ជីវប្រវត្ដិ
កេរដំណែលដែលខ្ញុំបានទទួលក្នុងសេចក្ដីពិតបាននាំឲ្យខ្ញុំរីកចម្រើន
នៅពេលយប់ជ្រៅមួយ ខ្ញុំនិងបងប្រុសម្នាក់ទៀត ឈរនៅច្រាំងទន្លេនីហ្សេ។ ទន្លេនោះគឺធំ មានទទឹងជិត១.៦គីឡូម៉ែត្រ ហើយទឹកទន្លេនោះហូរខ្លាំង។ នៅពេលនោះមានសង្គ្រាមស៊ីវិលនាប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ហើយការឆ្លងកាត់ទន្លេនីហ្សេអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រថុយជីវិតឆ្លងទន្លេនោះជាច្រើនលើកច្រើនសារ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនោះ? សូមឲ្យខ្ញុំរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចាប់ពីមុនពេលដែលខ្ញុំកើត។
នៅឆ្នាំ១៩១៣ ឪពុករបស់ខ្ញុំឈ្មោះចន មៀល បានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅក្រុងញូវយ៉ក។ ពេលនោះគាត់មានអាយុ២៥ឆ្នាំ។ បងរ៉ាសិលជាអ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាសម្រាប់ការជ្រមុជទឹកនោះ។ មិនយូរក្រោយមក ឪពុកខ្ញុំបានទៅប្រទេសទ្រីនីដាដ ហើយបានរៀបការជាមួយនឹងម្ដាយខ្ញុំឈ្មោះខុនស្ដាន ហ្វាមើ។ ម្ដាយខ្ញុំជានិស្សិតគម្ពីរដែលមានចិត្តខ្នះខ្នែង។ ឪពុកខ្ញុំបានជួយបងវីល្លាម ប្រោនក្នុងការចាក់បញ្ចាំង«ល្ខោនរូបភាពនៃការបង្កើត»។ ពួកគាត់បានបន្តធ្វើកិច្ចការនោះរហូតដល់បងប្រោនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិច នាឆ្នាំ១៩២៣។ ទាំងឪពុកទាំងម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅស្ថានសួគ៌ បានបន្តបម្រើនៅប្រទេសទ្រីនីដាដ។
ឪពុកម្ដាយស្រឡាញ់យើង
ឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានកូន៩នាក់។ ពួកគាត់បានដាក់ឈ្មោះកូនប្រុសច្បងថារ៉ូធើហ្វឺតតាមឈ្មោះរបស់ប្រធានសមាគមប៉មយាមខាងគម្ពីរនិងខិត្តប័ណ្ណនៅពេលនោះ។ ខ្ញុំបានកើតនៅថ្ងៃទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩២២។ ឪពុកម្ដាយដាក់ឈ្មោះខ្ញុំតាមឈ្មោះរបស់បងប្រុសខ្លេថិន វូដវឺតដែលជាអ្នកកែសម្រួលទស្សនាវដ្ដីសម័យរុងរឿង(ឥឡូវហៅថាទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!)។ ឪពុកម្ដាយរបស់យើងបានធ្វើឲ្យប្រាកដថាយើងទទួលការអប់រំនៅសាលា ប៉ុន្តែជាពិសេសពួកគាត់បានលើកបញ្ជាក់អំពីគោលដៅផ្សេងៗក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ម្ដាយខ្ញុំមានភាពប៉ិនប្រសប់ក្នុងការវែកញែកហេតុផលពីបទគម្ពីរ។ ឪពុកខ្ញុំចូលចិត្តប្រាប់យើងអំពីរឿងក្នុងគម្ពីរ ហើយគាត់ធ្វើកាយវិការដើម្បីធ្វើឲ្យកំណត់ហេតុនោះមានភាពរស់រវើក។
ការខំប្រឹងរបស់ពួកគាត់បានទទួលលទ្ធផលល្អ។ ក្នុងចំណោមកូនប្រុសទាំងប្រាំនាក់ ខ្ញុំនិងប្អូនប្រុសពីរនាក់ទៀតបានចូលសាលាគីលាត។ បងប្អូនស្រីបីនាក់របស់ខ្ញុំបានបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយអស់ជាច្រើនឆ្នាំនៅប្រទេសទ្រីនីដាដនិងតូបាហ្គោ។ ឪពុកម្ដាយយើងបាន‹ដាំកូនៗនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា› តាមរយៈការបង្រៀននិងគំរូល្អរបស់ពួកគាត់។ ការលើកទឹកចិត្តពីពួកគាត់បានជួយយើងឲ្យរីកចម្រើន«នៅក្នុងទីលានរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ»។—ទំនុក. ៩២:១៣
