ការបំពេញតម្រូវការរបស់ព្រះ តែងលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ា
«ទូលបង្គំនឹង . . . លើកដំកើងទ្រង់ដោយអរព្រះគុណ»។—ទំនុកដំកើង ៦៩:៣០
១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាគួរនឹងដំកើង? (ខ) តើយើងលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាដោយអរព្រះគុណយ៉ាងដូចម្ដេច?
ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ជាព្រះមហាក្សត្រសកលលោក ហើយថែមទាំងជាអ្នកបង្កើតទៀតផង។ ហេតុនេះហើយព្រះនាមទ្រង់ និងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ជាអ្វីដែលគួរនឹងលើកដំកើង។ ការលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាបានសេចក្ដីថា យើងគោរពទ្រង់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅបំផុត ហើយសរសើរទ្រង់តាមរយៈពាក្យសំដីនិងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ការធ្វើយ៉ាងនេះ«ដោយអរព្រះគុណ» តម្រូវឲ្យយើងមានកតញ្ញូធម៌ជារៀងរហូត ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើដើម្បីយើងនៅពេលឥឡូវនេះ ហើយចំពោះអ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើនាពេលអនាគតផងដែរ។ យើងត្រូវមានទស្សនៈដូចបានបង្ហាញក្នុងវិវរណៈ ៤:១១ ពេលសត្តនិករវិញ្ញាណស្មោះត្រង់នៅស្ថានសួគ៌ប្រកាសថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នាអើយ! ទ្រង់គួរនឹងទទួលសិរីល្អ កិត្ដិនាម នឹងព្រះចេស្ដា ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ហើយគឺដោយបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ហើយ ដែលរបស់ទាំងនោះបានកើតមក ហើយមាននៅផង»។ ក៏ប៉ុន្តែ តើយើងអាចលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងអាចលើកដំកើងទ្រង់ដោយរៀនអំពីទ្រង់ និងប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីយើង។ យើងត្រូវមានអារម្មណ៍ដូចគ្នានឹងអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ពេលគាត់និយាយថា៖ «សូមបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យទូលបង្គំបានប្រព្រឹត្តតាមព្រះហឫទ័យទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះនៃទូលបង្គំពិត»។—ទំនុកដំកើង ១៤៣:១០
២. តើព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាទៅលើអ្នកដែលលើកដំកើងទ្រង់ និងអ្នកដែលមិនលើកដំកើងទ្រង់?
២ ព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់អ្នកដែលលើកដំកើងទ្រង់។ ហេតុនេះហើយបានជាទ្រង់«ប្រទានរង្វាន់ ដល់អស់អ្នកដែលស្វែងរកទ្រង់»។ (ហេព្រើរ ១១:៦) តើរង្វាន់នោះជាអ្វីទៅ? ព្រះយេស៊ូបានអធិស្ឋានទូលថ្វាយព្រះវរបិតាសួគ៌ារបស់ទ្រង់ថា៖ «នេះជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង»។ (យ៉ូហាន ១៧:៣) ពិតមែនហើយ អស់អ្នកដែល«លើកដំកើង[ព្រះយេហូវ៉ា]ដោយអរព្រះគុណ» នឹង«បានផែនដីជាមរតក ហើយនឹងនៅលើផែនដីជានិច្ច»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៩, ព.ថ.) ផ្ទុយទៅវិញ «គ្មានរង្វាន់ណា ឲ្យដល់មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ»។ (សុភាសិត ២៤:២០) បន្ថែមទៅទៀត យើងត្រូវលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាជាចាំបាច់ក្នុងថ្ងៃជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ ពីព្រោះបន្ដិចទៀតទ្រង់នឹងបំផ្លាញចោលមនុស្សទុច្ចរិត តែទ្រង់នឹងរក្សាទុកមនុស្សសុចរិតឲ្យគង់នៅ។ «លោកីយនេះ នឹងសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នារបស់វា នោះកំពុងកន្លងទៅ តែអ្នកណាដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ នោះនឹងនៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចវិញ»។—យ៉ូហានទី១ ២:១៧; សុភាសិត ២:២១, ២២
៣. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរផ្ចង់អារម្មណ៍ទៅលើសៀវភៅម៉ាឡាគី?
