ពួកគេបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្ត នៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច
ពេលឃើញប្អូនៗវ័យក្មេងកាន់តែច្រើន កែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់ពួកគេឲ្យសាមញ្ញដើម្បីអាចបង្កើនកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ពួកគេ នោះពិតជាលើកទឹកចិត្តណាស់។ (ម៉ាថ. ៦:២២) តើពួកគេកែប្រែអ្វីខ្លះ? ហើយតើពួកគេជួបប្រទះនឹងឧបសគ្គណាខ្លះ? ដើម្បីដឹង សូមស្ដាប់បទពិសោធន៍របស់បងប្អូនខ្លះៗដែលកំពុងបម្រើនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច។
«យើងត្រូវកែប្រែរបៀបរស់នៅ»
ដឺស្ទីននិងជេសឺដែលមកពីសហរដ្ឋអាម៉េរិកបានរៀបការនៅខែមករា ឆ្នាំ២០០៧។ មិនយូរក្រោយមក ពួកគេអាចទិញទូកក្ដោងធំមួយ ហើយរស់នៅលើទូកនោះពេញ១ឆ្នាំ។ ទូករបស់ពួកគេចតនៅក្រុងអាស្តូរៀ រដ្ឋអូរេហ្គិន សហរដ្ឋអាម៉េរិកដែលជាក្រុងដ៏ស្អាត ព័ទ្ធជុំវិញដោយភ្នំដែលមានព្រៃឈើ និងភ្នំដែលមានទឹកកកនៅលើកំពូល ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។ ដឺស្ទីននិយាយថា៖ «ទោះជាមើលទៅកន្លែងណាក៏ឃើញទេសភាពដ៏ស្អាតបំផុតដែរ!»។ ប្ដីប្រពន្ធមួយគូនេះមានអារម្មណ៍ថាពួកគេកំពុងមានជីវភាពសាមញ្ញ ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេគិតថា ‹យ៉ាងណាមិញ យើងរស់នៅលើទូកដែលមានបណ្ដោយ៧.៩ម៉ែត្រ (២៦ហ្វីត) យើងធ្វើការក្រៅម៉ោង ចូលរួមជាមួយក្រុមជំនុំភាសាបរទេស ហើយម្ដងម្កាលយើងត្រួសត្រាយជំនួយ›។ ប៉ុន្តែមួយរយៈពេលក្រោយមក ពួកគេបានដឹងថាពួកគេបានបញ្ឆោតខ្លួន។ ដឺស្ទីននិយាយថា៖ «ជាជាងគាំទ្រក្រុមជំនុំ យើងចំណាយពេលភាគច្រើនដើម្បីជួសជុលទូករបស់យើង។ យើងបានដឹងថា បើយើងពិតជាចង់ចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាអាទិភាពក្នុងជីវិត យើងត្រូវកែប្រែរបៀបរស់នៅ»។
ជេសឺបន្ថែមថា៖ «មុនរៀបការ ខ្ញុំរស់នៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច នៅទីនោះខ្ញុំចូលរួមជាមួយក្រុមជំនុំភាសាអង់គ្លេស។ ខ្ញុំចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយនៅទីនោះ ហើយខ្ញុំចង់ត្រឡប់ទៅទីនោះវិញ»។ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកគេមានសេចក្ដីប្រាថ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងការរើទៅបម្រើនៅបរទេស ក្នុងអំឡុងការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារ ដឺស្ទីននិងជេសឺបានចាប់ផ្ដើមអានជីវប្រវត្ដិរបស់បងប្អូនប្រុសស្រីដែលបានរើទៅប្រទេសដែលមានវាលស្រូវទុំល្មមនឹងច្រូត។ (យ៉ូន. ៤:៣៥) ដឺស្ទីននិយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់មានអំណរដូចពួកគេដែរ»។ ពេលដែលពួកគេឮពីមិត្តភក្ដិនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិចថាក្រុមថ្មីដែលទើបនឹងបង្កើតត្រូវការជំនួយ ដឺស្ទីននិងជេសឺបានសម្រេចចិត្តរើទៅទីនោះ។ ពួកគេឈប់ធ្វើការ លក់ទូករបស់ពួកគេ ហើយបានរើទៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច។
«ការរើមកនៅទីនេះគឺជាអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់យើង»
ដឺស្ទីននិងជេសឺរស់នៅក្រុងមួយឈ្មោះតេកូម៉ាន ដែលនៅជិតមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកដែរ ប៉ុន្តែនៅចម្ងាយប្រហែលជា៤.៣៤៥គីឡូម៉ែត្រ (២.៧០០ម៉ៃល៍) ខាងត្បូងក្រុងអាស្តូរៀ។ ដឺស្ទីននិយាយថា៖ «ជាជាងនៅកន្លែងដែលមានខ្យល់ត្រជាក់ ហើយមានភ្នំ យើងនៅកន្លែងដែលក្ដៅខ្លាំងហើយមានដើមក្រូចឆ្មាយ៉ាងច្រើន មើលទៅឆ្ងាយដាច់កន្ទុយភ្នែក»។ មុនដំបូងពួកគេមិនអាចរកការងារបានទេ។ ដោយសារខ្វះលុយ ពួកគេញ៉ាំបាយនិងសណ្ដែកពីរដងក្នុងមួយថ្ងៃ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍។ ជេសឺនិយាយថា៖ «ប៉ុន្តែពេលដែលយើងទ្រាំញ៉ាំសណ្ដែកលែងបានទៀត សិស្សគម្ពីររបស់យើងបានចាប់ផ្ដើមឲ្យស្វាយ ចេក ល្ហុង ហើយឲ្យក្រូចឆ្មាមួយស្បោង!»។ ក្រោយមកប្ដីប្រពន្ធមួយគូនេះរកបានការងារនៅសាលាភាសាមួយ តាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត ដែលមានទីតាំងនៅប្រទេសតៃវ៉ាន់។ ឥឡូវនេះលុយដែលពួកគេរកបានពីការងារនោះ ល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងបំពេញសេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។
តើដឺស្ទីននិងជេសឺមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះជីវភាពថ្មីរបស់ពួកគេ? ពួកគេនិយាយថា៖ «ការរើមកនៅទីនេះគឺជាអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់យើង។ ចំណងមិត្តភាពរវាងយើងនឹងព្រះយេហូវ៉ានិងរវាងយើងទាំងពីរនាក់គឺកាន់តែខ្លាំងឡើងដែលយើងស្មានមិនដល់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងធ្វើអ្វីៗជាច្រើនជាមួយគ្នា។ យើងទៅផ្សព្វផ្សាយ ពិភាក្សាគ្នាអំពីរបៀបជួយសិស្សគម្ពីររបស់យើង ហើយរៀបចំសម្រាប់កិច្ចប្រជុំ។ យើងក៏លែងមានការស្មុគស្មាញក្នុងជីវភាពដូចពីមុនទៀតដែរ»។ ពួកគេបន្ថែមថា៖ «ឥឡូវយើងដឹងអំពីអ្វីដែលពីមុនយើងមិនធ្លាប់ដឹងទាល់តែសោះ ពោលគឺសេចក្ដីពិតនៃសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះនៅទំនុកតម្កើង ៣៤:៨ដែលចែងថា ‹សូមភ្លក់មើលឲ្យដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អចុះ›»។
តើអ្វីជំរុញចិត្តអ្នកធ្វើការស្ម័គ្រចិត្តរាប់ពាន់នាក់ទាំងនេះ?
