ഒരു വെടി​യുണ്ട എന്റെ ജീവി​തത്തെ മാറ്റി​മ​റി​ച്ചു

സ്രഷ്ടാ​വി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അറിവും അവനെ സേവി​ക്കാ​നുള്ള ആഗ്രഹ​വും തങ്ങളുടെ മക്കൾക്കു പടിപ​ടി​യാ​യി പകർന്നു കൊടു​ക്കുക എന്നതാണ്‌ അവർക്കു വേണ്ടി മാതാ​പി​താ​ക്കൾക്കു ചെയ്യാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും നല്ല കാര്യം. കേവല​മൊ​രു കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ക്കാ​രി​യാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ എനിക്കു നേരിട്ട ഒരു ദുരന്തം ഈ സത്യം വിലമ​തി​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു.

അന്ന്‌, 20-ലധികം വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ്‌, സംഭവി​ച്ച​തെ​ന്താ​ണെന്നു വിശദീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ തെക്കൻ ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ ഞാൻ വളർന്നു​വന്ന സാഹച​ര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി അല്‌പം ചിലതു പറയട്ടെ. തടയാ​നാ​വാത്ത പ്രതി​കൂ​ല​സാ​ഹ​ച​ര്യ​ങ്ങളെ അതിജീ​വി​ക്കാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞ​തിൽ അവയുടെ നേരി​ട്ടുള്ള സ്വാധീ​ന​മുണ്ട്‌.

എന്റെ ജീവി​തത്തെ രൂപ​പ്പെ​ടു​ത്തിയ സംഗതി

ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളി​ലെ വർഗീ​യ​മാ​യി ഒറ്റപ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെട്ട തെക്കു​കി​ഴക്കൻ സംസ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു ഭാഗമായ അലബാ​മ​യി​ലെ ബർമി​ങ്‌ഹാ​മിൽ 1955 ജനുവ​രി​യി​ലാ​ണു ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. എനിക്ക്‌ എട്ടു വയസ്‌ മാത്രം പ്രായ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ വീടി​ന​ടു​ത്തു​ണ്ടായ ഒരു ബോം​ബു​സ്‌ഫോ​ടനം വേദപാഠ ക്ലാസുകൾ നടന്നു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന ഒരു പള്ളി തകർത്തു​ക​ളഞ്ഞു. പേടി​ച്ചരണ്ട കറുത്ത വർഗക്കാ​രായ കുട്ടികൾ അലറി​ക്ക​ര​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു പുറ​ത്തേ​ക്കോ​ടി, മിക്കവ​രും എന്റെ പ്രായ​ക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റുള്ളവർ രക്‌ത​ത്തിൽ കുളിച്ചു ഞരങ്ങു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. നാലു പേർ മരണമ​ടഞ്ഞു—വെള്ളക്കാ​രാ​യി​രു​ന്നു ഈ കൊല​യ്‌ക്കു പിന്നിൽ.

തെക്കൻ സംസ്ഥാ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഇത്തരം ദുരന്തങ്ങൾ ഒറ്റപ്പെ​ട്ട​വ​യാ​യി​രു​ന്നില്ല. തൊട്ട​ടുത്ത വേനൽക്കാ​ലത്ത്‌ മിസ്സി​സ്സി​പ്പി സംസ്ഥാ​നത്ത്‌ മൂന്നു പൗരാ​വ​കാശ പ്രവർത്തകർ കൊല ചെയ്യ​പ്പെട്ടു. ഞങ്ങളെ എല്ലാവ​രെ​യും ബാധിച്ച ഭീതി​ജ​ന​ക​മായ വർഗീയ അസ്വാ​സ്ഥ്യ​ങ്ങ​ളു​ടെ ദിനങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു അവ.

അന്ന്‌, എന്റെ മാതാവ്‌ ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാ​യി​രു​ന്നു, പിതാവ്‌ 1966-ൽ ഒരു സാക്ഷി​യാ​യി​ത്തീർന്നു. പെട്ടെന്നു തന്നെ ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം മുഴു​വ​നും സമാധാ​ന​പ​ര​മായ ഒരു പുതിയ ലോക​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞങ്ങൾക്കുള്ള ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠിത പ്രത്യാശ മറ്റുള്ള​വ​രു​മാ​യി പങ്കു​വെ​ക്കാൻ തുടങ്ങി. (സങ്കീർത്തനം 37:29; സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 2:21, 22; വെളി​പ്പാ​ടു 21:3, 4) 1960-കളുടെ അവസാ​ന​ത്തി​ലെ വേനൽക്കാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ എല്ലാ ശനിയാ​ഴ്‌ച​യും ബർമി​ങ്‌ഹാ​മി​നു വെളി​യി​ലുള്ള പ്രവർത്തി​ക്കാത്ത പ്രദേ​ശ​ങ്ങ​ളിൽ പ്രസം​ഗി​ക്കു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങൾ പോയി​രു​ന്നു. അവിടെ, ആളുകൾ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചോ ഞങ്ങൾ പ്രസം​ഗിച്ച രാജ്യ​സ​ന്ദേ​ശ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചോ ഒരിക്ക​ലും കേട്ടി​ട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. അവർ യഹോവ എന്ന ദൈവ​നാ​മം അറിഞ്ഞി​രു​ന്നു പോലു​മില്ല. (സങ്കീർത്തനം 83:18) ആ പ്രക്ഷുബ്ധ നാളു​ക​ളിൽ ദുഷിച്ച ഈ പഴയ ലോകത്തെ മാറ്റി ഒരു ഭൗമിക പറുദീസ സ്ഥാപി​ക്കാ​നുള്ള യഹോ​വ​യു​ടെ ഉദ്ദേശ്യ​ത്തെ​പ്പറ്റി ആളുക​ളോ​ടു സംസാ​രി​ക്കു​ന്നതു ഞാൻ ശരിക്കും ആസ്വദി​ച്ചു.—ലൂക്കൊസ്‌ 23:43.

ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒരു ലക്ഷ്യം വെക്കുന്നു

1969 ഡിസം​ബ​റിൽ യഹോ​വ​യ്‌ക്കുള്ള എന്റെ സമർപ്പണം ഞാൻ ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ടു പ്രാർഥിച്ച്‌ മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വനം ഒരു ജീവി​ത​വൃ​ത്തി​യാ​യി തുടർന്നു​കൊ​ണ്ടു പോകാ​നുള്ള എന്റെ ആത്മാർഥ​മായ ആഗ്രഹം വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തി. ഏതാനും ആഴ്‌ചകൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ അച്ഛൻ ബർമി​ങ്‌ഹാ​മിൽനിന്ന്‌ ഏതാനും കിലോ​മീ​റ്റ​റു​കൾ അകലെ​യുള്ള ആഡംസ്‌വി​ല്ലി​ലെ ഒരു ചെറിയ സഭയെ സഹായി​ക്കാൻ നിയമി​ത​നാ​യി. ഈ പ്രദേ​ശ​മാ​റ്റം ഒരു പയനിയർ അഥവാ മുഴു​സ​മ​യ​സേവക ആയിരി​ക്കാ​നുള്ള എന്റെ ആഗ്രഹത്തെ കൂടുതൽ തീവ്ര​മാ​ക്കി. ഞാൻ ഹൈസ്‌കൂ​ളിൽ പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന വർഷങ്ങ​ളിൽ കിട്ടിയ അവസര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം താത്‌ക്കാ​ലിക പയനി​യ​റാ​യി പ്രവർത്തി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഓരോ മാസത്തി​ലും കുറഞ്ഞത്‌ 75 മണിക്കൂ​റെ​ങ്കി​ലും സേവന​ത്തിൽ ചെലവ​ഴി​ക്കു​ന്നത്‌ ഇതിൽ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നു.

സ്‌കൂൾവി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം പൂർത്തി​യാ​ക്കി​യ​ശേഷം മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വ​ന​ത്തി​നാ​യി എന്നെ ഒരുക്കുന്ന ഏതെങ്കി​ലും തൊഴി​ലിൽ വൈദ​ഗ്‌ധ്യം നേടാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്നാൽ ഹൈസ്‌കൂ​ളി​ലെ അവസാ​ന​വർഷ​ത്തിൽ, ഞാനൊ​രു വെല്ലു​വി​ളി​യെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ചു. ഞാൻ സ്‌കൂ​ളിൽ ഉന്നതവി​ജയം നേടി​യ​വ​രു​ടെ കൂട്ടത്തി​ലുൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഒരു ദിവസം ചില സർവക​ലാ​ശാ​ലാ പരീക്ഷ​കൾക്കാ​യി എന്നെ അടുത്തുള്ള കോ​ളെ​ജി​ലേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യി. അതുക​ഴിഞ്ഞ്‌ എന്നെ കൗൺസി​ല​റു​ടെ ഓഫീ​സി​ലേക്കു വിളി​പ്പി​ച്ചു. ആ സ്‌ത്രീ എന്റെ കാര്യ​ത്തിൽ ഉത്സാഹ​വ​തി​യും സന്തുഷ്ട​യു​മാ​യി​രു​ന്നു. “നീ മികവു കാട്ടി​യി​രി​ക്കു​ന്നു!” അവർ വിസ്‌മ​യ​പൂർവം പറഞ്ഞു. “നീ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കുന്ന ഏതു കോ​ളെ​ജി​ലും നിനക്കു ചേരാം!” അപ്പോൾതന്നെ സ്‌കോ​ളർഷി​പ്പി​നുള്ള അപേക്ഷകൾ പൂരി​പ്പി​ക്കാൻ അവർ എന്നോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെട്ടു.

ഇതു ഞാൻ പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്ന​ത​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊ​ണ്ടു പരി​ഭ്ര​മി​ച്ചു​പോ​യി. പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ, ഒരു മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വ​ക​യാ​കുക, സേവന​ത്തിൽ എന്റെ ആവശ്യങ്ങൾ നിറ​വേ​റ്റു​ന്ന​തിന്‌ ഒരു അംശകാല ജോലി തുടർന്നു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കുക തുടങ്ങി എനിക്കുള്ള ഉദ്ദേശ്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി ഞാൻ അവരോ​ടു വിവരി​ച്ചു. പിന്നീട്‌, മറ്റു സാക്ഷികൾ ചെയ്‌തി​ട്ടു​ള്ളതു പോലെ ഒരു വിദേ​ശ​രാ​ജ്യത്ത്‌ മിഷന​റി​യാ​യി സേവന​മ​നു​ഷ്‌ഠി​ക്കാൻ എനിക്കു കഴി​ഞ്ഞേ​ക്കു​മെന്നു പോലും ഞാൻ അവരോ​ടു പറഞ്ഞു. പക്ഷേ അവർ ഞാൻ പറഞ്ഞതു കേട്ടതാ​യി തോന്നി​യില്ല. ഞാൻ സയൻസിൽ മികച്ചു നിൽക്കു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ ഒരു പ്രാ​ദേ​ശിക കോ​ളെ​ജിൽ ചേർന്നു പഠിച്ചാൽ അവർ ഒരു സയൻസ്‌ സെന്ററിൽ എനിക്കു ജോലി ഉറപ്പാ​ക്കാ​മെന്നു നിർദേ​ശി​ച്ചു.

“ഗ്ലോറിയ, നിന്റെ മതപ്ര​വർത്ത​നങ്ങൾ വാരാ​ന്ത്യ​ങ്ങ​ളി​ലാ​ക്കി ചുരു​ക്കുക, എന്നാലും നിന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ നിന്നെ​പ്പറ്റി അഭിമാ​നം​കൊ​ള്ളും” അവർ പറഞ്ഞു. മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വനം ചെയ്യാ​നുള്ള എന്റെ ലക്ഷ്യം മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ പ്രേര​ണ​യു​ടെ ഫലമാ​ണെന്ന്‌ അവർ ധരിച്ചു കാണു​മെ​ന്ന​തിൽ എനിക്കാ​ക്ഷേപം തോന്നി. ഈ സുവർണാ​വ​സരം നിരസി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ കറുത്ത വർഗത്തെ മൊത്ത​ത്തിൽ അവഗണി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്ന രീതി​യിൽ അവരെന്റെ മേൽ വളരെ​യ​ധി​കം സമ്മർദം ചെലുത്തി. എങ്കിലും എന്റെ തീരു​മാ​ന​ത്തിൽ ഞാനു​റ​ച്ചു​നി​ന്നു. സ്‌കൂൾവി​ദ്യാ​ഭ്യാ​സം പൂർത്തി​യാ​ക്കി​യ​ശേഷം തുടർന്നു കോ​ളെജു വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നു പകരം, ഞാൻ ഒരു സെക്ര​ട്ട​റി​യാ​യി അംശകാ​ല​ജോ​ലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.

