വിശ്വാ​സ്യത പ്രതി​സ​ന്ധി​യിൽ—എന്തു​കൊണ്ട്‌?

‘ഇക്കാലത്ത്‌ നിങ്ങൾക്ക്‌ ആരെ​യെ​ങ്കി​ലും വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​കു​മോ? മോഹ​ഭം​ഗം സംഭവിച്ച ചിലർ ഇങ്ങനെ ചോദി​ക്കു​ന്നത്‌ നിങ്ങൾ കേട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​കാം. അല്ലെങ്കിൽ, വൈകാ​രി​ക​മാ​യി ബുദ്ധി​മുട്ട്‌ ഉളവാ​ക്കിയ എന്തെങ്കി​ലും നിങ്ങളു​ടെ ജീവി​ത​ത്തിൽ സംഭവി​ച്ച​പ്പോൾ നിങ്ങൾ അപ്രകാ​രം ചോദി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ടാ​കാം.

സ്ഥാപന​ങ്ങ​ളി​ലും വ്യക്തി​ക​ളി​ലു​മുള്ള അവിശ്വാ​സം ലോക​വ്യാ​പകം ആണെന്നു​ള്ള​തിൽ സംശയ​മില്ല. മിക്ക​പ്പോ​ഴും ഈ അവിശ്വാ​സം നീതീ​ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു. തിര​ഞ്ഞെ​ടു​പ്പി​നു മുമ്പു മിക്ക രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാ​രും നടത്തുന്ന വാഗ്‌ദാ​നങ്ങൾ അവർ പാലി​ക്കും എന്നു വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ ആരെങ്കി​ലും കരുതു​ന്നു​ണ്ടോ? 1990-ൽ ജർമനി​യി​ലെ 1,000 വിദ്യാർഥി​ക​ളിൽ നടത്തിയ ഒരു സർവേ​യിൽ, രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാർക്കു ലോക പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹ​രി​ക്കാൻ കഴിയു​മെന്ന്‌ 16.5 ശതമാനം പേർ വിശ്വാ​സം പ്രകടി​പ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അതിന്റെ ഇരട്ടി ആളുകൾ അക്കാര്യ​ത്തിൽ ബലമായ സംശയം പ്രകടി​പ്പി​ച്ചു. പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹ​രി​ക്കാ​നുള്ള രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാ​രു​ടെ പ്രാപ്‌തി​യി​ലും മനസ്സൊ​രു​ക്ക​ത്തി​ലും തങ്ങൾക്കു വിശ്വാ​സ​മി​ല്ലെന്നു ഭൂരി​പക്ഷം പേരും പറഞ്ഞു.

