ជីវប្រវត្ដិ
ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក
រៀបរាប់ដោយ បងប្រុសម៉ាកស៍ ឡយដ៍
នៅឆ្នាំ១៩៥៥ នៅយប់ជ្រៅមួយ ខ្ញុំនិងសាសនទូតជាដៃគូរបស់ខ្ញុំកំពុងបំពេញភារកិច្ចនៅប្រទេសប៉ារ៉ាហ្គាយទ្វីបអាម៉េរិកខាងត្បូង។ ហ្វូងមនុស្សដែលមានកំហឹងខ្លាំងបានមកព័ទ្ធផ្ទះដែលយើងនៅដោយស្រែកថា៖ «ព្រះរបស់យើងជាព្រះដែលស្រេកឈាម ហើយលោកចង់ផឹកឈាមជនបរទេសទាំងនេះ»។ ហេតុអ្វីយើង ដែលជាជនបរទេសមកទីនេះ?
រឿងរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមច្រើនឆ្នាំមុននៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានធំឡើង ហើយជាកន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ាបានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ នៅឆ្នាំ១៩៣៨ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានទទួលសៀវភៅមួយឈ្មោះសត្រូវពីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។ ឪពុកនិងម្ដាយខ្ញុំមិនពេញចិត្តនឹងបព្វជិតនៅក្នុងតំបន់របស់ពួកគាត់ទេ ព្រោះពួកគេបាននិយាយថាផ្នែកខ្លះនៃគម្ពីរជារឿងព្រេង។ ប្រហែលជាមួយឆ្នាំក្រោយមក ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកដែលជាតំណាងការប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា។ ចាប់ពីពេលនោះមក ការធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទៅជាជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។ អ្នកដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកបន្ទាប់ គឺបងស្រីរបស់ខ្ញុំឈ្មោះឡេសលីដែលមានអាយុបងខ្ញុំប្រាំឆ្នាំ ហើយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៤០ នៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ៩ឆ្នាំ។
មិនយូរក្រោយពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២ចាប់ផ្ដើម ការបោះពុម្ពនិងការចែកចាយសៀវភៅរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរបានត្រូវហាមនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី។ ដូច្នេះ ជាក្មេងម្នាក់ខ្ញុំបានរៀនពន្យល់អំពីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ដោយប្រើគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមានទម្លាប់យកគម្ពីរទៅសាលាដើម្បីបង្ហាញអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំមិនគោរពទង់ជាតិនិងមិនគាំទ្រសង្គ្រាមរបស់ប្រជាជាតិនានា។—និក្ខ. ២០:៤, ៥; ម៉ាថ. ៤:១០; យ៉ូន. ១៧:១៦; ១យ៉ូន. ៥:២១
