តើគេបានកម្លាំងពីណា?
បើសិនជាអ្នកមើលមេអំបៅក្នុងរូបភាពនេះឲ្យបានច្បាស់លាស់ អ្នកនឹងឃើញស្លាបមួយនៃស្លាបទាំងបួនរបស់វា គ្មានប្រយោជន៍ទេ។ ប៉ុន្តែ មេអំបៅនេះនៅតែបន្តរកចំណី ហើយហោះហើរបាន។ នេះមិនមែនជាករណីចម្លែកទេ។ មេអំបៅជាច្រើន ត្រូវបានគេសង្កេតឃើញថា ប្រកបសកម្មភាពរៀងរាល់ថ្ងៃដោយមិនមាន៧០ភាគរយនៃស្លាបរបស់វា។
ស្រដៀងនេះដែរ មនុស្សជាច្រើនសម្ដែងនូវការប្ដេជ្ញា។ ថ្វីបើរងទុក្ខពីបញ្ហាខាងកាយនិងខាងផ្លូវចិត្តយ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ ពួកគេមិនចុះចាញ់ឡើយ។—ប្រៀបធៀប កូរិនថូសទី២ ៤:១៦
សាវ័កប៉ុលបានអត់ទ្រាំនឹងសេចក្ដីលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងកំឡុងនៃដំណើរធ្វើសាសនទូតរបស់គាត់។ គេបានវាយតប់គាត់ ចោលដុំថ្មទៅលើគាត់ ហើយបានចាប់គាត់ដាក់គក់។ ថែមទៅទៀត គាត់បានរងទុក្ខពីការគ្មានសមត្ថភាពម្យ៉ាង ប្រហែលជាបញ្ហាភ្នែករបស់គាត់ ដែលជា«បន្លា១ចាក់មកក្នុងសាច់ឈាម»របស់គាត់ជាញឹកញាប់។—កូរិនថូសទី២ ១២:៧-៩; កាឡាទី ៤:១៥
គ្រីស្ទានចាស់ទុំម្នាក់ឈ្មោះ ដាវីឌ បានតយុទ្ធនឹងការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងអស់រយៈបីបួនឆ្នាំ។ គាត់ជឿថាកម្លាំងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺសំខាន់ចាំបាច់ធ្វើឲ្យគាត់បានជាស្បើយ។ គាត់ពន្យល់ថា៖ «ម្ដងហើយម្ដងទៀត ការចំរើនលូតលាស់ដែលពិបាកនឹងរកបាននោះ ហាក់បីដូចជាបានបាត់បង់ទៅ។ នៅពេលដែលជួបប្រទះនឹងការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ខ្ញុំបានទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើព្រះយេហូវ៉ា ហើយទ្រង់បានទ្រទ្រង់ខ្ញុំមែន។ មានគ្រាខ្លះ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានជាច្រើនម៉ោង។ នៅពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា អារម្មណ៍នៃភាពឯកឯងនិងភាពឥតប្រយោជន៍របស់ខ្ញុំបានបាត់អស់រលីង។ ខ្ញុំបានតយុទ្ធក្នុងគ្រានៃភាពទន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែដោយសារព្រះយេហូវ៉ា គឺខ្ញុំមានកម្លាំងឡើងវិញ ពីភាពទន់ខ្សោយនេះ—គឺមានកម្លាំងក្នុងការជួយអ្នកដទៃទៀតផង»។
ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានកម្លាំងឲ្យប៉ុល។ ដូច្នេះ គាត់អាចសរសេរថា៖ «ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ»។ (កូរិនថូសទី២ ១២:១០) ត្រូវហើយ ភាពទន់ខ្សោយរបស់ប៉ុលបានបង្រៀនគាត់ឲ្យទុកចិត្តទៅលើកម្លាំងដែលព្រះប្រទានមក។ សាវ័កនេះមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ»។ (ភីលីព ៤:១៣) ប្រាកដហើយ ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានកម្លាំងឲ្យពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់មែន។