മൈക്കൽ ഫാരഡെ—ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നും വിശ്വാ​സി​യും

“വൈദ്യു​തി​യു​ടെ പിതാവ്‌.” “ജീവി​ച്ചി​രു​ന്നി​ട്ടു​ള്ള​തി​ലേ​ക്കും ഏറ്റവും മഹാനായ പരീക്ഷണ ശാസ്‌ത്രജ്ഞൻ.” 1791-ൽ ഇംഗ്ലണ്ടിൽ ജനിച്ച മൈക്കൽ ഫാര​ഡെ​യെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള രണ്ടു വിവര​ണ​ങ്ങ​ളാ​ണിവ. വിദ്യു​ത്‌കാ​ന്തിക പ്രേര​ണ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കണ്ടുപി​ടി​ത്തം വൈദ്യു​ത മോ​ട്ടോ​റു​ക​ളും വൈദ്യു​തി ഉത്‌പാ​ദ​ന​വും സാധ്യ​മാ​ക്കു​ന്ന​തി​നു വഴി​തെ​ളി​ച്ചു.

ലണ്ടനിലെ റോയൽ ഇൻസ്റ്റി​റ്റ്യൂ​ഷ​നിൽ രസത​ന്ത്ര​ത്തെ​യും ഭൗതി​ക​ശാ​സ്‌ത്ര​ത്തെ​യും കുറിച്ച്‌ അദ്ദേഹം വളരെ​യ​ധി​കം പ്രഭാ​ഷ​ണങ്ങൾ നടത്തി. ശാസ്‌ത്രത്തെ പ്രചരി​പ്പി​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ച്ചുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പ്രസം​ഗങ്ങൾ സങ്കീർണ​മായ ആശയങ്ങൾ ഗ്രഹി​ക്കാൻ യുവജ​ന​ങ്ങളെ സഹായി​ച്ചു. അനേകം സർവക​ലാ​ശാ​ല​ക​ളിൽനിന്ന്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു ബഹുമ​തി​കൾ ലഭിച്ചു. എങ്കിലും ഖ്യാതി അദ്ദേഹം തള്ളിക്ക​ളഞ്ഞു. ആഴമായ മതഭക്തി​യുള്ള ഒരു മനുഷ്യ​നാ​യി​രു​ന്നു അദ്ദേഹം. മൂന്നു മുറി​ക​ളുള്ള തന്റെ അപ്പാർട്ടു​മെൻറിൽ തന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളു​ടെ​യും സഹവി​ശ്വാ​സി​ക​ളു​ടെ​യും കൂടെ അദ്ദേഹം അതീവ സന്തുഷ്ട​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. “സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാർ . . . എന്നറി​യ​പ്പെ​ടുന്ന, ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ തീരെ ചെറു​തും നിന്ദി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്ന​തു​മായ ഒരു വിഭാഗ”മായി അദ്ദേഹം വർണി​ച്ച​തിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു ഫാരഡെ. അവർ ആരായി​രു​ന്നു? അവർ എന്താണു വിശ്വ​സി​ച്ചത്‌? ഇത്‌ ഫാര​ഡെയെ എങ്ങനെ ബാധിച്ചു?

സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാർ

“ഫാരഡെ കുടും​ബ​വും സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ സഭയും തമ്മിലുള്ള ആദ്യ ബന്ധം മൈക്കൽ ഫാര​ഡെ​യു​ടെ മുത്തശ്ശീ​മു​ത്ത​ശ്ശ​ന്മാ​രു​ടെ കാലത്തു തുടങ്ങി​യ​താണ്‌” എന്ന്‌ മൈക്കൽ ഫാരഡെ: സാൻഡെ​മാ​നി​യ​നും ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നും (ഇംഗ്ലീഷ്‌) എന്ന കൃതി​യു​ടെ ഗ്രന്ഥകർത്താ​വായ ജെഫ്രി കാന്റർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ആംഗ്ലിക്കൻ സഭയിൽനി​ന്നു വിഘടി​ച്ചു​നിന്ന ഒരു സഞ്ചാര​സു​വി​ശേ​ഷ​കന്റെ അനുഗാ​മി​ക​ളു​മാ​യി അവർ സഹവസി​ച്ചു. ആ ശുശ്രൂ​ഷ​കന്റെ സഹചാ​രി​കൾ സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ വിശ്വാ​സങ്ങൾ സ്വീക​രി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി.

എഡിൻബ​റോ​യിൽ ഗണിത​വും ഗ്രീക്കും മറ്റു ഭാഷക​ളും പഠിച്ചി​രുന്ന ഒരു സർവക​ലാ​ശാ​ലാ വിദ്യാർഥി​യാ​യി​രു​ന്നു റോബർട്ട്‌ സാൻഡെ​മാൻ (1718-71). ഒരിക്കൽ ഒരു മുൻ പ്രസ്‌ബി​റ്റേ​റി​യൻ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നായ ജോൺ ഗ്ലാസ്സിന്റെ പ്രസംഗം അദ്ദേഹം കേട്ടു. താൻ കേട്ടത്‌ സർവക​ലാ​ശാല ഉപേക്ഷി​ച്ചു പെർത്തി​ലെ ഭവനത്തി​ലേക്കു മടങ്ങി ഗ്ലാസ്സി​നോ​ടും സഹചാ​രി​ക​ളോ​ടു​മൊ​പ്പം ചേരാൻ അദ്ദേഹത്തെ പ്രേരി​പ്പി​ച്ചു.

