ആരെങ്കി​ലും വിളി​ക്കു​മ്പോൾ നിങ്ങൾ ഉത്തരം നൽകു​ന്നു​വോ?

ഷിനിച്ചി റേറാ​ഹാ​റ​യാൽ പറയ​പ്പെ​ട്ടത്‌

എന്റെ ജീവി​ത​ത്തി​ന്റെ ആദ്യഭാ​ഗത്ത്‌, ഞാൻ ദൈവത്തെ വിളി​ച്ച​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ക​യോ അവനി​ലേക്കു മാർഗ്ഗ​നിർദ്ദേ​ശ​ത്തി​നാ​യി നോക്കു​ക​യോ ചെയ്‌തില്ല. എന്റെ മുത്തശ്ശീ​മു​ത്ത​ശ്ശൻമാർ ജപ്പാനിൽനി​ന്നു ഹവായി​യി​ലേക്കു കുടി​യേ​റി​യ​വ​രും മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ബുദ്ധമ​ത​ക്കാ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ വിശ്വാ​സ​ത്തിൽ വളരെ സജീവ​രാ​യി​രു​ന്നില്ല, അതിനാൽ ഞാൻ വളർന്നു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ദൈവ​ത്തെ​പ്പ​ററി കാര്യ​മാ​യി ചിന്തി​ച്ചില്ല.

അതിനു​ശേ​ഷം ഞാൻ പരിണാ​മ​ത്തെ​പ്പ​ററി പഠിക്കു​ക​യും ദൈവ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ക്കു​ന്നത്‌ എത്ര മൗഢ്യ​മാ​ണെന്നു ചിന്തി​ക്കാ​നി​ട​യാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, എന്റെ ഔപചാ​രിക വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം പുരോ​ഗ​മി​ച്ച​പ്പോൾ, ശാസ്‌ത്ര​ക്ലാ​സു​കൾ എന്നെ ജ്യോ​തി​ശ്ശാ​സ്‌ത്രം, ഭൗതി​ക​ശാ​സ്‌ത്രം, ജീവശാ​സ്‌ത്രം എന്നിവ പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. രാത്രി​യിൽ ഞാൻ ആകാശ​ത്തേക്ക്‌ ഉററു​നോ​ക്കു​ക​യും നക്ഷത്ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം അവിടെ എങ്ങനെ വന്നു​വെന്ന്‌ അത്ഭുത​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്യാ​റു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഒരു നേർത്ത ശബ്ദം എന്റെ ഉള്ളിൽനിന്ന്‌ ഇങ്ങനെ ചോദി​ക്കാൻ തുടങ്ങി: ‘ഇവയെ​യെ​ല്ലാം നിയ​ന്ത്രി​ക്കുന്ന ഒരു ദൈവ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മോ?’ അവിടെ ആരെങ്കി​ലും ഉണ്ടായി​രി​ക്കണം എന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നാ​നി​ട​യാ​യി. ‘ആരാണ്‌ ഈ ദൈവം?’ എന്ന്‌ എന്റെ ഹൃദയം വിളിച്ചു പറഞ്ഞു​തു​ടങ്ങി.

ഹൈസ്‌കൂൾ പൂർത്തി​യാ​ക്കി​യ​ശേഷം, ഒരു മെക്കാ​നി​ക്കെന്ന നിലയിൽ അരിമ​ദ്യ​ശാ​ല​യി​ലെ എന്റെ ജോലി​യിൽ മുഴു​കി​യി​രു​ന്ന​തി​നാൽ ദൈവ​ത്തെ​പ്പ​ററി ധ്യാനി​ക്കാൻ എനിക്ക്‌ ഒട്ടും സമയം കിട്ടി​യില്ല. താമസി​യാ​തെ 1937-ൽ എന്റെ ഭാര്യ​യാ​യി​ത്തീർന്ന മൊ​സൊ​ക്കോ​യെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടു​ക​യും കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ മൂന്നു​കു​ട്ടി​കൾ ഉണ്ടായി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​ന്റെ അനു​ഗ്രഹം ഞങ്ങൾക്കു ലഭിക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. മൊ​സൊ​ക്കോ എന്തൊരു വിശ്വസ്‌ത സഹചാ​രി​ണി​യും കഠിന​വേ​ല​ചെ​യ്യുന്ന അമ്മയു​മാ​ണെന്നു തെളിഞ്ഞു!

ഇപ്പോൾ എനിക്ക്‌ ഒരു കുടും​ബ​മു​ള്ള​തി​നാൽ ഞങ്ങളുടെ ഭാവി​യെ​പ്പ​ററി ഞാൻ ഗൗരവ​മാ​യി ചിന്തിച്ചു. പിന്നെ​യും ഞാൻ പുറത്തു​പോ​കാ​നും നക്ഷത്ര​ങ്ങളെ വീക്ഷി​ക്കാ​നും തുടങ്ങി. ഒരു ദൈവ​മു​ണ്ടെന്ന്‌ എനിക്കു ബോദ്ധ്യ​പ്പെട്ടു. ആ ദൈവം ആരാ​ണെന്ന്‌ അറിഞ്ഞി​രു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ അവനെ വിളി​ച്ച​പേ​ക്ഷി​ക്കാൻ തുടങ്ങി. വീണ്ടും​വീ​ണ്ടും ഞാൻ യാചിച്ചു: ‘നീ അവിടെ എവി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും ഉണ്ടെങ്കിൽ, സന്തോ​ഷ​ത്തിൽ നടക്കാ​നുള്ള ഒരു വഴി കണ്ടെത്താൻ ദയവായി എന്റെ കുടും​ബത്തെ സഹായി​ക്കണേ.’

എന്റെ വിളിക്ക്‌ ഒടുവിൽ ഉത്തരം കിട്ടി

വിവാ​ഹ​ത്തി​നു​ശേഷം ഞങ്ങൾ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടൊ​പ്പം താമസി​ച്ചു​വ​രി​ക​യാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ 1941-ൽ ഹവായി​യി​ലെ ഹൈ​ലോ​വി​ലേക്കു മാറി ഞങ്ങൾ സ്വന്തമാ​യി താമസം തുടങ്ങി. ഞങ്ങൾ പുതിയ ഭവനത്തിൽ താമസ​മു​റ​പ്പി​ച്ച​ശേഷം ഉടനെ, 1941 ഡിസംബർ 7-ാംതി​യതി ജപ്പാൻകാർ പേൾ ഹാർബർ ആക്രമി​ച്ചു. അതു സംഘർഷ​ത്തി​ന്റെ ഒരു സമയമാ​യി​രു​ന്നു, അതിനാൽ എല്ലാവ​രും ഭാവി​യെ​പ്പ​ററി ആകുല​പ്പെട്ടു.

