ഗീതം 119
“സന്തുഷ്ട പ്രത്യാശ”യെ മുറുകെ പിടിക്കുക
(തീത്തൊസ്‌ 2:13, NW)
1. മാ-ന-വർ തേ-ടു-ന്നു ത-മ-സ്സി-ലി-ന്നോ-ളം.
കാ-റ്റിൻ പി-മ്പേ വൃ-ഥാ പ്ര-യ-ത്‌നി-പ്പ-വർ.
ദു-ഷ്ട-ത രൂ-ക്ഷ-മി-പ്പോൾ; എ-ത്ര ശോ-കാർ-
ദ്രം ന-ര-പാ-പി-ക-ളിൻ സ്ഥി-തി.
(കോറസ്‌)
മോ-ദി-പ്പിൻ ദൈ-വ-ത്തിൻ രാ-ജ്യം സ-മീ-
പ-മായ്‌. തൻ സു-ത-നേ-കും ഭ-യ-മു-ക്തി.
നീ-ങ്ങി-ടും മാ-നു-ഷ ക്ലേ-ശ-ങ്ങ-ളൊ-
ടു-വിൽ. ഈ സ-ന്തോ-ഷാ-ശ കാ-ക്കെ-ന്നും നാം.
2. യാ-ഹി-ന്റെ ന്യാ-യം നാം ഗ്ര-ഹി-ക്കു-ന്നാ-മോ-ദാൽ.
ദു-ഷ്ട-ത- യെ-ന്തി-നു സ-ഹി-ച്ചു-വെ-ന്നും.
യോ-ഗ്യ-സ-മ-യെ കർ-ത്തൻ പ്ര-ഹ-രി-ച്ചി-
ടും, തി-രു-പ-ക്ഷ-മു-ള്ളോർ പാ-ടും.
(കോറസ്‌)
3. കേൾ-പ്പി-ന്നു നാം ഒ-രു മ-ഹ-ത്താം ഉദ്‌-ഘോ-ഷം.
സം-ശ-യ ഭീ-തി-യിൽ ജീ-വി-ക്കേ-ണ്ടി-നീം.
‘കേ-ഴു-ന്ന സൃ-ഷ്ടി-യെ ദൈ-വം വി-മോ-ചി-
ക്കും.’ നോ-ക്കി-നേ-വ-രും മു-ന്നോ-ട്ട്‌.
(കോറസ്‌)