សិស្សជាច្រើននាក់នៅសាលាមិនសេពគប់ជាមួយខ្ញុំទេ ដោយសារគេបានហៅខ្ញុំថាជា«អ្នកស៊ើបការណ៍ឲ្យអាឡឺម៉ង់»។ នៅគ្រានោះ គេបានបញ្ចាំងភាពយន្តនៅសាលា។ មុននឹងបញ្ចាំងភាពយន្ត គ្រប់គ្នាត្រូវក្រោកឈរហើយច្រៀងចម្រៀងគោរពទង់ជាតិ។ ពេលដែលខ្ញុំមិនក្រោកឈរ ក្មេងប្រុសពីរឬបីនាក់ខំទាញសក់ខ្ញុំឲ្យក្រោកឈរ។ នៅទីបំផុតខ្ញុំបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីសាលា ដោយសារខ្ញុំកាន់ខ្ជាប់ជំនឿរបស់ខ្ញុំដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចរៀននៅផ្ទះតាមកម្មវិធីរបស់សាលា។
នៅទីបំផុតខ្ញុំបានសម្រេចគោលដៅមួយ
ខ្ញុំបានកំណត់គោលដៅផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលនៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ។ ហេតុនេះ ខ្ញុំខកចិត្តណាស់ ពេលដែលឪពុកម្ដាយខ្ញុំនិយាយថាខ្ញុំត្រូវរកការងារធ្វើសិន ហើយត្រូវទៅធ្វើការ។ ពេលខ្ញុំរស់នៅក្នុងផ្ទះ ពួកគាត់បានទាមទារឲ្យខ្ញុំបង់ថ្លៃបន្ទប់និងម្ហូបអាហារ ប៉ុន្តែបានសន្យាថា ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ ខ្ញុំអាចចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយបាន។ នេះនាំឲ្យមានការជជែកគ្នាជារឿយៗអំពីលុយដែលខ្ញុំរកបាន។ ខ្ញុំបានប្រកែកថាខ្ញុំចង់សន្សំវាទុកដើម្បីត្រួសត្រាយ ប៉ុន្តែពួកគាត់បានយកលុយនោះ។
ពេលដែលត្រូវចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានអង្គុយនៅមុខខ្ញុំ ហើយបានពន្យល់ថាពួកគាត់បានដាក់លុយដែលខ្ញុំបានឲ្យគាត់នៅក្នុងគណនីសម្រាប់សន្សំប្រាក់។ បន្ទាប់មកពួកគាត់បានប្រគល់លុយទាំងនោះមកខ្ញុំវិញដើម្បីទិញសម្លៀកបំពាក់និងអ្វីឯទៀតដែលចាំបាច់សម្រាប់ត្រួសត្រាយ។ ពួកគាត់បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យចេះផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនខ្ញុំ ហើយមិនរំពឹងថាអ្នកឯទៀតនឹងធ្វើដូច្នេះទេ។ ពេលគិតអំពីរឿងនេះ ការបង្ហាត់បង្រៀនបែបនេះពិតជាមានប្រយោជន៍បំផុត។
កាលដែលឡេសលីនិងខ្ញុំនៅក្មេង អ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលច្រើនតែស្នាក់នៅផ្ទះរបស់យើង ហើយយើងចូលចិត្តទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយពួកគាត់។ ថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យគឺជាថ្ងៃដែលយើងផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ផ្សព្វផ្សាយតាមផ្លូវ និងបង្រៀនគម្ពីរ។ កាលនោះ អ្នកផ្សាយក្នុងក្រុមជំនុំមានគោលដៅផ្សព្វផ្សាយ៦០ម៉ោងក្នុងមួយខែ។ ម្ដាយខ្ញុំតែងតែជិតសម្រេចគោលដៅនោះ ដែលជាគំរូល្អសម្រាប់ឡេសលីនិងខ្ញុំ។
បម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅកោះថាស្មានៀ