៣ ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានត្រូវកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ ដ្បិត«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង»។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) បន្ទូលរបស់ព្រះមានកំណត់ហេតុជាច្រើនអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរទៅលើអ្នកដែលលើកដំកើងទ្រង់ ហើយអំពីអ្វីដែលកើតឡើងដល់អ្នកដែលមិនព្រមធ្វើដូច្នេះ។ កំណត់ហេតុមួយបែបនេះទាក់ទងនឹងអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅស្រុកអ៊ីស្រាអែលនាសម័យព្យាការីលោកម៉ាឡាគី។ លោកម៉ាឡាគីបានសរសេរសៀវភៅឈ្មោះម៉ាឡាគី ប្រមាណឆ្នាំ៤៤៣ មុនស.យ. ពេលអភិបាលនេហេមាគ្រប់គ្រងស្រុកយូដា។ សៀវភៅនេះមានបន្ទូលដ៏ធ្ងន់របស់ព្រះនិងជាបន្ទូលដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្ត ហើយក៏មានទំនាយនិងពត៌មានដែល«បានកត់ទុក សំរាប់ជាសេចក្ដីទូន្មានប្រដៅ ដល់យើងរាល់គ្នា ដែលយើងនៅគ្រាចុងបំផុតនៃអស់ទាំងកល្ប»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១១) ការផ្ដោតចិត្តផ្ដិតអារម្មណ៍ទៅលើពាក្យរបស់ម៉ាឡាគីអាចជួយយើងរៀបចំសំរាប់«ថ្ងៃដ៏ធំហើយគួរស្ញែងខ្លាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ា» ជាពេលដែលទ្រង់នឹងបំផ្លាញចោលរបបលោកីយ៍ដ៏អាក្រក់នេះ។—ម៉ាឡាគី ៤:៥
៤. តើចំណុចប្រាំមួយណា ដែលត្រូវឆ្លុះបញ្ចាំងក្នុងម៉ាឡាគីជំពូកទី១?
៤ សៀវភៅម៉ាឡាគីដែលបានត្រូវសរសេរជាង២.៤០០ឆ្នាំមុននេះ អាចជួយយើងនៅសតវត្សទី២១នេះ ឲ្យប្រុងប្រៀបសំរាប់ថ្ងៃដ៏គួរឲ្យស្ញែងខ្លាចរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ តើយ៉ាងដូចម្ដេច? ជំពូកទីមួយឆ្លុះបញ្ចាំងនូវចំណុចប្រាំមួយយ៉ាងដែលពិតជាចាំបាច់ដើម្បីឲ្យយើងលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាដោយអរព្រះគុណ ហើយដើម្បីពេញព្រះហឫទ័យទ្រង់និងទទួលជីវិតជារៀងរហូត។ ពោលគឺ: (១) ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យស្រឡាញ់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ (២) យើងត្រូវតែបង្ហាញការដឹងគុណចំពោះអ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋ។ (៣) ព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវឲ្យយើងបំរើទ្រង់អស់ពីសមត្ថភាព។ (៤) ការថ្វាយបង្គំពិតកើតចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏មិនសួនតួ មិនមែនពីចិត្តលោភលន់ទេ។ (៥) កិច្ចបំរើដែលពេញព្រះទ័យព្រះមិនមែនជាការបង្គ្រប់កិច្ចដែលជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ។ (៦) យើងម្នាក់ៗត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះ។ ដូច្នេះ ក្នុងអត្ថបទទីមួយនេះដែលមានក្នុងចំណោមបីអត្ថបទអំពីសៀវភៅម៉ាឡាគី នោះយើងនឹងពិនិត្យពិច័យម៉ាឡាគីជំពូកទី១ដើម្បីពិចារណាចំណុចនិមួយៗខាងលើនេះ។
ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យស្រឡាញ់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់
៥, ៦. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានស្រឡាញ់យ៉ាកុបដោយព្រោះហេតុអ្វី? (ខ) បើយើងយកតម្រាប់តាមភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ាកុបតើយើងអាចសង្ឃឹមនឹងទទួលអ្វី?
