ចំណុចហាត់រៀនទី៥
ជួយមនុស្សឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះគម្ពីរ
១ ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ យើងមានសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់ឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះគម្ពីរ ដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ ព្រះគម្ពីរមានសារដែលយើងផ្សព្វផ្សាយ ហើយយើងចង់ឲ្យមនុស្សដឹងថា ពាក្យដែលយើងនិយាយគឺមកពីព្រះ មិនមែនជាសំដីរបស់យើងផ្ទាល់ទេ។ មនុស្សដែលស្រឡាញ់ព្រះ រមែងមានទំនុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ។ ពេលអានបទគម្ពីរ នោះពួកគេស្ដាប់និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះឱវាទនោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេបើកអានព្រះគម្ពីររបស់គេ នោះនឹងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាង។ ដូច្នេះ ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ ពេលកាលៈទេសៈហុចឲ្យ យកល្អឲ្យយើងលើកទឹកចិត្តម្ចាស់ផ្ទះឲ្យបើកមើលព្រះគម្ពីររបស់គាត់ និងឲ្យយើងអានបទគម្ពីរនានាជាមួយនឹងគ្នា។ យ៉ាងដូច្នេះដែរ នៅឯកិច្ចប្រជុំក្នុងក្រុមជំនុំ ប្រសិនបើយើងលើកទឹកចិត្តទាំងអស់គ្នាឲ្យបើកមើលព្រះគម្ពីរ នោះអ្នកមានចំណាប់អារម្មណ៍ថ្មីៗនឹងដឹងភ្លាមៗថា ព្រះគម្ពីរជាប្រភពនៃជំនឿរបស់យើង ហើយទាំងអស់គ្នានឹងទទួលប្រយោជន៍ពីការស្ដាប់និងការអានដោយខ្លួនឯង។
២ ដូច្នេះហើយ យើងអាចបំពេញគោលបំណងនៃសុន្ទរកថាយ៉ាងស្រួលជាង ប្រសិនបើអ្នកស្ដាប់អាចផ្ទៀងមើលក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួនពេលដែលយើងអានបទគម្ពីរនានា។ តើអ្នកស្ដាប់នឹងបើកអានព្រះគម្ពីរផ្ទៀងតាមឬទេ? នេះច្រើនតែអាស្រ័យលើការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងត្រឹមត្រូវដើម្បីឲ្យពួកគេចង់មើលតាមយើង។ ក្នុងប័ណ្ណឱវាទសំរាប់ការហាត់និយាយ ចំណុចនេះហៅថា «លើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យប្រើព្រះគម្ពីរ»។
៣ និយាយប្រាប់អំពីបទគម្ពីរ: វិធីដ៏ប្រសើរមួយក្នុងការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យប្រើព្រះគម្ពីរ គឺដោយអញ្ជើញពួកគេឲ្យបើកអានព្រះគម្ពីរតែម្ដង។ នេះជាវិធីដែលត្រូវបានប្រើជាញឹកញយ។ នៅពេលខ្លះ យើងអាចទទួលបានលទ្ធផលដូចគ្នា ដោយគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់អំពីបទគម្ពីរ មុននឹងយើងអាន។ ប្រហែលជាយើងអាចនិយាយដូចនេះថា៖ «ពេលយើងអានធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥ សូមគិតអំពីស្ថានភាពក្នុងសហគមន៍យើងនេះ»។ រួចមក ពេលដែលយើងបើកបទគម្ពីរនោះ សូមក្រឡេកមើលអ្នកស្ដាប់ដើម្បីដឹងថា តើពួកគេកំពុងតែធ្វើតាមសេចក្ដីអញ្ជើញនេះឬទេ? ធម្មតាពួកគេនឹងបើកអានបទគម្ពីរនោះដែរ។
