តើសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានច្បាប់ចំពោះការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាឬទេ?
សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជឿថាគោលការណ៍និងបង្គាប់ក្នុងគម្ពីរ អាចជួយយើងឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដែលធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្តផង និងមានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនយើងផ្ទាល់ផងដែរ។ (អេសាយ ៤៨:១៧, ១៨) យើងមិនបានបង្កើតគោលការណ៍និងបង្គាប់ទាំងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងរស់នៅស្របតាមគោលការណ៍និងបង្គាប់ទាំងនោះ។ សូមពិចារណារបៀបដែលគោលការណ៍និងបង្គាប់ខ្លះៗជាប់ទាក់ទងនឹងការស្វែងយល់ចិត្តគ្នា។a
អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាចំណងមួយដែលនៅជាប់ជារៀងរហូត។ (ម៉ាថាយ ១៩:៦) ដោយសារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាជាជំហានមួយឈានទៅកាន់អាពាហ៍ពិពាហ៍ ដូច្នេះយើងមានទស្សនៈថាការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាមិនមែនជារឿងលេងសើចទេ។
ការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាគឺសម្រាប់តែអ្នកដែលមានអាយុល្មមនឹងរៀបការតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកទាំងនោះ«មិនក្មេងពេក» ហើយក៏បានឆ្លងផុតគ្រាដែលមានចំណង់ផ្លូវភេទខ្លាំងដែរ។—កូរិនថូសទី១ ៧:៣៦
អ្នកដែលស្វែងយល់ចិត្តគ្នាគួរជាអ្នកដែលមានសិទ្ធិអាចរៀបការបាន។ យោងទៅតាមខ្នាតតម្រារបស់ព្រះ ការប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ ជាមូលហេតុតែមួយគត់ក្នុងការលែងលះ។ ដូច្នេះ ទោះជាបុគ្គលដែលបានលែងលះគ្នាតាមផ្លូវច្បាប់ក៏ដោយ តែបើគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់មិនបានប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទទេ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះបុគ្គលនោះមិនអាចរៀបការម្ដងទៀតបានឡើយ។—ម៉ាថាយ ១៩:៩
គ្រិស្តសាសនិកដែលចង់រៀបការ ត្រូវធ្វើតាមបង្គាប់ឲ្យរៀបការតែជាមួយនឹងអ្នកដែលជាគ្រិស្តសាសនិកដូចគ្នា។ (កូរិនថូសទី១ ៧:៣៩) សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកបង្គាប់នេះ មិនគ្រាន់តែសំដៅទៅលើបុគ្គលដែលគោរពជំនឿរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏សំដៅទៅលើបុគ្គលដែលផ្សព្វផ្សាយ និងធ្វើតាមជំនឿទាំងនោះផងដែរ ហើយជាអ្នកដែលបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤) រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះបានបង្គាប់អ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍លោកឲ្យរៀបការជាមួយនឹងអ្នកដែលមានជំនឿដូចគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ (លោកុប្បត្តិ ២៤:៣; ម៉ាឡាគី ២:១១) អ្នកស្រាវជ្រាវនៅសព្វថ្ងៃនេះបានទទួលស្គាល់ថា បង្គាប់នេះនៅតែមានប្រយោជន៍។b
កូនគួរតែស្ដាប់បង្គាប់ឪពុកម្ដាយ។ (សុភាសិត ១:៨; កូឡុស ៣:២០) ចំពោះកូនដែលរស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ បង្គាប់នេះក៏រួមបញ្ចូលការគោរពតាមការសម្រេចចិត្តរបស់ឪពុកម្ដាយ ចំពោះការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាផងដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ ឪពុកម្ដាយនឹងសម្រេចថាកូនរបស់គាត់មានអាយុប៉ុន្មានទើបអាចស្វែងយល់ចិត្តគ្នាជាមួយនឹងអ្នកណាម្នាក់ ហើយថាសកម្មភាពបែបណាដែលពួកគាត់អនុញ្ញាតឲ្យកូនធ្វើជាមួយនឹងបុគ្គលម្នាក់ទៀត។