៥ ខដើមនៃសៀវភៅម៉ាឡាគីលើកបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សៀវភៅនេះចាប់ផ្ដើមដោយពាក្យថា៖ «នេះជាព្រះបន្ទូលយ៉ាងធ្ងន់នៃព្រះយេហូវ៉ាដល់អ៊ីស្រាអែល»។ ព្រះមានបន្ទូលតទៅទៀតថា៖ «អញបានស្រឡាញ់ឯងរាល់គ្នា»។ ព្រះយេហូវ៉ាលើកឧទាហរណ៍ក្នុងខដដែលនោះថា៖ «អញបានស្រឡាញ់យ៉ាកុប»។ យ៉ាកុបជាបុរសម្នាក់ដែលមានជំនឿទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានដូរឈ្មោះយ៉ាកុបទៅជាអ៊ីស្រាអែលវិញ ហើយគាត់ក្លាយជាបុព្វបុរសនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលតែម្ដង។ ព្រះយេហូវ៉ាបានស្រឡាញ់យ៉ាកុបដោយសារគាត់មានជំនឿ។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានស្រឡាញ់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលណាដែលបង្ហាញជំនឿដូចយ៉ាកុបដែរ។—ម៉ាឡាគី ១:១, ២
៦ បើយើងស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងនៅជាប់នឹងរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ នោះយើងអាចទទួលការសម្រាលទុក្ខពីពាក្យនៅសាំយូអែលទី១ ២:២២ ដែលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មិនបោះបង់ចោលរាស្ត្រទ្រង់ឡើយ ដោយព្រោះទ្រង់យល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ដ៏ជាធំ»។ ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យស្រឡាញ់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយប្រទានពរដល់គេ ជាពិសេសទ្រង់នឹងប្រទានជីវិតរស់ជានិរន្តរ៍ដល់គេនៅទីបំផុត។ ហេតុនេះហើយយើងអានថា៖ «ចូរទុកចិត្តនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយប្រព្រឹត្តការល្អចុះ! យ៉ាងនោះអ្នកនឹងបាននៅក្នុងស្រុក ហើយចំអែតខ្លួនដោយសេចក្ដីពិត។ ចូរយកព្រះយេហូវ៉ាជាសេចក្ដីអំណររបស់អ្នក នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យអ្នកបានដូចបំណងចិត្ត»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៣, ៤) ការស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាក៏ទាក់ទងនឹងចំណុចមួយទៀតដែលត្រូវលើកឡើងក្នុងម៉ាឡាគីជំពូកទី១។
ចូរបង្ហាញកតញ្ញូធម៌ចំពោះអ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋ
៧. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាស្អប់អេសាវ?
៧ នៅម៉ាឡាគី ១:២, ៣ ក្រោយពីព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា«អញបានស្រឡាញ់យ៉ាកុប» នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា «ចំណែកអេសាវនោះ អញបានស្អប់»។ ហេតុអ្វីខុសគ្នាម្ល៉េះ? យ៉ាកុបបានលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ា ប៉ុន្តែអេសាវបងប្រុសភ្លោះរបស់គាត់មិនបានលើកដំកើងទ្រង់ទេ។ អេសាវក៏មានឈ្មោះថា អេដំមដែរ។ នៅម៉ាឡាគី ១:៤ ស្រុកអេដំមត្រូវហៅជាព្រំស្រុកនៃសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយអ្នកដែលរស់នៅទីនោះត្រូវទ្រង់ប្រកាសថា ជាមនុស្សអាក្រក់។ ឈ្មោះអេដំម (ដែលមានន័យថា «ក្រហម») បានត្រូវដាក់ឲ្យអេសាវពីព្រោះគាត់បានលក់ចោលសិទ្ធិវិសេសជាកូនច្បង ឲ្យដល់យ៉ាកុបដើម្បីបានសម្លក្រហម។ លោកុប្បត្តិ ២៥:៣៤ ចែងថា៖ «អេសាវបានមើលងាយអំណាចមរដកនៃបងច្បងរបស់ខ្លួន»។ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនអ្នកជឿគ្នីគ្នាឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ន«ក្រែងមានអ្នកកំផិត ឬមនុស្សទមិលណា ដូចជាអេសាវ ដែលលក់ច្បាប់បងច្បងរបស់ខ្លួន សង្វាតឲ្យបានតែម្ហូប១មុខប៉ុណ្ណោះដែរ»។—ហេព្រើរ ១២:១៤-១៦
៨. ហេតុអ្វីបានជាប៉ុលប្រៀបប្រដូចអេសាវទៅនឹងអ្នកកំផិត?
