សេចក្ដីស្លាប់ជាហេតុការណ៍ពិតដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ណាស់!
ប្រវត្ដិវិទូម្នាក់ឈ្មោះលោក អ័រណាល តូញប៊ីបានសរសេរថា៖ «ចាប់តាំងពីកើត មនុស្សអាចស្លាប់ពេលណាក៏បាន«ហើយនៅទីបំផុត មនុស្សគ្រប់រូបនឹងស្លាប់ជាពិតមែន»។ នៅពេលដែលបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ឬក៏មិត្តជិតស្និទ្ធរបស់យើងបានស្លាប់ នោះនាំមកនូវការសោកសៅជូរចត់ខ្លាំងណាស់!
សេចក្ដីស្លាប់ជាហេតុការណ៍ពិតដែលគួរឲ្យរន្ធត់អស់រាប់ពាន់ឆ្នាំហើយ។ ពេលអ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់បានស្លាប់ យើងព្រួយចិត្តខ្លាំងណាស់ ដោយសារយើងមិនអាចជួយសង្គ្រោះគេបាន។ សេចក្ដីទុក្ខសោកបែបនេះញាំញីដោយ ឥតរើសមុខនរណាម្នាក់ឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុត។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់នៅសតវត្សរ៍ទី១៩បានសរសេរថា៖«ការសោកសៅធ្វើឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាក្លាយទៅដូចជាកូនក្មេងម្ដងទៀត មិនថាយើងមានកម្រិតវប្បធម៌ប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនអាចរកចម្លើយបាន។ អ្នកឆ្លាតវាងវៃបំផុតក៏មិនដឹងអ្វីទាំងអស់»។ យើងក្លាយទៅដូចជាក្មេងតូចមួយ ដែលមិនអាចជួយ មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពបាន។ ទោះបីជាមានទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬអំណាចក្ដី នោះមិនអាចធ្វើឲ្យបងប្អូនញាតិមិត្តរបស់យើងរស់ឡើងវិញបានឡើយ។ អ្នកប្រាជ្ញនិងអ្នកចេះដឹងក៏គ្មានចម្លើយ។ អ្នកខ្លាំងក៏យំខ្សឹកខ្សួល អ្នកខ្សោយក៏យំខ្សឹកខ្សួលដូចគ្នា។
ស្តេចដាវីឌនៃអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណបានឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់បែបនេះ ពេលដែលអាប់សាឡំមកូនប្រុសរបស់ទ្រង់បានសោយទិវង្គត។ ពេលទ្រង់បានទទួលដំណឹងថាអាប់សាឡំមសុគត ទ្រង់បានរំជួលព្រះទ័យជាខ្លាំង ហើយទ្រង់ព្រះកន្សែងដោយមានបន្ទូលថា៖ «ឱអាប់សាឡំម កូនអញ កូនអញអើយ! ឱអាប់សាឡំម កូនអញអើយ! ស៊ូឲ្យអញបានស្លាប់ជំនួសឯង ឱអាប់សាឡំម កូនអញ កូនអញអើយ!»។ (សាំយូអែលទី២ ១៨:៣៣) ស្តេចដ៏ខ្លាំងពូកែមួយអង្គនេះធ្លាប់មានជ័យជំនះល្បីខ្ទរខ្ទារលើខ្មាំងសត្រូវ តែឥឡូវនេះទ្រង់មិនអាចធ្វើអ្វីកើត។ ដោយហេតុនោះ ទ្រង់ចង់ស្លាប់ជំនួសបុត្រទ្រង់វិញ ហើយចង់ចុះចូលនឹង«ខ្មាំងសត្រូវក្រោយបង្អស់ . . . គឺជាសេចក្ដីស្លាប់»។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២៦
តើមានវិធីអ្វីដើម្បីបំបាត់ចោលសេចក្ដីស្លាប់ឬទេ? បើដូច្នោះមែន តើមនុស្សស្លាប់មានសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វី? តើយើងនឹងជួបបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់របស់យើងម្ដងទៀតទេ? អត្ថបទជាបន្ទាប់ផ្ដល់ចម្លើយពីបទគម្ពីរដល់សំណួរទាំងនោះ។