៤ អ្នកថ្លែងសុន្ទរកថាត្រូវសម្រេចចិត្តថា ចង់លើកបញ្ជាក់នូវបទគម្ពីរណា ដោយអញ្ជើញអ្នកស្ដាប់ឲ្យបើកអានបទគម្ពីរនោះ។ សូមសង្កេតមើលអ្នកស្ដាប់។ សូមយកចិត្តទុកដាក់ថា តើពួកគេកំពុងតែបើកមើលព្រះគម្ពីរតាមយើងឬទេ? សូម្បីតែពេលដែលយើងត្រូវថ្លែងសុន្ទរកថាដែលត្រូវអានក៏ដោយ យើងក៏អាចបញ្ជាក់នូវបទគម្ពីរសំខាន់ៗបាន តាមបែបដែលជំរុញឲ្យអ្នកស្ដាប់បើកអានព្រះគម្ពីរផ្ទៀងមើលតាម។
៥ ទុកពេលឲ្យគេរកបទគម្ពីរ: ការប្រាប់នូវឈ្មោះសៀវភៅ ព្រមទាំងជំពូកនិងខ នោះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ប្រសិនបើយើងអានបទគម្ពីរមួយ ហើយរួចមកបន្តពិគ្រោះចំណុចមួយទៀត មុននឹងអ្នកស្ដាប់រកឃើញបទគម្ពីរនោះ មិនយូរទេ អ្នកស្ដាប់នឹងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយលែងចង់បើកអានព្រះគម្ពីរទៀត។ សូមសង្កេតមើលអ្នកស្ដាប់ ហើយពេលពួកគេភាគច្រើនបានរកឃើញបទគម្ពីរនោះ សឹមអានបទគម្ពីរនោះ។
៦ ចំពោះបទគម្ពីរដែលយើងបំរុងនឹងអាន យកល្អឲ្យយើងប្រាប់អំពីបទគម្ពីរនោះទុកជាមុន ដើម្បីកុំឲ្យខាតពេលច្រើន ដោយសារផ្អាកយូរ ឬនិយាយគ្រាន់តែដើម្បីបង្គ្រប់ម៉ោងពេលចាំឲ្យអ្នកស្ដាប់រកឃើញបទគម្ពីរនោះ។ ប៉ុន្តែ ការផ្អាកបន្ដិចគឺសំខាន់ដែរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ប្រសិនបើយើងប្រាប់អំពីបទគម្ពីរទុកជាមុន យើងគួរដឹងថា អ្នកស្ដាប់នឹងមិនស្ដាប់យ៉ាងដិតដល់នូវពាក្យខ្លះៗដែលយើងនិយាយនោះទេ។ ដូច្នេះ ក្នុងករណីនេះ ពត៌មានដ៏សំខាន់ដែលទាក់ទងនឹងហេតុអានបទគម្ពីរ នោះត្រូវថ្លែងមុននឹងយើងប្រាប់ឈ្មោះសៀវភៅ ហើយជំពូកនិងខ។
**********
៧ បទគម្ពីរដែលត្រូវអានក្នុងកំឡុងពេលថ្លែងសុន្ទរកថា តាមធម្មតាគឺជាចំណុចសំខាន់នៃសុន្ទរកថា។ ការវែកញែកហេតុផលច្រើនតែទាក់ទងនឹងបទគម្ពីរទាំងនោះ។ តើបទគម្ពីរទាំងនោះនឹងជួយយ៉ាងណា ពេលថ្លែងសុន្ទរកថា? នេះអាស្រ័យលើការប្រើបទគម្ពីរនោះដោយមានប្រសិទ្ធភាព។ ដូច្នេះ ចំណុចដែលកត់ទុកលើប័ណ្ណឱវាទសំរាប់ការហាត់និយាយ អំពី«របៀបលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ» គឺជាចំណុចមួយដ៏សំខាន់ដែរ។
៨ របៀបអាននិងពន្យល់សាច់រឿង ព្រមទាំងលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរនោះ គឺមានវិធីច្រើនយ៉ាង។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលខ្លះ ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ មិនគ្រាន់តែជាការអញ្ជើញប៉ុណ្ណោះ ឲ្យគាត់ផ្ទៀងអានតាម តែជាការពន្យល់នូវមូលហេតុដែលយើងចង់អានបទគម្ពីរនោះ ដើម្បីឲ្យការអានគ្រាន់តែជាការបញ្ជាក់ចំណុចសាឡើងវិញ ឬឲ្យបានប្រាកដប្រជា។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអានបទគម្ពីរខ្លះយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពបាន ទោះជាមិនបង្ហាញមូលហេតុអានទុកជាមុនក្ដី។ តួយ៉ាងដូចជា ពេលអានបទគម្ពីរមួយជាការផ្ដើមវាចាតែម្ដង។
