ജയില​ഴി​കൾക്ക്‌ യഹോ​വ​യിൽനി​ന്നും എന്നെ വേർപെ​ടു​ത്താ​നാ​കില്ല

1966-ൽ ഞങ്ങൾ യു​ക്രെ​യി​നി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​യി. എന്റെ ചെറു​പ്പ​കാ​ല​ങ്ങ​ളി​ലെ ഒരു ഓർമ​യാണ്‌ എനിക്കു നാലു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ജയിലി​ലാ​യി​രി​ക്കുന്ന എന്റെ മുത്തച്ഛനെ കാണാൻപോ​യത്‌. ഞാനും അമ്മയും യു​ക്രെ​യി​നി​ലെ ക്രൈവി റിഹിൽനി​ന്നും ട്രെയിൻ കയറി സെൻട്രൽ റഷ്യയി​ലെ മൊർഡോ​വി​യ​നി​ലുള്ള ജയിലിൽ എത്തി. അവിടെ കാവൽക്കാ​രു​ടെ നിരീ​ക്ഷ​ണ​ത്തിൽ മുത്തച്ഛ​നു​മാ​യിട്ട്‌ സമയം ചെലവ​ഴി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കു രണ്ടു മണിക്കൂ​റേ കിട്ടി​യു​ള്ളൂ. പക്ഷേ, എന്നെ മുത്തച്ഛന്റെ മടിയി​ലി​രു​ത്താൻ അവർ അനുവ​ദി​ച്ചു.

സ്‌കൂ​ളി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോ​ഴും യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

ഞാൻ യു​ക്രെ​യി​നിൽ ഒരു കുട്ടി​യാ​യി വളർന്നു​വന്ന സമയത്ത്‌ യഹോ​വ​യി​ലുള്ള എന്റെ ആശ്രയം പരീക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന ഒരുപാ​ടു സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​യി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽ പോയി തുടങ്ങിയ സമയത്ത്‌ ലെനിന്റെ കുട്ടി​ക്കാ​ലത്തെ ഫോട്ടോ ഉണ്ടായി​രുന്ന ഒരു ബാഡ്‌ജ്‌ ധരി​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.a കുറച്ച്‌ വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം കുട്ടികൾ കഴുത്തിൽ ഒരു ചുവന്ന സ്‌കാർഫ്‌ ധരിക്ക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ലെനിന്റെ ആശയങ്ങളെ പിന്തു​ണ​യ്‌ക്കു​ന്നു എന്നു കാണി​ക്കാൻവേ​ണ്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. എന്നാൽ, ഞാൻ ഇതു​പോ​ലുള്ള രാഷ്ട്രീ​യ​ചി​ഹ്ന​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ധരിക്കാൻ തയ്യാറാ​യില്ല. കാരണം എന്റെ പൂർണ​ഭ​ക്തിക്ക്‌ അർഹൻ യഹോ​വ​യാ​ണെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു.

യഹോ​വ​യെ സേവി​ക്കാ​നാ​യി, വ്യക്തി​പ​ര​മാ​യി ഒരു തീരു​മാ​ന​മെ​ടു​ക്കാൻ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. രാഷ്ട്രീ​യ​കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളിൽ നിഷ്‌പ​ക്ഷ​രാ​യി​രി​ക്കേ​ണ്ടത്‌ എന്തു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ എന്നതു​പോ​ലുള്ള വിഷയങ്ങൾ അവർ എനിക്കു ക്ഷമയോ​ടെ വിശദീ​ക​രി​ച്ചു​ത​രു​ക​യും ന്യായങ്ങൾ നിരത്തു​ക​യും ചെയ്‌തു. സ്‌കൂ​ളിൽ നന്നായി പഠിക്കാൻ അവർ എന്നെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു. കാരണം അത്‌ യഹോ​വയെ മഹത്ത്വ​പ്പെ​ടു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഒരു ദിവസം നൗക ഐ റിലീ​ജിയ (ശാസ്‌ത്ര​വും മതവും) എന്നൊരു മാസി​ക​യിൽനിന്ന്‌ ഒരു പത്ര​പ്ര​വർത്തകൻ ഞങ്ങളുടെ സ്‌കൂ​ളിൽ വന്നു. ദൈവ​ത്തെ​യും മതത്തെ​യും ആശ്രയി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ആളുകളെ പ്രേരി​പ്പി​ക്കുന്ന ഒരു മാസി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ആ പത്ര​പ്ര​വർത്തകൻ ഒരു പ്രസംഗം നടത്തി​യ​പ്പോൾ ടീച്ചർമാർ എന്നെ മുന്നിൽ കൊണ്ടു​പോ​യി ഇരുത്തി. ദൈവ​മില്ല എന്നു കുട്ടി​കളെ വിശ്വ​സി​പ്പി​ക്കുന്ന തരത്തി​ലുള്ള ഒരു പ്രസം​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌.

