-
ប្រើគំនិតងាយស្រួលសំរាប់ការផ្សាយវិធីបង្កើនសមត្ថភាពនិយាយនឹងបង្រៀន
-
-
១១ បង្ហាញពីផលប្រយោជន៍: ការបង្ហាញពីផលប្រយោជន៍មានន័យថា យើងធ្វើឲ្យម្ចាស់ផ្ទះយល់យ៉ាងច្បាស់ថាពត៌មាននោះគឺទាក់ទងនឹងជីវិតគាត់ ជាអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ ឬអាចយកមកអនុវត្តបាន។ នៅដើមដំបូងនៃសុន្ទរកថា ម្ចាស់ផ្ទះត្រូវដឹងថា ពត៌មាននេះគឺសំខាន់សំរាប់គាត់ដើម្បីឲ្យអ្នកស្ដាប់ប្រុងស្មារតី។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីឲ្យអ្នកស្ដាប់បន្តប្រុងស្មារតី គឺចាំបាច់ណាស់ឲ្យយើងបង្ហាញនូវប្រយោជន៍នៃសាច់រឿងនោះដែលមានក្នុងសុន្ទរកថាទាំងមូល។
១២ ប៉ុន្តែ ការមើលអ្នកស្ដាប់ និងជួយឲ្យគាត់ចេះវែកញែកប៉ុណ្ណោះ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ឥឡូវយើងត្រូវពន្យល់ថែមទៀត ដើម្បីឲ្យសាច់រឿងនេះទាក់ទងនឹងម្ចាស់ផ្ទះ។ គោលបំណងរបស់យើងក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយ គឺដើម្បីបង្រៀនមនុស្សនូវសេចក្ដីពិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ និងជួយពួកគេឲ្យរៀនអំពីផ្លូវដែលនាំទៅដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ។ ដូច្នេះ ដោយការប៉ិនប្រសប់និងការគិតអំពីម្ចាស់ផ្ទះ នោះយើងត្រូវតែបង្ហាញគាត់ពីផលប្រយោជន៍ដែលគាត់អាចទទួលពីការស្ដាប់ហើយការប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលយើងនិយាយនោះ។
១៣ ក្នុងការពិចារណាអំពីលក្ខណៈនេះ យើងបានពិគ្រោះអំពីការបង្ហាញផលប្រយោជន៍ជាចំណុចចុងក្រោយបង្អស់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នេះមិនបានន័យថា ចំណុចនេះមិនសូវសំខាន់នោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ នេះជាចំណុចសំខាន់ដែលយើងមិនត្រូវភ្លេចឡើយ។ ចូរខំហាត់ចំណុចនេះចុះ! ពីព្រោះចំណុចនេះគឺសំខាន់ណាស់ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយរបស់យើង។ យើងមិនអាចធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ប្រុងស្មារតីបានយូរទេ លុះត្រាតែគាត់ឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អ្វីៗដែលយើងនិយាយគឺមានប្រយោជន៍ដល់គាត់។
-
-
ការបញ្ចប់សមរម្យ និងការកំណត់ពេលវិធីបង្កើនសមត្ថភាពនិយាយនឹងបង្រៀន
-
-
ចំណុចហាត់រៀនទី១៧
ការបញ្ចប់សមរម្យ និងការកំណត់ពេល
១ អ្នកស្ដាប់តែងតែចាំបានយូរនូវចំណុចដែលយើងនិយាយចុងក្រោយ។ ដូច្នេះ យើងគួររៀបចំការបញ្ចប់សុន្ទរកថាឲ្យបានហ្មត់ចត់។ ការបញ្ចប់គួរប្រមូលអារម្មណ៍លើគោលចំណុចដែលយើងចង់ឲ្យអ្នកស្ដាប់ចងចាំ និងគួរបញ្ជាក់នូវគោលរឿងផងដែរ។ ដោយផ្អែកលើការរៀបចំរបស់យើង និងថ្លែងដោយមានការពន្យល់ផងដែរ នេះគួរជំរុញចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យប្រព្រឹត្តតាម។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវបានដាស់តឿនឲ្យយកចិត្តទុកដាក់នឹងលក្ខណៈមួយដែលហៅថា «ការបញ្ចប់សមរម្យនិងមានប្រសិទ្ធភាព»ដែលមានក្នុងប័ណ្ណឱវាទ។
