តើព្រះមានទស្សនៈយ៉ាងណាអំពីការថ្វាយបង្គំនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនា?
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថា៖ «មិនមែនអស់អ្នកណាដែលគ្រាន់តែនិយាយមកខ្ញុំថា ‹ឱព្រះអម្ចាស់ៗអើយ› ដែលនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌នោះទេ គឺជាអស់អ្នកដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌វិញទេតើ នៅថ្ងៃនោះ នឹងមានមនុស្សជាច្រើននិយាយមកខ្ញុំថា ‹ឱព្រះអម្ចាស់ៗអើយ តើយើងខ្ញុំមិនបាន . . . ធ្វើការឫទ្ធិបារមីជាច្រើន ដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ទេឬអី›? នោះខ្ញុំនឹងនិយាយដោយត្រង់ថា អញមិនដែលបានស្គាល់ឯងរាល់គ្នាទេ! នែ ពួកទទឹងច្បាប់អើយ ចូរថយចេញពីអញទៅ»។—ម៉ាថាយ ៧:២១-២៣
តាមរយៈបន្ទូលដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ គឺព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ព្រះបានប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថាអ្វីជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ តើនិកាយទាំងឡាយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះទេ? ឬក៏ពួកគេជា«ពួកទទឹងច្បាប់»ដូចជាព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលនោះ?
ការបង្ហូរឈាម
នៅរាត្រីមុននឹងចៅហ្វាយរបស់គាត់ត្រូវសោយទិវង្គត ពេត្រុសសឹងតែចាប់ផ្ដើមវាយប្រហារជាមួយពួកទាហានដែលបានចាត់ឲ្យមកចាប់ព្រះយេស៊ូ។ (យ៉ូហាន ១៨:៣, ១០) ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យស្ងប់ស្ងាត់ឡើងវិញ ហើយបានព្រមានពេត្រុសថា៖ «អស់អ្នកដែលយកដាវ នោះត្រូវស្លាប់ដោយដាវដែរ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៥២) ការព្រមានដ៏ច្បាស់នេះត្រូវបានបញ្ជាក់ថែមទៀតក្នុងវិវរណៈ ១៣:១០។ តើពួកនិកាយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានធ្វើតាមទេ? ឬក៏តើពួកគេទទួលខុសត្រូវចំពោះសង្គ្រាមដែលមិនចេះចប់ទាំងឡាយក្នុងភាគផ្សេងៗលើផែនដីនេះ?
ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមលោកទីពីរ មនុស្សរាប់សែននាក់នៃសាសន៍ស៊ើបនិងក្រូអែតត្រូវបានសម្លាប់ក្នុងនាមនៃសាសនា។ សព្វវចនាធិប្បាយប៊្រីធែណនីកាថ្មី រាយការណ៍ថា៖ «ក្នុងប្រទេសក្រូអាស៊ីរបបកលាបជនបានចាប់ផ្ដើមបង្ខំធ្វើឲ្យមាននយោបាយនៃ‹ពូជសាសន៍បរិសុទ្ធ› ដែលអាក្រក់ហួសជាងរបបណាត្សីទៅទៀត។ . . . គេបានប្រកាសថា មួយភាគបីនៃប្រជាជនស៊ើបនឹងត្រូវធ្វើនិរទេស មួយភាគបីទៀតនឹងត្រូវចូលសាសនារ៉ូម៉ាំងកាតូលិក ហើយមួយភាគបីទៀតនឹងត្រូវសម្លាប់ចោល។ . . . ការចូលដៃលំអៀងនៃពួកបព្វជិតកាតូលិកក្នុងរឿងទាំងនេះ បានធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងរវាងសាសនានិងរដ្ឋាភិបាលយ៉ាងខ្លាំង ក្រោយពីសង្គ្រាម»។ មនុស្សជាច្រើនត្រូវបានបង្ខំឲ្យចូលសាសនាកាតូលិក បើមិនដូច្នេះទេ នឹងត្រូវស្លាប់។ ហើយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ទៀតមិនទាំងមានការជ្រើសរើសផង។ ភូមិទាំងមូល—បុរស ស្ត្រី និងកូនក្មេង—បានបង្ខំឲ្យចូលសាសនាអូថូដុក្ស ហើយបានសម្លាប់ចោល។ ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះពួកទាហានកុម្មុយនិស្តដែលប្រឆាំងនោះ? តើពួកគេមានការគាំទ្រពីសាសនាដែរទេ?