ആ പ്രസംഗം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ടീച്ചർമാർ എന്നെ സ്റ്റേജിനു പുറകിൽ, പ്രസംഗം നടത്തിയ ആളുടെ അടു​ത്തേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. അദ്ദേഹം എന്നോടു ചോദി​ച്ചു, “നീ ഏതു മതത്തിൽപ്പെ​ട്ട​വ​നാണ്‌.” ഞാൻ ഒരു മടിയും​കൂ​ടാ​തെ പറഞ്ഞു, “ഞാൻ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാണ്‌.” അദ്ദേഹ​ത്തി​നു വേറെ ഒന്നും പറയാ​നി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ഇത്രയും നേരം എന്റെ പ്രസംഗം ശ്രദ്ധ​യോ​ടെ കേട്ടി​രു​ന്ന​തി​നു നന്ദി എന്നു മാത്രം പറഞ്ഞു. ഇതു കേട്ട​പ്പോൾ എന്റെ ടീച്ചർമാർ ആകെ അസ്വസ്ഥ​രാ​യി.

കുടും​ബ​മെന്ന നിലയിൽ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

എന്റെ വീട്ടിൽ ബൈബിൾപ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ പ്രിന്റ്‌ ചെയ്യു​ക​യും പിന്നീട്‌ വിതരണം ചെയ്യു​ക​യും ചെയ്യു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആ സമയത്ത്‌ ഒരു കുടും​ബ​മെന്ന നിലയിൽ ഞങ്ങൾ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ച്ചു. അതു​പോ​ലെ സെൻട്രൽ യു​ക്രെ​യി​നി​ലെ ഗ്രൂപ്പു​ക​ളും സഭകളും ഒക്കെ സന്ദർശി​ക്കുന്ന ഒരു സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യും എന്റെ പപ്പ സേവി​ച്ചി​രു​ന്നു.

എന്റെ ഇളയ സഹോ​ദരൻ പവ്‌ലിക്‌ ജനിക്കു​ന്ന​തി​നു രണ്ടു ദിവസം മുമ്പ്‌ അതായത്‌ 1978 ഫെബ്രു​വ​രി​യിൽ, ഒരു ദിവസം ഞാൻ സ്‌കൂൾ കഴിഞ്ഞ്‌ വരുക​യാ​യി​രു​ന്നു. വീട്ടിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ വീട്ടിലെ സാധന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ചിതറി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നതു കണ്ടു. പോലീസ്‌ ഞങ്ങളുടെ വീട്‌ പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. അവർ ഞങ്ങളുടെ എല്ലാ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​ങ്ങ​ളും പിടി​ച്ചെ​ടു​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

പോലീസ്‌ വന്ന്‌ പിറ്റേ ദിവസം ഞാനും അനിയൻ മിഖാ​യി​ലോ​യും സ്‌കൂ​ളിൽ പോയ​പ്പോൾ ടീച്ചർമാർ ഞങ്ങളെ തുറി​ച്ചു​നോ​ക്കി​യതു ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അമേരി​ക്കൻ ചാരന്മാ​രു​ടെ മക്കളാ​ണെന്ന്‌ അവർ ചിന്തിച്ചു. എന്നാൽ കുറച്ച്‌ നാളുകൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ തങ്ങൾക്കു തെറ്റു പറ്റിയ​താ​ണെന്നു ടീച്ചർമാർക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. പിന്നീട്‌ ഞങ്ങളുടെ കൂടെ പഠിച്ച ചിലർ സാക്ഷി​ക​ളാ​കു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു!