ഷ്‌റ്റു​റ്റ്‌ഗാർറ്റ നാച്ച്‌റി​ച്ച്‌റ്റൻ എന്ന പത്രം ഇങ്ങനെ പരാതി​പ്പെട്ടു: “ബഹുഭൂ​രി​പക്ഷം രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാ​രു​ടെ കാര്യ​ത്തി​ലും സ്വന്തം താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങ​ളാണ്‌ ഒന്നാമത്‌. അതു കഴിഞ്ഞുള്ള സ്ഥാനമേ, ഉണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെ, സമ്മതി​ദാ​യ​ക​രു​ടെ താത്‌പ​ര്യ​ങ്ങൾക്കു​ള്ളൂ.” മറ്റു രാജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലുള്ള ആളുക​ളും അതി​നോ​ടു യോജി​ക്കു​ന്നു. ഒരു രാജ്യ​ത്തെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ദ യൂറോ​പ്യൻ എന്ന പത്രം ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “രാഷ്‌ട്രീ​യ​ക്കാ​രോ​ടുള്ള യുവജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ വിശ്വാ​സ​ക്കു​റ​വിന്‌ ഈടുറ്റ കാരണ​മുണ്ട്‌, മുതിർന്ന​വ​രും അതേ മനോ​ഭാ​വം ഉള്ളവരാണ്‌.” ‘സമ്മതി​ദാ​യകർ രാഷ്‌ട്രീയ പാർട്ടി​കൾക്ക്‌ എതിരെ വോട്ട്‌ ചെയ്‌ത്‌ മിക്ക​പ്പോ​ഴും അവയെ അധികാ​ര​ത്തിൽനി​ന്നു പുറത്താ​ക്കു​ന്നു’ എന്ന്‌ അതു പ്രസ്‌താ​വി​ച്ചു. ആ പത്രം തുടർന്ന്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “[അവിടു​ത്തെ] യുവജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ അവിശ്വാ​സ​വും ലക്ഷ്യ​ബോ​ധം ഇല്ലായ്‌മ​യും അവരോ​ടൊ​പ്പം സമയം ചെലവ​ഴി​ക്കുന്ന ഏതൊ​രു​വ​നും പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ ശ്രദ്ധി​ക്കു​ന്നു.” എന്നാൽ, ഒരു ജനാധി​പത്യ ഭരണകൂ​ട​ത്തി​നു പൊതു​ജന വിശ്വാ​സം ഇല്ലാതെ കാര്യ​മായ നേട്ടം ഒന്നും കൈവ​രി​ക്കാൻ സാധി​ക്കില്ല. മുൻ യു.എസ്‌. പ്രസി​ഡ​ന്റാ​യി​രുന്ന ജോൺ എഫ്‌. കെന്നഡി ഒരിക്കൽ ഇപ്രകാ​രം അഭി​പ്രാ​യ​പ്പെട്ടു: “ഫലപ്ര​ദ​മായ ഭരണകൂ​ട​ത്തി​ന്റെ അടിസ്ഥാ​നം പൊതു​ജന വിശ്വാ​സ​മാണ്‌.”

സാമ്പത്തിക രംഗത്തെ വിശ്വാ​സ്യത സംബന്ധി​ച്ചാ​ണെ​ങ്കിൽ, പെട്ടെ​ന്നുള്ള സാമ്പത്തിക തിരി​ച്ച​ടി​ക​ളും ശീഘ്ര​മാ​യി ധനിക​രാ​കാ​നുള്ള പദ്ധതി​ക​ളു​ടെ പരാജ​യ​വും അനേകരെ സംശയാ​ലു​ക്കൾ ആക്കിയി​രി​ക്കു​ന്നു. 1997 ഒക്ടോ​ബ​റിൽ ലോക ഓഹരി വിപണി അനിയ​ന്ത്രി​ത​മാ​യി ആടിയു​ല​ഞ്ഞ​പ്പോൾ ഒരു വാർത്താ മാസിക “അസാധാ​ര​ണ​വും ചില​പ്പോ​ഴൊ​ക്കെ അയുക്തി​ക​വു​മായ അവിശ്വാ​സ”ത്തെ കുറി​ച്ചും “അവിശ്വാ​സ വ്യാപ​നത്തെ” കുറി​ച്ചും സംസാ​രി​ച്ചു. “ഭരണകൂ​ട​ത്തി​ന്റെ നിലനിൽപ്പു​തന്നെ . . . അപകട​ത്തി​ലാ​ണെന്നു തോന്നു​മാറ്‌ [ഒരു ഏഷ്യൻ രാജ്യത്ത്‌] വിശ്വാ​സം അത്രമാ​ത്രം ഇല്ലാതാ​യി​ത്തീർന്നു” എന്നും അതു പ്രസ്‌താ​വി​ച്ചു. വ്യക്തമായ വസ്‌തു​തയെ അത്‌ ഇപ്രകാ​രം സംക്ഷേ​പി​ച്ചു: “സമ്പദ്‌വ്യ​വ​സ്ഥകൾ വിശ്വാ​സ്യ​ത​യിൽ അധിഷ്‌ഠി​ത​മാണ്‌.”