1720-കളിൽ, ജോൺ ഗ്ലാസ്സ്‌ സ്‌കോ​ട്ട്‌ലൻഡ്‌ സഭയുടെ ചില പഠിപ്പി​ക്ക​ലു​ക​ളിൽ സംശയി​ച്ചു​തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​വ​ച​ന​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അദ്ദേഹം നടത്തിയ പഠനം, ബൈബി​ളി​ലെ ഇസ്രാ​യേൽ ജനത ഒരു ആത്മീയ ജനത​യെ​യാ​ണു ദൃഷ്ടാ​ന്തീ​ക​രി​ച്ച​തെ​ന്നും അതിലെ പൗരന്മാർ പല ദേശങ്ങ​ളിൽനി​ന്നും വരുന്ന​വ​രാ​ണെ​ന്നും നിഗമനം ചെയ്യു​ന്ന​തി​ലേക്കു നയിച്ചു. ഓരോ ജനതയ്‌ക്കും ഒരു പ്രത്യേ​കം സഭ ഉണ്ടായി​രി​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ന്യായം അദ്ദേഹം ഒരിട​ത്തും കണ്ടില്ല.

സ്‌കോ​ട്ട്‌ലൻഡി​ലെ ഡൻഡിക്കു വെളി​യി​ലുള്ള റ്റീലി​ങ്ങി​ലെ തന്റെ സഭയുടെ പഠിപ്പി​ക്ക​ലിൽ അസ്വസ്ഥ​നായ ഗ്ലാസ്സ്‌ സ്‌കോ​ട്ട്‌ലൻഡ്‌ സഭയിൽനി​ന്നു പിൻവാ​ങ്ങി സ്വന്തമാ​യി യോഗങ്ങൾ നടത്തി​ത്തു​ടങ്ങി. ഏതാണ്ട്‌ നൂറോ​ളം പേർ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു ചേർന്നു. തുടക്കം​മു​തൽതന്നെ തങ്ങളുടെ അണിക​ളിൽ ഐക്യം നിലനിർത്തേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവശ്യം അവർ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. ഏതെങ്കി​ലും ഭിന്നതകൾ ഉണ്ടായാൽ അവ പരിഹ​രി​ക്കാൻ മത്തായി 18-ാം അധ്യാ​യ​ത്തി​ന്റെ 15 മുതൽ 17 വരെയുള്ള വാക്യ​ങ്ങ​ളിൽ രേഖ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കുന്ന ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ പ്രബോ​ധ​നങ്ങൾ പിൻപ​റ്റാൻ അവർ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. പിൽക്കാ​ലത്ത്‌ അവർ പ്രതി​വാര യോഗങ്ങൾ നടത്തി, അവയിൽ സമാന വിശ്വാ​സ​മു​ള്ളവർ ആരാധ​ന​യ്‌ക്കും പ്രബോ​ധ​ന​ത്തി​നു​മാ​യി കൂടി​വന്നു.

വളരെ​യ​ധി​ക​മാ​ളു​കൾ വ്യത്യസ്‌ത കൂട്ടങ്ങ​ളു​ടെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ തുടങ്ങി​യ​പ്പോൾ, അവരുടെ ആരാധ​ന​യ്‌ക്കു നേതൃ​ത്വം വഹിക്കു​ന്ന​തിന്‌ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​മുള്ള പുരു​ഷ​ന്മാർ ആവശ്യ​മാ​യി​വന്നു. എന്നാൽ ആരാണു യോഗ്യ​ത​യു​ള്ളവർ? ഈ വിഷയ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോസ്‌ എഴുതിയ കാര്യ​ങ്ങൾക്കു ജോൺ ഗ്ലാസ്സും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സഹചാ​രി​ക​ളും പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ കൊടു​ത്തു. (1 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 3:1-7; തീത്തൊസ്‌ 1:5-9) ഒരു സർവക​ലാ​ശാ​ലാ വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം ഉണ്ടായി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ എബ്രാ​യ​യും ഗ്രീക്കും അറിഞ്ഞി​രി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നോ ഒരു പരാമർശ​വും അവർ കണ്ടില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌, തിരു​വെ​ഴു​ത്തു മാർഗ​രേ​ഖകൾ പ്രാർഥ​നാ​പൂർവം പരിചി​ന്തി​ച്ച​ശേഷം, യോഗ്യ​ത​യുള്ള പുരു​ഷ​ന്മാ​രെ മൂപ്പന്മാ​രാ​യി അവർ നിയമി​ച്ചു. “തറികൾക്കോ സൂചി​ക്കോ കലപ്പയ്‌ക്കോ ആയി ജനിച്ച” അനഭ്യസ്‌ത പുരു​ഷ​ന്മാർ ബൈബിൾ അറിയാ​മെന്നു ഭാവി​ക്കു​ന്ന​തും അതിന്റെ സന്ദേശം പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തും “ഏറെക്കു​റെ ദൈവ​ദൂ​ഷ​ണ​പ​ര​മാ​ണെന്ന്‌” സ്‌കോ​ട്ട്‌ലൻഡ്‌ സഭയോ​ടു കൂറു​ള്ളവർ കരുതി. ഗ്ലാസ്സും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സഹവി​ശ്വാ​സി​ക​ളും 1733-ൽ പെർത്ത്‌ എന്ന പട്ടണത്തിൽ യോഗം നടത്തു​ന്ന​തി​നുള്ള തങ്ങളുടെ സ്വന്തം ഹാൾ നിർമി​ച്ച​പ്പോൾ, അവരെ അവി​ടെ​നിന്ന്‌ ഓടി​ക്കാൻ ആ പ്രദേ​ശത്തെ വൈദി​കർ മജിസ്‌​ട്രേ​ട്ടു​മാ​രു​ടെ​മേൽ സമ്മർദം ചെലു​ത്തി​യെ​ങ്കി​ലും അവർ പരാജ​യ​പ്പെട്ടു, ആ പ്രസ്ഥാനം വളർന്നു.