៨ ហេតុអ្វីបានជាប៉ុលនិយាយភ្ជាប់ការប្រព្រឹត្តរបស់អេសាវជាមួយនឹងការផិតដូច្នេះ? ពីព្រោះបើសិនជាបុគ្គលម្នាក់មានគំនិតដូចអេសាវ នោះអាចនាំឲ្យគាត់បាត់បង់កតញ្ញូធម៌ចំពោះអ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋ។ជាលទ្ធផល នេះអាចនាំទៅដល់បាបធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជាអំពើកំផិត។ ដូច្នេះ យើងម្នាក់ៗអាចដណ្ដឹងសួរខ្លួនយើងថា៖‹តើខ្ញុំធ្លាប់មានចិត្តចង់ប្ដូរមរតកគ្រីស្ទាន ដែលជាជីវិតរស់ជារៀងរហូតនោះ ដើម្បីទទួលអ្វីដ៏បណ្ដោះអាសន្នប្រៀបដូចជាសម្លមួយចានទេ? តើខ្ញុំប្រហែលជាមើលងាយអ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋដោយមិនដឹងខ្លួនទេ?›។ អេសាវមានចិត្តអន្ទះអន្ទែងចង់បំពេញសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម។ គាត់បាននិយាយទៅយ៉ាកុបថា៖ «ឆាប់ឡើង! សូមចែកសម្លក្រហមនោះឲ្យបងបរិភោគផង»។ (លោកុប្បត្តិ ២៥:៣០, ព.ថ.) គួរឲ្យសោកស្ដាយមែនដែលថា បងប្អូនខ្លះរបស់យើងក៏បានធ្វើស្រដៀងនេះដែរ ដូចជានិយាយថា «ឆាប់ឡើង! យើងមិនបាច់ចាំរៀបការតាមគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរទេ»។ ការរកបំពេញកាមតណ្ហាតាមវិធីណាឲ្យតែបាននោះ គឺប្រៀបដូចជាសម្លមួយចានរបស់គេ។
៩. តើយើងអាចរក្សាឲ្យមានចិត្តកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ កុំបីឲ្យយើងមើលងាយដល់អ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋ មើលងាយដល់ភាពបរិសុទ្ធ ភាពស្មោះត្រង់ និងមរតកខាងវិញ្ញាណដែលយើងមាននោះឲ្យសោះ។ ជាជាងធ្វើដូចអេសាវ ចូរឲ្យយើងធ្វើដូចយ៉ាកុបដ៏ជាអ្នកស្មោះត្រង់នោះ ហើយកោតខ្លាចចំពោះព្រះជានិច្ចដោយបង្ហាញការដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះអ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋ។ តើយើងអាចធ្វើយ៉ាងនេះដោយដូចម្ដេច? គឺដោយយកចិត្តទុកដាក់បំពេញតម្រូវការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ នេះជាប់ទាក់ទងនឹងចំណុចទីបីក្នុងម៉ាឡាគីជំពូកទី១។ តើចំណុចនោះជាអ្វី?
ការបំរើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាពយើង
១០. តើពួកសង្ឃបានមើលងាយតុនៃព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ ពួកសង្ឃសាសន៍យូដា ដែលបានបំរើការនៅព្រះវិហារនាសម័យលោកម៉ាឡាគី នោះមិនបានថ្វាយដង្វាយល្អបំផុតចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ម៉ាឡាគី ១:៦-៨ ចែងថា៖ «‹ឯកូន នោះរមែងគោរពដល់ឪពុក ហើយបាវបំរើក៏កោតខ្លាចដល់ចៅហ្វាយ។ ដូច្នេះ បើអញជាឪពុក នោះតើសេចក្ដីគោរពដល់អញនៅឯណា? ហើយបើអញជាចៅហ្វាយ តើសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់អញនៅឯណា?›។ នេះគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ដល់ឯងរាល់គ្នា ជាពួកសង្ឃដែលមើលងាយឈ្មោះអញ»។ ពួកសង្ឃបានសួរថា៖ «យើងរាល់គ្នាមានមើលងាយដល់ព្រះនាមទ្រង់ឯណា?»។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលតបទៅវិញថា៖ «គឺឯងរាល់គ្នាថ្វាយនំប៉័ង ដែលមិនបរិសុទ្ធនៅលើអាសនារបស់អញ»។ ពួកសង្ឃក៏សួរវិញថា៖ «តើយើងបានបង្អាប់ដល់ទ្រង់ឯណា?»។ ដូច្នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់គេថា៖ «គឺដោយឯងរាល់គ្នាថា‹តុនៃព្រះយេហូវ៉ាគួរមើលងាយ!›»។ ពួកសង្ឃទាំងនោះបង្ហាញថា គេមើលងាយដល់តុព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរាល់ដងដែលគេថ្វាយដង្វាយជាសត្វពិការ ដោយថា៖ «នោះក៏មិនអាក្រក់ដែរ!»។
១១. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលយ៉ាងណាអំពីដង្វាយដ៏មិនល្អនោះ? (ខ) តើដូចម្ដេចដែលប្រជាជនជាទូទៅក៏មានទោសដែរនោះ?
១១ ព្រះយេហូវ៉ាបានវែកញែកជាមួយគេអំពីដង្វាយមិនសមគួរនេះថា៖ «ចូរជូនដល់ចៅហ្វាយឯងលមើល បើលោកសុខចិត្តនឹងឯង ឬយ៉ាងណា ឬបើលោកនឹងទទួលឯងឬទេ?»។ មិនមែនទេ! អភិបាលរបស់គេនឹងមិនពេញចិត្តនឹងអំណោយបែបនោះទេ។ សោតឯព្រះមហាក្សត្រសកលលោកវិញ ទ្រង់ពិតជានឹងបដិសេធជាងអំបាលម៉ានទៅទៀតនូវដង្វាយពិការបែបនេះ! ម្យ៉ាងទៀត គឺមិនគ្រាន់តែជាពួកសង្ឃប៉ុណ្ណោះដែលមានកំហុសនោះ។ ពួកសង្ឃបានមើលងាយព្រះយេហូវ៉ាមែន ដោយសារគេព្រមថ្វាយដង្វាយទាំងនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើប្រជាជនទូទៅគ្មានទោសឬ? គេពិតជាមានទោសមែន! យ៉ាងណាមិញ គឺជាពួកគេទេ ដែលនាំយកសត្វខ្វាក់ ពិការ និងឈឺមកពួកសង្ឃឲ្យគេថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ នោះគឺជាបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរណាស់!
១២. តើយើងទទួលជំនួយអ្វីខ្លះ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាព?
១២ ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីសមត្ថភាព គឺជារបៀបដែលយើងបង្ហាញថា យើងពិតជាស្រឡាញ់ទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧, ៣៨) សព្វថ្ងៃនេះ អង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាប្រព្រឹត្តខុសគ្នាពីពួកសង្ឃវៀចវេរនៅសម័យលោកម៉ាឡាគី ដោយផ្ដល់ការណែនាំល្អៗជាច្រើនខាងវិញ្ញាណ ដែលជួយយើងលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ាដោយអរព្រះគុណ ដោយបំពេញតម្រូវការរបស់ទ្រង់។ ចំណុចសំខាន់ទីបួនក្នុងម៉ាឡាគីជំពូកទី១ ក៏ទាក់ទងនឹងនេះដែរ។
ការថ្វាយបង្គំពិតត្រូវកើតចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនមែនពីចិត្តលោភលន់ទេ
១៣. តើពួកសង្ឃធ្លាប់ធ្វើអ្វី ដែលបង្ហាញថាគេមានចិត្តលោភលន់នោះ?