កន្លែងដែលអង្គការចាត់ឲ្យខ្ញុំទៅធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយជាលើកដំបូង គឺនៅកោះថាស្មានៀនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី នៅទីនោះខ្ញុំបានចូលរួមត្រួសត្រាយជាមួយបងស្រីខ្ញុំនិងប្ដីរបស់គាត់។ ក៏ប៉ុន្តែ មិនយូរក្រោយមក ពួកគាត់បានចេញពីកោះនោះដើម្បីទៅសាលាគីលាតជំនាន់ទី១៥។ ខ្ញុំមានការអៀនខ្មាសច្រើន ហើយពីមុនខ្ញុំមិនដែលទៅរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះទេ។ អ្នកខ្លះប៉ាន់ស្មានថាខ្ញុំនឹងរស់នៅទីនោះបានយ៉ាងយូរបីខែប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ មិនដល់មួយឆ្នាំផង នៅឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងឲ្យមានភារកិច្ចជាអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងភារកិច្ចរបស់អ្នកចាត់ចែងកិច្ចការក្រុមអ្នកចាស់ទុំ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ហើយបងប្រុសវ័យក្មេងម្នាក់ទៀតបានក្លាយជាដៃគូរបស់ខ្ញុំ។
កន្លែងដែលអង្គការចាត់យើងឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយ គឺនៅក្រុងដាច់ស្រយាលមួយដែលគេជីករករ៉ែស្ពាន់។ នៅទីនោះគ្មានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ យើងបានទៅដល់ទីនោះនៅពេលល្ងាចដោយជិះឡានក្រុង។ យប់ដំបូង យើងបានស្នាក់នៅសណ្ឋាគារចាស់មួយ។ ថ្ងៃបន្ទាប់ កាលដែលយើងផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ យើងសួរម្ចាស់ផ្ទះរកបន្ទប់ស្នាក់នៅ។ ពេលជិតយប់ មនុស្សម្នាក់បានប្រាប់ថាផ្ទះបព្វជិតម្នាក់ដែលនៅជិតវិហារសាសនាប្រូតេស្តង់មួយនៅទំនេរ ហើយគាត់និយាយថាខ្ញុំគួរទៅសួរបព្វជិតនោះ។ បព្វជិតនោះរាក់ទាក់ ហើយបានជួលផ្ទះឲ្យយើង។ យើងមានអារម្មណ៍ចម្លែក ពេលដើរចេញពីផ្ទះបព្វជិតនោះរាល់ថ្ងៃដើម្បីទៅផ្សព្វផ្សាយ។
តំបន់ផ្សាយនោះមានអ្នកចាប់អារម្មណ៍ច្រើន។ យើងមានការពិភាក្សាគ្នាយ៉ាងល្អជាមួយម្ចាស់ផ្ទះ ហើយបានចាប់ផ្ដើមបង្រៀនគម្ពីរដល់មនុស្សជាច្រើននាក់។ ពេលដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវនៅវិហារក្នុងក្រុងនោះបានដឹងអំពីរឿងនេះហើយឮថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាកំពុងរស់នៅផ្ទះរបស់បព្វជិតនោះ ពួកគេបានទាមទារឲ្យគាត់បណ្ដេញយើងចេញពីផ្ទះនោះភ្លាមៗ។ យើងគ្មានកន្លែងស្នាក់នៅម្ដងទៀតហើយ!
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ក្រោយពីបានផ្សព្វផ្សាយដល់ពេលរសៀល យើងបានស្វែងរកកន្លែងស្នាក់នៅ នៅយប់នោះ។ កន្លែងអង្គុយនៅកីឡាដ្ឋានជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុតដែលយើងអាចរកបាន។ យើងបានលាក់អីវ៉ាន់របស់យើងនៅទីនោះ ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយបន្តទៀត។ មេឃចាប់ផ្ដើមងងឹតហើយ ប៉ុន្តែយើងបានសម្រេចចិត្តផ្សព្វផ្សាយពីរបីផ្ទះទៀតដើម្បីឲ្យចប់ផ្លូវនោះ។ នៅផ្ទះមួយ បុរសម្នាក់បានឲ្យយើងស្នាក់នៅផ្ទះតូចមួយដែលមានបន្ទប់ពីរ នៅខាងក្រោយផ្ទះរបស់គាត់!
