ഒരു യുദ്ധനാ​യകൻ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ ഭടൻ ആകുന്നു

ല്‌വീ ലൊ​ള്യൊ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തിനാൽപ്പത്തിനാല്‌ ആഗസ്റ്റ്‌ 16. രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തിൽ ദക്ഷിണ ഫ്രാൻസി​ന്റെ തീരങ്ങ​ളിൽ നിലയു​റ​പ്പിച്ച സഖ്യശ​ക്തി​യു​ടെ ഒപ്പമാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. മെഡി​റ്റ​റേ​നി​യൻ തീരത്തു വെച്ചു നടന്ന ഒരാഴ്‌ച നീണ്ടു​നിന്ന പോരാ​ട്ട​ത്തി​നു ശേഷം എന്റെ ടാങ്ക്‌ വ്യൂഹം മാർസേ​ലിസ്‌ തുറമു​ഖത്തു പ്രവേ​ശി​ച്ചു. തുടർന്ന്‌ ഞങ്ങൾ നോട്ടർ ഡാം ദെ ലാ ഗാർഡി​ലെ ബസിലി​ക്ക​യു​ടെ അടുത്തുള്ള മല വരെ ആക്രമി​ച്ചു കയറി. അവിടെ ഉണ്ടായി​രുന്ന ജർമൻ കോട്ടകൾ പിടി​ച്ച​ട​ക്കുക എന്നതാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ ദൗത്യം.

പോരാ​ട്ടം അതിരൂ​ക്ഷ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ ഒരു ടാങ്ക്‌ അപകട​ത്തിൽ പെട്ടതി​ന്റെ ഫലമായി മൂന്നു സഹപ്ര​വർത്തകർ കൊല്ല​പ്പെട്ടു. ഒരു മൈൻ പൊട്ടി​ത്തെ​റിച്ച്‌ എന്റെ ടാങ്കിന്റെ ചക്രങ്ങളെ ബന്ധിപ്പി​ക്കുന്ന ഒരു ചങ്ങല തകർന്നു. അതിന്റെ പ്രവർത്തനം നിലച്ചു. എങ്കിലും ഒരു തുണ്ടു പ്രദേശം പോലും വിട്ടു​കൊ​ടു​ക്കു​ക​യില്ല എന്ന ദൃഢനി​ശ്ച​യ​ത്തോ​ടെ ഞങ്ങൾ മണിക്കൂ​റു​ക​ളോ​ളം തുടർന്നും പോരാ​ടി.

ഒരു കൈയിൽ മെഷീൻ ഗണ്ണും മറ്റേ കയ്യിൽ ഫ്രഞ്ച്‌ പതാക​യു​മേന്തി, യുദ്ധത്തി​ന്റെ രൂക്ഷത കുറഞ്ഞ തക്കം നോക്കി, ഒരു ഫ്രഞ്ച്‌ വിമോ​ചന പോരാ​ളി​യോ​ടൊ​പ്പം ഞാൻ മുന്നോ​ട്ടു നീങ്ങി. ഞാൻ ക്ഷീണിച്ച്‌ അവശനാ​യി​രു​ന്നു, എന്റെ ദേഹമാ​സ​കലം വെടി​മ​രു​ന്നു പറ്റി കറുത്തി​രു​ന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ ബസിലി​ക്ക​യു​ടെ കവാട​ത്തിൽ ഫ്രഞ്ച്‌ പതാക നാട്ടി.

സ്വാത​ന്ത്ര്യം

തുടർന്നുള്ള ആഴ്‌ച​ക​ളിൽ, പിൻവാ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ജർമൻ സൈന്യ​ത്തെ പിന്തു​ടർന്നു ഞങ്ങൾ വടക്കു ഭാഗ​ത്തേക്കു മുന്നേറി. ഒളി​പ്പോ​രാ​ളി​കൾ നിമി​ത്ത​വും തലപ്പൊ​ക്ക​ത്തിൽ കമ്പികൾ വലിച്ചു കെട്ടി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടും ടാങ്കു​ക​ളു​ടെ മേൽവാ​തി​ലു​കൾ അടച്ചാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ മുന്നേറ്റം.