៩ បើចង់រៀននូវរបៀបលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរនោះ សូមមើលអ្នកថ្លែងដែលមានបទពិសោធន៍។ សូមខំកត់សម្គាល់នូវរបៀបផ្សេងៗដែលពួកគាត់លើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ។ សូមពិនិត្យមើលនូវប្រសិទ្ធភាពនៃវិធីទាំងនោះ។ ពេលយើងរៀបចំសុន្ទរកថា សូមគិតឲ្យបានជ្រៅជ្រះថា បទគម្ពីរនេះគួរនឹងសម្រេចគោលដៅអ្វី ជាពិសេសបើបទគម្ពីរនេះជាបទគម្ពីរដ៏សំខាន់ដែលគាំទ្រគោលចំណុច។ សូមរៀបចំយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់នូវរបៀបលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរនោះ ដើម្បីឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព។ យើងសូមបង្ហាញរបៀបខ្លះៗដូចតទៅនេះ៖
១០ សួរសំនួរ : សំនួរតម្រូវឲ្យមានចម្លើយ។ សំនួរនឹងញ៉ាំងឲ្យមនុស្សគិត។ សូមទុកឲ្យបទគម្ពីរនិងការពន្យល់សាច់រឿងនោះផ្ដល់នូវចម្លើយវិញ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលពិគ្រោះអំពីការបញ្ចូលឈាម យើងប្រហែលជាបានបញ្ជាក់អំពីបំរាមក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេព្រើររួចទៅហើយ និងឥឡូវចង់អញ្ជើញអ្នកស្ដាប់ឲ្យបើកអានកិច្ចការ ១៥:២៨, ២៩។ យើងអាចលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរនោះបាន ដោយសួរថា៖ «ប៉ុន្តែ តើបំរាមនេះទាក់ទងនឹងពួកគ្រីស្ទានឬទេ? សូមកត់សម្គាល់នូវការសម្រេចចិត្តរបស់គណៈអភិបាលនៃក្រុមជំនុំសម័យដើម ដែលត្រូវដឹកនាំដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»។
១១ លើកគោលការណ៍ឬចំណុចណាមួយដែលបទគម្ពីរគាំទ្រចំណុចនោះ : ជាឧទាហរណ៍ សុន្ទរកថាអំពីការប្រព្រឹត្តដ៏អាក្រក់ យើងអាចនិយាយថា៖ «ពួកអ្នកដែលយើងជ្រើសរើសជាពួកម៉ាក ក៏អាចមានអានុភាពលើគំនិតរបស់យើងអំពីអ្វីដែលខុសនិងអ្វីដែលត្រូវ»។ រួចមក យើងអាចអានពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុលនៅកូរិនថូសទី១ ១៥:៣៣ ដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលយើងបាននិយាយនោះ។
១២ សំដៅទៅព្រះគម្ពីរជាប្រភពពត៌មានពិត : ចំពោះបទគម្ពីរបន្ទាប់បន្សំ យើងអាចនិយាយថា៖ «សូមកត់សម្គាល់ថា តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងយ៉ាងណាអំពីចំណុចនេះ?»។ នេះជាអ្វីដែលជំរុញចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យបើកអានបទគម្ពីរដោយមានចំណាប់អារម្មណ៍ ហើយក៏ផ្ដល់នូវមូលហេតុជាក់ច្បាស់ឲ្យយើងប្រើបទគម្ពីរនោះ។
១៣ លើកបញ្ហាមួយឡើង : ក្នុងសុន្ទរកថាអំពី«ស្ថាននរក» យើងអាចនិយាយថា៖ «ប្រសិនបើមនុស្សជាតិនឹងរងទុក្ខក្នុងភ្លើងនរករហូតមែន នោះបានសេចក្ដីថា គាត់ដឹងខ្លួនក្រោយពីស្លាប់ មែនទេ? ប៉ុន្តែ សូមកត់សម្គាល់ថា សាស្ដា ៩:៥, ១០ ចែងយ៉ាងណាអំពីរឿងនេះ»។
១៤ ជំរើស : ប្រសិនបើការសួរសំនួរ ឬការលើកបញ្ហាមកនិយាយនោះគឺអាចធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ពិបាកយល់ យើងអាចលើកចំណុចបីបួនឲ្យគាត់ជ្រើសរើស ហើយទុកឲ្យបទគម្ពីរនិងការពន្យល់សាច់រឿងនោះផ្ដល់នូវចម្លើយវិញ។ ពេលនិយាយជាមួយអ្នកកាន់សាសនាកាតូលិក យើងអាចប្រើម៉ាថាយ ៦:៩ ដើម្បីបង្ហាញថា យើងត្រូវអធិស្ឋានថ្វាយអ្នកណា។ បើយើងសួរសំនួរចំៗ ឬលើកបញ្ហាមកនិយាយ នេះប្រហែលជាធ្វើឲ្យម្ចាស់ផ្ទះនឹកគិតមិនឃើញទេ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយថា៖ «មនុស្សជាច្រើនយល់ផ្សេងៗថា តើយើងត្រូវអធិស្ឋានថ្វាយអ្នកណា? អ្នកខ្លះថា យើងត្រូវអធិស្ឋានថ្វាយនាងម៉ារា អ្នកឯទៀតថាត្រូវអធិស្ឋានថ្វាយព្រះយេស៊ូ ប៉ុន្តែមានអ្នកឯទៀតថា គួរគប្បីឲ្យយើងអធិស្ឋានទូលថ្វាយព្រះវរបិតាតែប៉ុណ្ណោះ។ សូមមើលបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូក្នុងខនេះ»។