1981-ൽ പോലീ​സു​കാർ എന്റെ വീട്‌ വീണ്ടും പരി​ശോ​ധി​ച്ചു. അന്ന്‌ എനിക്ക്‌ 18 വയസ്സ്‌ ആയിട്ടി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എന്നിട്ടും എന്റെ പപ്പയു​ടെ​യും മുത്തച്ഛ​ന്റെ​യും കൂടെ പ്രോ​സി​ക്യൂ​ട്ട​റി​ന്റെ ഓഫീ​സി​ലേക്ക്‌ എന്നെയും വിളി​പ്പി​ച്ചു. ഒരു മുതിർന്ന ഉദ്യോ​ഗസ്ഥൻ, സഹകരി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കിൽ എന്നെ ജയിലി​ലി​ടും എന്നു പറഞ്ഞ്‌ ഭീഷണി​പ്പെ​ടു​ത്തി. എന്നാൽ അതേസ​മയം സാധാരണ വസ്‌ത്രം ധരിച്ച ഒരാൾ, സഹകരി​ച്ചാൽ എനിക്കു നല്ലൊരു ഭാവി കിട്ടും എന്നൊരു വാഗ്‌ദാ​ന​വും തന്നു. ഒരേസ​മയം “ഭീഷണി​യും” നല്ലൊരു “വാഗ്‌ദാ​ന​വും” തന്നു​കൊണ്ട്‌ അവർ എന്നെ പ്രലോ​ഭി​പ്പി​ച്ചു. ഞാൻ ഒന്നു മാറ്റി ചിന്തി​ക്കാൻവേണ്ടി എന്റെ പപ്പയും മുത്തച്ഛ​നും അങ്കിളു​മാ​രും ജയിലിൽ കിടന്ന​തി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവർ എന്നെ ഓർമി​പ്പി​ച്ചു. പക്ഷേ, അതെല്ലാം ഓർക്കു​മ്പോൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​ത്തോ​ടെ എനിക്കും ജയിലിൽ സഹിച്ചു​നിൽക്കാൻ പറ്റുമെന്ന ഉറപ്പാണു കിട്ടു​ന്ന​തെന്ന്‌ അവർക്ക്‌ അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.—ഫിലി​പ്പി​യർ 4:13.

ജയിലി​ലാ​യി​രി​ക്കു​മ്പോൾ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

എനിക്ക്‌ 18 വയസ്സായി പിറ്റേ ദിവസം സൈന്യ​ത്തിൽ ചേരാ​നുള്ള ഒരു കത്ത്‌ വന്നു. എന്നാൽ, അതിനു ഞാൻ വിസമ്മ​തി​ച്ച​തു​കൊണ്ട്‌ വിചാരണ നടക്കു​ന്ന​തു​വരെ എന്നെ ജയിലിൽ അടച്ചു. ഏകദേശം 85 ആളുകൾ അടങ്ങുന്ന വലി​യൊ​രു സെല്ലാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. അവിടെ 34 ബെഡ്‌ മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അതു​കൊണ്ട്‌ മാറി​മാ​റി ഉറങ്ങണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ആഴ്‌ച​യിൽ ഒരു ദിവസം മാത്രമേ കുളി​ക്കാൻ അനുവാ​ദം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

എന്നെ സെല്ലിന്റെ അകത്ത്‌ കയറ്റി വാതിൽ അടച്ചു. അവി​ടെ​യുള്ള എല്ലാവ​രു​ടെ​യും കണ്ണുകൾ എന്നി​ലേക്ക്‌. ആ സെല്ലിന്റെ ഒരു സൈഡിൽനിന്ന്‌ ആളുകൾ “നീ എന്തു തെറ്റാണു ചെയ്‌തത്‌” എന്ന്‌ എന്നോടു ചോദി​ച്ചു. എനിക്കു പേടി​യൊ​ക്കെ തോന്നി. പക്ഷേ, സിംഹ​ക്കു​ഴി​യിൽ ഇട്ടിട്ടും ഒന്നും പറ്റാതെ രക്ഷപ്പെട്ട ദാനി​യേ​ലി​ന്റെ ബൈബിൾവി​വ​രണം ഞാൻ ഓർത്തു. യഹോ​വ​യിൽ പൂർണ​മാ​യി ആശ്രയി​ക്കാ​നും ശാന്തമാ​യി നിൽക്കാ​നും അത്‌ എന്നെ സഹായി​ച്ചു.—യശയ്യ 30:15; ദാനി​യേൽ 6:21, 22.

