യാഥാർഥ്യം എന്റെ പ്രതീ​ക്ഷ​കളെ കടത്തി​വെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു

വില്ലെം വാൻ സേയ്‌ൽ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

വർഷം 1942. ഞങ്ങളുടെ രാജ്യം രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ പിടി​യി​ല​മർന്നി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നെതർലൻഡ്‌സി​ലെ ഗ്രോ​ണി​ങ്കൻ നഗരത്തിൽ നാസി​ക​ളിൽനിന്ന്‌ ഒളിച്ചു കഴിഞ്ഞി​രുന്ന അഞ്ചു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രിൽ ഒരുവ​നാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. ഒരു കൊച്ചു മുറി​യി​ലി​രുന്ന്‌ രക്ഷപ്പെ​ടാ​നുള്ള സാധ്യ​ത​കളെ കുറിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ സംസാ​രി​ക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഞങ്ങൾ രക്ഷപ്പെ​ടാ​നുള്ള സാധ്യത കുറവാ​ണെന്നു വ്യക്തമാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളിൽ മൂന്നു പേർ പിന്നീടു കൊല്ല​പ്പെട്ടു. വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ, അക്കൂട്ട​ത്തിൽ ഈ പ്രായം​വരെ ജീവി​ച്ചി​രു​ന്നതു ഞാൻ മാത്ര​മേ​യു​ള്ളൂ. എന്റെ പ്രതീ​ക്ഷ​കളെ കടത്തി​വെ​ട്ടിയ ഒരു യാഥാർഥ്യം.

മേൽപ്പറഞ്ഞ സംഭവം നടക്കു​മ്പോൾ എനിക്കു വെറും 19 വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. ബൈബി​ളി​നെ​യോ മതത്തെ​യോ കുറിച്ച്‌ എനിക്കു യാതൊ​ന്നും​തന്നെ അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഡാഡി എല്ലാ മതത്തോ​ടും എതിരാ​യി​രു​ന്നു. മമ്മിയെ, മതത്തിനു വേണ്ടി​യുള്ള അന്വേ​ഷണം കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​ച്ചതു ഭൂതവി​ദ്യ​യിൽ ആയിരു​ന്നു. എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ എനിക്കു ജീവി​ത​ത്തിൽ യാതൊ​രു പ്രത്യാ​ശ​യു​മി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു ബോംബ്‌ സ്‌ഫോ​ട​ന​ത്തി​ലോ മറ്റോ ഞാൻ കൊല്ല​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ദൈവ​ത്തിന്‌ എന്നെ ഓർക്കാൻ ഒരു കാരണ​വും ഉണ്ടാകി​ല്ലെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. അവനെ കുറിച്ചു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ പോലും ഞാൻ മിന​ക്കെ​ട്ടി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

അന്വേ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ഫലമു​ണ്ടാ​കു​ന്നു

ആ നാലു യുവാ​ക്ക​ളു​മൊ​ത്തുള്ള സംഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​നു ശേഷം താമസി​യാ​തെ നാസികൾ എന്നെ പിടി​കൂ​ടി ജർമനി​യിൽ എമ്മറി​ച്ചിന്‌ അടുത്തുള്ള ഒരു തൊഴിൽ പാളയ​ത്തി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. സഖ്യക​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ ബോം​ബി​ട​ലി​നെ തുടർന്നു സംഭവിച്ച കേടു​പാ​ടു​കൾ പോക്കു​ന്ന​തും അവശി​ഷ്ട​ങ്ങ​ളും മറ്റും നീക്കം ചെയ്യു​ന്ന​തും ഞങ്ങളുടെ ജോലി​യിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. 1943-ന്റെ അവസാ​ന​ത്തോ​ടെ ഞാൻ രക്ഷപ്പെട്ടു. യുദ്ധം അപ്പോ​ഴും അവസാ​നി​ച്ചി​ട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും നെതർലൻഡ്‌സി​ലേക്കു മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു.

ആയിടെ, ചോദ്യ​ങ്ങ​ളും ബൈബിൾ വാക്യ​ങ്ങ​ളും നിറഞ്ഞ ഒരു ചെറു​പു​സ്‌തകം എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ​യോ കിട്ടി. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷികൾ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രിച്ച രക്ഷ (ഇംഗ്ലീഷ്‌) എന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ അധ്യയ​ന​ത്തിന്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ചോദ്യ​ങ്ങൾ വായിച്ച്‌ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഒത്തു നോക്കി​യ​പ്പോൾ ബൈബിൾ പ്രവച​ന​ത്തി​ന്റെ നിവൃ​ത്തി​യിൽ എനിക്ക്‌ അതിയായ താത്‌പ​ര്യം തോന്നി.

ആ പുസ്‌ത​കത്തെ കുറിച്ച്‌ ഞാൻ എന്റെ പ്രതി​ശ്രുത വധുവാ​യി​രുന്ന ച്രേ​യോ​ടു പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ആദ്യം അവൾക്ക്‌ അതിൽ തീരെ താത്‌പ​ര്യം ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. എന്നാൽ എന്റെ മമ്മി ആ ചെറു​പു​സ്‌തകം അരിച്ചു​പെ​റു​ക്കി വായിച്ചു. “ജീവി​ത​ത്തിൽ ഞാൻ ഇതുവരെ അന്വേ​ഷി​ച്ചു നടന്ന സത്യം ഇതാണ്‌!” അതിയായ ആഹ്ലാദ​ത്തോ​ടെ മമ്മി പറഞ്ഞു. മനസ്സി​ലാ​ക്കിയ കാര്യങ്ങൾ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​മാ​യും ഞാൻ പങ്കു​വെച്ചു. അവരിൽ ചിലർക്ക്‌ കൂടുതൽ അറിയാൻ താത്‌പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരാളാ​ണെ​ങ്കിൽ ഒരു സാക്ഷി​യാ​യി തീരു​ക​യും ചെയ്‌തു, 1996-ൽ അവൻ മരിക്കു​ന്ന​തു​വരെ ഞങ്ങൾ പരസ്‌പരം കാണു​ക​യും കത്തുകൾ എഴുതു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു.

ഇതിനി​ട​യിൽ, ച്രേ ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി. 1945 ഫെബ്രു​വരി മാസം ഞങ്ങൾ ഇരുവ​രും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു. ഏതാനും മാസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ യുദ്ധം അവസാ​നി​ച്ചു. വിവാ​ഹി​ത​രായ ശേഷം പയനിയർ—യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​കരെ വിളി​ക്കു​ന്നത്‌ അങ്ങനെ​യാണ്‌—ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പ്രവേ​ശി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹി​ച്ചു. എന്നാൽ സാമ്പത്തി​ക​വും ആരോഗ്യ സംബന്ധ​വു​മായ പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു നേരി​ടേണ്ടി വന്നു. കൂടാതെ, പണം സമ്പാദി​ക്കാ​നുള്ള അവസര​ങ്ങ​ളും ഞങ്ങൾക്കു മുമ്പാകെ തുറക്ക​പ്പെട്ടു. ആദ്യം സാമ്പത്തിക ഭദ്രത ഉറപ്പാ​ക്കി​യ​ശേഷം പയനി​യ​റിങ്‌ തുടങ്ങ​ണോ അതോ ഉടനെ തന്നെ തുടങ്ങ​ണോ?

നെതർലൻഡ്‌സി​ലെ ഞങ്ങളുടെ ശുശ്രൂഷ

നേരെ പയനിയർ സേവന​ത്തി​ലേക്കു പ്രവേ​ശി​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ തീരു​മാ​നം. 1945 സെപ്‌റ്റം​ബർ 1-ന്‌ ഞങ്ങൾ പയനി​യ​റിങ്‌ ആരംഭി​ച്ചു. അന്നു തന്നെ, രാത്രി നന്നേ വൈകി വീട്ടി​ലേക്കു മടങ്ങവെ എന്തെങ്കി​ലും കുടി​ക്കാ​മെന്നു കരുതി ഞാൻ ഒരു റെസ്റ്ററ​ന്റിൽ കയറി. ഒരു ഗിൽഡ​റി​ന്റേ​താ​ണെന്നു കരുതി ഞാൻ വെയി​റ്റർക്ക്‌ ഒരു നോ​ട്ടെ​ടു​ത്തു കൊടു​ത്തിട്ട്‌, “ബാക്കി തരേണ്ട, വെച്ചോ​ളൂ” എന്നു പറഞ്ഞു. തിരിച്ചു വീട്ടി​ലെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴാണ്‌ ഞാൻ അയാൾക്കു നൽകി​യത്‌ 100 ഗിൽഡ​റി​ന്റെ നോട്ടാ​യി​രു​ന്നു എന്നു മനസ്സി​ലാ​യത്‌! അങ്ങനെ, പയനി​യ​റിങ്‌ തുടങ്ങിയ സമയത്ത്‌ ഞങ്ങളുടെ കൈവശം ആകെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌ ഒരു ഗിൽഡർ!

1946-ൽ ബൈബിൾ വിഷയ​ങ്ങളെ അധിക​രിച്ച്‌ പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗങ്ങൾ നടത്താൻ ആരംഭി​ച്ച​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ തുകൽകൊ​ണ്ടുള്ള ഒരു ജാക്കറ്റ്‌ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഏകദേശം എന്റെ അത്രയും​തന്നെ വണ്ണവും പൊക്ക​വു​മൊ​ക്കെ ഉണ്ടായി​രുന്ന ഒരു സഹോ​ദരൻ ആയിരു​ന്നു എന്റെ പ്രസം​ഗ​ങ്ങൾക്ക്‌ അധ്യക്ഷൻ ആയിരു​ന്നത്‌. എന്നെ വേദി​യി​ലേക്ക്‌ സ്വാഗതം ചെയ്‌ത ശേഷം അദ്ദേഹം ഉടനെ​തന്നെ സ്റ്റേജിന്റെ പുറകി​ലേക്കു വന്ന്‌ കോട്ട്‌ ഊരി എനിക്കു തരും. പിന്നെ ഞാൻ പ്രസംഗം നടത്തും. പ്രസംഗം കഴിയു​മ്പോൾ ഞാൻ കോട്ട്‌ ഊരി അദ്ദേഹ​ത്തി​നു കൊടു​ക്കും.

