លូកា
៨ មិនយូរក្រោយពីនោះ លោកចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយ ហើយពីភូមិមួយទៅភូមិមួយ ដោយផ្សព្វផ្សាយនិងប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ឯសាវ័កទាំងដប់ពីរនាក់ក៏នៅជាមួយនឹងលោកដែរ ២ ហើយមានស្ត្រីខ្លះ ដែលលោកបានធ្វើឲ្យជាពីជំងឺផ្សេងៗ និងធ្វើឲ្យរួចពីវិញ្ញាណ* អាក្រក់ គឺម៉ារៀហៅម៉ាក់ដាឡេន ដែលវិញ្ញាណកំណាចប្រាំពីរបានចេញពីនាង ៣ ហើយមានយ៉ូហាណា ជាប្រពន្ធរបស់ឃូសាដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវក្នុងផ្ទះរបស់ហេរ៉ូឌ ក៏មានស៊ូសាណា និងស្ត្រីជាច្រើនឯទៀត ដែលកំពុងប្រើធនធានរបស់ខ្លួន ដើម្បីបម្រើលោកនិងពួកគាត់។
៤ ក្រោយពីមនុស្សមួយក្រុមធំបានមូលគ្នាជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលបានធ្វើដំណើរពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយជាមួយនឹងលោក នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគេដោយលើកឧទាហរណ៍ថា៖ ៥ «មនុស្សម្នាក់បានចេញទៅសាបព្រោះគ្រាប់ពូជ។ ពេលដែលគាត់កំពុងសាបព្រោះ គ្រាប់ពូជខ្លះបានធ្លាក់តាមផ្លូវ ក៏ត្រូវគេដើរជាន់ រួចសត្វស្លាបនៅលើមេឃបានចុះមកចឹកស៊ីអស់ទៅ។ ៦ គ្រាប់ពូជខ្លះទៀតបានធ្លាក់លើផ្ទាំងថ្ម ហើយក្រោយពីដុះចេញពីដីក៏ក្រៀមស្វិតភ្លាម ដោយសារគ្មានសំណើម។ ៧ ឯគ្រាប់ពូជខ្លះទៀតបានធ្លាក់លើដីដែលមានដើមបន្លា រួចដើមបន្លាដែលដុះឡើងជាមួយក៏គ្របជិតគ្រាប់ពូជនោះ។ ៨ គ្រាប់ពូជខ្លះបានធ្លាក់លើដីល្អ ក៏ដុះឡើងហើយបង្កើតផលមួយជាមួយរយ»។ កាលដែលកំពុងមានប្រសាសន៍ លោកក៏បន្លឺសំឡេងថា៖ «អ្នកណាដែលមានត្រចៀកអាចស្ដាប់ឮ ចូរស្ដាប់ចុះ»។
៩ ប៉ុន្តែពួកអ្នកកាន់តាមលោកចាប់ផ្ដើមសួរអំពីអត្ថន័យនៃឧទាហរណ៍នោះ។ ១០ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យយល់អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នកឯទៀតដោយប្រើឧទាហរណ៍ ដើម្បីកាលណាមើល ពួកគេនឹងមើលមិនឃើញ ហើយពេលដែលស្ដាប់ ពួកគេនឹងមិនយល់អត្ថន័យផង។ ១១ នេះជាអត្ថន័យនៃឧទាហរណ៍នោះ៖ គ្រាប់ពូជនោះ គឺជាបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ១២ ឯគ្រាប់ពូជដែលធ្លាក់តាមផ្លូវ នោះសំដៅទៅអ្នកដែលបានឮបណ្ដាំរបស់ព្រះ រួចមេកំណាច* មកយកបណ្ដាំនោះចេញពីចិត្តរបស់ពួកគេ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេជឿនិងទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ១៣ រីឯគ្រាប់ពូជនៅលើផ្ទាំងថ្ម នោះសំដៅទៅអ្នកដែលឮបណ្ដាំក៏ទទួលយកភ្លាមដោយអំណរ ប៉ុន្តែដោយសារគ្មានឫស នោះពួកគេជឿអស់មួយគ្រា តែក្នុងគ្រាដែលមានការល្បងល ពួកគេក៏លះបង់ជំនឿ។ ១៤ ចំណែកគ្រាប់ពូជដែលធ្លាក់លើដីមានដើមបន្លា នោះសំដៅទៅអ្នកដែលបានឮបណ្ដាំ ប៉ុន្តែដោយសារពួកគេឲ្យការខ្វល់ខ្វាយ ទ្រព្យសម្បត្ដិ និងការសប្បាយនៃជីវិតនេះទាញបំបែរអារម្មណ៍ នោះពួកគេហាក់ដូចជាត្រូវគ្របបាំងជិត ហើយមិនបង្កើតផលគ្រប់លក្ខណៈ។ ១៥ ឯគ្រាប់ពូជនៅលើដីល្អ នោះសំដៅទៅអ្នកដែលមានចិត្តល្អដែលប្រកបដោយគុណធម៌។ ក្រោយពីអ្នកទាំងនោះឮបណ្ដាំ ពួកគេក៏រក្សាទុកក្នុងចិត្ត ហើយស៊ូទ្រាំព្រមទាំងបង្កើតផល។