വിശ്വാ​സ്യ​ത പകരു​ന്ന​തിൽ മതവും പരാജ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. ക്രിസ്റ്റ്‌ ഇൻ ഡേയർ ഗേജൻവാർട്ട്‌ എന്ന ജർമൻ മതമാ​സിക ദുഃഖ​ത്തോ​ടെ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “ജനങ്ങൾക്ക്‌ സഭയി​ലുള്ള വിശ്വാ​സം കുറഞ്ഞു വരുക​യാണ്‌.” സഭയിൽ കാര്യ​മാ​യോ കുറ​ച്ചെ​ങ്കി​ലു​മോ വിശ്വാ​സ​മുള്ള ജർമൻകാ​രു​ടെ എണ്ണം 1986-നും 1992-നും ഇടയ്‌ക്ക്‌ 40 ശതമാ​ന​ത്തിൽ നിന്ന്‌ 33 ശതമാ​ന​മാ​യി കുറഞ്ഞു. മുൻ പൂർവ ജർമനി​യിൽ അത്‌ 20 ശതമാ​ന​ത്തിൽ താഴെ​യാ​യി എന്നതാണു വാസ്‌തവം. നേരേ​മ​റിച്ച്‌, സഭയിൽ ഒട്ടും​ത​ന്നെ​യോ പൂർണ​മാ​യോ വിശ്വാ​സം ഇല്ലാത്ത​വ​രു​ടെ എണ്ണം മുൻ പശ്ചിമ ജർമനി​യിൽ 56 ശതമാ​ന​ത്തിൽ നിന്ന്‌ 66 ശതമാ​ന​മാ​യും മുൻ പൂർവ ജർമനി​യിൽ 71 ശതമാ​ന​മാ​യും വർധിച്ചു.

മാനുഷ സമുദാ​യ​ത്തി​ന്റെ മൂന്നു താങ്ങു​തൂ​ണു​ക​ളായ രാഷ്‌ട്രീ​യം, സാമ്പത്തി​കം, മതം എന്നിവ​യ്‌ക്കു പുറ​മേ​യുള്ള മണ്ഡലങ്ങ​ളി​ലും വിശ്വാ​സ​ക്കു​റവ്‌ പ്രകട​മാ​യി തീർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു. മറ്റൊരു ദൃഷ്ടാ​ന്ത​മാണ്‌ നിയമ വ്യവസ്ഥ. കുറ്റകൃ​ത്യ നിയമ​ങ്ങ​ളി​ലെ പഴുതു​കൾ, നിയമം നീതി​നി​ഷ്‌ഠ​മാ​യി നടപ്പാ​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ വൈത​ര​ണി​കൾ, സംശയാ​സ്‌പ​ദ​മായ കോടതി വിധികൾ എന്നിവ ജനങ്ങളു​ടെ വിശ്വാ​സം ഏറെ ദുർബ​ല​മാ​ക്കി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. ടൈം മാഗസിൻ പറയു​ന്നത്‌ അനുസ​രിച്ച്‌, “പൗരന്മാ​രു​ടെ​യും പൊലീ​സി​ന്റെ​യും നൈരാ​ശ്യം, കൊടിയ കുറ്റവാ​ളി​കളെ ചുരു​ങ്ങിയ കാലത്തി​നു​ള്ളിൽ ജയിൽ മോചി​ത​രാ​ക്കുന്ന [നീതി​ന്യാ​യ] വ്യവസ്ഥ​യിൽ അവർക്ക്‌ വിശ്വാ​സം ഇല്ലാതാ​യി​രി​ക്കുന്ന ഘട്ടത്തോ​ളം എത്തിയി​രി​ക്കു​ന്നു.” പൊലീ​സി​ന്റെ അഴിമ​തി​യും ക്രൂര​ത​യും സംബന്ധിച്ച ആരോ​പ​ണങ്ങൾ ഹേതു​വാ​യി പൊലീ​സി​ലുള്ള വിശ്വാ​സ​വും കുത്തനെ കുറഞ്ഞി​രി​ക്കു​ന്നു.

രാജ്യാ​ന്തര രാഷ്‌ട്രീ​യ​ത്തി​ന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ, അലസി​പ്പോയ സമാധാന സംഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങ​ളും ലംഘി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന വെടി​നിർത്ത​ലു​ക​ളും അവിശ്വാ​സത്തെ സൂചി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. മധ്യപൂർവ ദേശത്ത്‌ സമാധാ​നം കൈവ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലെ പ്രധാന മാർഗ​ത​ടസ്സം കൃത്യ​മാ​യി തിരി​ച്ച​റി​യി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഐക്യ​രാ​ഷ്‌ട്ര​ങ്ങ​ളി​ലെ യു.എസ്‌. സ്ഥാനപ​തി​യായ ബിൽ റിച്ചാ​ഡ്‌സൺ ലളിത​മാ​യി ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “അവിടെ അവിശ്വാ​സം നിലനിൽക്കു​ന്നു.”