២ ការបញ្ចប់ទាក់ទងយ៉ាងចំៗនឹងគោលរឿង: ចំពោះពត៌មានលំអិតអំពីរបៀបភ្ជាប់សេចក្ដីបញ្ចប់ជាមួយនឹងគោលរឿងនៃសុន្ទរកថា សូមយើងមើលសាឡើងវិញនូវចំណុចហាត់រៀនទី៨។ ការបញ្ចប់គួរសំដៅទៅលើគោលរឿង ទោះជាមិនចាំបាច់ប្រាប់គោលរឿងចំៗសាឡើងវិញក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាស្រួលហើយល្អទៀតផង បើសិស្សខ្លះជាពិសេសសិស្សថ្មីៗ ប្រាប់គោលរឿងនោះចំៗសាឡើងវិញ។ រួចមក ដោយផ្អែកលើគោលរឿង យើងអាចបង្ហាញដល់អ្នកស្ដាប់នូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ។
៣ ប្រសិនបើការបញ្ចប់ឥតទាក់ទងចំៗនឹងគោលរឿងទេ គឺនឹងមិនធ្វើឲ្យសាច់រឿងទាក់ទងគ្នាហូរហែឡើយ។ សូម្បីតែយើងបញ្ចប់ដោយគ្រាន់តែសង្ខេបគោលចំណុចចំៗប៉ុណ្ណោះក៏ដោយ តែយើងក៏នៅតែចង់និយាយបន្ថែមមួយឬពីរឃ្លា ដើម្បីប្រាប់ពីគោលគំនិតក្នុងគោលរឿងនៃសុន្ទរកថា។
៤ ការបញ្ចប់ប្រាប់អ្នកស្ដាប់ឲ្យត្រូវធ្វើយ៉ាងណា: តាមធម្មតា យើងនិយាយដោយមានបំណងជំរុញចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ឬចង់បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យគេជឿតាមទស្សនៈណាមួយ។ ការបញ្ចប់សុន្ទរកថាក៏គួរធ្វើដូច្នេះដែរ។ ដូច្នេះ គោលបំណងចំបងនៃការបញ្ចប់ គឺដើម្បីបង្ហាញឲ្យអ្នកស្ដាប់ដឹងថាគាត់ត្រូវធ្វើអ្វី ហើយក៏ចង់លើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើដូច្នេះ។
៥ ហេតុនេះហើយបានជាការបញ្ចប់ត្រូវបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់នូវគោលបំណងនៃសុន្ទរកថា ហើយត្រូវថ្លែងដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ទាំងបញ្ជាក់ពីជំនឿស៊ប់ ព្រមទាំងជំរុញទឹកចិត្តអ្នកស្ដាប់ផងដែរ។ ធម្មតា ឃ្លាខ្លីៗមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការផ្ដល់ឥទ្ធិពលដល់ការបញ្ចប់។ ប៉ុន្តែ មិនថាប្រើឃ្លាខ្លីឬវែងក៏ដោយ យើងត្រូវផ្ដល់នូវមូលហេតុត្រឹមត្រូវឲ្យអ្នកស្ដាប់ធ្វើតាម ហើយត្រូវប្រាប់អំពីប្រយោជន៍ដែលមកពីការធ្វើតាមនោះ។
៦ ការបញ្ចប់គួរបង្ហាញនូវហេតុផលស្របទៅតាមអ្វីដែលបានថ្លែងក្នុងសុន្ទរកថារួចហើយ។ ដូច្នេះហើយ អ្វីដែលយើងនិយាយក្នុងសេចក្ដីបញ្ចប់ គឺដើម្បីជំរុញចិត្តអ្នកស្ដាប់ឲ្យប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលបានថ្លែងក្នុងតួសេចក្ដី។ ការបញ្ចប់ត្រូវពន្យល់ហើយបញ្ជាក់នូវអ្វីដែលអ្នកស្ដាប់ត្រូវធ្វើ ដើម្បីឲ្យពួកគេប្រព្រឹត្តតាមចំណុចនានាដែលបានថ្លែងជូន ហើយពួកគេនឹងមានចិត្តជំរុញឲ្យធ្វើតាមមែន ដោយសារឥទ្ធិពលនៃការបញ្ចប់របស់យើង។
៧ តាមធម្មតា ក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ការបញ្ចប់គឺពុំសូវមានឥទ្ធិពលទេ។ នេះគឺដោយសារអ្នកផ្សាយមិនបង្ហាញដល់ម្ចាស់ផ្ទះយ៉ាងច្បាស់ ថាយើងចង់ឲ្យគាត់ធ្វើយ៉ាងណា ពោលគឺ ទទួលយកប្រកាសនវត្ថុមួយ ឬយល់ព្រមឲ្យយើងត្រឡប់មកជួបគាត់ម្ដងទៀត ឬត្រូវធ្វើអ្វីផ្សេងទៀត។