កិច្ចបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលនិងសាលាគីលាត
បន្ទាប់ពីបានផ្សព្វផ្សាយប្រហែលជា៨ខែក្នុងតំបន់ផ្សាយនោះ ខ្ញុំបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញពីការិយាល័យសាខាអូស្ដ្រាលីឲ្យបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល។ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ដោយសារខ្ញុំមានអាយុត្រឹមតែ២០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់ពីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនប្រហែលជាពីរសប្ដាហ៍ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើទស្សនកិច្ចជាទៀងទាត់ដើម្បីលើកទឹកចិត្តក្រុមជំនុំផ្សេងៗ។ បងប្អូនស្ទើរតែទាំងអស់ចាស់ជាងខ្ញុំ ពួកគាត់មិនបានមើលងាយដោយសារខ្ញុំនៅក្មេងទេ ប៉ុន្តែបានគោរពកិច្ចការដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ។
ការធ្វើដំណើរទៅក្រុមជំនុំផ្សេងៗពិតជាខុសគ្នាមែន! មួយសប្ដាហ៍ខ្ញុំជិះឡានក្រុង មួយសប្ដាហ៍ទៀត ខ្ញុំជិះរថភ្លើងដែលដឹកអ្នកដំណើរក្នុងក្រុង បន្ទាប់មកជិះឡានឬជិះម៉ូតូជាមួយគេដោយដៃម្ខាងយួរវ៉ាលីហើយដៃម្ខាងទៀតយួរកាតាបសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយ។ ការស្នាក់នៅជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿគឺពិតជានាំឲ្យមានអំណរ។ បងប្រុសម្នាក់ដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងក្រុមជំនុំចង់ឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយគាត់ ទោះជាផ្ទះរបស់គាត់សង់មិនទាន់រួចនៅឡើយក៏ដោយ។ សប្ដាហ៍នោះខ្ញុំដេកនៅក្នុងអាងតូចសម្រាប់ងូតទឹក ប៉ុន្តែជាសប្ដាហ៍ដែលពង្រឹងកម្លាំងចិត្តយើងមែន!
អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀតគឺនៅឆ្នាំ១៩៥៣ ពេលដែលខ្ញុំបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាតជំនាន់ទី២២។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានអំណរផង ហើយក៏មានការព្រួយបារម្ភដែរ។ នេះដោយសារបន្ទាប់ពីបងស្រីរបស់ខ្ញុំនិងប្ដីគាត់បានរៀនចប់សាលាគីលាតនៅថ្ងៃទី៣០ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥០ អង្គការបានចាត់ពួកគាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ហើយជិតមួយឆ្នាំក្រោយមក ឡេសលីបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺហើយបានស្លាប់នៅទីនោះ។ ខ្ញុំចង់ដឹងថាតើឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា បើខ្ញុំឆាប់ចេញទៅប្រទេសផ្សេងបន្ទាប់ពីបងស្រីបានស្លាប់? ក៏ប៉ុន្តែពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «ទៅចុះ ហើយបម្រើព្រះយេហូវ៉ានៅកន្លែងណាដែលលោកចាត់ឲ្យទៅ»។ ខ្ញុំមិនបានឃើញឪពុកខ្ញុំម្ដងទៀតទេ។ គាត់បានស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៥៧។
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានជិះកប៉ាល់ជាមួយបងប្អូនជាតិអូស្ដ្រាលីប្រាំនាក់ទៀតអស់៦សប្ដាហ៍ទៅក្រុងញូវយ៉ក។ ពេលកំពុងធ្វើដំណើរ យើងអាននិងសិក្សាគម្ពីរ ហើយផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកដំណើរឯទៀត។ មុនយើងទៅដល់កន្លែងដែលមានសាលាគីលាតនៅក្រុងសោតឡានស៊ីងរដ្ឋញូវយ៉ក យើងបានចូលរួមមហាសន្និបាតអន្តរជាតិនៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៣ នៅកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគី។ អ្នកចូលរួមមហាសន្និបាតមានចំនួនខ្ពស់បំផុតគឺ១៦៥.៨២៩នាក់!
ថ្នាក់របស់យើងមានសិស្ស១២០នាក់មកពីគ្រប់ទិសទីជុំវិញពិភពលោក។ ពេលដែលយើងរៀនចប់ទើបគេប្រាប់យើងថាត្រូវបម្រើនៅប្រទេសណា។ ពេលយើងដឹងភ្លាម យើងប្រញាប់ទៅបណ្ណាល័យសាលាគីលាតដើម្បីដឹងអំពីប្រទេសដែលយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅ។ ខ្ញុំបានដឹងថាប្រទេសដែលខ្ញុំត្រូវទៅគឺប្រទេសប៉ារ៉ាហ្គាយ ជាប្រទេសមួយដែលធ្លាប់មានបដិវត្តន៍។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីយើងទៅដល់ទីនោះ នៅព្រឹកមួយ ខ្ញុំបានសួរសាសនទូតឯទៀតអំពី«ពិធីបុណ្យ»ដែលគេធ្វើយប់មិញ។ ពួកគាត់ញញឹមហើយបាននិយាយថា៖ «នេះជាបដិវត្តន៍លើកទី១ដែលបងបានជួប។ សូមមើលទៅទ្វារខាងមុខ»។ មានទាហាននៅគ្រប់កន្លែងទាំងអស់!