പേൾ ഹാർബർ ആക്രമ​ണ​ത്തിന്‌ ഒരു മാസത്തി​നു​ശേഷം, ഞാൻ എന്റെ കാർ പോളീ​ഷു​ചെ​യ്‌തു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന​പ്പോൾ ഒരു മനുഷ്യൻ എന്നെ സമീപി​ച്ചു കുട്ടികൾ (Children) എന്ന ശീർഷ​ക​ത്തോ​ടു​കൂ​ടിയ ഒരു പുസ്‌തകം തന്നു. അദ്ദേഹം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു ശുശ്രൂ​ഷ​ക​നായ റാൽഫ്‌ ഗാരുട്ട്‌ ആണെന്നു സ്വയം പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞ​തെ​ന്തെന്നു മനസ്സി​ലാ​യി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും ദൈവ​ത്തിൽ തത്‌പ​ര​നാ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പുസ്‌തകം സ്വീക​രി​ച്ചു. പിറെറ ആഴ്‌ച റാൽഫ്‌ മടങ്ങി​വന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു ഭവന ബൈബി​ള​ദ്ധ്യ​യനം വാഗ്‌ദാ​നം ചെയ്‌തു. ബൈബി​ളി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു കേട്ടി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞാൻ ഒരെണ്ണം യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ കാണു​ന്നത്‌ ആദ്യമാ​യി​ട്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ ബൈബി​ള​ദ്ധ്യ​യനം സ്വീക​രി​ച്ചു, എന്റെ ഭാര്യ​യും അവളുടെ ഇളയ സഹോ​ദ​രി​യും അതിൽ പങ്കു​ചേർന്നു.

ബൈബിൾ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ വചനമാ​ണെ​ന്നുള്ള സത്യം യഥാർത്ഥ​മാ​യി എന്നിൽ മതിപ്പു​ള​വാ​ക്കി. (2 തിമൊ​ഥെ​യൊസ്‌ 3:16, 17) യഹോ​വ​യ്‌ക്ക്‌ ഒരു ഉദ്ദേശ്യ​മു​ണ്ടെ​ന്നു​ള്ളത്‌ അതിലും അത്ഭുത​ക​ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അവനാ​യി​രു​ന്നു ഞാൻ തിരഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന സ്രഷ്ടാവ്‌! (യെശയ്യാ​വു 45:18) നഷ്ടപ്പെട്ട ആദിയി​ലെ പറുദീസ ഈ ഭൂമി​യിൽത്തന്നെ പുനഃ​സ്ഥാ​പി​ക്കു​മെ​ന്നും ഞങ്ങൾക്ക്‌ അതിന്റെ ഭാഗമാ​യി​രി​ക്കാൻ കഴിയു​മെ​ന്നു​മുള്ള അറിവു ഞങ്ങളെ കോരി​ത്ത​രി​പ്പി​ച്ചു. (വെളി​പ്പാ​ടു 21:1-4) ഇതായി​രു​ന്നു ദൈവ​ത്തോ​ടുള്ള എന്റെ വിളി​യു​ടെ ഉത്തരം!

പുതു​താ​യി കണ്ടെത്തിയ ഈ സത്യങ്ങ​ളെ​പ്പ​ററി ഞങ്ങൾ സർവ്വ​രോ​ടും സംസാ​രി​ച്ചു. ഞങ്ങൾക്കു ഭ്രാന്താ​ണെന്ന്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ വിചാ​രി​ച്ചു, എന്നാൽ അതു ഞങ്ങളെ നിരു​ത്സാ​ഹ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യില്ല. മൂന്നു​മാ​സത്തെ തീവ്ര ബൈബിൾപ​ഠ​ന​ത്തി​നു​ശേഷം, 1942 ഏപ്രിൽ 19-ാംതീ​യതി നമ്മുടെ ദൈവ​മായ യഹോ​വ​ക്കുള്ള സമർപ്പ​ണ​ത്തി​ന്റെ പ്രതീ​ക​മാ​യി ഞാനും എന്റെ ഭാര്യ​യും സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു. അപ്പോ​ഴേ​ക്കും ഞങ്ങളുടെ ബൈബി​ള​ദ്ധ്യ​യ​ന​ത്തിൽ ചേർന്നി​രുന്ന മൊ​സൊ​ക്കോ​യു​ടെ ഇളയ സഹോ​ദരി യോഷി​യും അവളുടെ ഭർത്താവു ജെറി​യും ഞങ്ങളോ​ടൊ​പ്പം സ്‌നാ​പ​ന​മേ​ററു. വിശുദ്ധ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​കൾ സംബന്ധി​ച്ചു ഞങ്ങൾക്കു പരിമി​ത​മായ അറിവേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു​വെ​ങ്കി​ലും അതു ദൈവത്തെ സേവി​ക്കു​ന്ന​തിന്‌ ആഗ്രഹി​ക്കാൻ തക്കവണ്ണം ഞങ്ങളെ പ്രേരി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു മതിയാ​യ​താ​യി​രു​ന്നു.

രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധം അപ്പോ​ഴും കൊടു​മ്പി​രി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​തി​നാൽ, ഈ വ്യവസ്ഥി​തി​യു​ടെ അന്തം ആസന്നമാ​ണെന്നു ഞാൻ നിരൂ​പി​ച്ചു. ഇതി​നെ​പ്പ​ററി ആളുകൾക്കു മുന്നറി​യി​പ്പു കൊടു​ക്കേ​ണ്ട​തി​ന്റെ ആവശ്യം എനിക്കും എന്റെ ഭാര്യ​ക്കും തോന്നി. ഗാരു​ട്ടു​ദ​മ്പ​തി​കൾ ഈ കാര്യ​ത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ മാതൃ​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളി​ലെ മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​ക​രായ പയനി​യർമാ​രാ​യി റാൽഫും അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ ഭാര്യ​യും സേവി​ക്കു​ക​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങളുടെ അവസ്ഥയെ റാൽഫി​ന്റേ​തു​മാ​യി ഞാൻ താരത​മ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി. അദ്ദേഹ​ത്തി​നു ഭാര്യ​യും നാലു​കു​ട്ടി​ക​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. എനിക്കു ഭാര്യ​യും മൂന്നു​കു​ട്ടി​ക​ളു​മേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ അതു ചെയ്യാൻ കഴി​ഞ്ഞെ​ങ്കിൽ എനിക്കും അതു​ചെ​യ്യാൻ കഴിയണം. അതിനാൽ സ്‌നാ​പ​ന​ത്തി​ന്റെ പിറേ​റ​മാ​സം ഞങ്ങൾ പയനി​യർസേ​വ​ന​ത്തിന്‌ അപേക്ഷി​ച്ചു.