ផ្ទះរបស់យើងបានទៅជាកន្លែងចាត់ចែងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ អ្នកត្រួសត្រាយបានជួបជុំគ្នានៅទីនោះ ហើយច្រើនតែនិយាយអំពីបងប្រុសចច យ៉ាំង ដែលជាសាសនទូតជនជាតិកាណាដាដែលធ្លាប់មកប្រទេសទ្រីនីដាដ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបាននិយាយដោយរំភើបចិត្តអំពីបងប្រោននិងប្រពន្ធគាត់ដែលធ្លាប់ជាដៃគូរបស់ពួកគាត់ ហើយដែលបានរើទៅទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិច។ អ្វីៗទាំងអស់នេះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយពេលខ្ញុំមានអាយុ១០ឆ្នាំ។
សកម្មភាពដំបូងរបស់ខ្ញុំ
នៅសម័យនោះ ទស្សនាវដ្ដីរបស់យើងបាននិយាយចំៗ ដោយបកអាក្រាតសាសនាមិនពិត ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដ៏លោភលន់ និងប្រព័ន្ធនយោបាយដ៏ពុករលួយ។ នៅឆ្នាំ១៩៣៦ ពួកបព្វជិតបានបញ្ចុះបញ្ចូលអភិបាលប្រទេសទ្រីនីដាដឲ្យដាក់បម្រាមលើសៀវភៅទាំងអស់របស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ យើងបានលាក់សៀវភៅរបស់យើង ប៉ុន្តែយើងនៅតែបានបន្តចែកចាយសៀវភៅទាំងនោះរហូតដល់អស់ពីស្តុក។ យើងបានផ្សព្វផ្សាយដោយប្រើខិត្តប័ណ្ណនិងពាក់ស្លាកធំៗក្នុងការហែក្បួន និងជិះកង់ជាក្បួនដង្ហែ។ យើងថែមទាំងបានផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ដែលឆ្ងាយនៅប្រទេសទ្រីនីដាដជាមួយនឹងបងប្អូនមួយក្រុមដែលមានឡានបំពងសំឡេងពីក្រុងធូណាភូណា។ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយទាំងនោះគឺគួរឲ្យរំភើបចិត្តណាស់! អ្វីដ៏ល្អៗទាំងនេះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹកពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ។
ក្រុមដែលមានឡានបំពងសំឡេងពីក្រុងធូណាភូណា
កេរដំណែលរបស់ក្រុមគ្រួសារយើងនិងបទពិសោធន៍ទាំងនេះ បានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់បម្រើជាសាសនទូត។ បំណងចិត្តបែបនេះនៅតែដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំពេលដែលខ្ញុំទៅកោះអារូបានៅឆ្នាំ១៩៤៤ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងបងប្រុសអេតម៉ាញ ខាំមីង។ យើងរំភើបចិត្តដែលមានមនុស្ស១០នាក់ជួបជុំគ្នាដើម្បីធ្វើពិធីរំលឹកនៅឆ្នាំ១៩៤៥។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ ចាប់ផ្ដើមមានក្រុមជំនុំដំបូងបង្អស់នៅកោះនោះ។
ដោយមានអូរីសជាប្រពន្ធ ជីវិតខ្ញុំមានការរីកចម្រើនថែមទៀត
មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំបានផ្សព្វផ្សាយក្រៅផ្លូវការដល់ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះអូរីស វីល្លាមដែលជាអ្នករួមការងារជាមួយនឹងខ្ញុំ។ អូរីសជជែកវែកញែកជាមួយនឹងខ្ញុំ ដើម្បីការពារសេចក្ដីបង្រៀនដែលគាត់ធ្លាប់រៀន។ ប៉ុន្តែតាមរយៈការសិក្សាគម្ពីរ គាត់រៀនអំពីអ្វីដែលបណ្ដាំរបស់ព្រះពិតជាបង្រៀន ហើយគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃទី៥ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៤៧។ ក្រោយមក យើងចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់គ្នា ហើយបានរៀបការ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៥០។ ដោយមានអូរីសជាប្រពន្ធ ជីវិតខ្ញុំមានការរីកចម្រើនថែមទៀត។