១៦ «គ្មានអ្នកណាអុជចង្កៀងរួចយកផើងមកគ្រប ឬយកទៅដាក់ក្រោមគ្រែឡើយ តែគេដាក់លើជើងចង្កៀងវិញ ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលចូលមកអាចឃើញពន្លឺបាន។ ១៧ ព្រោះគ្មានអ្វីកំបាំងដែលនឹងមិនត្រូវគេឃើញ ហើយគ្មានអ្វីដែលបានត្រូវបិទបាំងយ៉ាងជិតល្អដែលនឹងមិនត្រូវគេដឹងឮ ឬបើកចំហឡើយ។ ១៨ ដូច្នេះ ចូរប្រយ័ត្នអំពីរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់ ព្រោះអ្នកណាដែលមាន នឹងទទួលថែមទៀត តែអ្នកណាដែលគ្មាន សូម្បីតែអ្វីដែលអ្នកនោះគិតថាខ្លួនមានក៏នឹងត្រូវដកហូតផង»។
១៩ ឯម្ដាយនិងប្អូនប្រុសៗរបស់លោកខំចូលទៅជិតលោក តែចូលមិនបានដោយសារមានមនុស្សកកកុញ។ ២០ ក៏ប៉ុន្តែមានគេជម្រាបលោកថា៖ «ម្ដាយនិងប្អូនប្រុសៗរបស់លោកកំពុងឈរចាំខាងក្រៅរកជួបលោក»។ ២១ លោកឆ្លើយទៅពួកគេថា៖ «ម្ដាយនិងប្អូនប្រុសៗរបស់ខ្ញុំ គឺជាអ្នកទាំងនេះដែលឮបណ្ដាំរបស់ព្រះ ហើយធ្វើតាម»។
២២ នៅថ្ងៃមួយ លោកនិងពួកអ្នកកាន់តាមបានចុះទូកមួយ រួចលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ចូរយើងឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងបឹង»។ ដូច្នេះ ពួកគាត់ក៏បើកក្ដោងចេញទៅ។ ២៣ ប៉ុន្តែកាលដែលកំពុងធ្វើដំណើរទៅ លោកបានសម្រាន្តលក់។ ស្រាប់តែមានខ្យល់ព្យុះបក់បោកយ៉ាងខ្លាំងនៅលើបឹងនោះ ទឹកក៏ចូលទូកជិតពេញ ហើយពួកគាត់ស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ ២៤ នៅទីបំផុត ពួកគាត់បានទៅដាស់លោកថា៖ «លោកគ្រូ! លោកគ្រូ! យើងជិតវិនាសហើយ!»។ លោកក៏ក្រោកឡើងស្តីបន្ទោសខ្យល់និងទឹករលកដែលកំពុងបោកបក់ជាខ្លាំង រួចខ្យល់និងទឹករលកបានស្ងប់ទៅ ហើយក៏កើតមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ២៥ បន្ទាប់មក លោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «តើជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នានៅឯណា?»។ ប៉ុន្តែពួកគេភ័យខ្លាចក៏នឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ត ហើយបាននិយាយគ្នាថា៖ «តើលោកនេះពិតជាអ្នកណា? ព្រោះសូម្បីតែខ្យល់និងទឹកក៏លោកអាចបញ្ជាបានដែរ ហើយវាស្ដាប់បង្គាប់លោក»។