പയനി​യ​റാ​യി സ്വീക​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പു​തന്നെ, എന്റെ സ്‌ററീൽഗി​ത്താ​റും സാക്‌സോ​ഫോ​ണും വയലി​നു​മ​ടക്കം ആവശ്യ​മി​ല്ലാ​ത്ത​തെ​ല്ലാം ഞാൻ വിററു​ക​ളഞ്ഞു. ഞാൻ വലി​യൊ​രു സംഗീ​ത​ഭ്ര​മ​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും എന്റെ ചെറു​ഹാർമോ​ണി​യം ഒഴിച്ച്‌ എല്ലാം ഞാൻ ഉപേക്ഷി​ച്ചു. തന്നെയു​മല്ല, അരിമ​ദ്യ​ശാ​ല​യി​ലെ എന്റെ ജോലി മേലാൽ ആകർഷ​ക​മാ​യി തോന്നി​യില്ല. (ഫിലി​പ്പി​യർ 3:8) ഞാൻ ഒരു ട്രെയി​ലർ നിർമ്മി​ച്ചു, എന്നിട്ട്‌ എന്നെ ഉപയോ​ഗി​ക്കാ​നുള്ള എന്റെ അപേക്ഷ​കൾക്കു യഹോവ ഉത്തരം നൽകു​മോ എന്നു കാണാൻ കാത്തി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ അധികം കാത്തി​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നില്ല. ഞങ്ങളെ 1942 ജൂൺ 1-ാം തീയതി​മു​തൽ പയനി​യർമാ​രാ​യി സ്വീക​രി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ യഹോ​വയെ മുഴു​സ​മയം സേവി​ക്കാൻതന്നെ പോയി. ഒരിക്ക​ലും ആ തീരു​മാ​ന​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു പരിത​പി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​ന്നി​ട്ടു​മില്ല.

ഹവായി​യിൽ പയനി​യ​റിംഗ്‌

ഗാരു​ട്ടു​ദ​മ്പ​തി​ക​ളോ​ടൊ​ത്തു ഞങ്ങൾ പ്രസിദ്ധ കാപ്പി​ത്തോ​ട്ട​പ്ര​ദേ​ശ​മായ കോണ ഉൾപ്പെ​ടെ​യുള്ള വലിയ ദ്വീപും കോയു​വും പ്രവർത്തി​ച്ചു. ആ നാളു​ക​ളിൽ ഗ്രാമ​ഫോൺ ഉപയോ​ഗി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞങ്ങൾ പ്രവർത്തി​ച്ചു. അതു നല്ല ഭാരമു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ അപ്പോ​ഴും ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രും ബലിഷ്‌ഠ​രും ആയിരു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു ഗ്രാമ​ഫോൺ ഒരു കൈയി​ലും പുസ്‌ത​ക​ബാഗ്‌ മറേറ കൈയി​ലും പിടി​ച്ചു​കൊണ്ട്‌, കാപ്പി​ത്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളി​ലും മററു തോട്ട​ങ്ങ​ളി​ലും മററ്‌ എല്ലാട​വു​മുള്ള കേൾവി​ക്കാ​രി​ലേക്കു നയിക്കുന്ന ഏത്‌ ഊടു​വ​ഴി​യും ഞങ്ങൾ പിന്തു​ടർന്നു. പിന്നീടു മുഴു​ദ്വീ​പും പ്രവർത്തി​ച്ച​തി​നു​ശേഷം, വലിയ ദ്വീപി​ലുള്ള കൊഹാ​ല​യിൽ ഞങ്ങൾ നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. കോ​ക്കേ​ഷ്യ​ക്കാർ, ഫിലി​പ്പൈൻസു​കാർ, ചൈന​ക്കാർ, ഹവായി​ക്കാർ, ജപ്പാൻകാർ, പോർച്ചു​ഗീ​സു​കാർ എന്നിവർ അധിവ​സി​ച്ചി​രുന്ന കരിമ്പിൻതോ​ട്ട​ങ്ങ​ളു​ടെ ഒരു ചെറിയ പ്രദേ​ശ​മാ​യി​രു​ന്നു കൊഹാല. ഓരോ കൂട്ടത്തി​നും അതി​ന്റേ​തായ ആചാര​ങ്ങ​ളും സങ്കൽപ്പ​ങ്ങ​ളും അഭിരു​ചി​ക​ളും മതങ്ങളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു.