രാത്രി​യി​ലെ ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ജയിലിൽ കൂടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഒരാൾ എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഒരുപാട്‌ ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ച്ചു. പതിയെ സെല്ലി​ലുള്ള എല്ലാവ​രും ഞങ്ങളുടെ സംഭാ​ഷണം ശ്രദ്ധി​ക്കാൻതു​ടങ്ങി. നാലഞ്ചു മണിക്കൂർ ഞാൻ എന്റെ വിശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവരോ​ടൊ​ക്കെ സംസാ​രി​ച്ചു. ഇങ്ങനെ​യൊ​ക്കെ ചെയ്യാൻ സഹായി​ച്ച​തിന്‌ എനിക്ക്‌ യഹോ​വ​യോട്‌ ഒരുപാ​ടൊ​രു​പാ​ടു നന്ദി തോന്നി!

വിചാ​ര​ണ​യ്‌ക്കു മുമ്പ്‌, എന്റെ മതവി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി പോരാ​ടാ​നുള്ള ജ്ഞാനവും ധൈര്യ​വും എനിക്കു തരണേ എന്നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോട്‌ അപേക്ഷി​ച്ചു. സൈനി​ക​സേ​വ​ന​ത്തിൽനി​ന്നും ഒഴിഞ്ഞു​മാ​റാ​നുള്ള ഒരു അടവു​മാ​ത്ര​മാ​ണു ദൈവ​ത്തി​ലുള്ള വിശ്വാ​സ​മെന്നു തെളി​യി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു പ്രോ​സി​ക്യൂ​ഷന്റെ ശ്രമം. പട്ടാള​ത്തിൽ ചേരു​ക​യാ​ണെ​ങ്കിൽ ഈ പ്രപഞ്ച​ത്തി​ലെ ഏറ്റവും ശക്തനായ വ്യക്തിയെ ഞാൻ സങ്കട​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും എന്ന്‌ കോട​തി​യെ പറഞ്ഞ്‌ മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ ഫലമു​ണ്ടാ​യില്ല. 1982-ൽ കോടതി എന്നെ കുറ്റം വിധിച്ച്‌ രണ്ടു വർഷ​ത്തേക്കു ജയിലി​ലാ​ക്കി.

ആ ജയിലിൽ എന്നെ കൂടാതെ അഞ്ചു സാക്ഷി​ക​ളും കൂടി​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾക്ക്‌ അധിക​മൊ​ന്നും സംസാ​രി​ക്കാൻ പറ്റാറി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. ചില​പ്പോൾ മിനി​റ്റു​കൾ മാത്രമേ സംസാ​രി​ക്കാൻ കിട്ടു​ക​യു​ള്ളൂ. എന്നാൽ, ആ സമയ​ത്തെ​ല്ലാം ഞങ്ങൾ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ചർച്ച ചെയ്യും. ആരു​ടെ​യും കയ്യിൽ ബൈബിൾ ഇല്ലായി​രു​ന്നു. എന്നാൽ കുടും​ബ​ത്തിൽനി​ന്നു​ള്ള​വ​രോ കൂട്ടു​കാ​രോ എഴുതുന്ന കത്തുക​ളിൽ അവർ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്തും. ചില​പ്പോൾ നമ്മു​ടേ​ത​ല്ലാത്ത പുസ്‌ത​ക​ങ്ങ​ളിൽനി​ന്നു​പോ​ലും തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ കാണാൻ പറ്റിയി​ട്ടുണ്ട്‌!

അടിയ​ന്തി​ര​ചി​കിത്സ ആവശ്യ​മാ​യി വന്ന സമയത്ത്‌ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

1983-ൽ ഞാൻ ജയിലിൽ ജോലി ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സമയത്ത്‌ ഒരു ക്രെയി​നിൽനിന്ന്‌ ഏകദേശം 2,000 കിലോ ഭാരം​വ​രുന്ന ഒരു കൂട്ടം മെറ്റൽ ഷീറ്റ്‌ താഴേക്കു വീണു. അത്‌ എന്റെ പുറകിൽ വന്നിടിച്ച്‌ ഞാൻ നില​ത്തേക്കു വീണു. അതിന്റെ അടിയിൽപ്പെട്ട്‌ എന്റെ ഇടതു​കാൽ ചതഞ്ഞര​ഞ്ഞു​പോ​യി.

