប្រយោជន៍ ដោយធ្វើតាមការដឹកនាំ‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›ដែលបានផ្ដល់មក។—ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧
២១ ចំពោះមានពេលវេលាសល់ប៉ុន្មានទៀត យើងមិនដឹងទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចនិយាយដោយទុកចិត្តថា‹ទីបញ្ចប់កាន់តែកៀកណាស់ហើយ›។ ទំរាំពេលនោះមកដល់ សូមឲ្យយើងរស់នៅដោយមាន«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយគ្នា ក្នុងរបៀបដែលយើងមើលថែរក្សាគ្រួសាររបស់យើង ហើយក្នុងភារកិច្ចទាំងឡាយរបស់យើង។ ដោយធ្វើដូច្នេះ យើងគ្រប់គ្នាអាចមានការទុកចិត្ត ថានៅទីបំផុត យើងនឹងបានជា«ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន ទាំងមានសេចក្ដីមេត្រីផង»!—ពេត្រុសទី២ ៣:១៤
[កំណត់សម្គាល់]
a ឧទាហរណ៍ ក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកមនុស្សជាច្រើនមានការរ៉ាប់រងខាងសុខភាព ថ្វីបើមានតម្លៃក៏ដោយ។ គ្រួសារស្មរបន្ទាល់ខ្លះ បានឃើញថា គ្រូពេទ្យមួយចំនួនមានការសុខចិត្តពិនិត្យមើលវិធីព្យាបាលដោយឥតប្រើឈាម ពេលដែលគ្រួសាររ៉ាប់រងខាងព្យាបាល។ គ្រូពេទ្យជាច្រើននឹងយល់ព្រមទទួលការបង់ថោក ដែលអនុញ្ញាតឲ្យក្រោមគម្រោងការណ៍ធានារ៉ាប់រង ឬការរ៉ាប់រងសុខភាពខាងរដ្ឋាភិបាល។
b ការទទួលវិជ្ជាតាមផ្ទះ ជាសេចក្ដីសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួន។ សូមមើលអត្ថបទ «សាលានៅឯផ្ទះ—តើសំរាប់អ្នកឬ»? ដែលមានក្នុង ៨ មេសា ១៩៩៣ នៃទស្សនាវដ្ដី ភ្ញាក់រឭក! (ភាសាអង់គ្លេស)
ចំណុចសំរាប់ពិនិត្យសើរើឡើងវិញ
◻ តើតាមរបៀបណាដែលយើងបង្ហាញ«គំនិតនឹងធឹង» ក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង?
◻ តើតាមរបៀបណាដែលយើងបង្ហាញការថ្លឹងថ្លែង ក្នុងការមើលថែរក្សាសំរាប់គ្រួសាររបស់យើង?
◻ ហេតុអ្វីក៏ឪពុកម្ដាយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នឹងវិជ្ជានៃកូនចៅរបស់គេ?
◻ តើមានមេរៀនអ្វីខ្លះដែលយើងរៀនពីបារូកនិងយ៉ូណាស?
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
ពេលដែលប្ដីនិងប្រពន្ធប្រព្រឹត្តមិនល្អទៅលើគ្នា ពួកគេធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងរបស់គេជាមួយព្រះយេហូវ៉ាទៅជាទន់ខ្សោយ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៧]
ឪពុកម្ដាយត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់នឹងវិជ្ជានៃកូនចៅរបស់គេ