പയനി​യ​റിംഗ്‌ തുടങ്ങി​യ​തി​നു​ശേഷം പിന്നീ​ടൊ​രി​ക്ക​ലും ഞാൻ ലൗകി​ക​ജോ​ലി ഏറെറ​ടു​ത്തില്ല. കുറച്ചു​കാ​ല​ത്തേക്കു ഞങ്ങൾ എന്റെ സമ്പാദ്യം​കൊ​ണ്ടു ജീവി​ക്കു​ക​യും ആവശ്യം വന്നപ്പോൾ ഞാൻ കുന്തം ഉപയോ​ഗി​ച്ചുള്ള മീൻ വേട്ടയ്‌ക്കു പോകു​ക​യും ചെയ്‌തു. അതിശ​യ​ക​ര​മാ​യി, എല്ലായ്‌പോ​ഴും കുറെ മത്സ്യവു​മാ​യാ​ണു ഞാൻ വീട്ടിൽ വന്നത്‌. ഞങ്ങൾ കാട്ടിൽ കണ്ട പച്ചക്കറി​ക​ളും വഴിയ​രി​കിൽ വളരുന്ന സസ്യങ്ങ​ളും പറിച്ചു, അവ അത്താഴ​സ​മ​യത്തു ഞങ്ങളുടെ പ്ലേററു​കളെ അലങ്കരി​ച്ചു. നാകം​പൂ​ശിയ തകരം​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ ഒരു ബോർമ്മ നിർമ്മി​ക്കു​ക​യും മൊ​സൊ​ക്കോ റൊട്ടി​യു​ണ്ടാ​ക്കാൻ പഠിക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഞാൻ കഴിച്ചി​ട്ടു​ള്ള​തി​ലേ​ക്കും ഏററവും നല്ല റൊട്ടി അതായി​രു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ 1943-ൽ ഹോ​ണോ​ലു​ലു​വിൽ ഒരു ക്രിസ്‌തീയ കൺ​വെൻ​ഷനു പോയ​പ്പോൾ, അന്നു ഹവായി​യിൽ ബ്രാഞ്ച്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നാ​യി​രുന്ന ഡോണൾഡ്‌ ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ അങ്ങോട്ടു മാറാ​നും വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ഗാരേ​ജി​ന്റെ മുകളിൽ നിർമ്മിച്ച ചെറിയ മുറി​യിൽ താമസി​ക്കാ​നും ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു. ഞാൻ ബ്രാഞ്ച്‌സ്വ​ത്തി​ന്റെ വാതിൽ കാവൽക്കാ​ര​നാ​യി നിയമി​ക്ക​പ്പെ​ടു​ക​യും അടുത്ത അഞ്ചുവർഷം അവി​ടെ​നി​ന്നു പയനി​യ​റിം​ഗു നടത്തി​യത്‌ ആസ്വദി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു.

അപ്രതീ​ക്ഷി​ത​മായ ഒരു ക്ഷണം

വിദേശ സേവന​ത്തി​നാ​യി മിഷന​റി​മാ​രെ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരു സ്‌കൂൾ സൊ​സൈ​ററി തുടങ്ങി​യി​ട്ടു​ണ്ടെന്ന്‌ 1943-ൽ ഞങ്ങൾ കേട്ടു. അതിൽ സംബന്ധി​ക്കാൻ ഞങ്ങൾ എത്രമാ​ത്രം വാഞ്ചിച്ചു! എന്നാൽ കുട്ടി​ക​ളോ​ടു​കൂ​ടിയ കുടും​ബ​ങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചി​രു​ന്നില്ല, അതിനാൽ ഞങ്ങൾ അതി​നെ​പ്പ​ററി അധികം ചിന്തി​ച്ചില്ല. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ജപ്പാനിൽ വിദേ​ശ​സേ​വനം ഏറെറ​ടു​ക്കാൻ സന്നദ്ധരായ ഹവായി​ക്കാർ ആരെങ്കി​ലു​മു​ണ്ടോ എന്ന്‌ അറിയാൻ സൊ​സൈ​ററി ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ 1943-ൽ ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ സഹോ​ദരൻ ഞങ്ങളോ​ടു പറഞ്ഞു. എന്തു വിചാ​രി​ക്കു​ന്നു​വെന്ന്‌ അദ്ദേഹം ഞങ്ങളോ​ടു ചോദി​ച്ചു, അപ്പോൾ യശയ്യാ​വി​നെ​പ്പോ​ലെ ഞാൻ പറഞ്ഞു: “അടിയനെ അയക്കേ​ണമേ.” (യെശയ്യാ​വു 6:8) എന്റെ ഭാര്യ അതേവി​ധ​ത്തിൽ വിചാ​രി​ച്ചു. ഞങ്ങൾക്കു യഹോ​വ​യു​ടെ വിളിക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകു​ന്ന​തി​നെ​പ്പ​ററി ശങ്കയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

അങ്ങനെ മിഷന​റി​മാ​രാ​യി പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്ക​പ്പെ​ടാൻ വാച്ച്‌ ടവർ ഗിലെ​യാദ്‌ ബൈബിൾ സ്‌കൂ​ളിൽ പങ്കുപ​റ​റു​ന്ന​തി​നു ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു. ആ ക്ഷണത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ മൂന്നു​കു​ട്ടി​ക​ളെ​യും ഉൾപ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രു​ന്നു. ഡോണൾഡ്‌ ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌, മേയ്‌ബൽ ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌, ജെറി റേറാമ, യോഷി റേറാമ, എൽസി ടാനി​ഗാവ എന്നിങ്ങനെ വേറെ അഞ്ചു​പേ​രെ​യും ക്ഷണിച്ചു, എല്ലാവ​രും കൂടെ 1948-ലെ മഞ്ഞുകാ​ലത്തു ന്യൂ​യോർക്കി​ലേക്കു തിരിച്ചു.

ബസ്സിൽ ഞങ്ങൾ ഭൂഖണ്ഡം കുറുകെ കടന്നു. മൂന്നു​ദി​വ​സത്തെ ബസ്സ്‌യാ​ത്ര​ക്കു​ശേഷം ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും ക്ഷീണി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു, അതിനാൽ ഞങ്ങളോ​ടു തൽക്കാലം യാത്ര നിർത്താ​നും രാത്രി​യിൽ ഹോട്ട​ലിൽ തങ്ങാനും ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ സഹോ​ദരൻ നിർദ്ദേ​ശി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ബസ്സിൽനി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോൾ ഒരുവൻ ഞങ്ങളെ സമീപിച്ച്‌ ഇങ്ങനെ ആക്രോ​ശി​ച്ചു: “ജപ്പാൻകാർ! അവരെ വെടി​വെ​ക്കാൻ എന്റെ തോ​ക്കെ​ടു​ക്കാ​നാ​യി ഞാൻ വീട്ടി​ലേക്കു പോവു​ക​യാണ്‌!”

“അവർ ജപ്പാൻകാ​രല്ല,” ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ സഹോ​ദരൻ പറഞ്ഞു. “അവർ ഹവായി​ക്കാ​രാണ്‌. വ്യത്യാ​സം നിങ്ങൾക്കു​തന്നെ തിരി​ച്ച​റി​യാൻ കഴിയു​ന്നി​ല്ലേ?” അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ സമർത്ഥ​മായ പ്രസ്‌താ​വ​ത്താൽ ഞങ്ങൾ രക്ഷപ്പെട്ടു.