២៦ ពួកគាត់ចតទូកនៅតំបន់ជិតក្រុងហ្គេរ៉ាសា ដែលនៅទល់មុខស្រុកកាលីឡេ។ ២៧ ប៉ុន្តែពេលដែលលោកឡើងលើគោកហើយ បុរសម្នាក់ពីក្រុងនៅជិតនោះបានមកជួបលោក។ បុរសនោះមានពួកវិញ្ញាណកំណាចចូល ហើយអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ គាត់មិនស្លៀកពាក់អ្វីទេ ក៏មិនស្នាក់នៅផ្ទះដែរ តែគាត់ស្នាក់នៅទីបញ្ចុះសពវិញ។ ២៨ ពេលដែលឃើញលោកយេស៊ូ បុរសនោះក៏ស្រែកឡើងហើយក្រាបពីមុខលោក ក៏បន្លឺសំឡេងយ៉ាងខ្លាំងថា៖ «លោកយេស៊ូ បុត្ររបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត! តើលោកមករំខានខ្ញុំធ្វើអ្វី? ខ្ញុំអង្វរលោក កុំធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំ»។ ២៩ (ពីព្រោះលោកបានបង្គាប់វិញ្ញាណអសោចឲ្យចេញពីបុរសនោះទៅ ព្រោះវាបានជាន់បុរសនោះជាយូរ ហើយគេធ្លាប់យកច្រវាក់និងខ្នោះមកដាក់បុរសនោះ ទាំងយាមល្បាតផង ប៉ុន្តែគាត់តែងតែផ្ដាច់ច្រវាក់និងខ្នោះទាំងនោះ ហើយត្រូវវិញ្ញាណកំណាចជំរុញឲ្យទៅកន្លែងឆ្ងាយពីគេ)។ ៣០ លោកយេស៊ូសួរបុរសនោះថា៖ «តើអ្នកឈ្មោះអ្វី?» គាត់ឆ្លើយថា៖ «កងពល» ពីព្រោះវិញ្ញាណកំណាចជាច្រើនបានចូលគាត់។ ៣១ ហើយពួកវាបានអង្វរលោកម្ដងហើយម្ដងទៀត កុំបង្គាប់ពួកវាឲ្យទៅក្នុងទីជ្រៅបំផុតឡើយ។ ៣២ នៅទីនោះមានសត្វជ្រូកជាច្រើនកំពុងរកស៊ីនៅលើភ្នំ ដូច្នេះពួកវិញ្ញាណកំណាចទាំងនោះបានអង្វរលោក សុំឲ្យពួកវាចូលសត្វជ្រូក ហើយលោកក៏អនុញ្ញាតឲ្យពួកវាទៅ។ ៣៣ រួចមក ពួកវិញ្ញាណកំណាចបានចេញពីបុរសនោះ ហើយចូលសត្វជ្រូក។ រួចហ្វូងជ្រូកនោះបានបោលទៅធ្លាក់ច្រាំងចោតចូលក្នុងបឹង ហើយលង់ទឹកងាប់អស់។ ៣៤ ប៉ុន្តែពេលដែលអ្នកឃ្វាលសត្វទាំងនោះឃើញអ្វីដែលកើតឡើង ពួកគេបានរត់ចេញទៅប្រាប់មនុស្សនៅក្នុងក្រុងនិងនៅជនបទ។
៣៥ បន្ទាប់ពីនោះ មនុស្សម្នាមកមើលអ្វីដែលបានកើតឡើង ហើយមកឯលោកយេស៊ូឃើញថា បុរសដែលពួកវិញ្ញាណកំណាចបានចេញកំពុងអង្គុយជិតជើងលោកយេស៊ូដោយមានសម្លៀកបំពាក់ ព្រមទាំងលែងវង្វេងស្មារតីទៀតផង។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ភ័យខ្លាច។ ៣៦ អ្នកដែលបានឃើញហេតុការណ៍នោះផ្ទាល់នឹងភ្នែក ក៏រៀបរាប់ប្រាប់ពួកគេអំពីរបៀបដែលបុរសមានវិញ្ញាណកំណាចចូល បានត្រូវធ្វើឲ្យជា។ ៣៧ ដូច្នេះ បណ្ដាជនពីតំបន់នៅជុំវិញក្រុងហ្គេរ៉ាសាបានសុំលោកចាកចេញពីពួកគេទៅ ពីព្រោះពួកគេភ័យខ្លាចជាខ្លាំង។ ម្ល៉ោះហើយ លោកក៏ចុះទូកហើយចេញទៅវិញ។ ៣៨ ក៏ប៉ុន្តែ បុរសដែលពួកវិញ្ញាណកំណាចបានចេញ បានអង្វរម្ដងហើយម្ដងទៀតសុំទៅតាមលោក ប៉ុន្តែលោកបានឲ្យបុរសនោះត្រឡប់ទៅវិញ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ ៣៩ «ចូរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញចុះ ហើយបន្តនិយាយអំពីអ្វីៗដែលព្រះបានធ្វើដើម្បីអ្នក»។ ម្ល៉ោះហើយ គាត់បានចេញទៅ ដោយប្រកាសប្រាប់ពេញក្រុងអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានធ្វើដើម្បីគាត់។
