-
ឧទាហរណ៍ពីរអំពីចម្ការទំពាំងបាយជូរលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១០៦
ឧទាហរណ៍ពីរអំពីចម្ការទំពាំងបាយជូរ
ម៉ាថាយ ២១:២៨-៤៦ ម៉ាកុស ១២:១-១២ លូកា ២០:៩-១៩
ឧទាហរណ៍អំពីកូនប្រុសពីរនាក់
ឧទាហរណ៍អំពីពួកកសិករក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ
ថ្មីៗនេះនៅឯវិហារ លោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកសង្ឃនាយកនិងពួកបុរសចាស់ទុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលសួរដេញដោលលោកយេស៊ូអំពីប្រភពនៃអំណាចរបស់លោកក្នុងការធ្វើអ្វីៗទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ការឆ្លើយតបរបស់លោកយេស៊ូធ្វើឲ្យពួកគេបាត់មាត់។ បន្ទាប់មក លោកលើកឧទាហរណ៍មួយដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេពិតជាមនុស្សបែបណា។
លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «បុរសម្នាក់មានកូនពីរនាក់។ គាត់ទៅប្រាប់កូនទីមួយថា៖ ‹កូនអើយ! ថ្ងៃនេះ ចូរកូនទៅធ្វើការនៅចម្ការទំពាំងបាយជូរទៅ›។ កូនទីមួយឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំមិនទៅទេ› ប៉ុន្តែគាត់ស្ដាយក្រោយ ហើយបានចេញទៅចម្ការ។ រួចមក បុរសនោះទៅប្រាប់កូនទីពីរដូចគ្នា។ កូនទីពីរឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងទៅ លោកឪពុក!› ប៉ុន្តែគាត់មិនបានទៅទេ។ តើកូនមួយណាបានធ្វើតាមចិត្តរបស់ឪពុក?»។ (ម៉ាថាយ ២១:២៨-៣១, ព.ថ.) យើងឃើញច្បាស់ថា នៅទីបំផុតកូនទី១គឺជាអ្នកដែលបានធ្វើតាមចិត្តរបស់ឪពុក។
ហេតុនេះ លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកអ្នកប្រឆាំងលោកថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ពួកអ្នកយកពន្ធនិងពួកស្រីពេស្យាកំពុងចូលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមុនអ្នករាល់គ្នា»។ នៅពេលដំបូង ពួកអ្នកយកពន្ធនិងពួកស្រីពេស្យាមិនបម្រើព្រះទេ។ ប៉ុន្តែ ដូចកូនទី១ដែរ ក្រោយមកពួកគេបានប្រែចិត្ត ហើយឥឡូវកំពុងបម្រើព្រះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាគឺដូចជាកូនទី២ ពីព្រោះពួកគេអះអាងថាពួកគេបម្រើព្រះ តែពួកគេមិនបានធ្វើដូច្នេះសោះ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «យ៉ូហាន[ដែលជាអ្នកជ្រមុជទឹក]បានមកឯអ្នករាល់គ្នាដោយបង្រៀនអំពីផ្លូវនៃសេចក្ដីសុចរិត តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានជឿគាត់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកយកពន្ធនិងពួកស្រីពេស្យាបានជឿគាត់ ឯអ្នករាល់គ្នាទោះជាឃើញដូច្នេះក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនស្ដាយក្រោយហើយជឿគាត់ទេ»។—ម៉ាថាយ ២១:៣១, ៣២
លោកយេស៊ូបន្តរៀបរាប់រឿងនេះដោយលើកឧទាហរណ៍មួយទៀត។ ម្ដងនេះ លោកបង្ហាញថាពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមិនគ្រាន់តែមិនបានបំពេញភារកិច្ចក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេពិតជាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «បុរសម្នាក់បានធ្វើចម្ការទំពាំងបាយជូរមួយ ហើយព័ទ្ធរបង និងជីកកន្លែងសម្រាប់ជាន់ផ្លែយកទឹកធ្វើស្រា ក៏បានសង់ប៉មមួយ រួចប្រវាស់ចម្ការឲ្យពួកកសិករ។ ក្រោយមក បុរសនោះធ្វើដំណើរទៅក្រៅប្រទេស។ លុះដល់ពេលកំណត់ គាត់ចាត់ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ឲ្យទៅឯពួកកសិករ ដើម្បីទទួលផលដែលជាចំណែករបស់គាត់។ ប៉ុន្តែពួកកសិករបានចាប់ខ្ញុំបម្រើនោះ វាយដំ រួចបណ្ដេញឲ្យទៅវិញដោយដៃទទេ។ ក្រោយមក បុរសនោះចាត់ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀតឲ្យទៅឯពួកកសិករម្ដងទៀត តែពួកគេវាយក្បាលអ្នកនោះ ហើយប្រមាថមើលងាយគាត់។ រួចបុរសនោះបានចាត់ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀត តែពួកកសិករសម្លាប់អ្នកនោះចោល។ បុរសនោះចាត់ខ្ញុំបម្រើជាច្រើននាក់ទៀតឲ្យទៅ តែអ្នកខ្លះត្រូវកសិករវាយដំ ហើយខ្លះទៀតត្រូវពួកគេសម្លាប់»។—ម៉ាកុស ១២:១-៥
