-
នៅបុណ្យរំលងចុងក្រោយ លោកបង្រៀនអំពីចិត្តរាបទាបលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១១៦
នៅបុណ្យរំលងចុងក្រោយ លោកបង្រៀនអំពីចិត្តរាបទាប
ម៉ាថាយ ២៦:២០ ម៉ាកុស ១៤:១៧ លូកា ២២:១៤-១៨ យ៉ូហាន ១៣:១-១៧
លោកយេស៊ូពិសាអាហារបុណ្យរំលងចុងក្រោយជាមួយនឹងពួកសាវ័ករបស់លោក
លោកបង្រៀនមេរៀនមួយដោយលាងជើងរបស់ពួកសាវ័ក
តាមការណែនាំរបស់លោកយេស៊ូ ពេត្រុសនិងយ៉ូហានបានមកដល់ក្រុងយេរូសាឡិមដើម្បីរៀបចំបុណ្យរំលង។ ក្រោយមក លោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ក១០នាក់ទៀតក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរមកក្រុងយេរូសាឡិមដែរ។ ឥឡូវនេះ ព្រះអាទិត្យចាប់ផ្ដើមលិច ហើយលោកយេស៊ូនិងអ្នកកាន់តាមធ្វើដំណើរចុះពីភ្នំដើមអូលីវ។ នេះគឺជាពេលចុងក្រោយដែលលោកយេស៊ូអាចមើលឃើញទេសភាពពីលើភ្នំដើមអូលីវនៅពេលថ្ងៃ រហូតដល់ពេលដែលលោកត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ។
មិនយូរក្រោយមក លោកយេស៊ូនិងពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏មកដល់ក្រុងយេរូសាឡិម ហើយពួកគាត់ធ្វើដំណើរទៅផ្ទះដែលពួកគាត់នឹងពិសាអាហារបុណ្យរំលង។ ពួកគាត់ឡើងទៅបន្ទប់ធំមួយនៅជាន់ខាងលើ ហើយនៅទីនោះពួកគាត់ឃើញថាអ្វីៗបានត្រូវរៀបចំជាស្រេចដើម្បីពួកគាត់អាចពិសាអាហារដោយឡែកពីគេ។ លោកយេស៊ូទន្ទឹងរង់ចាំពិធីនេះ ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំចង់បរិភោគអាហារបុណ្យរំលងនេះជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាណាស់ មុននឹងខ្ញុំរងទុក្ខ»។—លូកា ២២:១៥
អស់ជាច្រើនឆ្នាំមុន ទំនៀមទម្លាប់មួយបានចាប់ផ្ដើម គឺការហុចពែងស្រាមួយចំនួនបន្តគ្នាក្នុងចំណោមអ្នកដែលចូលរួមបុណ្យរំលង។ ឥឡូវនេះ ក្រោយពីលោកយេស៊ូទទួលពែងស្រាមួយ លោកក៏អរគុណព្រះហើយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចូរយកពែងនេះហុចពីម្នាក់ទៅម្នាក់ហើយពិសាចុះ។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ខ្ញុំនឹងមិនផឹកស្រាទំពាំងបាយជូរទៀតឡើយ រហូតដល់រាជាណាចក្ររបស់ព្រះមកដល់»។ (លូកា ២២:១៧, ១៨) ប្រសាសន៍របស់លោកបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ការស្លាប់របស់លោកពិតជាជិតមកដល់ហើយ។
ក្នុងអំឡុងពេលពិសាអាហារបុណ្យរំលង មានអ្វីមួយបានកើតឡើងដែលពួកសាវ័កគិតថាចម្លែក។ តើមានអ្វីកើតឡើង? គឺនៅពេលនោះលោកយេស៊ូបានដោះសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោកចេញ រួចយកកន្សែងមកក្រវាត់ចង្កេះ បន្ទាប់មក លោកចាក់ទឹកក្នុងចានក្លាំធំមួយដែលនៅជិតនោះ។ ជាធម្មតា អ្នកទទួលភ្ញៀវរៀបចំឲ្យគេលាងជើងរបស់ភ្ញៀវ គាត់ប្រហែលជាប្រើអ្នកបម្រើឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ។ (លូកា ៧:៤៤) ប៉ុន្តែ ក្នុងពិធីនេះគ្មានអ្នកទទួលភ្ញៀវឡើយ ដូច្នេះលោកយេស៊ូបានធ្វើកិច្ចការនេះដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ សាវ័កណាម្នាក់អាចធ្វើកិច្ចការនេះបាន តែគ្មានអ្នកណាម្នាក់សុខចិត្តធ្វើទេ។ ពួកគាត់ប្រហែលជានៅតែគិតថាខ្លួនធំជាងគេទេដឹង។ ទោះជាមានមូលហេតុណាក៏ដោយ ពួកគាត់ពិតជាខ្មាស ពេលដែលលោកយេស៊ូលាងជើងរបស់ពួកគាត់។
ពេលដែលលោកយេស៊ូទៅជិតពេត្រុសដើម្បីលាងជើងរបស់គាត់ ពេត្រុសប្រកែកថា៖ «លោកមិនត្រូវលាងជើងខ្ញុំទេ»។ លោកយេស៊ូតបទៅគាត់ថា៖ «បើខ្ញុំមិនលាងជើងរបស់អ្នកទេ អ្នកគ្មានចំណែកជាមួយនឹងខ្ញុំឡើយ»។ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមកុំលាងតែជើងខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ តែសូមលាងទាំងដៃទាំងក្បាលរបស់ខ្ញុំផង»។ ប៉ុន្តែ ពេត្រុសច្បាស់ជាភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកណាដែលបានងូតទឹកហើយ រូបកាយទាំងមូលរបស់អ្នកនោះគឺស្អាត ដូច្នេះ គាត់មិនត្រូវការលាងអ្វីក្រៅពីជើងរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកអ្នកគឺស្អាតហើយ ប៉ុន្តែមិនមែនគ្រប់គ្នាទេ»។—យ៉ូហាន ១៣:៨-១០
លោកយេស៊ូបានលាងជើងរបស់សាវ័កទាំង១២នាក់ រួមមានជើងរបស់យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតផងដែរ។ បន្ទាប់ពីលោកយេស៊ូពាក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់លោក នោះលោកក៏អង្គុយនៅតុម្ដងទៀត ហើយសួរពួកសាវ័កថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាយល់អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នាទេ? អ្នករាល់គ្នាហៅខ្ញុំ‹លោកគ្រូ›និង‹លោកម្ចាស់› ហើយជាការត្រឹមត្រូវដែលអ្នករាល់គ្នាហៅខ្ញុំដូច្នេះ ព្រោះខ្ញុំជាគ្រូនិងជាម្ចាស់មែន។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើខ្ញុំបានលាងជើងរបស់អ្នករាល់គ្នា ទោះបីខ្ញុំជាម្ចាស់និងជាគ្រូក៏ដោយ នោះអ្នករាល់គ្នាក៏ត្រូវលាងជើងឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ។ ព្រោះខ្ញុំបានធ្វើគំរូឲ្យអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើដល់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ខ្ញុំបម្រើគឺមិនធំជាងម្ចាស់ខ្លួនទេ ហើយអ្នកដែលគេចាត់ឲ្យទៅ ក៏មិនធំជាងអ្នកដែលចាត់អ្នកនោះឲ្យទៅដែរ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាដឹងការទាំងនេះហើយ អ្នកនឹងមានសុភមង្គលបើធ្វើការទាំងនោះ»។—យ៉ូហាន ១៣:១២-១៧
ស្តីអំពីចិត្តរាបទាប នេះពិតជាមេរៀនដ៏ល្អមែន! ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមិនគួរស្វែងរកឋានៈធំ ឬគិតថាខ្លួនជាបុគ្គលសំខាន់ ហើយចង់ឲ្យអ្នកឯទៀតបម្រើខ្លួននោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគាត់គួរធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូ មិនមែនដោយបង្កើតទម្លាប់លាងជើងឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគាត់ត្រូវស្ម័គ្រចិត្តបម្រើអ្នកឯទៀតដោយចិត្តរាបទាបនិងមិនលម្អៀង។
-
-
ពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់លោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១១៧
ពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់
ម៉ាថាយ ២៦:២១-២៩ ម៉ាកុស ១៤:១៨-២៥ លូកា ២២:១៩-២៣ យ៉ូហាន ១៣:១៨-៣០
យូដាសបានត្រូវសម្គាល់ថាជាអ្នកក្បត់
លោកយេស៊ូចាប់ផ្ដើមអាហារពិធីរំលឹក
បន្ដិចមុននេះ លោកយេស៊ូបានបង្រៀនពួកសាវ័កនូវមេរៀនអំពីចិត្តរាបទាប ដោយលាងជើងពួកគាត់។ ឥឡូវនេះ តាមមើលទៅ ក្រោយពីអាហារបុណ្យរំលង លោកយេស៊ូដកស្រង់ពាក្យសម្ដីរបស់ដាវីឌដែលបានចែងទុកក្នុងគម្ពីរថា៖ «មិត្រសំឡាញ់ស្និទ្ធស្នាលរបស់ទូលបង្គំ ជាអ្នកដែលទូលបង្គំបានទុកចិត្ត ហើយក៏បានបរិភោគបាយរបស់ទូលបង្គំផង នោះបានលើកកែងជើងចង់ជាន់ឈ្លីទូលបង្គំដែរ»។ បន្ទាប់មក លោកពន្យល់ថា៖ «ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មានម្នាក់នឹងក្បត់ខ្ញុំ»។—ទំនុកតម្កើង ៤១:៩; យ៉ូហាន ១៣:១៨, ២១
ពេលឮដូចនោះ ពួកសាវ័កមើលមុខគ្នា ហើយសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ មិនមែនខ្ញុំទេ មែនទេ?»។ សូម្បីតែយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុត ក៏សួរដូចនេះដែរ។ នៅពេលនោះ យ៉ូហានអង្គុយជិតលោកយេស៊ូ។ ហេតុនេះ ពេត្រុសសុំយ៉ូហានឲ្យសួរលោកថាជាអ្នកណា។ ដូច្នេះ យ៉ូហានផ្អែកខ្លួនជិតលោកយេស៊ូ ហើយសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើអ្នកណាទៅ?»។—ម៉ាថាយ ២៦:២២; យ៉ូហាន ១៣:២៥
លោកយេស៊ូឆ្លើយតបថា៖ «គឺជាអ្នកដែលខ្ញុំនឹងឲ្យនំប៉័ងដែលខ្ញុំជ្រលក់»។ ដូច្នេះ លោកក៏ជ្រលក់នំប៉័ងមួយដុំ រួចឲ្យទៅយូដាស ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «កូនមនុស្សនឹងចាកចេញទៅ ដូចអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរអំពីលោក។ ប៉ុន្តែបុរសដែលគេប្រើដើម្បីបញ្ជូនលោក ត្រូវវេទនាណាស់! ចំពោះអ្នកនោះ បើគាត់មិនបានកើតមកទេ នោះប្រសើរជាង»។ (យ៉ូហាន ១៣:២៦; ម៉ាថាយ ២៦:២៤) បន្ទាប់មក សាថានក៏ចូលយូដាស។ បុរសនេះមានភាពមិនស្មោះត្រង់រួចហើយ តែឥឡូវនេះគាត់បណ្ដោយឲ្យខ្លួនធ្វើតាមគោលបំណងរបស់មេកំណាចទាំងស្រុង។ ដូច្នេះ គាត់ក្លាយទៅជា«អ្នកនោះដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញ»។—យ៉ូហាន ៦:៦៤, ៧០; ១២:៤; ១៧:១២
លោកយេស៊ូប្រាប់យូដាសថា៖ «អ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើ ចូរធ្វើឲ្យឆាប់ទៅ»។ ដោយសារយូដាសជាអ្នកកាន់ប្រអប់ទុកប្រាក់ នោះសាវ័កឯទៀតនឹកស្មានថាលោកប្រាប់គាត់ថា៖ «‹ចូរទៅទិញអ្វីដែលយើងត្រូវការសម្រាប់បុណ្យនេះ› ឬប្រាប់គាត់ឲ្យទៅចែកប្រាក់ខ្លះឲ្យអ្នកក្រ»។ (យ៉ូហាន ១៣:២៧-៣០) ផ្ទុយទៅវិញ យូដាសចេញទៅដើម្បីរកឱកាសក្បត់លោកយេស៊ូ។
នៅក្នុងពិធីពិសាអាហារបុណ្យរំលងនាល្ងាចនោះ លោកយេស៊ូចាប់ផ្ដើមពិធីថ្មីមួយទៀត។ លោកយកនំប៉័ងមួយដុំ អរគុណព្រះ រួចកាច់ ហើយឲ្យពួកសាវ័កបរិភោគ ដោយពោលថា៖ «នេះជាតំណាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំដែលនឹងត្រូវប្រគល់ឲ្យ ដើម្បីអ្នករាល់គ្នា។ ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់ខ្ញុំ»។ (លូកា ២២:១៩) នំប៉័ងមួយដុំនោះបានត្រូវហុចពីសាវ័កម្នាក់ទៅសាវ័កម្នាក់ ដើម្បីពួកគាត់អាចកាច់យកមកពិសា។
ឥឡូវ លោកយេស៊ូយកពែងស្រាមួយ អរគុណព្រះ រួចហុចឲ្យពួកសាវ័ក។ ពួកគាត់ម្នាក់ៗក៏ពិសាស្រាពីពែងនោះ ហើយលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពែងនេះជាតំណាងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី ដែលមានមូលដ្ឋានលើឈាមរបស់ខ្ញុំ ដែលនឹងត្រូវបង្ហូរចេញដើម្បីអ្នករាល់គ្នា»។—លូកា ២២:២០
ដូច្នេះ លោកយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោក ដែលពួកអ្នកកាន់តាមលោកត្រូវធ្វើរៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃទី១៤ ខែណែសាន។ ពិធីនេះនឹងរំលឹកអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូនិងបិតារបស់លោកបានធ្វើ ដើម្បីឲ្យមនុស្សដែលមានជំនឿអាចគេចផុតពីភាពខុសឆ្គងនិងសេចក្ដីស្លាប់។ បុណ្យរំលងបញ្ជាក់អំពីការរំដោះជនជាតិយូដាឲ្យមានសេរីភាព ប៉ុន្តែពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូបញ្ជាក់អំពីការរំដោះមនុស្សជាតិទាំងឡាយដែលមានជំនឿឲ្យមានសេរីភាពពិត។
លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថាឈាមរបស់លោក«នឹងត្រូវបង្ហូរចេញសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលការអភ័យទោសចំពោះការខុសឆ្គងរបស់ខ្លួន»។ អ្នកដែលនឹងទទួលការអភ័យទោសបែបនេះ រួមមានពួកសាវ័កស្មោះត្រង់របស់លោក និងពួកអ្នកកាន់តាមស្មោះត្រង់ឯទៀត។ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលនឹងនៅជាមួយនឹងលោកក្នុងរាជាណាចក្ររបស់បិតាលោក។—ម៉ាថាយ ២៦:២៨, ២៩
-
-
ការប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកណាធំជាងគេលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១១៨
ការប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកណាធំជាងគេ
ម៉ាថាយ ២៦:៣១-៣៥ ម៉ាកុស ១៤:២៧-៣១ លូកា ២២:២៤-៣៨ យ៉ូហាន ១៣:៣១-៣៨
លោកយេស៊ូឲ្យឱវាទអំពីការចង់បានឋានៈ
ការបដិសេធរបស់ពេត្រុសបានត្រូវប្រកាសទុកជាមុន
សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសម្គាល់នៃអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ
អំឡុងពេលល្ងាចចុងក្រោយដែលលោកយេស៊ូនៅជាមួយនឹងពួកសាវ័ក លោកបានបង្រៀនពួកគាត់នូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយអំពីចិត្តរាបទាប ដោយលាងជើងរបស់ពួកគាត់។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីនេះជាការសមត្រឹមត្រូវដែលលោកយេស៊ូបង្រៀនពួកគាត់អំពីមេរៀននេះ? ពីព្រោះពួកគាត់បានបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយមួយ។ ពួកសាវ័កមានចិត្តស្មោះចំពោះព្រះ តែពួកគាត់នៅតែគិតថាខ្លួនជាអ្នកធំជាងគេ។ (ម៉ាកុស ៩:៣៣, ៣៤; ១០:៣៥-៣៧) នៅល្ងាចនេះពួកគាត់បង្ហាញភាពទន់ខ្សោយនោះម្ដងទៀត។
ពួកសាវ័កបាន«ប្រកែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំងអំពីរឿងថាអ្នកណាដែលពួកគាត់គិតថាជាអ្នកធំជាងគេក្នុងចំណោមពួកគាត់»។ (លូកា ២២:២៤) ពេលដែលលោកយេស៊ូឃើញពួកសាវ័កប្រកែកគ្នាអំពីរឿងបែបនេះម្ដងទៀត លោកច្បាស់ជាពិបាកចិត្តណាស់! ដូច្នេះ តើលោកធ្វើអ្វី?