ការបំពេញកិច្ចបម្រើដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា
នៅឆ្នាំ១៩៥៥ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលសាលាគីលាត។ ដើម្បីរៀបចំសម្រាប់ទទួលឯកសិទ្ធិនេះ ខ្ញុំនិងអូរីសបានឈប់ធ្វើការ លក់ផ្ទះនិងរបស់របរផ្សេងៗទៀត ហើយចាកចេញពីកោះអារូបា។ នៅថ្ងៃទី២៩ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៥៦ យើងបានបញ្ចប់វគ្គសិក្សាសាលាគីលាតជំនាន់ទី២៧ ហើយបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។
យើងជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅក្រុងឡាកូស ប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា នៅឆ្នាំ១៩៥៧
ពេលគិតអំពីអតីតកាល អូរីសបានសង្កេតឃើញថា៖ «សកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចជួយបុគ្គលណាម្នាក់ឲ្យចេះសម្របខ្លួនទៅតាមការផ្លាស់ប្ដូរផ្សេងៗក្នុងជីវិតជាសាសនទូត។ ខុសពីប្ដីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនដែលចង់ធ្វើជាសាសនទូតទេ។ ខ្ញុំចង់មានកូននិងមានផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អគឺជាកិច្ចការបន្ទាន់។ ពេលដែលយើងបានបញ្ចប់សាលាគីលាត ខ្ញុំតាំងចិត្តធ្វើជាសាសនទូត។ កាលដែលយើងឡើងកប៉ាល់មួយឈ្មោះឃ្វីន មេរី បងប្រុសវឺត ថនថន់ដែលបម្រើជាមួយនឹងបងប្រុសន័របានមកលាយើង ហើយគាត់បានប្រាប់យើងថាយើងនឹងបម្រើនៅបេតអែល។ ខ្ញុំដកដង្ហើមធំ រួចនិយាយថា៖ ‹អូ អត់ទេ!›។ ប៉ុន្តែ មិនយូរក្រោយមកខ្ញុំបានសម្របខ្លួននឹងជីវិតនៅបេតអែល ហើយចាប់ផ្ដើមចូលចិត្តបេតអែល។ ពេលខ្ញុំបម្រើនៅទីនោះ ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចផ្សេងៗ។ ភារកិច្ចមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអំណរខ្លាំងបំផុតគឺកិច្ចការជាអ្នកទទួលភ្ញៀវ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់មនុស្ស ហើយកិច្ចការនេះបើកឱកាសឲ្យខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ា។ បងប្អូនជាច្រើនមកដល់ទាំងអស់កម្លាំង ប្រឡាក់ដី ស្រេកទឹក និងឃ្លាន។ ខ្ញុំពេញចិត្តផ្ដល់អ្វីដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីសម្រាលទុក្ខនិងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តពួកគេ។ កិច្ចការទាំងអស់នោះគឺជាកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្កប់ចិត្តនិងមានសុភមង្គល»។ ពិតមែន ភារកិច្ចទាំងអស់ដែលយើងបានទទួលនាំឲ្យយើងរីកចម្រើន។
ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំជួបជុំគ្នានៅប្រទេសទ្រីនីដាដនាឆ្នាំ១៩៦១ បងប្រោនបានរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តរបស់គាត់នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានប្រាប់អំពីការរីកចម្រើននៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ បងប្រោនបានកៀកកខ្ញុំ រួចនិយាយទៅកាន់ឪពុកខ្ញុំថា៖ «ចន បងមិនដែលទៅបម្រើនៅទ្វីបអាហ្វ្រិកមែន តែប្អូនវូដវឺតបានបម្រើនៅទីនោះ!»។ ឪពុកខ្ញុំបាននិយាយថា៖ «វឺត សូមកូនបន្តធ្វើកិច្ចការនៅទីនោះទៀត!»។ ការលើកទឹកចិត្តបែបនេះពីឪពុកខ្ញុំនិងបងប្រោន ដែលជាបុគ្គលដែលមានបទពិសោធន៍ជាច្រើនឆ្នាំក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ បានជំរុញចិត្តខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឲ្យបំពេញកិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដិតដល់។
បងវីល្លាម ប្រោន(ដែលគេហៅថា«គម្ពីរ»ប្រោន)និងប្រពន្ធរបស់គាត់ឈ្មោះអានតូនីយ៉ា បានលើកទឹកចិត្តយើងយ៉ាងខ្លាំង
នៅឆ្នាំ១៩៦២ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនថែមទៀតនៅសាលាគីលាតជំនាន់ទី៣៧សម្រាប់រយៈពេល១០ខែ។ ក្រោយមក បងប្រុសវិលហ្វ្រេដ ហ្គូចដែលជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខានីហ្សេរីយ៉ា បានចូលរួមសាលាគីលាតជំនាន់ទី៣៨ ហើយបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសអង់គ្លេស។ យ៉ាងនេះ ខ្ញុំទទួលភារកិច្ចជាអ្នកត្រួតពិនិត្យការិយាល័យសាខានីហ្សេរីយ៉ា។ ដោយធ្វើតាមគំរូរបស់បងប្រោន ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅកន្លែងជាច្រើន ហើយបានស្គាល់និងស្រឡាញ់បងប្អូនជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ា។ ទោះជាពួកគេមិនសូវមានវត្ថុទ្រព្យច្រើនដូចដែលមនុស្សទូទៅមានក្នុងប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ក្ដី អំណរនិងការស្កប់ចិត្តដែលពួកគេមាន បង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថាជីវិតដែលមានន័យខ្លឹមសារគឺមិនអាស្រ័យលើលុយឬវត្ថុទ្រព្យឡើយ។ ដោយគិតអំពីកាលៈទេសៈរបស់បងប្អូននៅទីនោះ គឺអស្ចារ្យណាស់ពេលឃើញពួកគេមានរបៀបរៀបរយ ស្អាតបាត និងថ្លៃថ្នូរនៅកិច្ចប្រជុំ។ ពេលពួកគេទៅមហាសន្និបាត បងប្អូនជាច្រើនជិះឡានដឹកទំនិញ និងបូឡេខេចា (ជាឡានក្រុងដែលគេផលិតនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា)។ ឡានក្រុងទាំងនេះច្រើនតែមានពាក្យស្លោកដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ឡានមួយគ្រឿងមានពាក្យស្លោកមួយថា«ដំណក់ទឹកតូចៗអាចទៅជាមហាសមុទ្រ»។
ពាក្យស្លោកនេះពិតជាត្រឹមត្រូវមែន! ការខំប្រឹងរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ទោះជានោះគឺបន្ដិចបន្តួចក្ដី គឺមានប្រយោជន៍ ហើយខ្ញុំនិងអូរីសក៏បានខំប្រឹងរួមគ្នាជាមួយនឹងបងប្អូននៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៤ ប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាបានទៅជាប្រទេសដំបូងក្រៅពីសហរដ្ឋអាម៉េរិក ដែលមានអ្នកផ្សាយកើនឡើងដល់១០០.០០០នាក់។ កិច្ចការនៅប្រទេសនោះបានរីកចម្រើនមែន!