តើពួកអ្នកដែលកំពុងស្ដាប់លោកយេស៊ូនឹងយល់ឧទាហរណ៍នេះឬទេ? ពួកគេប្រហែលជានៅចាំប្រសាសន៍របស់ព្រះតាមរយៈអេសាយដែលថា៖ «ចំការទំពាំងបាយជូររបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ នោះគឺជាពូជពង្សរបស់អ៊ីស្រាអែល នឹងពីយូដា ជាដំណាំដែលគាប់ដល់ព្រះនេត្រទ្រង់ ហើយទ្រង់ប្រាថ្នាចង់បានសេចក្ដីយុត្ដិធម៌ តែមើល បានតែការកំចាយឈាមវិញ»។ (អេសាយ ៥:៧) ឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូក៏ស្រដៀងនេះដែរ។ ម្ចាស់ដីគឺជាព្រះយេហូវ៉ា ហើយចម្ការគឺជាប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ច្បាប់របស់ព្រះបានការពារពួកគេ ដូចជារបងព័ទ្ធចម្ការ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយដើម្បីណែនាំរាស្ត្ររបស់លោក ហើយជួយពួកគេឲ្យបង្កើតផលផ្លែល្អ។
ប៉ុន្តែ«ពួកកសិករ»បានធ្វើបាបហើយសម្លាប់«ពួកខ្ញុំបម្រើ» ដែលបានត្រូវចាត់ទៅឯពួកគេ។ លោកយេស៊ូពន្យល់ថា៖ «នៅមានម្នាក់ទៀត គឺជាកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់[ម្ចាស់ចម្ការ]។ ក្រោយបង្អស់ គាត់ចាត់កូនប្រុសឲ្យទៅដោយពោលថា៖ ‹ពួកគេនឹងគោរពកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ›។ ប៉ុន្តែកសិករទាំងនោះបាននិយាយគ្នាថា៖ ‹គាត់ជាអ្នកទទួលមត៌ក។ ចូរយើងនាំគ្នាសម្លាប់គាត់ រួចចម្ការនេះនឹងក្លាយជារបស់យើង›។ ដូច្នេះ ពួកគេចាប់កូនប្រុសនោះ សម្លាប់ចោល»។—ម៉ាកុស ១២:៦-៨
ឥឡូវ លោកយេស៊ូសួរថា៖ «តើម្ចាស់ចម្ការនោះនឹងធ្វើយ៉ាងណា?»។ (ម៉ាកុស ១២:៩) ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាឆ្លើយថា៖ «ដោយសារពួកគេជាមនុស្សអាក្រក់ នោះលោកនឹងបំផ្លាញពួកគេចោលឥតត្រាប្រណី ក៏នឹងប្រវាស់ចម្ការនោះឲ្យពួកកសិករផ្សេងទៀត ដែលនឹងឲ្យផលដល់លោកតាមរដូវ»។—ម៉ាថាយ ២១:៤១
ហេតុនេះ ដោយមិនដឹងខ្លួនពួកគេបានប្រកាសអំពីការវិនិច្ឆ័យមកលើខ្លួនពួកគេ ពីព្រោះពួកគេស្ថិតក្នុងចំណោម«ពួកកសិករ» ដែលធ្វើការក្នុង«ចម្ការ»របស់ព្រះយេហូវ៉ា ពោលគឺប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ តើព្រះយេហូវ៉ាមានសិទ្ធិតម្រូវឲ្យពួកកសិករទាំងនោះឲ្យផលផ្លែអ្វី? ផលផ្លែនោះរួមបញ្ចូលជំនឿលើបុត្ររបស់លោកដែលជាមេស្ស៊ី។ លោកយេស៊ូមើលចំពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា រួចមានប្រសាសន៍ថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់អានបទគម្ពីរទេឬ ដែលថា៖ ‹ថ្មដែលអ្នកសាងសង់មិនព្រមយក បានទៅជាថ្មជ្រុងដែលនៅលើថ្មជ្រុងទាំងអស់›ទេឬ? តើមិនធ្លាប់អានទេឬថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើឲ្យការនេះកើតឡើង ហើយនោះជាការអស្ចារ្យចំពោះយើង›?»។ (ម៉ាកុស ១២:១០, ១១) បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូបញ្ជាក់អំពីចំណុចសំខាន់នៃប្រសាសន៍របស់លោកថា៖ «ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា រាជាណាចក្ររបស់ព្រះនឹងត្រូវដកហូតពីអ្នករាល់គ្នា ហើយប្រគល់ឲ្យប្រជាជាតិមួយដែលបង្កើតផលនៃរាជាណាចក្រនោះ»។—ម៉ាថាយ ២១:៤៣
ពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកសង្ឃនាយកដឹងថាលោកយេស៊ូ«លើកឧទាហរណ៍នេះសំដៅលើពួកគេ»។ (លូកា ២០:១៩) ដូច្នេះ ខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត ពួកគេចង់សម្លាប់លោកយេស៊ូដែលជា«អ្នកទទួលមត៌ក»ស្របច្បាប់។ ប៉ុន្តែពួកគេខ្លាចបណ្ដាជន ដោយសារមនុស្សទាំងនោះចាត់ទុកលោកយេស៊ូជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ដូច្នេះពួកគេមិនបានព្យាយាមសម្លាប់លោកនៅពេលនោះឡើយ។
-
-
ស្តេចហៅអស់អ្នកដែលលោកបានអញ្ជើញមកពិសាភោជនាហារលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១០៧