ជាជាងស្តីបន្ទោសពួកសាវ័កដោយសារពួកគាត់មានចិត្តគំនិតនិងការប្រព្រឹត្តដូចនោះ លោកយេស៊ូពន្យល់ពួកគាត់ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ថា៖ «បណ្ដាស្តេចនៃប្រជាជាតិនានាត្រួតត្រាលើពួកគេ ហើយពួកគេហៅអ្នកដែលកាន់អំណាចលើពួកគេថាជាអ្នកមានគុណ។ ឯអ្នករាល់គ្នាវិញ អ្នកមិនត្រូវដូច្នេះឡើយ . . . ព្រោះតើអ្នកណាធំជាង? អ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅតុ? ឬអ្នកដែលកំពុងបម្រើ?»។ បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូក៏រំលឹកពួកគាត់អំពីអ្វីដែលលោកតែងតែធ្វើដែលជាគំរូសម្រាប់ពួកគាត់។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប៉ុន្តែខ្ញុំជាអ្នកបម្រើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា»។—លូកា ២២:២៥-២៧
ទោះបីពួកសាវ័កជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ តែពួកគាត់បាននៅជាប់ជាមួយនឹងលោកយេស៊ូក្នុងការលំបាកជាច្រើន។ ហេតុនេះ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចបិតារបស់ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងខ្ញុំ ពោលគឺសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ»។ (លូកា ២២:២៩) បុរសទាំងនេះគឺជាអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះភក្ដីរបស់លោកយេស៊ូ។ ដូច្នេះ លោកធ្វើឲ្យពួកគាត់ជឿជាក់ថា តាមរយៈកិច្ចព្រមព្រៀងរវាងលោកនិងពួកគាត់ នោះពួកគាត់នឹងទទួលរាជាណាចក្រ ហើយរួមចំណែកគ្រប់គ្រងជាស្តេចជាមួយនឹងលោក។
ទោះបីជាពួកសាវ័កមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យនេះក៏ដោយ ពួកគាត់នៅតែជាមនុស្សមិនល្អឥតខ្ចោះ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «សាថានបានទាមទាររែងអ្នករាល់គ្នាដូចអង្ករ» ដែលខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ។ (លូកា ២២:៣១) លោកក៏ព្រមានពួកគាត់ដែរថា៖ «នៅយប់នេះ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងជំពប់ដួល ដោយសារអ្វីដែលកើតឡើងដល់ខ្ញុំ ពីព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងវាយគង្វាល ហើយហ្វូងចៀមនឹងខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ›»។—ម៉ាថាយ ២៦:៣១; សាការី ១៣:៧
ពេលពេត្រុសឮដូច្នេះ គាត់បានបដិសេធយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «ទោះបីពួកគេទាំងអស់គ្នាជំពប់ដួលដោយសារអ្វីដែលកើតឡើងដល់លោកក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនជំពប់ដួលឡើយ!»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៣) លោកយេស៊ូប្រាប់ពេត្រុសថា នៅយប់នេះមុនមាន់រងាវពីរដង ពេត្រុសនឹងបដិសេធមិនទទួលស្គាល់លោក។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានអង្វរកុំឲ្យជំនឿរបស់អ្នកចុះខ្សោយ។ ឯអ្នកវិញ ពេលដែលអ្នកប្រែចិត្តហើយ ចូរពង្រឹងជំនឿនៃបងប្អូនរបស់អ្នក»។ (លូកា ២២:៣២) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ពេត្រុសតបឆ្លើយដោយចិត្តមោះមុតថា៖ «សូម្បីតែខ្ញុំត្រូវស្លាប់ជាមួយនឹងលោកក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនលែងទទួលស្គាល់លោកដែរ»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣៥) ពួកសាវ័កឯទៀតក៏និយាយដូចគ្នាដែរ។
លោកយេស៊ូប្រាប់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាតែបន្ដិចទៀតទេ។ អ្នករាល់គ្នានឹងរកខ្ញុំ តែឥឡូវនេះខ្ញុំក៏ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដូចខ្ញុំបានប្រាប់ជនជាតិយូដាដែរថា៖ ‹កន្លែងដែលខ្ញុំទៅ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចមកបានទេ›»។ បន្ទាប់មកលោកមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំឲ្យបញ្ញត្ដិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ាងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៣-៣៥
កាលដែលពេត្រុសឮលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា លោកនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគាត់តែបន្ដិចទៀតទេ ពេត្រុសសួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើលោកនឹងទៅឯណា?»។ លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «កន្លែងដែលខ្ញុំនឹងទៅ អ្នកមិនអាចមកតាមឥឡូវនេះបានទេ ប៉ុន្តែអ្នកនឹងមកនៅពេលក្រោយ»។ ដោយចិត្តងឿងឆ្ងល់ ពេត្រុសនិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចទៅតាមលោកឥឡូវនេះ? ខ្ញុំសុខចិត្តលះបង់ជីវិតដើម្បីលោក»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៦, ៣៧
ឥឡូវនេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍អំពីពេលដែលលោកបានចាត់ពួកសាវ័កឲ្យធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់កាលីឡេ ដោយគ្មានថង់ប្រាក់ ឬថង់យាមសម្រាប់ដាក់អាហារ។ (ម៉ាថាយ ១០:៥, ៩, ១០) លោកសួរពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមិនបានខ្វះខាតអ្វីទេ មែនទេ?»។ ពួកគាត់ឆ្លើយថា៖ «បាទ!»។ ប៉ុន្តែ តើពួកគាត់គួរធ្វើយ៉ាងណានៅថ្ងៃខាងមុខ? លោកយេស៊ូបង្គាប់ពួកគាត់ថា៖ «អ្នកណាដែលមានថង់ប្រាក់ត្រូវយកទៅជាមួយ ក៏ត្រូវយកថង់យាមសម្រាប់ដាក់អាហារដែរ ឯអ្នកណាដែលគ្មានដាវ អ្នកនោះត្រូវលក់សម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់ខ្លួន រួចទិញដាវមួយវិញ។ ព្រោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា អ្វីដែលបានត្រូវសរសេរអំពីខ្ញុំត្រូវតែសម្រេចនៅលើខ្ញុំ ពោលគឺ៖ ‹លោកបានត្រូវរាប់ក្នុងចំណោមមនុស្សប្រឆាំងច្បាប់›។ ពីព្រោះអ្វីដែលបានត្រូវសរសេរអំពីខ្ញុំនឹងត្រូវសម្រេច»។—លូកា ២២:៣៥-៣៧
លោកយេស៊ូកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីពេលដែលលោកនឹងត្រូវគេព្យួរលើបង្គោលក្បែរមនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ឬមនុស្សដែលប្រឆាំងច្បាប់។ បន្ទាប់ពីការទាំងនោះ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកនឹងជួបប្រទះនូវការបៀតបៀនយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ពួកគាត់គិតថាពួកគាត់បានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ដូច្នេះពួកគាត់បាននិយាយថា៖ «លោកម្ចាស់ មើល! យើងមានដាវពីរហើយ»។ លោកឆ្លើយថា៖ «នោះល្មមហើយ»។ (លូកា ២២:៣៨) ដោយសារពួកគាត់មានដាវទាំងពីរនោះ លោកយេស៊ូនឹងមានឱកាសដើម្បីបង្រៀនពួកគាត់នូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយទៀត។
-
-
លោកយេស៊ូជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិតលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១១៩
លោកយេស៊ូជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
លោកយេស៊ូនឹងទៅដើម្បីរៀបចំកន្លែងមួយ
លោកសន្យាឲ្យអ្នកជួយមួយដល់ពួកអ្នកកាន់តាមលោក
បិតាគឺធំជាងលោកយេស៊ូ
ក្រោយពីពិសាអាហារពិធីរំលឹក លោកយេស៊ូនៅជាមួយនឹងពួកសាវ័កក្នុងបន្ទប់ធំនៅជាន់លើនោះនៅឡើយ។ រួចមកលោកលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ថា៖ «កុំឲ្យចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ។ ចូរបង្ហាញជំនឿលើព្រះ ហើយបង្ហាញជំនឿលើខ្ញុំដែរ»។—យ៉ូហាន ១៣:៣៦; ១៤:១
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូផ្ដល់នូវមូលហេតុដែលជួយពួកសាវ័កស្មោះត្រង់មិនឲ្យថប់បារម្ភចំពោះការចាកចេញទៅរបស់លោក។ លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ក្នុងលំនៅរបស់បិតានៃខ្ញុំមានទីអាស្រ័យជាច្រើន។ . . . ប្រសិនបើខ្ញុំទៅរៀបចំកន្លែងមួយឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះខ្ញុំនឹងមកម្ដងទៀត រួចនឹងទទួលអ្នករាល់គ្នាមកឯលំនៅរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នានៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅដែរ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកសាវ័កមិនយល់ថាលោកកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីការទៅស្ថានសួគ៌ឡើយ។ ដូច្នេះ ថូម៉ាស់និយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ យើងមិនដឹងថាលោកនឹងទៅឯណាទេ តើយើងអាចស្គាល់ផ្លូវដូចម្ដេចបាន?»។—យ៉ូហាន ១៤:២-៥
លោកយេស៊ូឆ្លើយតបថា៖ «ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត។ គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្ញុំ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៦) ដូច្នេះ បុគ្គលម្នាក់អាចចូលក្នុងលំនៅរបស់បិតាលោកនៅស្ថានសួគ៌បាន លុះត្រាតែបុគ្គលនោះទទួលស្គាល់លោកយេស៊ូនិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក ថែមទាំងធ្វើតាមគំរូរបស់លោកក្នុងជីវិត។