ഒക്‌ടോ​ബ​റിൽ ഞങ്ങളുടെ സൈന്യം വടക്കു കിഴക്കൻ ഫ്രാൻസി​ലെ വോസ്‌ഗെസ്‌ ഗിരി നിരക​ളിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന കൊച്ചു പട്ടണമായ റാമൊൻഷാ​നിൽ എത്തി. പട്ടണം ആളൊ​ഴി​ഞ്ഞ​തു​പോ​ലെ തോന്നി. ചുറ്റു​പാ​ടു​കൾ നിരീ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ എന്റെ ടാങ്കിന്റെ മുകളിൽ നിൽക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. പെട്ടെന്ന്‌ ഒരു ജനാല​യി​ലൂ​ടെ പാഞ്ഞുവന്ന ഒരു റോക്കറ്റ്‌ ഞങ്ങളുടെ ടാങ്കി​ലി​ടി​ച്ചു. അതു പൊട്ടി​ത്തെ​റിച്ച്‌ എന്റെ മൂന്നു സൈനി​കർ തത്സമയം കൊല്ല​പ്പെട്ടു. എനിക്കും മറ്റൊരു ഭടനും ഗുരു​ത​ര​മായ പരിക്കു പറ്റി. ടാങ്കിന്റെ പ്രവർത്ത​ന​വും നിലച്ചു. എന്റെ കാലിൽ 17 ചീളുകൾ തറച്ചു കയറി​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, മറ്റൊരു ടാങ്ക്‌ ഞങ്ങളുടെ ടാങ്കിനെ വലിച്ചു​കൊ​ണ്ടു പോയ​പ്പോൾ ഞാനാ​യി​രു​ന്നു അതു നിയ​ന്ത്രി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌.

ഈ സംഭവ​ത്തോട്‌ അനുബ​ന്ധിച്ച്‌ പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ എനിക്ക്‌ ഒരു അനു​മോ​ദന സന്ദേശം ലഭിച്ചു. കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ്‌, ഒന്നാം ഫ്രഞ്ച്‌ പടയുടെ കമാൻഡർ ആയിരുന്ന ജനറൽ ദെ ലാറ്റ്‌ട്രി ദെ റ്റാസിൻയി, മാർസേ​ലി​സി​ലെ എന്റെ വീരകൃ​ത്യ​ത്തിന്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു കീർത്തി മുദ്ര സമ്മാനി​ച്ചു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “താമസി​യാ​തെ നാം വീണ്ടും കാണും.”

ഏറെ നാൾ കഴിയു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ ജനറലി​ന്റെ ഉപസേ​നാ​പതി ആയി എന്നെ നിയമി​ച്ചു. 1945 മേയ്‌ 8-ന്‌ ജർമൻകാർ കീഴട​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ബെർലി​നിൽ ഫ്രാൻസി​നെ പ്രതി​നി​ധാ​നം ചെയ്‌ത അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം ഞാനും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അടുത്ത നാലു വർഷ​ത്തേക്ക്‌ ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ആജ്ഞാനു​വർത്തി ആയിരു​ന്നു.

എന്നാൽ രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തി​ലെ മുഖ്യ സംഭവ​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ ഉൾപ്പെ​ടാൻ ഇടയാ​യത്‌ എങ്ങനെ ആയിരു​ന്നു?

മതത്തി​ലും യുദ്ധത്തി​ലും പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു

എന്റെ ദൈവ​ത്തെ​യും ദേശ​ത്തെ​യും സേവി​ക്കാ​നുള്ള ആഗ്രഹ​ത്തോ​ടെ, അടിയു​റച്ച ഒരു റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ മതവി​ശ്വാ​സി ആയിട്ടാണ്‌ ഞാൻ വളർന്നു വന്നത്‌. ഫ്രാൻസ്‌ രണ്ടാം ലോക മഹായു​ദ്ധ​ത്തിൽ പ്രവേ​ശി​ച്ച​തിന്‌ ഏതാനും ദിവസം മുമ്പ്‌, അതായത്‌ 1939 ആഗസ്റ്റ്‌ 29-ന്‌ ഞാൻ സൈന്യ​ത്തിൽ ചേർന്നു. എനിക്ക​പ്പോൾ 18 വയസ്സേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. പാരീ​സി​ലെ ഏകൊൾ മിലി​ട്ടെ​റിൽവെച്ചു ലഭിച്ച അഞ്ചു മാസത്തെ പരിശീ​ല​ന​ത്തി​നു ശേഷം, കമ്മീഷൻ ചെയ്യ​പ്പെ​ടാത്ത ഒരു യുവ സൈനി​ക​നാ​യി ഫ്രാൻസി​ന്റെ കിഴക്കൻ പ്രവി​ശ്യ​യി​ലേക്ക്‌ എന്നെ അയച്ചു.

