លូកា
៤ ឯលោកយេស៊ូបានពេញដោយសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ក៏ចាកចេញពីទន្លេយ៉ូដាន់ ហើយសកម្មពលរបស់ព្រះបាននាំលោកពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយក្នុងតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំ ២ អស់សែសិបថ្ងៃ កាលដែលមេកំណាច* ល្បួងលោក។ ម្យ៉ាងទៀត លោកមិនបានពិសាអ្វីសោះក្នុងអំឡុងគ្រានោះ ដូច្នេះពេលផុតថ្ងៃទាំងនោះហើយ លោកក៏ឃ្លាន។ ៣ កាលនោះ មេកំណាចបាននិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកជាកូនរបស់ព្រះមែន ចូរបង្គាប់ដុំថ្មនេះឲ្យក្លាយជានំប៉័ងទៅ»។ ៤ ប៉ុន្តែលោកយេស៊ូតបឆ្លើយថា៖ «បទគម្ពីរចែងថា៖ ‹មនុស្សមិនត្រូវរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ›»។
៥ មេកំណាចក៏នាំលោកទៅកន្លែងមួយដ៏ខ្ពស់ រួចបង្ហាញរាជាណាចក្រទាំងឡាយនៅគ្រប់ទីអាស្រ័យនៅផែនដីឲ្យលោកឃើញក្នុងមួយរំពេច។ ៦ បន្ទាប់មក មេកំណាចនិយាយទៅលោកថា៖ «ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនូវអំណាចលើរាជាណាចក្រទាំងអស់នេះ និងភាពរុងរឿងរបស់រាជាណាចក្រទាំងនេះ ពីព្រោះអ្វីៗទាំងនោះបានត្រូវប្រគល់មកឲ្យខ្ញុំ ហើយខ្ញុំអាចឲ្យអ្នកណាក៏ដោយស្រេចនឹងចិត្តខ្ញុំ។ ៧ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកក្រាបប្រណិប័តន៍ខ្ញុំម្ដង អ្វីៗទាំងអស់នោះនឹងទៅជារបស់អ្នក»។ ៨ លោកយេស៊ូបានតបឆ្លើយថា៖ «បទគម្ពីរចែងថា៖ ‹គឺព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ដែលអ្នកត្រូវគោរពប្រណិប័តន៍ ហើយគឺសម្រាប់តែលោកប៉ុណ្ណោះ ដែលអ្នកត្រូវបំពេញកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋ›»។
៩ រួចមក មេកំណាចនាំលោកចូលទៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយដាក់លោកនៅលើកំពែងវិហារ ក៏ប្រាប់ថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកជាកូនរបស់ព្រះមែន ចូរលោតចុះពីកំពែងនេះ ១០ ពីព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ ‹លោកនឹងឲ្យការណែនាំស្តីអំពីអ្នក ដល់បណ្ដាទេវតារបស់លោក ដើម្បីថែរក្សាអ្នក› ១១ ហើយ‹ពួកគេនឹងទ្រអ្នកលើដៃរបស់ពួកគេ មិនឲ្យជើងរបស់អ្នកទង្គិចនឹងថ្មទាល់តែសោះ›»។ ១២ លោកយេស៊ូតបឆ្លើយថា៖ «បទគម្ពីរចែងថា៖ ‹អ្នកមិនត្រូវល្បងលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នកឡើយ›»។ ១៣ ដូច្នេះ ដោយបានល្បួងលោកចប់ហើយ នោះមេកំណាចចេញពីលោក រហូតដល់មានឱកាសល្អមួយទៀត។
១៤ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូបានពេញដោយឫទ្ធានុភាពនៃសកម្មពលរបស់ព្រះ ក៏ត្រឡប់ទៅស្រុកកាលីឡេវិញ ហើយពាក្យសរសើរអំពីលោកបានឮសុសសាយពេញតំបន់នៅជុំវិញនោះ។ ១៥ លោកក៏ចាប់ផ្ដើមបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំ* របស់ពួកគេ ហើយមនុស្សទាំងអស់បានលើកកិត្ដិយសលោក។