ភីលីពកំពុងស្ដាប់លោកយេស៊ូយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ រួចសូមលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ សូមបង្ហាញឲ្យយើងឃើញបិតានៅស្ថានសួគ៌ នោះគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់យើង»។ តាមមើលទៅ ភីលីពចង់ឃើញការបើកបង្ហាញក្នុងគំនិតអំពីព្រះដូចដែលម៉ូសេ អេលីយ៉ា និងអេសាយបានឃើញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកសាវ័កមានអ្វីមួយដែលប្រសើរជាងការបើកឲ្យឃើញក្នុងគំនិតទៅទៀត។ លោកយេស៊ូបញ្ជាក់អំពីចំណុចនេះក្នុងចម្លើយរបស់លោកដែលថា៖ «ភីលីព ខ្ញុំបាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាយូរហើយ តើអ្នកនៅតែមិនស្គាល់ខ្ញុំឬ? អ្នកណាដែលបានឃើញខ្ញុំ អ្នកនោះបានឃើញបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ហើយ»។ លោកយេស៊ូបង្ហាញគុណសម្បត្ដិរបស់បិតាលោកយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដូច្នេះការដែលពួកសាវ័ករស់នៅជាមួយនឹងលោក ហើយសង្កេតមើលការប្រព្រឹត្តរបស់លោក នោះហាក់ដូចជាពួកគាត់បានឃើញបិតាហើយ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបញ្ជាក់ថាបិតាគឺធំជាងបុត្រដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្វីៗដែលខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំមិននិយាយចេញពីខ្លួនខ្ញុំឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៨-១០) ហេតុនេះ ពួកសាវ័កអាចឃើញថាលោកយេស៊ូកំពុងសរសើរតម្កើងបិតារបស់លោក ដោយបញ្ជាក់ថាសេចក្ដីបង្រៀនទាំងអស់ជារបស់បិតាលោក។
ពួកសាវ័ករបស់លោកយេស៊ូបានឃើញលោកធ្វើការអស្ចារ្យជាច្រើន ហើយបានឮលោកប្រកាសដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ។ ឥឡូវនេះ លោកប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «អ្នកណាដែលបង្ហាញជំនឿលើខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងធ្វើការដែលខ្ញុំធ្វើដែរ ក៏នឹងធ្វើការដ៏ធំជាងនោះទៅទៀត»។ (យ៉ូហាន ១៤:១២) លោកយេស៊ូមិនមែនកំពុងមានប្រសាសន៍ថាពួកគាត់នឹងធ្វើអព្ភូតហេតុអស្ចារ្យជាងលោកនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកនឹងផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សច្រើនជាង នៅកន្លែងឆ្ងាយៗជាង និងអស់រយៈពេលយូរជាង។
ទោះបីជាលោកយេស៊ូនឹងចាកចេញពីពួកសាវ័កក៏ដោយ តែលោកនឹងមិនបោះបង់ចោលពួកគាត់ឡើយ ពីព្រោះលោកសន្យាថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាសុំអ្វីក៏ដោយ ដោយនូវឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងធ្វើ»។ បន្ថែមទៅទៀត លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំនឹងសុំបិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ រួចលោកនឹងឲ្យអ្នកជួយមួយទៀតដល់អ្នករាល់គ្នា ដែលនឹងនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារៀងរហូត ពោលគឺសកម្មពលដែលសម្ដែងពីសេចក្ដីពិត»។ (យ៉ូហាន ១៤:១៤, ១៦, ១៧) លោកសន្យាចំពោះពួកអ្នកកាន់តាមលោកថាពួកគាត់នឹងទទួលអ្នកជួយមួយ ពោលគឺសកម្មពលបរិសុទ្ធ។ ពួកអ្នកកាន់តាមបានទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០។
លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថែមទៀតថា៖ «បន្ដិចទៀតពិភពលោកនេះនឹងលែងឃើញខ្ញុំទៀតហើយ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នានឹងឃើញខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំរស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏នឹងរស់ដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៤:១៩) ដូច្នេះ លោកយេស៊ូនឹងមិនគ្រាន់តែបង្ហាញខ្លួនឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមឃើញក្រោយពីលោកបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញប៉ុណ្ណោះទេ តែក្រោយមកលោកនឹងប្រោសពួកគាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញជាបុគ្គលវិញ្ញាណនៅស្ថានសួគ៌ជាមួយនឹងលោក។
ឥឡូវលោកយេស៊ូបញ្ជាក់សេចក្ដីពិតដ៏ងាយយល់មួយថា៖ «អ្នកណាដែលមានបញ្ញត្ដិរបស់ខ្ញុំហើយប្រព្រឹត្តតាម អ្នកនោះស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយអ្នកណាដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីបិតារបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់អ្នកនោះ ក៏នឹងបង្ហាញខ្លួនជាចំហឲ្យអ្នកនោះឃើញ»។ ពេលឮដូច្នេះ សាវ័កយូដាសដែលគេហៅថា ថាដេ បាននិយាយទៅកាន់លោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើអ្វីបានកើតឡើងបានជាលោកនឹងបង្ហាញខ្លួនជាចំហឲ្យយើងឃើញ តែមិនបង្ហាញខ្លួនឲ្យពិភពលោកឃើញ?»។ លោកយេស៊ូតបទៅគាត់ថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកនោះនឹងប្រព្រឹត្តតាមពាក្យរបស់ខ្ញុំ ហើយបិតារបស់ខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់អ្នកនោះ . . . អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំ អ្នកនោះមិនប្រព្រឹត្តតាមពាក្យរបស់ខ្ញុំឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១៤:២១-២៤) ផ្ទុយពីពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ មនុស្សជាទូទៅមិនទទួលស្គាល់លោកថាជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិតនោះទេ។
លោកយេស៊ូនឹងចាកចេញទៅ ដូច្នេះតើតាមរបៀបណាពួកអ្នកកាន់តាមអាចនឹកចាំនូវអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបានបង្រៀនពួកគាត់? លោកយេស៊ូពន្យល់ថា៖ «អ្នកជួយដែលជាសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌នឹងចាត់ឲ្យមកក្នុងឈ្មោះខ្ញុំ នឹងបង្រៀនអ្នករាល់គ្នានូវអ្វីៗទាំងអស់ ហើយធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នានឹកឃើញអ្វីៗដែលខ្ញុំបានប្រាប់»។ ពួកសាវ័កបានឃើញថាសកម្មពលបរិសុទ្ធគឺខ្លាំងក្លា ដូច្នេះប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូពិតជាសម្រាលទុក្ខពួកគាត់មែន។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបន្សល់សេចក្ដីសុខសាន្តទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នា។ . . . កុំឲ្យចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ ហើយកុំមានចិត្តរួញរាដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៤:២៦, ២៧) ហេតុនេះ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូមានមូលហេតុជាច្រើនដែលជួយពួកគាត់មិនឲ្យថប់បារម្ភ ពីព្រោះពួកគាត់នឹងទទួលការណែនាំ ថែមទាំងការការពារពីបិតារបស់លោក។
មិនយូរក្រោយមក ពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូនឹងឃើញថាព្រះការពារអ្នកបម្រើរបស់លោក។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះជិតមកដល់ហើយ។ អ្នកនោះមិនមានអំណាចលើខ្ញុំទេ»។ (យ៉ូហាន ១៤:៣០) មេកំណាចបានមានឥទ្ធិពលមកលើយូដាស។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូគ្មានភាពទន់ខ្សោយដែលមកពីភាពខុសឆ្គងដែលសាថានអាចប្រើ ដើម្បីធ្វើឲ្យលោកក្បត់ព្រះឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត មេកំណាចក៏មិនអាចរារាំងការដែលព្រះប្រោសលោកយេស៊ូឲ្យរស់ឡើងវិញដែរ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះលោកយេស៊ូបញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌បានបង្គាប់ខ្ញុំឲ្យធ្វើ»។ ដូច្នេះ លោកជឿជាក់ថាបិតានឹងប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ។—យ៉ូហាន ១៤:៣១
-
-
របៀបបង្កើតផលផ្លែនិងធ្វើជាសម្លាញ់របស់លោកយេស៊ូលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២០
របៀបបង្កើតផលផ្លែនិងធ្វើជាសម្លាញ់របស់លោកយេស៊ូ
វល្លិទំពាំងបាយជូរដ៏ពិតនិងមែក
របៀបរក្សាខ្លួនជាអ្នកដែលលោកយេស៊ូស្រឡាញ់
លោកយេស៊ូបានលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័កស្មោះត្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ ឥឡូវនេះយប់ជ្រៅណាស់ហើយ គឺប្រហែលជារំលងអធ្រាត្រ។ លោកយេស៊ូនឹងរៀបរាប់អំពីឧទាហរណ៍មួយដែលជំរុញចិត្តអ្នកកាន់តាម។
លោកចាប់ផ្ដើមដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំជាវល្លិទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត ហើយបិតារបស់ខ្ញុំជាអ្នកដាំ»។ (យ៉ូហាន ១៥:១) ឧទាហរណ៍របស់លោកស្រដៀងនឹងអ្វីដែលបានត្រូវរៀបរាប់ប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុនអំពីប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ពួកគេបានត្រូវហៅថាដើមឬវល្លិទំពាំងបាយជូររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ (យេរេមា ២:២១; ហូសេ ១០:១, ២) ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាបានបដិសេធប្រជាជាតិនេះ។ (ម៉ាថាយ ២៣:៣៧, ៣៨) ដូច្នេះ ឥឡូវលោកយេស៊ូកំពុងមានប្រសាសន៍អំពីការយល់ដឹងថ្មីស្តីអំពីរឿងនេះ។ ការយល់ដឹងថ្មីនោះគឺ នៅឆ្នាំ២៩ គ.ស. បិតាបានរើសតាំងលោកយេស៊ូដោយសកម្មពលបរិសុទ្ធ ដូច្នេះលោកយេស៊ូជាវល្លិទំពាំងបាយជូរដែលបិតារបស់លោកបានដាំហើយថែរក្សាតាំងពីពេលនោះមក។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានបញ្ជាក់ថែមទៀតថា វល្លិទំពាំងបាយជូរក៏ជាប់ទាក់ទងនឹងអ្នកឯទៀតដែរ។
លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «មែកណារបស់ខ្ញុំដែលមិនមានផលផ្លែ មែកនោះនឹងត្រូវលោក[បិតារបស់ខ្ញុំ]យកចេញ ឯមែកណាដែលមានផលផ្លែ មែកនោះនឹងត្រូវលោកសម្អាត ដើម្បីអាចមានផលផ្លែថែមទៀត។ . . . បើមែកទំពាំងបាយជូរមិននៅជាប់នឹងដើមទេ នោះវាមិនអាចមានផលផ្លែបានឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាក៏នឹងដូច្នេះដែរ បើមិនរួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំជាវល្លិទំពាំងបាយជូរ ហើយអ្នករាល់គ្នាជាមែក»។—យ៉ូហាន ១៥:២-៥
លោកយេស៊ូបានសន្យាចំពោះពួកអ្នកកាន់តាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោកថា ក្រោយពីលោកចាកចេញទៅ លោកនឹងចាត់អ្នកជួយ ពោលគឺសកម្មពលបរិសុទ្ធឲ្យមកឯពួកគាត់។ ៥១ថ្ងៃក្រោយមកនៅពេលដែលពួកសាវ័កនិងអ្នកកាន់តាមឯទៀតបានទទួលសកម្មពល ពួកគាត់បានក្លាយទៅជាមែកនៃវល្លិទំពាំងបាយជូរ។ បន្ថែមទៅទៀត «មែក»ទាំងអស់ត្រូវនៅជាប់នឹងលោកយេស៊ូ។ ហេតុអ្វី?