ഞാനൊ​രു പയനിയർ പങ്കാളി​ക്കു വേണ്ടി അന്വേ​ഷണം നടത്തി​യെ​ങ്കി​ലും അതു ഫലവത്താ​യില്ല. ഒരു സഞ്ചാര​മേൽവി​ചാ​രകൻ ഞങ്ങളുടെ സഭ സന്ദർശി​ച്ച​പ്പോൾ അദ്ദേഹ​ത്തോ​ടു ഞാൻ എന്റെ പ്രശ്‌നം പറഞ്ഞു. “നിന​ക്കൊ​രു പങ്കാളി​യു​ടെ ആവശ്യ​മില്ല,” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. പിന്നീട്‌ എന്റെ ജോലി​സം​ബ​ന്ധ​മായ ഉത്തരവാ​ദി​ത്വ​ങ്ങൾ ചെയ്‌തു തീർക്കാൻ കഴിയു​ന്ന​തും അതിനു​ശേഷം പയനി​യ​റിങ്‌ ചെയ്യാൻ ആവശ്യ​ത്തി​നു സമയം ലഭിക്കു​ന്ന​തു​മായ വിധത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒരു പട്ടിക എഴുതി​യു​ണ്ടാ​ക്കി. ആ പട്ടിക തികച്ചും തൃപ്‌തി​ക​ര​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. 1975 ഫെബ്രു​വരി 1 പയനി​യ​റിങ്‌ തുടങ്ങാ​നുള്ള തീയതി​യാ​യി തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ക്കാൻ മാത്രം അത്ര ആഹ്ലാദ​ത്തി​മർപ്പി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ.

എന്നാൽ, ഏതാനും ദിവസ​ങ്ങൾക്കു ശേഷം 1974 ഡിസംബർ 20-ാം തീയതി ഒരു പലചര​ക്കു​ക​ട​യിൽനി​ന്നു (കൺവീ​നി​യൻസ്‌ സ്റ്റോർ) വീട്ടി​ലേക്കു നടക്കു​മ്പോൾ, ലക്ഷ്യം തെറ്റിവന്ന ഒരു വെടി​യുണ്ട എന്റെമേൽ കൊണ്ടു.

മരണത്തി​ന്റെ പടിവാ​തിൽക്കൽ

തറയിൽ കിടക്കവേ, എന്റെ ജീവരക്തം പുറ​ത്തേ​ക്കൊ​ഴു​കു​ന്നത്‌ അക്ഷരീ​യ​മാ​യി കാണാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. ഞാൻ മരിക്കാൻ പോവു​ക​യാ​ണെന്നു ചിന്തി​ക്കു​ന്നതു ഞാനോർക്കു​ന്നു. പൂർണ​മാ​യി യഹോ​വ​യു​ടെ സേവന​ത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീ​ക​രി​ച്ചി​രി​ക്കുന്ന ഒരു കുടും​ബ​ത്തി​നു പോലും ഇത്തരം വിനാ​ശ​ക​ര​മായ അപകടങ്ങൾ സംഭവി​ച്ചേ​ക്കാ​മെന്ന്‌ അമ്മയ്‌ക്കു മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്കാൻ എനിക്കു കഴിയുന്ന അത്രയും നാള​ത്തേക്കു കൂടി ജീവി​ച്ചി​രി​ക്കാൻ അനുവ​ദി​ക്ക​ണ​മേ​യെന്നു ഞാൻ യഹോ​വ​യോ​ട​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. “അവരുടെ മേലെ​ല്ലാം കാലവും മുൻകൂ​ട്ടി​ക്കാ​ണാൻ കഴിയാത്ത സംഭവ​ങ്ങ​ളു​മാണ്‌ വന്നു ഭവിക്കു​ന്നത്‌” എന്ന ബൈബിൾ വാക്യം ഞങ്ങൾക്കു പരിചി​ത​മാ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഇത്ര ഘോര​മായ ഒരു ദുരന്തത്തെ കൈകാ​ര്യം ചെയ്യാൻ ഞങ്ങൾ തയ്യാറാ​യി​രു​ന്നു​വെന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി​യില്ല.—സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 9:11, NW.

സുഷു​മ്‌ന​യി​ലെ നാഡി​കളെ മുറി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ കഴുത്തി​ന്റെ ഇടതു​വ​ശ​ത്താ​ണു വെടി​യേ​റ്റത്‌. എന്റെ സംസാ​ര​പ്രാ​പ്‌തി​യേ​യും ശ്വസന​ത്തേ​യും അതു പ്രതി​കൂ​ല​മാ​യി ബാധിച്ചു. രണ്ടു ദിവസ​ത്തിൽ കൂടുതൽ ഞാൻ ജീവി​ക്കു​മെന്ന പ്രതീ​ക്ഷ​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പിന്നീട്‌, “രണ്ടാഴ്‌ച” എന്നവർ പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ഞാൻ ജീവി​ച്ചി​രു​ന്നു. ന്യൂ​മോ​ണിയ ബാധി​ച്ച​പ്പോൾ എന്നെ കുറേ​ക്കൂ​ടെ സങ്കീർണ​മായ ഒരു ശ്വസ​നോ​പ​ക​ര​ണ​ത്തി​ലേക്കു മാറ്റി. ക്രമേണ എന്റെ അവസ്ഥ സ്ഥിരമാ​യി, പുനര​ധി​വാ​സ​ത്തി​നുള്ള ആസൂ​ത്ര​ണങ്ങൾ ചെയ്‌തു.

പുനര​ധി​വാസ പരീക്ഷ​ണ​ങ്ങൾ

ആദ്യത്തെ ചില ആഴ്‌ച​ക​ളിൽ എനിക്കു നിരാശ തോന്നി​യില്ല. വെറു​മൊ​രു മരവിപ്പു മാത്രമേ അനുഭ​വ​പ്പെ​ട്ടു​ള്ളു. ബർമി​ങ്‌ഹാ​മി​ലെ സ്‌പെ​യിൻ പുനര​ധി​വാ​സ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തി​ലുള്ള എല്ലാവ​രും ദയയു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു, അവർ എനിക്കു വേണ്ടി കഠിന​പ്ര​യ​ത്‌നം ചെയ്‌തു. ഇനിയുള്ള എന്റെ ജീവി​ത​കാ​ലത്ത്‌ ഞാൻ പൂർണ​മാ​യി തളർന്ന്‌ കിടക്ക​യിൽ മലർന്നു കിടക്കു​കയേ ഉള്ളു​വെ​ന്നാ​ണു ഡോക്ടർമാർ പ്രതീ​ക്ഷി​ച്ച​തെന്ന്‌ ആശുപ​ത്രി ജീവന​ക്കാ​രിൽനി​ന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ത്തു​ടങ്ങി. എന്നെ കൈകാ​ലു​കൾ തളർന്ന സി2 വിഭാ​ഗ​ത്തി​ലുള്ള വികലാം​ഗ​രു​ടെ ഗണത്തിൽ പെടുത്തി. അതിന്റെ അർഥം വെറുതെ മന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തി​ല​പ്പു​റം സംസാ​രി​ക്കാ​നാ​വാ​തെ ജീവി​ത​കാ​ലം മുഴു​വ​നും ഞാനൊ​രു ശ്വസ​നോ​പ​ക​ര​ണ​വും​വെച്ച്‌ കഴി​യേ​ണ്ടി​വ​രു​മെന്ന്‌ അവർക്കു തോന്നി എന്നാണ്‌.