ഞങ്ങൾ യഥാർത്ഥ​ത്തിൽ 11-ാം ഗിലെ​യാദ്‌ ക്ലാസിന്റെ ഭാഗമാ​യി​രു​ന്നോ? അത്‌ അത്ഭുത​ക​ര​മായ ഒരു സ്വപ്‌ന​മാ​യി തോന്നി. എന്നാൽ, അതിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യം പെട്ടെന്നു പ്രകട​മാ​യി. ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസിൽ, ജപ്പാനിൽ മിഷനറി സേവനം നടത്താൻ കഴിവു​ള്ള​വരെ പരിശീ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു വാച്ച്‌ ടവർ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ അന്നത്തെ പ്രസി​ഡൻറാ​യി​രുന്ന നാഥാൻ എച്ച്‌. നോർ 25 പേരെ തിര​ഞ്ഞെ​ടു​ത്തു. ഞാൻ ജപ്പാൻ വംശജ​നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലും ജപ്പാൻഭാഷ കുറെ സംസാ​രി​ച്ചി​രു​ന്ന​തി​നാ​ലും വിദ്യാർത്ഥി​ക​ളു​ടെ ഈ കൂട്ടത്തെ ആ ഭാഷ പഠിപ്പി​ക്കാൻ ഞാൻ നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ഞാൻ ഭാഷയിൽ നിപു​ണ​ന​ല്ലാ​ഞ്ഞ​തി​നാൽ ഇത്‌ എളുപ്പ​മാ​യി​രു​ന്നില്ല; എങ്കിലും ഞങ്ങളെ​ല്ലാം എങ്ങനെ​യോ അതിജീ​വി​ച്ചു!

അന്നു ഞങ്ങളുടെ മകൻ ലോയി​ക്കു പത്തു വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. പുത്രി​മാ​രായ തെൽമ​ക്കും സാലി​ക്കും യഥാ​ക്രമം എട്ടും ആറും വയസ്സാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ സ്‌കൂ​ളി​ലാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ അവർക്കെന്തു സംഭവി​ച്ചു? അവരും സ്‌കൂ​ളിൽ പോയി! ഒരു ബസ്സ്‌ രാവിലെ അവരെ കൊണ്ടു​പോ​വു​ക​യും പിന്നീടു തിരി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തി​രു​ന്നു. കുട്ടികൾ സ്‌കൂ​ളിൽനി​ന്നു തിരി​ച്ചെ​ത്തു​മ്പോൾ, ലോയി സഹോ​ദ​രൻമാ​രോ​ടൊ​പ്പം സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ കൃഷി​സ്ഥ​ലത്തു ജോലി​ചെ​യ്‌തു. തെൽമ​യും സാലി​യും അലക്കു​ശാ​ല​യിൽ തൂവാ​ലകൾ മടക്കുന്ന ജോലി ചെയ്‌തു.

അറിയ​പ്പെ​ടാ​ത്ത​തി​നാ​യി മനസ്സിനെ ഒരുക്കു​ന്നു

ഗിലെ​യാ​ദിൽനിന്ന്‌ 1948 ഓഗസ്‌ററ്‌ 1-ാം തീയതി ബിരുദം നേടി​യ​പ്പോൾ, ഞങ്ങളുടെ നിയമ​ന​സ്ഥ​ലത്ത്‌ എത്തി​ച്ചേ​രാൻ ഞങ്ങൾക്കു വലിയ ഉത്സാഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ സഹോ​ദരൻ, മിഷന​റി​മാർക്കു താമസി​ക്കാൻ ഒരു സ്ഥലം കണ്ടുപി​ടി​ക്കാ​നാ​യി ഞങ്ങൾക്കു​മു​മ്പേ പോയി. അവസാനം, അദ്ദേഹം ടോ​ക്യോ​യിൽ ഒരു രണ്ടുനി​ല​വീ​ടു കണ്ടെത്തു​ക​യും 1949 ഓഗസ്‌ററ്‌ 20-ാം തിയതി ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബം ഞങ്ങളുടെ ഭാവി ഭവനത്തി​ലേക്കു പുറ​പ്പെ​ടു​ക​യും ചെയ്‌തു.

ജപ്പാനിൽ എത്തുന്ന​തി​നു​മുമ്പ്‌, ഈ കിഴക്കൻ നാടി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഞാൻ പലപ്പോ​ഴും ചിന്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. ജപ്പാൻകാർ തങ്ങളുടെ മാനു​ഷ​പ്ര​ഭു​ക്കൻമാ​രോ​ടും ചക്രവർത്തി​യോ​ടും കാട്ടിയ കൂറി​നെ​പ്പ​ററി ഞാൻ പരിചി​ന്തി​ച്ചു. വളരെ​യ​ധി​കം ജപ്പാൻകാർ ഈ മാനുഷ ഭരണാ​ധി​കാ​രി​കൾക്കു​വേണ്ടി തങ്ങളുടെ ജീവൻ അർപ്പിച്ചു. രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​കാ​ലത്ത്‌, കൊമി​കൊ​സി വൈമാ​നി​കർ തങ്ങളുടെ വിമാനം ശത്രു​പ്പ​ട​ക്ക​പ്പ​ലു​ക​ളു​ടെ ഉയർന്ന പുകക്കു​ഴൽ ലക്ഷ്യമാ​ക്കി പറപ്പിച്ചു ചക്രവർത്തി​ക്കു​വേണ്ടി മരിച്ചു. ജപ്പാൻകാർ മാനുഷ പ്രഭു​ക്കൻമാ​രോട്‌ ഇത്രമാ​ത്രം വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കിൽ, യഥാർത്ഥ പ്രഭു​വായ യഹോ​വയെ കണ്ടെത്തി​യാൽ അവർ എന്തു​ചെ​യ്യും എന്നു ഞാൻ ചിന്തി​ച്ചി​രു​ന്ന​താ​യി ഓർക്കു​ന്നു.