លោកពន្យល់ថា៖ «បើអ្នកណារួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច ហើយខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងអ្នកនោះ អ្នកនោះមានផលផ្លែជាច្រើន ពីព្រោះបើមិននៅជាប់នឹងខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចធ្វើអ្វីសោះឡើយ»។ អ្នកកាន់តាមស្មោះត្រង់របស់លោកយេស៊ូដែលជា«មែក»ទាំងនេះ អាចបង្កើតផលផ្លែជាច្រើន ដោយធ្វើតាមគុណសម្បត្ដិរបស់លោកយេស៊ូ ហើយប្រាប់អ្នកឯទៀតយ៉ាងខ្នះខ្នែងអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ថែមទាំងជួយមនុស្សជាច្រើនថែមទៀតឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោក។ ផ្ទុយទៅវិញ ចុះយ៉ាងណាប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់មិននៅជាប់នឹងលោកយេស៊ូហើយមិនបង្កើតផលផ្លែវិញនោះ? លោកយេស៊ូពន្យល់ថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកណាមិនរួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច អ្នកនោះជាមែកដែលនឹងត្រូវបោះចោល»។ ប៉ុន្តែ លោកក៏មានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នារួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច ហើយពាក្យរបស់ខ្ញុំក៏នៅជាប់ក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នាជានិច្ចដែរ នោះបើអ្នករាល់គ្នាសុំអ្វីក៏ដោយ ការនោះនឹងកើតឡើងចំពោះអ្នករាល់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៥:៥-៧
ឥឡូវនេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ម្ដងទៀតអំពីអ្វីដែលលោកធ្លាប់បានលើកឡើងពីរដងហើយ ពោលគឺការប្រព្រឹត្តតាមបញ្ញត្ដិរបស់លោក។ (យ៉ូហាន ១៤:១៥, ២១) លោករៀបរាប់អំពីរបៀបដ៏សំខាន់មួយដែលពួកអ្នកកាន់តាមអាចបង្ហាញថាពួកគាត់កំពុងប្រព្រឹត្តតាមបញ្ញត្ដិរបស់លោក ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តតាមបង្គាប់របស់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នានឹងរក្សាខ្លួនជាអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ដូចខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តតាមបង្គាប់របស់បិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌ ហើយក៏រក្សាខ្លួនជាអ្នកដែលលោកស្រឡាញ់ដែរ»។ ប៉ុន្តែ គ្រាន់តែស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ានិងបុត្ររបស់លោកប៉ុណ្ណោះ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «នេះជាបង្គាប់របស់ខ្ញុំ ពោលគឺ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ គ្មានអ្នកណាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនជាងអ្នកដែលលះបង់ជីវិតដើម្បីមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្លួនឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាជាមិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាធ្វើតាមបង្គាប់របស់ខ្ញុំ»។—យ៉ូហាន ១៥:១០-១៤
នៅប៉ុន្មានម៉ោងទៀត លោកយេស៊ូនឹងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដោយផ្ដល់ជីវិតរបស់លោកដល់មនុស្សទាំងអស់ដែលបង្ហាញជំនឿលើលោក។ គំរូរបស់លោកគួរជំរុញចិត្តពួកអ្នកកាន់តាមឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះថ្មីៗនេះ លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នា»។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៥) ដូច្នេះ សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសម្គាល់ដែលបញ្ជាក់ថាពួកគាត់ជាអ្នកកាន់តាមពិតរបស់លោកយេស៊ូ។
ពួកសាវ័កគួរកត់សម្គាល់ថា លោកយេស៊ូហៅពួកគាត់ថា«មិត្តសម្លាញ់»។ លោកប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលលោកហៅពួកគាត់ថាមិត្តសម្លាញ់ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំហៅអ្នករាល់គ្នាថាមិត្តសម្លាញ់ ពីព្រោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានឮពីបិតារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នា»។ គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់ដែលពួកគាត់អាចធ្វើជាមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់លោកយេស៊ូ ព្រមទាំងស្គាល់អ្វីដែលបិតាបានប្រាប់លោក។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីអាចមានចំណងមិត្តភាពនេះ ពួកគាត់ត្រូវតែ«មានផលផ្លែតទៅទៀត»។ បើពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះមែន លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតាដែលនៅស្ថានសួគ៌[នឹង]ផ្ដល់អ្វីក៏ដោយដែលអ្នករាល់គ្នាសុំដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ»។—យ៉ូហាន ១៥:១៥, ១៦
បើពួកអ្នកកាន់តាមដែលជា«មែក»មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក សេចក្ដីស្រឡាញ់នោះនឹងជួយពួកគាត់ឲ្យស៊ូទ្រាំនៅពេលដែលមានទុក្ខលំបាក។ លោកយេស៊ូបានព្រមានពួកគាត់ថាពិភពលោកនឹងស្អប់ពួកគាត់ ប៉ុន្តែលោកលើកទឹកចិត្តពួកគាត់ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើពិភពលោកនេះស្អប់អ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នាដឹងថាគេបានស្អប់ខ្ញុំ មុនគេស្អប់អ្នករាល់គ្នា។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នារួមចំណែកក្នុងពិភពលោក នោះពិភពលោកនឹងស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នានៅខាងគេ។ តែឥឡូវ អ្នករាល់គ្នាមិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោកឡើយ . . . ហេតុនេះហើយបានជាពិភពលោកស្អប់អ្នករាល់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៥:១៨, ១៩
លោកយេស៊ូពន្យល់ថែមទៀតអំពីមូលហេតុដែលពិភពលោកនឹងស្អប់ពួកអ្នកកាន់តាម ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកគេនឹងធ្វើការទាំងអស់នេះទាស់នឹងអ្នករាល់គ្នា ដោយសារឈ្មោះខ្ញុំ ពីព្រោះពួកគេមិនស្គាល់លោកដែលបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមកទេ»។ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើនរបស់លោកហាក់ដូចជាកំពុងផ្ដន្ទាទោសអស់អ្នកដែលស្អប់លោក។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ប្រសិនបើក្នុងចំណោមពួកគេ ខ្ញុំមិនបានធ្វើការដែលគ្មានអ្នកណាផ្សេងបានធ្វើ នោះពួកគេគ្មានភាពខុសឆ្គងទេ។ ប៉ុន្តែឥឡូវ ពួកគេបានឃើញ ក៏បានស្អប់ខ្ញុំព្រមទាំងបិតារបស់ខ្ញុំ»។ តាមពិត ដោយសារពួកគេបានស្អប់លោក ពួកគេកំពុងធ្វើឲ្យទំនាយបានសម្រេច។—យ៉ូហាន ១៥:២១, ២៤, ២៥; ទំនុកតម្កើង ៣៥:១៩; ៦៩:៤
លោកយេស៊ូសន្យាម្ដងទៀតថា លោកនឹងចាត់អ្នកជួយ ពោលគឺសកម្មពលបរិសុទ្ធដ៏ខ្លាំងក្លា។ ពួកអ្នកកាន់តាមលោកទាំងអស់អាចទទួលសកម្មពលនេះ ហើយសកម្មពលនេះនឹងជួយពួកគាត់ឲ្យបង្កើតផល ពោលគឺ«ធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់»។—យ៉ូហាន ១៥:២៧
-
-
«ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង! ខ្ញុំបានឈ្នះពិភពលោកហើយ»លោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២១
«ចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង! ខ្ញុំបានឈ្នះពិភពលោកហើយ»
បន្ដិចទៀតពួកសាវ័កនឹងលែងឃើញលោកយេស៊ូទៀត
ទុក្ខព្រួយរបស់ពួកសាវ័កនឹងប្រែទៅជាអំណរវិញ
លោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័កហៀបនឹងចាកចេញពីបន្ទប់ធំខាងលើ ជាកន្លែងដែលពួកគាត់ពិសាអាហារបុណ្យរំលង។ លោកយេស៊ូបានព្រមានហើយផ្ដល់ការដាស់តឿនយ៉ាងច្រើនដល់ពួកសាវ័ក ដោយមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវអ្វីៗទាំងនេះ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាជំពប់ដួល»។ ហេតុអ្វីគឺជាការសមត្រឹមត្រូវដែលលោកយេស៊ូព្រមានពួកគាត់ដូច្នេះ? លោកប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «គេនឹងបណ្ដេញចោលអ្នករាល់គ្នាពីសាលាប្រជុំ ក៏នឹងមានគ្រាមកដល់ ដែលអស់អ្នកដែលសម្លាប់អ្នករាល់គ្នានឹងនឹកស្មានថាពួកគេធ្វើដូច្នោះជាកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋជូនព្រះ»។—យ៉ូហាន ១៦:១, ២
ប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូប្រហែលជាធ្វើឲ្យពួកសាវ័កពិបាកចិត្ត។ នៅលើកមុន ទោះជាលោកធ្លាប់ប្រាប់ពួកគាត់ថាពិភពលោកនឹងស្អប់ពួកគាត់ក្ដី តែលោកមិនបានប្រាប់ពួកគាត់ត្រង់ៗថាពួកគាត់នឹងត្រូវគេសម្លាប់នោះឡើយ។ ហេតុអ្វី? លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំមិនបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីការទាំងនេះនៅដើមដំបូងទេ ពីព្រោះខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។ (យ៉ូហាន ១៦:៤) ប៉ុន្តែ ឥឡូវលោកកំពុងព្រមានពួកអ្នកកាន់តាម មុនលោកចាកចេញពីពួកគាត់។ ការព្រមាននេះប្រហែលជាជួយពួកគាត់កុំឲ្យជំពប់ដួលនៅពេលក្រោយមក។
លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «ខ្ញុំនឹងទៅឯលោកដែលបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គ្មានអ្នកណាម្នាក់សួរខ្ញុំទេថា៖ ‹តើលោកនឹងទៅឯណា?›»។ បន្ដិចមុននេះ ពួកអ្នកកាន់តាមចង់ដឹងថាលោកនឹងទៅឯណា។ (យ៉ូហាន ១៣:៣៦; ១៤:៥; ១៦:៥) ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ពួកគាត់ភ័យខ្លាច ហើយមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំងដោយសារលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍អំពីការបៀតបៀន។ ដូច្នេះ ពួកគាត់មិនបានសួរលោកថែមទៀតអំពីសិរីរុងរឿងដែលលោកនឹងទទួល ឬក៏អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះពួកអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ពិតនោះទេ។ ពេលឃើញដូច្នោះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាមានចិត្តពោរពេញទៅដោយក្ដីទុក្ខព្រួយ ដោយសារខ្ញុំបានប្រាប់អ្វីៗទាំងនេះដល់អ្នករាល់គ្នា»។—យ៉ូហាន ១៦:៦
រួចមក លោកយេស៊ូពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំនឹងចេញទៅដើម្បីប្រយោជន៍អ្នករាល់គ្នា ព្រោះប្រសិនបើខ្ញុំមិនចេញទៅទេ នោះអ្នកជួយនឹងមិនមកឯអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំទៅ នោះខ្ញុំនឹងចាត់គាត់ឲ្យមកឯអ្នករាល់គ្នា»។ (យ៉ូហាន ១៦:៧) លុះត្រាតែលោកយេស៊ូទទួលមរណភាព ហើយឡើងទៅស្ថានសួគ៌ទើបលោកអាចចាត់អ្នកជួយដែលជាសកម្មពលបរិសុទ្ធដល់ពួកអ្នកកាន់តាមលោកគ្រប់ទីកន្លែងនៅផែនដី។
សកម្មពលបរិសុទ្ធ«នឹងផ្ដល់ភ័ស្តុតាងដែលនាំឲ្យជឿជាក់ដល់ពិភពលោក ស្តីអំពីភាពខុសឆ្គង ស្តីអំពីសេចក្ដីសុចរិត និងស្តីអំពីការវិនិច្ឆ័យ»។ (យ៉ូហាន ១៦:៨) ពិតណាស់ សកម្មពលបរិសុទ្ធនឹងបើកបង្ហាញឲ្យឃើញថាមនុស្សជាទូទៅក្នុងពិភពលោកនេះមិនបានបង្ហាញជំនឿលើបុត្ររបស់ព្រះទេ។ ការដែលលោកយេស៊ូឡើងទៅស្ថានសួគ៌នឹងផ្ដល់ភ័ស្តុតាងយ៉ាងច្បាស់អំពីសេចក្ដីសុចរិតរបស់លោក ហើយនឹងបញ្ជាក់អំពីមូលហេតុដែលសាថានជា«អ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ»សមនឹងទទួលការវិនិច្ឆ័យយ៉ាងខ្លាំង។—យ៉ូហាន ១៦:១១
លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «ខ្ញុំនៅមានរឿងជាច្រើនដែលចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នា តែឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាមិនអាចយល់បានឡើយ»។ នៅពេលដែលលោកយេស៊ូចាក់សកម្មពលបរិសុទ្ធលើពួកអ្នកកាន់តាម នោះសកម្មពលនឹងដឹកនាំពួកគាត់ឲ្យយល់«សេចក្ដីពិតយ៉ាងពេញលេញ»។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកអ្នកកាន់តាមនឹងអាចរស់នៅស្របតាមសេចក្ដីពិតនោះ។—យ៉ូហាន ១៦:១២, ១៣
បន្ថែមទៅទៀត ពួកសាវ័កភ្ញាក់ផ្អើលពេលឮប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូថា៖ «បន្ដិចទៀត អ្នករាល់គ្នានឹងលែងឃើញខ្ញុំហើយ រួចបន្ដិចទៀតអ្នករាល់គ្នាក៏នឹងឃើញខ្ញុំ»។ ពួកគាត់សួរគ្នាអំពីអត្ថន័យនៃប្រសាសន៍របស់លោក តែលោកយេស៊ូជ្រាបថាពួកគាត់ចង់សួរអំពីរឿងនេះ ដូច្នេះលោកពន្យល់ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា អ្នករាល់គ្នានឹងទ្រហោយំ ប៉ុន្តែពិភពលោកនេះនឹងត្រេកអរ អ្នករាល់គ្នានឹងកើតទុក្ខ ប៉ុន្តែទុក្ខព្រួយរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងប្រែទៅជាអំណរវិញ»។ (យ៉ូហាន ១៦:១៦, ២០) ពេលលោកយេស៊ូនឹងត្រូវគេសម្លាប់នៅរសៀលថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមានអំណរ តែពួកអ្នកកាន់តាមលោកមានទុក្ខព្រួយវិញ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ទុក្ខព្រួយរបស់ពួកគាត់នឹងប្រែទៅជាអំណរ ពេលលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ! បន្ថែមទៅទៀត ពួកគាត់បន្តមានអំណរ ពេលលោកចាក់សកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះមកលើពួកគាត់។
លោកយេស៊ូប្រៀបធៀបស្ថានភាពរបស់ពួកសាវ័កទៅនឹងសេចក្ដីវេទនារបស់ស្ត្រីដែលកំពុងសម្រាលកូន ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពេលដែលស្ត្រីកំពុងសម្រាលកូន នាងមានទុក្ខ ពីព្រោះវេលារបស់នាងបានមកដល់ហើយ។ ប៉ុន្តែពេលដែលបានសម្រាលកូនខ្ចីនោះរួចហើយ នាងមិននឹកឃើញពីសេចក្ដីវេទនានោះតទៅទៀតទេ ពីព្រោះនាងមានអំណរដោយសារមានមនុស្សម្នាក់កើតមកក្នុងពិភពលោក»។ លោកយេស៊ូលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័កដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាក៏មានទុក្ខព្រួយដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងឃើញអ្នករាល់គ្នាម្ដងទៀត ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងមានចិត្តអរសប្បាយ ហើយគ្មានអ្នកណានឹងយកអំណរនេះចេញពីអ្នករាល់គ្នាទេ»។—យ៉ូហាន ១៦:២១, ២២
មកទល់ពេលនេះ ពួកសាវ័កមិនបានសុំអ្វីមួយសោះដោយនូវឈ្មោះរបស់លោកយេស៊ូ។ ឥឡូវលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងសុំដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ»។ ហេតុអ្វីពួកគាត់ត្រូវសុំដោយនូវឈ្មោះរបស់លោកយេស៊ូ? តើនេះដោយសារបិតាមិនចង់ឆ្លើយតបសំណូមពររបស់ពួកគាត់ផ្ទាល់ឬ? លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «បិតានៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ . . . [ដែល]ជាតំណាងរបស់បិតានៅស្ថានសួគ៌»។—យ៉ូហាន ១៦:២៦, ២៧
ប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូប្រាកដជាលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័ក ហើយប្រហែលជាពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់ពួកគាត់ឲ្យនិយាយថា៖ «ហេតុនេះហើយបានជាយើងជឿថាលោកបានមកពីព្រះ»។ មិនយូរក្រោយមក ការជឿជាក់ដ៏មោះមុតរបស់ពួកគាត់នឹងត្រូវល្បងល។ តាមពិត លោកយេស៊ូរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងក្រោយមកថា៖ «មើល! នឹងមានគ្រាមកដល់ តាមពិតគ្រានោះបានមកដល់ហើយ ពេលដែលអ្នករាល់គ្នានឹងខ្ចាត់ខ្ចាយទៅផ្ទះរៀងខ្លួន ហើយនឹងទុកខ្ញុំឲ្យនៅម្នាក់ឯង»។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់ពួកគាត់ថា៖ «ខ្ញុំបានប្រាប់អ្វីៗទាំងនេះដល់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីសុខសាន្តដោយសារខ្ញុំ។ ក្នុងពិភពលោក អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីវេទនា ប៉ុន្តែចូរមានចិត្តក្លាហានឡើង! ខ្ញុំបានឈ្នះពិភពលោកហើយ»។ (យ៉ូហាន ១៦:៣០-៣៣) ពិតណាស់ លោកយេស៊ូនឹងមិនបោះបង់ចោលពួកគាត់ឡើយ។ លោកមានទំនុកចិត្តថាពួកអ្នកកាន់តាមលោកក៏អាចឈ្នះពិភពលោកនេះដែរ។ ពួកគាត់ធ្វើដូច្នេះដោយបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ក្នុងការធ្វើតាមគោលបំណងរបស់ព្រះ ទោះបីជាសាថាននិងពិភពលោករបស់វាព្យាយាមបំបាក់ចិត្តស្មោះគ្រប់លក្ខណៈរបស់ពួកគាត់ក៏ដោយ។
-
-
សេចក្ដីអធិដ្ឋានបញ្ចប់របស់លោកយេស៊ូនៅបន្ទប់ខាងលើលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២២
សេចក្ដីអធិដ្ឋានបញ្ចប់របស់លោកយេស៊ូនៅបន្ទប់ខាងលើ
លទ្ធផលនៃការស្គាល់ព្រះនិងបុត្ររបស់លោក
ព្រះយេហូវ៉ា លោកយេស៊ូ និងពួកអ្នកកាន់តាមរួមគ្នាតែមួយ
លោកយេស៊ូបានជួយពួកសាវ័កឲ្យត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការចាកចេញរបស់លោកក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ពីព្រោះលោកស្រឡាញ់ពួកគាត់យ៉ាងខ្លាំង។ ឥឡូវនេះ លោកងើបភ្នែកមើលទៅស្ថានសួគ៌ ហើយអធិដ្ឋានទៅបិតាលោកថា៖ «សូមតម្កើងបុត្រលោក ដើម្បីឲ្យបុត្រលោកអាចតម្កើងលោកដែរ ដោយសារលោកបានប្រគល់ឲ្យបុត្រលោកមានអំណាចលើមនុស្សទាំងអស់ ដើម្បីបុត្រលោកអាចឲ្យជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ដល់អស់អ្នកដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យបុត្រលោក»។—យ៉ូហាន ១៧:១, ២
លោកយេស៊ូជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ថា ការលើកតម្កើងព្រះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ ម្យ៉ាងទៀត សេចក្ដីសង្ឃឹមអំពីជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍គឺពិតជាគួរឲ្យសម្រាលទុក្ខមែន! ដោយសារលោកយេស៊ូបានទទួល«អំណាចលើមនុស្សទាំងអស់» ហេតុនេះ លោកអាចផ្ដល់ឱកាសឲ្យមនុស្សជាតិទាំងអស់ទទួលប្រយោជន៍ពីថ្លៃលោះរបស់លោក។ ក៏ប៉ុន្តែ មានតែមនុស្សមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលនឹងទទួលប្រយោជន៍។ ហេតុអ្វីដូច្នេះ? ពីព្រោះលោកយេស៊ូនឹងផ្ដល់ប្រយោជន៍ពីថ្លៃលោះរបស់លោកសម្រាប់តែអស់អ្នកដែលធ្វើតាមប្រសាសន៍របស់លោកដែលថា៖ «ដើម្បីបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ពួកគាត់ត្រូវស្គាល់លោកដែលជាព្រះពិតតែមួយឲ្យបានច្បាស់ ព្រមទាំងយេស៊ូគ្រិស្ត ដែលលោកបានចាត់ឲ្យមក»។—យ៉ូហាន ១៧:៣
បុគ្គលម្នាក់ត្រូវស្គាល់បិតានិងបុត្ររបស់លោកយ៉ាងច្បាស់ ហើយត្រូវមានចំណងមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងលោកទាំងពីរ។ គាត់ត្រូវមានទស្សនៈដូចបិតានិងបុត្ររបស់លោកផងដែរ។ បន្ថែមទៅទៀត គាត់ត្រូវព្យាយាមយកតម្រាប់គុណសម្បត្ដិដែលប្រៀបផ្ទឹមពុំបានរបស់លោកទាំងពីរស្តីអំពីរបៀបដែលលោកប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកឯទៀត។ បុគ្គលនោះក៏ត្រូវទទួលស្គាល់ដែរថា ការសរសើរតម្កើងព្រះគឺសំខាន់ជាងការដែលមនុស្សទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។
ស្តីអំពីការសរសើរតម្កើងព្រះ លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានថា៖ «ខ្ញុំបានតម្កើងលោកនៅផែនដី ដោយបានបង្ហើយកិច្ចការដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំធ្វើ។ ដូច្នេះ បិតាអើយ ឥឡូវនេះសូមតម្កើងខ្ញុំ ពោលគឺឲ្យខ្ញុំនៅក្បែរលោកដោយមានសិរីរុងរឿងដែលខ្ញុំធ្លាប់មាននៅក្បែរលោក កាលមិនទាន់មានពិភពលោកនៅឡើយ»។ (យ៉ូហាន ១៧:៤, ៥) លោកយេស៊ូសុំបិតាផ្ដល់ឲ្យលោកនូវសិរីរុងរឿងនៅឯស្ថានសួគ៌ដែលលោកធ្លាប់មាន ដោយប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកយេស៊ូមិនបានភ្លេចអំពីអ្វីដែលលោកបានសម្រេចក្នុងកិច្ចបម្រើរបស់លោកឡើយ។ លោកអធិដ្ឋានថា៖ «ខ្ញុំបានសម្ដែងនាមរបស់លោកឲ្យពួកបុរសដែលលោកបានយកចេញពីពិភពលោករួចប្រគល់ឲ្យខ្ញុំ។ ពួកគាត់ជារបស់លោក ហើយលោកបានប្រគល់ពួកគាត់ឲ្យខ្ញុំ។ ពួកគាត់បានប្រព្រឹត្តតាមបណ្ដាំរបស់លោក»។ (យ៉ូហាន ១៧:៦) លោកយេស៊ូមិនគ្រាន់តែប្រកាសអំពីនាមព្រះយេហូវ៉ាក្នុងកិច្ចបម្រើរបស់លោកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែលោកក៏បានជួយពួកសាវ័ករបស់លោកឲ្យស្គាល់អំពីអ្វីដែលនាមព្រះតំណាងផងដែរ ពោលគឺគុណសម្បត្ដិដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះនិងរបៀបដែលលោកប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សជាតិ។
ពួកសាវ័កបានស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ា តួនាទីរបស់លោកយេស៊ូ និងអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានបង្រៀន។ លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានដោយចិត្តរាបទាបថា៖ «គ្រប់ទាំងប្រសាសន៍ដែលលោកបានឲ្យខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានឲ្យពួកគាត់ ហើយពួកគាត់បានទទួលប្រសាសន៍ទាំងនោះ ក៏ដឹងប្រាកដថាខ្ញុំបានមកជាតំណាងរបស់លោក ហើយពួកគាត់ជឿថាលោកបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក»។—យ៉ូហាន ១៧:៨
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូទទួលស្គាល់អំពីភាពខុសគ្នារវាងពួកអ្នកកាន់តាមលោកនិងមនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះ ដោយអធិដ្ឋានថា៖ «ខ្ញុំមិនធ្វើសំណូមពរអំពីពិភពលោកទេ ប៉ុន្តែអំពីអស់អ្នកដែលលោកបានឲ្យខ្ញុំ ពីព្រោះពួកគាត់ជារបស់លោក . . . បិតាបរិសុទ្ធអើយ សូមការពារពួកគាត់ ដើម្បីនាមរបស់លោកដែលលោកបានឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យពួកគាត់រួមគ្នាតែមួយដូចយើងរួមគ្នាតែមួយដែរ។ . . . ខ្ញុំក៏បានរក្សាទុកពួកគាត់ ហើយគ្មានពួកគាត់ណាម្នាក់បានបាត់បង់ឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញ»។ អ្នកដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញគឺយូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតដែលបានចេញទៅដើម្បីរកឱកាសក្បត់លោកយេស៊ូ។—យ៉ូហាន ១៧:៩-១២
លោកយេស៊ូបន្តអធិដ្ឋានថា៖ «ពិភពលោកបានស្អប់ពួកគាត់ . . . ខ្ញុំមិនសុំលោកយកពួកគាត់ចេញពីពិភពលោកទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំសុំលោកការពារពួកគាត់ ឲ្យរួចពីមេកំណាច។ ពួកគាត់មិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោកទេ ដូចខ្ញុំក៏មិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោកដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៤-១៦) ពួកសាវ័កនិងអ្នកកាន់តាមឯទៀតនៅក្នុងពិភពលោក ពោលគឺសង្គមមនុស្សដែលបានត្រូវគ្រប់គ្រងដោយសាថាន ប៉ុន្តែពួកគាត់ត្រូវតែញែកខ្លួនចេញពីពិភពលោកនេះនិងភាពអាក្រក់របស់វា។ តើពួកគាត់អាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
ពួកគាត់ត្រូវរក្សាខ្លួនឲ្យស្អាតបរិសុទ្ធដើម្បីបម្រើព្រះ ដោយធ្វើតាមសេចក្ដីពិតដែលមានក្នុងបទគម្ពីរភាសាហេប្រឺ និងសេចក្ដីពិតដែលលោកយេស៊ូបានបង្រៀនពួកគាត់ដោយផ្ទាល់។ រួចមក លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានថា៖ «សូមញែកពួកគាត់ចេញជាបរិសុទ្ធ ដោយសារសេចក្ដីពិត។ ឯបណ្ដាំរបស់លោកជាសេចក្ដីពិត»។ (យ៉ូហាន ១៧:១៧) នៅពេលក្រោយមក ពួកសាវ័កមួយចំនួននឹងត្រូវដឹកនាំឲ្យសរសេរសៀវភៅខ្លះដែលនឹងទៅជាផ្នែកមួយនៃ«សេចក្ដីពិត» ហើយសេចក្ដីពិតនោះអាចជួយមនុស្សឲ្យមានភាពស្អាតបរិសុទ្ធ។
នៅពេលក្រោយមក មនុស្សឯទៀតក៏នឹងទទួលយក«សេចក្ដីពិត»ផងដែរ។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានថា៖ «ខ្ញុំមិនធ្វើសំណូមពរអំពីពួកគាត់[ពួកសាវ័កទាំង១១នាក់]ប៉ុណ្ណោះ តែក៏ធ្វើសំណូមអំពីអស់អ្នកណាដែលជឿលើខ្ញុំ ដោយសារពាក្យរបស់ពួកគាត់ផងដែរ»។ តើលោកយេស៊ូធ្វើសំណូមពរអ្វីសម្រាប់ពួកគាត់ទាំងអស់គ្នា? លោកអធិដ្ឋានថា៖ «ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះរួមគ្នាតែមួយ ដូចលោកដែលជាបិតា រួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងលោក ដើម្បីពួកគេក៏អាចរួបរួមជាមួយនឹងយើងដែរ»។ (យ៉ូហាន ១៧:២០, ២១) លោកយេស៊ូនិងបិតារបស់លោកមិនមែនរួមគ្នាជាបុគ្គលតែមួយក្នុងន័យត្រង់ទេ។ លោកទាំងពីររួមគ្នាតែមួយក្នុងន័យថា លោកមានទស្សនៈស្របគ្នាក្នុងការទាំងអស់។ លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានសុំឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមលោករួមគ្នាតែមួយដូចនេះដែរ។
បន្ដិចមុននេះ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ពេត្រុសនិងសាវ័កឯទៀតថា លោកនឹងទៅដើម្បីរៀបចំកន្លែងមួយសម្រាប់ពួកគាត់ ពោលគឺកន្លែងដែលនៅឯស្ថានសួគ៌។ (យ៉ូហាន ១៤:២, ៣) ឥឡូវនេះ លោកយេស៊ូអធិដ្ឋានអំពីរឿងនេះថា៖ «បិតាអើយ ខ្ញុំធ្វើសំណូមអំពីពួកអ្នកដែលលោកបានប្រគល់ឲ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រាថ្នាឲ្យពួកគាត់នៅកន្លែងដែលខ្ញុំនៅ ដើម្បីឃើញសិរីរុងរឿងរបស់ខ្ញុំដែលលោកបានឲ្យខ្ញុំ ពីព្រោះលោកបានស្រឡាញ់ខ្ញុំមុនកំណើតពិភពលោក»។ (យ៉ូហាន ១៧:២៤) ដោយមានប្រសាសន៍ដូច្នេះ លោកយេស៊ូបញ្ជាក់ថា អស់រយៈពេលជាយូរ គឺតាំងពីមុនពេលដែលអាដាមនិងអេវ៉ាមានកូនទៅទៀត ព្រះបានស្រឡាញ់បុត្រតែមួយរបស់លោក។ ក្រោយមកបុត្រនោះបានក្លាយទៅជាយេស៊ូគ្រិស្ត។
លោកយេស៊ូបញ្ចប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់លោកដោយលើកបញ្ជាក់ម្ដងទៀតអំពីនាមនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បិតាលោកចំពោះពួកសាវ័កនិងអស់អ្នកដែលនឹងទទួលយក«សេចក្ដីពិត»។ លោកអធិដ្ឋានថា៖ «ខ្ញុំបានសម្ដែងឲ្យពួកគាត់ស្គាល់នាមរបស់លោក ក៏នឹងសម្ដែងឲ្យស្គាល់តទៅទៀត ដើម្បីឲ្យពួកគាត់បង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូចសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលលោកមានចំពោះខ្ញុំ ហើយដើម្បីឲ្យខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងពួកគាត់»។—យ៉ូហាន ១៧:២៦
-
-
លោកអធិដ្ឋានពេលដែលកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២៣
លោកអធិដ្ឋានពេលដែលកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង
ម៉ាថាយ ២៦:៣០, ៣៦-៤៦ ម៉ាកុស ១៤:២៦, ៣២-៤២ លូកា ២២:៣៩-៤៦ យ៉ូហាន ១៨:១
លោកយេស៊ូនៅក្នុងសួនហ្គេតសេម៉ានី
ញើសរបស់លោកបានប្រែដូចជាតំណក់ឈាម
លោកយេស៊ូបញ្ចប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានជាមួយនឹងពួកសាវ័កដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោក។ បន្ទាប់មក «ក្រោយពីបានច្រៀងសរសើរព្រះហើយ លោកនិងពួកគាត់បានចេញទៅភ្នំដើមអូលីវ»។ (ម៉ាកុស ១៤:២៦) ពួកគាត់ធ្វើដំណើរទៅទិសខាងកើតឆ្ពោះទៅសួនមួយដែលគេហៅថាហ្គេតសេម៉ានី។ នេះគឺជាកន្លែងដែលលោកយេស៊ូទៅជាញឹកញយ។
ពេលពួកគាត់ទៅដល់សួនដ៏ស្អាតនេះដែលមានដើមអូលីវជាច្រើន នោះលោកយេស៊ូឲ្យពួកសាវ័ក៨នាក់ចាំនៅខាងក្រៅសួន។ ពួកគាត់ប្រហែលជាចាំនៅច្រកចូលមុខសួន ពីព្រោះលោកប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «អ្នករាល់គ្នាអង្គុយនៅទីនេះសិន ពេលខ្ញុំទៅអធិដ្ឋាននៅទីនោះ»។ រួចលោកនាំពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហានចូលទៅក្នុងសួន។ បន្ទាប់មក លោកក៏តាំងកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ហើយប្រាប់ពួកគាត់បីនាក់ថា៖ «ខ្ញុំកំពុងកើតទុក្ខស្ទើរនឹងស្លាប់។ សូមនៅទីនេះ ហើយចាំយាមជាមួយនឹងខ្ញុំ»។—ម៉ាថាយ ២៦:៣៦-៣៨
លោកយេស៊ូដើរចេញឆ្ងាយពីពួកគាត់បន្ដិច ហើយលោក«ក្រាបខ្លួនដល់ដី រួចចាប់ផ្ដើមអធិដ្ឋាន»។ ក្នុងវេលាដ៏សំខាន់នេះ តើលោកនឹងអធិដ្ឋានទៅព្រះអំពីអ្វី? លោកអធិដ្ឋានថា៖ «បិតាអើយ! លោកអាចសម្រេចគ្រប់ការទាំងអស់បាន។ សូមដកពែងនេះចេញពីខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែសូមឲ្យបំណងរបស់លោកបានសម្រេច មិនមែនបំណងរបស់ខ្ញុំទេ»។ (ម៉ាកុស ១៤:៣៥, ៣៦) តើលោកចង់មានន័យអ្វី? តើលោកកំពុងរាថយពីការបំពេញតួនាទីជាអ្នកបង់ថ្លៃលោះឬទេ? មិនមែនទេ!
ពីមុន ពេលលោកយេស៊ូនៅស្ថានសួគ៌ លោកបានឃើញថាមនុស្សដែលត្រូវជនជាតិរ៉ូមប្រហារជីវិតគឺទទួលសេចក្ដីវេទនាខ្លាំងណាស់។ ឥឡូវនេះលោកជាមនុស្សដែលមានអារម្មណ៍ ហើយអាចមានការឈឺចាប់ ដូច្នេះលោកមិនចង់ជួបប្រទះអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះលោកឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះទៅទៀតគឺលោកកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារលោកដឹងថាការស្លាប់របស់លោកដូចជាឧក្រិដ្ឋជនម្នាក់ដែលអាចនាំឲ្យនាមរបស់បិតាលោកទទួលការអាប់ឱន។ នៅប៉ុន្មានម៉ោងទៀត លោកនឹងត្រូវគេព្យួរនៅបង្គោលហាក់ដូចជាលោកជាអ្នកដែលបានប្រមាថព្រះ។
ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានអធិដ្ឋានយ៉ាងយូរ លោកត្រឡប់ទៅឯសាវ័កបីនាក់នោះវិញ ហើយឃើញពួកគាត់កំពុងដេកលក់។ លោកមានប្រសាសន៍ទៅពេត្រុសថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនអាចចាំយាមជាមួយនឹងខ្ញុំសូម្បីតែមួយម៉ោងទេឬ? ចូរចាំយាមហើយអធិដ្ឋានជានិច្ច ដើម្បីកុំឲ្យចាញ់សេចក្ដីល្បួងឡើយ»។ លោកយេស៊ូជ្រាបថាពួកសាវ័កក៏មានក្ដីទុក្ខព្រួយដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត នោះជាពេលយប់ជ្រៅហើយ។ លោកមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «ចិត្តបានប្រុងប្រៀបជាស្រេចពិតមែន ប៉ុន្តែសាច់ឈាមគឺខ្សោយណាស់»។—ម៉ាថាយ ២៦:៤០, ៤១
បន្ទាប់មក លោកយេស៊ូចេញទៅអធិដ្ឋានជាលើកទី២ ហើយសុំព្រះឲ្យដក«ពែងនេះ»ចេញពីលោក។ នៅពេលដែលលោកត្រឡប់មកវិញ នោះលោកឃើញពួកសាវ័កបីនាក់កំពុងដេកលក់ម្ដងទៀត។ នៅពេលនោះពួកគាត់គួរតែអធិដ្ឋានដើម្បីកុំឲ្យចាញ់សេចក្ដីល្បួង។ ហេតុនេះ កាលដែលលោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ នោះពួកគាត់«មិនដឹងឆ្លើយយ៉ាងណាទេ»។ (ម៉ាកុស ១៤:៤០) រួចមក លោកយេស៊ូចេញទៅលុតជង្គង់អធិដ្ឋានជាលើកទី៣។
លោកយេស៊ូថប់បារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីការនាំឲ្យនាមរបស់បិតាលោកទទួលការអាប់ឱនដោយសារលោកនឹងស្លាប់ដូចជាអ្នកទោសម្នាក់។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់បុត្រលោក ដូច្នេះនៅពេលមួយព្រះចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យមកដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងចិត្តរបស់បុត្រលោក។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី លោកយេស៊ូមិនបានឈប់អង្វរសុំបិតារបស់លោកទេ តែលោកបន្ត«អធិដ្ឋានដោយចិត្តខ្នះខ្នែងជាងមុនទៅទៀត»។ នៅពេលនេះលោកយេស៊ូកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ លោកជ្រាបថាបើលោកមិនបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់រហូតដល់ទីបញ្ចប់ទេ នោះលោកនិងមនុស្សជាតិដែលបង្ហាញជំនឿ អាចបាត់បង់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ លោកត្រូវរ៉ាប់រងបន្ទុកដ៏ធ្ងន់យ៉ាងណាទៅ! ដូច្នេះ«ញើសរបស់លោកបានប្រែដូចជាតំណក់ឈាមស្រក់ចុះដល់ដី»។—លូកា ២២:៤៤
ប៉ុន្តែ ពេលដែលលោកយេស៊ូត្រឡប់មកឯពួកសាវ័កជាលើកទី៣ លោកឃើញពួកគាត់កំពុងដេកលក់ម្ដងទៀត។ រួចលោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ហេតុអ្វីអ្នករាល់គ្នាកំពុងដេកយកកម្លាំងនៅពេលដ៏សំខាន់នេះ? មើល! ពេលដែលកូនមនុស្សនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងគឺជិតដល់ហើយ។ ចូរក្រោកឡើង យើងនាំគ្នាទៅ។ មើល! អ្នកដែលក្បត់ខ្ញុំបានមកជិតដល់ហើយ»។—ម៉ាថាយ ២៦:៤៥, ៤៦
-
-
គ្រិស្តត្រូវគេក្បត់ហើយចាប់ខ្លួនលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២៤
គ្រិស្តត្រូវគេក្បត់ហើយចាប់ខ្លួន
ម៉ាថាយ ២៦:៤៧-៥៦ ម៉ាកុស ១៤:៤៣-៥២ លូកា ២២:៤៧-៥៣ យ៉ូហាន ១៨:២-១២
យូដាសក្បត់លោកយេស៊ូនៅក្នុងសួន
ពេត្រុសកាប់ដាច់ស្លឹកត្រចៀករបស់បុរសម្នាក់
លោកយេស៊ូបានត្រូវចាប់ខ្លួន
ឥឡូវនេះគឺជាពេលរំលងអធ្រាត្រហើយ។ ពួកសង្ឃបានយល់ព្រមឲ្យប្រាក់ទៅយូដាសចំនួន៣០កាក់ធ្វើពីប្រាក់ ដើម្បីឲ្យគាត់ក្បត់លោកយេស៊ូ។ ដូច្នេះ យូដាសនាំមនុស្សមួយក្រុមយ៉ាងធំដែលរួមមានពួកសង្ឃនាយកនិងពួកផារិស៊ីទៅរកលោកយេស៊ូ។ ក្នុងចំណោមពួកគេក៏មានកងទាហានរ៉ូមដែលប្រដាប់ដោយអាវុធនិងមេបញ្ជាការផងដែរ។
នៅពេលដែលលោកយេស៊ូប្រាប់យូដាសឲ្យចាកចេញពីពិធីពិសាអាហារបុណ្យរំលង នោះគាត់ច្បាស់ជាទៅជួបពួកសង្ឃនាយកភ្លាម។ (យ៉ូហាន ១៣:២៧) នៅពេលនោះ ពួកគេក៏ប្រមូលពួកអាជ្ញាធររបស់ខ្លួន រួមទាំងទាហានមួយក្រុមផងដែរ។ នៅដើមដំបូង យូដាសប្រហែលជាបាននាំពួកគេទៅឯបន្ទប់ដែលលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករបស់លោកធ្វើបុណ្យរំលង។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ មនុស្សមួយក្រុមនេះដែលមានកំហឹងបានឆ្លងជ្រលងគីដ្រុន ហើយធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅសួនហ្គេតសេម៉ានី។ ពួកគេមិនត្រឹមតែមានអាវុធប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏មានកាន់ចង្កៀងនិងចន្លុះដែរ ក្នុងគោលបំណងស្វែងរកលោកយេស៊ូឲ្យទាល់តែឃើញ។
កាលដែលយូដាសនាំពួកគេឡើងលើភ្នំដើមអូលីវ គាត់ប្រាកដក្នុងចិត្តថាគាត់ស្គាល់កន្លែងដែលគាត់អាចរកលោកយេស៊ូឃើញ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះក្នុងអំឡុងសប្ដាហ៍មុន កាលដែលលោកយេស៊ូនិងពួកសាវ័ករបស់លោកធ្វើដំណើរទៅវិញទៅមកពីភូមិបេថានីទៅក្រុងយេរូសាឡិម ពួកគាត់តែងតែបានឈប់សម្រាកនៅសួនហ្គេតសេម៉ានី។ ឥឡូវនេះគឺជាពេលយប់ ហើយស្រមោលដើមអូលីវដែលនៅក្នុងសួននោះប្រហែលជាបានបាំងលោកយេស៊ូផងដែរ។ ដូច្នេះ តើពួកទាហានដែលប្រហែលជាមិនធ្លាប់ឃើញលោកយេស៊ូពីមុនសោះ អាចសម្គាល់លោកតាមរបៀបណា? យូដាសប្រាប់សញ្ញាមួយដល់ពួកគេដើម្បីជួយពួកគេឲ្យសម្គាល់លោកយេស៊ូ។ គាត់និយាយថា៖ «អ្នកណាដែលខ្ញុំថើប គឺអ្នកនោះហើយ។ ត្រូវចាប់គាត់ហើយនាំទៅដោយប្រុងប្រយ័ត្ន»។—ម៉ាកុស ១៤:៤៤
ពេលដែលយូដាសនាំក្រុមមនុស្សចូលក្នុងសួន គាត់ឃើញលោកយេស៊ូនៅជាមួយនឹងពួកសាវ័ក ដូច្នេះគាត់បានដើរតម្រង់ទៅរកលោក។ យូដាសនិយាយថា៖ «ជម្រាបសួររ៉ាប៊ី!»។ បន្ទាប់មក គាត់ថើបលោកដោយថ្នម។ ពេលនោះ លោកយេស៊ូសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកមកទីនេះក្នុងបំណងអ្វី?»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៤៩, ៥០) ក្រោយពីសួរយូដាសរួច លោកយេស៊ូក៏សួរសំណួរមួយទៀតថា៖ «យូដាស តើអ្នកក្បត់កូនមនុស្សដោយថើបលោកឬ?»។ (លូកា ២២:៤៨) ប៉ុន្តែ លោកមិនបានចាំឲ្យយូដាសឆ្លើយតបនឹងលោកឡើយ!