ഗ്ലാസ്സിന്റെ മൂത്ത പുത്രി​യെ വിവാഹം ചെയ്‌ത റോബർട്ട്‌ സാൻഡെ​മാൻ 26-ാമത്തെ വയസ്സിൽ ഗ്ലാസ്സു​കാ​രു​ടെ പെർത്ത്‌ സഭയിൽ ഒരു മൂപ്പനാ​യി. ഒരു മൂപ്പൻ എന്ന നിലയി​ലുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ വളരെ ഭാരി​ച്ച​താ​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, മുഴു​സ​മ​യ​വും ഇടയ​വേ​ല​യ്‌ക്ക്‌ അർപ്പി​ക്കാൻ അദ്ദേഹം തീരു​മാ​നി​ച്ചു. പിൽക്കാ​ലത്ത്‌ ഭാര്യ മരിച്ച​പ്പോൾ, “തന്റെ നറുക്കു വീഴുന്ന എവി​ടെ​യും കർത്താ​വി​നെ സേവി​ക്കാൻ” റോബർട്ട്‌ “സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ സമ്മതിച്ചു” എന്ന്‌ ഒരു ആത്മകഥാ കുറിപ്പ്‌ പറയുന്നു.

സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ മതം വ്യാപി​ക്കു​ന്നു

സാൻഡെ​മാൻ തീക്ഷ്‌ണ​ത​യോ​ടെ തന്റെ ശുശ്രൂഷ സ്‌കോ​ട്ട്‌ലൻഡിൽനിന്ന്‌ ഇംഗ്ലണ്ടി​ലേക്കു വ്യാപി​പ്പി​ച്ചു, അവിടെ വിശ്വാ​സി​ക​ളു​ടെ പുതിയ കൂട്ടങ്ങൾ വളർന്നു​വന്നു. അക്കാലത്ത്‌, ആംഗലേയ കാൽവ​നി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ ഇടയിൽ വഴക്കു കൊടു​മ്പി​രി കൊണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. രക്ഷയ്‌ക്കാ​യി തങ്ങളെ മുൻകൂ​ട്ടി നിശ്ചയി​ച്ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന്‌ അവരിൽ ചിലർ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. നേരേ​മ​റിച്ച്‌, വിശ്വാ​സം രക്ഷയ്‌ക്ക്‌ അനിവാ​ര്യ​മാ​ണെന്നു കരുതി​യ​വ​രു​ടെ പക്ഷം ചേർന്നു സാൻഡെ​മാൻ. ആ വീക്ഷണ​ത്തി​നു പിൻബ​ല​മാ​യി അദ്ദേഹം ഒരു പുസ്‌തകം പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ചു. അതു നാലു പ്രാവ​ശ്യം പുനർമു​ദ്രണം ചെയ്യ​പ്പെട്ടു, അതിനു രണ്ട്‌ അമേരി​ക്കൻ പതിപ്പു​ക​ളു​മു​ണ്ടാ​യി. ജെഫ്രി കാന്റർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​ത​നു​സ​രിച്ച്‌, “[സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ] മതവി​ഭാ​ഗത്തെ അതിന്റെ പരിമി​ത​മായ സ്‌കോ​ട്ടിഷ്‌ തുടക്ക​ങ്ങ​ളിൽനിന്ന്‌ ഉയർത്തിയ ഏറ്റവും പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട ഒരൊറ്റ സംഗതി” ഈ പുസ്‌ത​ക​ത്തി​ന്റെ പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു.