ഡോക്ടർമാർ എന്റെ ശ്വാസ​നാ​ള​ത്തി​നു​ള്ളിൽ ഒരു ശ്വസന​ക്കു​ഴൽ കടത്തി​വെച്ചു. അതിലൂ​ടെ​യാണ്‌ ഞാൻ ശ്വാ​സോ​ച്ഛ്വാ​സം ചെയ്‌തത്‌. പിന്നീട്‌ ശ്വാസ​കോ​ശ​രോ​ഗ​വി​ദ​ഗ്‌ധൻ എനിക്കു സംസാ​രി​ക്കു​വാൻ കഴിയു​മോ എന്നറി​യാൻവേണ്ടി കുറച്ചു​കൂ​ടി ചെറിയ കുഴൽ കടത്തി നോക്കി. എന്നാൽ കുഴലി​ന്റെ വലിപ്പ​വ്യ​ത്യാ​സം യാതൊ​രു വ്യത്യാ​സ​വു​മു​ള​വാ​ക്കി​യില്ല. അതു​കൊണ്ട്‌ എന്റെ സംസാ​ര​ശേ​ഷി​യി​ല്ലായ്‌മ നാഡീ​ക്ഷതം കൊണ്ടാ​ണെന്ന്‌ അവർ നിഗമനം ചെയ്‌തു. ഏതാണ്ട്‌ ആ സമയം മുതൽ എനിക്കു നിരാശ തോന്നി​ത്തു​ടങ്ങി. എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കാൻ ആർക്കും ഒന്നും പറയാ​നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. ദയാപു​ര​സ്സരം പറഞ്ഞ ഓരോ വാക്കും ഒരു നിന്ദാ​വാ​ക്കു പോലെ എന്നെ മുറി​വേൽപ്പി​ച്ചു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ ഒരുപാ​ടു കരയു​മാ​യി​രു​ന്നു.

എന്തെങ്കി​ലും നിങ്ങളു​ടെ ആത്മീയ​ത​യ്‌ക്കു തടസ്സം സൃഷ്ടി​ച്ചാൽ രണ്ടു കാര്യങ്ങൾ സഹായ​ക​ര​മാ​ണെന്നു ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു—യഹോ​വ​യോ​ടു തുടർച്ച​യാ​യി പ്രാർഥി​ക്കു​ന്ന​തും സേവന​ത്തിൽ കർമനി​ര​ത​രാ​യി മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു ബൈബിൾ സത്യങ്ങൾ പറയു​ന്ന​തും. (സദൃശ​വാ​ക്യ​ങ്ങൾ 3:5) പ്രാർഥി​ക്കുക എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കതു ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ എന്റെ ആ അവസ്ഥയിൽ സേവന​ത്തിൽ കൂടുതൽ പ്രവർത്ത​ന​നി​ര​ത​യാ​കാൻ എനി​ക്കെ​ങ്ങനെ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നു?

വീക്ഷാ​ഗോ​പു​രം, ഉണരുക! എന്നീ മാസി​ക​ക​ളു​ടെ​യും നിത്യ​ജീ​വ​നി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന സത്യം, യഥാർത്ഥ സമാധാ​ന​വും സുരക്ഷി​ത​ത്വ​വും—ഏത്‌ ഉറവിൽ നിന്ന്‌?, ഈ ജീവിതം മാത്ര​മാ​ണോ ഉള്ളത്‌? എന്നിങ്ങനെ അന്നു ഞങ്ങൾ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു കൊണ്ടി​രുന്ന ബൈബിൾ പഠനസ​ഹാ​യി​ക​ളു​ടെ​യും പ്രതികൾ കൊണ്ടു​വ​രു​വാൻ ഞാൻ എന്റെ കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. ഇവ എന്റെ മുറി​യു​ടെ പല ഭാഗത്താ​യി വെച്ചു. ജീവന​ക്കാർ മിക്ക​പ്പോ​ഴും എന്നെ നോക്കി അനുക​മ്പാ​പൂർവം ചോദി​ച്ചു: “മോളേ, ഞാൻ എന്തെങ്കി​ലും ചെയ്‌തു തരണോ?”

ഞാൻ ഏതെങ്കി​ലും ഒരു പ്രസി​ദ്ധീ​ക​രണം കണ്ണു​കൊ​ണ്ടു കാണി​ച്ചിട്ട്‌ ചുണ്ടു​കൾകൊ​ണ്ടു ശബ്‌ദ​മി​ല്ലാത്ത വാക്കുകൾ ഉരുവിട്ട്‌, അതെന്നെ വായിച്ചു കേൾപ്പി​ക്കാൻ അവരോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെ​ടു​മാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്കു​വേണ്ടി ഒരാൾ വായിച്ച സമയം എന്റെ സേവന​മ​ണി​ക്കൂ​റു​ക​ളാ​യി ഞാൻ കണക്കാക്കി. എനിക്കു വേണ്ടി വായി​ച്ച​തിന്‌ ആ വ്യക്തി​യോ​ടുള്ള നന്ദി പ്രകടി​പ്പി​ക്കാൻ ആ മാസി​ക​യോ പുസ്‌ത​ക​മോ അവർക്കു പാരി​തോ​ഷി​ക​മാ​യി നൽകുക പതിവാ​യി​രു​ന്നു. അവ എന്റെ സമർപ്പ​ണ​ങ്ങ​ളാ​യി ഞാൻ കണക്കാക്കി. ഒരാൾ തന്നെ രണ്ടാമത്തെ പ്രാവ​ശ്യം എനിക്കു വേണ്ടി വായി​ക്കു​മ്പോൾ അതൊരു മടക്കസ​ന്ദർശ​ന​മാ​യി ഞാൻ കണക്കാക്കി. ഇങ്ങനെ സേവന​ത്തിൽ പങ്കെടു​ത്തത്‌ എനിക്കു പ്രോ​ത്സാ​ഹ​ന​മേകി. അതു​പോ​ലെ​തന്നെ അനവധി ക്രിസ്‌തീയ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രിൽനി​ന്നു ലഭിച്ച ഹൃദ​യോ​ദ്ദീ​പ​ക​മായ കാർഡു​ക​ളും പൂക്കളും അവരുടെ സന്ദർശ​ന​ങ്ങ​ളും എനിക്കു പ്രോ​ത്‌സാ​ഹ​ന​ത്തി​ന്റെ ഉറവാ​യി​രു​ന്നു.

