-
ចិត្ដសប្បុរសគឺសំខាន់ចំព្រះទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ តុលា
-
-
ដោយសារសេចក្ដីសប្បុរសជាផ្នែកមួយនៃជីវិតយើង ហើយជាគុណសម្បត្ដិដែលព្រះឲ្យតម្លៃខ្ពស់ នោះជាមូលហេតុដែលព្រះប្រាប់យើងឲ្យ«ប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរសដល់គ្នាទៅវិញទៅមក»។ (អេភេសូរ ៤:៣២) យើងក៏បានត្រូវរំលឹកដែរថា៖ «កុំភ្លេចទទួលអ្នកឯទៀតដោយរាក់ទាក់» ឬបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសដល់អ្នកដែលយើងមិនស្គាល់។—ហេប្រឺ ១៣:២
-
-
ចិត្ដសប្បុរសគឺសំខាន់ចំព្រះទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ២០១២ | ១ តុលា
-
-
គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ថា ក្រោយពីសាវ័កប៉ូលបាននិយាយអំពីការបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះអ្នកដែលយើងមិនស្គាល់ គាត់បានបន្តថា៖ «ដោយបង្ហាញទឹកចិត្តបែបនេះអ្នកខ្លះបានទទួលទេវតាដោយមិនដឹងខ្លួន»។ បើអ្នកមានឱកាសទទួលទេវតាដោយផ្ទាល់ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ប៉ុន្តែ ប៉ូលបានពោលពាក្យថា«ដោយមិនដឹងខ្លួន»។ ដោយគិតតាមវិធីម្យ៉ាងទៀត គាត់ចង់បញ្ជាក់ថា បើយើងមានទម្លាប់បង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះអ្នកឯទៀត រួមទាំងអ្នកដែលយើងមិនស្គាល់ ឬមនុស្សដែលយើងមិនសូវស្គាល់ច្បាស់ យើងអាចទទួលរង្វាន់តាមរបៀបដែលយើងមិនដឹងទុកជាមុន។
សេចក្ដីបកប្រែគម្ពីរភាគច្រើនមានបទគម្ពីរដែលផ្សាភ្ជាប់ពាក្យរបស់ប៉ូលទៅនឹងកំណត់ហេតុរបស់អាប្រាហាំនិងឡុត ក្នុងលោកុប្បត្តិ ជំពូក ១៨ និង ១៩។ ក្នុងករណីរបស់ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ យើងអានអំពីទេវតាដែលបានលេចមកជាអ្នកដែលពួកគាត់មិនស្គាល់ ហើយទេវតានោះមានដំណឹងយ៉ាងសំខាន់មកប្រាប់ពួកគាត់។ ក្នុងករណីរបស់អាប្រាហាំ ដំណឹងនោះគឺអំពីការសម្រេចសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះស្តីអំពីកូនប្រុសមួយ ហើយក្នុងករណីរបស់ឡុត គឺអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះពីការបំផ្លាញទីក្រុងសូដុមនិងកូម៉ូរ៉ា។—លោកុប្បត្តិ ១៨:១-១០; ១៩:១-៣, ១៥-១៧
បើអ្នកអានបទគម្ពីរដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ អ្នកនឹងកត់សម្គាល់ថា អាប្រាហាំនិងឡុតបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះអ្នកដំណើរដែលពួកគាត់មិនស្គាល់។ ពិតមែនហើយ ក្នុងសម័យគម្ពីរ ការបង្ហាញចិត្តរាក់ទាក់ចំពោះអ្នកដំណើរ មិនថាជាមិត្តភក្ដិ សាច់ញាតិ ឬមនុស្សដែលមិនស្គាល់គ្នាក៏ដោយ គឺជាទំនៀមទម្លាប់និងជាភារកិច្ច។ តាមពិត ច្បាប់របស់ម៉ូសេតម្រូវឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជនជាតិដទៃដែលរស់នៅក្នុងស្រុករបស់ពួកគេ។ (ចោទិយកថា ១០:១៧-១៩) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ អាប្រាហាំនិងឡុតបានធ្វើច្រើនជាងអ្វីដែលច្បាប់តម្រូវទៅទៀត។ ពួកគាត់បានព្យាយាមខ្លាំងជាងធម្មតាដើម្បីបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសចំពោះអ្នកដែលពួកគាត់មិនស្គាល់ ហើយពួកគាត់បានទទួលពរដោយបានធ្វើដូច្នេះ។
សេចក្ដីសប្បុរសរបស់អាប្រាហាំមិនគ្រាន់តែនាំឲ្យគាត់ទទួលពរជាកូនប្រុសមួយប៉ុណ្ណោះទេ តែនេះក៏នាំឲ្យយើងទទួលពរដែរ។ តើតាមរបៀបណា? អាប្រាហាំនិងអ៊ីសាកដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់មានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះ។ ពួកគាត់បានក្លាយទៅជាបុគ្គលដ៏សំខាន់ក្នុងវង្សត្រកូលរបស់លោកយេស៊ូដែលជាមេស្ស៊ី។ បន្ថែមទៅទៀត ចិត្តស្មោះត្រង់របស់ពួកគាត់គឺជាអ្វីដែលត្រូវបង្ហាញឲ្យឃើញទុកជាមុនអំពីរបៀបដែលមនុស្សទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះតាមរយៈសេចក្ដីស្រឡាញ់និងគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់ព្រះ។—លោកុប្បត្តិ ២២:១-១៨; ម៉ាថាយ ១:១, ២; យ៉ូហាន ៣:១៦
-