അതേസ​മ​യം, ഏറെയും വ്യക്തി​പ​ര​മായ ഒരു തലത്തി​ലേക്കു വരാം. പ്രശ്‌നങ്ങൾ നേരി​ടു​മ്പോൾ സഹാനു​ഭൂ​തി​ക്കും ആശ്വാ​സ​ത്തി​നു​മാ​യി ആളുകൾ സാധാരണ ആശ്രയി​ക്കാറ്‌ അടുത്ത ബന്ധുക്ക​ളെ​യും സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളെ​യും ആണ്‌. അവരിൽ പോലും അനേകർക്കും വിശ്വാ​സം ഇല്ലാതാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എബ്രായ പ്രവാ​ച​ക​നായ മീഖാ വിവരി​ച്ച​തി​നോ​ടു വളരെ സമാന​മായ സാഹച​ര്യ​മാണ്‌ ഇത്‌: “കൂട്ടു​കാ​രനെ വിശ്വ​സി​ക്ക​രു​തു; സ്‌നേ​ഹി​ത​നിൽ ആശ്രയി​ക്ക​രു​തു; നിന്റെ മാർവ്വി​ടത്തു ശയിക്കു​ന്ന​വ​ളോ​ടു പറയാ​ത​വണ്ണം നിന്റെ വായുടെ കതകു കാത്തു​കൊൾക.”—മീഖാ 7:5.

കാലത്തി​ന്റെ ഒരു അടയാളം

ജർമൻ മനശ്ശാ​സ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നായ ആർഥർ ഫിഷർ അടുത്ത​യി​ടെ പിൻവ​രുന്ന പ്രകാരം പറഞ്ഞതാ​യി ഉദ്ധരി​ക്ക​പ്പെട്ടു: “സമൂഹ​ത്തി​ന്റെ വികസ​ന​ത്തി​ലും ഒരുവന്റെ വ്യക്തി​പ​ര​മായ ഭാവി​യി​ലു​മുള്ള വിശ്വാ​സം വാസ്‌ത​വ​ത്തിൽ എല്ലാ മണ്ഡലങ്ങ​ളി​ലും വൻതോ​തിൽ കുറഞ്ഞി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. സമൂഹ​ത്തി​ലെ സ്ഥാപന​ങ്ങൾക്കു തങ്ങളെ സഹായി​ക്കാൻ കഴിയു​മോ എന്ന്‌ യുവജ​നങ്ങൾ സംശയി​ക്കു​ന്നു. രാഷ്‌ട്രീ​യ​മോ മതപര​മോ മറ്റേ​തെ​ങ്കി​ലും തരത്തി​ലു​ള്ള​തോ ആയ ഒരു സംഘട​ന​യി​ലും അവർക്കു യാതൊ​രു വിശ്വാ​സ​വും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥയി​ലേക്ക്‌ ആണ്‌ കാര്യങ്ങൾ നീങ്ങു​ന്നത്‌.” വ്യവസ്ഥാ​പിത അധികാ​ര​ങ്ങ​ളോ​ടും സ്ഥാപന​ങ്ങ​ളോ​ടും വിദഗ്‌ധ​രോ​ടു​മുള്ള ഒരു “സന്ദേഹ സംസ്‌കാര”ത്തെക്കു​റിച്ച്‌ സാമൂ​ഹിക ശാസ്‌ത്ര​ജ്ഞ​നായ ഉൾറിക്‌ ബെക്‌ പറയു​ന്ന​തിൽ തെല്ലും അതിശ​യ​മില്ല.

