សុភមង្គលពិត—តើអ្វីជាកូនសោ?
មនុស្សលោកបានត្រូវបង្កើតមកឲ្យមានចិត្តសប្បាយរីករាយ។ ហេតុអ្វីក៏យើងដឹងជាក់ច្បាស់អំពីរឿងនេះ? សូមយើងពិចារណាមើលនូវដើមកំណើតរបស់មនុស្ស។
ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតគូស្វាមីភរិយាទីមួយ ឲ្យមានសមត្ថភាពដើម្បីទទួលសុភមង្គល។ អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានដាក់នៅក្នុងទីមនោរម្យ គឺសួនច្បារនៃការកំសាន្តដែលហៅថាអេដែន។ ព្រះអាទិទេពទំនុកបំរុងពួកគេខាងរបស់របរចាំបាច់ទាំងអស់នៃជីវិត។ សួនច្បារមាន«គ្រប់អស់ទាំងដើមឈើដែលគួរពិចពិលរមឹលមើល ហើយសំរាប់ជាអាហារផង»។ (លោកុប្បត្តិ ២:៩) អ័ដាមនិងអេវ៉ាមានសុខភាពដ៏មាំមួន ខ្លាំង ហើយល្អ—ពួកគេគ្រប់ល័ក្ខណ៍ហើយសប្បាយចិត្តណាស់។
តើអ្វីទៅជាកូនសោដែលនាំឲ្យគេមានសុភមង្គល? តើមកពីលំនៅមនោរម្យ ឬក៏រូបកាយដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់គេឬ? អំណោយទាំងនេះដែលព្រះប្រទានឲ្យ បានផ្ដល់នូវការកំសាន្តនៃជីវិតរបស់គេ។ ប៉ុន្តែ សុភមង្គលរបស់គេមិនមែនពឹងពាក់លើរបស់របរដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរបាននោះទេ។ សួនច្បារអេដែនមិនមែនគ្រាន់តែជាសួនច្បារល្អប៉ុណ្ណោះទេ។ គឺជាបដិសរណដ្ឋាន កន្លែងសំរាប់ថ្វាយបង្គំព្រះ។ កូនសោចំពោះសុភមង្គលអស់កល្បរបស់គេនោះ គឺសំដៅទៅលើសមត្ថភាពរបស់គេ ដើម្បីកសាងហើយរក្សាទំនាក់ទំនងដ៏ជាទីស្រឡាញ់ជាមួយព្រះអាទិទេព។ ដើម្បីឲ្យមានចិត្តសប្បាយ មុនដំបូងពួកគេត្រូវតែជាមនុស្សខាងវិញ្ញាណ។—ប្រៀបធៀប ម៉ាថាយ ៥:៣
ភាពវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យមានសុភមង្គល
ដំបូងអ័ដាមមានទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះ។ គឺជាទំនាក់ទំនងដ៏ជាទីស្រឡាញ់យ៉ាងថ្នាក់ថ្នម ដូចដែលរវាងកូននិងឪពុកអញ្ចឹង។ (លូកា ៣:៣៨) នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន អ័ដាមនិងអេវ៉ាមានឱកាសដ៏ល្អ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបំពេញការថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដោយការគោរពតាមព្រះយេហូវ៉ាដ៏ស្មគ្រចិត្តនិងដ៏ជាទីស្រឡាញ់ ពួកគេនឹងផ្ដល់កិត្ដិយសនិងសិរីរុងរឿងដល់ព្រះ ច្រើនជាងសត្វទាំងឡាយដែលព្រះបានបង្កើត។ ពួកគេអាចសរសើរព្រះដោយប្រាជ្ញានូវគុណសម្បត្ដិដ៏ល្អ ហើយគាំទ្រអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់។ ពួកគេក៏អាចបន្តទទួលនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការថ្នាក់ថ្នមពីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
ចំណែកមេត្រីជាមួយព្រះអាទិទេព ហើយគោរពតាមច្បាប់របស់ទ្រង់ នោះបានផ្ដល់នូវសុភមង្គលពិតចំពោះឪពុកម្ដាយទីមួយរបស់យើង។ (លូកា ១១:២៨) អ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនចាំបាច់ពិសោធការពិបាកដ៏រាប់ឆ្នាំនោះទេ ហើយមិនចាំបាច់សាកល្បងម្ដងហើយម្ដងទៀត មុនស្វែងរកកូនសោចំពោះសុភមង្គលនោះ។ ពួកគេមានចិត្តសប្បាយតាំងតែពីគេបានកើតមកម្ល៉េះ។ ដោយមានសភាពស្ងប់ស្ងៀមជាមួយព្រះ ហើយស្ដាប់បង្គាប់អំណាចរបស់ទ្រង់ នោះធ្វើឲ្យគេសប្បាយរីករាយ។