മാസങ്ങൾ നീണ്ടു​നിന്ന പുനര​ധി​വാ​സ​ശ്ര​മ​ങ്ങൾക്കു​ശേ​ഷ​വും എനിക്കു തല അല്‌പം ഉയർത്താൻ മാത്രമേ കഴിഞ്ഞു​ള്ളു. എന്നാൽ കൂടുതൽ ചലനസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യം നേടി​യെ​ടു​ക്കാൻ ഞാനു​റ​ച്ചി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ വ്യായാ​മ​ചി​കിത്സ, പ്രവൃ​ത്തി​ചി​കിത്സ എന്നിവ​യിൽ കൂടുതൽ സമയം ചെലവ​ഴി​ക്ക​ണ​മെന്നു ഞാൻ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. എന്നെ ഒരു വീൽചെ​യ​റി​ലി​രു​ത്താൻ ഞാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ, എനിക്ക്‌ ഇരിക്കാൻ കഴിയു​ന്നത്ര തല ഉയർത്താൻ കഴിയി​ല്ലാ​ത്ത​തു​കൊണ്ട്‌ അത്‌ അസാധ്യ​മാ​ണെന്ന്‌ അവർ പറഞ്ഞു. എന്തായാ​ലും ശ്രമി​ച്ചു​നോ​ക്കാൻ ഞാനവ​രോ​ടു പറഞ്ഞു.

ഡോക്ടർമാർ ഒന്നു സമ്മതം മൂളി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോൾ എഴു​ന്നേറ്റ്‌ ഒരു വീൽചെ​യ​റിൽ ഇരിക്കാൻ മേൽനോ​ട്ടം വഹിക്കുന്ന ചികിത്സക എന്നെ സഹായി​ച്ചു. അവരെന്നെ നെഞ്ചു​മു​തൽ അരക്കെ​ട്ടു​വ​രെ​യും തുടമു​തൽ കാൽമു​ട്ടു​വ​രെ​യും കാൽമു​ട്ടു​മു​തൽ പാദം​വ​രെ​യും, ഇലാസ്റ്റിക്‌ ഏയ്‌സ്‌ ബാൻഡേ​ജു​കൾകൊ​ണ്ടു പൊതി​ഞ്ഞു. ഞാനൊ​രു മമ്മി പോലി​രു​ന്നു. ഇത്‌ എന്റെ രക്തസമ്മർദ​ത്തിൽ വ്യതി​യാ​ന​മു​ണ്ടാ​കു​ന്നി​ല്ലെന്ന്‌ ഉറപ്പു വരുത്താ​നും ആഘാതം തടയു​ന്ന​തി​നു​മാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌ ഫലപ്ര​ദ​മാ​യി​രു​ന്നു! എങ്കിലും ഒരു തവണ ഒരുമ​ണി​ക്കൂർ നേര​ത്തേക്ക്‌ ഇരിക്കാ​നേ എന്നെ അനുവ​ദി​ച്ചു​ള്ളു. എന്നാലും 57 ദിവസം വെറുതെ മലർന്നു കിടക്കുക മാത്രം ചെയ്‌ത ശേഷം യഥാർഥ​ത്തിൽ എഴു​ന്നേ​റ്റി​രി​ക്കാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു!

അവസാനം ഭവനത്തിൽ!

അവസാനം, നീണ്ട അഞ്ചു മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം എന്റെ ശ്വാസ​നാ​ള​ത്തിൽ കടത്തി​വെ​ച്ചി​രുന്ന കുഴൽ നീക്കം​ചെ​യ്‌തു, എന്നെ വീട്ടി​ലേക്കു പോകാൻ അനുവ​ദി​ച്ചു. അത്‌ 1975 മേയ്‌ മാസമാ​യി​രു​ന്നു. അതിനു​ശേഷം എനിക്കു ചികി​ത്സ​ക്കാ​യി പുനര​ധി​വാ​സ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ പോയി​വ​ര​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. 1975-ലെ വേനൽക്കാ​ലാ​രം​ഭ​ത്തിൽതന്നെ ഞാൻ എന്റെ വീൽചെ​യ​റിൽ ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂ​ഷ​യ്‌ക്കു പോയി​ത്തു​ടങ്ങി. എനിക്ക്‌ അധിക​മൊ​ന്നും ചെയ്യാൻ കഴിഞ്ഞി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും കുറഞ്ഞത്‌ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​ടെ കൂടെ പുറത്താ​യി​രി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.

1976-ന്റെ ആരംഭ​ത്തി​ലെ​പ്പോ​ഴോ എന്റെ പുനര​ധി​വാ​സ​ത്തി​നു പണം നൽകുന്ന വിആർഎസ്‌ (തൊഴി​ല​ധി​ഷ്‌ഠിത പുനര​ധി​വാസ സേവനങ്ങൾ) നടത്തുന്ന പുനഃ​പ​രി​ശോ​ധ​ന​ക്കാ​യി പോകാൻ എന്നോ​ടാ​വ​ശ്യ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ പുരോ​ഗ​മി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​ണെന്നു ഞാൻ വിചാ​രി​ച്ചു. പല്ലുകൾ കൊണ്ടു കടിച്ചു പിടിച്ച ഒരു ബ്രഷ്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു പെയിന്റു ചെയ്യാൻ പഠിച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ. അതേ വിധത്തിൽ തന്നെ ഒരു ദണ്ഡ്‌ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു ടൈപ്പു ചെയ്യാ​നും പെൻസി​ലു​പ​യോ​ഗിച്ച്‌ അല്‌പ​മൊ​ക്കെ എഴുതാൻ പോലും തുടങ്ങി​യി​രു​ന്നു. എന്റെ ചികിത്സാ ചെലവു​ക​ളി​ല​ധി​ക​വും വഹിച്ചി​രു​ന്നത്‌ വിആർഎസ്‌ ആയിരു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ എനി​ക്കൊ​രു ജോലി ലഭിക്കാൻ സഹായി​ക്കാ​നും അങ്ങനെ സമൂഹ​ത്തി​ലെ ഉത്‌പാ​ദ​ന​ക്ഷ​മ​ത​യുള്ള ഒരംഗ​മാ​യി​രി​ക്കാ​നു​മുള്ള മാർഗം കണ്ടെത്താൻ അവർ ആഗ്രഹി​ച്ചു.

ഉപദേ​ശ​കൻ ആദ്യ​മൊ​ക്കെ പരിഗ​ണ​ന​യു​ള്ള​യാ​ളാ​ണെന്നു തോന്നി, പക്ഷേ പിന്നീട്‌ അയാൾ എന്നോട്‌ ഉച്ചത്തിൽ സംസാ​രി​ക്കാൻ ആവശ്യ​പ്പെ​ട്ടു​തു​ടങ്ങി. ആ സമയത്ത്‌ ഒന്നു മന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കാൾ അല്‌പം കൂടി ഉച്ചത്തിൽ സംസാ​രി​ക്കാ​നേ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു​ള്ളു. പിന്നീ​ട​യാൾ ചോദി​ച്ചു: “നിങ്ങൾക്കു നേരേ ഇരിക്കാൻ കഴിയി​ല്ലേ?”

എനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല.

“ഒരു വിര​ലെ​ങ്കി​ലും ചലിപ്പി​ക്കൂ,” അയാൾ പറഞ്ഞു.