ഞങ്ങൾ ജപ്പാനിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ, അവിടെ വെറും ഏഴു മിഷന​റി​മാ​രും മുഴു ദേശത്തു​മാ​യി വിരലി​ലെ​ണ്ണാ​വു​ന്നത്ര പ്രസാ​ധ​ക​രും മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഞങ്ങളെ​ല്ലാ​വ​രും വേല തുടങ്ങു​ക​യും ഞാൻ ഭാഷയി​ലുള്ള എന്റെ അറിവു മെച്ച​പ്പെ​ടു​ത്താൻ പ്രയത്‌നി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. അതിനാൽ, തങ്ങളുടെ ഹൃദയ​ങ്ങ​ളിൽ ദൈവത്തെ വിളി​ച്ച​പേ​ക്ഷി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രുന്ന പലരോ​ടു​മൊ​ത്തു ബൈബി​ള​ദ്ധ്യ​യ​നങ്ങൾ തുടങ്ങാൻ എനിക്കു സാധിച്ചു. ആ ആദ്യകാല ബൈബിൾ വിദ്യാർത്ഥി​ക​ളിൽ പലരും ഇന്നുവരെ വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി തുടർന്നി​രി​ക്കു​ന്നു.

ഞങ്ങളുടെ കുട്ടി​കൾസ​ഹി​തം മിഷനറി സേവനം

സംരക്ഷി​ക്കാ​നുള്ള മൂന്നു ചെറു​കു​ട്ടി​ക​ളു​മാ​യി ഞങ്ങൾക്ക്‌ എങ്ങനെ മിഷനറി സേവനം നടത്താൻ സാധിച്ചു? കൊള്ളാം, യഹോ​വ​യാ​യി​രു​ന്നു അതി​ന്റെ​യെ​ല്ലാം പിന്നി​ലുള്ള ശക്തി. ഞങ്ങൾക്കു സൊ​സൈ​റ​റി​യിൽനിന്ന്‌ ഒരു ചെറിയ തുക ലഭിച്ചി​രു​ന്നു, അതു​പോ​ലെ മൊ​സൊ​ക്കോ കുട്ടി​കൾക്കു​വേണ്ടി വസ്‌ത്രങ്ങൾ നിർമ്മി​ച്ചു. അതിനു​പു​റമെ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൻമാ​രിൽനി​ന്നു ഞങ്ങൾക്കു കുറെ സഹായം ലഭിച്ചി​രു​ന്നു.

ജൂണിയർ ഹൈസ്‌കൂൾ പൂർത്തി​യാ​ക്കി​യ​ശേഷം ലോയി കുറച്ചു​നാൾ വാച്ച്‌ ടവർ ബൈബിൾ ആൻഡ്‌ ട്രാക്‌ററ്‌ സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ ജപ്പാൻ ബ്രാഞ്ചിൽ സേവിച്ചു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ആരോ​ഗ്യ​പ്ര​ശ്‌നങ്ങൾ കാരണം ചികി​ത്സ​ക്കാ​യി ഹവായി​യി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​കാൻ അവൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അവനും അവന്റെ ഭാര്യ​യും ഇപ്പോൾ കാലി​ഫോർണി​യാ​യിൽ വിശ്വ​സ്‌ത​രാ​യി യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നു. നാലു പേരക്കു​ട്ടി​ക​ളാൽ ഞങ്ങൾ അനുഗൃ​ഹീ​ത​രാ​കാൻ അവന്റെ വിവാഹം ഇടയാക്കി. എല്ലാവ​രും സ്‌നാ​പ​ന​മേ​റ​റ​വ​രാണ്‌. ഒരാൾ ഭാര്യ​യോ​ടൊ​പ്പം യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ലോക ആസ്ഥാന​മായ ബ്രുക്ലിൻ ബെഥേ​ലിൽ സേവി​ക്കു​ന്നു.

എന്റെ പുത്രി​മാ​രായ തെൽമ​ക്കും സാലി​ക്കും അവർ വളർന്നു​വ​ന്ന​പ്പോൾ മിഷനറി പദവി ലഭിച്ചു. തെൽമ ഇപ്പോൾ ടൊയാമ എന്ന നഗരത്തിൽ മിഷന​റി​യാ​യി സേവി​ക്കു​ക​യാണ്‌. സാലി ഒരു മിഷനറി സഹോ​ദ​ര​നായ റോൺ ട്രോ​സ്‌റ​റി​നെ വിവാഹം കഴിച്ചു, അവർ 25 വർഷത്തി​ല​ധി​ക​മാ​യി ജപ്പാനിൽ മിഷന​റി​മാർ എന്ന നിലയിൽ സഞ്ചാര​വേ​ല​യിൽ സേവി​ക്കു​ക​യാണ്‌.

വടക്കു​നി​ന്നു തെക്കോട്ട്‌

ടോ​ക്യോ​യിൽ രണ്ടുവർഷം ചെലവ​ഴി​ച്ച​ശേഷം, രണ്ടുവർഷ​ത്തേക്കു ഞങ്ങളെ ഒസാക്ക​യി​ലേക്ക്‌ അയച്ചു. ഞങ്ങളുടെ അടുത്ത നിയമനം വടക്കുള്ള സെൻ​ഡൈ​യിൽ ഞങ്ങളെ എത്തിച്ചു. അവിടെ ഞങ്ങൾ ഏതാണ്ട്‌ ആറു വർഷം സേവിച്ചു. ജപ്പാന്റെ വടക്കെ അററത്തുള്ള ദ്വീപായ ഹൊക്ക​യി​ഡൊ​യി​ലുള്ള നിയമ​ന​ങ്ങൾക്കാ​യി, സെൻ​ഡൈ​യി​ലെ ആ വർഷങ്ങൾ ഞങ്ങളെ സജ്ജരാക്കി. ഹൊക്ക​യി​ഡൊ​യിൽ വച്ചായി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ പുത്രി​മാർക്കു മിഷനറി പദവി ലഭിച്ചത്‌. അവി​ടെ​വ​ച്ചു​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾക്കും ചില​പ്പോൾ പൂജ്യ​ത്തി​നു​താ​ഴെ പോകുന്ന മഞ്ഞുകാല താപനി​ല​യോ​ടു പരിച​യ​പ്പെ​ടേ​ണ്ടി​വ​ന്നത്‌. ഉഷ്‌ണ​മേ​ഖ​ലാ​പ്ര​ദേ​ശ​മായ ഹവായി​ക്കു​ശേഷം അത്‌ ആകെപ്പാ​ടെ ഒരു മാററ​മാ​യി​രു​ന്നു!