ដោយមានការណែនាំពីបទគម្ពីរ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ៗធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងថា ‹តើខ្ញុំអាចចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់ចិត្តអ្នកណាម្នាក់បានហើយឬនៅ? ហើយតើខ្ញុំគួរស្វែងយល់ចិត្តជាមួយនឹងបុគ្គលបែបណា?›។ នេះសមស្របទៅនឹងគោលការណ៍គម្ពីរដែលថា៖«ម្នាក់ៗត្រូវទទួលភារៈរបស់ខ្លួន»។ (កាឡាទី ៦:៥) ប៉ុន្តែ ស្តីអំពីការស្វែងយល់ចិត្តគ្នា សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់ដែលមានភាពឈ្លាសវៃ ស្វែងរកការណែនាំពីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែលមានភាពចាស់ទុំ និងដែលចង់ឲ្យពួកគេទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត។—សុភាសិត ១:៥
ជាទូទៅក្នុងអំឡុងពេលស្វែងយល់ចិត្តគ្នា គូសង្សារមានការប្រព្រឹត្តដែលគម្ពីរចាត់ទុកថាជាអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាឧទាហរណ៍ គម្ពីរបង្គាប់ឲ្យយើងជៀសវាងពីការប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទគ្រប់បែបយ៉ាងក្រៅពីគូអាពាហ៍ពិពាហ៍។ អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ទាំងនោះរួមបញ្ចូលការរួមភេទ ដូចជាការរួមភេទតាមមាត់ តាមផ្លូវបាត ឬការស្ទាបអង្អែលអវយវៈភេទរបស់បុគ្គលដែលមិនមែនជាគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន។ (កូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១) សូម្បីតែការប្រព្រឹត្តដែលនាំឲ្យស្រើបស្រាលមុនពេលរៀបការ ក៏ជា«អំពើស្មោកគ្រោក»ដែលព្រះមិនពេញចិត្តដែរ ទោះជាការប្រព្រឹត្តនោះមិនទាន់ឈានដល់ការប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទក៏ដោយ។ (កាឡាទី ៥:១៩-២១) ការនិយាយ«ពាក្យអាសអាភាស» ក៏គម្ពីរផ្ដន្ទាទោសដែរ។—កូឡុស ៣:៨
ចិត្តនិងគំនិតរបស់យើងអាចបញ្ឆោតយើងបាន។ (យេរេមា ១៧:៩) ចិត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់អាចបណ្ដាលឲ្យគាត់ប្រព្រឹត្តអ្វីដែលគាត់ដឹងថាខុស។ ដើម្បីការពារចិត្តកុំឲ្យនាំពួកគេធ្វើអ្វីដែលខុស គូដែលកំពុងស្វែងយល់ចិត្តគ្នាអាចជៀសវាងពីការនៅតែពីរនាក់ក្នុងស្ថានភាពដែលអាចល្បួងពួកគេឲ្យធ្វើខុស។ ពួកគេអាចជ្រើសរើសវិធីល្អៗជាច្រើនដែលអាចការពារពួកគេ ដូចជាការដើរជាក្រុមជាមួយនឹងមនុស្សដែលមានការប្រព្រឹត្តល្អ ឬសុំអ្នកណាម្នាក់ឲ្យទៅកំដរដើម្បីជួយមើលការខុសត្រូវពួកគេ។ (សុភាសិត ២៨:២៦) គ្រិស្តសាសនិកនៅលីវដែលកំពុងស្វែងរកគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ ទទួលស្គាល់ថាការស្វែងរកគូតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតគឺគ្រោះថ្នាក់ណាស់ ជាពិសេសការមានទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយនឹងបុគ្គលដែលពួកគេមិនសូវស្គាល់។—ទំនុកតម្កើង ២៦:៤
a ការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាគឺជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌ខ្លះ ប៉ុន្តែវប្បធម៌ខ្លះទៀតមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ គម្ពីរមិនបានចែងថាយើងត្រូវតែស្វែងយល់ចិត្តគ្នា ឬថាការស្វែងយល់ចិត្តគ្នាជាវិធីតែមួយគត់ដែលនាំទៅដល់ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះទេ។
b ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងទស្សនាវដ្ដីMarriage & Family Review លេខ១ ក្បាលទី៣៨ ទំព័រ៨៨ ឆ្នាំ២០០៥ មានអត្ថបទមួយបានរៀបរាប់ថា៖«តាមរយៈការសិក្សាស្រាវជ្រាវបីស្តីអំពីចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍យូរអង្វែង បានបង្ហាញថាការមានការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះនិងជំនឿសាសនាស្រដៀងគ្នា គឺជាកត្ដាសំខាន់ដែលនាំឲ្យមានចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍យូរអង្វែង (អាពាហ៍ពិពាហ៍អស់រយៈពេល២៥-៥០ឆ្នាំឬច្រើនជាង)»។