ആ അതിക​ഠി​ന​മായ വേദന സഹിക്കാ​നുള്ള ശക്തിക്കാ​യി ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു. “ചീത്തവാ​ക്കു​ക​ളൊ​ക്കെ ഉറക്കെ വിളിച്ച്‌ പറഞ്ഞോ, അപ്പോൾ വേദന​യ്‌ക്കൊ​ക്കെ ഒരു കുറവ്‌ വരും” എന്ന്‌ ജയിലി​ലെ നഴ്‌സ്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു. എന്നാൽ ഞാൻ രാജ്യ​ഗീ​ത​ങ്ങ​ളാണ്‌ പാടി​യത്‌.

ഞങ്ങൾ ആശുപ​ത്രി​യി​ലേക്ക്‌ യാത്ര ചെയ്‌തത്‌ ട്രക്കി​ലും ബോട്ടി​ലും ആംബു​ലൻസി​ലും ഒക്കെയാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. ആറ്‌ മണിക്കൂർ നീണ്ട ആ യാത്ര​യ്‌ക്കി​ട​യിൽ എനിക്ക്‌ ഒരുപാ​ടു രക്തം നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഒരു ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ ആവശ്യ​മാ​യി​വ​രു​മെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഡോക്ടർമാർക്കു നല്ല ജ്ഞാനം കൊടു​ക്കാ​നും അതു​പോ​ലെ രക്തപ്പകർച്ച സംബന്ധിച്ച എന്റെ ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠിത നിലപാ​ടി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അവരോ​ടു പറയു​മ്പോൾ അത്‌ അവർ മാനി​ക്കാൻ ഇടയാ​ക്കേ​ണമേ എന്നും ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥി​ച്ചു. എന്റെ വിശ്വാ​സ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഞാൻ ഡോക്ട​റി​നോട്‌ പറഞ്ഞ​പ്പോൾ, അത്‌ അദ്ദേഹം കേൾക്കാൻ തയ്യാറാ​യില്ല. എന്നാൽ അതെക്കു​റിച്ച്‌ ഒന്നുകൂ​ടെ ചിന്തി​ക്കാ​മോ എന്നു ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ അപേക്ഷി​ച്ചു. രക്തരഹിത ചികിത്സ ചെയ്‌തിട്ട്‌ എന്തെങ്കി​ലും സംഭവി​ച്ചാൽ അതിന്റെ പൂർണ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വം ഏറ്റെടു​ക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാ​ണെന്ന്‌ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു പറഞ്ഞു. അവസാനം അദ്ദേഹം രക്തമി​ല്ലാ​തെ ആ ഓപ്പ​റേഷൻ ചെയ്യാൻ സമ്മതിച്ചു. അത്‌ എനിക്കു വലി​യൊ​രു ആശ്വാ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും ഇടതു​കാൽ ഭാഗി​ക​മാ​യി മുറിച്ച്‌ മാറ്റേ​ണ്ടി​വന്നു.

ഓപ്പ​റേ​ഷൻ കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാൻ വളരെ ക്ഷീണി​ത​നാ​യി​പ്പോ​യി. ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം ഞാൻ ജീവനു​വേണ്ടി പോരാ​ടി. ഒരു ദിവസം ഉച്ച കഴിഞ്ഞ്‌ ഒരു നഴ്‌സ്‌ എന്നോടു പറഞ്ഞു, ഞാൻ സുഖ​പ്പെ​ട​ണ​മെ​ങ്കിൽ ജയിലിൽ കിട്ടു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ കൂടുതൽ പോഷ​ക​പ്ര​ദ​മായ ആഹാരം കഴിക്ക​ണ​മെന്ന്‌. അത്‌ അടുത്തുള്ള ഒരു ഫ്രിഡ്‌ജിൽ വെക്കാ​മെ​ന്നും പറഞ്ഞു. ദിവസ​വും എനിക്ക്‌ ഒരു സ്‌പൂൺ തേനും ഒരു മുട്ടയും കുറച്ച്‌ ബട്ടറും കിട്ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ അപകടം സംഭവിച്ച വിവരം അറിഞ്ഞ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ഈ സാധന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എനിക്കു കിട്ടാൻ വേണ്ട ക്രമീ​ക​ര​ണങ്ങൾ ചെയ്‌തു. പക്ഷേ ആ സാധന​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം വന്നപ്പോൾ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ഉദ്യോ​ഗസ്ഥ ഒരു തവണ മാത്രമേ അതു സ്വീക​രി​ച്ചു​ള്ളൂ.