‘കപടയു​ദ്ധം’ എന്ന്‌ അറിയ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന കാലമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. കാരണം, മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിൽ പോരാ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ജർമൻ സൈന്യം വരുന്ന​തും കാത്ത്‌ ഇരിക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ പണി. എന്നാൽ, ഒടുവിൽ ജർമൻകാർ ആക്രമി​ച്ച​പ്പോ​ഴാ​കട്ടെ, 1940 ജൂണിൽ അവർ എന്നെ തടവി​ലാ​ക്കി. രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാൻ അവി​ടെ​നി​ന്നു രക്ഷപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ ഉത്തരാ​ഫ്രി​ക്ക​യിൽവെച്ച്‌ എനിക്കു ഫ്രഞ്ച്‌ സൈന്യ​ത്തോ​ടു ചേരാൻ സാധിച്ചു.

മരുക്കു​റു​ക്കൻ എന്നറി​യ​പ്പെ​ട്ടി​രുന്ന ജനറൽ ഇർവിൻ റോ​മെ​ലി​ന്റെ കീഴി​ലുള്ള ജർമൻ സേനയു​മാ​യി ടുണീ​ഷ്യ​യിൽ വെച്ചു നടന്ന പോരാ​ട്ട​ത്തിൽ ശരീര​ത്തി​ന്റെ 70-ലധികം ശതമാ​ന​വും പൊള്ള​ലേറ്റ ഞാൻ ഒമ്പതു ദിവസ​ത്തേക്ക്‌ അബോ​ധാ​വ​സ്ഥ​യിൽ ആയിരു​ന്നു. വടക്കു പടിഞ്ഞാ​റൻ അൾജീ​രി​യ​യി​ലെ സിഡി-ബെൽ-അബ്ബീസി​ലുള്ള ഒരു ആശുപ​ത്രി​യിൽ ഞാൻ മൂന്നു മാസം കിടന്നു. ഫ്രഞ്ചു വിദേശ സേനയു​ടെ ആസ്ഥാനം അവിടെ ആയിരു​ന്നു. ഉത്തരാ​ഫ്രി​ക്ക​യിൽവെച്ച്‌ എനിക്ക്‌ ക്രവാ ദെ ഗെർ സൈനി​ക​ച​ക്രം ലഭിച്ചു.

ഞങ്ങളുടെ “ക്രിസ്‌തീയ ദൗത്യം” നിർവ​ഹി​ക്കാൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ ഞങ്ങളെ ഉദ്‌ബോ​ധി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവരുടെ ഉദ്‌ബോ​ധ​ന​ങ്ങൾക്കു ചേർച്ച​യിൽ, ഫ്രാൻസി​നാ​യി എന്റെ ജീവൻ ബലിയർപ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ ഒരുക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു. സാധി​ച്ച​പ്പോ​ഴെ​ല്ലാം യുദ്ധത്തി​നു മുമ്പായി ഞാൻ കുർബാന കൈ​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. പോരാ​ട്ടം മുറു​കു​മ്പോൾ ഞാൻ ദൈവ​ത്തോ​ടും കന്യാ​മ​റി​യ​ത്തോ​ടും പ്രാർഥി​ച്ചി​രു​ന്നു.

ശത്രു പക്ഷത്തു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന പോരാ​ളി​കളെ ഞാൻ ആദരി​ച്ചി​രു​ന്നു. അവരിൽ പലരും ഭക്തരായ റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ മതവി​ശ്വാ​സി​കൾ ആയിരു​ന്നു. ബക്കിളിൽ ഗോട്ട്‌ മിറ്റ്‌ ഉൺസ്‌ (ദൈവം ഞങ്ങളോ​ടു കൂടെ ഉണ്ട്‌) എന്ന്‌ ആലേഖനം ചെയ്‌ത ബെൽറ്റു​കൾ ചിലർ ധരിച്ചി​രു​ന്നു. ഇരു പക്ഷത്തു​നി​ന്നും പോരാ​ടുന്ന ഒരേ മതക്കാ​രായ പടയാ​ളി​ക​ളു​ടെ പ്രാർഥ​ന​കൾക്കു ദൈവം ഉത്തരം അരുളു​മെന്നു പ്രതീ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നത്‌ വിരോ​ധാ​ഭാ​സ​മാ​യി തോന്നു​ന്നി​ല്ലേ?