1764-ൽ, സാൻഡെ​മാൻ മറ്റു ഗ്ലാ​സ്സൈറ്റ്‌ മൂപ്പന്മാ​രോ​ടൊ​പ്പം അമേരി​ക്ക​യി​ലേക്കു യാത്ര ചെയ്‌തു. വളരെ​യ​ധി​കം വിവാ​ദ​വും എതിർപ്പും ഉയർത്തി​വിട്ട ഒരു സന്ദർശ​ന​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, സമാന ചിന്താ​ഗ​തി​ക്കാ​രായ ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ ഒരു കൂട്ടം കണക്‌റ്റി​ക്ക​ട്ടി​ലെ ഡാൻബ​റി​യിൽ ഉണ്ടാകു​ന്ന​തിൽ അതു കലാശി​ച്ചു.a അവി​ടെ​വെച്ച്‌ 1771-ൽ സാൻഡെ​മാൻ മരിച്ചു.

ഫാര​ഡെ​യു​ടെ മതവി​ശ്വാ​സ​ങ്ങൾ

യുവാ​വായ മൈക്കൽ തന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ വിശ്വാ​സങ്ങൾ സ്വീക​രി​ച്ചു. ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ പ്രാ​യോ​ഗി​ക​മാ​ക്കാത്ത വ്യക്തി​ക​ളിൽനി​ന്നു സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാർ വേറി​ട്ടു​നി​ന്ന​താ​യി അദ്ദേഹം മനസ്സി​ലാ​ക്കി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ആംഗ്ലിക്കൻ വിവാ​ഹ​ച​ട​ങ്ങിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ അവർ വിസമ്മ​തി​ച്ചു. തങ്ങളുടെ വിവാഹ ചടങ്ങുകൾ നിയമ​പ​ര​മായ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ മാത്രം ഒതുക്കി​നിർത്താ​നാണ്‌ അവർ പ്രിയ​പ്പെ​ട്ടത്‌.

ഗവൺമെൻറു​കൾക്കു കീഴ്‌പെ​ട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, രാഷ്ട്രീ​യ​ത്തി​ലെ നിഷ്‌പക്ഷത സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാ​രു​ടെ സവി​ശേ​ഷ​ത​യാ​യി​രു​ന്നു. സമൂഹ​ത്തി​ലെ ആദരണീയ അംഗങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, അവർ ജനകീയ സ്ഥാനമാ​നങ്ങൾ വിരള​മാ​യേ സ്വീക​രി​ച്ചു​ള്ളൂ. എന്നാൽ അവർ അവ സ്വീക​രിച്ച ചുരു​ങ്ങിയ സന്ദർഭ​ങ്ങ​ളിൽ, പാർട്ടി രാഷ്ട്രീ​യം അവർ ഒഴിവാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു. ഈ നിലപാ​ടു കാത്തതു​കൊണ്ട്‌ അവർക്കു മറ്റുള്ള​വ​രിൽനി​ന്നു നിന്ദ സഹി​ക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. (യോഹ​ന്നാൻ 17:14 താരത​മ്യം ചെയ്യുക.) പൂർണ​ത​യുള്ള ഭരണ ക്രമീ​ക​രണം ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സ്വർഗീയ രാജ്യ​മാ​ണെന്നു സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാർ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു. “യാതൊ​രു ധാർമി​ക​ത​യു​മി​ല്ലാത്ത നിസ്സാ​ര​വും വൃത്തി​കെ​ട്ട​തു​മായ ഒരു കേളി”യാണു രാഷ്ട്രീ​യ​മെന്ന്‌ അവർ വീക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യി കാന്റർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു.

മറ്റുള്ള​വ​രിൽനി​ന്നു വ്യത്യ​സ്‌ത​രാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, പരീശ​ന്മാ​രു​ടേ​തു​പോ​ലുള്ള മനോ​ഭാ​വം അവർ സ്വീക​രി​ച്ചില്ല. അവർ ഇങ്ങനെ പ്രഖ്യാ​പി​ച്ചു: “പുരാതന പരീശ​ന്മാ​രു​ടെ മനോ​ഭാ​വ​വും ആചാര​വും ഒഴിവാ​ക്കു​ന്നത്‌ തികച്ചും അനിവാ​ര്യ​മാ​ണെന്നു ഞങ്ങൾ വിധി​ക്കു​ന്നു, അതു​കൊണ്ട്‌ കൂടുതൽ പാപങ്ങൾ ചെയ്യു​ന്ന​തോ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ആവശ്യ​പ്പെ​ടു​ന്ന​തി​ല​ധി​ക​മുള്ള ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങ​ളോ ഞങ്ങൾ ഒഴിവാ​ക്കും; മനുഷ്യ പാരമ്പ​ര്യ​ങ്ങ​ളോ യുക്തമായ ഒഴിക​ഴി​വു​ക​ളോ മുഖാ​ന്തരം ദിവ്യ അനുശാ​സ​നങ്ങൾ അസാധു​വാ​ക്കു​ന്ന​തും ഞങ്ങൾ ഒഴിവാ​ക്കും.”