1949 മാർച്ചിൽ, എനിക്കും ഭാര്യ​ക്കും സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ പങ്കു​കൊ​ള്ളാ​നുള്ള ക്ഷണം ലഭിച്ചു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സഭകൾ സന്ദർശിച്ച്‌ ആത്മീയ​മാ​യി അവരെ ബലപ്പെ​ടു​ത്തുക ആയിരു​ന്നു നിയമ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. സർക്കിട്ട്‌ വേലയിൽ എനിക്കു പരിശീ​ലനം നൽകി​യത്‌ ഫ്രിറ്റ്‌സ്‌ ഹാർട്ട്‌സ്‌റ്റാങ്‌ ആയിരു​ന്നു. യുദ്ധത്തി​നു മുമ്പും യുദ്ധകാ​ല​ത്തും ഒക്കെ, വിശ്വ​സ്‌ത​നാ​യി സേവിച്ച ഒരു വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേഹം. ഫ്രിറ്റ്‌സ്‌ സഹോ​ദരൻ എനിക്ക്‌ വളരെ നല്ല ഒരു ബുദ്ധി​യു​പ​ദേശം നൽകി: “വിം, യഹോ​വ​യു​ടെ സംഘട​ന​യിൽനി​ന്നു ലഭിക്കുന്ന നിർദേ​ശ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അനുസ​രി​ക്കുക, കേൾക്കുന്ന ഉടനെ അവ ഏറ്റവും മെച്ചമാ​ണെന്നു തോന്നു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും. അങ്ങനെ ചെയ്യു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ നിങ്ങൾക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും ഖേദി​ക്കേണ്ടി വരിക​യില്ല.” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതു ശരിയാ​യി​രു​ന്നു.

1951-ൽ വാച്ച്‌ടവർ ബൈബിൾ ആൻഡ്‌ ട്രാക്‌റ്റ്‌ സൊ​സൈ​റ്റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡന്റ്‌ ആയിരുന്ന നേഥൻ എച്ച്‌. നോർ നെതർലൻഡ്‌സ്‌ സന്ദർശി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. ആ സമയത്ത്‌, ച്രേയും ഞാനും ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ മിഷനറി പരിശീ​ല​ന​ത്തി​നാ​യി അപേക്ഷ സമർപ്പി​ച്ചു. താമസി​യാ​തെ, വാച്ച്‌ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളി​ന്റെ 21-ാമത്തെ ക്ലാസ്സിൽ സംബന്ധി​ക്കാ​നുള്ള ക്ഷണം ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചു. 1945-ൽ ഞങ്ങൾ പയനി​യ​റിങ്‌ ആരംഭി​ച്ച​പ്പോൾ നെതർലൻഡ്‌സിൽ ഏതാണ്ട്‌ 2,000 സാക്ഷി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌. എന്നാൽ 1953 ആയപ്പോൾ അവിടെ 7,000-ത്തിൽ അധികം സാക്ഷികൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. യാഥാർഥ്യം ഞങ്ങളുടെ പ്രതീ​ക്ഷ​കളെ കടത്തി​വെട്ടി!

ഞങ്ങളുടെ പുതിയ ഭവനത്തി​ലെ ശുശ്രൂഷ

ഇപ്പോൾ ഇന്തോ​നേ​ഷ്യ​യി​ലെ ഒരു പ്രവി​ശ്യ​യായ ഡച്ച്‌ ന്യൂ ഗിനി​യിൽ സേവി​ക്കാ​നാണ്‌ ഞങ്ങൾക്കു നിയമനം ലഭിച്ചത്‌. എന്നാൽ ഞങ്ങൾക്ക്‌ അവി​ടേക്കു പ്രവേ​ശനം ലഭിക്കാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ തെക്കേ അമേരി​ക്ക​യി​ലെ ഒരു ഉഷ്‌ണ​മേ​ഖലാ രാജ്യ​മായ സുരി​നാ​മി​ലേക്ക്‌ ഞങ്ങൾക്കു നിയമനം മാറ്റി​ത്തന്നു. 1955 ഡിസം​ബ​റിൽ ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്തി​ച്ചേർന്നു. സുരി​നാ​മിൽ അന്ന്‌ ഏതാണ്ട്‌ നൂറ്‌ സാക്ഷി​കളേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ, പക്ഷേ അവർ അങ്ങേയറ്റം സഹായ​മ​ന​സ്‌കത ഉള്ളവരാ​യി​രു​ന്നു. താമസി​യാ​തെ ഞങ്ങൾ അവിട​വു​മാ​യി ഇഴുകി​ച്ചേർന്നു.