അതിനു​ശേ​ഷം, ഒരു ദിവസം സൊ​സൈ​റ​റി​യിൽനി​ന്നുള്ള ഒരെഴു​ത്തി​ന്റെ രൂപത്തിൽ ഒരു പുതിയ വിളി എന്റെ ചെവി​ക​ളിൽ മുഴങ്ങി. അപ്പോ​ഴും ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളു​ടെ നിയ​ന്ത്ര​ണ​ത്തി​ലാ​യി​രുന്ന ഓക്കി​നാ​വ​യിൽ ഒരു ബ്രാഞ്ചാ​ഫീസ്‌ തുറക്കാൻ എഴുത്ത്‌ എന്നോട്‌ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു. തണുപ്പുള്ള ജപ്പാന്റെ വടക്കേ അററത്തു​നിന്ന്‌ ഇപ്പോൾ ഏററവും തെക്കേ ജില്ലയാ​യി​ത്തീർന്നി​രി​ക്കു​ന്നി​ട​ത്തേ​ക്കുള്ള മാററം വലി​യൊ​രു വെല്ലു​വി​ളി ഉയർത്തു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ എന്തു ചെയ്യും? അപര്യാ​പ്‌ത​ത​യു​ടെ ഒരു തോന്നൽ ഉണ്ടായി​രു​ന്നെ​ങ്കി​ലും 1965 നവംബ​റിൽ ഞാൻ ഓക്കി​നാ​വ​യി​ലെത്തി. പതിവു​പോ​ലെ എന്റെ വിശ്വ​സ്‌ത​ഭാ​ര്യ എന്നോ​ടൊ​പ്പ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഓക്കി​നാ​വ​യി​ലെ ജീവിതം ജപ്പാനി​ലേ​തി​നോ​ടു സമാന​മാ​യി​രി​ക്കു​മോ? അവിടത്തെ സംസ്‌കാ​രം സംബന്ധി​ച്ചെന്ത്‌? യഹോ​വ​യു​ടെ രക്ഷാസ​ന്ദേ​ശ​ത്തോട്‌ ആളുകൾ പ്രതി​ക​രി​ക്കു​മോ?

ഞങ്ങൾ ഓക്കി​നാ​വ​യിൽ എത്തിയ​പ്പോൾ 200-ൽ താഴെ പ്രസാ​ധ​കരേ അവിടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളു. ഇപ്പോൾ 2,000-ൽ അധിക​മുണ്ട്‌. ആദ്യകാ​ല​ങ്ങ​ളിൽ, ഞാൻ അംശകാല സർക്കിട്ട്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നും അംശകാല ബ്രാഞ്ച്‌ മേൽവി​ചാ​ര​ക​നും ആയിരു​ന്നു. ദ്വീപു​ക​ളിൽ എല്ലാട​വും സഞ്ചരി​ച്ചത്‌ അവി​ടെ​യുള്ള സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളു​മാ​യി അടുത്ത ബന്ധങ്ങൾ കെട്ടി​പ്പ​ടു​ക്കാൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചു, അതു​പോ​ലെ അവരെ സേവി​ക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്‌ ഒരു പദവി​യാ​യി ഞാൻ കരുതു​ന്നു.

പ്രശ്‌ന​ര​ഹി​തം?

ഞങ്ങളുടെ മിഷനറി ജീവിതം ഒരു​പ്ര​കാ​ര​ത്തി​ലും പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​താ​യി​രു​ന്നില്ല. ഐക്യ​നാ​ടു​ക​ളിൽ 1968-ലെ ഒഴിവു​കാ​ലം ചെലവ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​മ്പോൾ, മൊ​സൊ​ക്കോ രോഗി​ണി​യാ​യി​ത്തീ​രു​ക​യും ഒരു ശസ്‌ത്ര​ക്രിയ വേണ്ടി​വ​രു​ക​യും ചെയ്‌തു. അവളുടെ കുടലിൽനിന്ന്‌ ഒരു ട്യൂമർ നീക്കം ചെയ്യു​ക​യും പിന്നീട്‌ അവൾ പൂർണ്ണ​സു​ഖം പ്രാപി​ക്കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഞങ്ങൾക്കു മെഡിക്കൽ ഇൻഷു​റൻസ്‌ ഇല്ലായി​രു​ന്നു, ഞങ്ങളുടെ നിയമ​ന​ത്തി​ലേക്കു തിരി​ച്ചു​പോ​കാൻ ഒരുപക്ഷേ സാധി​ക്കാ​തെ വരുമോ എന്നു ഞങ്ങൾ ആശങ്കാ​കു​ല​രാ​യി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഞങ്ങളെ അതിശ​യി​പ്പി​ക്കു​മാറ്‌, വിശ്വാ​സ​ത്തി​ലുള്ള സുഹൃ​ത്തു​ക്കൾ എല്ലാറ​റി​നും​വേണ്ടി കരുതി.

എന്നേപ്പ​റ​റി പറഞ്ഞാൽ, പ്രമേ​ഹ​രോ​ഗി​കൾക്കുള്ള പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളു​മാ​യി​ട്ടാ​ണു ഞാൻ ഇന്നു ജീവി​ക്കു​ന്നത്‌. അന്ധന​ല്ലെ​ങ്കി​ലും എന്റെ കാഴ്‌ച​ശക്തി വളരെ ക്ഷയിച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്നാൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സ്‌നേ​ഹ​ദ​യ​യാൽ, വീക്ഷാ​ഗോ​പു​ര​ത്തി​ന്റെ​യും, ഉണരുക!യുടെ​യും ടേപ്പ്‌റി​ക്കാർഡിം​ഗു​കൾ ശ്രദ്ധി​ക്കു​ന്നതു മുഖാ​ന്തരം എനിക്ക്‌ ആത്മീയ പോഷണം ക്രമമാ​യി സ്വീക​രി​ക്കാൻ സാധി​ക്കു​ന്നുണ്ട്‌. വിശ്വാ​സ​ത്തി​ലുള്ള സഹോ​ദ​രൻമാ​രും സഹോ​ദ​രി​മാ​രും വിവിധ വിവരങ്ങൾ എന്നെ വയിച്ചു​കേൾപ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു സഹായി​ക്കു​ന്നു.