សៀវភៅប្រវត្ដិសាស្ត្រនៃយូកូស្លាវា បានរាយការណ៍ថា៖ «ពួកបព្វជិតខ្លះបានចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមកាន់ជើងខាងកម្លាំងទ័ពបដិវត្ត»។ សៀវភៅយូកូស្លាវានិងកុម្មុយនិស្តថ្មីចែងថា៖ «កងទ័ពបក្សព័ន្ធថែមទាំងរួមបញ្ចូលពួកបព្វជិតទាំងសងខាង គឺពីសាសនាអូថូដុក្សនិងរ៉ូម៉ាំងកាតូលិក»។ ការទាស់ទែងខាងសាសនានៅតែគំរាមកំហែងឲ្យមានសង្គ្រាមក្នុងបោលខិន។
ហើយចុះប្រទេសរ្វ៉ាន់ដាវិញ នោះយ៉ាងណាដែរ? អគ្គលេខាធិការនៃវិជ្ជាស្ថានកាតូលិកសំរាប់ការអន្តរជាតិ លោកអៀន លីឌិន បាននិយាយសារភាពប្រាប់តទៅនេះក្នុងទស្សនាវដ្ដី ឌឺម៉ុន៖ «ការស្រាវជ្រាវដោយ ពួកកាន់នយោបាយអាហ្វ្រិកខាងស្ដាំក្នុងឡុនដុន ផ្ដល់ឧទាហរណ៍មួយឬពីរនៃពួកដឹកនាំកាតូលិក អង់គ្លីកុន និងពួកបាទីស្ទបានឡូកឡំដោយមិនអើពើឬប្រគល់អំណាចឲ្យកាប់សម្លាប់។ . . . គឺគ្មានចម្ងល់ឡើយ ដែលពួកមេដឹកនាំធំៗនៃគ្រីស្ទានបានចូលដៃក្នុងការកាប់សម្លាប់»។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ ការប្រយុទ្ធរវាងពួកដែលចាត់ថាខ្លួនជាគ្រីស្ទាននៅមានក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិក។
អំពើសហាយស្មន់និងអំពើកំផិត
យោងទៅតាមបន្ទូលរបស់ព្រះ គឺមានកន្លែងថ្លៃថ្នូរតែមួយទេចំពោះការរួមដំណេក ហើយនោះគឺក្នុងចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ការវិវាហមង្គលជាការប្រសើរដល់គ្រប់គ្នា ហើយដែលរួមដំណេក នោះក៏ជាការឥតសៅហ្មងដែរ តែព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជំរះមនុស្សកំផិត ហើយនឹងមនុស្សសហាយស្មន់គ្នាវិញ»។ (ហេព្រើរ ១៣:៤) តើពួកមេដឹកនាំសាសនាលើកដំកើងការបង្រៀនរបស់ព្រះទេ?