រឿងដ៏ចម្លែកមួយ
នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានទៅជាមួយអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលដើម្បីធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្រុមជំនុំដាច់ស្រយាលមួយ និងដើម្បីបញ្ចាំងភាពយន្តដែលមានចំណងជើងថាសង្គមពិភពលោកថ្មីដែលកំពុងតែមានដំណើរការ។ យើងបានធ្វើដំណើរអស់៨ឬ៩ម៉ោង មុនដំបូងជិះរថភ្លើង ក្រោយមកជិះសេះ រួចជិះរទេះសេះ ហើយនៅទីបំផុតជិះរទេះគោ។ យើងយកម៉ាស៊ីនភ្លើងនិងឧបករណ៍បញ្ចាំងភាពយន្តទៅជាមួយ។ នៅទីបំផុត យើងបានទៅដល់គោលដៅ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ យើងទៅលេងកសិដ្ឋានផ្សេងៗ ហើយអញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ឲ្យមកមើលភាពយន្តនៅយប់នោះ។ មានមនុស្សប្រហែលជា១៥នាក់បានមកមើល។
ក្រោយពីបញ្ចាំងភាពយន្តប្រហែលជា២០នាទី គេប្រាប់យើងឲ្យចូលទៅក្នុងផ្ទះឲ្យបានលឿនបំផុត។ យើងបានកញ្ឆក់យកឧបករណ៍បញ្ចាំងភាពយន្តហើយចូលក្នុងផ្ទះ។ បន្ទាប់ពីនោះមក មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមស្រែក បាញ់កាំភ្លើងហើយច្រៀងឡើងថា៖ «ព្រះរបស់យើងជាព្រះដែលស្រេកឈាម ហើយលោកចង់ផឹកឈាមជនបរទេសទាំងនេះ»។ នៅទីនេះមានតែជនបរទេសពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំក៏ជាជនបរទេសម្នាក់ដែរ! ពួកអ្នកដែលបានមកមើលភាពយន្ត បានឃាត់ហ្វូងមនុស្សកុំឲ្យសម្រុកចូលក្នុងផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ ក្រុមមនុស្សដែលប្រឆាំងទាំងនោះបានត្រឡប់មកវិញ ប្រហែលជានៅម៉ោងបីទៀបភ្លឺ ដោយបាញ់កាំភ្លើង ហើយគំរាមថានឹងសម្លាប់យើងពេលយើងត្រឡប់ទៅក្រុងវិញនៅថ្ងៃនោះ។
បងប្អូនយើងបានប្រាប់មេឃុំអំពីរឿងនេះ ហើយគាត់បានមកនៅពេលថ្ងៃរសៀលជាមួយនឹងសេះពីរក្បាលដើម្បីយកយើងទៅក្រុងវិញ។ ពេលធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញ ពេលណាយើងទៅដល់ជិតគុម្ពោតព្រៃឬកន្លែងដែលមានដើមឈើច្រើន គាត់បានទាញកាំភ្លើងចេញ ហើយទៅពិនិត្យមើលកន្លែងនោះ។ ដោយដឹងថាសេះគឺសំខាន់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរ ដូច្នេះក្រោយមកខ្ញុំបានទិញសេះមួយ។
សាសនទូតកាន់តែច្រើនមកដល់
កិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅតែមានជោគជ័យ ទោះជាពួកបព្វជិតតែងតែប្រឆាំងក៏ដោយ។ នៅឆ្នាំ១៩៥៥ សាសនទូតថ្មី៥នាក់បានមកដល់ រួមទាំងបងស្រីវ័យក្មេងជនជាតិកាណាដាម្នាក់ឈ្មោះអេលស៊ី ស្វានសុន ដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាគីលាតជំនាន់ទី២៥។ យើងបាននៅការិយាល័យសាខាជាមួយគ្នាអស់មួយរយៈពេល មុនអង្គការចាត់គាត់ឲ្យទៅក្រុងមួយទៀត។ គាត់បានចំណាយពេលអស់មួយជីវិតដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ទោះជាឪពុកម្ដាយគាត់ដែលមិនមែនជាអ្នកបម្រើព្រះមិនគាំទ្រគាត់ក៏ដោយ។ នៅថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៥៧ អេលស៊ីនិងខ្ញុំបានរៀបការ ហើយយើងរស់នៅដោយខ្លួនឯងនៅផ្ទះសាសនទូតមួយ នៅភាគខាងត្បូងប្រទេសប៉ារ៉ាហ្គាយ។