എനിക്ക​തി​നും കഴിയാ​തെ വന്നപ്പോൾ അയാൾ തന്റെ പേന​കൊ​ണ്ടു മേശമേൽ ഇടിച്ചി​ട്ടു നിരാശ നിറഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു: “നിന്നെ ഒന്നിനും കൊള്ളു​ക​യില്ല!”

എന്നോടു വീട്ടി​ലേക്കു പൊയ്‌ക്കൊ​ള്ളാ​നും അയാളു​ടെ ഫോൺ വരുന്ന​തു​വരെ കാത്തി​രി​ക്കാ​നും പറഞ്ഞു. അയാളു​ടെ സന്ദിഗ്‌ധാ​വസ്ഥ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. സ്‌പെ​യിൻ പുനര​ധി​വാ​സ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ എന്നെ​പ്പോ​ലെ ഇത്ര​യേറെ പരിമി​തി​ക​ളുള്ള ഒറ്റ രോഗി പോലും മുമ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ട്ടില്ല. അവിടെ ഉപയോ​ഗി​ച്ചി​രുന്ന ഉപകര​ണ​ത്തി​ന്റെ വില വളരെ ഉയർന്ന​താ​യി​രു​ന്നു. തീരു​മാ​ന​ങ്ങ​ളെ​ടു​ക്കാൻ ചുമത​ല​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന ആൾക്ക്‌ എന്നെ​പ്പോ​ലെ ചലനസ്വാ​ത​ന്ത്ര്യ​മി​ല്ലാത്ത ഒരു രോഗി​യു​ടെ കാര്യ​ത്തിൽ എന്തു ചെയ്യണ​മെ​ന്ന​തി​നെ സംബന്ധിച്ച നിർദേ​ശ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും ഒന്നിനും കൊള്ളാ​ത്തവൾ എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ നേരത്തേ തന്നെ അങ്ങനെ തോന്നി​ത്തു​ട​ങ്ങി​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു വേദന തോന്നി.

ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ, ഇനിമു​തൽ ഞാൻ പദ്ധതി​യു​ടെ ഭാഗമ​ല്ലെന്ന്‌ അറിയി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ എനി​ക്കൊ​രു ഫോൺ സന്ദേശം ലഭിച്ചു. ഞാൻ ഉപേക്ഷി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ എനിക്കു തോന്നി. അത്‌ മറ്റൊരു തവണ കൂടി വിഷാ​ദ​മ​ഗ്ന​യാ​കു​ന്ന​തിൽ കലാശി​ച്ചു.

വിഷാ​ദത്തെ തരണം ചെയ്യുന്നു

അപ്പോൾ, “നിന്റെ ഭാരം യഹോ​വ​യു​ടെ​മേൽ വെച്ചു കൊൾക; അവൻ നിന്നെ പുലർത്തും” എന്നു പറയുന്ന സങ്കീർത്തനം 55:22-ലെ തിരു​വെ​ഴു​ത്തി​നെ​പ്പറ്റി ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. എനിക്കു വിഷമ​മു​ണ്ടാ​ക്കിയ ഒരു സംഗതി എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​ടെ മേലുള്ള സാമ്പത്തി​ക​ഭാ​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അതേക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ പ്രാർഥി​ച്ചു.

വിഷാ​ദാ​വസ്ഥ എന്റെ ശരീരത്തെ പ്രതി​കൂ​ല​മാ​യി ബാധി​ച്ച​തു​കൊണ്ട്‌ ആ വേനൽക്കാ​ലത്തെ ഡിസ്‌ട്രിക്ട്‌ സമ്മേള​ന​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ എണീറ്റി​രി​ക്കാൻ കഴിയു​മാ​യി​രു​ന്നില്ല. കിടന്നു​കൊ​ണ്ടു തന്നെ ഞാൻ പരിപാ​ടി ശ്രദ്ധിച്ചു. സഹായ​പ​യ​നി​യർവേല ആദ്യമാ​യി അവതരി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌ 1976-ലെ ആ സമ്മേള​ന​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌ എന്റെ ശ്രദ്ധ പിടി​ച്ചു​പറ്റി. സഹായ​പ​യ​നി​യ​റാ​കാൻ മാസത്തിൽ 60 മണിക്കൂർ അതായത്‌ ദിവസം ശരാശരി 2 മണിക്കൂർ സേവന​ത്തിൽ ചെലവ​ഴി​ച്ചാൽ മതി. അതു ചെയ്യാൻ കഴിയു​മെ​ന്നെ​നി​ക്കു തോന്നി. സഹായ​പ​യ​നി​യർ സേവനം ചെയ്യാൻ എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ ഞാൻ എന്റെ സഹോ​ദരി എലിസ​ബ​ത്തി​നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. ഞാൻ തമാശ പറയു​ക​യാ​ണെ​ന്നാണ്‌ അവൾ വിചാ​രി​ച്ചത്‌. പക്ഷേ ആഗസ്റ്റിൽ പയനി​യർസേ​വനം ചെയ്യു​ന്ന​തി​നുള്ള അപേക്ഷ ഞാൻ സമർപ്പി​ച്ച​പ്പോൾ അവളും ഒന്നു സമർപ്പി​ച്ചു.

എലിസ​ബത്ത്‌ നേരത്തെ എഴു​ന്നേറ്റ്‌ എന്റെ വ്യക്തി​പ​ര​മായ ആവശ്യ​ങ്ങ​ളിൽ ശ്രദ്ധി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നിട്ടു ഞങ്ങൾ ടെല​ഫോൺ സാക്ഷീ​ക​രണം ആരംഭി​ക്കും. ഇതിൽ, ആളുകളെ ടെല​ഫോ​ണിൽ വിളിച്ച്‌ ദൈവം തന്റെ രാജ്യ​ഭ​ര​ണ​ത്തിൻ കീഴിൽ മനുഷ്യർക്കു വേണ്ടി കരുതി​യി​രി​ക്കുന്ന അനു​ഗ്ര​ഹ​ങ്ങ​ളെ​പ്പറ്റി അവരോ​ടു സംഭാ​ഷണം നടത്തു​ന്ന​താണ്‌ ഉൾപ്പെ​ട്ടി​രു​ന്നത്‌. ആശ്വാസം ആവശ്യ​മാ​യി​രുന്ന ആളുകൾക്കു ഞങ്ങൾ കത്തുക​ളു​മെ​ഴു​തി. വാരാ​ന്ത്യ​ങ്ങ​ളിൽ, കുടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളോ സുഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളോ എന്നെ വീൽചെ​യ​റിൽ വീടു​തോ​റു​മുള്ള സേവന​ത്തി​നു കൊണ്ടു​പോ​യി. എന്റെ കൈകാ​ലു​കൾകൊ​ണ്ടു യാതൊ​രു ഉപയോ​ഗ​വു​മി​ല്ലാ​ഞ്ഞ​തു​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ രാജ്യ​സ​ന്ദേശം പറയു​ക​യോ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ ഉദ്ധരി​ക്കു​ക​യോ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റുള്ള​വ​രോ​ടു ബൈബി​ളിൽനി​ന്നു വായി​ക്കാൻ പറയു​ക​യോ ചെയ്യാ​ന​ല്ലാ​തെ മറ്റൊ​ന്നി​നും ആകുമാ​യി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നതു വാസ്‌ത​വ​മാണ്‌.