ក្នុងឆ្នាំ១៩៨៩ សាសនាអង់គ្លីកុនក្នុងប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានបញ្ចេញឯកសារផ្លូវការលើការសេពមេថុន ហើយថាការរួមដំណេកមុនរៀបការមិនជាខុសអ្វីទេ បើសិនជាគូស្រឡាញ់គ្នានោះ។ នៅពេលថ្មីៗនេះ មេដឹកនាំនៃសាសនាអង់គ្លីកុននៃប្រទេសស្កត់ឡិន មានប្រសាសន៍ថា៖ «សាសនាមិនត្រូវផ្ដនាទោសអំពើកំផិត ជាអ្វីដែលមានបាបហើយខុសនោះឡើយ។ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា អំពើកំផិតគឺបណ្ដាលដោយយើងមានបាបជាមរតក»។
ក្នុងប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ពួកបព្វជិតមួយចំនួនបាននិយាយគាំទ្រដល់ភាពប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ១៩៩០ ទស្សនាវដ្ដីអាហ្វ្រិកឈ្មោះ យូ បានស្រង់ពាក្យបព្វជិតដ៏ធំដុំម្នាក់នៃសាសនាអង់គ្លីកុនថា៖ «បទគម្ពីរមិនមានប្រយោជន៍រហូតទេ។ . . . ខ្ញុំជឿថានឹងមានការប្រែប្រួលក្នុងអាកប្បកិរិយារបស់សាសនានិងនយោបាយចំពោះមនុស្សដែលប្រតិព័ទ្ធនឹងភេទដូចគ្នា»។—ប្រៀបធៀប រ៉ូម ១:២៦, ២៧
យោងទៅតាមប៊្រីធែណនីកាសៀវភៅប្រចាំឆ្នាំ១៩៩៤ ការសេពមេថុនជារឿងដ៏ធំដុំមួយក្នុងសាសនានៅអាមេរិក ជាពិសេសអំពីបញ្ហាដូចជា«ឲ្យមនុស្សប្រតិព័ទ្ធភេទដូចគ្នាបំរើជាបព្វជិត ការយោគយល់របស់សាសនានៃសិទ្ធិរបស់ពួកប្រតិព័ទ្ធនឹងភេទដូចគ្នា ការឲ្យពរដល់‹ការរៀបការនៃពួកប្រតិព័ទ្ធនឹងភេទដូចគ្នា› និងភាពពេញច្បាប់ឬផ្ដន្ទាទោសដល់ជីវភាពបែបនេះ»។ និកាយនៃសាសនាធំៗជាច្រើនអត់ឱនទោសឲ្យពួកបព្វជិតដែលខំប្រឹងចង់ឲ្យមានសេរីភាពខាងការសេពមេថុន។ យោងទៅតាម សៀវភៅប៊្រីធែណនីកាប្រចាំឆ្នាំ១៩៩៥ ៥៥អេវ៉ែកបានចុះហត្ថលេខា«បញ្ជាក់នៃការទទួលព្រមនៃបព្វជ្ជាកម្មនៃអ្នកប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា»។
បព្វជិតខ្លះប្រកែកកាន់ជើងខាងអ្នកប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា ដោយអះអាងថា ព្រះយេស៊ូមិនដែលផ្ដន្ទាទោសការនេះទេ។ ប៉ុន្តែ តើពិតជាដូច្នេះមែនឬ? ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទប្រកាសថាបន្ទូលរបស់ព្រះជាសេចក្ដីពិត។ (យ៉ូហាន ១៧:១៧) នេះមានសេចក្ដីថាទ្រង់ទទួលស្គាល់ទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះការប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា ដូចបានរៀបរាប់មកនៅលេវីវិន័យ ១៨:២២ ដែលអានថា៖ «កុំឲ្យរួមដំណេកនឹងប្រុស ដូចជារួមនឹងស្រីឡើយ ដ្បិតនោះជាអំពើគួរខ្ពើមឆ្អើម»។ ថែមទៀត ព្រះយេស៊ូបានចាត់ទុកអំពើសហាយស្មន់និងអំពើកំផិត ក្នុងចំណោម«សេចក្ដីអាក្រក់ទាំងនេះហើយ ដែលចេញពីខាងក្នុងមក ហើយធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោកវិញ»។ (ម៉ាកុស ៧:២១-២៣) ពាក្យក្រិកសំរាប់អំពើសហាយស្មន់ ជាពាក្យទូលំទូលាយជាងពាក្យអំពើកំផិត។ ពាក្យនេះរៀបរាប់គ្រប់សណ្ឋាននៃការរួមដំណេកក្រៅពីការរៀបការពេញច្បាប់ រួមបញ្ចូលនឹងការប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា។ (យូដាស ៧) ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទក៏បានព្រមានពួកអ្នកកាន់តាមទ្រង់មិនឲ្យត្រាប្រណីដល់អ្នកណាដែលអះអាងជាគ្រីស្ទាន ដែលចាត់ទុកអំពើសហាយស្មន់ជាអ្វីមិនធ្ងន់នោះ។—វិវរណៈ ១:១; ២:១៤, ២០
នៅពេលដែលមេដឹកនាំសាសនាធ្វើឃោសនាសំរាប់បព្វជ្ជាកម្មនៃអ្នកប្រតិព័ទ្ធមនុស្សភេទដូចគ្នា តើនេះមានឥទ្ធិពលអ្វីទៅលើសមាជិកនៃសាសនារបស់គេ ជាពិសេសពួកក្មេងៗ? តើនេះមិនជាការលើកទឹកចិត្តឲ្យពិសោធការរួមដំណេកក្រៅអាពាហ៍ពិពាហ៍ទេឬ? ផ្ទុយទៅវិញ បន្ទូលរបស់ព្រះដាស់តឿនគ្រីស្ទានឲ្យ«រត់ពីការសហាយស្មន់ចេញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៦:១៨) បើសិនជាអ្នកជឿព្រះគ្នីគ្នាម្នាក់បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបបែបនេះ នោះនឹងផ្ដល់ជំនួយដ៏ជាទីស្រឡាញ់ទៅគាត់ ដោយចង់ឲ្យគាត់មានឋានៈល្អជាមួយព្រះវិញ។ (យ៉ាកុប ៥:១៦, ១៩, ២០) ចុះយ៉ាងណាវិញ បើបុគ្គលនោះមិនត្រូវការជំនួយ? ព្រះគម្ពីរចែងថា បើបុគ្គលបែបនេះមិនប្រែចិត្ត នោះគេ‹មិនអាចចូលព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះបានឡើយ›។—កូរិនថូសទី១ ៦:៩, ១០
«ហាមប្រាមមិនឲ្យយកប្ដីប្រពន្ធ»
ពីព្រោះ«មានការសហាយស្មន់កើតឡើង» ព្រះគម្ពីរចែងថា «នោះចូរយកប្ដីប្រពន្ធចុះ ដ្បិតដែលយកប្ដីប្រពន្ធ នោះជាជាងទ្រាំឲ្យមានសេចក្ដីរោលរាលវិញ»។ (កូរិនថូសទី១ ៧:២, ៩) ថ្វីបើមានឱវាទដ៏ប្រាជ្ញានេះក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនក្នុងចំណោមពួកបព្វជិត គឺតម្រូវឲ្យនៅលីវ មិនឲ្យរៀបការ។ លោកនីនូឡូ បីឡូ បានពន្យល់ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ ក្រដាសវាត់ទីឃិន «បើសិនជាបព្វជិត សង្ឃ ឬដូនជីប្រព្រឹត្តរួមសង្វាស នោះគឺមិនបំពានលើពាក្យសច្ចានៃភាពនៅលីវទេ។ . . . ការអត់ឱនទោសចំពោះការរួមសង្វាសអាចទទួលបានដោយសារភាពដ៏ស្មោះត្រង់នៅទីកន្លែងសារភាព ប៉ុន្តែ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៃបព្វជិតណាម្នាក់ នោះសាសនាមិនទទួលស្គាល់ឡើយ»។ តើការបង្រៀននេះបង្កើតផលល្អឬអាក្រក់?—ម៉ាថាយ ៧:១៥-១៩