១៣ ពួកសង្ឃនៅសម័យលោកម៉ាឡាគីនោះគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ក៏មានគំនិតសួនតួ និងខំរកប្រាក់យ៉ាងរវះរវាម។ តើដូចម្ដេចដែលយើងដឹង? ម៉ាឡាគី ១:១០ ចែងថា៖ «‹អ្នកណាមួយ ក្នុងពួកឯងរាល់គ្នានឹងបិទទ្វារទៅ? និងពួកប្រុសឯងមិនព្រមបង្កាត់ភ្លើង នៅលើអាសនៈរបស់អញ ដោយមិនគិតថ្លៃទេ›។ ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ ‹អញមិនចូលចិត្តនឹងឯងរាល់គ្នាទេ ក៏មិនព្រមទទួលដង្វាយណាពីដៃឯងរាល់គ្នាដែរ›»។ ពិតមែនហើយ ពួកសង្ឃដ៏លោភលន់នេះ បានទារលុយពីគេពេលធ្វើកិច្ចបំរើតូចតាចនៅឯព្រះវិហារ! ជាក់ស្តែងដូចជាការទារលុយពេលបិទទ្វារនិងបង្កាត់ភ្លើងលើអាសនៈ! គ្មានហេតុឆ្ងល់ទេ ថាព្រះយេហូវ៉ាមិនព្រមទទួលដង្វាយណាពីដៃគេនោះ!
១៤. ហេតុអ្វីបានជាយើងអាចនិយាយថា ស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តគេ?
១៤ ចិត្តលោភលន់និងភាពសួនតួរបស់ពួកសង្ឃទាំងនោះ ដែលប្រព្រឹត្តបាបនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមពីបុរាណ ក៏រំឭកយើងអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលចែងថា ពួកមនុស្សលោភនឹងមិនគ្រងនគរព្រះទុកជាមរដកឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០) ការពិចារណាមើលរបៀបពួកសង្ឃទាំងនោះស្វែងរកតែប្រយោជន៍សំរាប់ខ្លួន ក៏ជួយយើងមានចិត្តអបអរកាន់តែខ្លាំងឡើងនឹងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយដែលស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើទៅនោះ។ នោះគឺជាកិច្ចការស្ម័គ្រចិត្ត ហើយយើងមិនដែលគិតលុយសំរាប់កិច្ចបំរើយើងទេ។ ដូចសាវ័កប៉ុល យើងអាចនិយាយដោយពិតត្រង់ថា៖ «ខ្ញុំបានផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះមកអ្នករាល់គ្នាទទេ[«ដោយចិត្តសប្បាយ», ព.ថ.]»។ (កូរិនថូសទី២ ១១:៧) សូមកត់សម្គាល់ថា ប៉ុល‹បានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដោយចិត្តសប្បាយ›។ នេះនាំទៅដល់ចំណុចទី៥ក្នុងម៉ាឡាគីជំពូកទី១។
ការបំរើព្រះមិនមែនជាការបង្គ្រប់កិច្ចដែលជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នោះទេ
១៥, ១៦. (ក) តើពួកសង្ឃមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីការថ្វាយដង្វាយ? (ខ) តើស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាថ្វាយដង្វាយរបស់គេយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៥ នៅក្រុងយេរូសាឡិមពីបុរាណ ពួកសង្ឃទាំងនោះគ្មានជំនឿទាល់តែសោះ ពួកគេបានចាត់ទុកការថ្វាយដង្វាយជាក្បួនរីតិ៍មួយដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់។ ចំពោះគេ ការថ្វាយដង្វាយទាំងនោះជាបន្ទុកមួយ។ ដូចបានកត់ទុកនៅម៉ាឡាគី ១:១៣ ព្រះមានបន្ទូលទៅកាន់គេថា៖ «ឯងរាល់គ្នាក៏ថា ‹យីះ! ការនេះរអាចិត្តណាស់!