കാഴ്‌ച​ശ​ക്തി ക്ഷയിച്ച എനിക്കു പരസ്യ​പ്ര​സം​ഗങ്ങൾ എങ്ങനെ തുടർന്നു​ന​ട​ത്താൻ കഴിയും? ആദ്യ​മൊ​ക്കെ എന്റെ പ്രസം​ഗങ്ങൾ ടേപ്പു​ചെ​യ്‌ത്‌ അവ മൈക്കി​ലൂ​ടെ കേൾപ്പി​ക്കു​മ്പോൾ ഞാൻ അഭിന​യ​ഭാ​ഷ്യം നടത്തി​യി​രു​ന്നു. എന്നിരു​ന്നാ​ലും എന്റെ പുത്രി​യു​ടെ നിർദ്ദേ​ശ​പ്ര​കാ​രം ഞാൻ ഇതിൽ പുരോ​ഗതി വരുത്തി. ഇപ്പോൾ ഒരു ചെറു​ടേപ്പ്‌ റിക്കാർഡർ ഉപയോ​ഗിച്ച്‌ എന്റെ പ്രസം​ഗങ്ങൾ റെക്കാർഡ്‌ ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ നേരത്തെ ടേപ്പു​ചെയ്‌ത പ്രസംഗം ഈയർഫോ​ണു​ക​ളു​ടെ സഹായ​ത്താൽ ശ്രദ്ധി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ഞാൻ പ്രസംഗം നടത്തുന്നു.

യഥാർത്ഥ പ്രശ്‌ന​ങ്ങളെ അഭിമു​ഖീ​ക​രി​ച്ച​പ്പോൾ, ഒരിക്ക​ലും യഹോ​വയെ വിളി​ച്ച​പേ​ക്ഷി​ക്കു​ന്നതു ഞങ്ങൾ ഉപേക്ഷി​ച്ചില്ല. കാല​ക്ര​മ​ത്തിൽ, യഹോവ പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹ​രി​ച്ച​തിൽനി​ന്നു കൈവന്ന അനു​ഗ്ര​ഹങ്ങൾ, എല്ലായ്‌പോ​ഴും പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളേ​ക്കാൾതന്നെ വലിയ​താ​യി തോന്നി. അവന്റെ സേവന​ത്തിൽ തുടരുക എന്നതാണു നമ്മുടെ കൃതജ്ഞത പ്രകടി​പ്പി​ക്കാ​നുള്ള ഏകമാർഗ്ഗം.

ഓക്കി​നാ​വ​യി​ലെ 23 വർഷങ്ങൾക്കു​ശേഷം, ഞങ്ങൾ ആദ്യമാ​യി ജപ്പാനിൽ കാലു​കു​ത്തി​യ​പ്പോൾ സേവിച്ച അതേ ഭൂമി​ശാ​സ്‌ത്ര​പ​ര​മായ സ്ഥാന​ത്തേക്കു വീണ്ടും ഞങ്ങൾ നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. സൊ​സൈ​റ​റി​യു​ടെ പ്രധാന ഓഫീ​സും അതിന്റെ ഏററവും വലിയ മിഷനറി ഭവനവും, വളരെ വർഷങ്ങൾക്കു​മു​മ്പു ഹാസ്‌ലെ​ററ്‌ സഹോ​ദരൻ വാങ്ങിയ ടോ​ക്യോ​യി​ലെ ആദ്യത്തെ രണ്ടുനില കെട്ടിടം നിന്ന അതേ സ്ഥലത്താണ്‌.

മൊ​സൊ​ക്കോ​യെ​യും എന്നെയും കൂടാതെ, ഞങ്ങളുടെ 11 ബന്ധുക്ക​ളും ഇപ്പോൾ ജപ്പാനിൽ മിഷന​റി​മാ​രാ​യി സേവി​ക്കു​ന്നു. ബൗദ്ധസം​സ്‌കാ​ര​വും ഷിന്റോ​സം​സ്‌കാ​ര​വും പ്രബല​മാ​യി​രി​ക്കുന്ന ഈ നാട്ടിൽ യഹോവ കൈവ​രു​ത്തിയ വളർച്ച കാണാൻ സാധി​ച്ചത്‌ ഒരു വലിയ പദവി​യാ​യി എല്ലാവ​രും കരുതു​ന്നു. ജപ്പാനി​ലെ വേലയ്‌ക്കു ചെറിയ തുടക്ക​മാ​യി​രു​ന്നു ഉണ്ടായി​രു​ന്നത്‌, എങ്കിലും യഹോ​വ​യു​ടെ ശക്തി 1,67,000-ലധികം വരുന്ന സുവാർത്താ​പ്ര​സം​ഗ​ക​രു​ടെ ഒരു “മഹാജാ​തി”യെ രൂപ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു.—യെശയ്യാ​വു 60:22.

ഞാൻ ദൈവത്തെ വിളി​ച്ച​പേ​ക്ഷി​ച്ച​പ്പോൾ അവൻ എനിക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകി. അവൻ എന്നെ ക്ഷണിച്ച​പ്പോൾ ഞാൻ ഉവ്വ്‌ എന്ന്‌ ഉത്തരം നൽകി. ഞങ്ങൾ ചെയ്യേ​ണ്ടി​യി​രു​ന്ന​തെ​ന്താ​ണോ അതു മാത്രമേ ഞങ്ങൾ ചെയ്‌തി​ട്ടു​ള്ളു എന്നാണ്‌ എനിക്കും എന്റെ ഭാര്യ​ക്കും തോന്നു​ന്നത്‌. നിങ്ങ​ളെ​സം​ബ​ന്ധി​ച്ചെന്ത്‌? നിങ്ങളു​ടെ സ്രഷ്ടാവു വിളി​ക്കു​മ്പോൾ നിങ്ങൾ ഉത്തരം നൽകു​ന്നു​വോ?

[28-ാം പേജിലെ ചിത്രം കാണുക]

റേറാഹാറക്കാർ തങ്ങളുടെ പയനിയർ പങ്കാളി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ഹാവാ​യി​യിൽ, 1942

[29-ാം പേജിലെ ചിത്രം കാണുക]

ആയിരത്തിത്തൊള്ളായിരത്തി നാൽപ്പ​ത്തി​യെ​ട്ടിൽ റേറാ​ഹാറ കുട്ടികൾ ഗിലെ​യാ​ദിൽ

[31-ാം പേജിലെ ചിത്രം കാണുക]

വിളിക്ക്‌ ഉത്തരം നൽകി​യ​തിൽ സന്തുഷ്ട​രായ, ഷിനിച്ചി റേറാ​ഹാ​റ​യും മൊ​സൊ​ക്കോ റേറാ​ഹാ​റ​യും മിഷനറി വേലയിൽ 43 വർഷം തികച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു