Alîkarî, seva ku teyax kin

Derheqa vê têmayê gelek şîret hene. Lê hemû şîret nikarin alîkariyê bidin. Mesele, hinek meriv dikarin bêjin, wekî nelazim e bigirîn, yan jî bi cûrên din hestên xwe bidine kifşê. Hinek jî dikarin paşopê bêjin. Lê Kitêba Pîroz tiştekî eyan dike û gelek piştgiriya wê yekê dikin.

Hine kûltûrada nemêrantî ye, hergê mêr bigirî. Lê gelo şerm e ber meriya bigirîn? Hine doxdir dibêjin, ku ev tişteke normal e çaxê meriv wedê şînê digirî. Çaxê bende hestên xwe dide kifşê, wîra daha hêsa dibe teyax ke. Lê çaxê meriv hemû tiştî nav xweda digire, bi wê yekê ew ziyanê dide xwe. Di Kitêba Pîrozda tu ciya nayê gotinê, wekî wedê şînê nerast e û nemêrantî ye, hergê kesek bigirî. Hela derheqa Îsa bifikirin. Çaxê hevalê wî Lazar miribû, qewata Îsa digihîştê ku hevalê xwe Lazar vegerîne jîyînê, lê yeke ew ber hemûya giriya! (Yûhenna 11:33-35).

Çaxê kesek şînê dike, wî wedeyda ew dikare sert û hêrs be. Îlahî wî çaxî, gava merivê wîyî nas tiştekî bêfemî dibêje. Merivekî ji Afrîkaya Başûrê bi navê Mayk, giliyê usa dibêje: “Ez weke 14 salî bûm çaxê bavê min mir. Wedê şînê kahînekî minra got, wekî Xwedêra merivên baş lazim in, lema jî ew wana hildide cem xwe.a Ji bo vê yekê ez gelek hêrs ketim, çimkî bi rastî em hewcê bavê xwe bûn. Îda 63 sal derbaz bû û heta niha ew gilî dilê min dêşînin”.

Lê em çi dikarin bêjin derheqa xweneheqkirinê? Çaxê merivê nêzîk nişkêva dimire, fikirê usa pêşda tê, ‘Ew yek wê neqewimiya, hergê min usa, yan cûrekî mayîn bikira’. Û hergê pêşiya mirina wî merivî, te tevî wî şer kiribû, ev yek êşa dilê te hê zêde dike.

Hergê fikirên xweneheqkirinê yan hêrs cem te heye, gelek ferz e ewê yekê nav xweda nagirî. Wê baş be xeberdî tevî hevalekî xwe, yê ku wê guh bide te û te bide bawerkirinê, ku hestên usa tişteke normal e. Kitêba Pîroz dibêje: “Heval her tim hez dike û bira di roja tengda xuya dibe” (Metelok 17:17).

Çaxê bende şîna kesekî dike, wî wedeyîda Dostê wîyî lapî baş dikare Efirandarê me be, dêmek Yehowa Xwedê. Duada dilê xwe wîra vekin, “çimkî ew bona we xem dike” (1 Petrûs 5:7). Yehowa usa jî soz dide, wekî ew meriv wê fikirên xweda û dilê xweda arxayîn bin, çimkî “edilayiya Xwedê . . . ji her hiş-aqilî derbaztir e” (Fîlîpî 4:6, 7). Dêmek em gerekê bihêlin, wekî Xwedê bi saya Kitêba Pîroz alî me bike û dilbîniyê bide me. Xwera hine rêza binivîse yên ku dilê te rihet dikin. (Binihêre çargoşe). Tu dikarî hine ji wan, bi ezberî hîn bî. Çaxê tu bifikirî derheqa wan rêza, ewê alî te bikin wî çaxî, mesele gava êvarê tu tenê yî û nikarî xevra herî (Îşaya 57:15).

Mêrekî 40 salî, werên wî nav kin Cêk, jina xwe unda kir, ya ku ji reqê (kanserê) mir. Cêk carna tenêbûnê texmîn dike, lê dua alî wî dike. Ew dibêje: “Çaxê ez Yehowara dua dikim, ez îda xwe tenê texmîn nakim. Gelek car ez nîvê şevê hişiyar dibim û îda nikarim razêm. Hingê ez destpêdikim hine rêza ji Nivîsarên Pîroz bixûnim û li ser bifikirim. Ew min dilrihet dikin. Paşê ez Yehowara dua dikim û dilê xwe wîra vedikim. Dilê min arxayîn dibe û edilaya Xwedê hiş-aqilê min usa rihet dike, ku paşê ez dikarim rihet razêm”.

Kulfeteke cahil bi navê Vanêsa, diya xwe ji bo nexweşîyê unda kir. Ewê jî li ser xwe qewata duakirinê texmîn kir. Ew dibêje: “Wedê lapî çetinda, min gazî navê Xwedê dikir û kele-kel digiriyam. Yehowa guh dida duayên min û timê ez qewî dikirim”.

Hinê doxdir şîret didin, ku hergê tu diltengiyê texmîn dikî, wê baş be ku tiştekîva mijûl bî. Mesele dikarî tiştekîda alî kesekî bikî. Ev yek dikare şabûnê tera bînê û diltengiya dilê te jî sivik ke (Karên Şandiya 20:35). Gelek Mesîhiya di wê yekêda alîkarî û berdilî xwera dîtine (2 Korintî 1:3, 4).