മദ്യാ​സ​ക്ത​നോ തട്ടിപ്പു​കാ​ര​നോ പരസം​ഗ​ക്കാ​ര​നോ മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും ഗുരു​ത​ര​മായ പാപങ്ങ​ളിൽ ഏർപ്പെ​ടു​ന്ന​വ​നോ ആയ ഏത്‌ അംഗ​ത്തെ​യും പുറത്താ​ക്കു​ക​യെന്ന തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​പ​ര​മായ രീതി അവർ അവലം​ബി​ച്ചി​രു​ന്നു. പാപി യഥാർഥ​ത്തിൽ അനുത​പി​ച്ചാൽ, അയാളെ പുനഃ​സ്ഥി​തീ​ക​രി​ക്കാൻ അവർ ശ്രമി​ച്ചി​രു​ന്നു. അല്ലാഞ്ഞാൽ, “ആ ദുഷ്ടനെ നീക്കി​ക്ക​ള​വിൻ” എന്ന തിരു​വെ​ഴു​ത്തു പ്രബോ​ധനം അവർ പിൻപ​റ്റി​യി​രു​ന്നു.—1 കൊരി​ന്ത്യർ 5:5, 11, 13.

രക്തം വർജി​ക്കാ​നുള്ള ബൈബിൾ കൽപ്പന സാൻഡെ​മാ​നി​യൻമാർ അനുസ​രി​ച്ചി​രു​ന്നു. (പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 15:29) നന്മതി​ന്മ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അറിവി​ന്റെ വൃക്ഷഫലം ഭക്ഷിക്കാ​തി​രി​ക്കാൻ ആദ്യ മനുഷ്യ​രോ​ടു ദൈവം കൽപ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ​തന്നെ, രക്തത്തെ സംബന്ധിച്ച വിലക്ക്‌ അനുസ​രി​ക്കാ​നുള്ള കടപ്പാ​ടിൻ കീഴി​ലാ​ണു ദൈവ​ജ​ന​മെന്നു ജോൺ ഗ്ലാസ്സ്‌ വാദിച്ചു. (ഉല്‌പത്തി 2:16, 17) രക്തത്തെ സംബന്ധിച്ച കൽപ്പന​യോ​ടുള്ള അനുസ​ര​ണ​ക്കേട്‌ ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ രക്തത്തിന്റെ ശരിയായ ഉപയോ​ഗത്തെ, അതായത്‌ പാപപ​രി​ഹാ​രത്തെ, തള്ളിക്ക​ള​യു​ന്ന​തി​നു തുല്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഗ്ലാസ്സ്‌ ഇങ്ങനെ നിഗമനം ചെയ്‌തു: “രക്തം ഭക്ഷിക്ക​രു​തെന്ന ഈ വിലക്ക്‌ എപ്പോ​ഴും ഏറ്റവു​മ​ധി​കം, ഏറ്റവു​മു​യർന്ന പ്രാധാ​ന്യ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു, ഇപ്പോ​ഴും അങ്ങനെ​ത​ന്നെ​യാണ്‌.”

തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കളെ അധിക​രി​ച്ചുള്ള സാൻഡെ​മാ​നി​യ​ന്മാ​രു​ടെ ന്യായ​വാ​ദം പല അബദ്ധങ്ങ​ളും ഒഴിവാ​ക്കാൻ അവരെ സഹായി​ച്ചു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, വിനോ​ദ​ത്തി​ന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ മാർഗ​രേ​ഖ​യാ​യി ക്രിസ്‌തു​വി​ന്റെ പ്രബോ​ധ​ന​ങ്ങ​ളി​ലേക്ക്‌ അവർ നോക്കി. “ക്രിസ്‌തു നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാ​ത്തി​ടത്തു നിയമങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാ​നും അവൻ നൽകി​യി​രി​ക്കുന്ന ഏതെങ്കി​ലും നിയമ​ങ്ങളെ അവഗണി​ക്കാ​നും ഞങ്ങൾ മുതി​രു​ന്നില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌, വിനോ​ദം പരസ്യ​മാ​യാ​ലും രഹസ്യ​മാ​യാ​ലും വിലക്ക​പ്പെ​ട്ട​താ​യി ഞങ്ങൾ ഒരിട​ത്തും കാണാ​ത്ത​തു​കൊണ്ട്‌ പാപപൂർണ​മായ സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി ബന്ധപ്പെ​ടാത്ത ഏതൊരു വിനോ​ദ​ത്തെ​യും നിയമാ​നു​സൃ​ത​മാ​യി ഞങ്ങൾ കരുതു​ന്നു.”

തിരു​വെ​ഴു​ത്തിൽ കൃത്യ​മാ​യി അധിഷ്‌ഠി​ത​മായ പല വീക്ഷണ​ങ്ങ​ളും സാൻഡെ​മാ​നി​യ​ന്മാർ പുലർത്തി​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും, സത്യ​ക്രി​സ്‌ത്യാ​നി​കളെ തിരി​ച്ച​റി​യി​ക്കുന്ന പ്രവർത്ത​ന​ത്തി​ന്റെ പ്രാധാ​ന്യം, അതായത്‌ ഓരോ​രു​ത്ത​നും രാജ്യ​സു​വാർത്ത പ്രസം​ഗി​ക്ക​ണ​മെന്ന കാര്യം അവർ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യില്ല. (മത്തായി 24:14) എന്നിരു​ന്നാ​ലും, അവരുടെ യോഗ​ങ്ങ​ളിൽ ആർക്കും സംബന്ധി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. അവി​ടെ​വെച്ചു തങ്ങളുടെ പ്രത്യാശ സംബന്ധി​ച്ചു കാരണ​മാ​രാഞ്ഞ ആർക്കും ഉത്തരം നൽകാൻ അവർ ശ്രമി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു.—1 പത്രൊസ്‌ 3:15.

