ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំគិតដល់ព្រះយេហូវ៉ា ពេលធ្វើការសម្រេចចិត្ត
នៅតំបន់អ្នកមាននាក្រុងការ៉ាកាស ប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡា ខ្ញុំធ្វើដំណើរពីផ្ទះខ្ញុំទៅកន្លែងធ្វើការ នៅព្រឹកស្រឡះមួយនាឆ្នាំ១៩៨៤។ ពេលនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំគិតអំពីអត្ថបទមួយក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ដែលទើបបានចេញ។ អត្ថបទនោះរៀបរាប់អំពីទស្សនៈរបស់អ្នកជិតខាងចំពោះយើង។ កាលដែលខ្ញុំមើលទៅផ្ទះអ្នកជិតខាង ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ‹តើអ្នកជិតខាងខ្ញុំគ្រាន់តែចាត់ទុកខ្ញុំជានាយកធនាគារដែលជោគជ័យ ឬក៏ចាត់ទុកថាខ្ញុំជាអ្នកបម្រើព្រះដែលផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារដោយធ្វើការនៅធនាគារ?›។ ខ្ញុំអាចសន្និដ្ឋានអំពីចម្លើយរបស់ពួកគេ ហើយខ្ញុំមិនចង់ឲ្យពួកគេឆ្លើយអ៊ីចឹងទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តចាត់វិធានការ។
ខ្ញុំបានកើតនៅថ្ងៃទី១៩ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៤០ នៅក្រុងអាម្យុន ប្រទេសលីបង់។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងបានរើទៅក្រុងទ្រីប៉ូលី ហើយខ្ញុំធំឡើងនៅទីនោះក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដ៏សប្បាយដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំជាកូនពៅក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រាំនាក់ ដែលមានស្រីបីប្រុសពីរ។ ចំពោះឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ការរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិត មិនមែនជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតទេ។ ក្រុមគ្រួសារយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការសិក្សាគម្ពីរ ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំ និងការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យស្គាល់ព្រះ។
នៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង មានបងប្អូនដែលបានត្រូវរើសតាំងមួយចំនួន។ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងនោះ មានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះមីសែល អាបូត។ គាត់បានដឹកនាំកិច្ចប្រជុំមួយដែលយើងហៅថាការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុម។ គាត់បានរៀនសេចក្ដីពិតនៅក្រុងញូវយ៉ក ហើយចាប់ផ្ដើមកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសលីបង់នាឆ្នាំ១៩២១។ ជាពិសេស ខ្ញុំនឹកចាំថាគាត់បង្ហាញការគោរពនិងជួយបងស្រីវ័យក្មេងពីរនាក់ដែលរៀនចប់សាលាគីលាតឈ្មោះអាន ពីវើ និងគ្វេន ពីវើ។ ពួកគាត់បានទៅជាមិត្តសម្លាញ់របស់យើង។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំសប្បាយចិត្តពេលជួបបងអាននៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានជួបបងគ្វេនដែលបានរៀបការជាមួយនឹងបងវិលហ្វ្រេដ ហ្គូច ហើយបម្រើនៅបេតអែលនាការិយាល័យសាខាឡុងដ៍ ប្រទេសអង់គ្លេស។
ការផ្សព្វផ្សាយនៅប្រទេសលីបង់
ពេលខ្ញុំនៅក្មេង មិនសូវមានសាក្សីនៅប្រទេសលីបង់ទេ។ ប៉ុន្តែ យើងបង្រៀនគម្ពីរដល់អ្នកឯទៀតយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ យើងបានផ្សព្វផ្សាយ ទោះជាមានការប្រឆាំងពីអ្នកដឹកនាំសាសនាខ្លះក្ដី។ រឿងខ្លះដែលបានកើតឡើងចំពោះយើងបានដក់ជាប់ក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំ។
នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំនិងបងស្រីខ្ញុំសាណាកំពុងផ្សព្វផ្សាយនៅអគារមួយ ស្រាប់តែបូជាចារ្យម្នាក់បានមកជាន់ដែលយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយ។ មើលទៅមានម្ចាស់ផ្ទះណាម្នាក់បានហៅគាត់ឲ្យមក។ បូជាចារ្យនោះចាប់ផ្ដើមជេរបងស្រីរបស់ខ្ញុំ ប្រើអំពើហិង្សា ហើយរុញបងសាណាធ្លាក់ពីជណ្ដើរ និងធ្វើឲ្យគាត់រងរបួស។ ពេលនោះ មានគេទូរស័ព្ទហៅប៉ូលិសមក ហើយប៉ូលិសបានធ្វើឲ្យប្រាកដថាបងសាណាទទួលជំនួយ។ ពួកគេបានចាប់បូជាចារ្យនោះទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស ហើយនៅទីនោះ ពួកគេបានរកឃើញថាគាត់មានកាំភ្លើង។ មេប៉ូលិសបានសួរគាត់ថា៖ «ម៉េចបានអ៊ីចឹង? អ្នកឯងជាមេដឹកនាំសាសនា ឬក៏ជាមេក្រុមបងធំ?»។
ខ្ញុំចាំច្បាស់អំពីពេលមួយទៀតដែលក្រុមជំនុំរបស់យើងបានជួលឡានក្រុងមួយ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្រុងដាច់ស្រយាល។ យើងសប្បាយនៅទីនោះ រហូតដល់បូជាចារ្យម្នាក់នៅតំបន់នោះឮថាយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយ ហើយក៏ប្រមូលមនុស្សមួយក្រុមឲ្យមករករឿងយើង។ ពួកគេអុកឡុកយើង ថែមទាំងគប់ដុំថ្មដាក់យើង ហើយឪពុកខ្ញុំបានរងរបួសចំក្បាល។ ខ្ញុំចាំថាមុខគាត់សុទ្ធតែឈាម។ គាត់និងម្ដាយខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅឡានក្រុងវិញ ហើយយើងដើរទៅតាមក្រោយដោយក្ដីព្រួយបារម្ភ។ តែខ្ញុំចាំមិនភ្លេចអំពីអ្វីដែលម្ដាយខ្ញុំនិយាយ ពេលដែលគាត់ជូតមុខឪពុកខ្ញុំ ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមអភ័យទោសឲ្យពួកគេ ព្រោះពួកគេមិនដឹងថាខ្លួនកំពុងធ្វើអ្វីទេ»។
នៅពេលមួយទៀត យើងបានទៅលេងសាច់ញាតិនៅស្រុកកំណើតយើង។ នៅផ្ទះតាខ្ញុំ យើងបានជួបអភិបាលសាសនាម្នាក់ដែលមានមុខមាត់។ អភិបាលនោះដឹងថាឪពុកម្ដាយខ្ញុំជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាខ្ញុំមានអាយុតែ៦ឆ្នាំក្ដី គាត់និយាយសំដៅមកខ្ញុំថា៖ «ឯង ម៉េចមិនទាន់ជ្រមុជទឹក?»។ ខ្ញុំឆ្លើយថាខ្ញុំនៅក្មេង ហើយថាដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹក ខ្ញុំត្រូវស្គាល់គម្ពីរថែមទៀតនិងមានជំនឿមាំមួន។ គាត់មិនចូលចិត្តចម្លើយរបស់ខ្ញុំទេ ដូច្នេះគាត់បានប្រាប់តាខ្ញុំថា ខ្ញុំជាក្មេងមិនចេះគោរពចាស់ទុំ។
ប៉ុន្តែ បទពិសោធន៍មិនល្អបែបនេះមានតិចតួចទេ។ តាមធម្មតា ជនជាតិលីបង់រួសរាយរាក់ទាក់ ដូច្នេះយើងស្រួលផ្សព្វផ្សាយអំពីគម្ពីរ ហើយមានមនុស្សច្រើនគួរសមរៀនគម្ពីរជាមួយយើង។
ការសម្រេចចិត្តរើទៅប្រទេសក្រៅ
កាលដែលខ្ញុំនៅរៀននៅឡើយ បងប្រុសវ័យក្មេងម្នាក់ពីប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡាបានមកលេងប្រទេសលីបង់។ គាត់បានចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់ក្រុមជំនុំយើង ហើយចាប់ផ្ដើមស្វែងយល់ចិត្តគ្នាជាមួយបងស្រីរបស់ខ្ញុំវ៉ាហ្វា។ ក្រោយមក ពួកគាត់បានរៀបការ ហើយរើទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡា។ ក្នុងសំបុត្ររបស់បងវ៉ាហ្វា គាត់លើកទឹកចិត្តឪពុកខ្ញុំឲ្យនាំក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរើទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡា ដោយសារគាត់នឹកយើងខ្លាំងណាស់។ ក្រោយមក យើងស្ដាប់តាមគាត់ ហើយសម្រេចចិត្តរើទៅទាំងអស់គ្នា!
