-
កូនប្រុសស្ត្រីមេម៉ាយរស់ឡើងវិញមេរៀនដែលអ្នកអាចរៀនពីគម្ពីរ
-
-
មេរៀនទី៤៨
កូនប្រុសស្ត្រីមេម៉ាយរស់ឡើងវិញ
ក្នុងអំឡុងគ្រោះរាំងស្ងួត ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់អេលីយ៉ាថា៖ ‹ចូរទៅក្រុងសេរ៉ាផាត។ នៅទីនោះ ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់នឹងឲ្យអាហារដល់អ្នក›។ ពេលអេលីយ៉ាទៅដល់ខ្លោងទ្វារក្រុង គាត់ឃើញស្ត្រីមេម៉ាយក្រីក្រម្នាក់កំពុងរើសអុស។ គាត់បានសុំទឹកនាងផឹក។ ពេលនាងទៅយកទឹក អេលីយ៉ាប្រាប់នាងទៀតថា៖ «សូមឲ្យនំប៉័ងមួយដុំដល់ខ្ញុំផង»។ ប៉ុន្តែ នាងឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំគ្មាននំប៉័ងឲ្យអ្នកទេ។ ខ្ញុំនៅសល់តែម្សៅនិងប្រេងបន្តិច ល្មមធ្វើអាហារសម្រាប់ខ្ញុំនិងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ›។ អេលីយ៉ាប្រាប់នាងថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថា បើនាងធ្វើនំប៉័ងឲ្យខ្ញុំសិន នោះម្សៅនិងប្រេងរបស់នាងនឹងមិនចេះអស់ឡើយ រហូតដល់មានភ្លៀងឡើងវិញ›។
ដូច្នេះ ស្ត្រីមេម៉ាយបានចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយធ្វើនំប៉័ងឲ្យអ្នកប្រកាសទំនាយរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដូចអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យា គឺម្សៅក្នុងខាប់និងប្រេងក្នុងថូរបស់នាង មិនចេះអស់ឡើយ។ ក្នុងអំឡុងភាពរាំងស្ងួតនោះ នាងនិងកូនប្រុសរបស់នាងមានអាហារបរិភោគជានិច្ច។
បន្ទាប់មក រឿងដ៏សោកសៅមួយបានកើតឡើង។ កូនប្រុសរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់ រហូតដល់ស្លាប់។ នាងបានអង្វរអេលីយ៉ាឲ្យជួយ។ អេលីយ៉ាបីកូននោះឡើងទៅបន្ទប់ខាងលើក្នុងផ្ទះរបស់នាង។ គាត់ផ្ដេកកូននោះទៅលើគ្រែ ហើយអធិដ្ឋានថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមជួយកូននេះឲ្យរស់ឡើងវិញផង›។ រួចមក កូនប្រុសរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយចាប់ផ្ដើមដកដង្ហើម ហើយមានជីវិតឡើងវិញ! នេះពិតជាអស្ចារ្យខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះរហូតមកដល់ពេលនោះ មិនទាន់មានមនុស្សណាម្នាក់រស់ឡើងវិញឡើយ។ ណាមួយទៀត ស្ត្រីមេម៉ាយនេះនិងកូនប្រុសរបស់នាង ក៏មិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែរ។
អេលីយ៉ាប្រាប់ស្ត្រីមេម៉ាយថា៖ «មើល! កូនប្រុសរបស់អ្នករស់ឡើងវិញហើយ»។ នាងសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់ ហើយនិយាយទៅអេលីយ៉ាថា៖ ‹ឥឡូវ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកគឺជាមនុស្សរបស់ព្រះមែន! ពីព្រោះអ្នកនិយាយអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់អ្នកប៉ុណ្ណោះ›។
«ចូរកត់សម្គាល់ថា សត្វក្អែកមិនសាបព្រោះឬច្រូតកាត់ទេ ហើយក៏គ្មានជង្រុកឬឃ្លាំងដែរ តែព្រះផ្ដល់ចំណីឲ្យវា។ ទម្រាំតែអ្នករាល់គ្នា តើមិនមានតម្លៃជាងសត្វស្លាបទេឬ?»។—លូកា ១២:២៤
-
-
ដាក់ទោសមហាក្សត្រីកំណាចមេរៀនដែលអ្នកអាចរៀនពីគម្ពីរ
-
-
មេរៀនទី៤៩
ដាក់ទោសមហាក្សត្រីកំណាច