៨ ការបញ្ចប់សុន្ទរកថានៅក្នុងសាលាក៏នឹងគ្មានឥទ្ធិពលដែរ បើគ្រាន់តែនិយាយសង្ខេបនូវសាច់រឿង ហើយឥតជំរុញអ្នកស្ដាប់ឲ្យធ្វើអ្វីមួយនោះ។ យើងត្រូវពន្យល់ពីរបៀបធ្វើតាមសាច់រឿង ឬក៏បង្ហាញឲ្យអ្នកស្ដាប់ជ្រាបពីតម្លៃនៃសាច់រឿងនោះ។
៩ អ្នកខ្លះដែលថ្លែងសុន្ទរកថាដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរបានឃើញថា មានប្រយោជន៍មែន បើប្រើខគម្ពីរសំខាន់ៗនិងគោលរឿងនៃសុន្ទរកថា ជាមូលដ្ឋានសំរាប់ការសង្ខេបសេចក្ដីក្នុងការបញ្ចប់។ បើយើងបង្រួមសុន្ទរកថាតាមរបៀបនេះដោយប្រើបទគម្ពីរពីរបី ដូចយើងធ្វើនៅក្នុងកិច្ចបំរើផ្សាយដែរ នោះយើងនឹងបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់នូវគោលបំណងនៃសុន្ទរកថា ហើយជួយអ្នកស្ដាប់ចងចាំនូវចំណុចដែលជួយរំឭកពីគោលសំខាន់ៗផងដែរ។ នេះហើយជាគោលបំណងចំបងនៃការបញ្ចប់ ហើយនេះគឺសមរម្យ ហើយមានប្រសិទ្ធភាពផងដែរ ក្នុងការសម្រេចគោលបំណងនោះ។
**********
១០ ការបញ្ចប់ដែលមានប្រវែងត្រឹមត្រូវ: ជាច្រើនដង អ្នកថ្លែងនឹងបញ្ចប់សុន្ទរកថាដោយសម្របទៅតាមពេលវេលាដែលនៅសល់ ប៉ុន្តែ ប្រវែងនៃការបញ្ចប់មិនគួរផ្អែកលើម៉ោងនោះទេ។ ការបញ្ចប់នឹងមានប្រវែងត្រឹមត្រូវ បើការបញ្ចប់នោះមានប្រសិទ្ធភាពនិងសម្រេចនូវគោលបំណង។ ដូច្នេះ លទ្ធផលពីការបញ្ចប់គឺជាអ្វីដែលបញ្ជាក់ថាមានប្រវែងត្រឹមត្រូវ។ នេះហើយជាអ្វីដែលអ្នកជូនឱវាទនឹងគិត ពេលយើងហាត់ចំណុចនេះដែលហៅថា «ការបញ្ចប់ដែលមានប្រវែងត្រឹមត្រូវ»។
១១ បើចង់ប្រៀបធៀបប្រវែងនៃការបញ្ចប់ជាមួយនឹងតួសេចក្ដី សូមមើលសាស្ដា ១២:១៣, ១៤ និងកត់សម្គាល់នូវការបញ្ចប់សៀវភៅទាំងមូលយ៉ាងខ្លីនោះ ហើយប្រៀបធៀបនោះជាមួយនឹងធម្មទានរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើភ្នំ និងការបញ្ចប់របស់ទ្រង់នៅម៉ាថាយ ៧:២៤-២៧។ យើងឃើញនូវការបញ្ចប់ពីរដែលមានប្រភេទនិងប្រវែងខុសគ្នា ប៉ុន្តែ ការបញ្ចប់ទាំងពីរនេះបានសម្រេចគោលបំណងនៃសុន្ទរកថាដូចគ្នា។
១២ យើងមិនត្រូវធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ភ្ញាក់ផ្អើលដោយបញ្ចប់យ៉ាងកំបុតនោះទេ។ ពាក្យដែលយើងនិយាយគួរបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ទៅកាន់ទីបញ្ចប់នៃសុន្ទរកថា។ អ្វីដែលយើងនិយាយ និងរបៀបដែលយើងនិយាយគួរបង្ហាញថានេះជាការបញ្ចប់នូវការពិគ្រោះហើយ។ ការបញ្ចប់មិនគួរនិយាយបូរបាច់ច្រើនពេកនោះទេ។ ប្រសិនបើយើងមិនអាចបន្តធ្វើឲ្យមានចំណាប់អារម្មណ៍ក្នុងកំឡុងការបញ្ចប់ដែលសង្ខេបសេចក្ដីឲ្យទាក់ទងគ្នាហូរហែនោះ យើងត្រូវគិតរៀបចំការបញ្ចប់ម្ដងទៀត ពីព្រោះការបញ្ចប់នោះនៅតែវែងពេក។
១៣ បើយើងជាសិស្សថ្មី យកល្អឲ្យយើងបង្រួមការបញ្ចប់ឲ្យមានប្រវែងខ្លី។ ចូររៀបចំការបញ្ចប់ឲ្យស្រួលយល់ ដោយនិយាយចំៗហើយលើកទឹកចិត្តផងដែរ។ កុំឲ្យការបញ្ចប់ស្ដាប់ទៅដូចជាឥតមានក្បាលឥតមានកន្ទុយឡើយ។
-