മാസത്തി​ന്റെ അവസാ​ന​ദി​വ​സ​മാ​യ​പ്പോൾ ആവശ്യ​മായ 60 മണിക്കൂർ തികയാൻ എനിക്കു പിന്നെ​യും 6 മണിക്കൂർ കൂടി വേണമാ​യി​രു​ന്നു. എന്നെ സഹായി​ക്കാൻ എലിസ​ബ​ത്തു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല, അതു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു നേരെ ഇരിക്കാൻ സാധി​ക്കുന്ന വിധത്തിൽ വീൽചെ​യ​റി​ന്റെ പിൻവശം ക്രമീ​ക​രി​ക്കാൻ ഞാൻ അമ്മയോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട്‌ വായിൽ കടിച്ചു പിടിച്ച ഒരു ദണ്ഡുപ​യോ​ഗിച്ച്‌ ആറു മണിക്കൂർ നേര​ത്തേക്കു ഞാൻ കത്തുകൾ ടൈപ്പു ചെയ്‌തു. യാതൊ​രു പ്രത്യാ​ഘാ​ത​ങ്ങ​ളു​മു​ണ്ടാ​യില്ല! ഞാൻ ശരിക്കും ക്ഷീണി​ച്ചി​രു​ന്നു​വെന്നു മാത്രം എനിക്ക​റി​യാം!

എന്റെ പ്രാർഥ​ന​യ്‌ക്ക്‌ ഉത്തരം ലഭിക്കു​ന്നു

അതേതു​ടർന്നുള്ള ആഴ്‌ച​യിൽ, എന്റെ വീൽചെ​യ​റിൽ നിവർന്നി​രു​ന്നു​കൊണ്ട്‌ ഒരു പരി​ശോ​ധ​ന​ക്കാ​യി ഞാൻ സ്‌പെ​യിൻ പുനര​ധി​വാ​സ​കേ​ന്ദ്ര​ത്തിൽ പോയി. എന്റെ ഡോക്ടർ എന്നെ കണ്ട്‌ അതിശ​യി​ച്ചു​പോ​യി. വർഷാ​രം​ഭ​ത്തിൽ അവരെന്നെ പുനര​ധി​വാസ പദ്ധതി​യിൽനി​ന്നു പുറന്ത​ള്ളി​യ​തി​നു ശേഷം അദ്ദേഹം എന്നെ കണ്ടിട്ടു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നില്ല. ഞാൻ ഇത്രയും പുരോ​ഗ​മി​ച്ചു​വെന്ന്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​നു വിശ്വ​സി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. “നിങ്ങൾ എന്താണു ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നത്‌?” അദ്ദേഹം ചോദി​ച്ചു. എന്റെ ശുശ്രൂ​ഷ​യെ​പ്പറ്റി പറഞ്ഞു​തീർക്കാൻ എനിക്കു കഴിയു​ന്ന​തി​നു മുൻപു തന്നെ അദ്ദേഹം എനി​ക്കൊ​രു ജോലി വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു.

അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ അസിസ്റ്റൻറ്‌ എന്നെ ഇൻറർവ്യൂ ചെയ്യു​ക​യും എന്റെ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ഞാൻ ചെയ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ അവർക്കു മതിപ്പു തോന്നു​ക​യും ചെയ്‌തു. രോഗി​കൾക്കുള്ള മാതൃകാ കർമപ​രി​പാ​ടി എന്നു വിളി​ക്ക​പ്പെ​ടുന്ന ഒന്നിൽ പങ്കു​ചേ​രാൻ അവർ എന്നോടു പറഞ്ഞു. ഇത്‌ എനിക്കു സഹായി​ക്കാൻ കഴിയുന്ന മറ്റൊരു രോഗി​യു​മാ​യി എന്നെ ബന്ധപ്പെ​ടു​ത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു. നമ്മുടെ ശുശ്രൂ​ഷയെ പരാമർശി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ അവർ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളു​ടെ ആളുകൾ ചെയ്യു​ന്നത്‌ ഇതുത​ന്നെ​യാണ്‌ അല്ലേ?” ഏതാണ്ട്‌ എന്നെ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ പരിമി​തി​ക​ളുള്ള ഒരു രോഗി​യെ സഹായി​ക്കാൻ ഞാൻ നിയോ​ഗി​ക്ക​പ്പെട്ടു.

എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​ന്റെ സഹായ​ത്തോ​ടെ ഞാൻ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ ചെയ്യുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​പ്പ​റ്റി​യുള്ള വാർത്ത എങ്ങനെ​യോ വിആർഎസ്‌-ൽ എത്തി. അതിൽ അവർക്കു വളരെ​യ​ധി​കം മതിപ്പു തോന്നി​യ​തു​കൊണ്ട്‌ എനിക്കു പ്രസ്‌തു​ത​പ​രി​പാ​ടി​യിൽ പുനഃ​പ്ര​വേ​ശനം നൽകാൻ നിർദേ​ശ​മു​ണ്ടാ​യി. എന്റെ പ്രവർത്തനം തുടർന്നു​കൊ​ണ്ടു​പോ​കാ​നാ​വ​ശ്യ​മായ പ്രത്യേക ഉപകര​ണ​ത്തി​നും പരിപാ​ല​ന​ത്തി​നും ആവശ്യ​മായ പണം എന്റെ കുടും​ബ​ത്തി​നു ലഭിക്കു​മെ​ന്നാ​യി​രു​ന്നു അതിന്റെ അർഥം. ദൈവം എന്റെ പ്രാർഥ​ന​യ്‌ക്കു​ത്തരം നൽകി എന്നെനി​ക്കു തോന്നി.