യുദ്ധാ​നന്തര മാറ്റങ്ങൾ

യുദ്ധത്തി​നു ശേഷം, 1947 ഏപ്രിൽ 10-ന്‌, ജനറൽ ദെ ലാറ്റ്‌ട്രി റ്റാസിൻയീ​യു​ടെ ജന്മനാ​ടായ വെൻഡി​യി​ലെ മൂയെ​റോൺ ആൻ പാരേ​യിൽ നിന്നുള്ള റാനിനെ ഞാൻ വിവാഹം കഴിച്ചു. ജനറൽ ആയിരു​ന്നു വിവാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ സാക്ഷി. 1952 ജനുവ​രി​യിൽ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ മരണ​ത്തെ​ത്തു​ടർന്ന്‌ ശവസം​സ്‌കാര ഘോഷ​യാ​ത്ര​യിൽ ബഹുമതി പതാക വഹിച്ചതു ഞാനാ​യി​രു​ന്നു.

1952-ന്റെ അവസാ​ന​ത്തി​ലെ ഒരു ഞായറാഴ്‌ച പ്രഭാതം. ഞാനും ഭാര്യ​യും മോളും കൂടി കുർബാ​ന​യ്‌ക്കു പോകാൻ ഒരുങ്ങുക ആയിരു​ന്നു. അപ്പോൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളായ രണ്ടുപേർ ഞങ്ങളുടെ വാതി​ലിൽ മുട്ടി. ബൈബി​ളി​നെ കുറിച്ച്‌ അവർ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ താത്‌പ​ര്യ​ത്തെ തൊട്ടു​ണർത്തി. ഞാനും ഭാര്യ​യും തികഞ്ഞ മതഭക്തർ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞങ്ങൾക്ക്‌ ബൈബി​ളി​നെ കുറിച്ച്‌ യാതൊ​ന്നും അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. കാരണം ബൈബിൾ വായി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ സഭ നിരു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ഫ്രാൻസി​ലെ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ബ്രാഞ്ച്‌ ഓഫീ​സി​ന്റെ അന്നത്തെ മേൽവി​ചാ​രകൻ ആയിരുന്ന ലെയൊ​പോൾ ഷോന്റെ ആയിരു​ന്നു ഞങ്ങളെ ബൈബിൾ പഠിപ്പിച്ച ആ സാക്ഷി. അവസാനം ഞങ്ങളുടെ ബൈബിൾ പഠനത്തിൽനിന്ന്‌, ചെറുപ്പം മുതലേ എന്നെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം കീറാ​മു​ട്ടി​യാ​യി​രുന്ന ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം കണ്ടെത്താൻ സാധിച്ചു.

ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ‘കർത്താ​വി​ന്റെ പ്രാർഥന’ എല്ലായ്‌പോ​ഴും എന്നിൽ ആശയക്കു​ഴപ്പം സൃഷ്ടി​ച്ചി​രു​ന്നു. ഒരു കത്തോ​ലി​ക്കൻ എന്ന നിലയിൽ, മരിക്കു​മ്പോൾ എല്ലാ നല്ല ആളുക​ളും സ്വർഗ​ത്തിൽ പോകു​മെ​ന്നാണ്‌ ഞാൻ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. അങ്ങനെ​യാ​ണെ​ങ്കിൽ “അങ്ങയുടെ ഹിതം സ്വർഗ്ഗ​ത്തി​ലെ​പ്പോ​ലെ ഭൂമി​യി​ലു​മാ​കേ​ണമേ” എന്ന്‌ പ്രാർഥി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ കാരണം കണ്ടെത്താൻ എനിക്കു സാധി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല. (മത്തായി 6:9, 10, പി. ഒ. സി. ബൈബിൾ; ചെരി​ച്ചെ​ഴുത്ത്‌ ഞങ്ങളു​ടേത്‌.) ഞാൻ ഇക്കാര്യം സംസാ​രിച്ച പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ ഒന്നുകിൽ എന്റെ ചോദ്യം അവഗണി​ക്കു​ക​യോ അല്ലെങ്കിൽ എല്ലാവ​രും റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കർ ആകു​മ്പോൾ ഈ പ്രാർഥ​ന​യ്‌ക്ക്‌ ഉത്തരം ലഭിക്കും എന്നു പറയു​ക​യോ ആണ്‌ ഉണ്ടായത്‌. എന്നാൽ അതെന്നെ തൃപ്‌തി​പ്പെ​ടു​ത്തി​യില്ല.