ഈ വിശ്വാ​സ​രീ​തി​കൾ മൈക്കൽ ഫാരഡെ എന്ന ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞനെ എങ്ങനെ സ്വാധീ​നി​ച്ചു?

സാൻഡെ​മാ​നി​യ​നായ ഫാരഡെ

തന്റെ ശ്രദ്ധേ​യ​മായ കണ്ടുപി​ടി​ത്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ പേരിൽ ആദരി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും ബഹുമാ​നി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും പുകഴ്‌ത്ത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു​വെ​ങ്കി​ലും, മൈക്കൽ ഫാരഡെ ലളിത​മായ ഒരു ജീവി​ത​മാ​ണു നയിച്ചി​രു​ന്നത്‌. പ്രഖ്യാ​ത​രായ ആളുകൾ മരിക്കു​മ്പോൾ പ്രശസ്‌ത​രായ ആളുകൾ ശവസം​സ്‌കാ​ര​ത്തിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ പ്രതീ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു, എന്നാൽ അവയിൽനിന്ന്‌ ശ്രദ്ധേ​യ​മാം​വി​ധം ഒഴിഞ്ഞു​നിന്ന വ്യക്തി​യാ​യി​രു​ന്നു ഫാരഡെ. അവയിൽ സംബന്ധി​ക്കു​ക​വഴി ആംഗലേയ സഭയുടെ ഒരു ചടങ്ങിൽ ഉൾപ്പെ​ടാൻ മനസ്സാക്ഷി അദ്ദേഹത്തെ അനുവ​ദി​ച്ചില്ല.

ഒരു ശാസ്‌ത്രജ്ഞൻ എന്ന നിലയിൽ, വസ്‌തു​ത​ക​ളാ​യി തനിക്കു തെളി​യി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞ കാര്യ​ങ്ങ​ളോട്‌ അദ്ദേഹം അടുത്തു പറ്റിനി​ന്നു. അങ്ങനെ, തങ്ങളുടെ സിദ്ധാ​ന്ത​ങ്ങൾക്കു മുൻതൂ​ക്കം കൊടു​ക്കു​ക​യും വിവാ​ദങ്ങൾ ഉണ്ടാകു​മ്പോൾ പക്ഷം പിടി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌ത വിജ്ഞരായ ആളുക​ളോ​ടുള്ള അടുത്ത സമ്പർക്കം അദ്ദേഹം ഒഴിവാ​ക്കി. ഒരിക്കൽ ഒരു സദസ്സി​നോട്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ, ‘ഒരു അടിസ്ഥാന വസ്‌തുത നമ്മെ ഒരിക്ക​ലും നിരാ​ശ​രാ​ക്കു​ന്നില്ല, അതിന്റെ തെളിവ്‌ എല്ലായ്‌പോ​ഴും ശരിയാണ്‌.’ ശാസ്‌ത്രം ‘അവധാ​ന​പൂർവം നിരീ​ക്ഷി​ക്ക​പ്പെട്ട വസ്‌തു​ത​കളെ’ ആശ്രയി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ അദ്ദേഹം കാണി​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. പ്രകൃ​തി​യി​ലെ അടിസ്ഥാന ശക്തിക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള ഒരു അവതര​ണ​ത്തി​ന്റെ സമാപ​ന​ത്തിൽ, “അവയെ ചമെച്ച​വനെ”ക്കുറിച്ചു ചിന്തി​ക്കാൻ ഫാരഡെ തന്റെ സദസ്സിനെ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചു. എന്നിട്ട്‌ ക്രിസ്‌തീയ അപ്പോ​സ്‌ത​ല​നായ പൗലോസ്‌ പറഞ്ഞത്‌ അദ്ദേഹം ഉദ്ധരിച്ചു: “അവന്റെ അദൃശ്യ കാര്യങ്ങൾ ലോക​സൃ​ഷ്ടി​മു​തൽ വ്യക്തമാ​യി കാണ​പ്പെ​ടു​ന്നു, നിർമിത വസ്‌തു​ക്ക​ളാൽ ഗ്രഹി​ച്ചു​മി​രി​ക്കു​ന്നു, അവന്റെ നിത്യ​ശ​ക്തി​യും ദൈവ​പ്ര​കൃ​ത​വും പോലും.”—റോമർ 1:20, ജയിംസ്‌ രാജാ​വി​ന്റെ ഭാഷാ​ന്തരം.