យ៉ាងច្បាស់ហើយដែលបព្វជិតជាច្រើនប្រកបជីវិតដោយល្អខាងសីលធម៌ ប៉ុន្តែភាគច្រើនមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ យោងទៅតាមសៀវភៅប៊្រីធែណនីកាប្រចាំឆ្នាំ១៩៩២ «សាសនាកាតូលិករ៉ូម៉ាំងបានរាយការណ៍ថា បានបង់៣០០លានដុល្លារដើម្បីដោះស្រាយក្ដីរបស់ពួកបព្វជិតនៃការរំលោភខាងកាម»។ ក្រោយមក ១៩៩៤រៀបរាប់ថា៖ «សេចក្ដីស្លាប់នៃពួកបព្វជិតមួយចំនួនពីរោគអេដស៍ លាតត្រដាងនូវវត្តមាននៃពួកបព្វជិតដែលប្រតិព័ទ្ធនឹងភេទដូចគ្នា ហើយសង្កេតឃើញថាមួយចំនួននៃ . . . មនុស្សប្រតិព័ទ្ធនឹងភេទដូចគ្នាឲ្យចូលជាបព្វជិតភាព»។ អញ្ចឹងហើយបានជាព្រះគម្ពីរចែងថាការ«ហាមប្រាមមិនឲ្យយកប្ដីប្រពន្ធ» ជា‹ការបង្រៀនរបស់អារក្ស›។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:១-៣) «តាមទស្សនៈរបស់អ្នកប្រវត្ដិសាស្ត្រខ្លះ» លោក ភីតធើ ឌឺ រ៉ូសាក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ ទីភ្នាក់ងារនៃព្រះគ្រីស្ទ «[ភាពនៅលីវនៃបព្វជិត]ប្រហែលជាបានធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ខាងសីលធម៌ជាងស្ថាប័នឯទៀតក្នុងបស្ចិមប្រទេស រួមបញ្ចូលនឹងពេស្យាចារ។ . . . ហើយនេះបានធ្វើឲ្យប្រឡាក់ឈ្មោះសាសនាគ្រីស្ទាន។ . . . ការបង្ខំឲ្យនៅលីវតែងតែឲ្យមានការលាក់ពុតក្នុងឋានៈនៃបព្វជិត។ . . . បព្វជិតម្នាក់អាចប្រព្រឹត្តអំពើបាបរាប់ពាន់ដង ប៉ុន្តែគាត់ត្រូវបានហាមតាមច្បាប់មិនឲ្យរៀបការឡើយ»។
ក្រោយពីបានពិចារណានូវទស្សនៈរបស់ព្រះអំពីការថ្វាយបង្គំព្រះបាល មិនជាការពិបាកទេ ក្នុងការយល់នូវរបៀបដែលព្រះមានទស្សនៈយ៉ាងណា ចំពោះការខ្វែងគំនិតគ្នាក្នុងនិកាយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនានោះ។ សៀវភៅព្រះគម្ពីរចុងក្រោយ រួមបញ្ចូលគ្រប់សណ្ឋាននៃការថ្វាយបង្គំទាំងអស់ ក្រោមឈ្មោះ«ក្រុងបាប៊ីឡូនដ៏ជាធំ ជាម្ដាយនៃពួកស្រីសំផឹង»។ ព្រះគម្ពីរចែងតទៀតថា៖ «នៅក្នុងទីក្រុងនោះ ឃើញមានសុទ្ធតែឈាមនៃពួកហោរា នឹងពួកបរិសុទ្ធ ហើយនឹងឈាមនៃអស់អ្នក ដែលត្រូវគេសំឡាប់នៅផែនដីដែរ»។—វិវរណៈ ១៧:៥; ១៨:២៤
ដូច្នេះ ព្រះដាស់តឿនមនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលចង់ទៅជាអ្នកថ្វាយបង្គំពិតរបស់ទ្រង់ថា៖ «រាស្ត្រអញអើយ ចូរចេញពីទីក្រុងនោះមក ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវមានចំណែកក្នុងអំពើបាបវាឡើយ . . . ក្នុងថ្ងៃតែ១វិញ គឺជាសេចក្ដីស្លាប់ សោកសង្រេង នឹងអំណត់អត់ ហើយវានឹងត្រូវភ្លើងឆេះទៅ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះ ដែលជំនុំជំរះវា ទ្រង់ខ្លាំងពូកែណាស់»។—វិវរណៈ ១៨:៤, ៨
ឥឡូវនេះមានសំនួរមួយត្រូវសួរឡើង៖ ក្រោយពីរត់ចេញនៃសាសនាមិនពិត តើបុគ្គលម្នាក់ត្រូវទៅកន្លែងណា? តើការថ្វាយបង្គំបែបណាដែលព្រះសព្វព្រះហឫទ័យ?