ផ្ទះរបស់យើងគ្មានទឹកម៉ាស៊ីនទេ តែមានអណ្ដូងមួយនៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះ។ ដូច្នេះគ្មានបន្ទប់សម្រាប់ងូតទឹកឬបង្គន់ក្នុងផ្ទះទេ យើងគ្មានម៉ាស៊ីនបោកខោអាវ សូម្បីតែទូទឹកកកក៏គ្មានផង។ រាល់ថ្ងៃយើងបានទិញម្ហូបដែលទុកមិនបានយូរ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតសាមញ្ញនិងចំណងមិត្តភាពប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ធ្វើឲ្យពេលនោះជាពេលដែលយើងសប្បាយរីករាយខ្លាំងបំផុតក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង។
នៅឆ្នាំ១៩៦៣ មិនយូរក្រោយពីយើងបានត្រឡប់ទៅអូស្ដ្រាលីវិញដើម្បីទៅលេងម្ដាយខ្ញុំ គាត់បានគាំងបេះដូង តាមមើលទៅប្រហែលជាដោយសារគាត់រំភើបចិត្តដោយសារឃើញកូនប្រុសគាត់ ដែលគាត់មិនបានជួបគ្នាអស់១០ឆ្នាំហើយ។ ពេលដែលជិតត្រឡប់ទៅប្រទេសប៉ារ៉ាហ្គាយវិញ យើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកបំផុតមួយក្នុងជីវិតរបស់យើង។ តើយើងគួរចាកចេញពីម្ដាយដែលសម្រាន្តនៅមន្ទីរពេទ្យ ដោយសង្ឃឹមថាមានអ្នកណាម្នាក់នឹងថែរក្សាគាត់ ហើយយើងត្រឡប់ទៅបំពេញភារកិច្ចដែលយើងចូលចិត្តនៅប្រទេសប៉ារ៉ាហ្គាយវិញ? ក្រោយពីបានអធិដ្ឋានយ៉ាងយូរ អេលស៊ីនិងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តនៅដើម្បីថែរក្សាម្ដាយ។ យើងអាចធ្វើដូច្នេះ ហើយបន្តបម្រើពេញពេលរហូតដល់ម្ដាយយើងបានស្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៦៦។
គឺជាឯកសិទ្ធិមួយដែលយើងអាចបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល និងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យតំបន់នៅអូស្ដ្រាលីអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយបង្រៀនសាលាកិច្ចបម្រើរាជាណាចក្រសម្រាប់អ្នកចាស់ទុំ។ បន្ទាប់មកមានការផ្លាស់ប្ដូរមួយទៀតក្នុងជីវិតរបស់យើង។ អង្គការបានចាត់ឲ្យខ្ញុំបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាដែលមានជាលើកដំបូងនៅអូស្ដ្រាលី។ បន្ទាប់មក ពេលដែលត្រូវសាងសង់ការិយាល័យសាខាថ្មី ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាប្រធានគណៈកម្មាធិការខាងការសាងសង់។ ដោយមានជំនួយពីអ្នកធ្វើការដែលមានបទពិសោធន៍ជាច្រើននាក់ ហើយដែលសហការគ្នា ការិយាល័យសាខាដ៏ស្អាតមួយបានត្រូវសាងសង់ឡើង។