ក្នុងរយៈពេលដែលមានការកើនឡើងនេះ សង្គ្រាមស៊ីវិលនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាបានផ្ទុះឡើងពីឆ្នាំ១៩៦៧ដល់ឆ្នាំ១៩៧០។ អស់ជាច្រើនខែ បងប្អូនរបស់យើងដែលនៅរដ្ឋបាយអាហ្វ្រាស នាត្រើយម្ខាងនៃទន្លេនីហ្សេ មិនអាចទាក់ទងនឹងការិយាល័យសាខាបានឡើយ។ យើងត្រូវតែយកសៀវភៅផ្សេងៗឲ្យពួកគេ ពីព្រោះសៀវភៅទាំងនោះមានសេចក្ដីបង្រៀនដែលប្រៀបដូចជាអាហារ។ ដូចដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងពាក្យផ្ដើម ដោយអធិដ្ឋាននិងដោយទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ា យើងបានធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទន្លេនោះអស់ជាច្រើនដង។
ខ្ញុំចាំច្បាស់អំពីការធ្វើដំណើរដែលមានគ្រោះថ្នាក់ដើម្បីឆ្លងកាត់ទន្លេនីហ្សេ ខ្ញុំបានប្រថុយជីវិតពីពួកទាហានដែលចេះតែបាញ់រះ ជំងឺ និងអ្វីៗផ្សេងទៀត។ ការឆ្លងកាត់ជួរទាហានរដ្ឋគឺពិបាក តែគឺកាន់តែពិបាកពេលដែលត្រូវឆ្លងកាត់ការយាមកាមយ៉ាងតឹងរ៉ឹងនៅខាងរដ្ឋបាយអាហ្វ្រាស។ នៅយប់មួយ ខ្ញុំបានជិះទូកឆ្លងកាត់ទន្លេនីហ្សេពីក្រុងអាសាបាទៅក្រុងអូននីឆា ហើយបានទៅលើកទឹកចិត្តអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអានូគូ។ នៅពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរម្ដងទៀត ខ្ញុំបានទៅដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងពួកអ្នកចាស់ទុំដែលនៅក្រុងអាបា។ ក្រុងនោះបានត្រូវហាមមិនឲ្យបើកភ្លើងនៅពេលយប់ ដើម្បីកុំឲ្យសត្រូវមើលឃើញពួកគេ។ ម្យ៉ាងទៀតនៅក្រុងព័រ ហាខត យើងត្រូវអធិដ្ឋានបញ្ចប់កិច្ចប្រជុំលឿនជាងធម្មតា ដោយសារកងទ័ពរដ្ឋាភិបាលវាយលុកចូលកន្លែងដែលមានទាហានយាមកាមរបស់រដ្ឋបាយអាហ្វ្រាសនៅខាងក្រៅក្រុងនោះ។
កិច្ចប្រជុំទាំងនោះគឺសំខាន់ចាំបាច់ដើម្បីពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់បងប្អូនយើងថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយដើម្បីផ្ដល់ការណែនាំដែលពួកគេពិតជាត្រូវការអំពីអព្យាក្រឹតភាពនិងសាមគ្គីភាព។ បងប្អូននៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ាបានស៊ូទ្រាំដោយជោគជ័យក្នុងគ្រាដ៏ពិបាកនោះ។ ពួកគេបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគ្របបាំងលើការស្អប់រវាងកុលសម្ព័ន្ធផ្សេងៗ ហើយពួកគេបានរក្សាសាមគ្គីភាពជាគ្រិស្តសាសនិក។ ខ្ញុំពិតជាមានឯកសិទ្ធិជួយពួកគេនៅគ្រាដ៏ពិបាកនោះ!
នៅឆ្នាំ១៩៦៩ បងប្រុសមីលថុន ហេនសូលបានធ្វើជាអធិការីសម្រាប់សន្និបាតអន្តរជាតិដែលមានប្រធានថា«សន្ដិភាពនៅផែនដី» នាកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគី ក្រុងញូវយ៉ក ហើយខ្ញុំបានរៀនច្រើនក្នុងនាមជាជំនួយការរបស់គាត់។ ខ្ញុំបានទទួលការបង្ហាត់បង្រៀននោះចំពេល ដោយសារនៅឆ្នាំ១៩៧០ យើងបានធ្វើសន្និបាតអន្តរជាតិដែលមានប្រធានថា«មនុស្សជាទីគាប់ចិត្តលោក»នៅក្រុងឡាកូស ប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា។ ទោះជានោះគឺមិនយូរក្រោយពីសង្គ្រាមស៊ីវិលក្ដី កម្មវិធីនោះនៅតែអាចធ្វើឡើងបាន នេះគឺដោយសារតែព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរឲ្យយើង។ កម្មវិធីនោះពិតជាគួរឲ្យកោតស្ងើច ដោយសារបានត្រូវធ្វើឡើងជា១៧ភាសា ហើយមានអ្នកចូលរួម១២១.១២៨នាក់។ បងន័រ បងហេនសូល និងភ្ញៀវដែលមកពីសហរដ្ឋអាម៉េរិកនិងប្រទេសអង់គ្លេសបានចូលរួមកម្មវិធីនោះ។ នៅកម្មវិធីនោះ មានបងប្អូនថ្មី៣.៧៧៥នាក់បានទទួលការជ្រមុជទឹក! តាំងពីបុណ្យថ្ងៃទី៥០រហូតដល់ឆ្នាំនោះ នោះគឺជាការជ្រមុជទឹកដ៏ធំបំផុតមួយរបស់គ្រិស្តសាសនិក។ ការជួយរៀបចំកម្មវិធីនោះ ប្រហែលជាគ្រាដ៏រវល់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ចំនួនអ្នកផ្សាយបានកើនឡើងយ៉ាងលឿនដូចកាំជ្រួច!