വിവിധ തരത്തി​ലുള്ള സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ഞങ്ങൾക്കു പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടേണ്ടി വന്നു​വെ​ന്നതു ശരിതന്നെ. ചില​പ്പോൾ അങ്ങനെ ചെയ്യു​ന്ന​തിൽ ബുദ്ധി​മു​ട്ടും അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു. ഒരു ഉദാഹ​രണം പറയു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ, ച്രേക്ക്‌ ക്ഷുദ്ര​ജീ​വി​കൾ എന്നു​വെ​ച്ചാൽ വലിയ പേടി​യാ​യി​രു​ന്നു. നെതർലൻഡ്‌സിൽ ഞങ്ങളുടെ കിടപ്പ​റ​യിൽവെച്ച്‌ ഒരു ചെറിയ ചിലന്തി​യെ കണ്ടപ്പോൾ അതിനെ ഞാൻ കൊന്നു​വെന്ന്‌ ഉറപ്പു​വ​രു​ത്തി​യി​ട്ടേ അവൾ ഉറങ്ങി​യു​ള്ളൂ. എന്നാൽ സുരി​നാ​മിൽ അതിലും പതിന്മ​ടങ്ങു വലിപ്പ​മുള്ള ചിലന്തി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌, ചിലതാ​കട്ടെ വിഷമു​ള്ള​തു​മാ​യി​രു​ന്നു! ഇവയ്‌ക്കു പുറമേ ഞങ്ങളുടെ മിഷനറി ഭവനത്തിൽ പാറ്റക​ളും എലിക​ളും ഉറുമ്പും കൊതു​കും പുൽച്ചാ​ടി​ക​ളു​മൊ​ക്കെ യഥേഷ്ടം വിഹരി​ച്ചി​രു​ന്നു. പാമ്പുകൾ പോലും ഞങ്ങൾക്ക്‌ സന്ദർശ​ക​രാ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. സ്ഥിരം അവയെ കാണാൻ തുടങ്ങി​യ​തോ​ടെ ച്രേക്ക്‌ പഴയ പേടി​യൊ​ക്കെ മാറി, അവയെ തല്ലി​ക്കൊ​ല്ലുന്ന ജോലി​യും അവൾ സ്വയം ഏറ്റെടു​ത്തു.

ഞങ്ങൾ ഈ പ്രദേ​ശത്തു വന്നിട്ട്‌ 43-ലധികം വർഷമാ​യി. ഇവിടെ ജനിച്ചു വളർന്ന പലരെ​ക്കാ​ളും നന്നായി ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഈ രാജ്യ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അറിയാം. ഇവിടത്തെ നദിക​ളും മഴക്കാ​ടും കടൽത്തീ​ര​ത്തി​ന​രി​കെ​യുള്ള ചതുപ്പു​നി​ല​ങ്ങ​ളു​മൊ​ക്കെ ഞങ്ങൾക്ക്‌ വളരെ ഇഷ്ടമായി. മുള്ളൻപന്നി, തേവാങ്ക്‌, അമേരി​ക്കൻ പുള്ളി​പ്പു​ലി​കൾ, എന്തിന്‌ മനോ​ഹ​ര​മായ നിറങ്ങ​ളോ​ടു കൂടിയ വിവി​ധ​യി​നം പാമ്പുകൾ പോലും ഞങ്ങളുടെ പരിച​യ​ക്കാ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ ഇവിടത്തെ ആളുക​ളു​ടെ വിപു​ല​മായ വൈവി​ധ്യ​ത്തെ​യാണ്‌ ഞങ്ങൾ ഏറ്റവു​മ​ധി​കം വിലമ​തി​ക്കു​ന്നത്‌. ചിലരു​ടെ പൂർവി​കർ ആഫ്രിക്ക, ഇന്തോ​നേഷ്യ, ഇന്ത്യ, ചൈന തുടങ്ങിയ രാജ്യ​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. ചിലർ, ഇവിടത്തെ ആദിമ​നി​വാ​സി​ക​ളു​ടെ പിൻത​ല​മു​റ​ക്കാ​രായ അമേരി​ക്കൻ ഇൻഡ്യ​ക്കാർ ആണ്‌.

ക്രിസ്‌തീ​യ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ വീടു​തോ​റും പോകു​മ്പോൾ ഈ എല്ലാ പശ്ചാത്ത​ല​ങ്ങ​ളി​ലും പെട്ട ആളുകളെ ഞങ്ങൾ കണ്ടുമു​ട്ടാ​റുണ്ട്‌. കൂടാതെ, രാജ്യ​ഹാ​ളു​ക​ളിൽ ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഇടയി​ലും ഇതേ വൈവി​ധ്യം ദർശി​ക്കാ​നാ​കും. 1953-ൽ, ഇടിഞ്ഞു പൊളിഞ്ഞ നിലയി​ലുള്ള ഒരൊറ്റ രാജ്യ​ഹാൾ ആണ്‌ ഇവിടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌. ഇന്ന്‌ ഇവിടെ 30-ലധികം മനോ​ഹ​ര​മായ രാജ്യ​ഹാ​ളു​ക​ളും ഒന്നാം​തരം ഒരു സമ്മേളന ഹാളും നല്ല ഒരു ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സും ഉണ്ട്‌. ബ്രാഞ്ചി​ന്റെ സമർപ്പണം 1995 ഫെബ്രു​വ​രി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഞാൻ പഠിച്ച പാഠങ്ങൾ