ឥឡូវនេះ លោកយេស៊ូចូលទៅជិតពន្លឺចង្កៀងនិងចន្លុះ ហើយសួរពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាកំពុងរកអ្នកណា?»។ ក្រុមមនុស្សដែលមានកំហឹងនោះបានឆ្លើយថា៖ «យេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត»។ ដូច្នេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ដោយក្លាហានថា៖ «ខ្ញុំនេះហើយជាអ្នកនោះ»។ (យ៉ូហាន ១៨:៤, ៥) ពួកមនុស្សទាំងនោះមិនដឹងថាលោកយេស៊ូនឹងធ្វើអ្វីទេ ហើយពួកគេក៏ដួលដល់ដី។
ជាជាងឆ្លៀតយកឱកាសនោះដើម្បីរត់គេចខ្លួន លោកយេស៊ូសួរពួកគេម្ដងទៀតថា តើពួកគេកំពុងរកអ្នកណា? នៅពេលដែលគេឆ្លើយថា៖ «យេស៊ូពីក្រុងណាសារ៉ែត» នោះលោកមានប្រសាសន៍ទៅពួកគេបន្តទៀតថា៖ «ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាហើយថា ខ្ញុំនេះហើយជាអ្នកនោះ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាកំពុងរកខ្ញុំ ចូរឲ្យអ្នកទាំងនេះទៅចុះ»។ ទោះបីជាស្ថិតក្នុងពេលដ៏សំខាន់នេះក្ដី លោកយេស៊ូនៅតែចាំអំពីអ្វីដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ថ្មីៗនេះថា លោកនឹងមិនបាត់បង់អ្នកណាម្នាក់សោះ។ (យ៉ូហាន ៦:៣៩; ១៧:១២) លោកយេស៊ូបានការពារពួកសាវ័កស្មោះត្រង់របស់លោក ហេតុនេះគ្មានអ្នកណាម្នាក់ត្រូវបាត់បង់នោះឡើយ «លើកលែងតែអ្នកនោះដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញ»ពោលគឺយូដាស។ (យ៉ូហាន ១៨:៧-៩) ដូច្នេះ ឥឡូវនេះលោកសុំពួកគេឲ្យពួកអ្នកកាន់តាមស្មោះត្រង់របស់លោកចេញទៅ។
ពេលដែលពួកទាហានចូលមកជិតលោកយេស៊ូ ពួកសាវ័កយល់អំពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ ពួកគាត់សួរលោកថា៖ «លោកម្ចាស់ តើយើងគួរកាប់នឹងដាវឬ?»។ (លូកា ២២:៤៩) មុនពេលដែលលោកយេស៊ូឆ្លើយតបនឹងពួកគាត់ ពេត្រុសបានហូតដាវមួយក្នុងចំណោមដាវពីរដែលពួកគាត់មាន មកកាប់ដាច់ស្លឹកត្រចៀកខាងស្ដាំរបស់ម៉ាលឃូសដែលជាខ្ញុំបម្រើរបស់សម្ដេចសង្ឃ។
ឃើញដូចនោះ លោកយេស៊ូក៏ពាល់ត្រចៀករបស់ម៉ាលឃូស ហើយធ្វើឲ្យរបួសនោះជាសះស្បើយវិញ។ បន្ទាប់មក លោកបង្រៀនមេរៀនដ៏សំខាន់មួយដោយប្រាប់ពេត្រុសថា៖ «ចូរស៊កដាវរបស់អ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញ ព្រោះអស់អ្នកដែលប្រើដាវក៏នឹងស្លាប់ដោយដាវដែរ»។ លោកយេស៊ូសុខចិត្តឲ្យគេចាប់លោក ពីព្រោះលោកពន្យល់ថា៖ «តើធ្វើដូចម្ដេចឲ្យសម្រេចនូវបទគម្ពីរថា ត្រូវកើតឡើងដូច្នេះ?»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៥២, ៥៤) លោកមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា៖ «តើខ្ញុំមិនគួរផឹកពីពែងដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឲ្យខ្ញុំទេឬ?»។ (យ៉ូហាន ១៨:១១) លោកយេស៊ូយល់ស្របចំពោះគោលបំណងរបស់ព្រះសម្រាប់លោក ទោះបីជាលោកត្រូវស្លាប់ក៏ដោយ។
លោកយេស៊ូសួរក្រុមមនុស្សថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាបានចេញមកចាប់ខ្ញុំ ដោយកាន់ដាវកាន់ដំបង ដូចជាមកចាប់ចោរប្លន់ដូច្នេះ? ខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយបង្រៀននៅក្នុងវិហាររៀងរាល់ថ្ងៃ តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានមកចាប់ខ្ញុំទេ។ ប៉ុន្តែការទាំងនេះបានកើតឡើង ដើម្បីសម្រេចនូវបទគម្ពីររបស់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ»។—ម៉ាថាយ ២៦:៥៥, ៥៦
ពលទាហាន មេបញ្ជាការ ព្រមទាំងពួកអាជ្ញាធររបស់ជនជាតិយូដាបានចាប់ចងលោកយេស៊ូ។ ពេលឃើញដូច្នេះ ពួកសាវ័កបានរត់ចោលលោកទាំងអស់គ្នាទៅ។ ប៉ុន្តែមាន«យុវជនម្នាក់» ដែលប្រហែលជាម៉ាកុសដែលជាអ្នកកាន់តាមលោក បានបន្តនៅក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្ស ហើយទៅតាមលោកយេស៊ូ។ (ម៉ាកុស ១៤:៥១) យុវជនម្នាក់នេះបានត្រូវក្រុមមនុស្សស្គាល់ថាជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ ដូច្នេះពួកគេក៏ខំចាប់គាត់ដែរ ហេតុនេះគាត់បានចោលសំពត់សាច់ល្អរបស់គាត់ ហើយគេចចេញទៅ។
-
-
លោកយេស៊ូបានត្រូវនាំទៅអេណាស រួចទៅកៃផាសលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២៥
លោកយេស៊ូបានត្រូវនាំទៅអេណាស រួចទៅកៃផាស
ម៉ាថាយ ២៦:៥៧-៦៨ ម៉ាកុស ១៤:៥៣-៦៥ លូកា ២២:៥៤, ៦៣-៦៥ យ៉ូហាន ១៨:១៣, ១៤, ១៩-២៤
លោកយេស៊ូបានត្រូវនាំទៅអេណាសដែលធ្លាប់ជាសម្ដេចសង្ឃ
ការវិនិច្ឆ័យខុសច្បាប់ដោយក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់
ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវគេចាប់ចងដូចជាឧក្រិដ្ឋជនម្នាក់ លោកបានត្រូវនាំទៅអេណាសដែលធ្លាប់ជាសម្ដេចសង្ឃ។ នៅពេលមួយ កាលដែលអេណាសបានបម្រើជាសម្ដេចសង្ឃ កុមារយេស៊ូបានធ្វើឲ្យគ្រូនៅឯវិហារកោតស្ងើចក្នុងចិត្ត។ (លូកា ២:៤២, ៤៧) ក្រោយមក កូនប្រុសខ្លះរបស់អេណាសបានបម្រើជាសម្ដេចសង្ឃ ហើយឥឡូវនេះកូនប្រសារបស់គាត់ឈ្មោះកៃផាសកំពុងកាន់តំណែងនេះ។
កាលដែលអេណាសសួរចម្លើយលោកយេស៊ូ នោះកៃផាសមានពេលដើម្បីហៅសមាជិកនៃក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់មកជុំគ្នា។ តុលាការនេះមានសមាជិកចំនួន៧១នាក់ដែលរួមបញ្ចូលសម្ដេចសង្ឃនិងពួកបុរសដែលធ្លាប់កាន់តំណែងនោះ។
រួចមក អេណាសសួរលោកយេស៊ូ«អំពីពួកអ្នកកាន់តាមនិងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោក»។ លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ពិភពលោកជាចំហ។ ខ្ញុំតែងតែបង្រៀនក្នុងសាលាប្រជុំនិងក្នុងវិហារ ជាកន្លែងដែលជនជាតិយូដាទាំងឡាយជួបជុំគ្នា ហើយខ្ញុំមិនដែលនិយាយដោយសម្ងាត់ទេ។ ហេតុអ្វីអ្នកសួរខ្ញុំ? ចូរសួរអ្នកដែលបានឮអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេ»។—យ៉ូហាន ១៨:១៩-២១
លុះមានប្រសាសន៍ចប់ហើយ អាជ្ញាធរម្នាក់ដែលឈរនៅក្បែរនោះ បានទះកំផ្លៀងលោកយេស៊ូ រួចក៏និយាយថា៖ «តើអ្នកឯងហ៊ានតបទៅសង្ឃនាយកដូច្នេះឬ?»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូដឹងថាលោកមិនបានធ្វើអ្វីខុសទេ នោះលោកតបទៅគាត់ថា៖ «ប្រសិនបើខ្ញុំបាននិយាយខុស ចូរបញ្ជាក់ថាខ្ញុំបាននិយាយខុសកន្លែងណា ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំនិយាយត្រូវ ហេតុអ្វីអ្នកវាយខ្ញុំ?»។ (យ៉ូហាន ១៨:២២, ២៣) បន្ទាប់មក អេណាសបានឲ្យគេនាំលោកយេស៊ូទៅកៃផាសដែលជាកូនប្រសារបស់គាត់។
មកដល់ពេលនេះក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ដែលរួមបញ្ចូលសម្ដេចសង្ឃ បុរសចាស់ទុំរបស់បណ្ដាជន និងពួកអ្នកជំនាញខាងច្បាប់ បានមកជុំគ្នានៅផ្ទះរបស់កៃផាស។ ការវិនិច្ឆ័យក្ដីបែបនេះគឺខុសច្បាប់ពីព្រោះនោះជាយប់នៃបុណ្យរំលង។ យ៉ាងណាក្ដី នេះមិនបានបញ្ឈប់ពួកគេពីការធ្វើតាមបំណងអាក្រក់របស់ពួកគេនោះឡើយ។
មុនការវិនិច្ឆ័យក្ដី ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នេះបានសម្រេចទោសលោកយេស៊ូរួចទៅហើយ។ ហេតុអ្វីយើងដឹង? ពីព្រោះក្រោយពីលោកយេស៊ូបានប្រោសឡាសាឲ្យរស់ឡើងវិញ ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នេះបានសម្រេចថាលោកយេស៊ូគួរតែស្លាប់។ (យ៉ូហាន ១១:៤៧-៥៣) ម្យ៉ាងទៀត គ្រាន់តែប៉ុន្មានថ្ងៃមុននេះ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាបានប្រឹក្សាគ្នាដើម្បីចាប់ហើយសម្លាប់លោកយេស៊ូ។ (ម៉ាថាយ ២៦:៣, ៤) ពិតណាស់ សូម្បីតែមុនការវិនិច្ឆ័យក្ដីចាប់ផ្ដើម លោកយេស៊ូប្រៀបដូចជាបានត្រូវគេកាត់ទោសប្រហារជីវិតរួចទៅហើយ!