മറ്റു ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​ന്മാ​രിൽനി​ന്നു ഫാര​ഡെയെ വ്യത്യ​സ്‌ത​നാ​ക്കി​നിർത്തി​യത്‌ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ നിശ്വസ്‌ത പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽനി​ന്നും അതു​പോ​ലെ പ്രകൃ​തി​യെന്ന പുസ്‌ത​ക​ത്തിൽനി​ന്നും പഠിക്കാ​നുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ആഗ്രഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. “സാൻഡെ​മാ​നി​യൻ മതത്തി​ലൂ​ടെ, ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ധാർമിക നിയമ​ത്തോ​ടുള്ള അനുസ​ര​ണ​ത്തി​ലും നിത്യ​ജീ​വന്റെ വാഗ്‌ദ​ത്ത​ത്തി​നു ചേർച്ച​യി​ലും ജീവി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരു മാർഗം അദ്ദേഹം കണ്ടെത്തി” എന്നു കാന്റർ അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. “തന്റെ ശാസ്‌ത്ര​ത്തി​ലൂ​ടെ അദ്ദേഹം, പ്രപഞ്ചത്തെ ഭരിക്കാൻ ദൈവം തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തി​രി​ക്കുന്ന ഭൗതിക നിയമ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി അടുത്ത ബന്ധത്തിൽ വന്നു.” “ബൈബി​ളി​ന്റെ ആത്യന്തിക പ്രാമാ​ണി​ക​ത​യ്‌ക്കു തുരങ്കം​വെ​ക്കാൻ ശാസ്‌ത്ര​ത്തി​നാ​വി​ല്ലെ​ന്നും, എന്നാൽ ശാസ്‌ത്രത്തെ ശരിക്കും ക്രിസ്‌തീ​യ​മായ ഒരു വിധത്തിൽ ഉപയോ​ഗ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, ദൈവ​ത്തി​ന്റെ മറ്റേ പുസ്‌ത​കത്തെ പ്രകാ​ശ​മാ​ന​മാ​ക്കാൻ അതിനു സാധിക്കു”മെന്നും ഫാരഡെ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നു.

പലരും ഫാര​ഡെ​യ്‌ക്കു നൽകാൻ ആഗ്രഹിച്ച ബഹുമതി അദ്ദേഹം വിനയ​പൂർവം നിരസി​ക്കു​ക​യാ​ണു ചെയ്‌തത്‌. അതി​നോ​ടുള്ള ചേർച്ച​യിൽ, സർ പദവി​യോട്‌ അദ്ദേഹം താത്‌പ​ര്യ​മി​ല്ലായ്‌മ പ്രകട​മാ​ക്കി. ‘സാധാരണ ശ്രീമാൻ ഫാരഡെ’ ആയി നില​കൊ​ള്ളാൻ അദ്ദേഹം അഭില​ഷി​ച്ചു. തന്റെ സമയമ​ധി​ക​വും ഒരു മൂപ്പനെന്ന നിലയി​ലുള്ള പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങൾക്ക്‌ അദ്ദേഹം വിനി​യോ​ഗി​ച്ചു. നോർഫോക്ക്‌ ഗ്രാമ​ത്തിൽ താമസി​ച്ചി​രുന്ന സമാന​മ​ന​സ്‌ക​രായ വിശ്വാ​സി​ക​ളു​ടെ ചെറിയ കൂട്ടത്തി​ന്റെ ആവശ്യ​ങ്ങൾക്കു വേണ്ടി കരുതാൻ തലസ്ഥാ​ന​ത്തു​നി​ന്നു പതിവാ​യി അവി​ടേക്കു യാത്ര ചെയ്യുന്ന പതിവും അദ്ദേഹ​ത്തി​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മൈക്കൽ ഫാരഡെ 1867 ആഗസ്റ്റ്‌ 25-ന്‌ മരിച്ചു. ലണ്ടന്റെ വടക്കുള്ള ഹൈ​ഗേറ്റ്‌ സെമി​ത്തേ​രി​യി​ലാണ്‌ അദ്ദേഹത്തെ സംസ്‌ക​രി​ച്ചത്‌. ഫാരഡെ “മറ്റേതു ഭൗതിക ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നെ​ക്കാ​ളും വരും​ത​ല​മു​റ​യ്‌ക്കാ​യി ശുദ്ധമായ ശാസ്‌ത്രീയ നേട്ടത്തി​ന്റെ ഒരു വൻ സഞ്ചയം​തന്നെ അവശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ക​യു​ണ്ടാ​യി. അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ കണ്ടുപി​ടി​ത്ത​ങ്ങ​ളു​ടെ പ്രാ​യോ​ഗിക പരിണ​ത​ഫ​ലങ്ങൾ ആധുനിക ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ സ്വഭാ​വ​ത്തെ​ത്തന്നെ ആഴമായി സ്വാധീ​നി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു” എന്നു ജീവക​ഥാ​കൃ​ത്തായ ജോൺ തോമസ്‌ നമ്മോടു പറയുന്നു. ഫാര​ഡെ​യു​ടെ വിധവ​യായ സാറാ ഇങ്ങനെ എഴുതി: “അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ വഴികാ​ട്ടി​യും നിയമ​വും ആയി പുതി​യ​നി​യമം മാത്രമേ ചൂണ്ടി​ക്കാ​ണി​ക്കാൻ എനിക്കാ​വു​ക​യു​ള്ളൂ; കാരണം, അത്‌ എഴുത​പ്പെട്ട സമയ​ത്തെ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ ഇപ്പോ​ഴും തുല്യ​മാ​യി ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​ക​ളു​ടെ​മേൽ ബാധക​മാ​കുന്ന . . . ദൈവ​വ​ച​ന​മാ​യി അദ്ദേഹം അതിനെ കണ്ടു”—തന്റെ വിശ്വാ​സ​മ​നു​സ​രി​ച്ചു ഭക്തി​യോ​ടെ ജീവിച്ച ഒരു പ്രമുഖ ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നുള്ള പ്രൗഢ​മായ സാക്ഷ്യം തന്നെ.