ស្តេចហៅអស់អ្នកដែលលោកបានអញ្ជើញមកពិសាភោជនាហារ
ឧទាហរណ៍អំពីពិធីពិសាភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍
កាលដែលកិច្ចបម្រើរបស់លោកយេស៊ូជិតមកដល់ទីបញ្ចប់ លោកបន្តលើកឧទាហរណ៍ផ្សេងៗដើម្បីបកអាក្រាតពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកសង្ឃនាយក។ ដូច្នេះ ពួកគេចង់សម្លាប់លោក។ (លូកា ២០:១៩) យ៉ាងណាក្ដី លោកយេស៊ូនៅតែបកអាក្រាតពួកគេ។
លោកលើកឧទាហរណ៍មួយទៀតថា៖ «រាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌គឺប្រៀបដូចជាបុរសម្នាក់ជាស្តេច ដែលបានរៀបចំភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍បុត្ររបស់លោក ហើយបានចាត់ពួកខ្ញុំបម្រើឲ្យទៅហៅអស់អ្នកដែលលោកបានអញ្ជើញមកពិសាភោជនាហារ ប៉ុន្តែពួកគេមិនព្រមមកទេ»។ (ម៉ាថាយ ២២:២, ៣) នៅដើមដំបូងនៃឧទាហរណ៍នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អំពី«រាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌»។ ហេតុនេះ «ស្តេច»ច្បាស់ជាសំដៅទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ ចុះយ៉ាងណាវិញចំពោះកូនស្តេចនិងអ្នកដែលបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យមកពិសាភោជនាហារ? ម្ដងនេះទៀត គឺមិនមែនជាការពិបាកទេឲ្យយើងសម្គាល់ថា កូនស្តេចគឺជាកូនរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះលោកយេស៊ូដែលជាអ្នកកំពុងលើកឧទាហរណ៍នេះគឺជាកូនរបស់ស្តេចដែលជាព្រះយេហូវ៉ា។ យើងក៏អាចយល់ដែរថា អ្នកដែលបានត្រូវអញ្ជើញគឺជាអ្នកដែលនឹងនៅជាមួយនឹងកូនស្តេចក្នុងរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌។
តើអ្នកណាបានត្រូវអញ្ជើញមុនគេ? តើលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័កកំពុងផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រដល់អ្នកណា? គឺដល់ជនជាតិយូដា។ (ម៉ាថាយ ១០:៦, ៧; ១៥:២៤) ប្រជាជាតិនេះបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់នៅឆ្នាំ១៥១៣ មុនគ.ស. ដូច្នេះពួកគេមានឯកសិទ្ធិមុនគេក្នុងការធ្វើជា‹សង្ឃក្នុងរាជាណាចក្រព្រះ›។ (និក្ខមនំ ១៩:៥-៨) ក៏ប៉ុន្តែ តើនៅពេលណាពួកគេបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅពិសា«ភោជនាហារអបអរអាពាហ៍ពិពាហ៍»? ពួកគេបានត្រូវអញ្ជើញនៅឆ្នាំ២៩ គ.ស. ពោលគឺនៅពេលដែលលោកយេស៊ូចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌។
ដូច្នេះ តើជនជាតិអ៊ីស្រាអែលភាគច្រើនតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីអញ្ជើញនេះ? ដូចលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកគេមិនព្រមមកទេ»។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនានិងបណ្ដាជនភាគច្រើនមិនទទួលស្គាល់លោកយេស៊ូថាជាមេស្ស៊ី ឬជាស្តេចដែលព្រះបានតែងតាំងនោះឡើយ។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកយេស៊ូបញ្ជាក់ថាជនជាតិយូដានឹងមានឱកាសម្ដងទៀតដើម្បីទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «លោក[ស្តេច]ចាត់ពួកខ្ញុំបម្រើផ្សេងឲ្យទៅម្ដងទៀត ដោយប្រាប់ថា៖ ‹ចូរប្រាប់អ្នកដែលខ្ញុំបានអញ្ជើញថា៖ «មើល! ខ្ញុំបានរៀបចំអាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្ញុំរួចហើយ ក៏បានសម្លាប់គោឈ្មោលនិងសត្វបំប៉នយ៉ាងធាត់ ហើយអ្វីៗទាំងអស់បានត្រូវរៀបចំជាស្រេច។ អញ្ជើញមកពិសាភោជនាហារចុះ»›។ ប៉ុន្តែអ្នកទាំងនោះមិនអើពើសោះ ក៏បានចេញទៅ ម្នាក់បានទៅស្រែចម្ការរបស់ខ្លួន ម្នាក់ទៀតបានទៅធ្វើជំនួញ អ្នកឯទៀតបានចាប់ពួកខ្ញុំបម្រើរបស់លោកធ្វើបាប រួចសម្លាប់ចោល»។ (ម៉ាថាយ ២២:៤-៦) នេះជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលដែលក្រុមជំនុំគ្រិស្តសាសនិកបានត្រូវស្ថាបនាឡើង។ នៅពេលនោះ ជនជាតិយូដានៅតែមានឱកាសចូលក្នុងរាជាណាចក្រព្រះ ប៉ុន្តែពួកគេភាគច្រើនបដិសេធសេចក្ដីអញ្ជើញនោះ ថែមទាំងធ្វើបាប‹ខ្ញុំបម្រើរបស់ស្តេច›ទៀតផង។—សកម្មភាព ៤:១៣-១៨; ៧:៥៤, ៥៨