സുരി​നാ​മിൽ അങ്ങ്‌ ഉൾഭാ​ഗ​ത്താ​യി കാട്ടു​വർഗ​ക്കാ​രായ നീ​ഗ്രോ​കൾ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​വ​രു​ടെ നിരവധി സഭകൾ ഉണ്ട്‌, കൃഷി​ത്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നു രക്ഷപ്പെട്ട്‌ അങ്ങ്‌ നദിക​ളു​ടെ ഉത്ഭവസ്ഥാ​ന​ത്തോ​ളം പോയി പാർത്ത ആഫ്രിക്കൻ അടിമ​ക​ളു​ടെ പിൻഗാ​മി​ക​ളാണ്‌ ഇവർ. അവരുടെ കഴിവു​കൾ എന്നെ പലപ്പോ​ഴും വിസ്‌മ​യി​പ്പി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌—ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌ നദിയി​ലൂ​ടെ അവർ സഞ്ചരി​ക്കുന്ന വിധവും മഴക്കാ​ടു​മാ​യി ഇഴുകി​ച്ചേർന്നി​രി​ക്കുന്ന വിധവും. മരങ്ങൾ വെട്ടി​യി​ടാ​നും വഞ്ചികൾ ഉണ്ടാക്കാ​നും വെള്ളച്ചാ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യും നദിയി​ലെ കുത്തൊ​ഴു​ക്കുള്ള ഭാഗങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ​യും അവ തുഴഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നും ഒക്കെ അവർക്കു നല്ല വശമാണ്‌. വേട്ടയാ​ടി​യും മീൻപി​ടി​ച്ചു​മൊ​ക്കെ​യാണ്‌ അവർ ഉപജീ​വനം കഴിക്കു​ന്നത്‌. ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാൻ ആധുനിക സൗകര്യ​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും അവർക്കില്ല. വളരെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​പി​ടി​ച്ച​തെന്നു നാം കരുതി​യേ​ക്കാ​വുന്ന മറ്റു പല കാര്യ​ങ്ങ​ളും അവർക്കു ചെയ്യാൻ അറിയാം.

വർഷങ്ങൾകൊണ്ട്‌ സുരി​നാ​മിൽ താമസി​ക്കുന്ന മറ്റ്‌ ആളുക​ളെ​യും ഞങ്ങൾ അറിയാൻ ഇടയാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു, അവരുടെ ആചാര​ങ്ങ​ളും ചിന്താ​ഗ​തി​ക​ളും ജീവി​ത​രീ​തി​ക​ളും ഒക്കെ ഞങ്ങൾക്കു പരിചി​ത​മാണ്‌. 1950-കളിൽ അമേരി​ക്കൻ ഇന്ത്യക്കാ​രു​ടെ ഒരു ഗ്രാമം സന്ദർശി​ച്ചതു ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു. അർധരാ​ത്രി​യോ​ടെ ഞാൻ മഴവന​ത്തി​നു​ള്ളി​ലെ ആളൊ​ഴിഞ്ഞ ഒരു ക്യാമ്പി​ലെത്തി. അവി​ടെ​നിന്ന്‌ അമേരി​ക്കൻ ഇൻഡ്യ​ക്കാ​ര​നായ എന്റെ വഴികാ​ട്ടി​യു​മൊത്ത്‌ വഞ്ചിയിൽ യാത്ര പുറ​പ്പെ​ടാ​നാ​യി​രു​ന്നു പരിപാ​ടി. അയാൾ തീ കൂട്ടി, ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്‌തു, തൂക്കു​മഞ്ചം കെട്ടി​ത്തന്നു. അങ്ങനെ എല്ലാ കാര്യ​ങ്ങ​ളും അയാൾ എനിക്കു ചെയ്‌തു​തന്നു. കാരണം എനിക്ക്‌ അതൊ​ന്നും ചെയ്യാൻ വശമി​ല്ലെന്ന്‌ അയാൾക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