ത്രിത്വ​ത്തെ സംബന്ധി​ച്ചുള്ള എന്റെ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്കും പുരോ​ഹി​ത​ന്മാർ സംതൃ​പ്‌തി​ക​ര​മായ ഉത്തരം നൽകി​യില്ല. ഈ കത്തോ​ലി​ക്കാ ഉപദേശം പറയു​ന്നത്‌, സഭാ പ്രമാണം അനുസ​രിച്ച്‌, ‘പിതാ​വും ദൈവ​മാണ്‌, പുത്ര​നും ദൈവ​മാണ്‌, പരിശു​ദ്ധാ​ത്മാ​വും ദൈവ​മാണ്‌; എന്നിരു​ന്നാ​ലും മൂന്നു ദൈവ​ങ്ങ​ളില്ല, ഒരു ദൈവ​മേ​യു​ള്ളു’ എന്നാണ്‌. അതു​കൊണ്ട്‌ യേശു ദൈവ​പു​ത്ര​നാ​ണെ​ന്നും അവൻ സർവശക്തൻ അല്ലെന്നു​മുള്ള ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്കൽ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യത്‌ എനിക്കും ഭാര്യ​യ്‌ക്കും വലിയ സന്തോ​ഷ​ത്തി​നു കാരണ​മാ​യി.—മർക്കൊസ്‌ 12:30, 32; ലൂക്കൊസ്‌ 22:42; യോഹ​ന്നാൻ 14:28; പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 2:32; 1 കൊരി​ന്ത്യർ 11:3.

ആദ്യമാ​യി ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തുറ​ന്നെ​ന്നും ഏതൊരു ത്യാഗ​ത്തി​നും മതിയായ, അമൂല്യ​മായ ഒരു മുത്ത്‌ കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു​വെ​ന്നും ഞങ്ങൾക്കു തോന്നി. (മത്തായി 13:46) ആ മുത്ത്‌ സ്വന്തമാ​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ചില തീരു​മാ​നങ്ങൾ എടു​ക്കേണ്ടി വരു​മെന്ന്‌ ഞങ്ങൾ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. സകല കാര്യ​ങ്ങ​ളും “ക്രിസ്‌തു​യേ​ശു​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള പരിജ്ഞാ​ന​ത്തി​ന്റെ ശ്രേഷ്‌ഠ​ത​നി​മി​ത്തം ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും ചേതം എന്നു” എണ്ണുന്നു എന്നു പ്രസ്‌താ​വിച്ച അപ്പൊ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലൊ​സി​ന്റെ വീക്ഷണം ഞങ്ങൾ പെട്ടെന്നു തന്നെ കൈ​ക്കൊ​ണ്ടു. അങ്ങനെ, ദൈവത്തെ സേവി​ക്കാ​നാ​യി ഞങ്ങൾ ജീവി​ത​ത്തിൽ പൊരു​ത്ത​പ്പെ​ടു​ത്ത​ലു​കൾ വരുത്തി.—ഫിലി​പ്പി​യർ 3:8.