តើប្រជាជាតិនេះនឹងទទួលលទ្ធផលអ្វី? លោកយេស៊ូប្រាប់ថា៖ «ប៉ុន្តែស្តេចបានខឹងជាខ្លាំង ក៏បានចាត់កងទ័ពរបស់លោកឲ្យទៅបំផ្លាញឃាតករទាំងនោះ ហើយដុតក្រុងរបស់ពួកគេចោល»។ (ម៉ាថាយ ២២:៧) នេះបានកើតឡើងចំពោះជនជាតិយូដានៅឆ្នាំ៧០ គ.ស. ពេលដែលកងទ័ពរ៉ូមបំផ្លាញ«ក្រុងរបស់ពួកគេ» ពោលគឺក្រុងយេរូសាឡិម។
ជនជាតិយូដាបានបដិសេធសេចក្ដីអញ្ជើញរបស់ស្តេច។ តើនេះមានន័យថាជនជាតិឯទៀតនឹងមិនទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឬ? យោងទៅតាមឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូ គឺមិនដូច្នោះទេ។ លោកមានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «ក្រោយមក លោក[ស្តេច]ប្រាប់ពួកខ្ញុំបម្រើថា៖ ‹ភោជនាហារបានត្រូវរៀបចំជាស្រេចពិតមែន ប៉ុន្តែអ្នកដែលបានត្រូវអញ្ជើញ គឺមិនសមនឹងមកឡើយ។ ដូច្នេះ ចូរទៅផ្លូវទាំងប៉ុន្មានដែលចេញក្រៅក្រុង ហើយអ្នកណាក៏ដោយដែលអ្នករកឃើញ ចូរអញ្ជើញអ្នកនោះមកពិសាភោជនាហារចុះ›។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកខ្ញុំបម្រើទាំងនោះចេញទៅផ្លូវទាំងប៉ុន្មាន ហើយប្រមូលមនុស្សទាំងអស់ដែលពួកគេរកឃើញ ទាំងទុច្ចរិតទាំងល្អមក ហើយសាលពិធីមង្គលការបានពេញទៅដោយមនុស្សកំពុងអង្គុយនៅតុ»។—ម៉ាថាយ ២២:៨-១០
គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ថា នេះបានកើតឡើងក្រោយមក នៅពេលដែលសាវ័កពេត្រុសចាប់ផ្ដើមជួយសាសន៍ដទៃឲ្យក្លាយទៅជាគ្រិស្តសាសនិកពិត។ សាសន៍ដទៃរួមមានអស់អ្នកដែលមិនមែនជាជនជាតិយូដាពីកំណើត ឬក៏អ្នកដែលចូលសាសនាយូដា។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ៣៦ គ.ស. ទាហានជនជាតិរ៉ូមម្នាក់ឈ្មោះកូនេលាស និងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានទទួលសកម្មពលរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះ ពួកគាត់មានឯកសិទ្ធិទទួលរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌ដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍។—សកម្មភាព ១០:១, ៣៤-៤៨
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូបញ្ជាក់ថាមិនមែនអស់អ្នកដែលបានមកពិសាភោជនាហារនឹងទទួលការពេញចិត្តពី«ស្តេច»នោះឡើយ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលដែលស្តេចចូលមកពិនិត្យមើលភ្ញៀវ នោះលោកក្រឡេកទៅឃើញបុរសម្នាក់មិនពាក់សម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ចូលរួមពិធីមង្គលការទេ។ ដូច្នេះ លោកសួរបុរសនោះថា៖ ‹សម្លាញ់! ហេតុអ្វីអ្នកនៅទីនេះតែមិនពាក់សម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ចូលរួមពិធីមង្គលការដូច្នេះ?›។ បុរសនោះនិយាយមិនរួច។ បន្ទាប់មក ស្តេចមានប្រសាសន៍ទៅពួកខ្ញុំបម្រើថា៖ ‹ចូរចងដៃចងជើងបុរសនេះ ហើយបោះទៅខាងក្រៅ ដែលងងឹត។ នៅទីនោះគាត់នឹងយំហើយសង្កៀតធ្មេញ›។ ព្រោះមនុស្សជាច្រើនបានត្រូវអញ្ជើញ តែមនុស្សតិចទេបានត្រូវជ្រើសរើស»។—ម៉ាថាយ ២២:១១-១៤
ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលកំពុងស្ដាប់លោកយេស៊ូប្រហែលជាមិនយល់អត្ថន័យនៃប្រសាសន៍របស់លោកទេ ឬក៏ពួកគេមិនដឹងថាប្រសាសន៍របស់លោកកំពុងសំដៅទៅលើអ្វីឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ពួកគេមិនពេញចិត្តនឹងលោកយេស៊ូសោះ ហើយពួកគេតាំងចិត្តកាន់តែខ្លាំងដើម្បីសម្លាប់លោក ដោយសារលោកបានធ្វើឲ្យពួកគេអាម៉ាស់មុខ។
-
-
លោកយេស៊ូមិនចាញ់ការបញ្ឆោតលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១០៨
លោកយេស៊ូមិនចាញ់ការបញ្ឆោត
ម៉ាថាយ ២២:១៥-៤០ ម៉ាកុស ១២:១៣-៣៤ លូកា ២០:២០-៤០
អ្វីដែលជារបស់សេសារ ចូរសងសេសារវិញ
តើអ្នកដែលបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនឹងរៀបការឬ?
