ឯកសារយោងសម្រាប់កិច្ចបម្រើនិងជីវិត កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ
ថ្ងៃទី៣-៩ ខែមិថុនា
it-1-E ទំ. ១០១៨ វ. ២
ហាកា
យោងតាមការរៀបរាប់របស់សាវ័កប៉ូល ហាកាតំណាងឲ្យប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសារពួកគេបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងខាងច្បាប់ជាមួយនឹងលោកនៅភ្នំស៊ីណាយ។ កិច្ចព្រមព្រៀងនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេទៅជា«កូនដែលត្រូវធ្វើជាខ្ញុំបម្រើ»។ ដោយសារប្រជាជាតិនោះមានភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះពួកគេមិនអាចធ្វើតាមច្បាប់ដែលមានក្នុងកិច្ចព្រមព្រៀងនោះបានទេ។ ច្បាប់នោះមិនបានធ្វើឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមានសេរីភាពបានទេ ប៉ុន្តែបានផ្ដន្ទាទោសពួកគេថាជាអ្នកប្រព្រឹត្តខុសឆ្គងដែលមានទោសសមនឹងស្លាប់ ហេតុនេះពួកគេបានទៅជាខ្ញុំបម្រើ។ (យ៉ូន. ៨:៣៤; រ៉ូម ៨:១-៣) ហាកាតំណាងក្រុងយេរូសាឡិមនៅសម័យរបស់ប៉ូល ហើយក្រុងនោះតំណាងឲ្យជនជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ក្រុងយេរូសាឡិមនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានទៅជាខ្ញុំបម្រើ។ តែគ្រិស្តសាសនិកដែលព្រះបានរើសតាំងដោយសកម្មពលគឺជាកូននៃ«ក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានលើ» ឬកូននៃស្ត្រីរបស់ព្រះ។ ក្រុងយេរូសាឡិមនេះគឺដូចសារ៉ាដែលជាស្ត្រីមានសេរីភាព នាងមិនធ្លាប់ធ្វើជាខ្ញុំបម្រើទេ។ ប៉ុន្តែដូចអ៊ីសាកដែលបានត្រូវអ៊ីសម៉ាអែលបៀតបៀនគាត់ នោះកូននៃ«ក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានលើ»ដែលបានត្រូវរំដោះឲ្យមានសេរីភាពតាមរយៈបុត្ររបស់ព្រះ ក៏បានត្រូវកូនរបស់ខ្ញុំបម្រើនៃក្រុងយេរូសាឡិមបៀតបៀនពួកគេដែរ។ ប៉ុន្តែ ហាកានិងកូនប្រុសរបស់នាងបានត្រូវបណ្ដេញចេញ នេះតំណាងថាព្រះយេហូវ៉ាកាត់កាល់ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។—កាឡ. ៤:២១-៣១; សូមមើលផងដែរ យ៉ូន. ៨:៣១-៤០
w០៩-E ១/៤ ទំ. ១៣
តើលោកអ្នកដឹងទេ?
ហេតុអ្វីបានជាលោកយេស៊ូអធិដ្ឋានដោយហៅព្រះយេហូវ៉ាថា«អប្បា បិតាអើយ»?
ពាក្យភាសាអារ៉ាម ‹អប្បា› អាចមានន័យថា«បិតារបស់ខ្ញុំ» ឬ «ឱបិតាអើយ»។ នៅក្នុងគម្ពីរមានពាក្យនេះបីដង។ រាល់ដង ពាក្យនេះបានត្រូវប្រើជាផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ាដែលជាបិតានៅស្ថានសួគ៌។ តើនេះមានន័យយ៉ាងណា?