យើងបានទៅដល់ប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡានៅឆ្នាំ១៩៥៣ ហើយស្នាក់នៅក្រុងការ៉ាកាស ជិតវិមានប្រធានាធិបតី។ ដោយសារខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំរំភើបចិត្តពេលឃើញប្រធានាធិបតីជិះក្នុងឡានដ៏ល្អប្រណីតរបស់គាត់ កាត់មុខខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំពិបាកសម្របខ្លួនទៅតាមប្រទេស ភាសា វប្បធម៌ ម្ហូប និងអាកាសធាតុថ្មីនៅទីនោះ។ ពេលពួកគាត់ចាប់ផ្ដើមសម្របខ្លួនទៅតាមជីវិតថ្មី ស្រាប់តែមានរឿងអាក្រក់មួយកើតឡើង។
ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ: ឪពុកខ្ញុំ។ ម្ដាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំនៅឆ្នាំ១៩៥៣ ពេលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំរើទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡា
រឿងខ្លោចផ្សាកើតឡើង
នៅថ្ងៃមួយ ឪពុកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន។ តាមធម្មតា គាត់ជាមនុស្សមាំមួននិងមានសុខភាពល្អ ដូច្នេះនេះគឺចម្លែកសម្រាប់យើង។ យើងមិនដែលឃើញគាត់ឈឺទេ។ ក្រោយមក គេរកឃើញថាគាត់មានជំងឺមហារីកលំពែង ហើយគាត់ត្រូវវះកាត់។ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ មួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក គាត់បានស្លាប់។
ខ្ញុំពិបាករៀបរាប់អំពីទំហំនៃការឈឺចាប់របស់យើង។ ពេលនោះខ្ញុំមានអាយុតែ១៣ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ យើងតក់ស្លុត ហើយមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរបស់យើងហាក់ដូចជាកែវដែលបែកខ្ទេចខ្ទី។ អស់មួយរយៈពេល ម្ដាយខ្ញុំពិបាកទទួលស្គាល់ថាប្ដីរបស់គាត់បានស្លាប់។ ប៉ុន្តែ យើងយល់ថា យើងត្រូវបន្តដំណើរជីវិតទៅមុខទៀត ហើយដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា យើងធ្វើបាន។ កាលខ្ញុំរៀនចប់ពីវិទ្យាល័យនាក្រុងការ៉ាកាសនៅអាយុ១៦ឆ្នាំ ខ្ញុំពិតជាចង់ជួយផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។
បងស្រីខ្ញុំសាណានិងប្ដីរបស់គាត់រូបេនបានជួយខ្ញុំឲ្យចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា
នៅគ្រានោះ បងសាណាបានរៀបការជាមួយបងប្រុសរូបេន អារូហូដែលបានរៀនចប់ពីសាលាគីលាត ហើយត្រឡប់ទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡាវិញ។ ពួកគាត់សម្រេចចិត្តរើទៅក្រុងញូវយ៉ក។ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំសម្រេចចិត្តឲ្យខ្ញុំរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ដូច្នេះខ្ញុំបានទៅរៀននៅក្រុងញូវយ៉ក ហើយរស់នៅជាមួយបងស្រីនិងបងថ្លៃខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលខ្ញុំរស់នៅជាមួយពួកគាត់ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់បានជួយខ្ញុំឲ្យចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា។ បន្ថែមទៅទៀតនៅទីនោះ ក្នុងក្រុមជំនុំយើងជាក្រុមជំនុំប៊្រុគ្លីនភាសាអេស្ប៉ាញ មានបងប្អូនប្រុសជាច្រើននាក់ដែលមានភាពចាស់ទុំ។ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងនោះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តមានឱកាសស្គាល់បងប្រុសពីរនាក់គឺបងមីលថុន ហេនសូល និងបងហ្វ្រីឌីរិក ហ្វ្រេន។ បងប្រុសពីរនាក់នេះបម្រើនៅបេតអែលប៊្រុគ្លីន។
