മനുഷ്യ​നു വസിക്കാൻ ഒരു പറുദീസ

“ആദിയിൽ ദൈവം ആകാശ​വും ഭൂമി​യും സൃഷ്ടിച്ചു.” (ഉല്‌പത്തി 1:1) വിഖ്യാ​ത​മാ​യ ഈ വാക്കു​ക​ളോ​ടെ​യാണ്‌ ബൈബിൾ തുടങ്ങു​ന്നത്‌. ലളിത​വും അതേസ​മ​യം അർഥഗർഭ​വു​മാ​യ ഈ വാക്യം, വിശുദ്ധ ലിഖി​ത​ങ്ങ​ളി​ലെ ഏറ്റവും പ്രധാ​ന​പ്പെട്ട വ്യക്തിയെ നമുക്ക്‌ പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​രു​ന്നു—യഹോവ എന്നു പേരുള്ള സർവശ​ക്ത​നാ​യ ദൈവത്തെ. ഈ മഹാ​പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ​യും നമ്മുടെ ഭൂഗ്ര​ഹ​ത്തെ​യും സൃഷ്ടി​ച്ചത്‌ ദൈവ​മാ​ണെന്ന്‌ മുകളിൽ ഉദ്ധരി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന വാക്യം വെളി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്നു. പ്രകൃ​തി​യിൽ കാണുന്ന ചരാച​ര​ങ്ങ​ളെ​യും മറ്റ്‌ അത്ഭുത​ങ്ങ​ളെ​യും ചമയ്‌ച്ചു​കൊണ്ട്‌ മനുഷ്യ​വാ​സ​ത്തി​നാ​യി ദൈവം ഭൂമിയെ ഒരുക്കു​ന്ന​തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള​താണ്‌ തുടർന്നു​ള്ള വിവരണം. ഈ സൃഷ്ടി​കർമം നിർവ​ഹി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌ ഒരു കാലപ​ര​മ്പ​ര​യി​ലൂ​ടെ​യാണ്‌. സൃഷ്ടി​പ്ര​ക്രി​യ നടന്ന, ദൈർഘ്യ​മേ​റി​യ ഈ ഓരോ കാലഘ​ട്ട​ത്തെ​യും ആലങ്കാ​രി​കാർഥ​ത്തിൽ ‘ദിവസം’ എന്നാണ്‌ ബൈബിൾ വിശേ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌.

ദൈവ​ത്തി​ന്റെ ഭൗമസൃ​ഷ്ടി​ക​ളു​ടെ മകുട​മാണ്‌ മനുഷ്യൻ. ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സാദൃ​ശ്യ​ത്തി​ലാണ്‌ അവൻ സൃഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ടത്‌: സ്‌നേഹം, ജ്ഞാനം തുടങ്ങിയ യഹോ​വ​യു​ടെ ഗുണങ്ങൾ പ്രതി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കാൻ മനുഷ്യ​നു കഴിയും. നിലത്തെ പൊടി​യിൽനി​ന്നാണ്‌ ദൈവം ആദ്യമ​നു​ഷ്യ​നെ സൃഷ്ടി​ച്ചത്‌. അവന്‌ ദൈവം ആദാം എന്നു പേരിട്ടു. ദൈവം അവന്‌ പറുദീ​സ​യിൽ, അതായത്‌ മനോ​ഹ​ര​മാ​യ ഒരു ഉദ്യാ​ന​ത്തിൽ താമസ​വു​മൊ​രു​ക്കി. ഏദെൻ എന്നു പേരുള്ള ആ തോട്ടം നട്ടുപി​ടി​പ്പി​ച്ചത്‌ ദൈവം​ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. കാണാൻ ഭംഗി​യു​ള്ള നാനാ​ത​രം ഫലവൃ​ക്ഷ​ങ്ങൾ അവി​ടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു.