› ហើយបានធ្វើសូរហ៊ឹះៗដាក់ការទាំងនោះ»។ ពួកសង្ឃទាំងនោះបានមើលងាយដល់អ្វីៗដ៏ពិសិដ្ឋរបស់ព្រះ។ ចូរឲ្យយើងអធិស្ឋានសូមកុំឲ្យយើងទៅជាដូចគេឲ្យសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមឲ្យយើងបង្ហាញអាកប្បកិរិយាដែលត្រូវរៀបរាប់ក្នុងពាក្យនៅយ៉ូហានទី១ ៥:៣ ដែលថា៖ «នេះហើយជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ព្រះ គឺឲ្យយើងកាន់តាមអស់ទាំងបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់ ឯបញ្ញត្តទ្រង់នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ»។
១៦ ចូរឲ្យយើងអរសប្បាយនឹងការថ្វាយដង្វាយខាងវិញ្ញាណចំពោះព្រះ និងមិនចាត់ទុកនោះជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ។ ចូរឲ្យយើងស្ដាប់តាមទំនាយថា៖ «ត្រូវឲ្យទូលដល់ព្រះយេហូវ៉ាថា ‹សូមលើកអស់ទាំងអំពើទុច្ចរិតចោលចេញ ហើយទទួលយើងខ្ញុំដោយព្រះគុណ យ៉ាងនោះ យើងខ្ញុំនឹងថ្វាយដង្វាយនៃបបូរមាត់យើងខ្ញុំ ជំនួសគោឈ្មោលដែលសំរាប់យញ្ញបូជា›»។ (ហូសេ ១៤:២) ពាក្យដែលថា «បបូរមាត់យើងខ្ញុំ ជំនួសគោឈ្មោល» សំដៅទៅលើយញ្ញបូជាខាងវិញ្ញាណ គឺជាពាក្យដែលយើងពោលដើម្បីលើកសរសើរព្រះយេហូវ៉ានិងគោលបំណងរបស់ទ្រង់។ ហេព្រើរ ១៣:១៥ ចែងថា៖ «ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាថ្វាយពាក្យសរសើរ ដោយសារ[ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ] ទុកជាគ្រឿងបូជាដល់ព្រះជានិច្ច គឺជាផលនៃបបូរមាត់ ដែលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះនាមទ្រង់»។ យើងមានចិត្តសប្បាយអ្វីម្ល៉េះទេ! ពីព្រោះយញ្ញបូជាខាងវិញ្ញាណដែលយើងថ្វាយ មិនមែនជាការបង្គ្រប់កិច្ចប៉ុណ្ណោះទេ តែគឺជាការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់អស់ពីដួងចិត្តយើងចំពោះព្រះទៅវិញ។ នេះនាំយើងទៅដល់ចំណុចទី៦ដែលបានត្រូវស្រង់ចេញពីម៉ាឡាគីជំពូកទី១។
យើងម្នាក់ៗត្រូវទទួលខុសត្រូវ
១៧, ១៨. (ក) ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាដាក់បណ្ដាសាលើ«អ្នកបញ្ឆោត»? (ខ) អ្នកដែលបានធ្វើការបញ្ឆោតនេះ តើគេបានភ្លេចគិតអំពីអ្វី?
១៧ បុគ្គលម្នាក់ៗនៅសម័យលោកម៉ាឡាគី បានទទួលខុសត្រូវចំពោះការប្រព្រឹត្តរបស់គេរៀងៗខ្លួន ហើយយើងក៏ត្រូវធ្វើដូច្នេះដែរ។ (រ៉ូម ១៤:១២; កាឡាទី ៦:៥) ត្រង់ចំណុចនេះ ម៉ាឡាគី ១:១៤ ចែងថា៖ «ត្រូវបណ្ដាសាហើយ! អ្នកបញ្ឆោតដែលមានសត្វឈ្មោល[ដែលគ្មានពិការស្លាកស្នាមអ្វីសោះ]នៅក្នុងហ្វូង ហើយក៏បន់ព្រះ រួចយកសត្វមានស្លាកស្នាមមកថ្វាយជាយញ្ញបូជាដល់ព្រះអម្ចាស់វិញ»។ បុរសណាដែលមានសត្វមួយហ្វូង នោះមិនមានសត្វតែមួយគត់ ដូចជាមានចៀមតែមួយក្បាល ដែលគាត់គ្មានលទ្ធភាពជ្រើសរើសនោះទេ។ ពេលគាត់ជ្រើសរើសសត្វមួយដើម្បីបូជា នោះគាត់មិនចាំបាច់ជ្រើសមួយដែលខ្វាក់ ពិការ ឬក៏ឈឺនោះទេ។ បើសិនជាគាត់ជ្រើសយកសត្វមួយដែលមានបញ្ហាយ៉ាងនេះ នោះនឹងបង្ហាញថាគាត់មើលងាយរបៀបរៀបចំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះការថ្វាយដង្វាយ ពីព្រោះបុរសម្នាក់ដែលមានសត្វមួយហ្វូង ពិតជាអាចរកមួយដែលល្អគ្មានពិការបាន!