ក្រោយមកអង្គការបានតែងតាំងខ្ញុំឲ្យបម្រើនៅក្នុងការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើដែលមានភារកិច្ចត្រួតពិនិត្យកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសមួយ។ ខ្ញុំក៏បានទទួលឯកសិទ្ធិធ្វើទស្សនកិច្ចការិយាល័យសាខាឯទៀតនៅជុំវិញពិភពលោក ជាអ្នកត្រួតពិនិត្យតាមការិយាល័យសាខា ដើម្បីជួយនិងលើកទឹកចិត្តបងប្អូន។ ជាពិសេស ខ្ញុំបានត្រូវលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសខ្លះដែលមានបងប្អូនធ្លាប់ជាប់គុកនិងធ្លាប់ជាប់នៅក្នុងជំរំឃុំឃាំងអស់ជាច្រើនឆ្នាំឬច្រើនទសវត្សរ៍ ដោយសារពួកគាត់បានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់។
ភារកិច្ចរបស់យើងសព្វថ្ងៃនេះ
បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកពីធ្វើទស្សនកិច្ចយ៉ាងនឿយហត់នៅការិយាល័យសាខាផ្សេងៗនៅឆ្នាំ២០០១ ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រអញ្ជើញឲ្យទៅក្រុងប៊្រុគ្លីនរដ្ឋញូវយ៉ក ដើម្បីបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាសហរដ្ឋអាម៉េរិកដែលទើបនឹងបង្កើតថ្មី។ ខ្ញុំនិងអេលស៊ីបានពិចារណាអំពីសេចក្ដីអញ្ជើញនោះហើយអធិដ្ឋាន ហើយយើងព្រមធ្វើតាមសេចក្ដីអញ្ជើញនេះយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ ជាង១១ឆ្នាំក្រោយមក យើងនៅតែបម្រើនៅក្រុងប៊្រុគ្លីន។
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំមានប្រពន្ធដែលរីករាយធ្វើតាមអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបង្គាប់។ ឥឡូវនេះខ្ញុំនិងអេលស៊ីមានអាយុជាង៨០ឆ្នាំហើយ យើងនៅតែមានសុខភាពល្អគួរសម។ យើងទន្ទឹងរង់ចាំទទួលសេចក្ដីបង្រៀនពីព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរហូត ព្រមទាំងពរដ៏វិសេសវិសាលដែលពួកអ្នកដែលបន្តធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោកនឹងទទួល។
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១៩]
មួយសប្ដាហ៍ខ្ញុំជិះឡានក្រុង មួយសប្ដាហ៍ទៀត ខ្ញុំជិះរថភ្លើងដែលដឹកអ្នកដំណើរក្នុងក្រុង បន្ទាប់មកជិះឡានឬជិះម៉ូតូជាមួយគេដោយដៃម្ខាងយួរវ៉ាលីហើយដៃម្ខាងទៀត យួរកាតាបសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយ
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ២១]
យើងទន្ទឹងរង់ចាំទទួលសេចក្ដីបង្រៀនពីព្រះយេហូវ៉ាជារៀងរហូត
[រូបភាពនៅទំព័រ១៨]
ខាងឆ្វេង: ពេលបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល នៅប្រទេសអូស្ដ្រាលី;
ខាងស្ដាំ: ជាមួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំ
[រូបភាពនៅទំព័រ២០]
នៅថ្ងៃដែលយើងរៀបការ ថ្ងៃទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៥៧