នៅក្រុងយេសរៀល ស្ដេចអាហាប់មើលពីបង្អួចក្នុងវិមាន ឃើញចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់បុរសម្នាក់ឈ្មោះណាបោត។ អាហាប់ចង់បានចម្ការទំពាំងបាយជូរនោះ ដូច្នេះគាត់ព្យាយាមសុំទិញពីណាបោត។ ប៉ុន្តែ ណាបោតមិនព្រមលក់ទេ ដោយសារច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ហាមលក់ដីកេរមត៌ក។ តើអាហាប់គោរពការសម្រេចចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ណាបោតឬទេ? អត់ទេ! អាហាប់ខឹងខ្លាំងណាស់។ គាត់ខកចិត្តដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់មិនព្រមចេញពីបន្ទប់គេង និងមិនព្រមបរិភោគអាហារ។
មហាក្សត្រីដ៏កំណាចឈ្មោះយេសិបិល ដែលជាប្រពន្ធអាហាប់ បាននិយាយទៅគាត់ថា៖ ‹លោកម្ចាស់ជាស្ដេចរបស់ស្រុកអ៊ីស្រាអែល។ លោកចង់បានអ្វី លោកត្រូវតែបាន។ ខ្ញុំនឹងយកចម្ការនោះមកជូនលោក›។ រួចមក នាងសរសេរសំបុត្រទៅពួកបុរសចាស់ទុំនៅក្រុងនោះ ដោយប្រាប់ពួកគេឲ្យចោទប្រកាន់ណាបោតថាជាអ្នកប្រមាថព្រះ និងឲ្យពួកគេគប់ថ្មសម្លាប់គាត់។ ពួកបុរសចាស់ទុំបានធ្វើតាមបញ្ជារបស់យេសិបិល។ បន្ទាប់មក យេសិបិលបានប្រាប់អាហាប់ថា៖ ‹ណាបោតបានស្លាប់ហើយ។ ឥឡូវ ចម្ការទំពាំងបាយជូរជារបស់លោកម្ចាស់›។
ណាបោតមិនមែនជាមនុស្សគ្មានកំហុសតែម្នាក់ដែលយេសិបិលសម្លាប់នោះទេ។ នាងបានសម្លាប់មនុស្សជាច្រើននាក់ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ នាងគោរពបូជារូបព្រះ និងធ្វើអំពើអាក្រក់ផ្សេងៗជាច្រើន។ ព្រះយេហូវ៉ាមើលឃើញអំពើអាក្រក់ទាំងអស់របស់យេសិបិល។ តើលោកនឹងដាក់ទោសនាងតាមរបៀបណា?
ក្រោយពីអាហាប់ស្លាប់ កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះយេហូរ៉ាមឡើងធ្វើជាស្ដេច។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់បុរសម្នាក់ឈ្មោះយេហ៊ូ ឲ្យទៅដាក់ទោសយេសិបិលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់នាង។
យេហ៊ូជិះរទេះរបស់ខ្លួនទៅក្រុងយេសរៀល ជាកន្លែងដែលយេសិបិលរស់នៅ។ រីឯយេហូរ៉ាមវិញ គាត់ក៏ជិះរទេះចេញមកជួបយេហ៊ូដែរ ហើយសួរយេហ៊ូថា៖ «តើអ្នកមកក្នុងបំណងល្អឬ?»។ យេហ៊ូឆ្លើយថា៖ ‹តើខ្ញុំមកក្នុងបំណងល្អដូចម្ដេចបាន បើយេសិបិលម្ដាយរបស់អ្នកនៅតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឥតឈប់?›។ ឮដូច្នេះ យេហូរ៉ាមព្យាយាមឲ្យគេបររទេះត្រឡប់ទៅវិញ តែយេហ៊ូបានយឹតធ្នូបាញ់សម្លាប់គាត់។
រួចមក យេហ៊ូបន្តដំណើរទៅឯវិមានរបស់យេសិបិល។ ពេលនាងឮថាយេហ៊ូកំពុងមក នាងក៏ផាត់មុខ ធ្វើសក់ ហើយរង់ចាំគាត់នៅឯមាត់បង្អួចបន្ទប់ខាងលើ។ ពេលយេហ៊ូមកដល់ នាងស្រែកសួរគាត់យ៉ាងគំរោះគំរើយ។ យេហ៊ូប្រាប់ទៅអ្នកបម្រើដែលឈរនៅក្បែរយេសិបិលថា៖ «ចូរបោះនាងចុះមក!»។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេបោះយេសិបិលតាមបង្អួច ហើយនាងក៏ធ្លាក់ដល់ដីស្លាប់ទៅ។
បន្ទាប់មកទៀត យេហ៊ូបានសម្លាប់កូនប្រុស៧០នាក់របស់អាហាប់ ហើយបំផ្លាញចោលការគោរពបូជាព្រះបាល។ នេះបង្រៀនយើងថា ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបអ្វីៗទាំងអស់ ហើយថានៅពេលត្រឹមត្រូវលោកនឹងដាក់ទោសពួកអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។
«អ្នកដែលបានទ្រព្យដោយការលោភលន់ នៅទីបំផុត គាត់នឹងមិនបានពរពីព្រះទេ»។—សុភាសិត ២០:២១
-