[അടിക്കു​റിപ്പ്‌]

[29-ാം പേജിലെ ചതുരം]

ബ്രിട്ടനിലെ റോയൽ ഇൻസ്റ്റി​റ്റ്യൂ​ഷ​നിൽ ഒരു ലെക്‌ച്ചറർ ആയി നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ട മൈക്കൽ ഫാരഡെ, കുട്ടി​കൾക്കു​പോ​ലും മനസ്സി​ലാ​കുന്ന വിധത്തിൽ ശാസ്‌ത്ര​ത്തി​നു പ്രചാരം നൽകി. സഹ ലെക്‌ച്ച​റർമാർക്കുള്ള അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഉപദേ​ശ​ത്തിൽ പരസ്യ പ്രബോ​ധ​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കുന്ന ആധുനി​ക​കാല ക്രിസ്‌ത്യാ​നി​കൾ പരിചി​ന്തി​ക്കേണ്ട പ്രാ​യോ​ഗിക നിർദേ​ശങ്ങൾ അടങ്ങുന്നു.

◻ “പ്രസംഗം ധൃതി​പി​ടി​ച്ചു​ള്ള​തോ വളരെ വേഗത​യി​ലോ ആയിരി​ക്ക​രുത്‌, അങ്ങനെ ആയാൽ മനസ്സി​ലാ​ക്കാൻ ബുദ്ധി​മു​ട്ടാ​യി​രി​ക്കും, പിന്നെ​യോ സാവധാ​ന​ത്തി​ലും അവധാ​ന​പൂർവം ചിന്തി​ച്ചു​ള്ള​തു​മാ​യി​രി​ക്കണം.”

◻ “പ്രസം​ഗ​ത്തി​ന്റെ തുടക്ക​ത്തിൽ” സദസ്സിന്റെ താത്‌പ​ര്യ​മു​ണർത്താൻ ഒരു പ്രസം​ഗകൻ ഉദ്യമി​ക്കണം. “സദസ്യർ ശ്രദ്ധി​ക്കാ​തെ​തന്നെ അഗോ​ച​ര​മായ ഘട്ടങ്ങളു​ടെ ഒരു പരമ്പര​യാൽ, വിഷയം ആവശ്യ​മാ​ക്കി​ത്തീർക്കു​ന്നി​ട​ത്തോ​ളം അതിനെ സജീവ​മാ​ക്കി നിർത്തു​ക​യും വേണം.”

◻ “പ്രസം​ഗകൻ കരഘോ​ഷം കിട്ടാൻ ചായ്‌വു കാണി​ക്കു​ക​യും അഭിന​ന്ദനം ചോദി​ച്ചു​വാ​ങ്ങു​ക​യും ചെയ്യു​മ്പോൾ, ഒരു ലെക്‌ച്ചറർ അയാളു​ടെ മാന്യ സ്വഭാ​വ​ത്തിൽനി​ന്നു തരംതാ​ഴു​ന്നു.”

◻ ബാഹ്യ​രേഖ ഉപയോ​ഗി​ക്കു​ന്നതു സംബന്ധിച്ച്‌: “[വിഷയ​ത്തി​ന്റെ] ഒരു പ്ലാൻ പേപ്പറിൽ വരയ്‌ക്കാ​നും മറ്റുള്ള കാര്യ​ങ്ങ​ളു​മാ​യി അവയെ ബന്ധിപ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടോ മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും പ്രകാ​ര​ത്തി​ലോ അവയെ മനസ്സിൽ ഓർത്തു​കൊണ്ട്‌ അതിന്റെ ഭാഗങ്ങൾ നികത്താ​നും . . . എനിക്ക്‌ ബാധ്യത തോന്നു​ന്ന​താ​യി ഞാൻ എപ്പോ​ഴും കണ്ടെത്തു​ന്നു. . . . ക്രമനി​ബ​ദ്ധ​മായ പ്രമു​ഖ​വും അല്ലാത്ത​തു​മായ ശീർഷ​ക​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു പരമ്പര എനിക്കുണ്ട്‌, ഇവയിൽനിന്ന്‌ എന്റെ വിഷയ​ങ്ങൾക്കുള്ള കാര്യങ്ങൾ ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി​യെ​ടു​ക്കു​ന്നു.”

[26-ാം പേജിലെ ചിത്ര​ത്തന്‌ കടപ്പാട്‌]

Both pictures: By courtesy of the Royal Institution