បណ្ណាល័យអ៊ីនធឺណិតរបស់ប៉មយាម

ការឲ្យ‹ព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីជំនឿចិញ្ចឹមអ្នក›

២០០៥ កិច្ចបម្រើព្រះ | មករា
- ការឲ្យ‹ព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីជំនឿចិញ្ចឹមអ្នក›
  
  ^១ យើងត្រូវខំប្រឹងព្យាយាមទើបនឹងអាចគោរពប្រតិបត្ដិដល់ព្រះអស់មួយជីវិតបាន។ (១ធី. ៤:៧-១០) មិនយូរទេបើពឹងតែកម្លាំងខ្លួន យើងនឹងនឿយហត់ហើយដួល។ (អេសា. ៤០:២៩-៣១) វិធីមួយដែលយើងអាចបានកម្លាំងពីព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយឲ្យ‹ព្រះបន្ទូលនៃសេចក្ដីជំនឿចិញ្ចឹមយើង›។—១ធី. ៤:៦
  
  ^២ អាហារប្រណីតខាងវិញ្ញាណ: ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់អាហារប្រណីតខាងវិញ្ញាណ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់និង‹អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ដែលមានវិនិច្ឆ័យល្អ›។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) តើយើងខំប្រឹងទទួលប្រយោជន៍ពីសំវិធានការទាំងនោះដែរឬទេ? តើយើងអានព្រះគម្ពីររៀងរាល់ថ្ងៃឬទេ? តើយើងឆ្លៀតពេលដើម្បីសិក្សាផ្ទាល់ខ្លួននិងរំពឹងគិតឬទេ? (ទំនុក. ១:២, ៣) អាហារល្អៗខាងវិញ្ញាណធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ ហើយក៏ការពារយើងពីឥទ្ធិពលនៃលោកីយ៍របស់សាតាំងដែលធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្តនោះ។ (១យ៉ូន. ៥:១៩) បើយើងតែងគិតពិចារណាអំពីអ្វីល្អៗ ហើយអនុវត្តតាមក្នុងជីវិតរបស់យើង ព្រះយេហូវ៉ានឹងគង់នៅជាមួយនឹងយើង។—ភី. ៤:៨, ៩
  
  ^៣ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ផ្ដល់កម្លាំងឲ្យយើងតាមរយៈកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំដែរ។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥) នៅកិច្ចប្រជុំទាំងនេះ ការណែនាំអំពីអ្វីខាងវិញ្ញាណហើយការសំណេះសំណាលដែលលើកទឹកចិត្តជួយពង្រឹងកម្លាំងយើងដើម្បីអាចកាន់ជំហរមាំមួននៅចំពោះមុខការល្បងល។ (១ពេ. ៥:៩, ១០) យុវតីគ្រីស្ទានម្នាក់បានប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំទៅរៀនពេញមួយថ្ងៃ ហើយនោះធ្វើឲ្យខ្ញុំធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ក៏ប៉ុន្តែការប្រជុំគឺប្រៀបដូចជាទីដែលមានដើមឈើ និងមានទឹកក្នុងវាលខ្សាច់ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំទទួលកម្លាំងឡើងវិញដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងថ្ងៃបន្ទាប់នៅសាលា»។ យើងពិតជាទទួលពរមែនពេលដែលព្យាយាមទៅកិច្ចប្រជុំ!
  
  ^៤ ការប្រកាសប្រាប់សេចក្ដីពិត: ចំពោះព្រះយេស៊ូ ការផ្សព្វផ្សាយប្រៀបដូចជាអាហារដែលធ្វើឲ្យទ្រង់មានកម្លាំង។ (យ៉ូន. ៤:៣២-៣៤) ដូចគ្នាដែរ ពេលដែលយើងនិយាយជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតអំពីសេចក្ដីសន្យាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ នោះធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញ។ បើយើងនៅជាប់រវល់ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ នោះនឹងជួយឲ្យយើងផ្ចង់ចិត្តផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនិងពរដែលយើងនឹងទទួលឆាប់ៗខាងមុខនេះ។ នេះពិតជាធ្វើឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើងវិញមែន។—ម៉ាថ. ១១:២៨-៣០
  
  ^៥ យើងមានឯកសិទ្ធិប្រសើរណាស់! គឺយើងអាចទទួលអាហារប្រណីតដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែផ្គត់ផ្គង់សំរាប់រាស្ត្រទ្រង់សព្វថ្ងៃនេះ។ ចូរយើងបន្តច្រៀងដោយមានចិត្តអំណរដើម្បីសរសើរដំកើងទ្រង់។—អេសា. ៦៥:១៣, ១៤