അർധരാ​ത്രി തൂക്കു​മ​ഞ്ച​ത്തിൽനി​ന്നു ഞാൻ താഴെ വീണ​പ്പോൾ അയാൾ ചിരി​ച്ചില്ല. പകരം അയാൾ എന്റെ വസ്‌ത്ര​ത്തി​ലെ പൊടി തട്ടി വീണ്ടും തൂക്കു​മഞ്ചം ശരിയാ​ക്കി​ത്തന്നു. ഉറങ്ങി​യെ​ഴു​ന്നേറ്റ ശേഷം ഞങ്ങൾ തീരെ വീതി​കു​റഞ്ഞ ഒരു നദിയി​ലൂ​ടെ യാത്ര ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. യാതൊ​ന്നും കാണാൻ സാധി​ക്കാ​ത്ത​വി​ധം അത്രയ്‌ക്ക്‌ ഇരുട്ടാ​യി​രു​ന്നു നദിയിൽ, ഇരു​ട്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ കുറ്റാ​ക്കു​റ്റി​രുട്ട്‌. എന്നാൽ വളവു​ക​ളും തടസ്സങ്ങ​ളും ഒക്കെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും എന്റെ വഴികാ​ട്ടി വിദഗ്‌ധ​മാ​യി വഞ്ചി തുഴഞ്ഞു കൊണ്ടു​പോ​യി. എങ്ങനെ​യാണ്‌ അതു സാധി​ക്കു​ന്നത്‌ എന്നു ചോദി​ച്ച​പ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു: “മുമ്പോ​ട്ടല്ല നോ​ക്കേ​ണ്ടത്‌. മുകളി​ലേക്കു നോക്കി വൃക്ഷത്ത​ല​പ്പു​ക​ളും ആകാശ​വും തമ്മിലുള്ള നിറവ്യ​ത്യാ​സം ശ്രദ്ധി​ക്കുക. അങ്ങനെ​യാ​കു​മ്പോൾ നദിയു​ടെ വളവ്‌ മനസ്സി​ലാ​കും. താഴേക്കു നോക്കി നദിയി​ലെ ഓളങ്ങ​ളും ശ്രദ്ധി​ക്കുക. മുന്നിൽ പാറക​ളോ മറ്റ്‌ തടസ്സങ്ങ​ളോ ഉണ്ടോ​യെന്ന്‌ അവ കാട്ടി​ത്ത​രും. ശബ്ദങ്ങൾ കേട്ടും മുന്നിൽ എന്താ​ണെന്നു തിരി​ച്ച​റി​യാം.”

മരത്തിൽനി​ന്നു കൊത്തി​യു​ണ്ടാ​ക്കിയ ചിറ്റോ​ട​ങ്ങ​ളിൽ കുത്തൊ​ഴു​ക്കുള്ള ഭാഗത്തു​കൂ​ടെ സഞ്ചരി​ക്കു​ന്ന​തും വെള്ളച്ചാ​ട്ടങ്ങൾ മുറി​ച്ചു​ക​ട​ക്കു​ന്ന​തും അപകടം നിറഞ്ഞ​തും ക്ഷീണി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തു​മായ കാര്യ​മാണ്‌. എന്നാൽ ഇങ്ങനെ യാത്ര ചെയ്‌തു ചെല്ലു​മ്പോൾ ഞങ്ങളെ സ്വാഗതം ചെയ്യാൻ ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ നിൽക്കു​ന്നതു കാണു​മ്പോൾ ക്ഷീണ​മൊ​ക്കെ പമ്പകട​ക്കും. അതിഥി​കൾക്കു വേണ്ടി എപ്പോ​ഴും അവർ ആഹാരം കരുതി​വെ​ക്കും, ഒരു കോപ്പ സൂപ്പെ​ങ്കി​ലും. മിഷനറി ജീവി​ത​ത്തിൽ മിക്ക​പ്പോ​ഴും പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളും ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളും നേരി​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും ഒരിക്ക​ലും ഞങ്ങൾക്കു നിരാ​ശ​പ്പെ​ടേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല.

സേവന​ത്തിൽ തുടരാൻ ഞങ്ങളെ സഹായി​ച്ചത്‌

ഞങ്ങളുടെ ആരോ​ഗ്യ​നില അത്ര മെച്ചമാ​യി​രു​ന്നില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളിൽ നിന്നു കാര്യ​മായ പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചി​രു​ന്നില്ല. കാരണം ഞങ്ങളെ കൂടാതെ കുടും​ബ​ത്തിൽ മമ്മി മാത്രമേ സാക്ഷി​യാ​യി തീർന്നു​ള്ളൂ. എങ്കിലും ഞങ്ങളുടെ പ്രിയ​പ്പെട്ട സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ആവശ്യ​മായ സഹായ​വും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും നൽകി നിയമ​ന​ത്തിൽ തുടരാൻ ഞങ്ങളെ പിന്തു​ണച്ചു. മമ്മി വിശേ​ഷി​ച്ചും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉറവി​ട​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ നിയമ​ന​ത്തിൽ പ്രവേ​ശിച്ച്‌ ഏതാണ്ട്‌ ആറു വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ മമ്മിക്കു തീരെ സുഖമി​ല്ലാ​താ​യി. മമ്മിയെ അവസാ​ന​മാ​യി ഒന്നു പോയി കാണാൻ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു. പക്ഷേ മമ്മി ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “നിങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ടു വരേണ്ട​തില്ല. ഞാൻ ആരോ​ഗ്യ​ത്തോ​ടെ ഇരുന്ന​പ്പോ​ഴുള്ള രൂപം മതി നിങ്ങളു​ടെ മനസ്സിൽ. പുനരു​ത്ഥാ​ന​ത്തിൽ നിങ്ങളെ കാണാൻ കഴിയു​മെന്നു ഞാൻ പ്രത്യാ​ശി​ക്കു​ന്നു.” ഉറച്ച വിശ്വാ​സ​ത്തിന്‌ ഉടമയാ​യി​രു​ന്നു മമ്മി.