សន្និបាតអន្តរជាតិដែលមានប្រធានថា«មនុស្សជាទីគាប់ចិត្តលោក» មានអ្នកចូលរួម១២១.១២៨នាក់ ហើយបានធ្វើឡើងជា១៧ភាសារួមទាំងភាសាអ៊ីបូ
ម្ដងម្កាល ក្នុងអំឡុងជាង៣០ឆ្នាំដែលខ្ញុំនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ខ្ញុំបានបម្រើជាអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យនិងអ្នកត្រួតពិនិត្យតាមការិយាល័យសាខានៅទ្វីបអាហ្វ្រិកភាគខាងលិច។ សាសនទូតមានចិត្តកតញ្ញូដែលពួកគេម្នាក់ៗបានទទួលការលើកទឹកចិត្តនិងការយកចិត្តទុកដាក់! ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តដែលខ្ញុំអាចពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់ពួកគេថាអង្គការរបស់ព្រះយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ! កិច្ចការនោះបានបង្រៀនខ្ញុំថាបងប្អូនរបស់យើងត្រូវការការយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីពួកគេអាចរីកចម្រើនក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា ហើយរក្សាសាមគ្គីភាពនិងភាពរឹងមាំរបស់អង្គការលោក។
គឺដោយសារតែជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលយើងបានស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាដែលមកពីសង្គ្រាមស៊ីវិលនិងជំងឺផ្សេងៗ។ យើងតែងតែបានឃើញថាព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរយើង។ អូរីសរៀបរាប់ថា៖
«យើងទាំងពីរនាក់មានជំងឺគ្រុនចាញ់អស់ប៉ុន្មានដង។ មានពេលមួយ បងវឺតត្រូវទៅមន្ទីរពេទ្យនៅក្រុងឡាកូសទាំងសន្លប់មិនដឹងខ្លួន។ គេប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ប្រហែលជានឹងស្លាប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលគាត់មិនបានស្លាប់ទេ! ពេលគាត់ដឹងខ្លួនឡើងវិញ គាត់បាននិយាយអំពីរាជាណាចក្រព្រះជាមួយនឹងគិលានុបដ្ឋាកម្នាក់ដែលមើលថែគាត់។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅជាមួយបងវឺតដើម្បីជួបគិលានុបដ្ឋាកនោះឈ្មោះន័រវ៉ាំពីវ៉េ ហើយបង្កើនចំណាប់អារម្មណ៍របស់គាត់លើគម្ពីរ។ គាត់បានទទួលយកសេចក្ដីពិត ហើយក្រោយមកបានទៅជាអ្នកចាស់ទុំនៅក្រុងអាបា។ ខ្ញុំក៏មានឱកាសជួយមនុស្សជាច្រើន រួមទាំងអ្នកកាន់សាសនាមូស្លីមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន ឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ការស្គាល់និងស្រឡាញ់ជនជាតិនីហ្សេរីយ៉ា ព្រមទាំងវប្បធម៌ ប្រពៃណី និងភាសារបស់ពួកគេ បាននាំឲ្យយើងមានអំណរជាខ្លាំង»។
មេរៀនមួយទៀតដែលយើងបានរៀនគឺ ដើម្បីរីកចម្រើនក្នុងភារកិច្ចរបស់យើងនៅប្រទេសផ្សេង យើងត្រូវស្រឡាញ់បងប្អូនរបស់យើង ទោះជាវប្បធម៌របស់ពួកគេគឺខុសគ្នាខ្លាំងយ៉ាងណានឹងវប្បធម៌របស់យើងក្ដី។
ភារកិច្ចថ្មី
នៅឆ្នាំ១៩៨៧ ក្រោយពីយើងបានបម្រើនៅបេតអែលនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា យើងបានទទួលភារកិច្ចថ្មីជាសាសនទូតនៅកោះសាំងលូស៊ីដែលជាកោះដ៏ស្អាតមួយ នៅសមុទ្រការីប។ ភារកិច្ចថ្មីនោះពិតជាសប្បាយណាស់ តែក៏មានការពិបាកថ្មីដែរ។ ខុសពីបុរសនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ដែលមានប្រពន្ធជាច្រើន នៅកោះសាំងលូស៊ីមនុស្សស្រីនិងមនុស្សប្រុសរស់នៅជាមួយគ្នាដោយមិនរៀបការស្របច្បាប់។ បណ្ដាំរបស់ព្រះដែលមានឫទ្ធានុភាពបានជំរុញចិត្តសិស្សគម្ពីររបស់យើងជាច្រើននាក់ឲ្យធ្វើការកែប្រែដែលចាំបាច់។