យោងតាមសព្វវចនាធិប្បាយមួយ៖ «នៅសម័យលោកយេស៊ូ ពាក្យ‹អប្បា›បានត្រូវប្រើដើម្បីបញ្ជាក់អំពីភាពជិតស្និទ្ធ និងការគោរពរបស់កូនចំពោះឪពុករបស់ពួកគេ»។ ពាក្យនេះជាពាក្យមួយដែលបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍យ៉ាងកក់ក្ដៅ និងជាពាក្យមួយដែលកូនក្មេងរៀននិយាយមុនគេ។ ពេលលោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្តទៅកាន់បិតារបស់លោក លោកបានប្រើពាក្យនេះ។ នៅក្នុងសួនហ្គេតសេម៉ានី ប៉ុន្មានម៉ោងមុនពេលលោកយេស៊ូត្រូវគេយកទៅសម្លាប់ លោកបានអធិដ្ឋានទៅព្រះដោយប្រើពាក្យ«អប្បា បិតាអើយ!» (The International Standard Bible Encyclopedia)។—ម៉ាក. ១៤:៣៦
សព្វវចនាធិប្បាយខាងលើបន្តរៀបរាប់ថា៖ «‹អប្បា›គឺជាពាក្យមួយដែលកម្រមានណាស់នៅក្នុងសៀវភៅផ្សេងៗរបស់ជនជាតិយូដានៅសម័យនោះ ព្រោះបើប្រើពាក្យនេះនិយាយជាមួយនឹងព្រះគឺដូចជាមិនបង្ហាញការគោរព»។ ប៉ុន្តែ «លោកយេស៊ូប្រើពាក្យនេះក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានគឺដើម្បីបង្ហាញអំពីភាពជិតស្និទ្ធរបស់លោកជាមួយនឹងព្រះ»។ ពាក្យ«អប្បា»មាននៅក្នុងបទគម្ពីរពីរទៀត ដែលបានត្រូវសរសេរដោយសាវ័កប៉ូល នេះបង្ហាញថាគ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១ក៏បានប្រើពាក្យនេះក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ពួកគេដែរ។—រ៉ូម ៨:១៥; កាឡ. ៤:៦
w១០-E ១/១១ ទំ. ១៥
តើលោកអ្នកដឹងទេ?
តើសាវ័កប៉ូលចង់សំដៅទៅលើអ្វី ពេលគាត់និយាយថា នៅលើរូបកាយរបស់គាត់«មានស្លាកស្នាមដែលសម្គាល់ថាជាខ្ញុំបម្រើរបស់លោកយេស៊ូ»?—កាឡ. ៦:១៧
▪ ពាក្យរបស់ប៉ូលអាចមានអត្ថន័យផ្សេងៗ។ ជាឧទាហរណ៍ ដែកក្ដៅមួយដែលគេប្រើនៅសម័យបុរាណគឺដើម្បីសម្គាល់ឈ្លើយសឹក ពួកចោរដែលប្លង់វិហារ និងទាសករដែលបានគេចខ្លួន។ ពេលមនុស្សមានស្លាកស្នាមនោះនៅលើខ្លួន គេចាត់ទុកថានោះមិនថ្លៃថ្នូរ។
ប៉ុន្តែ ស្លាកស្នាមមិនតែងតែមានន័យមិនល្អនោះទេ។ មនុស្សជាច្រើននៅសម័យបុរាណបានប្រើស្លាកស្នាមដើម្បីធ្វើជាសញ្ញាសម្គាល់សមាជិកនៃកុលសម្ព័ន្ធណាមួយ ឬសាសនាណាមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ យោងតាមវចនានុក្រមមួយ «ជនជាតិស៊ីរីបានប្រគល់ខ្លួនពួកគេទៅព្រះហាដាឌ់ និងព្រះអាថាហ្គាធឺសដោយធ្វើស្លាកស្នាមនៅលើ កដៃ ឬនៅលើ ក។ អ្នកដែលជឿព្រះឌីអុនសឺសមានស្លាកស្នាមជារូបស្លឹកវល្លិមួយនៅលើស្បែករបស់ពួកគេ»។ (Theological Dictionary of the New Testament)
បណ្ឌិតខាងគម្ពីរជាច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះសន្និដ្ឋានថា ប៉ូលកំពុងសំដៅទៅលើស្លាកស្នាមដែលគាត់ត្រូវគេវាយធ្វើបាប ក្នុងអំឡុងពេលគាត់បំពេញកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ (២កូ. ១១:២៣-២៧) ក៏ប៉ុន្តែប៉ូលប្រហែលជាចង់មានន័យថា ស្លាកស្នាមដែលសម្គាល់ថាគាត់ជាគ្រិស្តសាសនិកគឺជារបៀបរស់នៅរបស់គាត់ មិនមែនស្លាកស្នាមមែនទែនទេ។
ថ្ងៃទី១០-១៦ ខែមិថុនា