ខ្ញុំទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៥៧
កាលដែលខ្ញុំជិតរៀនចប់ឆ្នាំទី១នៅសកលវិទ្យាល័យនាក្រុងញូវយ៉ក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសង្ស័យអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានអាននិងគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីអត្ថបទក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ស្ដីអំពីគ្រិស្តសាសនិកដែលមានគោលដៅក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំក៏ឃើញថាអ្នកត្រួសត្រាយ និងបងប្អូនបេតអែលនៅក្រុមជំនុំរបស់យើងមានចិត្តសប្បាយ ហើយខ្ញុំចង់ធ្វើដូចពួកគេដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនទាន់បានទទួលការជ្រមុជទឹកទេ។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំយល់ថាគឺសំខាន់ណាស់ឲ្យខ្ញុំប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំបានធ្វើដូច្នេះ ហើយក្រោយមកបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៥៧។
ការសម្រេចចិត្តសំខាន់
ក្រោយពីខ្ញុំបានសម្រេចគោលដៅដ៏សំខាន់នោះ ខ្ញុំបានគិតអំពីគោលដៅមួយទៀត គឺធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ខ្ញុំពិតជាចង់ត្រួសត្រាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំឃើញថានេះមិនស្រួលទេ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំអាចត្រួសត្រាយដូចម្ដេចបានបើខ្ញុំបន្តរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ? ដូច្នេះ ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំឲ្យឈប់រៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ត្រឡប់ទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡាវិញ និងចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ។
ខ្ញុំត្រឡប់ទៅក្រុងការ៉ាកាសវិញនៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៥៧។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចឃើញថាជីវភាពក្រុមគ្រួសារខ្ញុំមិនសូវល្អទេ។ ពួកគេត្រូវការប្រាក់ចំណូលពីសមាជិកម្នាក់ទៀត។ តើខ្ញុំអាចជួយយ៉ាងណា? ខ្ញុំបានទទួលការងារនៅធនាគារមួយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចង់ត្រួសត្រាយខ្លាំងណាស់។ តាមពិត នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡាវិញ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំតាំងចិត្តធ្វើទាំងពីរ។ អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ ខ្ញុំបានធ្វើការពេញពេលនៅធនាគារផង និងបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយផង។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់រវល់ និងសប្បាយបែបនេះទេ!