១៨ ដូច្នេះ ដោយមានហេតុត្រឹមត្រូវ ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បណ្ដាសាលើអ្នកបញ្ឆោតដែលមានសត្វឈ្មោលមួយដ៏ល្អ តែយកឬក៏ដឹកសត្វខ្វាក់ ខ្វិន ឬឈឺមកឲ្យពួកសង្ឃថ្វាយជាដង្វាយនោះ។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្វីសោះដែលបង្ហើបថាពួកសង្ឃបានបើកក្រិត្យវិន័យពន្យល់ថា សត្វពិការបែបនោះ គឺមិនសមរម្យឡើយ។ (លេវីវិន័យ ២២:១៧-២០) មនុស្សដែលចេះគិតនោះត្រូវយល់ដឹងថា គេនឹងមានទោសបើយកអំណោយមួយបែបនេះថ្វាយអភិបាលរបស់គេ។ តែតាមពិតគេកំពុងតែថ្វាយនោះជូនព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះមហាក្សត្រសកលលោកដែលធំជាងអភិបាលរបស់មនុស្សជាតិឆ្ងាយណាស់! ម៉ាឡាគី ១:១៤ ចែងថា៖ «‹អញជាស្តេចដ៏ធំ ហើយឈ្មោះអញជាទីស្ញែងខ្លាច នៅកណ្ដាលពួកសាសន៍ដទៃ› នេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ»។
១៩. តើយើងទន្ទឹងចាំពេលណា? ហើយតើយើងគួរធ្វើអ្វីក្នុងចន្លោះពេលនេះ?
១៩ ក្នុងនាមជាអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះយ៉ាងស្មោះត្រង់នោះ យើងក៏ទន្ទឹងចាំសង្ឃឹមដល់ថ្ងៃដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាស្តេចដ៏ធំ នឹងមានមនុស្សជាតិទាំងឡាយគោរពទ្រង់។ នៅពេលនោះ «គ្រប់ទាំងអស់នឹងស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា នៅពេញពាសលើផែនដី ដូចជាទឹកនៅពេញពាសក្នុងសមុទ្រដែរ»។ (អេសាយ ១១:៩) ក្នុងចន្លោះពេលនេះ ចូរឲ្យយើងខំប្រឹងបំពេញតម្រូវការរបស់ទ្រង់ ដោយយកតម្រាប់តាមអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលបានពោលថា៖ «ទូលបង្គំនឹង . . . លើកដំកើងទ្រង់ដោយអរព្រះគុណ»។ (ទំនុកដំកើង ៦៩:៣០) ចំពោះរឿងនោះ ទំនាយរបស់ម៉ាឡាគីមានឱវាទថែមទៀតដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនសំរាប់យើង។ ក្នុងអត្ថបទពីរជាបន្តបន្ទាប់នេះ ចូរឲ្យយើងផ្ចង់អារម្មណ៍ដោយយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៃសៀវភៅម៉ាឡាគី។
តើអ្នកចាំទេ?
• ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរលើកដំកើងព្រះយេហូវ៉ា?
• ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេហូវ៉ាមិនព្រមទទួលដង្វាយរបស់ពួកសង្ឃនៅសម័យលោកម៉ាឡាគី?
• តើយើងអាចថ្វាយសេចក្ដីសរសើរជាយញ្ញបូជាចំពោះព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
• តើអ្វីគួរជំរុញចិត្តយើងក្នុងការថ្វាយបង្គំពិត?