1966-ൽ ആണ്‌ ഞങ്ങൾ നെതർലൻഡ്‌സിൽ ആദ്യമാ​യി അവധിക്കു പോയത്‌. പഴയ സുഹൃ​ത്തു​ക്കളെ കണ്ടപ്പോൾ ഞങ്ങൾക്കു സന്തോ​ഷ​മാ​യി, എങ്കിലും സുരി​നാ​മാണ്‌ ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം നാടെന്ന്‌ ഞങ്ങൾക്കു തോന്നി. നിയമിത പ്രദേ​ശത്ത്‌ ചുരു​ങ്ങി​യതു മൂന്നു വർഷ​മെ​ങ്കി​ലും സേവി​ക്കാ​തെ മിഷന​റി​മാർ മാതൃ​ദേ​ശ​ത്തേക്ക്‌ അവധിക്കു പോക​രു​തെ​ന്നുള്ള സംഘട​ന​യു​ടെ ബുദ്ധി​യു​പ​ദേശം എത്ര ജ്ഞാനപൂർവ​ക​മായ ഒന്നാണ്‌ എന്നു ഞങ്ങൾക്കു മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

നിയമനം ആസ്വദി​ക്കാൻ ഞങ്ങളെ സഹായിച്ച മറ്റൊരു ഘടകം നർമ​ബോ​ധ​മാ​യി​രു​ന്നു—എല്ലാറ്റി​നെ​യും, ഞങ്ങളെ ഉൾപ്പെടെ, ഒരു നർമര​സ​ത്തോ​ടെ നോക്കി​ക്കാ​ണാൻ ഉള്ള കഴിവ്‌. യഹോ​വ​തന്നെ നർമ​ബോ​ധം ഉള്ളവനാണ്‌. പ്രകൃ​തി​യി​ലെ ചില സൃഷ്ടി​ക​ളിൽ അതു തെളിഞ്ഞു കാണാം. ചിമ്പാൻസി​ക​ളു​ടെ​യും നീർനാ​യ്‌ക്ക​ളു​ടെ​യും മൃഗക്കു​ട്ടി​ക​ളു​ടെ​യു​മൊ​ക്കെ കോമ​ളി​ത്തം നിറഞ്ഞ വികൃ​തി​കൾ കാണു​മ്പോൾ നമ്മൾ ചിരി​ച്ചു​പോ​കും. എല്ലാറ്റി​ന്റെ​യും നല്ല വശം കാണാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്ന​തും നമുക്കു​തന്നെ വളരെ​യ​ധി​കം പ്രാധാ​ന്യം കൽപ്പി​ക്കാ​തി​രി​ക്കു​ന്ന​തും മുഖ്യ​മാണ്‌—വർഷങ്ങ​ളി​ലൂ​ടെ ഞങ്ങൾ പഠിച്ച കാര്യ​മാണ്‌ അത്‌.

ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ച പ്രതി​ഫ​ലങ്ങൾ വിശേ​ഷി​ച്ചും ഞങ്ങളെ നിയമ​ന​ത്തിൽ തുടരാൻ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. പാരമാ​രി​ബോ​യി​ലുള്ള ഒരു വൃദ്ധസ​ദ​ന​ത്തി​ലെ ഒമ്പത്‌ പുരു​ഷ​ന്മാ​രു​മാ​യി ച്രേ ബൈബി​ള​ധ്യ​യനം ആരംഭി​ച്ചു. അവർ എല്ലാവ​രും 80 വയസ്സിനു മുകളിൽ പ്രായ​മു​ള്ളവർ ആയിരു​ന്നു. അവർ മുമ്പ്‌ ബാലാ​റ്റ​ബ്ലീ​ഡ​റു​ക​ളോ (റബർ ടാപ്പിങ്‌ തൊഴി​ലാ​ളി​കൾ) സ്വർണ ഖനി തൊഴി​ലാ​ളി​ക​ളോ ഒക്കെ ആയിരു​ന്നു. എല്ലാവർക്കും പഠിച്ച കാര്യങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു, എല്ലാവ​രും സ്‌നാ​പ​ന​മേറ്റു, മരണം വരെ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യിൽ വിശ്വ​സ്‌ത​യോ​ടെ പങ്കു​കൊ​ണ്ടു.