បងប្អូនប្រុសស្រីនៅលីវនិងរៀបការហើយជាង២.៩០០នាក់ ដែលភាគច្រើនអាយុជាង២០ឆ្នាំនិងជាង៣០ឆ្នាំ បានរើទៅបម្រើនៅតំបន់ផ្សេងៗនៃប្រទេសម៉ិចស៊ិច ដែលនៅតែត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាង។ ហេតុអ្វីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទាំងនេះទទួលយកកិច្ចការដ៏ពិបាកនេះ? ពេលសួរសំណួរនេះទៅបងប្អូនមួយក្រុមក្នុងចំណោមពួកគេ ពួកគេបានប្រាប់នូវមូលហេតុសំខាន់បំផុតបីយ៉ាង។ តើមូលហេតុទាំងនោះជាអ្វី?
ដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ានិងអ្នកឯទៀត។ ឡេទីស្យាបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅពេលដែលនាងមានអាយុ១៨ឆ្នាំ។ នាងនិយាយថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំដឹងថានេះមានន័យថាបម្រើលោកឲ្យអស់អំពីចិត្ត ហើយអស់អំពីព្រលឹង។ ដូច្នេះដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីចិត្ត ខ្ញុំចង់ចំណាយពេលវេលានិងកម្លាំងរបស់ខ្ញុំថែមទៀតក្នុងកិច្ចបម្រើលោក»។ (ម៉ាក. ១២:៣០) អេមីឡូដែលឥឡូវនេះបានរៀបការជាមួយឡេទីស្យា បានរើទៅបម្រើនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយច្រើនជាង ពេលគាត់អាយុជាង២០ឆ្នាំ។ គាត់និយាយថា៖ «ខ្ញុំបានដឹងថា ការជួយមនុស្សឲ្យបំពេញការស្រេកឃ្លានរបស់ពួកគេខាងការណែនាំពីព្រះ គឺជារបៀបដ៏ល្អបំផុតក្នុងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកជិតខាង»។ (ម៉ាក. ១២:៣១) ដូច្នេះគាត់បានចាកចេញពីក្រុងម៉ូនតេរ៉េដែលជាក្រុងចម្រុងចម្រើន ដែលនៅទីនោះគាត់បានធ្វើការនៅធនាគារមួយ ហើយមានជីវិតស្រណុកស្រួល រួចគាត់បានរើទៅក្រុងតូចមួយ។
ដើម្បីមានអំណរពិតប្រាកដនិងជារៀងរហូត។ មិនយូរក្រោយពីបានទទួលការជ្រមុជទឹក ឡេទីស្យាបានទៅជាមួយបងស្រីម្នាក់ដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល ដើម្បីបម្រើនៅក្រុងដាច់ស្រយាលមួយ។ នៅទីនោះពួកគេបានផ្សព្វផ្សាយអស់រយៈពេលមួយខែ។ ឡេទីស្យានឹកចាំថា៖ «ខ្ញុំបានភ្ញាក់ផ្អើលពេលឃើញមនុស្សស្ដាប់ដំណឹងល្អដែលយើងផ្សព្វផ្សាយដោយអំណរយ៉ាងខ្លាំង។ នៅចុងខែនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនខ្ញុំថា ‹នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ!›។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ចំពោះអែសលីដែលជាបងស្រីនៅលីវម្នាក់ដែលមានអាយុជាង២០ឆ្នាំ ដោយសារនាងបានសង្កេតឃើញបងប្អូនឯទៀតមានអំណរ នេះបានធ្វើឲ្យនាងចង់ទៅបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការខ្លាំងជាង។ ពេលនាងរៀននៅវិទ្យាល័យនៅឡើយ នាងបានជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែងមួយចំនួនដែលបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការខ្លាំងជាង។ នាងនិយាយថា៖ «ពេលឃើញបងប្អូនប្រុសស្រីទាំងនោះមានទឹកមុខពោរពេញដោយអំណរ នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់មានជីវិតដូចពួកគេដែរ»។ បងស្រីជាច្រើននាក់មានប្រតិកម្មដូចអែសលីដែរ។ តាមការពិត នៅប្រទេសម៉ិចស៊ិចមានបងស្រីនៅលីវជាង៦៨០នាក់បម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការខ្លាំងជាង។ ពួកគេពិតជាទុកគំរូដ៏ល្អមែនសម្រាប់បងប្អូនទាំងចាស់ទាំងក្មេង!