ពួកសង្ឃនាយកនិងសមាជិកនៃក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់មិនគ្រាន់តែមកប្រជុំគ្នាដោយខុសច្បាប់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេកំពុងស្វែងរកសាក្សីដែលនឹងចោទប្រកាន់លោកយេស៊ូដោយមិនពិត ដើម្បីមានហេតុសម្លាប់លោក។ ពួកគេរកបានសាក្សីជាច្រើន ប៉ុន្តែការចោទប្រកាន់របស់ពួកគេមិនស្របគ្នាទេ ពីព្រោះអ្នកខ្លះនិយាយបែបនេះ ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយបែបនោះ។ នៅទីបំផុត មានសាក្សីក្លែងក្លាយពីរនាក់ចូលមក ហើយនិយាយថា៖ «យើងធ្លាប់ឮគាត់និយាយថា៖ ‹វិហារនេះដែលបានត្រូវសង់ដោយដៃមនុស្ស ខ្ញុំនឹងរុះចោល ហើយបីថ្ងៃក្រោយមកខ្ញុំនឹងសង់មួយទៀតដែលមិនសង់ដោយដៃមនុស្សទេ›»។ (ម៉ាកុស ១៤:៥៨) ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ការចោទប្រកាន់របស់បុរសពីរនាក់នេះក៏មិនដូចគ្នាទាំងស្រុងដែរ។
រួចមក កៃផាសសួរលោកយេស៊ូថា៖ «តើអ្នកមិនព្រមឆ្លើយសោះឬ? តើអ្នកគិតដូចម្ដេចអំពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងចោទប្រកាន់អ្នក?»។ (ម៉ាកុស ១៤:៦០) លោកយេស៊ូមិនឆ្លើយតបនឹងការចោទប្រកាន់មិនពិតរបស់សាក្សីក្លែងក្លាយដែលនិយាយមិនស្របគ្នានោះឡើយ។ ដូច្នេះ កៃផាសដែលជាសម្ដេចសង្ឃក៏ប្រើវិធីមួយទៀត។
កៃផាសដឹងថាជនជាតិយូដាឆាប់ប្រកាន់បើអ្នកណាម្នាក់អះអាងថាខ្លួនជាបុត្ររបស់ព្រះ។ មុននេះ ពេលលោកយេស៊ូបានហៅព្រះថាជាបិតាលោក នោះជនជាតិយូដាចង់សម្លាប់លោកពីព្រោះពួកគេអះអាងថាលោកបាន«តាំងខ្លួនស្មើនឹងព្រះ»។ (យ៉ូហាន ៥:១៧, ១៨; ១០:៣១-៣៩) កៃផាសដឹងអំពីប្រតិកម្មរបស់ជនជាតិយូដា ដូច្នេះឥឡូវនេះគាត់និយាយដោយមានកលល្បិចទៅកាន់លោកយេស៊ូថា៖ «ដោយយកព្រះដែលមានជីវិតជាសាក្សី ចូរស្បថថាអ្នកនឹងនិយាយការពិត ហើយប្រាប់យើងថា តើអ្នកជាគ្រិស្ត ជាបុត្ររបស់ព្រះឬមិនមែន!»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៦៣) ពេលមុន លោកយេស៊ូធ្លាប់ទទួលស្គាល់ថាលោកជាបុត្ររបស់ព្រះ។ (យ៉ូហាន ៣:១៨; ៥:២៥; ១១:៤) ប៉ុន្តែ បើលោកមិនធ្វើដូច្នេះនៅឥឡូវនេះទេ នោះហាក់ដូចជាលោកកំពុងបដិសេធថាលោកមិនមែនជាបុត្ររបស់ព្រះនិងជាគ្រិស្ត។ ហេតុនេះ លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំជាអ្នកនោះ ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងឃើញកូនមនុស្សអង្គុយនៅខាងស្ដាំនៃឫទ្ធានុភាព ព្រមទាំងមកជាមួយនឹងពពកនៅលើមេឃ»។—ម៉ាកុស ១៤:៦២
ពេលឮប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូ នោះកៃផាសហែកសម្លៀកបំពាក់ក្រៅរបស់គាត់ហាក់ដូចជាឈឺចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយគាត់ស្រែកថា៖ «អ្នកនេះបាននិយាយប្រមាថព្រះហើយ! តើយើងត្រូវការសាក្សីធ្វើអ្វីទៀត? មើល! អ្នកបានឮអ្នកនេះនិយាយប្រមាថព្រះហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាគិតដូចម្ដេច?»។ ដូច្នេះ ក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់វិនិច្ឆ័យក្ដីដោយអយុត្ដិធម៌ថា៖ «អ្នកនេះគួរតែស្លាប់»។—ម៉ាថាយ ២៦:៦៥, ៦៦
បន្ទាប់មក ពួកគេក៏តាំងចំអកឲ្យលោកយេស៊ូ ហើយវាយលោក។ អ្នកខ្លះទៀតទះកំផ្លៀងលោក ហើយស្ដោះទឹកមាត់ដាក់លោក។ ក្រោយពីបានគ្របមុខលោក ហើយវាយលោក ពួកគេក៏សួរដោយចំអកថា៖ «ចូរប្រកាសទំនាយមក! តើអ្នកណាបានវាយឯង?»។ (លូកា ២២:៦៤) នៅយប់នោះ បុត្ររបស់ព្រះកំពុងត្រូវគេវាយធ្វើបាបនៅកន្លែងមួយដែលមានការវិនិច្ឆ័យក្ដីខុសច្បាប់!
-
-
ពេត្រុសបដិសេធលោកយេស៊ូលោកយេស៊ូ ជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត ជាជីវិត
-
-
ជំពូកទី១២៦
ពេត្រុសបដិសេធលោកយេស៊ូ
ម៉ាថាយ ២៦:៦៩-៧៥ ម៉ាកុស ១៤:៦៦-៧២ លូកា ២២:៥៤-៦២ យ៉ូហាន ១៨:១៥-១៨, ២៥-២៧
ពេត្រុសបដិសេធលោកយេស៊ូ
ពេលដែលលោកយេស៊ូត្រូវគេចាប់ខ្លួននៅសួនហ្គេតសេម៉ានី ពួកសាវ័កបានភ័យខ្លាច ដូច្នេះពួកគាត់បានបោះបង់ចោលលោក ហើយរត់ចោលលោកអស់ទៅ។ ប៉ុន្តែ មានសាវ័កពីរនាក់ដែលបានឈប់រត់ ពួកគាត់គឺពេត្រុសនិង«អ្នកកាន់តាមម្នាក់ទៀត» ដែលទំនងជាសាវ័កយ៉ូហាន។ (យ៉ូហាន ១៨:១៥; ១៩:៣៥; ២១:២៤) ពួកគាត់ប្រហែលជាទៅតាមលោកយេស៊ូ ពេលដែលលោកត្រូវគេនាំទៅឯអេណាស។ នៅពេលដែលអេណាសបញ្ជូនលោកទៅផ្ទះរបស់សម្ដេចសង្ឃកៃផាស ពេត្រុសនិងយ៉ូហានបានដើរតាមលោកពីចម្ងាយ។ ពួកគាត់ទំនងជាពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពីព្រោះពួកគាត់ខ្លាចថាពួកគាត់ត្រូវស្លាប់ ហើយក៏បារម្ភអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះម្ចាស់របស់ពួកគាត់ផងដែរ។
សម្ដេចសង្ឃស្គាល់យ៉ូហាន ហេតុនេះយ៉ូហានអាចចូលទៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះរបស់កៃផាសបាន។ ប៉ុន្តែ ពេលនោះពេត្រុសឈរចាំនៅខាងក្រៅនៅឯមាត់ទ្វាររហូតដល់ពេលដែលយ៉ូហានត្រឡប់មកវិញ ហើយគាត់និយាយទៅកាន់ស្ត្រីបម្រើម្នាក់ដែលជាអ្នកយាមទ្វារសុំឲ្យពេត្រុសចូលមកខាងក្នុងដែរ។ បន្ទាប់មក ពេត្រុសក៏អាចចូលបាន។
យប់នេះមានអាកាសធាតុត្រជាក់ ដូច្នេះមនុស្សដែលនៅឯទីធ្លាផ្ទះកំពុងឈរអាំងភ្លើង។ ពេត្រុសអង្គុយអាំងភ្លើងនៅក្បែរពួកគេដែរ កាលដែលគាត់រង់ចាំ«ដើម្បីឲ្យដឹងថា»ការវិនិច្ឆ័យក្ដីចំពោះលោកយេស៊ូ«នឹងទៅជាយ៉ាងណា»។ (ម៉ាថាយ ២៦:៥៨) ឥឡូវនេះពេត្រុសកំពុងអង្គុយនៅជិតពន្លឺភ្លើង ដូច្នេះអ្នកយាមទ្វារដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យពេត្រុសចូល អាចមើលឃើញគាត់ច្បាស់ជាង។ រួចនាងនិយាយថា៖ «តើអ្នកជាអ្នកកាន់តាមម្នាក់របស់បុរសនេះដែរឬ?»។ (យ៉ូហាន ១៨:១៧) ប៉ុន្តែ មិនមែនតែនាងប៉ុណ្ណោះទេដែលចំណាំពេត្រុស ហើយចោទថាគាត់ជាអ្នកដែលនៅជាមួយនឹងលោកយេស៊ូ។—ម៉ាថាយ ២៦:៦៩, ៧១-៧៣; ម៉ាកុស ១៤:៧០
ការចោទប្រកាន់នោះធ្វើឲ្យពេត្រុសបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង ដូច្នេះគាត់គេចចេញទៅល្វែងខាងក្រៅ ហើយព្យាយាមមិនឲ្យអ្នកឯទៀតសម្គាល់ថាគាត់ធ្លាប់នៅជាមួយនឹងលោកយេស៊ូនោះទេ។ គាត់រហូតដល់បដិសេធថា៖ «ខ្ញុំមិនស្គាល់គាត់ទេ ហើយក៏មិនយល់អ្វីដែលអ្នកកំពុងនិយាយដែរ»។ (ម៉ាកុស ១៤:៦៧, ៦៨) ពេត្រុសថែមទាំងចាប់ផ្ដើម«ដាក់បណ្ដាសាខ្លួនឯងហើយស្បថ»ទៀតផង ពីព្រោះគាត់ចង់បង្ហាញថា ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់គឺជាពាក្យពិត ប៉ុន្តែបើមិនមែនជាពាក្យពិតទេគាត់សុខចិត្តទទួលទោស។—ម៉ាថាយ ២៦:៧៤
ដំណាលគ្នានោះ លោកយេស៊ូកំពុងត្រូវគេវិនិច្ឆ័យ តាមមើលទៅលោកត្រូវគេវិនិច្ឆ័យនៅកន្លែងមួយដែលនៅខាងលើទីធ្លាផ្ទះរបស់កៃផាស។ ពេត្រុសនិងអ្នកឯទៀតដែលរង់ចាំនៅខាងក្រោមប្រហែលជាឃើញសាក្សីជាច្រើននាក់ចេញចូលដើម្បីចោទប្រកាន់លោកយេស៊ូ។
ពួកអ្នកដែលចោទប្រកាន់ពេត្រុសមិនជឿការបដិសេធរបស់គាត់ទេ ពីព្រោះរបៀបដែលគាត់និយាយបង្ហាញថាគាត់ជាអ្នកស្រុកកាលីឡេ។ បន្ថែមទៅទៀត ម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងនោះគឺជាសាច់ញាតិរបស់ម៉ាលឃូសដែលពេត្រុសបានកាប់ដាច់ស្លឹកត្រចៀក។ ដូច្នេះ គេចាប់ផ្ដើមចោទប្រកាន់ពេត្រុសថា៖ «ខ្ញុំបានឃើញអ្នកនៅសួនច្បារជាមួយនឹងគាត់ដែរ មែនទេ?»។ ពេលដែលពេត្រុសបដិសេធលោកយេស៊ូជាលើកទី៣ មាន់ក៏ចាប់ផ្ដើមរងាវដូចអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានប្រកាសទុកជាមុន។—យ៉ូហាន ១៣:៣៨; ១៨:២៦, ២៧
នៅពេលនោះ តាមមើលទៅលោកយេស៊ូនៅរានហាល ហើយលោកកំពុងសម្លឹងមើលមកទីធ្លាផ្ទះ។ លោកម្ចាស់បែរខ្លួនសម្លឹងទៅមើលពេត្រុស ពេលនោះគាត់នឹកចាំអំពីអ្វីដែលលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍នៅប៉ុន្មានម៉ោងមុននេះនៅឯបន្ទប់ជាន់ខាងលើ។ ដូច្នេះគាត់ពិតជាឈឺចិត្តខ្លាំងណាស់។ សូមស្រមៃគិតថាពេត្រុសឈឺចិត្តខ្លាំងយ៉ាងណាទៅនៅពេលដែលគាត់ដឹងអំពីអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ! ពេត្រុសចេញទៅខាងក្រៅហើយយំដោយនឹកស្ដាយជាខ្លាំង។—លូកា ២២:៦១, ៦២
តើរឿងនេះអាចកើតឡើងយ៉ាងដូចម្ដេច? តើពេត្រុសដែលជាអ្នកមានជំនឿរឹងមាំនិងមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះ អាចបដិសេធម្ចាស់របស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេចបាន? សេចក្ដីពិតអំពីលោកយេស៊ូបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរឲ្យទៅជាមិនពិត ហើយលោកយេស៊ូក៏ត្រូវគេចាត់ទុកថាជាឧក្រិដ្ឋជនដ៏អាក្រក់ម្នាក់ដែរ។ នៅពេលនោះពេត្រុសអាចការពារលោកយេស៊ូដែលជាបុរសម្នាក់ដែលគ្មានកំហុស ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានបដិសេធលោកយេស៊ូដែល«ប្រសាសន៍របស់លោកនាំឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់»។—យ៉ូហាន ៦:៦៨
បទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យសោកស្ដាយរបស់ពេត្រុសបង្ហាញថា ទោះបីជាមនុស្សម្នាក់មានជំនឿនិងមានចិត្តស្មោះភក្ដីចំពោះព្រះក៏ដោយ គាត់អាចបាត់បង់ជំហរមាំមួនក្នុងជំនឿបាន។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះគាត់មិនបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចចំពោះទុក្ខលំបាកនិងការល្បងលដែលនឹងកើតមានដោយមិនដឹងទុកជាមុនទេ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះពេត្រុសគឺជាការព្រមានសម្រាប់អ្នកបម្រើទាំងអស់របស់ព្រះ!
-