ഞാൻ ഉറച്ചു നില​കൊ​ള്ളു​ന്നു

സാക്ഷി​ക​ളോ​ടൊ​ത്തു ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി​യിട്ട്‌ ഏതാനും മാസങ്ങളേ ആയിരു​ന്നു​ള്ളൂ. 1953 ഏപ്രി​ലിൽ, ഇൻഡോ​ചൈ​ന​യിൽ പോരാ​ട്ട​ത്തി​നാ​യി അയയ്‌ക്കുന്ന ഫ്രഞ്ച്‌ പ്രത്യേക ദൗത്യ സേനയിൽ ചേരാൻ എനിക്ക്‌ ഓർഡർ ലഭിച്ചു. അപ്പോൾ ഞാൻ പാരീസ്‌ സെനറ്റി​ലെ കമാൻഡിങ്‌ ഓഫീ​സ​റു​ടെ സഹായ സേനാ​പ​തി​യാ​യി സേവി​ക്കുക ആയിരു​ന്നു. എന്നാൽ അപ്പോ​ഴേ​ക്കും നിഷ്‌പക്ഷത സംബന്ധി​ച്ചുള്ള ബൈബിൾ തത്ത്വം മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഒരു തീരു​മാ​നം എടു​ക്കേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്ന്‌ ഞാൻ തിരി​ച്ച​റി​ഞ്ഞു. (യോഹ​ന്നാൻ 17:16) മേലാൽ യുദ്ധത്തിൽ പങ്കെടു​ക്കാ​തി​രി​ക്കാ​നുള്ള തീരു​മാ​നം വ്യക്തമാ​ക്കി​ക്കൊണ്ട്‌, ഇൻഡോ​ചൈ​ന​യിൽ പോരാ​ടാ​നുള്ള ഓർഡർ നിരസി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ ഞാൻ എന്റെ മേലു​ദ്യോ​ഗ​സ്ഥരെ അറിയി​ച്ചു.—യെശയ്യാ​വു 2:4.

“തനിക്ക്‌ പേരു​ദോ​ഷം ഉണ്ടാകു​മെ​ന്നും തന്റെ ഭാവി അവതാ​ള​ത്തി​ലാ​കു​മെ​ന്നും അറിയാ​മോ?” എന്റെ മേലു​ദ്യോ​ഗസ്ഥർ ചോദി​ച്ചു. ആലങ്കാ​രി​ക​മാ​യി പറഞ്ഞാൽ, ആ നിമിഷം മുതൽ എന്നെ തഴയാൻ തുടങ്ങി. എന്നാൽ അതൊരു സംരക്ഷണം ആയിരു​ന്നു, കാരണം മേലാൽ ഒരിക്ക​ലും എന്നെ സൈനിക പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങൾക്കു വിളി​ച്ച​തേ​യില്ല. സമൂഹ​ത്തി​ലെ ഒരു വിശിഷ്ട പദവി​യാ​യി എന്റെ മിക്ക കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളും കരുതി​യി​രുന്ന സ്ഥാനം വലി​ച്ചെ​റി​യാൻ എനിക്ക്‌ എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു എന്ന്‌ അവർക്കു മനസ്സി​ലാ​യില്ല.

എന്റെ വിശ്വാ​സം വ്യത്യ​സ്‌ത​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, സൈന്യ​ത്തി​ലുള്ള എന്റെ പ്രവർത്തനം സംബന്ധിച്ച രേഖ നിമിത്തം, എന്നെ ആദരി​ച്ചി​രുന്ന അധികാ​രി​ക​ളിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു നല്ല രീതി​യി​ലുള്ള പെരു​മാ​റ്റം ലഭിച്ചു. തുടർന്നു​വന്ന രണ്ടില​ധി​കം വർഷം എനിക്ക്‌ ചികി​ത്സാ​വധി ലഭിച്ചു. പിന്നെ എനിക്ക്‌ എന്റെ പ്രവർത്ത​നങ്ങൾ ഒന്നും പുനരാ​രം​ഭി​ക്കേണ്ടി വന്നതേ​യില്ല. അതിനി​ട​യിൽ ഞാനും ഭാര്യ​യും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ്രാ​ദേ​ശിക സഭയിൽ യോഗ​ങ്ങൾക്കു സംബന്ധി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. മാത്രമല്ല, പുതി​യ​താ​യി കണ്ടെത്തിയ വിശ്വാ​സത്തെ കുറിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു സംസാ​രി​ക്കുക പോലും ചെയ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ ഒരു ഭടൻ എന്നനി​ല​യിൽ!

ഒടുവിൽ 1955-ന്റെ ആരംഭ​ത്തിൽ, എല്ലാ സൈനിക ചുമത​ല​ക​ളിൽനി​ന്നും എന്നെ സ്വത​ന്ത്ര​നാ​ക്കി. പതിനഞ്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ്‌ മാർച്ച്‌ 12-ന്‌ ഞാനും ഭാര്യ​യും വേഴ്‌​സൈ​യി​ലി​യി​ലെ ഒരു സമ്മേള​ന​ത്തിൽ വെച്ച്‌ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നുള്ള ഞങ്ങളുടെ സമർപ്പണം ജല സ്‌നാ​പ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി. എന്റെ പഴയ തൊഴിൽ വിട്ട സ്ഥിതിക്ക്‌ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു​വേണ്ടി കരുതാൻ എനിക്കു മറ്റൊരു തൊഴിൽ കണ്ടെ​ത്തേ​ണ്ടി​വന്നു. അടുത്ത നാലു വർഷം ഞാൻ പാരീ​സി​ലെ ആളിൽ (സെൻട്രൽ മാർക്കറ്റ്‌) ഒരു ചുമട്ടു തൊഴി​ലാ​ളി ആയി പണി​യെ​ടു​ത്തു. അത്തര​മൊ​രു മാറ്റം എളുപ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, യഹോവ എന്റെ ശ്രമങ്ങളെ അനു​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു.

കടന്നു​പോ​യ വർഷങ്ങ​ളിൽ, ബൈബിൾ സന്ദേശം സ്വീക​രി​ക്കാൻ നിരവധി ആളുകളെ സഹായി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ എനിക്കും ഭാര്യ​യ്‌ക്കും സാധി​ച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. വ്യത്യസ്‌ത സൈനിക-ആഭ്യന്തര അധികാ​രി​ക​ളോട്‌ നിഷ്‌പക്ഷത സംബന്ധി​ച്ചുള്ള ക്രിസ്‌തീയ വീക്ഷണം വിശദീ​ക​രി​ക്കാ​നുള്ള അവസരം എനിക്കു ലഭിച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കുറിച്ച്‌ പലർക്കു​മുള്ള മുൻവി​ധി​കൾ മാറ്റു​ന്ന​തിൽ ഒരു പടയാളി എന്ന നിലയി​ലുള്ള എന്റെ മുൻ ജീവി​ത​വൃ​ത്തി സഹായ​ക​മെന്നു തെളി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ ആദ്യകാല അനുഗാ​മി​ക​ളു​ടെ നിലപാട്‌ ഇതായി​രു​ന്നു എന്നു വ്യക്തമാ​ക്കി​ക്കൊണ്ട്‌, യുദ്ധ​ത്തോ​ടുള്ള ബന്ധത്തിൽ നമ്മുടെ ക്രിസ്‌തീയ നിഷ്‌പ​ക്ഷതാ നിലപാട്‌ വിവരി​ക്കാൻ ഇത്‌ എനിക്ക്‌ അവസരം പ്രദാനം ചെയ്‌തി​ട്ടുണ്ട്‌. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ആദിമ സഭയും ലോക​വും (ഇംഗ്ലീഷ്‌) എന്ന തന്റെ പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽ പ്രൊ​ഫസർ സി. ജെ. കാഡൂ ഇപ്രകാ​രം എഴുതി: “ചുരു​ങ്ങി​യ​പക്ഷം, മാർക്കസ്‌ ഔറേ​ലി​യ​സി​ന്റെ ഭരണം വരെ [പൊ.യു. 161-180] ഒരു ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​യും തന്റെ സ്‌നാ​പ​ന​ശേഷം പട്ടാള​ക്കാ​രൻ ആകുമാ​യി​രു​ന്നില്ല.”

1977-ൽ എന്റെ ഭാര്യ മരിച്ചു. ഞാൻ നേരിട്ട ഏറ്റവും പ്രയാ​സ​മേ​റിയ പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളിൽ ഒന്നായി​രു​ന്നു അത്‌. ഒരു വർഷം രോഗ​ശ​യ്യ​യിൽ കിടന്ന അവൾ, മരണ​ത്തോ​ളം തന്റെ വിശ്വാ​സം ധീരമാ​യി പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു. പുനരു​ത്ഥാ​ന​ത്തി​ന്റെ അത്ഭുത പ്രത്യാശ എന്നെ താങ്ങി നിർത്തി. (യോഹ​ന്നാൻ 5:28, 29) ഒരു നിരന്തര പയനിയർ—യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കൾക്ക്‌ ഇടയിലെ ഒരുകൂ​ട്ടം മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷകർ അറിയ​പ്പെ​ടു​ന്നത്‌ അങ്ങനെ​യാണ്‌—ആയി പേർ ചാർത്തി​യ​താ​യി​രു​ന്നു ദുഃഖം തരണം ചെയ്യാൻ എന്നെ സഹായിച്ച മറ്റൊരു ഘടകം. ലൗകിക ജോലി​യിൽനി​ന്നു വിരമിച്ച ശേഷം 1982-ലാണ്‌ ഞാൻ പയനിയർ ആയത്‌. പിന്നീട്‌, 1988-ൽ പയനി​യർമാ​രെ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്കാ​നുള്ള സ്‌കൂ​ളിൽ പ്രബോ​ധ​ക​നാ​യി സേവി​ക്കാൻ സാധി​ച്ച​തിൽ ഞാൻ എത്ര സന്തോ​ഷ​വാ​നാ​ണെ​ന്നോ!