യഹോ​വ​യു​ടെ കൈ ഒരിക്ക​ലും ചെറുതല്ല. (യശയ്യ 59:1) ഓരോ ദിവസ​വും മുറി​വു​കൾ ക്ലീൻ ചെയ്യാൻ വരു​മ്പോൾ നഴ്‌സു​മാർ അവർ കൊണ്ടു​വന്ന ഭക്ഷണത്തിൽ കുറച്ച്‌ എനിക്ക്‌ തരുമാ​യി​രു​ന്നു. അതു​പോ​ലെ എനിക്കു വേണ്ട പ്രത്യേക ഭക്ഷണവും അവർ ഫ്രിഡ്‌ജിൽ വെക്കും. ഭരണി​യി​ലെ എണ്ണ തീരാ​തെ​പോയ വിധവ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള വിവരണം ആ സമയത്ത്‌ ഞാൻ ഓർത്തു.—1 രാജാ​ക്ക​ന്മാർ 17:14-16.

പതിയെ എന്റെ ആരോ​ഗ്യം മെച്ച​പ്പെ​ടാൻതു​ടങ്ങി. എന്റെ കുടും​ബ​ക്കാ​രും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും കൂടെ എനിക്ക്‌ 107 കത്തുകൾ അയച്ചു. ആ കത്തുക​ളെ​ല്ലാം എനിക്കു വലിയ ആശ്വാ​സ​വും പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​വും ആയിരു​ന്നു. അതി​നൊ​ക്കെ ഞാൻ മറുപടി കൊടു​ത്തു. പിന്നെ മറ്റൊരു ജയിലിൽ കിടക്കുന്ന സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രും എനിക്ക്‌ ഒരു കൂട്ടം കത്തുകൾ അയച്ചു.

രണ്ടു മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം അവസാനം ഞാൻ ഒന്ന്‌ കുളിച്ചു! ജയിലി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​ചെന്ന്‌ അവി​ടെ​യുള്ള സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പം ആയിരി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​യി എന്റെ ചിന്ത മുഴുവൻ.

ഡോക്ടർമാ​രിൽ ഒരാൾ എന്റെ ഡിസ്‌ചാർജി​നുള്ള പേപ്പറു​കൾ തയ്യാറാ​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ എന്നെ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഓഫീ​സി​ലേക്കു വിളി​പ്പി​ച്ചു. എന്നിട്ട്‌ എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ കുറെ ചോദ്യ​ങ്ങൾ ചോദി​ച്ചു. അവസാനം എന്റെ വിശ്വാ​സ​ത്തിൽ ഉറച്ചു​നിൽക്കാ​നുള്ള ശക്തി എനിക്കു കിട്ടട്ടെ എന്ന്‌ അദ്ദേഹം ആശംസി​ച്ചു. സൈനി​ക​യൂ​ണി​ഫോം ധരിച്ച ഒരാളിൽനി​ന്നും ഇത്തരം വാക്കുകൾ കേട്ട​പ്പോൾ എനിക്കു ശരിക്കും അതിശയം തോന്നി!