បញ្ញត្ដិដ៏សំខាន់បំផុត
ពួកអ្នកដែលប្រឆាំងលោកយេស៊ូបានខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ហេតុអ្វី? ដោយសារលោកយេស៊ូទើបតែបានលើកឧទាហរណ៍ផ្សេងៗដើម្បីលាតត្រដាងភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ។ ឥឡូវនេះ ពួកផារិស៊ីរួមគំនិតគ្នាដើម្បីបញ្ឆោតលោក។ ពួកគេព្យាយាមធ្វើឲ្យលោកនិយាយអ្វីដែលពួកគេអាចយកជាហេតុដើម្បីចាប់លោកប្រគល់ទៅឲ្យអភិបាលរ៉ូម។ ហេតុនេះ ពួកគេបានឲ្យប្រាក់ទៅពួកអ្នកកាន់តាមខ្លះរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យទៅបញ្ឆោតលោកយេស៊ូ។—លូកា ៦:៧
រួចមក អ្នកទាំងនោះនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកគ្រូ យើងដឹងថាលោកតែងមានប្រសាសន៍និងបង្រៀនត្រឹមត្រូវ ក៏មិនរើសមុខអ្នកណាឡើយ តែលោកបង្រៀនសេចក្ដីពិតអំពីផ្លូវរបស់ព្រះ។ តើមានច្បាប់ឲ្យយើងបង់ពន្ធជូនសេសារឬទេ?»។ (លូកា ២០:២១, ២២) លោកយេស៊ូមិនបានចាញ់បោកពាក្យបញ្ជោររបស់ពួកគេទេ ពីព្រោះលោកជ្រាបថាពួកគេជាមនុស្សលាក់ពុតនិងមានឧបាយកល។ ប្រសិនបើលោកមានប្រសាសន៍ថា ‹ទេ មិនត្រូវបង់ពន្ធទេ› នោះលោកនឹងត្រូវគេចោទប្រកាន់ថាជាអ្នកបះបោរប្រឆាំងរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម។ ផ្ទុយទៅវិញ បើលោកមានប្រសាសន៍ថា ‹មែនហើយ ត្រូវតែបង់ពន្ធ› នោះបណ្ដាជនដែលស្អប់ការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋាភិបាលរ៉ូម អាចយល់ច្រឡំហើយចាប់ផ្ដើមប្រឆាំងលោក។ ដូច្នេះ តើលោកឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេច?
លោកយេស៊ូឆ្លើយតបទៅពួកគេថា៖ «នែ! មនុស្សលាក់ពុត! ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាខំល្បងមើលខ្ញុំដូច្នេះ? ចូរយកកាក់សម្រាប់បង់ពន្ធដារមកបង្ហាញខ្ញុំ»។ ពួកគេយកប្រាក់ឌីណារីមួយមកជូនលោក។ រួចលោកសួរពួកគេថា៖ «តើនេះជារូបនិងឈ្មោះរបស់អ្នកណា?»។ ពួកគេឆ្លើយថា៖ «ជារូបនិងឈ្មោះរបស់សេសារ»។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ដោយប៉ិនប្រសប់ទៅពួកគេថា៖ «បើដូច្នេះ អ្វីដែលជារបស់សេសារ ចូរសងសេសារវិញ តែអ្វីដែលជារបស់ព្រះ ចូរសងព្រះវិញ»។—ម៉ាថាយ ២២:១៨-២១
ពួកគេកោតស្ងើចក្នុងចិត្តចំពោះប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ។ ការឆ្លើយតបយ៉ាងប៉ិនប្រសប់របស់លោកបានធ្វើឲ្យពួកគេស្ងាត់មាត់ រួចពួកគេក៏ចាកចេញទៅ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃនោះមិនទាន់ចប់ទេ ហើយសត្រូវរបស់លោកក៏មិនបានឈប់ព្យាយាមបញ្ឆោតលោកដែរ ពីព្រោះបន្ទាប់ពីការប៉ុនប៉ងរបស់ពួកផារិស៊ីបានបរាជ័យ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមួយក្រុមទៀតបានមកជួបលោកយេស៊ូ។
ពួកសាឌូស៊ីដែលជាអ្នកមិនជឿថាមានការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ បានសួរសំណួរមួយដែលទាក់ទងនឹងការប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ និងការរៀបការជាមួយនឹងបុរសដែលជាសាច់ថ្លៃ។ ពួកគេសួរលោកយេស៊ូថា៖ «លោកគ្រូ ម៉ូសេបានប្រាប់ថា៖ ‹បើបុរសណាម្នាក់ស្លាប់ទៅ តែគ្មានកូន បងឬប្អូនប្រុសរបស់បុរសនោះ ត្រូវរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធបុរសនោះ ដើម្បីបង្កើតកូនបន្តពូជឲ្យគាត់›។ ក្នុងចំណោមយើងធ្លាប់មានបងប្អូនប្រុសប្រាំពីរនាក់។ បងច្បងបានរៀបការ រួចមកបានស្លាប់ទៅ តែគ្មានកូនទេ ហើយប្អូនបន្ទាប់បានរៀបការជាមួយនឹងប្រពន្ធគាត់។ ក្រោយពីបានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធ នោះប្អូនបន្ទាប់ក៏បានស្លាប់ តែគ្មានកូនដែរ។ ប្អូនទីពីរ ប្អូនទីបី រហូតដល់ប្អូនពៅក៏ដូច្នេះដែរ។ នៅទីបំផុត ស្ត្រីនោះក៏បានស្លាប់ទៅដែរ។ ដូច្នេះ ពេលដែលរស់ឡើងវិញ តើអ្នកណាក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រាំពីរនាក់នោះត្រូវជាប្ដីរបស់នាង? ព្រោះពួកគេទាំងអស់ បានយកនាងធ្វើជាប្រពន្ធ»។—ម៉ាថាយ ២២:២៤-២៨
លោកយេស៊ូបានដឹងថាពួកសាឌូស៊ីជឿអ្វីដែលម៉ូសេបានសរសេរ ហេតុនេះលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេថា៖ «គឺហេតុនេះហើយបានជាអ្នករាល់គ្នាយល់ខុស ពីព្រោះអ្នកមិនស្គាល់បទគម្ពីរហើយក៏មិនស្គាល់ឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះដែរ។ ពេលដែលមនុស្សរស់ឡើងវិញ បុរសនិងស្ត្រីមិនយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធឡើយ តែពួកគេគឺដូចបណ្ដាទេវតានៅស្ថានសួគ៌វិញ។ ប៉ុន្តែស្តីអំពីការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឲ្យរស់ឡើងវិញនោះ តើអ្នកមិនធ្លាប់អានក្នុងកំណត់ហេតុដែលម៉ូសេបានសរសេរអំពីគុម្ពបន្លាទេឬ? ពេលដែលព្រះមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ ‹ខ្ញុំជាព្រះរបស់អាប្រាហាំ និងជាព្រះរបស់អ៊ីសាក ហើយជាព្រះរបស់យ៉ាកុប›។ លោកមិនមែនជាព្រះរបស់មនុស្សស្លាប់ទេ តែជាព្រះរបស់មនុស្សរស់វិញ។ អ្នករាល់គ្នាយល់ខុសទាំងស្រុង»។ (ម៉ាកុស ១២:២៤-២៧; និក្ខមនំ ៣:១-៦) ពួកបណ្ដាជននឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្តក្រៃលែងចំពោះចម្លើយរបស់លោកយេស៊ូ។
លោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកផារិស៊ីនិងពួកសាឌូស៊ីស្ងាត់មាត់។ ដូច្នេះ ឥឡូវពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនេះបានព្រួតដៃគ្នាដើម្បីល្បងលលោកបន្ថែមទៀត។ អ្នកជំនាញខាងច្បាប់ម្នាក់សួរលោកថា៖ «លោកគ្រូ ក្នុងច្បាប់ តើបញ្ញត្ដិមួយណាសំខាន់ជាងគេ?»។—ម៉ាថាយ ២២:៣៦
លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «បញ្ញត្ដិទីមួយគឺ ‹ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរស្ដាប់! ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់យើង។ មានព្រះយេហូវ៉ាតែមួយទេ ហើយអ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់អ្នក ឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត អស់ពីព្រលឹង ឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរិះគិត និងឲ្យអស់ពីកម្លាំងកាយ› បញ្ញត្ដិទីពីរគឺ ‹អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នក›។ គ្មានបញ្ញត្ដិណាសំខាន់ជាងបញ្ញត្ដិទាំងនេះឡើយ»។—ម៉ាកុស ១២:២៩-៣១
កាលដែលអ្នកជំនាញខាងច្បាប់បានឮការតបឆ្លើយរបស់លោកយេស៊ូ នោះគាត់ក៏ជម្រាបលោកថា៖ «លោកគ្រូ! លោកមានប្រសាសន៍ត្រូវណាស់ និងសមស្របតាមសេចក្ដីពិតថា៖ ‹មានព្រះតែមួយទេ ហើយគ្មានព្រះណាទៀតឡើយ›។ ម្យ៉ាងទៀត បើមនុស្សម្នាក់ស្រឡាញ់ព្រះឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត និងអស់ពីសមត្ថភាពយល់ដឹង ថែមទាំងអស់ពីកម្លាំង ហើយស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង នោះមានតម្លៃជាងសត្វដែលគេដុតជាគ្រឿងបូជានិងគ្រឿងបូជាឯទៀតទាំងអស់»។ ឮដូច្នេះ លោកយេស៊ូជ្រាបថាគាត់បានឆ្លើយដោយប្រាជ្ញា ហេតុនេះលោកបានមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ «អ្នកនៅមិនឆ្ងាយពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះទេ»។—ម៉ាកុស ១២:៣២-៣៤
លោកយេស៊ូបានបង្រៀននៅឯវិហារអស់បីថ្ងៃហើយ (ថ្ងៃទី៩ ទី១០ និងទី១១ ខែណែសាន)។ មនុស្សខ្លះដែលរួមមានអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ម្នាក់នេះ បានរីករាយស្ដាប់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាគឺមិនរីករាយសោះ ហើយឥឡូវនេះពួកគេមិន«ហ៊ានសួរលោកតទៅទៀតឡើយ»។
-
-
លោកយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសពួកអ្នកប្រឆាំងលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១០៩
លោកយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសពួកអ្នកប្រឆាំង
ម៉ាថាយ ២២:៤១–២៣:២៤ ម៉ាកុស ១២:៣៥-៤០ លូកា ២០:៤១-៤៧
តើគ្រិស្តជាបុត្ររបស់អ្នកណា?