ഭാര്യ​യു​ടെ മരണ​ശേഷം, എനിക്കു മിക്ക​പ്പോ​ഴും വിഷാ​ദ​വു​മാ​യി മല്ലി​ടേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്‌. എന്നാൽ അതു തരണം ചെയ്യാൻ ആത്മീയ​മാ​യി ശക്തരായ സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. അത്തരം പരി​ശോ​ധ​ന​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം, തന്നെ ശരണമാ​ക്കുന്ന എല്ലാവ​രെ​യും പരിര​ക്ഷി​ക്കുന്ന യഹോ​വ​യു​ടെ സഹായ​വും സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യും ഞാൻ അനുഭ​വി​ച്ച​റി​ഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു. (സങ്കീർത്തനം 18:2) നാം നേരി​ടുന്ന പരി​ശോ​ധ​നകൾ ആത്മീയ പോരാ​ട്ട​ത്തിൽ മുന്നേ​റു​ന്ന​തിന്‌ നമ്മെ സഹായി​ക്കു​ന്നു എന്നാണ്‌ ഞാൻ കരുതു​ന്നത്‌. (1 പത്രൊസ്‌ 1:6, 7) ഒരു സഭാ മൂപ്പൻ എന്ന നിലയിൽ, വിഷാ​ദ​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കുന്ന മറ്റാളു​കളെ സഹായി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു.—1 തെസ്സ​ലൊ​നീ​ക്യർ 5:14.

കുട്ടി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ, ഒരു പട്ടാള​ക്കാ​രൻ ആകുന്നതു ഞാൻ സ്വപ്‌നം കണ്ടിരു​ന്നു. ഒരർഥ​ത്തിൽ ഇന്നുവരെ ഞാനൊ​രു പടയാ​ളി​യാ​യി നില കൊണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. “ക്രിസ്‌തു​യേ​ശു​വി​ന്റെ നല്ല ഭടനായി”ത്തീർന്നു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ ഒരു സൈന്യ​ത്തിൽനി​ന്നു മറ്റൊരു സൈന്യ​ത്തിൽ ചേർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. (2 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 2:3) ഇന്ന്‌, ആരോ​ഗ്യ​സ്ഥി​തി ആശാവഹം അല്ലെങ്കി​ലും, ആത്യന്തിക വിജയ​ത്തി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന, യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നു ബഹുമ​തി​യും മഹത്ത്വ​വും കരേറ്റുന്ന “നല്ല യുദ്ധസേവ”യിൽ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ ഒരു ഭടനായി പോരാ​ട്ടം നടത്താൻ എന്റെ കഴിവി​ന്റെ പരമാ​വധി ഞാൻ കഠിനാ​ധ്വാ​നം ചെയ്യുന്നു.—1 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 1:18.

ഈ ലേഖനം പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രി​ക്കാ​നുള്ള തയ്യാ​റെ​ടു​പ്പു​കൾ നടക്കവേ, 1998 മാർച്ച്‌ 1-ന്‌ ല്‌വീ ലൊ​ള്യൊ നിര്യാ​ത​നാ​യി.

[13-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹ​ത്തിന്‌ ജനറൽ ദെ ലാറ്റ്‌ട്രി ദെ റ്റാസിൻയീ സംബന്ധി​ച്ചി​രു​ന്നു

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ല്‌വീ ലൊ​ള്യൊ​യും ഭാര്യ റാനും 1976-ൽ