എന്റെ അവസ്ഥ സ്ഥിരമാ​കു​ന്നു

എനിക്കു തല ഉയർത്താ​നും തിരി​ക്കാ​നും നേരെ ഇരിക്കാ​നും സാധി​ക്കുന്ന അളവോ​ളം ഞാൻ ശാരീ​രി​ക​മാ​യി സുഖം പ്രാപി​ച്ചു. എന്റെ സംസാ​ര​പ്രാ​പ്‌തി ഏതാണ്ടു പൂർണ​മാ​യി​ത്തന്നെ തിരി​ച്ചു​കി​ട്ടി​യെന്നു ഞാൻ നന്ദിപൂർവം പറയട്ടെ. കടിച്ചു പിടി​ക്കുന്ന ഒരു ദണ്ഡുപ​യോ​ഗിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ എഴുതാ​നും ടൈപ്പു ചെയ്യാ​നും സ്‌പീ​ക്കർഫോൺ കൈകാ​ര്യം ചെയ്യാ​നും ചിത്രങ്ങൾ വരയ്‌ക്കാ​നും കഴിയും. ഞാൻ വരച്ച ചില ചിത്രങ്ങൾ അധരചി​ത്ര​ര​ചനാ പ്രദർശ​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഉൾപ്പെ​ടു​ത്ത​പ്പെ​ട്ടി​ട്ടുണ്ട്‌. താടി​കൊ​ണ്ടു നിയ​ന്ത്രിച്ച്‌ ഓടി​ക്കു​ന്ന​മോ​ട്ടോർ ഘടിപ്പിച്ച ഒരു വീൽചെ​യ​റിൽ ഞാൻ സഞ്ചരി​ക്കു​ന്നു. ഒരു വൈദ്യു​ത ലിഫ്‌റ്റ്‌ എന്റെ വീൽചെയർ ഉയർത്തി ഞങ്ങളുടെ വാനിന്റെ ഉള്ളിൽ വയ്‌ക്കും, അതു​കൊണ്ട്‌ എനിക്ക്‌ ഞാൻ പോകാ​നാ​ഗ്ര​ഹി​ക്കുന്ന ഏതാ​ണ്ടെ​ല്ലാ​യി​ട​ത്തും തന്നെ പോകാൻ കഴിയും.

എനിക്ക്‌ ശ്വാസ​കോ​ശ​സം​ബ​ന്ധ​മായ പല തകരാ​റു​ക​ളു​മുണ്ട്‌—ന്യൂ​മോ​ണിയ ഒരു നിരന്ത​ര​ഭീ​ഷ​ണി​യാണ്‌. ചില​പ്പോൾ രാത്രി​യിൽ ഓക്‌സി​ജൻ തരേണ്ട​താ​യി വരാറുണ്ട്‌. 1984-ൽ ഒരു രോഗ​ബാ​ധ​യു​ടെ ഫലമായി ഉണ്ടായ സങ്കീർണ​തകൾ നിമിത്തം ഞാൻ മരിക്കാ​റാ​യ​താ​യി​രു​ന്നു. പല പ്രാവ​ശ്യം ആശുപ​ത്രി​യിൽ കയറി​യി​റങ്ങി. എന്നാൽ അതിനു​ശേഷം എന്റെ ആരോ​ഗ്യം മെച്ച​പ്പെട്ടു. 1976 മുതൽ വർഷത്തിൽ ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവ​ശ്യം സഹായ​പ​യ​നി​യർ സേവനം ചെയ്യാൻ എനിക്കു കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ ഞാൻ അതു​കൊ​ണ്ടു തൃപ്‌ത​യാ​യില്ല. കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ത്തിൽ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന, ആ വെടി​യു​ണ്ട​യാൽ ഞെട്ടറ്റു​പോയ, പദ്ധതി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ ചിന്തി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടേ​യി​രു​ന്നു.

എന്റെ ലക്ഷ്യം സാക്ഷാ​ത്‌ക​രി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ന്നു

അവസാനം 1990 സെപ്‌റ്റം​ബർ 1-ാം തീയതി എന്റെ ശൈശ​വാ​ഭി​ലാ​ഷം സാക്ഷാ​ത്‌ക​രി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌ ഞാൻ നിരന്ത​ര​പ​യ​നി​യർമാ​രു​ടെ നിരയിൽ ചേർന്നു. തണുപ്പുള്ള ശൈത്യ​കാ​ല​മാ​സ​ങ്ങ​ളിൽ കത്തുക​ളെ​ഴു​തി​യും സ്‌പീ​ക്കർഫോ​ണു​പ​യോ​ഗി​ച്ചും ഞാൻ സാക്ഷീ​ക​രണം നടത്തുന്നു. എന്നാൽ ചൂടു​കാ​ല​മാ​കു​മ്പോൾ ഞാനും വീടു​തോ​റു​മുള്ള സേവന​ത്തിൽ പങ്കു​ചേ​രു​ന്നു. വർഷത്തി​ലു​ട​നീ​ളം വീട്ടി​ലി​രു​ന്നു​കൊണ്ട്‌ സ്‌പീ​ക്കർഫോ​ണു​പ​യോ​ഗി​ച്ചു ബൈബി​ള​ധ്യ​യ​നങ്ങൾ നടത്തുന്നു.

യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വും യഹോ​വ​യാം ദൈവ​വും ചേർന്ന്‌ ഈ വീൽചെ​യ​റിൽനിന്ന്‌ എന്നെ സ്വത​ന്ത്ര​യാ​ക്കുന്ന പറുദീ​സാ​ഭൂ​മി​യി​ലെ കൗതു​ക​ക​ര​മായ ഭാവി​ക്കു​വേണ്ടി ഞാൻ ആകാം​ക്ഷ​യോ​ടെ കാത്തി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. തുടി​ക്കുന്ന ആരോ​ഗ്യ​വും “മാനി​നെ​പ്പോ​ലെ ചാടാ”നുള്ള കഴിവും നൽകു​മെന്ന വാഗ്‌ദ​ത്ത​ത്തി​നാ​യി ഞാൻ ഓരോ ദിവസ​വും യഹോ​വക്കു നന്ദി കൊടു​ക്കു​ക​യാണ്‌. (യെശയ്യാ​വു 35:6) എനിക്കു​ണ്ടായ കാലനഷ്ടം പരിഹ​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വേണ്ടി എനി​ക്കെത്ര ഓടാൻ കഴിയു​മോ അത്രയും ഞാനോ​ടും. പിന്നെ ഞാൻ കുതി​ര​സ​വാ​രി ചെയ്യാൻ പഠിക്കും.

ആ കാലത്തി​നാ​യി കാത്തി​രി​ക്കവേ, യഹോ​വ​യു​ടെ സന്തുഷ്ട ജനത്തിൽ ഒരാളാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും മുഴു​സ​മ​യ​സേ​വ​ന​ത്തിൽ ഒരു പൂർണ​പ​ങ്കു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ലും, ഇപ്പോൾപോ​ലും എനിക്കു വർണനാ​തീ​ത​മായ ആഹ്ലാദ​മാ​ണു​ള്ളത്‌.—ഗ്ലോറിയ വില്യംസ്‌ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം.

[15-ാം പേജിലെ ചിത്രങ്ങൾ]

എന്റെ ക്രിസ്‌തീയ ശുശ്രൂഷ—വീടു​തോ​റും, ടെല​ഫോൺ സാക്ഷീ​ക​രണം, കത്തുക​ളെ​ഴു​തി​ക്കൊണ്ട്‌

[16-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞാൻ വരച്ച ചിത്രങ്ങൾ അധരചി​ത്ര​ര​ചനാ പ്രദർശ​ന​ങ്ങ​ളിൽ പ്രദർശി​പ്പി​ക്ക​പ്പെട്ടു