1984 ഏപ്രി​ലിൽ പരോ​ളി​ന്റെ വിധി​യോട്‌ അനുബ​ന്ധിച്ച്‌ കൂടി​വ​ന്ന​പ്പോൾ, സൈന്യ​ത്തിൽ ചേരു​മോ എന്ന്‌ അധികാ​രി​കൾ എന്നോടു ചോദി​ച്ചു. എന്നാൽ ഊന്നു​വടി പിടിച്ച്‌ ഒറ്റക്കാ​ലിൽ നിൽക്കുന്ന എന്നോട്‌ ഈ ചോദ്യം ചോദി​ക്കു​ന്ന​തിൽ പ്രസക്തി​യി​ല്ലെന്നു ഞാൻ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. പിന്നീട്‌ അവർ മറ്റൊരു ചോദ്യം ചോദി​ച്ചു: “നിങ്ങൾക്ക്‌ രണ്ടു കാലു​ക​ളും ഉണ്ടെങ്കിൽ നിങ്ങൾ എന്തു ചെയ്യും?” അപ്പോ​ഴും ഞാൻ അതു നിരസി​ക്കു​മെ​ന്നും ദൈവ​ത്തോ​ടു വിശ്വ​സ്‌ത​നാ​യി തുടരാ​നാണ്‌ എന്റെ ദൃഢനി​ശ്ച​യ​മെ​ന്നും ഞാൻ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. എനിക്കു വിധിച്ച മുഴുവൻ ശിക്ഷയും അനുഭ​വി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെന്ന്‌ അപ്പോൾ അവർ എന്നോടു പറഞ്ഞു. എന്നാലും ശിക്ഷ കഴിയു​ന്ന​തി​നു രണ്ടു മാസവും 12 ദിവസ​വും മുമ്പ്‌ എന്നെ വിട്ടയച്ചു.

ജയിലിൽനിന്ന്‌ ഇറങ്ങി​യ​ശേഷം യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

ജയിലിൽനിന്ന്‌ ഇറങ്ങി ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ ഒരു വെപ്പു​കാൽ വെച്ചു. എല്ലാ ദിവസ​വും രാവിലെ അത്‌ ഇടാൻ ഒരു മണിക്കൂ​റെ​ടു​ക്കും. ഇനി, തണുപ്പു​കാ​ലത്ത്‌ വെപ്പു​കാൽ വെക്കാൻ ഭയങ്കര പാടാണ്‌. കാലിന്റെ ബാക്കി​യുള്ള ഭാഗത്ത്‌ വേണ്ടത്ര രക്തയോ​ട്ടം ഇല്ലാത്ത​തു​കൊണ്ട്‌ ആ ഭാഗം ഇടയ്‌ക്കൊ​ക്കെ മരവി​ച്ചി​രി​ക്കും. എന്റെ 19-ാം വയസ്സു​മു​തൽ ഞാൻ ഓടി​യി​ട്ടില്ല. ഇനി പുതിയ ഭൂമി​യിൽ ഓടു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചാ​ണു ഞാൻ സ്വപ്‌നം കാണു​ന്നത്‌.—യശയ്യ 35:6.

ഭിന്ന​ശേ​ഷി​യു​ള്ള ഒരാളെ നിയമി​ക്കാൻ പല തൊഴി​ലു​ട​മ​ക​ളും ആഗ്രഹി​ക്കാ​ത്ത​തി​നാൽ എനിക്ക്‌ ഒരു ജോലി കണ്ടെത്തു​ന്നതു വളരെ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. വെപ്പു​കാ​ലാണ്‌ ഉണ്ടായി​രു​ന്ന​തെ​ങ്കി​ലും ഒരിക്ക​ലും ഇരുന്ന്‌ ചെയ്യാൻ പറ്റുന്ന ഒരു ജോലി​യും കിട്ടി​യില്ല. കുറച്ചു​നാൾ ഞാൻ പലതരം വണ്ടികൾ ശരിയാ​ക്കുന്ന ഒരു മെക്കാ​നി​ക്കാ​യി ജോലി ചെയ്‌തു, പിന്നീട്‌ കെട്ടി​ട​നിർമാ​ണ​വും.

1986-ൽ ഞാൻ സ്വിറ്റ്‌ലാ​നയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. സ്വിറ്റ്‌ലാന എന്നെ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ ആ കുടും​ബ​ത്തി​ലെ സാക്ഷി​ക​ളിൽ മൂന്നാ​മത്തെ തലമു​റ​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ അടുത്ത​റി​യാൻ തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾത്തന്നെ ഞങ്ങളുടെ ദാമ്പത്യ​ത്തിൽ യഹോ​വ​യ്‌ക്കാ​യി​രി​ക്കും മുൻഗണന എന്നു ഞങ്ങൾ തീരു​മാ​നി​ച്ചി​രു​ന്നു.അങ്ങനെ തീരു​മാ​ന​മെ​ടു​ത്തത്‌ എത്ര നന്നായി എന്നു സ്വിറ്റ്‌ലാന ഇടയ്‌ക്കി​ട​യ്‌ക്കു പറയും.

