កំណត់សម្គាល់
a «ធាតុពិតនៃភាពខុសគ្នា[រវាងព្រះយេស៊ូនិងពួកផារិស៊ី] គឺសឲ្យឃើញព្រោះតែទស្សនៈពីរផ្ទុយពីគ្នាស្តីអំពីព្រះ។ ចំពោះពួកផារិស៊ី គេចាត់ទុកព្រះជាព្រះមួយអង្គដែលទាមទារយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។ សោតឯព្រះយេស៊ូវិញ ទ្រង់រាប់ព្រះជាអ្នកដែលមានព្រះទ័យសទ្ធានិងសណ្ដោសប្រណី។ ពិតណាស់ ពួកផារិស៊ីមិនបានបដិសេធថា ព្រះគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ឬភាពល្អទេ តែចំពោះគេ ទ្រង់បង្ហាញនេះដោយប្រទានក្រិត្យវិន័យជាអំណោយទាន និងលទ្ធភាពធ្វើអ្វីៗតាមតែត្រូវបង្គាប់មកក្នុងក្រិត្យវិន័យ។ . . . ពួកផារិស៊ីបានរាប់ការកាន់តាមទំនៀមទំលាប់ដែលតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ ព្រមទាំងក្រិត្យក្រមសំរាប់ការបកស្រាយច្បាប់នោះ ជាវិធីសម្រេចតាមក្រិត្យវិន័យ។ . . . ពេលព្រះយេស៊ូលើកច្បាប់ទ្វេក្រិត្យស្តីពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ (ម៉ាថាយ ២២:៣៤-៤០) ឲ្យធ្វើជាសេចក្ដីបកស្រាយធម្មតានៃច្បាប់ និងដោយសារទ្រង់បានបដិសេធភាពតឹងរឹងនៃទំនៀមទំលាប់តៗគ្នាដោយមាត់ទទេនោះ . . . បាននាំឲ្យទ្រង់ប៉ះទង្គិចនឹងការវែកញែករបស់ពួកផារិស៊ី»។—វចនានុក្រមអន្តរជាតិថ្មីនៃសាសនវិទ្យាគម្ពីរសញ្ញាថ្មី