១៥ ពន្យល់ប្រវត្ដិសាស្ត្របន្ដិចសិន : ក្នុងសុន្ទរកថាដែលពិគ្រោះអំពីតម្លៃលោះ បើយើងចង់អានហេព្រើរ ៩:១២ ដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូ‹បានរៀបចំសេចក្ដីប្រោសលោះនៅអស់កល្បជានិច្ចចំពោះយើង›ដោយថ្វាយលោហិតទ្រង់ នោះយើងប្រហែលជាត្រូវពន្យល់ប្រវត្ដិពីរឿងនោះបន្ដិចសិន មុននឹងអានបទគម្ពីរ។ យើងប្រហែលជាចង់ពន្យល់សង្ខេបអំពី«ទីបរិសុទ្ធ»ក្នុងរោងឧបោសថ ដែលប៉ុលបញ្ជាក់ថា តំណាងកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូបានចូល។
១៦ បរិបទ : ជួនកាលបរិបទនៃខណាមួយដូចបានពន្យល់ក្នុងខផ្សេងៗមុននិងក្រោយខនោះ ក៏ជាជំនួយដែរក្នុងការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ។ ជាឧទាហរណ៍ មុននឹងអានលូកា ២០:២៥ ដើម្បីបង្ហាញថាការ«ថ្វាយរបស់សេសារទៅសេសារទៅ» មានន័យយ៉ាងណា គឺយកល្អឲ្យយើងពន្យល់នូវកំណត់ហេតុតាមបរិបទជាមុនសិន ដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូប្រើកាក់ដែលមានរូបសេសារនោះ។
១៧ រួមបញ្ចូលវិធីផ្សេងៗ : ប្រាកដហើយ យើងក៏អាចប្រើវិធីទាំងប៉ុន្មាននេះដោយរួមបញ្ចូលគ្នា ហើយនេះក៏ច្រើនតែមានប្រយោជន៍ផងដែរ។
១៨ ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរគួរបង្កើតឲ្យមានចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើខនោះ ហើយឲ្យគេយកចិត្តទុកដាក់ពេលយើងអានបទគម្ពីរនោះ។ ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរក៏គួរផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើមូលហេតុដែលយើងចង់អានបទគម្ពីរនោះ។
១៩ បង្កើតឲ្យមានចំណាប់អារម្មណ៍នឹងបទគម្ពីរ: តើយើងអាចដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថា យើងបានធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់មានចំណាប់អារម្មណ៍នឹងបទគម្ពីរ? គឺដោយប្រតិកម្មរបស់អ្នកស្ដាប់ជាដើម។ ប៉ុន្តែ យើងក៏អាចដឹងដែរដោយរបៀបដែលយើងលើកទឹកចិត្តឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ។ បើកាលណាយើងសួរសំនួរពេលលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ តែមិនផ្ដល់នូវចម្លើយភ្លាមៗ ឬពុំអានបទគម្ពីរដើម្បីឆ្លើយសំនួរនោះ ហើយយើងឃើញពួកគេបញ្ចេញទឹកមុខចេះតែឆ្ងល់ នោះយើងអាចដឹងប្រាកដថា យើងបានបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍ទៅលើបទគម្ពីរនោះមែន។ មែនហើយ យើងត្រូវនិយាយឲ្យស្របតាមប្រធាននិងស្របតាមរបៀបដែលយើងលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកស្ដាប់ពិនិត្យមើលបទគម្ពីរដែរ។ ក្រោយមក បទគម្ពីរនោះឬការពន្យល់ន័យបទគម្ពីរនោះ ត្រូវតែឆ្លើយនូវសំនួរដែលយើងបានលើកឡើងនៅដើមដំបូង។