ប៉ុន្តែ សុភមង្គលនោះក៏បានចប់នៅពេលដែលគេបានប្រឆាំងនឹងព្រះ។ ដោយបះបោរ អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណរបស់គេជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេមិនមែនជាមិត្តសំឡាញ់នឹងព្រះទៀតឡើយ។ (លោកុប្បត្តិ ៣:១៧-១៩) នៅថ្ងៃដែលពួកគេបានបណ្ដេញចេញពីសួនច្បារនោះ មើលទៅព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដាច់ការទាក់ទងជាមួយពួកគេនៅពេលនោះភ្លាម។ ពួកគេបាត់បង់ភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់គេ ជីវិតអស់កល្ប ហើយទីលំនៅមនោរម្យរបស់គេ។ (លោកុប្បត្តិ ៣:២៣) ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះ តាំងពីពួកគេបានបាត់បង់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ពួកគេបានបាត់បង់កូនសោចំពោះសុភមង្គល។
សមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីជ្រើសរើស
មុនពេលស្លាប់ អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានផ្ដល់កូនចៅរបស់គេនូវគុណសម្បត្ដិមនុស្ស មនសិការខាងក្នុងរបស់គេ ហើយសមត្ថភាពសំរាប់ខាងវិញ្ញាណ។ គ្រួសារមនុស្សជាតិមិនបានធ្លាក់ដល់ថ្នាក់ដូចសត្វនោះទេ។ យើងអាចផ្សះផ្សាជាមួយព្រះអាទិទេព។ (កូរិនថូសទី២ ៥:១៨) ជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា មនុស្សជាតិបន្តការជ្រើសរើស ថាតើគោរពព្រះឬក៏មិនគោរពព្រះ។ នេះបានបង្ហាញជាច្រើនសតវត្សក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ា បានផ្ដល់ឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថ្មី នូវជម្រើសជីវិតឬសេចក្ដីស្លាប់។ តាមអ្នកនាំពាក្យរបស់ទ្រង់ គឺលោកម៉ូសេ ព្រះមានបន្ទូលថា៖ «អញបានដាក់សំញែងជីវិត នឹងសេចក្ដីល្អនៅមុខឯង ព្រមទាំងសេចក្ដីស្លាប់នឹងសេចក្ដីអាក្រក់»។—ចោទិយកថា ៣០:១៥-១៨
សូម្បីតែឥឡូវនេះ រាប់ពាន់ឆ្នាំក្រោយពីសួនមនោរម្យពីសម័យបុរាណបានបាត់បង់ទៅ យើងជាមនុស្សនៅមានសមត្ថភាពជ្រើសរើសផ្លូវត្រឹមត្រូវដែរ។ យើងមានមនសិការដែលប្រើការបាន ហើយអាចគោរពតាមច្បាប់វិន័យព្រះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពី «មនុស្សនៅក្នុងរបស់យើង» ហើយមនុស្សខាង «ក្នុង»។ (កូរិនថូសទី២ ៤:១៦; រ៉ូម ៧:២២) ឃ្លាទាំងនេះទាក់ទងនឹងសក្ដានុពលដែលយើងមានពីកំណើត ដើម្បីសម្ដែងគុណសម្បត្ដិរបស់ព្រះ ដើម្បីគិតដូចគំនិតព្រះ បើឲ្យបានជាបុគ្គលខាងវិញ្ញាណ។
ចំពោះសីលធម៌និងមនសិការរបស់យើង សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «កាលណាពួកសាសន៍ដទៃ ដែលគ្មានក្រិត្យវិន័យ គេបានប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យពីបវេណី នោះពួកដែលគ្មានក្រិត្យវិន័យនោះឯង គេជាក្រិត្យវិន័យដល់ខ្លួនគេវិញ ដោយសម្ដែងថា របៀបក្រិត្យវិន័យបានកត់ទុកក្នុងចិត្តគេហើយ បញ្ញាចិត្តគេក៏ធ្វើបន្ទាល់ឲ្យ ហើយគំនិតគេជួនកាលប្រកាន់ទោស ជួនកាលដោះសាគ្នាទៅវិញទៅមក»។—រ៉ូម ២:១៤, ១៥
ប្រាជ្ញាព្រះនិងការគោរពតាម—ជាកូនសោ
បុគ្គលម្នាក់ប្រហែលសួរថា ‹ប្រសិនបើយើងទាំងអស់គ្នាមានគំនិតជាធម្មតាដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយជាលទ្ធផល ចង់បានសុភមង្គលពិតនោះ ហេតុអ្វីបានជាអពមង្គលកាន់តែមានកើនទូទៅដូច្នេះ? នេះគឺពីព្រោះដើម្បីឲ្យមានការសប្បាយចិត្ត យើងនិមួយៗត្រូវតែលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ថ្វីបើបានបង្កើតដូចរូបអង្គព្រះពីដើមមែន មនុស្សបានដាច់ចេញពីព្រះអាទិទេពរបស់គេ។ (អេភេសូរ ៤:១៧, ១៨) ដូច្នេះហើយ យើងម្នាក់ៗត្រូវតែបោះជំហានឲ្យបានមាំមួន ដើម្បីបង្កើតហើយរក្សាការទាក់ទងខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះ។ ការទាក់ទងរបៀបនេះមិនដែលកើតដោយខ្លួនឯងបានទេ។
ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់នូវគោលការណ៍សំខាន់ពីរ ក្នុងការចំរើនខាងវិញ្ញាណ។ គោលការណ៍មួយ គឺត្រូវស្វែងរកចំណេះត្រឹមត្រូវនៃព្រះ ហើយមួយទៀតគឺត្រូវអនុវត្តតាមព្រះហឫទ័យនៃទ្រង់។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) ដោយស្រង់ពាក្យបន្ទូលនៃព្រះ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «សេចក្ដីចែងទុកមកដូច្នេះ ‹មនុស្សមិនមែនរស់ ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ គឺរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល ដែលចេញពីព្រះឱស្ឋព្រះមកដែរ›»។ (ម៉ាថាយ ៤:៤) នៅពេលមួយទៀត ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «អាហារខ្ញុំ គឺត្រង់ដែលខ្ញុំធ្វើតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមក ព្រមទាំងបង្ហើយការរបស់ទ្រង់នោះឯង»។ (យ៉ូហាន ៤:៣៤) យើងមិនចាំបាច់ចំណាយរាប់សតវត្សក្នុងការពិសោធស្រាវជ្រាវរកសុភមង្គលទេ។ ការពិសោធមិនមែនជាកូនសោដែលនាំឲ្យមានសុភមង្គលទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ មានតែប្រាជ្ញារបស់ព្រះនិងការគោរពតាមព្រះអាទិទេពរបស់យើងទេ ដែលអាចនាំឲ្យមានជីវិតសប្បាយពិតបាន។—ទំនុកដំកើង ១៩:៧, ៨; សាស្ដា ១២:១៣
ច្បាស់ណាស់ សុភមង្គលដែលមានពីការទុកចិត្តលើប្រាជ្ញាដល់ព្រះ ហើយមានឋានៈល្អចំពោះព្រះ នោះមិនហួសពីការឈូងរបស់យើងឡើយ។ (កិច្ចការ ១៧:២៦, ២៧) ចំណេះនៃព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ នោះជាឯកសិទ្ធិចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ ព្រះគម្ពីរ ដោយបានបោះពុម្ពរាប់ពាន់លានក្បាលជាច្រើនភាសា នៅតែជាសៀវភៅដែលបានត្រូវចែកចាយដ៏ច្រើនបំផុតក្នុងពិភពលោក។ ព្រះគម្ពីរអាចជួយអ្នកធ្វើជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះ ហើយឲ្យមានសុភមង្គលពិត ពីព្រោះបទគម្ពីរប្រាប់យើងថា៖ «សប្បាយហើយ សាសន៍ណាដែលយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះ»!—ទំនុកដំកើង ១៤៤:១៥
[ប្រអប់នៅទំព័រ៦]
ជំហានចំពោះសុភមង្គល
១. អបអរហើយបណ្ដុះភាពវិញ្ញាណ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលស្ដាប់ព្រះ បន្ទូល ហើយកាន់តាម»!—លូកា ១១:២៨
២. ទទួលស្គាល់ថា ការយល់ព្រមពីព្រះគឺសំខាន់ជាងទ្រព្យសម្បត្ដិឬភាពហ៊ឺហា។ ប៉ុលបានសរសេរថា៖ «តែការគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះ ដែលមានទាំងចិត្តស្កប់ស្កល់ផង នោះជាកំរៃ១យ៉ាងធំមែន . . . មានអាហារទទួលទាន នឹងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ»។—ធីម៉ូថេទី១ ៦:៦-៨
៣. ខំប្រឹងបណ្ដុះហើយធ្វើតាមមនសិការដែលបានអប់រំពីព្រះគម្ពីរ។—រ៉ូម ២:១៤, ១៥
៤. សម្រេចចិត្តដើម្បីគោរពតាមព្រះយេហូវ៉ា ដោយធ្វើដូច្នេះ គឺមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីក្លាយជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ ដាវីឌពីសម័យបុរាណបានសរសេរថា៖ «សប្បាយហើយ សាសន៍ណាដែលយកព្រះយេហូវ៉ាទុកជាព្រះរបស់ខ្លួន»!—ទំនុកដំកើង ១៤៤:១៥
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
«សប្បាយហើយ អស់អ្នកដែលដឹងនូវសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់គេ»។—ម៉ាថាយ ៥:៣, ព.ថ.