it-2-E ទំ. ៨៣៧ វ. ៤
អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ
រាជាណាចក្ររបស់មេស្ស៊ី។ ក្នុងសំបុត្ររបស់ប៉ូល គាត់បានពន្យល់យ៉ាងសព្វគ្រប់អំពីអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋរបស់គ្រិស្ត។ នៅអេភេសូរ ១:៩-១១ គាត់បាននិយាយថា ព្រះបានបើកបង្ហាញ«អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ»អំពីបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។ គាត់បានរៀបរាប់ថា៖ «អាថ៌កំបាំងនោះគឺអំពីអ្វីដែលលោកពេញចិត្តធ្វើ តាមការតាំងចិត្តរបស់លោក ដើម្បីរៀបចំរបៀបចាត់ចែងមួយនៅពេលដែលគ្រាកំណត់បានមកដល់ទីបញ្ចប់ ពោលគឺ ដើម្បីបង្រួបបង្រួមអ្វីៗទាំងអស់ម្ដងទៀតក្នុងគ្រិស្ត គឺអ្វីៗនៅស្ថានសួគ៌និងអ្វីៗនៅផែនដី។ គឺក្នុងគ្រិស្តហើយ ដែលអ្វីៗទាំងអស់នឹងត្រូវបង្រួបបង្រួម។ ហើយយើងបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកទទួលមត៌កដោយរួមគ្នាជាមួយនឹងលោក ដោយយើងបានត្រូវជ្រើសរើសទុកជាមុនស្របតាមគោលបំណងរបស់លោកដែលធ្វើអ្វីៗទាំងអស់តាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោកតម្រូវ»។ «អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ»នេះជាប់ទាក់ទងនឹងរដ្ឋាភិបាលមួយ ដែលជារាជាណាចក្ររបស់ព្រះក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មេស្ស៊ី។ «អ្វីៗនៅស្ថានសួគ៌»ដែលប៉ូលចង់សំដៅទៅលើនោះ គឺពួកអ្នកទទួលរាជាណាចក្រស្ថានសួគ៌ជាមត៌ករួមជាមួយនឹងគ្រិស្ត។ «អ្វីៗនៅផែនដី»នឹងទៅជារាស្ត្រនៅផែនដីក្រោមរាជាណាចក្រព្រះ។ លោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកថា អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនោះជាប់ទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្រ ពេលលោកមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគាត់ថា៖ «ព្រះបានជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ»។—ម៉ាក. ៤:១១
ថ្ងៃទី១៧-២៣ ខែមិថុនា
it-1-E ទំ. ១១២៨ វ. ៣
ភាពបរិសុទ្ធ
សកម្មពលបរិសុទ្ធ។ ថាមពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលមានសកម្មភាពក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់លោក ហើយតែងតែសម្រេចគោលបំណងរបស់លោក។ ថាមពលនោះគឺបរិសុទ្ធ ស្អាតស្អំ ពិសិដ្ឋ ហើយត្រូវបានទុកដោយឡែកសម្រាប់លោកប្រើ។ ដូច្នេះហើយ ថាមពលនេះបានត្រូវហៅថា«សកម្មពលបរិសុទ្ធ»។ (ទំនុក. ៥១:១១; លូក. ១១:១៣; រ៉ូម ១:៤; អេភ. ១:១៣) សកម្មពលបរិសុទ្ធជំរុញចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ឲ្យប្រព្រឹត្តបរិសុទ្ធ ឬស្អាតស្អំ។ បុគ្គលណាដែលប្រព្រឹត្តមិនត្រឹមត្រូវ ឬមិនស្អាតស្អំ បុគ្គលនោះមិនព្រមទទួលសកម្មពល ឬធ្វើឲ្យសកម្មពល«កើតទុក្ខ»។ (អេភ. ៤:៣០) ទោះជាសកម្មពលបរិសុទ្ធមិនមែនជាបុគ្គលមួយរូបក៏ដោយ តែសកម្មពលបង្ហាញឲ្យឃើញបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដូច្នេះសកម្មពលបរិសុទ្ធអាច«កើតទុក្ខ»។ ការប្រព្រឹត្តណាក៏ដោយដែលមិនត្រឹមត្រូវ នាំឲ្យ«រារាំងឥទ្ធិពលនៃសកម្មពលរបស់ព្រះ»។ (១ថែ. ៥:១៩) បើបុគ្គលម្នាក់បន្តប្រព្រឹត្តមិនត្រឹមត្រូវ នោះគាត់«បញ្ឈឺ»សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់លោក ហើយព្រះចាត់ទុកគាត់ជាអ្នកបះបោរប្រឆាំង នេះអាចនាំឲ្យព្រះក្លាយទៅជាសត្រូវរបស់គាត់។ (អេ. ៦៣:១០) មនុស្សម្នាក់ធ្វើឲ្យសកម្មពលបរិសុទ្ធកើតទុក្ខប្រហែលជារហូតដល់ហ៊ានពោលពាក្យប្រមាថសកម្មពល នេះជាអំពើខុសឆ្គងដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថានឹងមិនត្រូវអភ័យទោសឲ្យឡើយ ទោះជានៅសម័យនេះ ឬនៅអនាគតក៏ដោយ។—ម៉ាថ. ១២:៣១, ៣២; ម៉ាក. ៣:២៨-៣០
it-1-E ទំ. ១០០៦ វ. ២
ការលោភលន់
ការលោភលន់បង្ហាញដោយការប្រព្រឹត្ត។ ចិត្តលោភលន់នឹងត្រូវសឲ្យឃើញដោយការប្រព្រឹត្តណាមួយរបស់បុគ្គលម្នាក់ដែលមានបំណងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវ។ យ៉ាកុបបានប្រាប់ឲ្យយើងដឹងថា សេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវសម្រាលចេញជាអំពើខុសឆ្គង។ (យ៉ា. ១:១៤, ១៥) ដូច្នេះមនុស្សលោភលន់អាចសឲ្យឃើញតាមរយៈការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់។ សាវ័កប៉ូលបានរៀបរាប់ថា មនុស្សលោភលន់បានត្រូវទុកជាមនុស្សដែលគោរពបូជារូបព្រះ។ (អេភ. ៥:៥) គាត់ចាត់ទុកការលោភលន់របស់ខ្លួនថាជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងកិច្ចបម្រើ និងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត។—រ៉ូម ១:២៤, ២៥
ថ្ងៃទី២៤-៣០ ខែមិថុនា
it-2-E ទំ. ៥២៨ វ. ៥
គ្រឿងបូជា
ស្រាជាគ្រឿងបូជា។ គ្រឿងបូជាដែលជាស្រាបានត្រូវគេយកជូនជាមួយនឹងគ្រឿងបូជាឯទៀត ជាពិសេសក្រោយពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានចូលស្រុកដែលព្រះបានសន្យា។ (ជន. ១៥:២, ៥, ៨-១០) គ្រឿងបូជានេះជាស្រាទំពាំងបាយជូរដែលត្រូវច្រួចលើទីបូជា។ (ជន. ២៨:៧, ១៤; សូមពិនិត្យបន្ថែមនិក្ខ. ៣០:៩; ជន. ១៥:១០) សាវ័កប៉ូលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់គ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងភីលីពថា៖ «ទោះជាខ្ញុំប្រគល់ខ្លួនខ្ញុំដូចគ្រឿងបូជាជាស្រាដែលត្រូវច្រួចទៅលើគ្រឿងបូជានិងកិច្ចបម្រើសាធារណៈដែលជំនឿបាននាំឲ្យអ្នករាល់គ្នាបំពេញក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែសប្បាយចិត្ត»។ នៅខនេះ ប៉ូលបានលើកឧទាហរណ៍អំពីគ្រឿងបូជាជាស្រា ដើម្បីបង្ហាញថាគាត់ស្ម័គ្រចិត្តធ្វើការនឿយហត់ដើម្បីបងប្អូនរួមជំនឿ។ (ភី. ២:១៧) មិនយូរមុនគាត់ស្លាប់ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ធីម៉ូថេថា៖ «ខ្ញុំកំពុងត្រូវច្រួចចេញដូចស្រាជាគ្រឿងបូជា ហើយពេលកំណត់ដែលខ្ញុំត្រូវរំដោះ គឺជិតដល់ហើយ»។—២ធី. ៤:៦