១៦ រួចមក លោកបានទៅដល់ក្រុងណាសារ៉ែត ជាកន្លែងដែលលោកបានធំឡើង ក៏បានចូលទៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក* តាមទម្លាប់របស់លោក ហើយបានក្រោកឈរឡើងដើម្បីអានបទគម្ពីរ។ ១៧ ដូច្នេះ គេបានហុចឲ្យលោកនូវរមូរក្រដាសរបស់អេសាយ ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ រួចលោកបើករមូរក្រដាសនោះហើយរកកន្លែងដែលចែងថា៖ ១៨ «សកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាសណ្ឋិតលើខ្ញុំ ពីព្រោះលោកបានរើសតាំងខ្ញុំដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អដល់អ្នកក្រីក្រ ក៏បានចាត់ខ្ញុំឲ្យផ្សព្វផ្សាយប្រាប់អ្នកដែលជាប់ជាឈ្លើយអំពីការដោះលែង ប្រាប់អ្នកដែលងងឹតភ្នែកអំពីការមើលឃើញឡើងវិញ ហើយរំដោះអស់អ្នកដែលត្រូវគេជិះជាន់ ១៩ ថែមទាំងផ្សព្វផ្សាយអំពីឆ្នាំដែលព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត»។ ២០ លុះអានចប់ហើយ លោកមូរក្រដាសនោះ ហុចឲ្យអ្នកបម្រើការសាលាប្រជុំវិញ រួចអង្គុយចុះ ហើយមនុស្សទាំងអស់ក្នុងសាលាប្រជុំកំពុងសម្លឹងមើលលោក។ ២១ នោះលោកក៏មានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «បទគម្ពីរដែលអ្នកទើបតែស្ដាប់ បានសម្រេចនៅថ្ងៃនេះ»។
២២ ពួកគេទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្ដើមសរសើរលោក ក៏នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារសម្ដីពីរោះដែលចេញពីមាត់លោកមក ហើយពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ «អ្នកនេះជាកូនម្នាក់របស់យ៉ូសែប មែនទេ?»។ ២៣ ឮដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាច្បាស់ជានឹងនិយាយពាក្យនេះដាក់ខ្ញុំថា៖ ‹គ្រូពេទ្យ ចូរធ្វើឲ្យខ្លួនអ្នកបានជាសះស្បើយ› ហើយនិយាយថា៖ ‹អ្វីៗដែលយើងបានឮថាកើតឡើងនៅក្រុងកាពើណិម ចូរធ្វើនៅទីនេះ គឺក្នុងស្រុកកំណើតអ្នកដែរ›»។ ២៤ ប៉ុន្តែលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា គេមិនដែលទទួលស្គាល់អ្នកប្រកាសទំនាយនៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់ឡើយ។ ២៥ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា មានស្ត្រីមេម៉ាយជាច្រើននៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល នៅសម័យរបស់អេលីយ៉ា ពេលដែលមេឃរាំងអស់បីឆ្នាំកន្លះនាំឲ្យមានការអត់ឃ្លានជាខ្លាំងនៅក្នុងស្រុកទាំងមូល ២៦ ប៉ុន្តែអេលីយ៉ាមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯស្ត្រីទាំងនោះឡើយ តែបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់នៅភូមិសេរ៉ាផាត នៅស្រុកស៊ីដូនតែប៉ុណ្ណោះ។ ២៧ ម្យ៉ាងទៀត នៅសម័យអេលីសេ ជាអ្នកប្រកាសទំនាយ មានអ្នកកើតជំងឺឃ្លង់ជាច្រើននាក់នៅស្រុកអ៊ីស្រាអែល តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានជាស្អាតទេ មានតែណាម៉ានដែលជាជនជាតិស៊ីរីប៉ុណ្ណោះ»។ ២៨ កាលដែលមនុស្សក្នុងសាលាប្រជុំបានឮអ្វីៗទាំងនេះ ពួកគេខឹងយ៉ាងខ្លាំង ២៩ ហើយពួកគេបានក្រោកឡើងយកលោកចេញក្រៅក្រុងជាប្រញាប់ ក៏បាននាំទៅចំណោតភ្នំដែលជាទីតាំងក្រុងរបស់ពួកគេ ដើម្បីបោះទម្លាក់លោកទៅក្រោម។ ៣០ ប៉ុន្តែលោកបានដើរចេញពីកណ្ដាលពួកគេទៅ។