ខ្ញុំរឹតតែសប្បាយ ពេលខ្ញុំជួបនិងរៀបការជាមួយបងស្រីជនជាតិអាល្លឺម៉ង់ដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះស៊ីលវីអា។ គាត់ជាបុគ្គលដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់។ គាត់បានរើមកប្រទេសវ៉េណេស៊ុយអេឡាជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់គាត់។ ក្រោយមក យើងមានកូនពីរនាក់ កូនប្រុសរបស់យើងឈ្មោះមីសែល(ម៉ៃក៍) ហើយកូនស្រីរបស់យើងឈ្មោះសាមីរ៉ា។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមមើលថែម្ដាយខ្ញុំ ដូច្នេះគាត់បានរើមកនៅជាមួយយើង។ ទោះជាខ្ញុំត្រូវឈប់ធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំក្ដី ខ្ញុំនៅតែផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ ខ្ញុំនិងស៊ីលវីអាបានត្រួសត្រាយជំនួយពេលណាដែលអាចធ្វើបានក្នុងអំឡុងពេលវិស្សមកាល។
ការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់មួយទៀត
កូនយើងនៅរៀនពេលខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ។ ខ្ញុំត្រូវសារភាពថា ជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺស្រណុកសុខស្រួលណាស់ ហើយមនុស្សឯទៀតដែលធ្វើការធនាគារគោរពខ្ញុំ។ តែខ្ញុំចង់ឲ្យគេមើលមកខ្ញុំជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ គំនិតដែលខ្ញុំមាននៅថ្ងៃនោះបន្តដក់ជាប់ក្នុងគំនិតខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំអង្គុយនិយាយគ្នាអំពីរឿងលុយកាក់។ បើខ្ញុំលាឈប់ពីការងារនៅធនាគារ ខ្ញុំនឹងទទួលលុយជាច្រើនដែលជាប្រាក់ខែចុងក្រោយ។ ដោយសារយើងមិនជំពាក់បំណុលគេ យើងយល់ថាបើយើងធ្វើឲ្យជីវិតរបស់យើងសាមញ្ញជាង យើងអាចប្រើលុយនោះបានយូរ។
គឺមិនស្រួលឲ្យយើងធ្វើអ្វីទាំងនេះទេ ប៉ុន្តែប្រពន្ធសំណព្វនិងម្ដាយខ្ញុំបានគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹង។ ដូច្នេះម្ដងនេះទៀត ខ្ញុំនឹងធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ខ្ញុំរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់! តែពេលខ្ញុំហៀបនឹងចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយ យើងបានទទួលដំណឹងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ។
រឿងល្អមួយដែលនឹកស្មានមិនដល់!
ហ្គាប្រៀលដែលជាកូនទី៣របស់យើងជាសមាជិកថ្មីដែលនឹកស្មានមិនដល់
នៅថ្ងៃមួយ គ្រូពេទ្យរបស់យើងបានប្រាប់ថាស៊ីលវីអាមានផ្ទៃពោះ។ យើងទាំងពីរនាក់ភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់! យើងអរសប្បាយមែនទែន តែខ្ញុំក៏គិតអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយដែរ។ តើខ្ញុំនៅតែអាចត្រួសត្រាយបានទេ? ភ្លាមៗនោះ យើងចាប់ផ្ដើមទន្ទឹងរង់ចាំទទួលសមាជិកក្រុមគ្រួសារថ្មី។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំអាចត្រួសត្រាយបានឬយ៉ាងណា?
