បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ខ្ញុំ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១១ | ១ កញ្ញា
- បុគ្គលផ្សេងៗពីកុលសម្ព័ន្ធលេវី បានចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ
  
  ៨. សូមពណ៌នាអំពីបញ្ហាដែលជនជាតិលេវីម្នាក់ឈ្មោះអេសាភបានជួបប្រទះ។
  
  ^៨ ក្នុងនាមជាកុលសម្ព័ន្ធ ពួកលេវីត្រូវចាត់ទុកព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ថាបុគ្គលផ្សេងៗពីកុលសម្ព័ន្ធនេះក៏បានប្រើពាក្យ«ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ» ដើម្បីបង្ហាញពីភក្ដីភាពនិងការពឹងផ្អែករបស់ពួកគេទៅលើលោកដែរ។ (បរិ. ៣:២៤) បុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះគឺជាអ្នកចម្រៀងនិងជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេង។ យើងនឹងហៅគាត់ថាអេសាភ ប៉ុន្តែគាត់ប្រហែលជាកូនចៅម្នាក់របស់អេសាភដែលជាអ្នកនាំមុខក្នុងក្រុមចម្រៀងនៅសម័យស្តេចដាវីឌ។ (១រប. ៦:៣១-៤៣) ក្នុងទំនុកទី៧៣ អេសាភ(ឬកូនចៅម្នាក់របស់គាត់)បានចាប់ផ្ដើមទាល់គំនិត។ គាត់ចង់បានជីវិតសម្បូរសប្បាយដូចមនុស្សអាក្រក់ ហើយគាត់មានគំនិតនេះរហូតដល់និយាយថា៖ «ការដែលទូលបង្គំបានជំរះចិត្ត ហើយលាងដៃឲ្យឥតមានសៅហ្មង នោះឥតប្រយោជន៍ទទេ»។ តាមមើលទៅ គាត់ដូចជាលែងអបអរចំពោះឯកសិទ្ធិក្នុងកិច្ចបម្រើ ហើយក៏លែងមានចិត្តដឹងគុណចំពោះការមានព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់ទៀតដែរ។ ចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះមិនរឹងមាំដូចមុនទេ «ទាល់តែ[គាត់]បានចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ»។—ទំនុក. ៧៣:២, ៣, ១២, ១៣, ១៧

ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់ខ្ញុំ

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១១ | ១ កញ្ញា
- ១១. តើយេរេមាបានសួរសំណួរអ្វី? ហើយតើព្រះបានឆ្លើយសំណួរនោះយ៉ាងដូចម្ដេច?
  
  ^១១ អ្នកប្រកាសទំនាយឈ្មោះយេរេមាក៏ជាជនជាតិលេវីម្នាក់ទៀតដែលទទួលស្គាល់ថាព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែករបស់គាត់។ សូមឲ្យយើងពិចារណាថា ពេលគាត់ប្រើពាក្យទាំងនោះ តើគាត់ចង់មានន័យយ៉ាងណា? យេរេមារស់នៅឯអាន៉ាថោតដែលជាក្រុងរបស់ពួកលេវីនៅជិតក្រុងយេរូសាឡិម។ (យេ. ១:១) នៅពេលមួយ យេរេមាបានសុញគំនិតដោយថា ហេតុអ្វីមនុស្សអាក្រក់សម្បូរសប្បាយកាលដែលមនុស្សសុចរិតរងទុក្ខវេទនាដូច្នេះ? (យេ. ១២:១) ក្រោយពីបានសង្កេតឃើញអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដា គាត់បាន‹ជជែកតវ៉ា›នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ប៉ុន្តែ យេរេមាដឹងថាលោកជាព្រះដ៏សុចរិត។ ហេតុនេះហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានឆ្លើយសំណួររបស់យេរេមាដោយប្រាប់គាត់ឲ្យផ្សព្វផ្សាយដំណឹងអំពីការហិនវិនាស ហើយក្រោយមក លោកបានធ្វើឲ្យទំនាយនោះសម្រេចយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ពួកអ្នកដែលស្ដាប់តាមការណែនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានទទួល«ជីវិតខ្លួនទុកដូចជារបឹប» ចំពោះមនុស្សអាក្រក់ដែលមានជីវិតសម្បូរសប្បាយ ពួកគេមិនអើពើនឹងការព្រមាននោះទេ ហើយពួកគេបានស្លាប់។—យេ. ២១:៩
  
  ១២, ១៣. (ក) តើអ្វីជំរុញយេរេមាឲ្យប្រកាសថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»? ហើយតើគាត់មានចិត្តគំនិតបែបណា? (ខ) ហេតុអ្វីកុលសម្ព័ន្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តគំនិតចេះរង់ចាំ?
  
  ^១២ ក្រោយមក នៅពេលដែលយេរេមាសង្កេតមើលទឹកដីដែលបានត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញ គាត់បានមានអារម្មណ៍ថាគាត់ដើរក្នុងទីងងឹត «ដូចជាពួកដែលបានស្លាប់ជាយូរមកហើយ»។ (បរិ. ១:១, ១៦; ៣:៦) យេរេមាបានប្រាប់ប្រជាជាតិដែលរឹងចចេសនេះឲ្យត្រឡប់មកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌របស់ពួកគេវិញ ប៉ុន្តែ អំពើអាក្រក់របស់ពួកគេបានឡើងដល់កម្រិតដែលព្រះត្រូវតែអនុញ្ញាតឲ្យក្រុងយេរូសាឡិមនិងស្រុកយូដាបំផ្លាញចោល។ នេះបានធ្វើឲ្យយេរេមារងការឈឺចាប់ ទោះជាមិនមែនជាកំហុសរបស់គាត់ក្ដី។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមទុក្ខវេទនាដែលគាត់មាន គាត់ចងចាំអំពីចិត្តមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ។ គាត់បាននិយាយថា បើគ្មានសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះទេ នោះ«យើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ»។ នេះគឺដោយសារសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចេះតែថ្មីឡើងរាល់ព្រឹកជានិច្ច! នៅពេលនោះហើយ ដែលយេរេមាប្រកាសថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»។ នេះបានជួយគាត់ឲ្យបន្តបម្រើជាអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ាតទៅទៀត។—សូមអាន បរិទេវ ៣:២២-២៤
  
  ^១៣ អស់៧០ឆ្នាំ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងត្រូវចាកចេញពីស្រុកកំណើត។ ស្រុករបស់ពួកគេនឹងត្រូវទុកចោលឲ្យនៅស្ងាត់ជ្រងំ។ (យេ. ២៥:១១) ប៉ុន្តែ ពាក្យយេរេមាដែលថា«ព្រះយេហូវ៉ាជាចំណែកនៃខ្ញុំ»បង្ហាញអំពីការទុកចិត្តទៅលើសេចក្ដីមេត្ដាករុណារបស់ព្រះ ហើយនេះបានផ្ដល់ឲ្យគាត់នូវមូលហេតុដែលគាត់ត្រូវ«សង្ឃឹមដល់ទ្រង់»ឬរង់ចាំឲ្យលោកចាត់វិធានការ។ កុលសម្ព័ន្ធនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងអស់បានបាត់បង់មត៌ករបស់ពួកគេ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានចិត្តគំនិតចេះរង់ចាំដូចយេរេមាដែរ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមតែមួយគត់សម្រាប់ពួកគេ។ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក រាស្ត្ររបស់ព្រះបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេវិញ ហើយពួកគេមានឯកសិទ្ធិបម្រើលោកនៅទីនោះម្ដងទៀត។—២រប. ៣៦:២០-២៣