ក្នុងរយៈពេល៦៨ឆ្នាំដែលយើងបានរៀបការ ខ្ញុំស្រឡាញ់អូរីសខ្លាំងណាស់
កាលដែលយើងចាស់ទៅ យើងមិនសូវមានកម្លាំងទេ ដូច្នេះគណៈអភិបាលបានចាត់យើងឲ្យទៅរស់នៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោកនៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាម៉េរិក នៅឆ្នាំ២០០៥។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំនៅតែអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកបានឲ្យអូរីសដល់ខ្ញុំ។ គាត់បានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០១៥ ហើយការបាត់បង់គាត់គឺពិបាកខ្លាំងណាស់មិនអាចរៀបរាប់បានទេ។ គាត់ជាប្រពន្ធដ៏ឆ្នើមម្នាក់ និងជាគូដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់។ ក្នុងរយៈពេល៦៨ឆ្នាំដែលយើងរស់នៅជាមួយគ្នា ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ខ្លាំងណាស់។ យើងបានឃើញថាដើម្បីមានសុភមង្គលក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍និងក្នុងក្រុមជំនុំ យើងត្រូវគោរពប្រមុខភាព អភ័យទោសឲ្យគ្នាដោយគ្មានល័ក្ខខ័ណ្ឌ មានចិត្តរាបទាប និងបង្ហាញផលដែលបង្កើតដោយសកម្មពល។
ពេលយើងខកចិត្តឬធ្លាក់ទឹកចិត្ត យើងពឹងផ្អែកលើព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីជួយយើងឲ្យបន្តបម្រើលោក។ កាលដែលយើងបន្តកែតម្រង់ខ្លួន យើងបានឃើញថាអ្វីៗទាំងអស់កាន់តែប្រសើរឡើង ហើយអ្វីដ៏ល្អបំផុតគឺនៅខាងមុខ!—អេ. ៦០:១៧; ២កូ. ១៣:១១
នៅប្រទេសទ្រីនីដាដនិងតូបាហ្គោ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរចំពោះកិច្ចការរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំនិងបងប្អូនឯទៀត។ ឥឡូវតាមសេចក្ដីរាយការណ៍ថ្មីបំផុត នៅទីនោះមានបងប្អូន៩.៨៩២នាក់ដែលចូលរួមក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត។ នៅកោះអារូបា បងប្អូនជាច្រើនបានពង្រឹងក្រុមជំនុំដំបូងនៅទីនោះ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំធ្លាប់បម្រើ។ ឥឡូវនេះ មានក្រុមជំនុំ១៤នៅកោះនោះ។ រីឯនៅប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ចំនួនអ្នកផ្សព្វផ្សាយបានកើនឡើងរហូតដល់៣៨១.៣៩៨នាក់។ មួយវិញទៀត នៅកោះសាំងលូស៊ី មាន៧៨៣នាក់ដែលកំពុងគាំទ្ររាជាណាចក្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
ឥឡូវខ្ញុំមានអាយុ៩០ឆ្នាំជាង។ ទំនុកតម្កើង ៩២:១៤ចែងអំពីពួកអ្នកដែលបានត្រូវដាំក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «កាលណាចាស់ហើយ នោះគេនឹងនៅតែកើតផល គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ ហើយនៅតែខៀវស្រស់»។ ខ្ញុំមានចិត្តកតញ្ញូជាខ្លាំងចំពោះជីវិតខ្ញុំនៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ កេរដំណែលដែលខ្ញុំបានទទួលក្នុងសេចក្ដីពិតបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងពេញលេញ។ ដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា លោកបានឲ្យខ្ញុំរីកចម្រើន‹នៅក្នុងទីលានរបស់ព្រះនៃខ្ញុំ›។—ទំនុក. ៩២:១៣