ភាគទី៥: របៀបដឹងថាត្រូវសិក្សាប៉ុន្មានវគ្គ

២០០៥ កិច្ចបម្រើព្រះ | មករា
- ភាគទី៥: របៀបដឹងថាត្រូវសិក្សាប៉ុន្មានវគ្គ
  
  ដឹកនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរដែលរីកចំរើន
  
  ^១ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀននោះ ទ្រង់តែងតែយោគយល់នឹងកំរិតសមត្ថភាពរបស់សិស្សទ្រង់ ដោយមានបន្ទូល«តាមដែលគេស្ដាប់បាន»។ (ម៉ាក. ៤:៣៣; យ៉ូន. ១៦:១២) សព្វថ្ងៃនេះក៏ស្រដៀងគ្នាដែរ អ្នកដែលបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះត្រូវតែគិតពិចារណា ថាតើគួរបង្រៀនប៉ុន្មានវគ្គក្នុងរយៈពេលសិក្សានោះ។ ចំនួនវគ្គដែលអាចសិក្សាអាស្រ័យទៅលើសមត្ថភាពនិងកាលៈទេសៈរបស់អ្នកបង្រៀនផងនិងសិស្សផង។
  
  ^២ ពង្រឹងជំនឿឲ្យរឹងមាំ: ក្នុងពេលសិក្សា សិស្សខ្លះអាចរៀនច្រើនវគ្គហើយក៏ឆាប់យល់ពត៌មាន រីឯសិស្សឯទៀតប្រហែលជាមិនអាចរៀនច្រើនវគ្គទេ ហើយត្រូវការពេលច្រើនទើបអាចយល់ចំណុចសំខាន់ៗបាន។ ការជួយឲ្យសិស្សរបស់យើងយល់ច្បាស់គឺសំខាន់ជាងការរៀនច្រើនវគ្គ។ សិស្សម្នាក់ៗត្រូវការមូលដ្ឋានរឹងមាំសំរាប់ជំនឿថ្មីរបស់គាត់ទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។—សុ. ៤:៧; រ៉ូម ១២:២
  
  ^៣ រាល់សប្ដាហ៍ ពេលដែលអ្នកបង្រៀនសិស្សនោះ ចូរចំណាយពេលតាមដែលត្រូវការ ដើម្បីជួយឲ្យសិស្សយល់និងជឿអ្វីដែលគាត់កំពុងតែរៀនពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។ កុំបង្រៀនលឿនពេក ដោយធ្វើឲ្យសិស្សពុំអាចទទួលប្រយោជន៍ពេញលេញពីសេចក្ដីពិតដែលកំពុងតែរៀន។ ទុកពេលឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបញ្ជាក់ទៅលើគោលចំណុច ហើយពិចារណាបទគម្ពីរសំខាន់ៗដែលជាមូលដ្ឋាននៃអ្វីដែលត្រូវបង្រៀន។—២ធី. ៣:១៦, ១៧
  
  ^៤ កុំនិយាយចាកសាច់រឿង: ពិតមែនថាយើងមិនគួរបង្រៀនលឿនពេក។ តែយើងក៏មិនគួរនិយាយចាកសាច់រឿងនោះដែរ។ បើសិស្សរបស់យើងចូលចិត្តនិយាយយូរអំពីរឿងផ្ទាល់ខ្លួននោះ ប្រហែលជាយើងត្រូវរៀបចំនិយាយជាមួយនឹងគាត់អំពីរឿងទាំងនោះពេលសិក្សាចប់ហើយ។—សាស. ៣:១
  
  ^៥ ម្យ៉ាងវិញទៀត ជួនកាលដោយសារយើងរំភើបចិត្តអំពីសេចក្ដីពិត យើងអាចមានបញ្ហាមួយទៀត គឺយើងនិយាយច្រើនពេកក្នុងកំឡុងសិក្សានោះ។ (ទំនុក. ១៤៥:៦, ៧) ម្ដងម្កាល បើយើងរៀបរាប់បទពិសោធន៍មួយ ឬលើកឡើងចំណុចបន្ថែម នោះអាចមានប្រយោជន៍មែន។ ប៉ុន្តែមិនគួរឲ្យរៀបរាប់ចំណុចនិងបទពិសោធន៍ទាំងនោះច្រើនពេកឬវែងឆ្ងាយរហូតដល់សិស្សមិនអាចទទួលបានចំណេះពិតអំពីសេចក្ដីបង្រៀនបឋមក្នុងព្រះគម្ពីរនោះឡើយ។
  
  ^៦ ដោយបង្រៀនសិស្សមិនច្រើនវគ្គពេកនិងមិនតិចពេក នោះយើងអាចជួយសិស្សព្រះគម្ពីរឲ្យ«ដើរក្នុងពន្លឺនៃព្រះយេហូវ៉ា»។—អេសា. ២:៥