៣១ រួចមក លោកចុះទៅក្រុងកាពើណិម នៅស្រុកកាលីឡេ ហើយបានបង្រៀនពួកគេនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ៣២ មនុស្សនៅទីនោះបាននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដោយសារសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក ពីព្រោះប្រសាសន៍របស់លោកជាប្រសាសន៍ដែលមានអំណាច។ ៣៣ ពេលនោះ ក្នុងសាលាប្រជុំ មានបុរសម្នាក់ដែលមានវិញ្ញាណកំណាច* ចូល ហើយបុរសនោះបានស្រែកយ៉ាងខ្លាំងថា៖ ៣៤ «នែ! យេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត! តើអ្នកមករំខានពួកយើងធ្វើអ្វី? តើអ្នកមកបំផ្លាញយើងឬ? ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាអ្នកជាអ្នកណា។ អ្នកជាអ្នកបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។ ៣៥ តែលោកយេស៊ូស្តីបន្ទោសវា ដោយពោលថា៖ «ស្ងៀមទៅ! ហើយចេញពីគាត់»។ ដូច្នេះ វិញ្ញាណកំណាចនោះបានផ្ដួលបុរសនោះកណ្ដាលចំណោមបណ្ដាជន រួចចេញពីគាត់ទៅដោយមិនធ្វើទុក្ខគាត់ឡើយ។ ៣៦ ឃើញដូច្នេះ ពួកគេទាំងអស់គ្នានឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត ក៏ចាប់ផ្ដើមនិយាយគ្នាថា៖ «សម្ដីអ្វីក៏ពូកែម្ល៉េះ! ព្រោះលោកបង្គាប់វិញ្ញាណ* អសោចដោយអំណាចនិងឫទ្ធានុភាព ហើយពួកវាក៏ចេញទៅ»។ ៣៧ ដូច្នេះ ដំណឹងអំពីលោកបានឮសុសសាយពេញតំបន់នៅជុំវិញនោះ។
៣៨ ក្រោយពីលោកចេញពីសាលាប្រជុំ លោកក៏ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់ស៊ីម៉ូន។ ម្ដាយក្មេករបស់ស៊ីម៉ូនឈឺគ្រុនក្ដៅខ្លាំង ហើយពួកគេបានសុំលោកឲ្យជួយនាង។ ៣៩ ដូច្នេះ លោកបានឈរក្បែរទាំងឱនជិតនាង ហើយបង្គាប់ឲ្យគ្រុនក្ដៅចេញពីនាងទៅ។ គ្រុននោះក៏បាត់ទៅ ហើយនាងបានងើបឡើងភ្លាម រួចចាប់ផ្ដើមធ្វើអាហារជូនលោកនិងពួកគាត់។
៤០ លុះដល់ថ្ងៃលិច អស់អ្នកដែលមានអ្នកឈឺជំងឺផ្សេងៗនៅជាមួយ បាននាំអ្នកឈឺទាំងនោះទៅឯលោក ហើយលោកបានធ្វើឲ្យពួកគេជាសះស្បើយ ដោយដាក់ដៃលើពួកគេម្នាក់ៗ។ ៤១ ពួកវិញ្ញាណកំណាចក៏បានចេញពីមនុស្សជាច្រើន ហើយស្រែកឡើងថា៖ «អ្នកជាបុត្រព្រះ»។ ប៉ុន្តែ លោកបានស្តីបន្ទោសពួកវា ហើយមិនឲ្យវិញ្ញាណកំណាចទាំងនោះនិយាយទេ ពីព្រោះពួកវាដឹងថាលោកគឺជាគ្រិស្ត។
៤២ លុះព្រលឹមឡើង លោកចេញទៅកន្លែងមួយឆ្ងាយពីគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ បណ្ដាជនចាប់ផ្ដើមដើររកលោក ក៏បានទៅរហូតដល់កន្លែងដែលលោកនៅ រួចខំឃាត់លោកមិនឲ្យចេញពីពួកគេឡើយ។ ៤៣ ប៉ុន្តែលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំត្រូវប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅក្រុងផ្សេងទៀតដែរ ពីព្រោះនេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបានត្រូវចាត់ឲ្យមក»។ ៤៤ ដូច្នេះហើយ លោកបន្តផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងសាលាប្រជុំផ្សេងៗនៅតំបន់យូឌា។