ដើម្បីមានជីវិតដែលគាប់ចិត្តនិងមានន័យខ្លឹមសារ។ ក្រោយរៀនចប់នៅវិទ្យាល័យ អែសលីបានទទួលអាហារូបករណ៍សម្រាប់រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ។ មនុស្សឯទៀតដែលមានអាយុស្រករគ្នានឹងនាងបានលើកទឹកចិត្តឲ្យនាងទទួលយកអាហារូបករណ៍នេះ ហើយឲ្យនាងមាន«ជីវិតធម្មតា» រៀនចប់នៅសាកលវិទ្យាល័យ មានការងារល្អ មានឡាន ហើយចំណាយពេលវេលាដើម្បីធ្វើដំណើរកម្សាន្ត។ ប៉ុន្តែនាងមិនបានធ្វើតាមយោបល់របស់ពួកគេទេ។ អែសលីនិយាយថា៖ «មិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនដែលជាគ្រិស្តសាសនិកបានខំប្រឹងឲ្យបានរបស់ទាំងនេះ ហើយខ្ញុំសង្កេតឃើញថាពួកគេឈប់ប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើគោលដៅខាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះតទៅទៀត។ ខ្ញុំក៏បានឃើញដែរថា នៅទីបំផុតពួកគេខកចិត្តដោយសារប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាជាច្រើន កាលដែលពួកគេកាន់តែចូលប្រឡូកក្នុងរឿងពិភពលោកនេះ។ ខ្ញុំចង់ចំណាយពេលក្នុងយុវវ័យរបស់ខ្ញុំដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព»។
អែសលីបានរៀនជំនាញខ្លះថែមទៀតដែលជួយនាងឲ្យអាចរកការងារដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួននាង ពេលត្រួសត្រាយពេញពេល ហើយបន្ទាប់មកនាងបានរើទៅតំបន់មួយដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយជាបន្ទាន់។ នាងថែមទាំងបានចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាសម្រាប់ជនជាតិដើម ដែលជាភាសារបស់ជនជាតិអូតូមីនិងថ្លាប៉ាណេកូ។ ឥឡូវនេះ ពេលគិតឡើងវិញអំពីពេលបីឆ្នាំដែលនាងផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដាច់ស្រយាល នាងនិយាយថា៖ «ការបម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការខ្លាំងជាង នាំឲ្យខ្ញុំមានជីវិតដែលគាប់ចិត្តនិងមានន័យខ្លឹមសារ។ សំខាន់បំផុត នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចំណងមិត្តភាពកាន់តែរឹងមាំជាមួយព្រះយេហូវ៉ា»។ ភីលីពនិងរ៉ាគេល ជាស្វាមីភរិយាដែលមានអាយុជាង៣០ឆ្នាំដែលមកពីសហរដ្ឋអាម៉េរិក ក៏គិតដូច្នេះដែរ។ ពួកគេនិយាយថា៖ «ពិភពលោកនេះកំពុងប្រែប្រួលយ៉ាងឆាប់រហ័សដល់ម្ល៉េះបានជាមនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់ពួកគេគឺគ្មានស្ថិរភាពឡើយ។ ប៉ុន្តែការបម្រើព្រះនៅកន្លែងដែលនៅតែមានមនុស្សស្ដាប់ដំណឹងក្នុងគម្ពីរនាំឲ្យជីវិតយើងមានន័យខ្លឹមសារ។ កិច្ចបម្រើបែបនេះពិតជាធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្តណាស់!»។
បញ្ហាផ្សេងៗ និងរបៀបដោះស្រាយ