മനുഷ്യന്‌ ഒരു ഇണയെ ആവശ്യ​മാ​ണെന്ന്‌ ദൈവം കണ്ടു. ആദാമി​ന്റെ വാരി​യെ​ല്ലു​ക​ളി​ലൊ​ന്നെ​ടുത്ത്‌ ദൈവം ഒരു സ്‌ത്രീ​യെ ഉണ്ടാക്കി. ദൈവം അവളെ ആദാമിന്‌ ഭാര്യ​യാ​യി കൊടു​ത്തു. അവൾക്കു പിന്നീട്‌ ഹവ്വാ എന്നു പേരായി. അവളെ കണ്ട്‌ സന്തോ​ഷ​ത്താൽ മതിമറന്ന ആദാം ഒരു പാട്ടു​പാ​ടി: “ഇതു ഇപ്പോൾ എന്റെ അസ്ഥിയിൽനി​ന്നു അസ്ഥിയും എന്റെ മാംസ​ത്തിൽനി​ന്നു മാംസ​വും ആകുന്നു.” ദൈവം അപ്പോൾ ഇങ്ങനെ അരുളി​ച്ചെ​യ്‌തു: “അതു​കൊ​ണ്ടു പുരുഷൻ അപ്പനെ​യും അമ്മയെ​യും വിട്ടു​പി​രി​ഞ്ഞു ഭാര്യ​യോ​ടു പറ്റി​ച്ചേ​രും; അവർ ഏകദേ​ഹ​മാ​യി തീരും.”—ഉല്‌പത്തി 2:22-24; 3:20.

ദൈവം ആദാമി​നും ഹവ്വായ്‌ക്കും രണ്ടു കൽപ്പനകൾ കൊടു​ത്തു. ഭൂമി​യിൽ കൃഷി​ചെ​യ്യാ​നും അതിനെ പരിപാ​ലി​ക്കാ​നും കാലാ​ന്ത​ര​ത്തിൽ സന്താന​ങ്ങ​ളെ​ക്കൊണ്ട്‌ ഭൂമിയെ നിറയ്‌ക്കാ​നും ആയിരു​ന്നു ആദ്യ കൽപ്പന. വിശാ​ല​മാ​യ ആ തോട്ട​ത്തി​ലെ ഒരു വൃക്ഷത്തി​ന്റെ, അതായത്‌ “നന്മതി​ന്മ​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചുള്ള അറിവി​ന്റെ വൃക്ഷ”ത്തിന്റെ, ഫലംമാ​ത്രം ഭക്ഷിക്ക​രുത്‌ എന്നായി​രു​ന്നു രണ്ടാമത്തെ കൽപ്പന. (ഉല്‌പത്തി 2:17) അനുസ​ര​ണ​ക്കേ​ടു കാണി​ക്കു​ന്ന​പ​ക്ഷം അവർ മരിക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ഈ കൽപ്പനകൾ അനുസ​രി​ക്കു​ക​വ​ഴി, ദൈവത്തെ ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യാ​യി തങ്ങൾ അംഗീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു എന്ന്‌ അവർക്ക്‌ തെളി​യി​ക്കാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​ത്തോ​ടു​ള്ള സ്‌നേ​ഹ​വും നന്ദിയും പ്രകടി​പ്പി​ക്കാ​നും അത്‌ അവർക്ക്‌ അവസരം നൽകു​മാ​യി​രു​ന്നു. ദൈവ​ത്തി​ന്റെ സ്‌നേ​ഹ​നിർഭ​ര​മാ​യ ഭരണത്തി​നു കീഴ്‌പെ​ടാ​തി​രി​ക്കാൻ അവർക്ക്‌ ഒരു ന്യായ​വും ഉണ്ടായി​രു​ന്നി​ല്ല. ആ മനുഷ്യ​ജോ​ഡി യാതൊ​രു ന്യൂന​ത​ക​ളു​മി​ല്ലാ​തെ പൂർണ​ത​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. ബൈബിൾ നമ്മോടു പറയുന്നു: “താൻ ഉണ്ടാക്കി​യ​തി​നെ ഒക്കെയും ദൈവം നോക്കി, അതു എത്രയും നല്ലതു എന്നു കണ്ടു.”—ഉല്‌പത്തി 1:31.

—ഉല്‌പത്തി 1, 2 അധ്യാ​യ​ങ്ങ​ളെ ആധാര​മാ​ക്കി​യു​ള്ളത്‌.