ក្រោយពីនិយាយគ្នាអំពីគោលដៅ យើងសម្រេចចិត្តឲ្យខ្ញុំនៅតែបន្តទៅជាអ្នកត្រួសត្រាយ។ កូនប្រុសរបស់យើងហ្គាប្រៀលបានកើតនៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៨៥។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំបានលាឈប់ពីការងារនៅធនាគារ ហើយចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយម្ដងទៀតនៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៨៥។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខា។ ប៉ុន្តែ ការិយាល័យសាខាមិនមែននៅក្រុងការ៉ាកាសទេ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរប្រហែលជា៨០គីឡូម៉ែត្រ ពីរបីថ្ងៃម្ដងរាល់សប្ដាហ៍ដើម្បីជួយកិច្ចការនៅបេតអែល។
យើងរើទៅកន្លែងផ្សេងទៀត
ដោយសារការិយាល័យសាខានៅក្រុងឡាវិចតូរីយ៉ា យើងបានសម្រេចចិត្តជាក្រុមគ្រួសាររើទៅក្រុងនោះដើម្បីនៅជិតបេតអែល។ នោះជាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា។ ខ្ញុំពិតជាកោតស្ងើចនិងអរគុណដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគាត់បានជួយច្រើន។ បងស្រីរបស់ខ្ញុំបាហាសុខចិត្តមើលថែម្ដាយរបស់យើង។ កូនម៉ៃក៍បានរៀបការរួចហើយ ប៉ុន្តែសាមីរ៉ានិងហ្គាប្រៀលនៅតែរស់នៅជាមួយយើង។ ដូច្នេះ ការរើទៅក្រុងឡាវិចតូរីយ៉ាតម្រូវឲ្យកូនៗឃ្លាតឆ្ងាយពីមិត្តភក្ដិនៅក្រុងការ៉ាកាស។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រពន្ធសំណព្វខ្ញុំស៊ីលវីអាត្រូវសម្របខ្លួននឹងការរស់នៅក្រុងតូចមួយ ជាជាងរដ្ឋធានីដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករ ហើយយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវសម្របខ្លួនរស់នៅក្នុងផ្ទះតូចជាង។ មែនហើយ មានការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនពេលយើងរើពីក្រុងការ៉ាកាសទៅក្រុងឡាវិចតូរីយ៉ា។
ប៉ុន្តែក្រៅពីនេះ ក៏មានការផ្លាស់ប្ដូរផ្សេងៗដែរ។ ហ្គាប្រៀលបានរៀបការ ហើយសាមីរ៉ាអាចរស់នៅបែកផ្ទះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំនិងស៊ីលវីអាបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យទៅជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅឆ្នាំ២០០៧ ហើយតាំងពីនោះមក យើងបន្តបម្រើនៅបេតអែល។ ម៉ៃក៍ជាកូនប្រុសច្បងរបស់យើងបម្រើជាអ្នកចាស់ទុំ ហើយគាត់ត្រួសត្រាយជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់ម៉ូនីកា។ ហ្គាប្រៀលក៏បម្រើជាអ្នកចាស់ទុំដែរ ហើយគាត់បម្រើជាមួយប្រពន្ធរបស់គាត់អាំប្រា នៅប្រទេសអ៊ីតាលី។ សាមីរ៉ាបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយ ហើយក៏ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយបេតអែលពីផ្ទះ។
ពីឆ្វេងទៅស្ដាំ: ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំស៊ីលវីអានៅការិយាល័យសាខាវ៉េណេស៊ុយអេឡា។ កូនប្រុសច្បងរបស់យើងម៉ៃក៍ជាមួយម៉ូនីកា។ កូនស្រីរបស់យើងសាមីរ៉ា។ កូនប្រុសរបស់យើងហ្គាប្រៀលជាមួយអាំប្រា
ខ្ញុំសប្បាយចិត្តចំពោះការសម្រេចចិត្តផ្សេងៗរបស់ខ្ញុំក្នុងជីវិត
ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តធំៗជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនស្ដាយក្រោយសោះ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តចំពោះការសម្រេចចិត្តទាំងអស់នោះ។ ខ្ញុំឲ្យតម្លៃខ្លាំងណាស់ទៅលើភារកិច្ចនិងឯកសិទ្ធិជាច្រើនដែលខ្ញុំមានក្នុងការបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំបានឃើញថា គឺសំខាន់ចាំបាច់ឲ្យយើងរក្សាចំណងមិត្តភាពរឹងមាំជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ មិនថាពេលយើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តធំឬតូចក្ដី លោកអាចផ្ដល់សេចក្ដីសុខសាន្តដែល«ហួសពីការនឹកស្មាន»។ (ភី. ៤:៦, ៧) ខ្ញុំនិងស៊ីលវីអាចូលចិត្តកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋរបស់យើងនៅបេតអែល ហើយមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យពរទៅលើការសម្រេចចិត្តរបស់យើង ដោយសារយើងគិតដល់លោក។