លោកយេស៊ូបកអាក្រាតមនុស្សមានពុតដែលប្រឆាំងលោក
ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលប្រឆាំងលោកយេស៊ូបានបរាជ័យក្នុងការបង្ខូចកេរ្ដិ៍ឈ្មោះលោក ហើយពួកគេក៏មិនអាចបញ្ឆោតលោកដើម្បីចាប់លោកប្រគល់ទៅឲ្យពួកអាជ្ញាធររ៉ូមដែរ។ (លូកា ២០:២០) នៅថ្ងៃទី១១ ខែណែសាន កាលដែលលោកយេស៊ូនៅឯវិហារនៅឡើយ លោកបានសួរពួកអ្នកប្រឆាំងលោកវិញ ហើយលោកក៏បង្ហាញអត្តសញ្ញាណពិតរបស់លោកដែរ។ លោកសួរពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាគិតដូចម្ដេចអំពីគ្រិស្ត? តើលោកជាបុត្ររបស់អ្នកណា?»។ (ម៉ាថាយ ២២:៤២) បណ្ដាជនជាទូទៅដឹងថាគ្រិស្តឬមេស្ស៊ីនឹងមកតាមវង្សត្រកូលរបស់ដាវីឌ។ ហេតុនេះ ពួកអ្នកប្រឆាំងលោកបានឆ្លើយដូច្នេះមែន។—ម៉ាថាយ ៩:២៧; ១២:២៣; យ៉ូហាន ៧:៤២
រួចមក លោកយេស៊ូសួរពួកគេថា៖ «ចុះហេតុអ្វីបានជាសកម្មពលរបស់ព្រះបានបណ្ដាលឲ្យដាវីឌហៅលោកថា‹ម្ចាស់› ពេលគាត់និយាយថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ម្ចាស់ខ្ញុំថា៖ «ចូរអង្គុយនៅខាងស្ដាំខ្ញុំ រហូតដល់ខ្ញុំដាក់សត្រូវរបស់អ្នកនៅក្រោមបាតជើងអ្នក»›? ដូច្នេះ ប្រសិនបើដាវីឌហៅលោកថា‹ម្ចាស់› នោះតើលោកអាចជាបុត្ររបស់ដាវីឌដូចម្ដេចបាន?»។—ម៉ាថាយ ២២:៤៣-៤៥
ពួកផារិស៊ីនៅស្ងៀមពីព្រោះពួកគេសង្ឃឹមថាកូនចៅរបស់ដាវីឌ ទំនងជាអាចរំដោះពួកគេពីការជិះជាន់របស់រដ្ឋាភិបាលរ៉ូម។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានដកស្រង់ពាក្យសម្ដីរបស់ដាវីឌដែលបានត្រូវចែងទុកក្នុង ទំនុកតម្កើង ១១០:១, ២ ហើយលោកបញ្ជាក់ថាមេស្ស៊ីមិនដូចអ្នកគ្រប់គ្រងឯទៀតដែលជាមនុស្សនោះទេ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះមេស្ស៊ីគឺជាម្ចាស់របស់ដាវីឌ ហើយក្រោយពីអង្គុយនៅខាងស្ដាំដៃរបស់ព្រះ នោះមេស្ស៊ីនឹងចាប់ផ្ដើមប្រើសិទ្ធិគ្រប់គ្រងរបស់លោក។ ចម្លើយរបស់លោកយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកអ្នកប្រឆាំងលោកនៅស្ងៀម។
នៅពេលនោះ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូនិងបណ្ដាជនជាច្រើនទៀតក៏កំពុងស្ដាប់លោកដែរ។ ឥឡូវ លោកយេស៊ូព្រមានពួកគេអំពីពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ី ដោយមានប្រសាសន៍ថា ពួកបុរសទាំងនោះ«បានតាំងខ្លួនអង្គុយនៅកន្លែងរបស់ម៉ូសេ»ដើម្បីបង្រៀនច្បាប់របស់ព្រះ។ រួចលោកយេស៊ូបង្គាប់ពួកអ្នកស្ដាប់លោកថា៖ «អ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេប្រាប់អ្នករាល់គ្នា ចូរធ្វើតាមហើយកាន់តាមចុះ ប៉ុន្តែកុំយកតម្រាប់តាមការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេឡើយ ពីព្រោះពួកគេមិនធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេប្រាប់នោះទេ»។—ម៉ាថាយ ២៣:២, ៣
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូលើកចំណុចខ្លះដើម្បីបញ្ជាក់អំពីពុតត្បុតរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាទាំងនោះ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រអប់តូចៗសម្រាប់ដាក់បទគម្ពីរ ដែលពួកគេពាក់ជាគ្រឿងការពារនោះ ពួកគេយកមកពង្រីកឲ្យធំ»។ ជនជាតិយូដាខ្លះពាក់ប្រអប់តូចៗសម្រាប់ដាក់បទគម្ពីរពីច្បាប់ម៉ូសេនៅលើថ្ងាស ឬលើដៃ។ ប៉ុន្តែ ពួកផារិស៊ីពង្រីកប្រអប់តូចៗសម្រាប់ដាក់បទគម្ពីរនោះ ដើម្បីឲ្យមនុស្សឃើញថាពួកគេធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ បន្ថែមទៀត ពួកគេ«ធ្វើឲ្យរំយោលនៅជាយអាវរបស់ពួកគេវែង»។ នៅសម័យបុរាណ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានត្រូវបង្គាប់ឲ្យធ្វើរំយោលនៅជាយអាវរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកផារិស៊ីបានធ្វើឲ្យរំយោលនៅជាយអាវរបស់ពួកគេវែងជាង។ (ជនគណនា ១៥:៣៨-៤០) ហេតុអ្វីពួកគេធ្វើដូច្នេះ? ពីព្រោះពួកគេធ្វើអ្វីៗទាំងអស់«គឺដើម្បីឲ្យមនុស្សមើលឃើញ»។—ម៉ាថាយ ២៣:៥