២០ ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យបទគម្ពីរ គឺអាចប្រៀបប្រដូចនឹងភ្លេងដែលគេលេងមុននឹងល្ខោនចាប់ផ្ដើម។ ភ្លេងនោះមិនមែនជាភ្លេងក្នុងល្ខោននោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការលេងភ្លេងនោះគ្រាន់តែនាំឲ្យអ្នកទស្សនាយកចិត្តទុកដាក់នឹងល្ខោនដែលនឹងចាប់ផ្ដើមសម្ដែង។ បើយើងលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរតាមរបៀបនេះ នោះពួកគេនឹងប្រុងស្ដាប់ការអានបទគម្ពីរដោយរីករាយ ហើយក៏នឹងទទួលប្រយោជន៍ជាទីបំផុតពីបទគម្ពីរដែលយើងបានជ្រើសរើសអាននោះ។
២១ ប្រមូលអារម្មណ៍លើមូលហេតុដែលអានបទគម្ពីរ: ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរប្រហែលជាមិនទាន់ឆ្លើយសំនួរណាមួយនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរក៏គួរតែផ្ដល់នូវមូលហេតុឲ្យយើងអាននិងយកចិត្តទុកដាក់នឹងបទគម្ពីរនោះ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលពិគ្រោះអំពីផែនដីជាលំនៅអចិន្ត្រៃយ៍របស់មនុស្សជាតិ យើងអាចសម្រេចចិត្តអានវិវរណៈ ២១:៣, ៤។ ក្រោយពីបានបញ្ជាក់ហេតុផលខ្លះៗរួចហើយ យើងអាចនិយាយតទៅទៀតថា៖ «ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងបទគម្ពីរនេះនៅវិវរណៈ ២១:៣, ៤ សូមកត់សម្គាល់មើលថា រោងឧបោសថឬត្រសាលរបស់ព្រះនឹងត្រូវនៅទីណា ពេលដែលលែងមានការរងទុក្ខនិងសេចក្ដីស្លាប់នោះ»។ សំដីបែបនេះអាចធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់មានចំណាប់អារម្មណ៍ ដោយសារយើងទុកឲ្យបទគម្ពីរលើកចម្លើយវិញ។ ប៉ុន្តែ សំដីបែបនេះក៏បានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើចំណុចសំខាន់ក្នុងបទគម្ពីរនោះផងដែរ។ ដូច្នេះ ក្រោយពីយើងអានបទគម្ពីរនោះ យើងអាចពន្យល់យ៉ាងស្រួលនូវរបៀបដែលចំណុចនោះបញ្ជាក់ហេតុផល។ ដោយលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងសាច់រឿងក្នុងបទគម្ពីរបែបនេះ យើងអាចបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះបាន។
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
១, ២. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះគម្ពីរ?
៣, ៤. តើយើងអាចធ្វើឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពយ៉ាងដូចម្ដេចបាន ក្នុងការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះគម្ពីរ?
៥, ៦. សូមពន្យល់នូវមូលហេតុដែលមានប្រយោជន៍ដោយទុកពេលឲ្យអ្នកស្ដាប់រកបទគម្ពីរ ដែលយើងចង់អាននោះ។
៧-១៨. តើមានវិធីណាខ្លះដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការលើកទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យពិនិត្យមើលបទគម្ពីរ?
១៩, ២០. តើយើងអាចដឹងយ៉ាងណាបានថា យើងបានធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់មានចំណាប់អារម្មណ៍ចង់មើលបទគម្ពីរ?
២១. ហេតុអ្វីក៏យើងគួរប្រមូលអារម្មណ៍ទៅលើមូលហេតុដែលយើងចង់អានបទគម្ពីរណាមួយ?