അത്തരം ഒരു സംസ്‌കാ​ര​ത്തിൽ, ആളുകൾ ഉൾവലി​യാ​നും സമസ്‌ത അധികാ​ര​ത്തെ​യും നിരസി​ക്കാ​നും മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ ഉപദേ​ശ​മോ മാർഗ​നിർദേ​ശ​മോ കൂടാതെ സ്വത​ന്ത്ര​മാ​യി തീരു​മാ​നങ്ങൾ എടുത്തു​കൊണ്ട്‌ തന്നിഷ്ട​പ്ര​കാ​രം ജീവി​ക്കാ​നും പ്രവണത കാട്ടുന്നു. ചിലർ അമിത​മാ​യി സംശയാ​ലു​ക്ക​ളാ​യി തീരുന്നു. തങ്ങൾക്കു മേലാൽ വിശ്വാ​സം അർപ്പി​ക്കാൻ സാധി​ക്കി​ല്ലെന്ന്‌ അവർ കരുതു​ന്ന​വ​രു​മാ​യി ഇടപെ​ടു​മ്പോൾ പരിഗണന ഇല്ലാത്തവർ ആയിരി​ക്കാ​നും ഇടയുണ്ട്‌. ഈ മനോ​ഭാ​വം, ബൈബിൾ വിവരി​ക്കുന്ന തരത്തി​ലുള്ള അനാ​രോ​ഗ്യ​ക​ര​മായ ഒരു അവസ്ഥ ഉന്നമി​പ്പി​ക്കു​ന്നു: “അന്ത്യകാ​ലത്തു ദുർഘ​ട​സ​മ​യങ്ങൾ വരും എന്നറിക. മനുഷ്യർ സ്വസ്‌നേ​ഹി​ക​ളും ദ്രവ്യാ​ഗ്ര​ഹി​ക​ളും വമ്പു പറയു​ന്ന​വ​രും അഹങ്കാ​രി​ക​ളും ദൂഷക​ന്മാ​രും അമ്മയപ്പ​ന്മാ​രെ അനുസ​രി​ക്കാ​ത്ത​വ​രും നന്ദി​കെ​ട്ട​വ​രും അശുദ്ധ​രും വാത്സല്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രും ഇണങ്ങാ​ത്ത​വ​രും ഏഷണി​ക്കാ​രും അജി​തേ​ന്ദ്രി​യ​ന്മാ​രും ഉഗ്രന്മാ​രും സൽഗു​ണ​ദ്വേ​ഷി​ക​ളും ദ്രോ​ഹി​ക​ളും ധാർഷ്ട്യ​ക്കാ​രും നിഗളി​ക​ളു​മാ​യി ദൈവ​പ്രി​യ​മി​ല്ലാ​തെ ഭോഗ​പ്രി​യ​രാ​യി ഭക്തിയു​ടെ വേഷം ധരിച്ചു അതിന്റെ ശക്തി ത്യജി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​മാ​യി​രി​ക്കും.” (2 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 3:1-5; സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 18:1) വിശ്വാ​സ്യ​ത​യു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽ ഇന്നുള്ള പ്രതി​സന്ധി തീർച്ച​യാ​യും നമ്മുടെ കാലത്തി​ന്റെ, അതേ, “അന്ത്യകാല”ത്തിന്റെ ഒരു അടയാ​ള​മാണ്‌.

വിശ്വാ​സ്യ​ത പ്രതി​സ​ന്ധി​യിൽ ആയിരി​ക്കുന്ന, മേൽ വിവരി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന തരത്തി​ലുള്ള ആളുകൾ നിറഞ്ഞ ഒരു ലോകത്ത്‌ ജീവിതം പൂർണ​മാ​യും ആസ്വദി​ക്കുക സാധ്യമല്ല. എന്നാൽ കാര്യ​ങ്ങൾക്കു മാറ്റം വരു​മെന്നു ചിന്തി​ക്കു​ന്നതു ന്യായ​യു​ക്ത​മാ​ണോ? വിശ്വാ​സ്യത സംബന്ധിച്ച ഇന്നത്തെ പ്രതി​സ​ന്ധി​യെ മറിക​ട​ക്കാൻ സാധി​ക്കു​മോ? സാധി​ക്കു​മെ​ങ്കിൽ എങ്ങനെ, എപ്പോൾ?