ការបម្រើព្រះនៅកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយរាជាណាចក្រច្រើនជាង គឺមានការពិបាក។ ការពិបាកមួយគឺការរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិត។ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតរបស់អ្នក អ្នកត្រូវសុខចិត្តសម្របខ្លួនតាមស្ថានភាពនៅតំបន់ដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយ។ វឺរ៉នអ៊ីកឺដែលជាអ្នកត្រួសត្រាយដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនបានពន្យល់ថា៖ «នៅតំបន់មួយដែលខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយ ខ្ញុំបានធ្វើម្ហូបស្រាប់ដែលមានតម្លៃថោក សម្រាប់លក់។ នៅកន្លែងមួយទៀត ខ្ញុំលក់ខោអាវនិងកាត់សក់។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកសម្អាតនៅផ្ទះមួយ ហើយក៏បើកថ្នាក់សិក្សាមួយសម្រាប់បង្រៀនឪពុកម្ដាយដែលទើបនឹងមានកូន អំពីរបៀបប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយកូនៗរបស់ពួកគេ»។
ការសម្របខ្លួនទៅតាមវប្បធម៌និងទំនៀមទម្លាប់ផ្សេងអាចជាការពិបាកខ្លាំង ជាពិសេសពេលដែលអ្នករស់នៅក្នុងចំណោមជនជាតិដើម នៅតំបន់មួយដែលឆ្ងាយដាច់ស្រយាល។ នេះបានកើតឡើងចំពោះភីលីពនិងរ៉ាគេល ពេលដែលពួកគេបម្រើនៅតំបន់ផ្សាយភាសាណាហ៊ូវាត់។ ភីលីពនិយាយថា៖ «វប្បធម៌របស់យើងនឹងពួកគេគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់»។ តើអ្វីបានជួយពួកគេឲ្យចេះសម្របខ្លួន? ពួកគេនិយាយថា៖ «យើងប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើគុណសម្បត្ដិរបស់ជនជាតិណាហ៊ូវាត់ ដូចជា ពួកគេជិតស្និទ្ធគ្នាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ពួកគេបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ពេលពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពួកគេបង្ហាញចិត្តទូលាយ»។ រ៉ាគេលបន្ថែមថា៖ «យើងបានរៀននូវអ្វីៗជាច្រើនកាលដែលយើងរស់នៅទីនោះ និងកាលដែលយើងបម្រើព្រះជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីជនជាតិដើមទាំងនោះក្នុងសហគមន៍»។
របៀបត្រៀមខ្លួន
ប្រសិនបើអ្នកចង់បម្រើនៅតំបន់ដាច់ស្រយាល ដែលត្រូវការជំនួយ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីនៅឥឡូវនេះដើម្បីត្រៀមខ្លួន? បងប្អូនប្រុសស្រីដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងកិច្ចបម្រើបែបនេះនិយាយថា មុនអ្នករើទៅទីនោះ អ្នកត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកទៅជាសាមញ្ញជាង ហើយរៀនចេះស្កប់ចិត្តនឹងអ្វីដែលអ្នកមាន។ (ភី. ៤:១១, ១២) តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីទៀត? ឡេទីស្យានិយាយថា៖ «ខ្ញុំជៀសវាងពីការធ្វើការងារណាដែលតម្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើកិច្ចសន្យារយៈពេលវែង ហើយនៅកន្លែងមួយ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើការណាដែលខ្ញុំអាចរើទៅពេលណាក៏បាន ហើយទៅកន្លែងណាក៏ដោយដែលត្រូវការជំនួយ»។ អេមីឡូនិយាយថា៖ «ខ្ញុំរៀនធ្វើម្ហូប និងរៀនបោកអ៊ុត»។ វឺរ៉នអ៊ីកឺពោលថា៖ «ពេលខ្ញុំរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយនិងបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានជួយពួកគេសម្អាត និងបានរៀនរបៀបធ្វើម្ហូបដែលថោក ប៉ុន្តែមានជីវជាតិ។ ខ្ញុំក៏រៀនសន្សំលុយផងដែរ»។