៤០ លុះលោកយេស៊ូត្រឡប់មកវិញហើយ បណ្ដាជនទទួលលោកយ៉ាងរាក់ទាក់ ព្រោះពួកគេគ្រប់គ្នាកំពុងរង់ចាំលោក។ ៤១ ប៉ុន្តែមើល! បុរសម្នាក់ឈ្មោះយ៉ែរ៉ូស ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវមួយរូបនៃសាលាប្រជុំបានមក ហើយគាត់ក្រាបនៅមុខលោកយេស៊ូ ក៏ចាប់ផ្ដើមអង្វរសុំលោកចូលផ្ទះរបស់គាត់ ៤២ ពីព្រោះគាត់មានកូនស្រីតែមួយ អាយុប្រហែលដប់ពីរឆ្នាំ ហើយនាងកំពុងឈឺជិតស្លាប់។
កាលដែលលោកកំពុងធ្វើដំណើរទៅ នោះបណ្ដាជនបានទៅតាមដោយប្រជ្រៀតលោក។ ៤៣ មានស្ត្រីម្នាក់ដែលមានជំងឺធ្លាក់ឈាមអស់ដប់ពីរឆ្នាំ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចព្យាបាលជំងឺរបស់នាងឲ្យជាបានឡើយ ៤៤ នាងបានដើរមកពីក្រោយហ្វូងមនុស្ស រួចពាល់ជាយសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោក ហើយឈាមក៏ឈប់ធ្លាក់មួយរំពេច។ ៤៥ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូសួរថា៖ «តើអ្នកណាបានពាល់ខ្ញុំ?»។ ពេលដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាកំពុងបដិសេធ នោះពេត្រុសនិយាយថា៖ «លោកគ្រូ បណ្ដាជនកំពុងព័ទ្ធជុំវិញហើយប្រជ្រៀតលោក»។ ៤៦ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «មានអ្នកណាម្នាក់ពាល់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំដឹងខ្លួនថាមានឫទ្ធានុភាពចេញពីខ្ញុំទៅ»។ ៤៧ កាលស្ត្រីនោះឃើញថា លោកបានកត់សម្គាល់អ្វីដែលនាងបានធ្វើ នោះនាងបានមកទាំងញាប់ញ័រហើយក្រាបនៅមុខលោក ក៏រៀបរាប់នៅមុខមនុស្សទាំងអស់អំពីមូលហេតុដែលនាងបានពាល់លោក ហើយរបៀបដែលនាងបានជាសះស្បើយក្នុងមួយរំពេច។ ៤៨ ប៉ុន្តែលោកមានប្រសាសន៍ទៅនាងថា៖ «កូនស្រីអើយ ជំនឿរបស់នាងបានធ្វើឲ្យនាងជាហើយ។ សូមអញ្ជើញទៅឲ្យបានសេចក្ដីសុខចុះ»។
៤៩ ពេលដែលលោកកំពុងមានប្រសាសន៍ មានតំណាងម្នាក់របស់អ្នកទទួលខុសត្រូវនៃសាលាប្រជុំបានមកប្រាប់ថា៖ «កូនស្រីរបស់អ្នកស្លាប់ហើយ កុំរំខានលោកគ្រូទៀត»។ ៥០ ឮដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំខ្លាចឡើយ គ្រាន់តែមានជំនឿប៉ុណ្ណោះ នោះនាងនឹងត្រូវសង្គ្រោះ»។ ៥១ លុះទៅដល់ផ្ទះនោះហើយ លោកមិនបានឲ្យអ្នកណាចូលទៅក្នុងជាមួយនឹងលោកឡើយ ក្រៅពីពេត្រុស យ៉ូហាន យ៉ាកុប និងឪពុកម្ដាយរបស់ក្មេងស្រីនោះ។ ៥២ ឯមនុស្សទាំងអស់កំពុងយំគក់ទ្រូងសោកស្ដាយនាង។ ដូច្នេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឈប់យំទៅ ព្រោះនាងមិនបានស្លាប់ឡើយ តែកំពុងដេកលក់»។ ៥៣ ឮដូច្នេះ ពួកគេចាប់ផ្ដើមសើចចំអកឲ្យលោក ពីព្រោះពួកគេដឹងថានាងបានស្លាប់មែន។ ៥៤ ប៉ុន្តែលោកចាប់ដៃរបស់នាងរួចបន្លឺសំឡេងថា៖ «នាងអើយ! ចូរក្រោកឡើង!» ៥៥ ហើយនាងមានជីវិត* ឡើងវិញ ក៏ក្រោកឡើងភ្លាម រួចលោកបង្គាប់ឲ្យគេយកអាហារមកឲ្យនាងបរិភោគ។ ៥៦ ឯឪពុកម្ដាយនាងបានត្រេកអរហួសប្រមាណ ប៉ុន្តែលោកបង្គាប់ពួកគាត់ កុំប្រាប់អ្នកណាឲ្យសោះអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។