ന്യൂ ചർച്ച്‌ ഓഫ്‌ സ്വീഡൻബൊർഗി​ന്റെ ഒരു പ്രസം​ഗ​ക​നാ​യി​രുന്ന റിവേർസ്‌ എന്നു പേരുള്ള പ്രായം​ചെന്ന ഒരു വ്യക്തി ഞങ്ങൾ അധ്യയനം നടത്തു​മ്പോൾ അതു ശ്രദ്ധിച്ച്‌ പരിഹാ​സ​പൂർവം ഓരോ​രോ അഭി​പ്രാ​യ​പ്ര​ക​ട​നങ്ങൾ നടത്താ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഓരോ ആഴ്‌ച​യും അദ്ദേഹം അടുത്ത​ടു​ത്തു വന്നു, അതോ​ടൊ​പ്പം കളിയാ​ക്ക​ലും കുറഞ്ഞു​വന്നു. ഒടുവിൽ അദ്ദേഹം മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടൊ​പ്പം അധ്യയ​ന​ത്തിന്‌ ഇരിക്കാൻ തുടങ്ങി. 92 വയസ്സു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന അദ്ദേഹ​ത്തി​നു കാഴ്‌ച​ശ​ക്തി​യും കേൾവി​ശ​ക്തി​യും നന്നേ കുറവാ​യി​രു​ന്നു, എങ്കിലും ബൈബിൾ വാക്യ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അദ്ദേഹ​ത്തി​നു കാണാ​പ്പാ​ഠ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒടുവിൽ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ക്കാൻ തുടങ്ങി, ശ്രദ്ധി​ക്കു​മാ​യി​രുന്ന ആരോ​ടും അദ്ദേഹം സുവാർത്ത പറയു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഒന്നു വന്നു കാണാൻ പറഞ്ഞു​കൊണ്ട്‌ മരിക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ അദ്ദേഹം ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഒരു സന്ദേശം അയച്ചു. ഞങ്ങൾ ചെന്ന​പ്പോ​ഴേ​ക്കും അദ്ദേഹം മരിച്ചി​രു​ന്നു, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ തലയണ​ക്കീ​ഴിൽ ആ മാസം ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ചെലവ​ഴിച്ച സമയത്തി​ന്റെ റിപ്പോർട്ട്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

25-ലധികം വർഷത്തെ മുഴു​സമയ പ്രസം​ഗ​വേ​ല​യ്‌ക്കു ശേഷം 1970-ൽ സുരി​നാം ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​ന്റെ മേൽനോ​ട്ടം വഹിക്കാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​കൊ​ണ്ടുള്ള നിയമനം എനിക്കു ലഭിച്ചു. മനസ്സി​ല്ലാ​മ​ന​സ്സോ​ടെ ഓഫീ​സിൽ ഇരിക്കു​മ്പോൾ ച്രേ​യോട്‌ എനിക്ക്‌ അസൂയ തോന്നി. കാരണം അവൾ അപ്പോ​ഴും എല്ലാ ദിവസ​വും വയൽ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കു പോകു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഇപ്പോൾ ച്രേയും ബ്രാഞ്ചിൽത്തന്നെ സേവി​ക്കു​ന്നു. വയസ്സായി വരുന്ന ഞങ്ങൾക്ക്‌ ഇവിടെ അർഥവ​ത്തായ വേല ഉണ്ട്‌.

1945-ൽ ലോക​മെ​മ്പാ​ടു​മുള്ള സജീവ രാജ്യ​ഘോ​ഷ​ക​രു​ടെ എണ്ണം 1,60,000-ത്തിൽ താഴെ​യാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന്‌ ആ സംഖ്യ ഏതാണ്ട്‌ 60,00,000 ആയി ഉയർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. തീർച്ച​യാ​യും യാഥാർഥ്യം എന്റെ പ്രതീ​ക്ഷയെ കടത്തി​വെ​ട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. സുരി​നാ​മി​നെ സംബന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ, 1955-ൽ ഞങ്ങൾ വരു​മ്പോൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തി​ന്റെ 19 മടങ്ങി​ല​ധി​കം ആളുകൾ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കെടു​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌—ഇവിടത്തെ രാജ്യ​ഘോ​ഷ​ക​രു​ടെ എണ്ണം 100-ൽ നിന്ന്‌ 1,900-ലധികം ആയി വർധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു!

യഹോ​വ​യോ​ടു വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി നില​കൊ​ണ്ടാൽ ഭാവി​യിൽ അവന്റെ ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ പൂർത്തീ​ക​രണം സംബന്ധിച്ച കൂടുതൽ മഹത്തായ സംഭവ​വി​കാ​സങ്ങൾ നാം കാണു​മെന്ന ഉറച്ച ബോധ്യം എനിക്കുണ്ട്‌. ഞങ്ങൾ ചെയ്യാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​തും അതുത​ന്നെ​യാണ്‌.

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

1955-ൽ, ഞങ്ങൾ സുരി​നാ​മിൽ വന്നപ്പോൾ

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ശുശ്രൂഷയിൽ ചിറ്റോ​ടങ്ങൾ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്നു

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഭാര്യയോടൊപ്പം