លេវីនិងអឺមីលៀដែលមកពីសហរដ្ឋអាម៉េរិក ហើយដែលបានរៀបការអស់៨ឆ្នាំបានរៀបរាប់ថា សេចក្ដីអធិដ្ឋានយ៉ាងចំៗបានជួយពួកគេឲ្យត្រៀមខ្លួនដើម្បីបម្រើនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច។ លេវីនិយាយថា៖ «យើងគណនាថាយើងនឹងត្រូវការលុយប៉ុន្មានដើម្បីបម្រើនៅបរទេសក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ ហើយបន្ទាប់មកយើងបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា សុំលោកជួយយើងឲ្យអាចរកបានលុយគ្រប់ចំនួននោះ»។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ពួកគេអាចសន្សំលុយគ្រប់ចំនួនដែលពួកគេបានអធិដ្ឋានសុំព្រះយេហូវ៉ា ហើយពួកគេបានរើទៅទីនោះដោយគ្មានបង្អង់។ លេវីពោលថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិដ្ឋានយ៉ាងជាក់លាក់របស់យើង ដូច្នេះឥឡូវនេះជាពេលដែលយើងត្រូវធ្វើតាមអ្វីដែលយើងបានសុំ»។ អឺមីលៀបន្ថែមថា៖«យើងបានគិតថាយើងអាចរស់នៅទីនោះបានតែមួយឆ្នាំទេ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយើងបានរស់នៅទីនេះ៧ឆ្នាំហើយ ហើយយើងគិតថាយើងចង់នៅរហូត! ការរស់នៅទីនេះជួយយើងឲ្យទទួលនូវជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាដោយផ្ទាល់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងឃើញនូវទីសំអាងអំពីគុណធម៌របស់លោក»។
ចំពោះអាដាមនិងជេនអេហ្វឺដែលជាគូស្វាមីភរិយាដែលមកពីសហរដ្ឋអាម៉េរិក ដែលបម្រើនៅតំបន់ផ្សាយដែលមានមនុស្សនិយាយភាសាអង់គ្លេសនៅប្រទេសម៉ិចស៊ិច សេចក្ដីអធិដ្ឋានក៏មានតួនាទីសំខាន់ចាំបាច់ដែរ។ ពួកគេជូនយោបល់ថា៖ «កុំចាំរហូតដល់មានស្ថានភាពល្អឥតខ្ចោះឡើយ។ សូមអធិដ្ឋានទៅព្រះអំពីបំណងរបស់អ្នកដើម្បីបម្រើនៅប្រទេសផ្សេង ហើយបន្ទាប់មកធ្វើតាមការអធិដ្ឋាននោះ។ សូមធ្វើឲ្យជីវិតរបស់អ្នកទៅជាសាមញ្ញជាង សរសេរសំបុត្រទៅការិយាល័យសាខានៅប្រទេសដែលអ្នកចង់ទៅបម្រើ ហើយក្រោយមកគិតគូរឲ្យបានច្បាស់ថាអ្នកមានលុយគ្រប់គ្រាន់ឬមិនមាន ហើយសូមរើទៅ!»។a ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកនឹងមានជីវិតដែលគួរឲ្យរំភើបចិត្ត ហើយមានចំណងមិត្តភាពកាន់តែរឹងមាំជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។
a ដើម្បីបានព័ត៌មានថែមទៀត សូមមើលអត្ថបទក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះខែសីហា ឆ្នាំ២០១១ ដែលមានចំណងជើងថា៖ «តើអ្នកអាច‹ឆ្លងមកស្រុកម៉ាសេដូន›ឬទេ?» ជាភាសាអង់គ្លេស។