សូម្បីតែពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូក៏អាចទទួលឥទ្ធិពលពីការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ហើយមានបំណងប្រាថ្នាចង់បានមុខមាត់ដែរ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូឲ្យឱវាទទៅពួកគាត់ថា៖ «កុំឲ្យអ្នកណាហៅថារ៉ាប៊ីឡើយ ពីព្រោះអ្នកមានគ្រូតែមួយទេ ហើយអ្នករាល់គ្នាជាបងប្អូននឹងគ្នា។ ម្យ៉ាងទៀត កុំហៅអ្នកណានៅផែនដីថាបិតាឡើយ ពីព្រោះបិតារបស់អ្នកមានតែមួយទេ ហើយលោកស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌។ អ្នកក៏មិនត្រូវឲ្យអ្នកណាហៅថា‹អ្នកដឹកនាំ›ដែរ ពីព្រោះអ្នកដឹកនាំរបស់អ្នករាល់គ្នាមានតែមួយទេ គឺជាគ្រិស្ត»។ ដូច្នេះ តើពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះខ្លួន ហើយតើពួកគាត់គួរប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូចម្ដេច? លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «អ្នកដែលធំជាងគេក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ត្រូវធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ។ អ្នកណាដែលតម្កើងខ្លួន អ្នកនោះនឹងត្រូវបន្ទាបចុះ តែអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន អ្នកនោះនឹងត្រូវតម្កើងឡើង»។—ម៉ាថាយ ២៣:៨-១២
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូប្រាប់អំពីសេចក្ដីវេទនាមួយចំនួនដែលនឹងមានមកលើពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់និងពួកផារិស៊ីដែលជាមនុស្សមានពុត។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកផារិស៊ីនិងពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ ជាមនុស្សមានពុតអើយ! អ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវវេទនា! ពីព្រោះអ្នកបិទទ្វាររាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌នៅមុខមនុស្ស។ អ្នករាល់គ្នាមិនចូល ហើយអ្នកដែលកំពុងចូល ក៏អ្នកមិនឲ្យចូលដែរ»។—ម៉ាថាយ ២៣:១៣
រួចមក លោកយេស៊ូផ្ដន្ទាទោសពួកផារិស៊ីដោយសារពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលសំខាន់ជាងស្របតាមទស្សនៈរបស់ព្រះ។ ពួកគេធ្វើដូច្នេះនៅពេលដែលពួកគេបន្ថែមបន្ថយច្បាប់របស់ព្រះដោយគ្មានមូលដ្ឋានសោះ។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគេនិយាយថា៖ «បើអ្នកណាស្បថដោយយកវិហារជាសាក្សី ហើយមិនធ្វើតាមសម្បថ នោះមិនមែនជាការខុសទេ។ តែអ្នកណាដែលស្បថដោយយកមាសរបស់វិហារជាសាក្សី អ្នកនោះត្រូវធ្វើតាមសម្បថ»។ ហេតុនេះ ពួកគេបង្ហាញថាពួកគេមិនយល់អ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមទស្សនៈរបស់ព្រះទេ ពីព្រោះពួកគេឲ្យតម្លៃទៅលើមាសរបស់វិហារជាងឲ្យតម្លៃទៅលើវិហារដែលជាកន្លែងគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា ហើយក៏ជាកន្លែងដែលពួកគេអាចចូលទៅជិតលោកដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេ«មិនអើពើចំពោះគោលការណ៍ដែលសំខាន់ជាងក្នុងច្បាប់ គឺយុត្ដិធម៌ សេចក្ដីមេត្ដាករុណា និងសេចក្ដីស្មោះត្រង់»។—ម៉ាថាយ ២៣:១៦, ២៣; លូកា ១១:៤២
ស្តីអំពីពួកផារិស៊ីទាំងនោះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សងងឹតភ្នែកអើយ! អ្នករាល់គ្នាត្រងសត្វសុចចេញ តែលេបសត្វអូដ្ឋវិញ!»។ (ម៉ាថាយ ២៣:២៤) ពួកគេត្រងសត្វសុចចេញពីស្រារបស់ពួកគេ ពីព្រោះសត្វសុចគឺជាសត្វមិនស្អាតបរិសុទ្ធតាមច្បាប់ម៉ូសេ។ ប៉ុន្តែ ការដែលពួកគេមិនអើពើចំពោះគោលការណ៍ដែលសំខាន់ជាងក្នុងច្បាប់ នោះប្រៀបដូចជាពួកគេកំពុងលេបសត្វអូដ្ឋដែលជាសត្វធំជាងសត្វសុចឆ្ងាយណាស់ ហើយក៏ជាសត្វដែលមិនស្អាតបរិសុទ្ធដែរ។—លេវីវិន័យ ១១:៤, ២១-២៤
-