ഞങ്ങളുടെ കുട്ടി​ക​ളായ ഒലിയ​യും വോ​ളോ​ഡി​യ​യും ഞങ്ങൾ താമസിച്ച പഴയ വീട്‌ നന്നാക്കാൻ സഹായി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ അവർ നിർമാ​ണ​പ്ര​വർത്ത​നങ്ങൾ ചെയ്യാൻ പഠിച്ചു. വലുതാ​യ​പ്പോൾ അവർ രാജ്യ​ഹാൾ നിർമാണ പ്രോ​ജ​ക്ടു​ക​ളിൽ സഹായി​ക്കു​ന്നത്‌ ഒരുപാട്‌ ആസ്വദി​ച്ചു. അതു​പോ​ലെ അവർ സാധാരണ മുൻനി​ര​സേ​വ​ന​വും തുടങ്ങി. ഒലിയ ഇപ്പോൾ നിർമാണ സേവന​ത്തിൽ പ്രവർത്തി​ക്കു​ക​യാണ്‌. വോ​ളോ​ഡിയ ഇപ്പോൾ ഒരു മൂപ്പനാണ്‌.

സ്വിറ്റ്‌ലാ​ന എനിക്കു നല്ലൊരു പിന്തു​ണ​യാ​യി​രു​ന്നു. സഭയിലെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി നന്നായി കരുതാൻ അവൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചു. 1990-കളിൽ യു​ക്രെ​യി​നി​ലെ ഒരുപാ​ടു സഭകളിൽ 200-ലധികം പ്രചാ​ര​ക​രും എന്നാൽ ഒന്നോ രണ്ടോ മൂപ്പന്മാ​രും മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. ഓരോ മാസവും ഏതെങ്കി​ലും ഒരു വാരാ​ന്ത്യ​ത്തിൽ സെൻട്രൽ യു​ക്രെ​യി​നി​ലെ സഭകൾക്കു​വേണ്ടി പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ എടുത്തു​കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഞാൻ പോകു​മാ​യി​രു​ന്നു.

ഈ അടുത്ത വർഷങ്ങ​ളിൽ യഹോ​വ​യിൽ ആശ്രയി​ക്കു​ന്നു

2022-ൽ ഞാനും സ്വിറ്റ്‌ലാ​ന​യും ക്രൈവി റിഹിൽനിന്ന്‌ ഞങ്ങളുടെ താമസം മാറാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഓസ്‌ട്രി​യ​യി​ലെ ഒരു സഭയി​ലാണ്‌ സേവി​ക്കു​ന്നത്‌.

ചെറു​പ്പ​കാ​ലത്ത്‌ എന്റെ സാക്ഷി​ക​ളായ ബന്ധുക്ക​ളിൽനിന്ന്‌ ഞാൻ ഒരുപാ​ടു കാര്യങ്ങൾ പഠിച്ചു. ജീവി​ത​ത്തിൽ എന്തെല്ലാം ബുദ്ധി​മു​ട്ടു​ക​ളു​ണ്ടെ​ങ്കി​ലും അവർ ഉള്ളതിൽ തൃപ്‌ത​രാ​യി​രു​ന്നു. നമ്മുടെ സ്രഷ്ടാ​വായ യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ആഴത്തിൽ അറിയാ​നും ദൈവ​വു​മാ​യി ഒരു അടുത്ത ബന്ധത്തി​ലേക്കു വരാനും ബൈബിൾ നമ്മളെ സഹായി​ക്കു​ന്നു. (യാക്കോബ്‌ 4:8) ദൈവ​വു​മാ​യുള്ള അടുത്ത ബന്ധമാണു ജീവി​ത​ത്തി​നു ശരിക്കും അർഥം പകരു​ന്നത്‌. പ്രശ്‌ന​ങ്ങൾക്കു മധ്യേ​യും അർഹി​ക്കുന്ന ബഹുമതി യഹോ​വ​യ്‌ക്കു കൊടു​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ​ല്ലോ എന്നോർക്കു​മ്പോൾ എനിക്ക്‌ ഒരുപാ​ടു സന്തോ​ഷ​മുണ്ട്‌.