[ប្រអប់⁄រូបភាពនៅទំព័រ៤]
សរណវត្ថុបូជា
ការថ្វាយបង្គំព្រះបាលទាក់ទងនឹងការប្រើរូបសំណាក។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានសាកចង់យកការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាមករួមជាមួយនឹងព្រះបាល។ ពួកគេព្រមទាំងយករូបសំណាកចូលទៅក្នុងព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ាផង។ ទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះការថ្វាយបង្គំរូបសំណាកត្រូវបានឃើញច្បាស់ នៅពេលដែលទ្រង់បំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមនិងវិហារទាំងឡាយ។
ក្នុងនិកាយជាច្រើននៃពិភពគ្រីស្ទសាសនា គឺពោរពេញទៅដោយរូបសំណាក មិនថាឈើឆ្កាង បដិមា ឬរូបចម្លាក់នៃនាងម៉ារាក៏ដោយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត មនុស្សជាច្រើនដែលទៅព្រះវិហារ ត្រូវបានគេបង្រៀនឲ្យលុតជង្គង់ឬធ្វើសញ្ញាឈើឆ្កាងនៅពីមុខរូបសំណាកទាំងនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រីស្ទានពិតត្រូវបានបញ្ជាឲ្យ«រត់ពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១០:១៤) ពួកគេមិនថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយប្រើរបស់បែបនេះឡើយ។—យ៉ូហាន ៤:២៤
[អ្នកផ្ដល់សិទ្ធិ]
Musée du Louvre, Paris
[ប្រអប់នៅទំព័រ៥]
«មេដឹកនាំសាសនាត្រូវតែគ្មានកំហុស»
ពាក្យនេះគឺស្រង់ចេញពីទីតុស ១:៧ យោងទៅតាមសេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសសម្រាប់សព្វថ្ងៃនេះ។ សេចក្ដីបកប្រែព្រះគម្ពីរឃីងជេម្ស អានថា៖ «អេវ៉ែកត្រូវតែគ្មានទោស»។ ពាក្យ«អេវ៉ែក»ចេញពីពាក្យក្រិកមួយ ដែលមានន័យថា«អ្នកត្រួតពិនិត្យ»។ ដូច្នេះ ពួកបុរសដែលបានរើសតាំងឲ្យដឹកនាំក្នុងក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានពិត ត្រូវតែធ្វើតាមតម្រូវនៃបមាណីយនៃព្រះគម្ពីរ។ បើមិនដូច្នេះទេ គឺត្រូវតែដកគេចេញពីឋានៈនៃការពិនិត្យត្រួតត្រារបស់គេ ពីព្រោះពួកគេមិនមែន«ជាគំរូដល់ហ្វូងចៀម»។ (ពេត្រុសទី១ ៥:២, ៣) តើពួកនិកាយនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនាបានចាត់ទុកតម្រូវនេះជាសំខាន់យ៉ាងណាដែរ?
ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ ខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក គ្រូពេទ្យឈ្មោះ អេវឺរិត វូធីងតិន បានសំដៅទៅការស្ទង់មតិនៃពួកបព្វជិត១០០នាក់ក្នុងរដ្ឋវៀហ្សីញ៉ានៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ ជាង៤០ភាគរយបានសារភាពថាខ្លួនបានប្រព្រឹត្តក្នុងការសំរើបសំរាលណាមួយ ជាមួយបុគ្គលដែលមិនមែនជាគូភរិយារបស់ខ្លួន។ ពួកគេមួយចំនួនធំបានប្រព្រឹត្តអំពើកំផិត។
ទស្សនាវដ្ដី សាសនាគ្រីស្ទានសព្វថ្ងៃនេះ សង្កេតឃើញថា៖ «មួយទសវត្សកន្លងទៅនេះ សាសនាគ្រីស្ទានបានទ្រេតទ្រោតជាច្រើនលើកច្រើនសារ ដោយការលាតត្រដាងនៃការប្រព្រឹត្តដ៏អសីលធម៌នៃមេដឹកនាំសាសនាដែលគេគោរពជាទីបំផុត»។ អត្ថបទ«ហេតុដែលពួកបព្វជិតដែលបានប្រព្រឹត្តអំពីកំផិតមិនត្រូវឲ្យមានឋានៈដូចដើមវិញ» បានបញ្ចេញយោបល់ប្រឆាំងនឹងការប្រព្រឹត្តទូទៅនៃពិភពគ្រីស្ទសាសនា ដែលបានឲ្យមេដឹកនាំសាសនាបានឋានៈដូចដើមវិញភ្លាម ក្រោយពីបាន«ជាប់ទោសនៃបាបខាងកាម»។